‘Hier is het, jonge dame, Prinsenstraat nummero 13,’ zei de taxichauffeur tegen Laura. Ongemakkelijk gaf ze de taxichauffeur een paar briefjes en hij telde het na. ‘Prima! Tot ziens.’ De taxi reed weg. Laura keek naar het grote, oude huis dat beschermd werd door een groot, zwart hek. ‘Tante Serena, wat doe je me aan?’ fluisterde ze zachtjes tegen haarzelf. Ze duwde de zwarte poort open wat gepaard ging met een luid piepend geluid. Voorzichtig stapte ze door de tuin vol onkruid en keek om zich heen. Hoe had haar tante hier kunnen leven, ze was nog maar pas dood. Toen de advocaat van haar tante een paar weken geleden belde met het nieuws dat ze alles erfde, inclusief het huis in de Prinsenwijk verwachte ze een prachtige, luxe villa in een mooie buurt. Dat laatste klopte wel, maar dat eerste zeker niet.
‘Hee daar!’ hoorde Laura opeens achter haar. Op de stoep, achter het donkere hek, stond een jonge man, ongeveer haar leeftijd, een petje op en sportkleren aan. ‘Iets kwijt?’ vroeg hij. Laura schudde haar hoofd. ‘Nee, hoor, alles ok.’ ‘Zeker?’ vroeg de jongen lachend. ‘Het lijkt mij dat er wel iets mis moet zijn als je bij die ruïne van die oude heks staat.’ ‘Heks?’ vroeg Laura en ze voelde zich een beetje beledigd. ‘Nouja, heks, dat dacht ze zelf. Maar ze is overleden, het huis staat al bijna een maand leeg.’ ‘Ik ben bang dat ik daar verandering in ben..’ antwoordde Laura onzeker.
‘Papa!’ riep Courtney enthousiast terwijl ze op haar vader afrende. Ze omhelsden elkaar en ook Nina, de vrouw van Ronald, kwam er nu bij. ‘Fijne dag gehad, lieverd?’ vroeg ze terwijl ze hem op zijn wang kuste. ‘Vreselijk,’ antwoordde hij, ‘Roberto heeft mijn nieuwe plan weer eens afgekeurd en Henry stemt met geen enkel plan in totdat Roberto en ik weer normaal communiceren en professioneel samenwerken.’ Nina keek bedenkelijk. ‘Ronald, lieverd, luister eens. Ik ben het eens met Henry. Ik begrijp dat je hem niet mag en je hebt natuurlijk stemrecht tijdens de directievergaderingen, maar soms gedragen jullie je als kinderen.’ Ronald mompelde iets. ‘Is het eten klaar, trouwens?’ voegde hij er daarna aan toe.
De sfeer in huize Romanov was ook erg gespannen. Victoria las een tijdschrift, terwijl Samantha tv keek. ‘Heb jij geen huiswerk ofzo?’ vroeg Victoria geïrriteerd. ‘Genoeg,’ antwoordde haar stiefdochter. ‘Ga dat eens maken dan en zet die tv uit, ik kan zo toch niet lezen?’ ‘Bemoei je er niet mee, Victoria,’ antwoordde Samantha en ze bleef tv kijken. Boos smeet Victora haar tijdschrift op het bijzettafeltje. ‘Luister eens even heel goed, ik sta in dit huis boven jou en jij hebt naar mij te luisteren!’ Samantha begon te lachen. ‘Al was je de allerlaatste persoon op aarde, dan nog zou ik niet naar je luisteren.’ ‘En of jij naar mij zult luisteren, onderkruipsel!’ De twee hoorden de voordeur opengaan. ‘Je vader is thuis,’ zei Victoria. Rustig ging ze zitten en pakte haar tijdschrift weer.
‘Goedemiddag. Als dat mijn mooiste vrouwen niet zijn,’ riep Roberto de woonkamer in. ‘Roberto, fijn dat je thuis bent,’ antwoordde Victoria geschrokken, maar poeslief alsof er niets aan de hand was. ‘Hoi, pap.’ ‘Hoe is het hier?’ vroeg Roberto aan zijn vriendin en dochter. ‘Goed, heel goed,’ antwoordde Victoria. ‘Kan niet beter,’ voegde zijn dochter er sarcastisch aan toe.
‘Dus Serena de Graaf was jouw tante?’ Laura knikte. ‘Dat ze alles aan jou na liet, weet je ook waarom?’ Laura haalde haar schouders op. ‘Waarschijnlijk omdat ik haar laatste familie ben op mijn ouders na.’ ‘Laten we het huis binnen gaan!’ zei Mitchel toen enthousiast. ‘Ik ben wel nieuwsgierig nu.’ ‘Ik weet niet of ik dat wel wil, Mitchel. Het ziet er niet erg veilig uit.’ ‘Daar komen we zo wel achter, kom mee!’
Gespannen liep Laura door het huis. Mitchel liep naast haar en keek zijn ogen uit. Van binnen zag het er lang niet zo slecht uit. Een beetje stoffig en er waren weinig meubels in sommige kamers, terwijl andere kamers helemaal volgepropt waren. ‘Laten we je slaapkamer bekijken,’ zei Mitchel. ‘Pardon?’ Mitchel lachte. ‘Rustig, ik probeer je niet het bed in te praten, maar ik ben gewoon benieuwd waar Serena sliep. Ze was zo mysterieus altijd met haar toekomstvoorspellingen en tarotkaarten.’ ‘Ik denk niet dat ik hier ga wonen, het is een bouwval!’
‘Hoe was jullie dag?’ ‘Geweldig,’ antwoordde Victoria. ‘Ik heb geshopt, ben naar de kapper geweest en net voordat je thuis kwam hebben Samantha en ik gezellig tv gekeken.’ Samantha vond het knap hoe de vriendin van haar vader zonder enige moeite kon liegen. Toch handig voor haar, want nu hoefde zij alleen te knikken en de verhalen van Victoria te bevestigen. Victoria en Samantha wisten beiden dondersgoed dat Roberto het vreselijk zou vinden als de twee niet met elkaar overweg konden en alles op alles zou zetten om de twee een goede band op te laten bouwen. Beiden hadden ze daar geen zin in en hielden daar de schijn op.
‘Ik moet weten wie de boel heeft geërfd van dat rare mens,’ zei Ronald geïrriteerd. ‘Van wie? Van Serena? Waarom vindt je dat ineens zo interessant?’ vroeg Nina verbaasd. ‘Diegene kan me helpen. Gregor had de helft van de aandelen in zijn handen en liet alles na aan Serena. Die helft van de aandelen nemen we nooit mee in de stemmen, omdat Henry, Roberto en ik de andere helft verdeeld hebben en daarmee dus alle drie een derde bezitten.’ ‘Ik kan je niet helemaal volgen,’ zei Nina verward. ‘Bij een stemming moet twee derde instemmen met een voorstel anders gaat het niet door. Als de erfgenaam van Serena weer meestemt, stemt diegene voor 50% en hoeft slechts één andere persoon mee te stemmen om een voorstel erdoor te krijgen. Als ik diegene aan mijn kant krijg ga ik met de scepter zwaaien binnen het bedrijf.’ Nina begreep haar man, maar vond dat hij doordraafde. Ze verwachte niet dat ze er ooit achter zouden komen wie de erfgenaam van Serena was en al helemaal niet dat diegene in dat oude huis zou gaan wonen.
