@Iedereen: Heel erg bedankt voor jullie reacties!
Dachten jullie soms dat jullie van mij af waren?
Dacht het niet...
Sorry voor de up van meer dan 2 maanden later. Altijd als ik een tijdje ergens niet op kan, vergeet ik erover. Excuseer me voor mijn niet-al-te-snuggerheid!
Dat brengt mij bij deze nogal... *kuchkuch* romantische up.
Hoofdstuk 11
Wat er vooraf ging...
Centia blijkt vreemd gelukkig te zijn, zelfs zonder de zomaar verdwenen Zac. Niet eens tijdens haar zoektocht naar een vader voor het vierde kind van haar 100 hummeltjes, heeft ze Kenji ontmoet. Zal hij de uitverkorene zijn, of blijkt dat een enorme overschatting?
Crystal en Diego waren ontzettend angstig geweest voordat ze naar school moesten, maar eigenlijk hadden ze er ook wel zin in, kon ik zien. Om acht uur werden ze met de schoolbus opgehaald en een excentrieke vrouw met de naam Lila Hoytema mompelde dat ze in moesten stappen. Ik zag nu al dat Diego haar niet mocht.
Ik was net bezig met het zorgen dat Alistairs behoeften bevredigd werden, toen mijn telefoon opeens ging. Het was Kenji en hij vermeldde dat hij een nieuw huis had gekocht. Drie keer raden welk huis! Zou ik ’s middags langs willen komen voor een housewarmingparty?
Ik antwoordde positief. En omdat Kenji geen kledingsvoorschriften had genoemd, maar ik dacht dat het een feestje was, had ik mijn avondjurk aangetrokken en wat make-up opgedaan. Zo gauw ik bij mijn vorige huisje aankwam, merkte ik al dat er iets niet klopte. Aan de buitenkant was het nog precies hetzelfde, terwijl Kenji had uitgelegd dat hij alles had laten verbouwen. Bovendien waren er helemaal geen andere gasten te bekennen.
Ik bleek wel op het juiste adres, want Kenji kwam het huis uitrennen en begroette me. ‘Centia! Wat zie je er prachtig uit! Kom gauw binnen.’ ‘Wacht even,’ zei ik. ‘Waarom ziet het er nog hetzelfde uit? Je zei dat alles veranderd was?’
‘Ah,’ lachte Kenji. ‘De buitenkant is nog gewoon hetzelfde, want die mocht ik van de gemeente niet veranderen. Mijn plannen pasten absoluut niet bij de buurt, vonden ze. Onzin natuurlijk. Als alles straks gemoderniseerd is, dan past mijn ontwerp juist perfect bij deze buurt! In ieder geval, de binnenkant is wel anders. Wil je het zien?’
‘Graag.’
‘Zoals je ziet heb ik alles erg modern gemaakt en geschikt voor een koppel, met een mogelijke toekomst met kinderen. Ik heb zwart en wit gebruikt en alles een koele, ontspannen look gegeven. Het huis is meer waard geworden door de kwaliteit die ik gebruikt heb.’
‘Ook de wc heeft de twee basiskleuren.’
‘En boven is het een genot om te slapen. Of om te eh…’
‘Wat vind je ervan? Is het een beetje mooi, naar jouw mening? Want ik vind jouw mening erg belangrijk, aangezien jij de vorige bewoner was!’ Terwijl ik alles nog aan het bekijken was, was Kenji op het bed gaan liggen. Aan
zijn kant van het bed.
Uitnodigend klopte hij op wat vroeger mijn kant van het bed was. ‘Kom erbij,’ glimlachte hij lief, ‘ik bijt niet, hoor.’ Weifelend deed ik wat hij zei.
‘Ik vind het wel oké.’
Ik vond het afschuwelijk. Hij had de frisse, ontspannen sfeer van het huis weggegooid. Ik had nu niks meer om me aan Zac te herinneren.
Zou zijn graf nog wel in de achtertuin staan, vroeg ik me opeens af.
‘Ik vind jou wel oké,’ zei Kenji en opeens sloeg hij een arm om me heen. Ik was te versteend om iets te kunnen doen en daarom liet ik het maar over me heen komen. Hij pakte ook maar mijn hand en achterdochtig keek ik hem aan. Ik wist waar dit naar toe ging.
Maar het vormde ook een glimlach op mijn gezicht.
Ik wist waar dit naartoe ging.
‘Ik vind jou meer dan oké,’ fluisterde hij in mijn oor. Hij sloot zijn ogen en tuitte zijn lippen, terwijl hij langzamerhand dichterbij kwam. Het gaf me een beetje tijd om hem twijfelend te bekijken. Kenji was geen hunk. Hij was niet charmant, lief of grappig. Hij hield van werken, computeren en klussen. Zijn intelligentie viel ook best tegen.
Hij had mijn huis veranderd in een moderne doos. Hij had Zacs plaats willen inpikken door op zijn kant van het bed te gaan liggen. Er was maar één reden waarom hij me had uitgenodigd.
Toch kuste ik hem. Misschien was er een reden achter het feit dat ik me zo opgedoft had. Misschien had ik het voor hem gedaan. Per slot van rekening had ik geen kennis van mijn eigen gevoelens. Bij Zac kwam ik er ook te laat achter dat ik van hem hield. Ik wilde niet dat dit bij Kenji ook het geval zou zijn.
Hij kuste me te lang. Hij was geen geweldige zoener, maar het kon er mee door. Het zou zo maar eens zijn dat ik voor zijn eerste kus had gezorgd. Hij was veel te opgewonden om ervaring te hebben.
Hij ging bovenop me liggen. Een lichtgewicht zonder spieren. Ik voelde me goedkoop dat ik dit deed. Maar het moest. Er bleef toch die kans dat ik van hem hield, die kans die ik niet moest laten schieten. Dat was de enige reden waarom ik deed alsof ik me net zo erg aan hem overgaf als hij aan mij.
Ik dacht niet dat de anderen nog zouden komen.
Ik dacht ook niet dat ik daar nou zo verdrietig over was.
<
Hoofdstuk 10
>
Hoofdstuk 11
Laatst gewijzigd door GoldenQueen op za 06 jul 2013, 14:21, 1 keer totaal gewijzigd.