Hoofdstuk 3.3 Monte Vista
We hadden een geweldige week in Frankrijk. We hebben toen veel dingen bezocht, maar ook van elkaar genoten en plezier gemaakt. Maar we moesten weer doorgaan. We kwamen aan in Monte Vista, het was aan het einde van de middag en de zon was onder aan het gaan. Het raampje van de taxi stond open en de geur van de zee en de heerlijk frisse lucht kwamen de auto binnen. Toen we bij het appartement aankwamen betaalden we de taxichauffeur en liepen meteen naar onze kamer. Het boeide ons even niet hoe de kamer eruit zag we waren namelijk dood op.
De volgende dag belde ik meteen mijn moeder. Ik vertelde haar dat we goed en wel aangekomen waren in Monte Vista. We hadden een appartement dicht bij het huis van mijn moeder. Ik wist dat mijn broertje daar ook nog woonde. Ik praatte nog eventjes met mijn moeder, maar ze moest al snel ophangen aangezien ze naar haar laatste dag op het werk moest. We maken nog snel even een afspraak over waar we elkaar afspreken. Uiteindelijk komen we erop uit dat we lekker met iedereen pizza gaan eten in het pizza restaurant.
Aangezien het nog wel eventjes duurt voordat mijn moeder klaar is met haar werk en we dus naar het pizzarestaurant kunnen gaan besluiten Micheal en ik om een lange wandeling te maken. Ik kom bekende stukjes tegen, maar ik zie ook dingen die erg veranderd zijn. Tijdens de wandeling hebben we lange gesprekken. Ik vertel hoe mijn jeugd hier was. Hoe ik altijd genoot van de vele feestjes aan het zwembad. Uiteindelijk kwamen we bij het punt waar mijn ouders een ongeluk kregen, mijn vader overleed en mijn moeder aan de alcohol begon. “Maar ze is in de laatste jaren enorm veranderd. Ze is naar aan afkickkliniek gegaan toen ik haar verteld had dat het echt hielp.” Plak ik er nog snel achter als ik Micheal diep na zie denken. Micheal omhelst me en geeft me een kus op mijn wang. En zo blijven we een paar minuten staan totdat allebei onze magen beginnen te protesteren. We lachen en lopen met elkaars armen om elkaar heen geslagen richting het pizzarestaurant.
Als we aankomen zie ik mijn moeder en mijn broertje al aan een tafel zitten. “Mam, Matthias dit is mijn vriend Micheal. Micheal dit zijn mijn moeder en mijn broertje.” Zeg ik. Ik geef mijn moeder een dikke lange knuffel en pak mijn broertje bij zijn schouders. “Wat ben je alweer groot.” Zeg ik met een glimlach op mijn gezicht. Mijn broertje rolt met zijn ogen en gaat weer zitten. Ik kijk mijn moeder vragend aan die haar schouders ophaalt. Micheal en ik gaan naast elkaar zitten tegenover mijn moeder en mijn broertje. Ik bekijk beiden even heel goed en merk dat ze enorm veranderd zijn. Mijn broertje is een paar centimeter gegroeid en mijn moeder is de jongste niet meer.
“En hoe gaat het hier?” vraag ik met een hap van een heerlijke calzone in mijn mond. “Het gaat geweldig.” Krijg ik meteen als antwoord van mijn moeder. Ze vertelt me dat ze net met pensioen is gegaan en dat het ook al goed gaat met de cijfers van mijn broertje. Ik glimlach en ben blij voor ze. We praatten nog wat verder en ik vertel hoe het met mij is gegaan het afgelopen jaar. Ik vertel over de man die mij een baan had aangeboden terwijl ik nog een alcoholist was. En ik vertel aan hen hoe ik Micheal gevonden heb en dat we net naar Frankrijk zijn geweest en zo meteen naar China gaan.
Het is een gezellige avond al doet mijn broertje wel een beetje afstandelijk. Ik begin mij dus ook enorm af te vragen of dat nou aan mij ligt of dat hij gewoon tienergedrag vertoont. Als Micheal mijn moeder helpt met het opruimen van borden en zelfs zegt dat ze haar iets moet vragen blijven mijn broertje en ik alleen over. Ik merk meteen dat er een stilte valt die ik enorm graag op wil vullen, maar ik heb werkelijk geen idee wat ik zou moeten zeggen. “Waarom heb je ons verlaten?” vraagt mijn broertje uit het niets. “Waarom heb je niets meer van je laten horen?” komt er meteen achteraan als ik uit verbazing even niets kan zeggen.
Ik leg hem uit waarom ik vertrok en dat ik niets van mij kon laten horen omdat ik in een afkickkliniek zat en dat moest ik nou eenmaal alleen doen, maar hij blijkt het gewoon niet te begrijpen. “Waarom heb je mij dan daar achtergelaten? Waarom heb je mij niet gewoon meegenomen?” vraagt hij woedend. “Ik had amper genoeg geld voor mijzelf en ik wilde moeder niet helemaal alleen achterlaten. Dat was anders haar dood geworden.” Probeer ik hem uit te leggen. Hij springt van tafel en gooit nog wat nare opmerkingen naar mij toe. Ik sta op en probeer het voor de laatste keer uit te leggen, maar hij stormt woedend weg. Ik kijk hem verslagen na en sla mijzelf voor mijn kop. Waarom denk ik ook alleen maar aan mijzelf? Een paar minuten later komen mijn moeder en Micheal weer terug. Het is inmiddels donker geworden en Micheal en ik besluiten om terug te gaan naar het huisje om even te genieten van een heerlijke nachtrust. Ook vertel ik mijn moeder dat Matthias alweer naar huis gegaan is.
De rest van de week vloog voorbij. We waren veel te vinden op meerdere prachtige stranden en waren vaak bij mijn ouderlijk huis te vinden. Alles was nog precies hetzelfde zoals toen ik het huis verliet. En ook was er nog steeds niets gedaan aan de tuin. Ik heb echter de rest van de week mijn broertje niet meer gezien noch gesproken. Mijn moeder zegt dat hij er wel weer overheen zal komen. En dat dit gewoon zijn reactie tegenover mij is, omdat hij al die tijd zo ongerust is geweest. Ik glimlach flauwtjes en heb eigenlijk geen idee of ik dit wel moet geloven. Hij was echt enorm boos op mij. Maar het is toch alweer de laatste dag. Tijd om weer verder te reizen en dit keer naar China. Ik neem afscheid van mijn moeder en geef haar een brief met de melding dat ze dit aan mijn broertje moet geven. In de brief staat dat het mij werkelijk waar spijt en dat ik mij ook besef dat ik egoïstisch ben geweest. Ook vraag ik in de brief of, als hij mij ooit vergeeft, mij zou willen bellen.
ben benieuwd hoe dat gaat verlopen.
, maar nu heb ik dus nog steeds niet geschreven aan de rest van de vakantie. Al hoewel ik nu dus wel inspiratie heb 
