Huh?! oh ja, het gaat hoor, wat zei ik dan? Dit vragend wist ik precies wat Brent bedoelde...
Nou, je riep een soort van naam, had je een nachtmerrie of zoiets? Nee nee, gewoon een droom, niets bijzonders. Of zoiets, niets bijzonders...ik loog dat ik barstte, maar ik kon het Brent niet vertellen, nog niet in ieder geval. Dit was zelfs voor mij iets heel aparts en ik wilde eerst zelf uitzoeken wat er aan de hand was. Natuurlijk ken ik Nemirondil Cyrid...De bewaker der zielen...we zijn per slot van rekening broers...
Maar Nemir had al vroeg zijn lotsbestemming of roeping gevonden, reeds eeuwen geleden. Hij helpt zielen over te gaan naar de andere wereld, een kille, eenzame baan, maar Nemir vindt er genoegdoening in. Hij leeft in de schemerwereld en liet zich na zijn vertrek haast nooit meer thuis zien, dit tot verdriet van onze moeder...
Ik heb ook geen idee of hij überhaupt af weet van het bestaan van Lynndorain.
Zir? gaat het wel goed met je? je zit al zo'n 5 minuten in het niets te staren. Zal ik een vers kopje thee zetten? Ik schrok op, ja dat is goed, dank je Brent. Het spijt me, ik heb niet zo goed geslapen, na de thee zal het vast beter gaan.
Inderdaad, na de thee voelde ik mij een stuk beter. Ik hoorde Lynn zachtjes kirren en besloot om een poosje met de kleine te gaan spelen, wat hij helemaal niet erg vond!
In de dagen die volgden bleef alles rustig en ik besloot dat het tijd was om de mensentaal en gewoontes te gaan leren. Ik vroeg Brent om mij hierbij te helpen en hij stemde hierin toe op 1 voorwaarde...Ik zou ook de aloude kunst van de Sim-Fu gaan leren.
Zo gezegd, zo gedaan...