Leuke update Ben benieuwd naar de rest

Hoofdstuk 3 deel 1

Ik lag in mijn bed, had mij in slaap gehuild en kon nu alleen nog maar denken aan wat me te wachten stond. Na mijn afspraak met Lina 3 dagen geleden, had ik het pas gisteren avond aangedurfd. Zoals verwacht had de test positief aangegeven. Ik vroeg mij af hoe ver ik was. Het interesseerde mij niet, ik haatte dit kind en voelde er nergens liefde voor. Maar was abortus wel de juiste optie? Het voelde voor mij alsof ik een moord ging plegen.

Ik dacht even na en besloot dat ik vandaag niet heel de dag ik mijn huis zou zitten, een wandeling in het park zou me goed doen. Ik trok mijn nieuwe jurkje en vestje aan en ging zonder te ontbijten het huis uit, ik had absoluut geen honger. Ik statte de auto en vlamde naar de Botanische tuin, even de geur van planten en rust bij de vijver zou me goed doen.

Er was bijna niemand, en dat deed me goed. Voor ik het wist braste ik in tranen uit. Wat moest ik in godsnaam met het kind doen? En Lina deed ook al zo afstandelijk, het leek alsof ze mij plots niet meer mocht. Ik was zo vreselijk eenzaam. Wat ik niet zag was de gedaante die achter me stond, en met droevige ogen naar mijn huilen keek.

Darren: Ik kende haar, Yolanda Shaw, haar mooie blonde haren en perzik zachte huid, ik herkende ze uit duizenden. Waarom huilde zo'n mooie vrouw? Wat was er dat haar zo prachtig liet huilen?

Yolanda: Voor ik het wist zag ik Darren Dreamer achter me staan, ik twijfelde geen moment en liet me huilend in zijn armen vallen. Hij moest me troosten, dit ellendige ding in mijn buik laten vergeten. Ik zag dat hij schrok van mijn plotse genegenheid, maar we kende elkaar van zien en hij leek het helemaal niet erg te vinden. "Het komt wel goed" fluisterde hij. "Wat er ook is"

Darren: Natuurlijk had ik geen idee waarom ze huilde, maar ze was zo mooi. Ik voelde me meteen verliefd worden. Ze deed mij mijn vorig lief helemaal vergeten. Voorzichtig probeerde ik tegen haar te praten. "Zullen we anders deze avond afspreken?" dan kan je me vertellen wat er scheelt. Je hebt volgens mij een luisterend oor nodig. En ik denk dat je je eerst wat moet opfrissen en wat kalmeren thuis.

Yolanda: Wat hij bedoelde was natuurlijk dat we ons allebei nog grondig moesten restoren voor onze date begon. Ik vond het geweldig. Ik accepteerde en vertelde hem dat ik hem alles zou uitleggen die avond. Toen ging ik vlug naar huis.

Toen ik eenmaal thuis was, paste ik meteen enkele outfits. Ik voelde me sexy en knap en het interesseerde me niet in het kind. Ik beeldde me in dat er niks verander was en dat Darren gewoon weer één van die leuke afspraakjes was.

Ik paste eerst een kort shortje met een blouse van Diesel, maar besefte dat het toch niet zo sexy was om Darren uit zijn tent te lokken.

Dit was wel leuk, maar er ontbrak toch nog iets dat het super zou maken.

Dit was het helemaal, ik wist zeker dat een outfit als deze elke man wild kon maken.

Ik nam een bad probeerde te ontstressen. Na het bad stijllde ik mijn haar zo dat ik er pico bello uitzag. Hoe kon Darren me nu nog weigeren?




------------------------------------------------------------------------

Straks volgt de date van Yolanda en Darren, het wordt het slot van het derde Hoofdstuk.

Leuk! Grappig dat ze jurkjes ging passen!

Hoofdstuk 3 deel 2

Nu ik helemaal klaar was voor mijn date, pakte ik mijn rode sportwagen en reed ik naar onze afspraak. We ontmoette elkaar bij de deur, en het was meteen raak.

"Je ziet er goed uit" zei Darren een beetje verlegen. "Dank je, mensen geven wel vaker complimenten over mijn keuze van kleren". "Het zal zeker in de familie zitten" grapte hij. Hij zag mijn bedroeft gezicht. “Het spijt me”, “ik weet wat je ouders is overkomen” zei hij stilletjes. “Daarom huilde ik ook” loog ik. “Het is vandaag 13 jaar geleden”. “Ik ben toch soms zo’n domkop” zei hij verontschuldigend. . “Dat is niet waar, ik weet zeker dat je iets hebt waar je super goed in bent” zei ik gespeeld, ik hoopte dat hij de hint snapte. “Ja schilderen”, vertelde hij enthousiast. “Als mijn volgende werk goed is komt het misschien in de Lucky Palms kunstgalerij te hangen.” Ik glimlachte, hij was dus toch niet het soort man dat aan maar 1 ding dacht. “Ik ben niet zo goed in kunst, buiten gitaar en zingen, dat lukt wel aardig” Gefascineerd keek hij naar mij, hij wou meer uitleg. “Maar ik heb ook nog vele andere kwaliteiten”

Grinnikend bekeek ik zijn grote ogen en we gingen samen aan een tafel zitten. Ik dronk het ene glas na het andere, en het was een super avond. We geraakte in gesprek met een leuke vrouw en we praatte over allerlei onderwerpen.


“Ze denken erover om Sunset Valley van naam te veranderen”,vertelde hij serieus. Het was duidelijk dat hij zich nog steeds niet 100 % op zijn gemak voelde dus zette ik wat meer verleidingstrucs in. Ik gaf hem complimentjes over zijn kapsel en zijn gespierde armen, en als een man complimentjes krijgt, heb je ze zo rond hun vinger. Het duurde dan ook niet lang voor hij me tegen de muur duwde en we kussend in elkaar armen vielen. We hadden zorgvuldig gewacht tot de meerderheid van de club in de lounge ruimte was. Het was zo zalig. Ik vergat dat ene grote probleem, binnenin me…



Eenmaal bij mijn thuis droeg hij me naar binnen, ik was veel te dronken om nog recht te kunnen lopen. “Dat was een zalige avond schatje” zei hij nadat hij mij kuste. “Blijf nog even, Darren” zei ik smekend. “Je kunt je even opfrissen in de badkamer” zei ik toen hij enthousiast knikte.



Darren: Ik bekeek mezelf in de spiegel, ik was niet langer dat dikke jongetje van vroeger, die gepest werd en zich elke avond in slaap had gehuild. Ik was een man geworden, mijn training had me goed gedaan, ik was nu redelijk gespierd en het was een stuk makkelijker om met een vrouw te slapen nu. Ik was nog maar 23, dus een oudere vrouw was redelijk spannend. Hoewel ze maar 27 was, maakte ze een volwassen indruk in mijn ogen. Ik was er helemaal klaar voor.

Yolanda: Ik bekeek mezelf, ik zag er sexy uit. Wat had ik nood aan een man die bij me bleef deze nacht. Ik moest dit grote probleem even vergeten. Voor ik het wist stond hij naast me. Zonder één woord te zeggen pakte ik zijn hand en trok ik hem mee naar het bed.

Onze kussen waren teder en liefdevol, ik begreep het niet goed. Werd ik nu echt verliefd? De laatste keer was ik 16. Zachtjes trok ik hem op het bed.

“Je bent zo mooi” fluisterde hij. “Je bent zo puur”. “Ik hou van je”

“Zeg dat niet!” schreeuwde ik plots. Ik schrok van mezelf en barste in tranen uit. Ik stond naast het bed en durfde me niet meer om te draaien.

Darren: Ik begreep er niets van, had ik iets verkeerd gezegd? “Heb ik iets fout gedaan?” vroeg ik nogal zenuwachtig.

Yolanda: “Nee jij niet, maar ik wel” fluisterde ik door mijn tranen heen. “Wat dan?” “Het zal wel niet zo erg zijn” zei hij geruststellend toen hij terug toenadering probeerde te zoeken. “Ik ben zwanger” zei ik rustig. Ik sloot mijn ogen en wachtte af. “Je hebt tegen me gelogen” zei hij plots met verbittering in zijn stem. “Ik dacht dat je anders was zoals de mensen zeiden, maar het is niet zo” je hebt dus duidelijk met wildvreemde mannen seks. “Jij bent dat toch ook” huilde ik. “Ik dacht dat ik meer voor je was geworden”. “We kennen elkaar al lang” bevestigde hij. “Ja, maar we praatte pas sinds deze middag.” “Als ik dan toch maar een wildvreemde man voor je ben, zoek je maar een leuke vriend die de vader voor je kind mag zijn” woedend liep hij weg. “Ik kan niet geloven dat wij bijna het bed gedeeld hadden” schreeuwde hij me na.

Ik bleef huilen, maar werd plots onwel. Het was alsof er een slag tegen mijn hoofd werd gegeven. Ik viel neer en voelde een stekende pijn in mijn buik.

Op dat moment flitste een vage herinnering door mijn hoofd.

Het was mijn moeder, die mijn leerde lopen. Ze keek met zo’n blik van liefde en vertedering, dat ik zeker wist dat ze heel veel van me moest gehouden hebben. Ze zei het ook, elke avond voor ik in slaap viel. En op dat moment besloot ik mijn kindje te houden, zodat ik de opgekropte liefde van mijn moeder eindelijk bij iemand anders kon loslaten dan bij mannen, als het tenminste nog leefde…

Aww, zielig..

Maar ergens ook wel weer mooi.
Goeie update!

Erg leuke update, maar wel erg zielig ):

Bas schreef:Erg leuke update, maar wel erg zielig ):

Het is voorlopig wel erg zielig ja, maar ik hoop dat het jullie interesse zo blijft wekken. Mijn 24 Hoofdstukken zijn bijna klaar, maar ik zal er elke week maar 2 plaatsen. De tijd zal uitwijzen of het interessant genoeg blijft, en het jullie niet zal vervelen. Tot nu toe vind ik het best wel een goed begin, jullie positieve commentaar, als is het voorlopig nog maar van 3 na mijn laatste Hoofdstuk, motiveert mij enorm.

Aaaw, zielig! Ik ben benieuwd wat ze nu gaat doen!

Ik had het allang gelezen maar nog niet gereageerd omdat ik snel ergens heen moest

Hele leuke update, maar zieligeupdates. Al heb ik wel een aantal tips:
- Probeer zoveel mogelijk hoeken uit om een screen te nemen. Dit zal de komende 21 hoofdstukken niet terug voorkomen, maar voor daarna dan
- Probeer sommige poses nog een beetje bij te schuiven, maar dit ziet er al erg goed uit!

Maar verder is het echt heel goed voor een beginnen (?) dagboek!

deetui schreef:Ik had het allang gelezen maar nog niet gereageerd omdat ik snel ergens heen moest

Hele leuke update, maar zieligeupdates. Al heb ik wel een aantal tips:
- Probeer zoveel mogelijk hoeken uit om een screen te nemen. Dit zal de komende 21 hoofdstukken niet terug voorkomen, maar voor daarna dan
- Probeer sommige poses nog een beetje bij te schuiven, maar dit ziet er al erg goed uit!

Maar verder is het echt heel goed voor een beginnen (?) dagboek!

Bedankt voor de tip, je commentaar betekend echt veel voor mij. Ik denk dat ik sommige foto's wel nog makkelijk kan vervangen, maar voor heel mijn dagboek zal het inderdaad niet het geval zijn. Maar wat ik me afvraag, ik snap helemaal niet hoe in sommige dagboeken de camera uit zo'n leuke standpunten foto's kan nemen. Is het een mod of cheat?

Leuk dagboekverhaal! Ben weer helemaal bijgelezen

Simsisleuklol schreef:Maar wat ik me afvraag, ik snap helemaal niet hoe in sommige dagboeken de camera uit zo'n leuke standpunten foto's kan nemen. Is het een mod of cheat?

Volgens mij bedoel je het truukje met de tab-toets Het is geen mod of cheat.

Als ik een leuk moment heb om een screen van te maken druk ik op pause zodat het spel stilstaat. Ik zoek een leuke camerastand op.

En dan! Toets je de tab-toets in (of die toets met die pijltjes naar links en rechts)
Nu zit je in de vrije cameramodus en kun je met 'Z' en 'X' in- en uitzoomen (of met het scroll wieltje van je muis)
Met schift 'A' en shift 'D' kun je het beeld wat draaien voor een spannend effect. (shift 'S' ga je weer naar de normale stand van het beeld)

Als je klaar bent toets je op 'C' om de screen te maken

Met de tab-toets ga je weer naar je normale spel

Bedoel je dat!

Frozenland schreef:Leuk dagboekverhaal! Ben weer helemaal bijgelezen

Simsisleuklol schreef:Maar wat ik me afvraag, ik snap helemaal niet hoe in sommige dagboeken de camera uit zo'n leuke standpunten foto's kan nemen. Is het een mod of cheat?

Volgens mij bedoel je het truukje met de tab-toets Het is geen mod of cheat.

Als ik een leuk moment heb om een screen van te maken druk ik op pause zodat het spel stilstaat. Ik zoek een leuke camerastand op.

En dan! Toets je de tab-toets in (of die toets met die pijltjes naar links en rechts)
Nu zit je in de vrije cameramodus en kun je met 'Z' en 'X' in- en uitzoomen (of met het scroll wieltje van je muis)
Met schift 'A' en shift 'D' kun je het beeld wat draaien voor een spannend effect. (shift 'S' ga je weer naar de normale stand van het beeld)

Als je klaar bent toets je op 'C' om de screen te maken

Met de tab-toets ga je weer naar je normale spel

Bedoel je dat!

Ja!!!!! Bedankt. Ik wist zelfs niet dat het zo simpel was

Volgende deel kan niet wachten Ps; leuke screens

Hoofdstuk 4



Die ochtend stond ik op en dacht na. Ik was in de war. Zou ik zwanger zijn? Zou het me lukken? Ik wilde koste wat kost bij Eli blijven, ik was niet van plan weer in mijn oude leven met mijn moeder te hervallen. Ik besloot dat het eens tijd werd om haar op te zoeken. Het was al een week geleden dat ik haar voor het laatst gezien had. Waarschijnlijk lag ze met een kater in haar bed met een wildvreemde man naast haar, en moest ze hem haastig de achterdeur uithelpen als ik aanbelde. Het kon me niet schelen, ik had zin om met mijn moeder over mijn toekomst te praten. De toekomst, het was altijd zo’n mooi woord geweest. Het beloofde iets, het deed je hopen naar een beter leven. Net zoals mijn moeder, die speciaal met mij uit Riverview vertrokken was. Voor de toekomst. Ze zou hier een geweldige job hebben. Helaas draaide haar carrière als model al meteen niet zo goed uit en moest ze ons in leven houden met een karig maandloon. Geld om terug naar Riverview te verhuizen was er niet. Het enige wat ze kon doen was mannen een plezier doen. “Ze even ontstressen” noemde mijn moeder het. Ik weet nog goed hoe ik stil op mijn kamer moest blijven zitten en door de kartonnen muren het gekreun van mijn moeder kon horen. Het was een vreselijke tijd geweest. Daarom was ik met Eli getrouwd, ik wilde koste wat kost mij en mijn eventuele kind een beter leven geven. Geld om te studeren was er niet. Dit was de enige manier. En ik zou me dat niet af laten pakken door zo’n smerige del als Yolanda, de verraadster.

Toen ik beneden aankwam zag ik dat Eli waffels had gebakken, hij wilde mij natuurlijk verassen, maar ik haatte alles waar suiker,vet, of andere viezigheid in zat. Zo wat alles dus. “Ik heb ze speciaal voor je gemaakt” zei hij trots met een knikje naar de wafels. Het is een extra cadeautje voor ik met mijn broer een weekje naar Hidden Springs trek. Ik staarde hem verbaast aan, sinds wanneer spraken die twee weer met elkaar? En sinds wanneer hield Eli van een godverlaten gat waar enkel rijke stinkerds zich wouden één voelen met de natuur? Hier zat meer achter. Maar het interesseerde me niet, voor mijn part mocht hij naar Bridgeport alle ramen af gaan, zo lang hij maar binnen een maand of twee zou weten dat ik zijn kind draagde.

Na 2 hapjes van mijn wafel hebben te gegeten ging ik naar mijn moeder. Ik reed naar het huis in het afgelegen deel van de stad, midden in de woestijn. Hier was ik sinds mijn komst in Lucky Palms opgegroeid, en hier had ik mijn moeder op haar ergst gezien. Haar anders zo schone gezicht bedekt onder make-up, en haar haren goedkoop opgestoken. Precies zoals je ze zag in Bridgeport, vuil, triestig, wanhopig, en smakkend naar geld. Toen ik aanbelde was ik enorm verbaasd, ze zag er fris gewassen uit en het leek niet alsof er net een klant was geweest. Het hele huis zag er proper en netjes uit en ze bracht me naar haar salon, die met een beetje moeite er al veel beter uitzag als een week geleden. “Waarom die moeite moeder?” vroeg ik achterdochtig. Vrolijk zette ze haar sapje neer en ging ze voor me staan. Daar stond ze, ik begreep er niet veel van. Wat had ze gepakt. Ze stond daar gewoon met haar buik naar voren. Ik keek niet begrijpen naar haar, en ik zag het in de uitdrukking van haar ogen. “Van wie is het?” was mijn eerste reactie. “Gewoon van een klant” zei ze vrolijk. Het was alsof het haar niets interesseerde haar dochter nog maar eens op de feiten te drukken: haar eigen moeder was een hoer. “Moeder, ik weet niet of dit…”

“Nee luister even”, was haar reactie.
Ik heb veel verpest, ik heb je jeugd kapot laten gaan door mijn belachelijke droom om model te worden. Ik rukte je weg uit je vertrouwde omgeving en bracht je naar de bloedhete woestijn. Ik liet je confronteren met de waarheid. Je zag armoede, je zag mijn pillen. Mijn drank. Je zag alles wat een kind van je leeftijd niet hoorde te zien. En ik weet dat je lang kwaad zult zijn daar voor, maar ik begrijp het. Weet alleen dat het met dit kind anders zal zijn. Ik wil een nieuwe kans. Ik heb een baan gevonden als poetsvrouw, het moet net genoeg opbrengen om ons te kunnen onderhouden. Ik ga nooit meer drinken, ik ben al een week gestopt. Ik ga het niet laten wegnemen, het is van mij en ik zal er voor zorgen dat het trots op mij zal zijn als ik het zie afstuderen. Ik zal het kind kansen geven, en met jouw hulp moet het zeker lukken om het later te laten studeren. Ik kan bij jouw en Eli intrekken en jullie onderhouden en…

“Het is goed moeder” zei ik sussend. “Laten we naar het park gaan om even wat bij te praten” zei ik terwijl ik haar omhelsde. Ik zag de tranen in haar ogen van geluk. We zwegen beide in de auto, maar onze lach liet merken dat we allebei blij waren met wat net met ons gebeurt was. Het was alsof door al haar woorden, we dichter bij elkaar dan ooit waren. We zouden samen onze kinderen opvoeden, en ze zou vast bij ons mogen wonen. Eli hield van een groot gezin, hij was opgegroeid met 3 broers en 4 zussen. Ik glimlacht toen we tegen over elkaar zaten op het bankje. We praatte over van alles en nog wat. We praatte over het geslacht, over de kinderkamer, over de naam. En toen wou ik het haar vertellen, ik wou haar vertellen dat ik zelf een kind wou. En dat we onze kinderen zouden laten opgroeien als broers en zussen.

Maar het was alsof onze ogen verblind werden door een afleidende duivel. En niet zomaar één, maar de knapste die we ooit hadden gezien. Hij jogde vrolijk voorbij en knikte naar ons. Het was duidelijk dat hij oogcontact met mama maakte. En het scheen mama niet te deren. Ze stond op en liep regelrecht op haar doel af. Het was alsof al haar woorden van net niet belangrijk waren geweest. De moed zonk me in de schoenen. Ik wist zeker dat ze maar 1 doel had, met hem in bed belanden , betaald of niet betaald. Het maakte mij ziek. Ik stond op en verstoorde hun gezellig onderonsje. “En wie is deze mooie dame?, je zusje?” grapte hij.

Ik glimlachte, dat dachten mijn mensen wel vaker, maar mijn moeder was pas 15 geweest toen ze mij kreeg, zo vreemd was het niet. “Nee haar dochter” zei ik zo kalm mogelijk. “En nu moeten we nog wat spulletjes gaan kopen voor haar ander kindje” zei ik op een humoristische toon. En ik wees op haar buik. Hij verstijfde. “Ik moet er dringend vandoor” zei hij alsof hij het niet gehoord had. Om beleefd te blijven liet hij zijn nummer achter. Maar ik wist zeker dat hij nooit op zou nemen. Hij liep verder.

“Stomme trut, dat heb je weer mooi gefikst hé” krijste mij moeder toen hij uit het zich verdwenen was. “Moeder, je verwacht toch geen relatie te beginnen in je toestand?” zei ik zo beheerst mogelijk. “Doe niet zo belachelijk” snauwde ze. “Ik maakte gewoon effe een praatje met een man”. “Maar wat voor één” zei ik smekend. “Ik wou enkel een…” “Snelle wip?” vulde ik haar aan. “Je zult echt nooit veranderen moeder” zei ik bedroefd. Ik draaide mij om en liep naar de auto. Het deed mij zo veel pijn te weten dat dit kind waarschijnlijk hetzelfde lot zou wachten. Ik wist dat een praatje maken onschuldig was, maar ik had die smachtende blik in haar ogen al zo vaak gezien. Ze was zo dom.

Toen ik thuis was negeerde ik de oproepen van mijn moeder. Ik had geen zin om nu ruzie te maken. In de plaats daarvan belde ik iemand anders. Mario zag er leuk uit, ik had even zin in wat gezelschap. Eli was er toch niet en het was al een hele tijd geleden dat ik nog met een echte vent de liefde had bedreven. De laatste keer was met Jaycen Hendrikx een maand geleden. Mijn moeder hoefde het niet te weten. Ik wist zeker dat hij condooms zou meenemen.
Hij zag er nog leuker uit als eerst, ik had een briefje aan de voordeur gehangen dat hij binnen kon komen. Ik verstopte me achter de muur. Helemaal klaar voor wraak op mijn moeder. Ik had de lingerie aangetrokken die Yolanda me nog cadeau had gegeven, ze had toch nog iets goed gedaan.

Hij zag mij staan en ik lachte vriendelijk. “Alles goed Mario?” zei ik toen ik op de tafel ging zitten. Hij drukte me op tafel en keek me verleidelijk in de ogen. Ik had zo lang verlang naar een moment van ontsnapping van die oude vent.

Natuurlijk moest op uitgerekend dit moment iemand mij opbellen. Het kon Eli zijn, en ik wou niet dat hij een vermoeden kreeg. Dus ik nam maar op. Ik was verbaasd toen ik Darren Dreamer aan de lijn kreeg. “Lina?” hoorde ik hem angstig door de telefoon roepen. “Wat is er Darren?” vroeg ik verbaasd. Mario stond er zuchtend bij. “Je moet onmiddellijk naar Yolanda’s huis komen, ze is flauwgevallen en ik denk dat ze haar baby verliest en..”
Ik glimlachte, ik legde meteen af. Ik wist waarom Darren niet meteen de ambulance had gebeld. Mijn auto was zo snel dat we veel sneller in het afgelegen ziekenhuis zouden zijn als met de ambulance. Maar ik zag dit als mijn kans. Van mij mocht het sterven, ik zou de enige vrouw zijn met Eli’s nageslacht. Glimlachend gaf ik me over aan Mario. Tegen Darren zou ik wel zeggen dat mijn GSM was plat gevallen. Misschien zou hij het me verwijten, maar wie kon dat wat schelen. Straks was dat rotkind dat mijn erfenis wou stelen weg.
-----------------------------------------------------------------------------------------------
Mensen, de reden dat het hoofdstuk zo lang is weg gebleven is omdat de computer crashte. En alles stond erop. Gelukkig zijn mijn documenten er toch nog afgehaald door een computer specialist. Nu heb ik ze eindelijk terug en kan ik terug posten. Ik heb dit niet gemeld omdat het me nog al zinloos leek om telkens als er een probleem is het te melden. Dat doen ze bij tv-programma's ook niet. Het volgende Hoofdstuk wordt gezien de omstandigheden morgen of overmorgen gepost. Ik ga meteen wat vaker posten zo dat de achterstand goed gemaakt wordt.

Ik dacht al dat je stiekem gestopt was ofzo. Maar gelukkig is alles weer teruggevonden.
Lekker om weer de verhalen van Lucky Palms te lezen. Leuke up en welkom terug

Leuke up!
Wat is dat mens gemeen zeg!

Wat een heftig leven daar in Lucky Palms
Leuke update! (:

leuke up!

En wat een gemene moeder

Hoofdstuk 5


De gebeurtenissen van de afgelopen dagen stormde door mijn hoofd. Hier lag ik dan, languit op een wit bed. Ik zou moeten stralen van geluk, want het kindje was op wonderbaarlijke wijze toch niet dood gegaan. Ik had gehuild, had niemand willen zien en was lange tijd in een soort van shocktoestand geweest. Maar de dokters hadden mij verteld dat het kindje niets mankeerde. Ik begreep er niets van. Die pijn in mijn buik, het was toch geen toeval? De dokter hadden mij vitaminen gegeven voor de zekerheid , maar daar hield het op. We waren 3 dagen verder en ik was nu overgebracht naar een rustoord. De dokters hadden me verteld dat ik rust nodig had, die ik enkel kon vinden als ik een beetje afgesloten was van de buitenwereld. De rust die ik nodig had was essentieel volgens mijn halfnicht Molly, die sinds gisteren was gearriveerd uit Riverview. Ik stond onder enorme stress om het kind kwijt te raken, en dat was helemaal niet oké. Ik hield van dit kind. Ik had een beetje liefde nodig om eindelijk met iemand te delen. Ik had niet eens door dat mijn beste vriendin Lina in de kamer was. Ze was al een keer langskomen, maar ik was in een soort van shocktoestand geweest, ik had met niemand willen praten.



Ze scheen te wachten tot ik iets ging zeggen. Maar ik wist helemaal niet wat te zeggen. De laatste keer was onze afspraak nogal raar en ongemakkelijk geweest. Het had geleken alsof ze helemaal niet blij was met mijn zwangerschap. Ik begreep haar wel, ze was bang dat ik het niet zou aankunnen, alleen. Maar ik wist zeker dat ik het wel kon. En ik was vast besloten omdat haar duidelijk te maken. Ik stond op en keek haar enkele ogenblikken aan. Ze glimlachte. Ik stond op en keek haar aan. Ik wist niet waarom, maar ik begon te huilen. Ik stond op en stapte uit mijn bed. Ze wist niet goed wat te zeggen. Er scheen een muur tussen ons in te staan. Wat het was wist ik niet… Ik heb gehoord dat het kindje het overleeft heeft, zei ze in een poging het gesprek te beginnen. Ik knikte door mijn tranen heen.

Ze omhelsde me. "Het spijt me dat ik aan je twijfelde lieve schat van me" zei ze met een kalmerende stem. "Ik heb gehoord hoe hard je van slag was en weet zeker dat het je zal lukken" zei ze terwijl ze mijn haren streelde. Hoewel ik ouder was als Lina, voelde het alsof ik door mijn moeder getroost werd. Ik herrinerde het me het nog zo goed.



"Wat ga je nu doen?" vroeg ze met een vriendelijke, rustgevende stem. Ik bevestigde wat de dokter hadden gezegd en dat ik zo veel mogelijk rust nodig had. Maar dat het mij voorlopig het beste leek om in het rustoord te blijven. Ons gesprek ging over van alles en nog wat. Over de laatste roddels en de nieuwe familie, de Mataplin's of zo, die sinds kort in een prachtig huis woonde in de stad. We merkte ineens niet dat Darren binnen kwam. Ik had hem niet gesproken of gezien sinds die nacht, en dat wilde ik graag zo houden. "Ja ja, nee , ja ik maak dat schilderij morgen af, ja, ja, daag" volgde er toen hij zijn GSM aflegde.



Ik had hem niet zo graag hier op dit moment, ik ging verlegen op het bed zitten en staarde naar Lina, die door had dat ik me niet op mijn gemak voelde. Zij zelf leek ook niet zo op haar gemak. "Stoort het dat ik even langskom?" hij leek niet al te beleefd tegen Lina. "Ja, eigenlijk wel we waren net iets aan het bespreken en..."
"Het spijt me Yolanda", onderbrak hij haar , hij keek mij verlangend aan. "Ik had niet meteen moeten denken dat.."
"Je hebt haar overdreven ongerust gemaakt Darren", zei Lina met een luide stem. "Ze viel flauw, het is toch te begrijpen dat ik..." "Je had niet zo overhaast moeten reageren, had haar gewoon op bed gelegde en haar een glas water gegeven maar" "Het is niet zijn schuld Lina", zei ik stilletjes. "Er had iets serieus mis kunnen zijn met het kind" zei ik nog stiller. Darren keek mij dankbaar aan. "Wat was er nu met je GSM?" zei Darren met een vragend gezicht naar Lina. "Plat", antwoordde Lina kort. Ik wist niet waarover het ging, wat had het trouwens voor belangrijks kunnen zijn? Maar wat ik vreemd vond was dat Lina's GSM plat was geweest. Ze was heel stipt en vergat bijna nooit haar GSM op te laden. "Maar goed ook" antwoordde Lina fel. "We hadden met mijn auto nog een ongeval kunnen veroorzaken" zei ze met een beschuldigende knik naar Darren. Vervolgens ging ze even naar de cafetaria iets eten en liet ze mij en Darren alleen. We staarde elkaar enkele ogenblikken aan. Het was nogal ongemakkelijk.

Ik wende mijn blik af, hij bleef nadenkend staan. Hij excuseerde zich nogmaals. Ik vond het nogal belachelijk, stel dat het wel fout was afgelopen? Hij leek bijna bang om verwijten te krijgen. Normaal, na die uitval van Lina net. Ik vond hem nog steeds knap, en ik was dankbaar voor zijn daad. Oh wat was ik dankbaar. Maar ik voelde me verlegen, ik schaamde mij nog steeds dat ik had verzwegen dat ik zwanger was. Hij leek het te merken. Dus hij begon maar te praten over onze "geweldige date" van enkele dagen terug. Hier en daar gaf ik een antwoord of knikte ik. Hij wou duidelijk een gesprek op gang brengen. Hij had eindelijk door dat het niet echt ging werken. "Weet dat ik het leuk vond zo lang het duurde Yolanda" bekende hij.



Wat duurde? Mijn mollige halfnicht Molly stond in de deuropening. Ze glimlachtte en stelde zich voor aan Darren. "En u bent?" vroeg Darren op een nog al verlegen toon. "Molly Dewaters" zei ze vriendelijk terwijl ze haar hand uitstak. "Ik ben de halfnicht van Yolanda. " Darren knikte. Hij excuseerde zich toen hij merkte dat ik het nogal vervelend vond dat hij hier was. Ik had iemand nodig om te praten over de toekomst. En ik wist dat dat enkel met Molly kon momenteel, ze had een voorstel in de aanbieding, anders zou ze niet gekomen zijn, ik kende haar. Darren nam nogal snel afscheid en ging de kamer uit.



Molly kwam naast me staan, voor het raam. "Je lijkt zo op je moeder" zei ze voor de derde keer vandaag. Ik glimlachte, wat hoorde ik dat graag. "Ik heb een voorstel voor je" zei ze zoals verwacht. Toen ik niet reageerde besefte ze dat ik niets zou zeggen voor ze het gezegd had. "Ik heb een rustoord, in Riverview" zei ze zonder enige aarzeling. "Ik vraag je niet om daar naar toe te gaan" zei ze mij geruststellend. "Maar ik vraag je gewoon om bij mij thuis te komen wonen, in Riverview". "Ik heb verstand van gestreste mensen in jouw toestand, je bent momenteel niet emotioneel stabiel" maar ik luisterde niet meer. Ik kon enkel nog denken aan het speeltuintje uit mijn jeugd, dat ik eindelijk terug zou zien.


"Ik kom terug mama" dacht ik terwijl er een traan over mijn wang stroomde.

Leuk!