Leuk! Ik ben echt al jaaaren op zoek naar die boeken, maar ik vind ze nooit

^ Same here

Ik ben zoo benieuwd!

Jammer, juist te laat
Naja, ik hou dit dagboek zeker in de gaten !

Wanneer is de eerste episode?

Waaah, cuuwl ^-^ Ik ben verslaafd aan die boeken =D 'K ga het zeker volgen =D

f*ck ik wou meedoen ;(
ik heb de boeken gelezen ze waren ZO leuk he
ik ben super benieuwd

Hallo iedereen! Sorry dat ik het niet in dit topic gemeld heb, maar ik ben net terug van een weekendje London Morgen ga ik meteen de vragen beantwoorden
En mensen, we zitten nog niet vol dus inschrijven via open inschrijving is nog mogelijk!!

District 8


Dit is Tinzi, Tinzi Hemels. Ze woont met haar rijke ouders in district 8, het district wat voor de veehouderij moet zorgen. Haar ouders hebben een groot veehoudersbedrijf en leveren hier een groot deel van aan het Capitool. Wat ze niet aan het Capitool hoeven te geven verkopen ze aan andere mensen in district 8, waardoor ze veel geld ontvangen.


Tinzi houdt van de nacht en van de sterren. Ze kan alle sterrenbeelden herkennen en weet veel van astrologie. Ook houdt ze van de stilte van de nacht, die brengt haar tot rust.


Ze is ook erg artistiek. Ze kan goed pianospelen en houdt van schrijven, dat is één van haar grootste passies!


Niemand kent de echte Tinzi, mensen vinden haar erg afstandelijk en soms zelfs arrogant, maar Tinzi kent de echte wereld niet. Ze is te veel beschermd door haar ouders, die bang zijn voor opstanden tegen hen, omdat zij één van de weinige rijke gezinnen in het district zijn. Elke avond kijkt zij uit over de brede zee en hoopt ooit te kunnen vertrekken uit het grauwe district naar een leven met veel vrienden en familie.

\
Dit is Joseph Smeeds. De familie Smeeds woont al eeuwen in het district en zij kunnen maar met moeite genoeg vee leveren aan het Capitool, terwijl ze toch met een gezin van 10 zijn. Josephs ouders, Harold en Anna-Maria, hebben namelijk nog 9 zonen.


Joseph werkt hard voor de boerderij, misschien wel het hardst van allemaal, want hij wil niet dat zijn familie gestraft wordt voor het leveren van te weinig vee. Daardoor heeft Joseph weinig tijd voor zichzelf, hij houdt namelijk van sporten, maar hier komt hij nooit aan toe.


Mensen kennen Joseph als een goudeerlijke, vriendelijke man en dat is precies zoals hij is. Elke avond kijkt hij uit over de brede zee en hoopt ooit te kunnen doen wat hij wil. Een gezin stichten, leuke dingen doen met elkaar en weg uit de ijzeren vuist van het Capitool.

Alle reacties zijn natuurlijk welkom!

Leuk! Ik ben erg benieuwd naar de andere 22 kandidaten

^Dankjewel! En ik ook, ik heb er zin in!

Allemaal bedankt voor de snelle inzendingen, hier komt de volgende!

District 1
Victoria Phelps

Ik drukte op het knopje ‘play’ van mijn stereo. David Bowie’s stem galmde door mijn doodstille kamer. Langzaam liet ik mijn blik de kamer doorgaan. Misschien was dit wel de laatste keer dat ik die zag. Ik zuchtte. Nooit had ik ergens anders gewoond, alhoewel, misschien wel een paar dagen nadat ik geboren was. Totdat ik hier te vondeling gelegd werd. Ik had best een goede kindertijd hier gehad. Alhoewel... Ik beet op mijn lippen en verdrong de pijn die weer opstak. Dit had ik jaren verdrongen, uit spijt.


‘Vangen!!’ riep de jongen.
‘Oeps,’ zei het meisje, nadat ze de bal niet had kunnen vangen en die de helling was afgerold. ‘Jamie, kun jij hem even gaan halen? Jij hebt hem tenslotte gegooid.
Jamie twijfelde.
‘Toe?’ smeekte het meisje met een pruillip.
‘Oké dan, maar alleen voor deze ene keer, Victoria.’
Victoria knikte onschuldig.


De bal was nu al helemaal op de weg gerold. Twee voeten die renden over de cementen weg. Een hand die de bal oppakte. Jamie zei: ‘Ik heb -’ Maar de stem stopte nadat er een luide bonk klonk en een auto hard wegvroemde.
Nee. Nee. Ik schudde met mijn hoofd, de dagdroom verdween en mijn kamer kwam weer in beeld. Het was mijn schuld geweest, mìjn schuld. Als ik niet zo lui geweest was zou Jamie hier nog zitten. En zou ik niet naar de hongerspelen gaan.


Ik balde mijn vuisten zodat mijn vingers in mijn vlees boorden. Denk er niet aan, denk er niet aan. Dit was de zin die ik al jaren tegen mezelf herhaalde. Niemand mocht dit weten. Niemand. Ik ging op bed zitten en staarde een tijdje voor me uit. Ik haalde diep adem en klemde mijn hand rond het handvat van mijn koffer. Vaarwel kamer, dacht ik en zonder nog om te kijken liep ik mijn kamer uit. Waarschijnlijk voor de laatste keer.

Alex Redmayne


‘ALEX! WAT HEB JE NU WEER GEDAAN!!’ schreeuwde Michael, mijn vader, tegen me. Ik had net per ongeluk een hete kop koffie omgestoten die over Michaels broek gegoten was. ‘Laat het nu maar, Michael, hij is het niet waard.’ zei Isa, mijn moeder; ik noemde mijn ouders bij hun voornamen omdat ik ze gewoon niet mocht. En zij mij ook niet. ‘Waarom ben je niet meer als je broer!’ riep Michael tegen me. Dat hoorde ik de laatste jaren steeds vaker. Michael hief zijn hand hoog in de lucht en hij sloeg me. De pijn was niet te harden, hoewel ik wel vaker geslagen werd. Ik schreeuwde een scheldwoord tegen hem en ik rende naar mijn kamertje voor hij me weer kon raken.


Langzaam liet ik de muziek van mijn gitaar tot me doordringen. Ik wou al sinds mijn achtste rockster worden maar mijn hele familie zat in de criminele carrière. Sinds ik zei wat ik droomde, behandelden ze me als afval. Ik haatte ze. Ervoor had ik een perfect leven gehad. Ik zuchtte. Nu hadden mijn ouders me opgegeven voor de hongerspelen, en helemaal niet om me te laten ‘winnen’.


Ik liep naar buiten en voelde de koude lucht mijn longen binnendringen. Half en half was ik toch blij. Ik mocht hier weg. Eindelijk. Maar toch zou ik ze laten zien dat ik niet zomaar zou opgeven. En zonder spijt liep ik weg van het huis van mijn jeugd.

Extra:Karakters

Victoria: Victoria gaat niet snel iets van haarzelf laten zien. Maar ze is wel helemaal niet verlegen. Integendeel: ze heeft een heel grote mond en ze heeft lak aan regels. Als je haar beter leert kennen, zal ze vanzelf wel over haar vertellen. Ze lijkt misschien emo, maar dat is ze helemaal niet! Ze probeert haar zachte kant te verstoppen sinds het Voorval en daarom probeert ze hard te zijn, wat ze eigenlijk helemaal niet is. Ze is als een kinder surprise: Even doorgraven in de harde buitenkant, maar na een tijdje zul je het mooiste in haar vinden.

Alex: Alex is dapper en heel erg verlegen. Door zijn erge thuissituatie is hij geen grote prater. Hij zal zich wel sneller blootgeven dan Victoria. Hij leeft voor muziek, en dat zal hij dan ook het allermeest missen. Alleen is hij erg klunzig, en dat kan hem wel parten gaan spelen.

Leuke personages allemaal!

Klinkt alweer super!

District 12
Aaron Cole

Bibberend zat ik op het bankje in de wachtruimte. Mijn nagels waren ondertussen al helemaal afgekloven. Iedereen lachte me altijd uit, omdat ik zo’n ‘’loser’’ was. Een loser, een nietsnut. Ik kan helemaal niks. En nu moest ik naar de Hongerspelen.
Om mezelf wat te kalmeren probeerde ik het rijtje op te zeggen die mijn psycholoog me had geleerd. De peperdure psycholoog waar mijn moeder me vorig jaar naartoe had gestuurd. Omdat ik ‘’angstaanvallen’’ had, en ‘’hallucinaties’’. De kinderen uit mijn klas zeiden altijd dat ik ineens kon gaan huilen en op de grond ging spartelen als ik weer zo’n aanval had. En daardoor werd ik het pispaaltje. ‘’Aaron is bang! Aaron moet zeker naar zijn mammie en pappie toe!’’. ‘’Dat kan niet, want die is dood.’’ Het gelach, en de snik. De plof op de grond. ‘’Heeft Aaron in zijn broek gepiest?’’ De harde schop in mijn rib. Het waren allemaal onderdelen van mijn dag.
Ik ben Aaron. Ik ben 14 jaar. Ik kom uit district 12. Mijn vader en zusje zijn dood. Ik ben Aaron. Ik ben 14 jaar. Ik kom uit district 12…

Halverwege het rijtje keek ik op naar het jonge meisje dat tegenover mij zat. Een steek van pijn ging door mijn hart. Ze leek zo verschrikkelijk op Roos. Voordat ik het wist werd ik meegesleept in de flashback.


Het was een warme dag in Juni. Vader had mij en Roos meegenomen naar het bos. Hij wilde ons leren jagen, zodat we zelf voor eten konden zorgen. ‘’Jullie moeten heel stil zijn,’’ zei hij ‘’we mogen eigenlijk niet naar het bos.’’ Dat maakte het alleen maar spannender voor ons. Na ongeveer twee uur lopen kwamen we aan bij een meertje. Blij rende Roos ernaartoe, met papa achter haar aan. ‘’Aaron, kom ook!’’ riep Roos vrolijk. ‘’Nee,’’ zei ik. ‘’Ik ben bang voor water!’’.


En toen ineens. De twee grote, angstaanjagende mannen. Vredebewakers. Twee harde knallen. Twee keer een zachte plof. Mijn vader en mijn zusje lagen op de grond. Ik weet nog precies hoe ze lagen. Papa lag opgekruld op zijn zij tegen Roos aan. Vanaf daar weet ik het eigenlijk niet meer. Ik weet dat ik rende. Naar hen toe. Ik weet dat ik wakker werd in een zacht bed, nat van de tranen. Ik weet hoe ik mama’s stem hoorde in mijn droom. En ik weet dat ik zeker wist dat het geen droom was, maar echt. ‘’Ze zijn dood.’’

Ann Hampton
Ik keek naar de jongen tegenover me. Hij kon niet veel ouder zijn dan ik. Hij staarde leeg voor zich uit, alsof hij ergens anders was. Ik sloot mijn ogen en leunde met mijn hoofd tegen het satijnen kussen. Ik probeerde aan leuke dingen te denken. Hoe Kim en ik appels gingen plukken uit het bos. Toen ik een vlinder voor haar had gevangen, en hoe haar gezicht oplichtte toen ik hem aan haar gaf. Een traan biggelde over mijn wang. Ik moest dit doen. Voor Kim.
Ik heb vanaf mijn zesde al voor mijn kleine zusje gezorgd. Eerst leefden papa, mama en ik in een klein huisje aan de rand van het dorp. Mijn vader werkte in de steenkoolmijn, mijn moeder werkte als schooljuf. We waren gelukkig. En we waren nog gelukkiger toen bleek dat mama een kindje kreeg. Maar daarna veranderde alles.
Mama stierf in het kraambed. Mijn vader ging er kapot aan. Hij lag de hele dag in zijn bed, met zijn hoofd in het kussen. Elke dag kwam ik hem iets te eten brengen, en het kussen dat nat was van de tranen vervangen. Een heel jaar lang.

Tot hij op een dag zijn bed uit kwam. Hij kwam naar mij toe en hing een klein rugzakje om mijn schouders. ‘’Ik kan niet meer voor jullie zorgen, Ann. Je moet voor jezelf gaan zorgen, en voor Kim. ‘’
‘’Ik snap het niet. Moeten Kim en ik weg?’’
‘’Ja’’, zei hij zachtjes’’ik kan het niet meer aan.’’ Hij keek naar de grond. ‘’Je moet me één ding beloven. Beloof je het?’’ ‘’Ik beloof het,’’ zei ik. Hij wachtte even. ‘’Zorg dat je niet in een kindertehuis komt. Wat dan ook, kom daar niet terecht.’’ ‘’Oke,’’ zei ik.
Ik was zes, Kim was nog maar net 1. We gingen weg. Zwierven door district 12. Elke nacht ging ik in de vuilnisbakken van de bakker en de slager kijken of er wat te eten was. Ik durfde het niet te vragen, bang dat ze ons naar het kindertehuis zouden brengen. We wisten te overleven. Op de een of andere manier wisten we te overleven. En nu, zes jaar later, moest ik naar de Hongerspelen. Kim zal dood gaan. Ze kan niet overleven in haar eentje.

Ik schrok op uit mijn gedachten door een luide plof. Er kwam een oude, uitgemergelde man binnen. Hij keek me aan met betraande ogen. ‘’P-Pap? Ben jij dat?’’. Hij knikte. Ik rende naar hem toe, vloog hem in zijn armen. ‘’PAP! Oh papa, hoe is het met je?’’. ‘’Het gaat nu niet om mij, Ann. Ik ben hier voor jou.’’ Ik keek hem vragend aan. Hij schraapte zijn keel. ‘’I-ik wil je vertellen.. ik zal voor Kim zorgen. Ik zal voor haar zorgen, voor als je.. nooit meer terug komt. Het spijt me Ann, het spijt me vreselijk dat ik jullie zo in de steek heb gelaten.’’ Zijn ogen stonden vol emotie. Ik voelde de tranen stromen, maar ik zei niets. Hij kon zijn excuses aanbieden zo veel als hij wil, maar ik zou hem nooit vergeven. Weet hij wel hoe moeilijk we het hadden gehad? ‘’Ik wil je dit nog geven.’’ Hij haalde een klein bloemetje, een madeliefje uit zijn zak. ‘’Deze heeft Kim voor je geplukt. Houd het voor altijd bij je. Beloof het.’’


‘’Ik beloof jou helemaal niks!’’, zei ik woedend. Ik smeet het bloemetje op de grond en stampte het kapot. ‘’Ga weg! Ik wil je nooit meer zien!’’. Hij keek me gekweld aan.’’Als ik win, is dat voor Kim, en alleen maar voor Kim!’’. Ik wachtte. ‘’Onthoud dat. Beloof het me!’’

battle royale (slechte japanse film haha)

Wow, leuke inzendingen al

Superleuk!

Wat een leuke personages al! Ik ben echt benieuwd

District 2
Emily Diamond

"Piep... Piep... Piep..." Dat was het laatste teken van leven van mijn moeder. De kanker was haar fataal geworden, ze had alvleesklier kanker. Het was ongeneeslijk. Ze was zo vreselijk snel achteruit gegaan, we wisten het net een maand. We hadden amper tijd gehad om afscheid te nemen.


Samen met mijn vader bleef ik achter. Het verlies van mijn moeder was nog moeilijker voor hem als voor mij. Hij probeerde vrolijk te zijn, maar het lukte gewoon echt niet. Elk woord dat met de letter 'D' begon vond hij vreselijk, want dan stroomde de tranen weer over zijn wangen. Dat was omdat mijn moeder Diana heette, dus dat was haar beginletter.


Precies één jaar na de dood van mijn moeder, al een moeilijke dag voor mij, keek ik in het boek wat mijn moeder altijd aan mij voorlas toen ik klein was, er zat een klein briefje in. Ik begon te lezen.

Lieve Emily,

Zoals je weet heb ik het er moeilijk met de dood van mama. Elke dag van het jaar heb ik gehuild, uren lang. Ik kan het gewoon niet aan. Ik wil zo graag weer bij mama zijn, ze gaf mij alle kracht en geluk. Zonder haar kan ik gewoon niet meer verder leven, ik heb dus besloten een einde aan mijn leven te maken, dan kom ik weer bij mama. Het spijt me Emily, het spijt me. Maar ik was zo gewoon geen goede vader voor je. Ik zal altijd van je houden, ik zal samen met mama je beschermengel zijn.

Ik hou heel veel van je Emily, kusjes van papa.


Vanaf toen was ik dus alleen en moest ik alleen verder. Geen broers, geen zussen. Ik was helemaal alleen. Mijn verleden heeft mijn karakter zwaar bepaald, ik ben bang om iemand kwijt te raken, ik huil om bijna alles en ben vreselijk bang. Waarom was dit mij overkomen?

********************************
Justin Larssen

(Hij lijkt best wel erg op die van district 12!)
Mijn jeugd had me veranderd, al dat nageroep van 'Jij slappe Ginger! Je hebt geen één spier in je lichaam!' Na een tijdje ging ik dat ook geloven en wou ik er ook iets aan doen. Vanaf dat moment begon ik spieren te kweken, aan mijn haarkleur deed ik niks. Als je je haar zou verven was je direct gay.


Ik begon elke dag naar de sportschool te gaan en kweekte spieren. In een jaar begon ik al echt verschil te zien en de jongens van mijn leeftijd begonnen me te accepteren. Met deze spieren paste ik in hun straatje. Allemaal een six-pack, allemaal dikke armspieren, we trokken de meisjes aan. Maar later zag ik in dat dat niet was waar ik het voor deed, ik had het gedaan voor mezelf, om ook fitter te zijn. Hiermee kon ik een carrière krijgen.

^Vond ik ook al! Echt alle karakters zijn interressant en ik barst al van de verhaallijnen voor hun Ik vind het echt super!

Supaah nice