In de nacht van 20 op 21 augustus
"Allereerst, gecondoleerd met uw verlies mevrouw Sims. Het spijt me dat we onder deze omstandigheden dit gesprek moeten afnemen, maar het gaat helaas niet anders. Ik kan me niet voorstellen dat er kwaad in de zin was, maar het is nu eenmaal het protocol om een verhoor af te nemen na zo'n gruwelijke gebeurtenis." Alexis knikte gelaten bij de woorden van de agent. Ze was zojuist met Sarah opgehaald van hun thuis om dit gesprek hier te voeren. "Zou u mij kunnen vertellen hoe de afgelopen avond precies is verlopen?"
"Ik ben zó blij dat je nog leeft," herhaalde Nick voor de zoveelste keer, toen hij Romeo in de keuken zag staan. Vol geluk liep hij op zijn toekomstige man af en zoende hem. Romeo lachte verlegen. Hij voelde zich nog steeds zo schuldig over alles wat er met Felix was gebeurt. Nick wist nog van niets, en morgen gingen ze trouwen. Het knaagde aan hem. Verschrikkelijk. "Ben je klaar voor vanavond?" vroeg Nick, die de afwezigheid merkte. Romeo glimlachte, "Ja, natuurlijk. Ik ben een geboren kok."
Nick en Romeo hadden de avond voor hun bruiloft een diner georganiseerd, enkel voor de familieleden van Nick. Morgenvroeg zou de familie van Romeo komen, die was uitgenodigd. Dit was een extra moment van bezinning na de verschrikkelijke brand van de week ervoor. Hoewel er enkele lichamen waren gevonden, waaronder een onherkenbaar verband lichaam, waarvan werd vermoed dat het van Anouk was, bleef de familie Sims ongedeerd.
"Zo zo, jullie zijn ook altijd de laatste hè!" riep Nick, terwijl hij met Romeo in de deuropening Thomas en Ellen ontving. "Broertje! Wie had ooit gedacht dat jij je zou binden!" riep Thomas amicaal terug. "Ik had geen betere lotgenoot kunnen treffen," zei Ellen met een knipoog naar Romeo. "Kom, kom! Dan gaan we snel aan tafel zitten."
Het diner was gezellig en duurde lang. Na het toetje was het tijd voor koffie, die Romeo wel zou verzorgen, terwijl de rest van de familie plaats nam in de zithoek. "Hulp nodig?" vroeg Maartje, die de afwezigheid van Romeo had gemerkt. "Nee, nee geen hulp," was het enige dat Romeo mompelde. "Wat is er, Romeo? Ben je zenuwachtig voor morgen?" vroeg Maartje vervolgens zacht.
"Was het een probleem om Jonathan achter te laten?" vroeg Nick. Alexis keek opzij. Een was een beetje afwezig, het was een heftige week geweest. Jonathan leek eerst te zijn omgekomen in de brand, maar bleek toen ineens al thuis te zitten. Hij was eerder vertrokken. Toen hij de dood van Anouk vernam, raakte hij in een soort shock en weigerde hij nog iets tegen Alexis te zeggen. Ze wist niet hoe ze met deze situatie moest omgaan. "Nee, en hij leek het ook niet erg te vinden," zei Alexis. "Het komt wel goed. Ik regel de beste scheidingsadvocaat voor je. We zijn snel van hem af," zei Nick vol vertrouwen.
"Nu, kom. Ik wil dat ze het vanavond weten," fluisterde Doortje tegen haar oudste dochter. Sarah keek opzij en besefte wat haar moeder bedoelde. "Verdorie, ik ben het vergeten!" Doortje sloeg haar ogen ter hemel. "Oh oh Sarah toch..." "Ik ga het snel halen," fluisterde ze. "Excuseer mij even," gooide Sarah vervolgens in de groep. "Wat ga je doen?" vroeg Romeo, die net met de koffie aan kwam zetten. "Ik moet even nog wat regelen thuis, sorry. Dat kan niet wachten. Ik ben zo snel mogelijk terug."
"Ze denken dat je dood bent." Zachtjes dansten Jonathan met Anouk op de mooie muziek. "Denken ze dat?" was haar reactie. "Morgen ben je van mij," zei Jonathan. "Wij. Zijn wij van jou," glimlachte Anouk. Jonathan stopte met dansen, maar hield haar stevig vast. Hij had een lach op zijn gezicht. "Ja, dat is waar. Jullie."
Anouk pakte het dansen weer op. "Liggen de papieren klaar?" vroeg ze. "Ja," antwoordde Jonathan. "Als Alexis vanavond thuis komt, dan is haar rekening leeggeplunderd en liggen er papieren klaar om te tekenen. Ik durf te wedden dat Nick haar heeft toegezegd om een advocaatje te regelen, maar zo ver laat ik het niet komen." "Wat ben je toch een fantastische man," verzuchtte Anouk, blind van liefde.
Sarah verliet het huis van Nick en Romeo. Met haar gedachte bij het huwelijkscadeau, dat ze vanavond al zouden geven, liep ze de straat op. Ze lette niet op de omgeving en zag zo niet de man die het huis benaderde en nu zijn kans zag om door de openstaande deuren naar binnen te gaan.
In het kleine halletje bleef Felix staan. Hij haalde diep adem, maar het kon hem niet kalmeren. Hij was zo ziek van hoe Nick alles in zijn leven bepaalde. Hij was geobsedeerd door hem en door wat hij had gedaan. Nick had hem van binnen verwoest met zijn acties. Vanavond, de avond voor de bruiloft, was Felix van plan om dat te vernietigen, dat Nick koesterde.
Onbewust van wat er in Alexis' slaapkamer afspeelde, liep Sarah over het stenen pad naar de voordeur. Ondanks de luchtigheid van de avond, de gezelligheid bij Nick en Romeo, voelde ze een zware last op haar schouders rusten. De brand had een grote schadeclaim ten gevolge, maar gelukkig had het eerste deel van de veiling al flink wat opgebracht. De financiële schade kon worden opgevangen, maar de naamschade was veel groter.
Afwezig in gedachten maakte ze de voordeur open. Het was donker in huis. Donker en stil. Terwijl ze door de hal liep, hoorde ze plotseling de deuren boven. Ze bleef staan en keek de trap omhoog. Er was niets te zien. Was het de wind, die een voorbode voor de komende regen vormde? Het bleef stil en Sarah liep verder. Ze moest opschieten.
"Hoeveel stond er nu op haar rekening?" vroeg Anouk, terwijl ze de deuren van het balkon opende. Jonathan liep grijnzend achter haar aan, naar buiten toe. "Ik heb haar bankgegevens gevonden, zodat ik via internet zowel haar persoonlijke als haar spaarrekening heb geplunderd, die ze naast onze gezamenlijke rekening had. Bij elkaar kwam dat op een mooi bedrag." "Wat gaan we ermee doen?" Jonathan pakte Anouk van achter om haar middel. "Wij? Wij gaan lekker varen. Er ligt een bootje klaar in de haven van Saint Sim."
In haar kantoor zocht Sarah naar de enveloppe, waar de vliegtickets in zaten. Ze kon hem niet vinden, en herinnerde zich niet meer waar ze dan wel konden zijn. In haar ooghoeken zag ze beweging. Door het geluid van de deuren was ze extra alert, en bang voor inbrekers sloop ze naar de ramen om te kijken wat er te zien was.
"Gaan we varen?!" vroeg Anouk opgetogen. "Ja, op ons eigen jacht! De komende maand zijn wij onderweg naar een paradijs overzee," Jonathan trok haar naar zich toe. "Je weet me ook altijd te verbazen."
Sarah schrok hevig bij het aanzicht van Jonathan en de vrouw, die eigenlijk dood zou zijn. Lang duurde die shock niet. Dit was het moment, waarop Alexis kon toeslaan. Ze was zo van hem af en de rechter zou een scheiding, waarbij er sprake was van vreemdgaan, zo goedkeuren. Dan was iedereen van hem af.
"Kun je het niet vinden?" vroeg Alexis, nadat ze al had gezien dat Sarah belde. "Luister goed," zei Sarah, "Op dit moment staat Jonathan met Anouk op jouw balkon." "Je bedoelt toch niet..." mompelde Alexis voorzichtig. Ze realiseerde zich dat ze niet te veel kon zeggen in gezelschap. "Ik kom eraan," zei ze daarna kort, maar krachtig.
Alexis kruiste Felix op haar weg naar buiten, waardoor haar vertrek aan iedereen voorbij ging. Enkel Doortje had gezien in wat voor staat Alexis het huis verliet. "Wat doe jij hier?" vroeg Nick verbaasd. Romeo kwam uit de keuken. Hij voelde zijn hart naar zijn keel schieten, waar het twee keer zo hart klopte. "Ik kom niet voor jou," gromde Felix uiterst vijandig.
"Je hebt hier niets te zoeken, Felix. Ik had gehoopt dat Maartje je dat duidelijk had gemaakt." "Ik had wat goed te maken," zei Felix, die naar Ellen keek met een charmante glimlach. Het was Thomas ook opgevallen. "Ik denk dat we beter kunnen gaan," fluisterde hij in haar oor. Dit leek niet de goede kant op te gaan. "Wegwezen!" riep Nick en hij stapte naar voren. "Rustig, rustig. Laat me eerst uitleggen waarom ik hier ben."
"Ik ben hier voor Romeo. Ik wil graag verder met hem." Het viel daarna helemaal stil. Iedereen hield zijn adem in. Felix deed een stap naar achteren. Langzaam draaide Nick zich om. Met een blik vol ongeloof staarde hij naar zijn verloofde, die als een standbeeld voor zich uit staarde. Romeo schudde zijn hoofd. Met een treurige blik keek hij naar Nick. "Wat? Ben je het vergeten Romeo? Die avond, die was zo bijzonder. Dat kun je toch niet vergeten," zei Felix. "Kom, het wordt tijd om te gaan," zei Doortje zacht tegen Felix. Met een dwingende houding werkte ze hem de deur uit.
Razendsnel reed Alexis naar huis. Ze stormde naar binnen, de trap op en naar haar slaapkamer. Door de openstaande balkondeuren stormde ze zo snel naar buiten, dat Jonathan het toen pas doorhad. "JIJ!" raasde ze. "Jij vieze, vuile... Jij hoe durf je! Hoe durf je me zo te bedriegen!"
Geschrokken dat zijn plannetje zo ruw verstoord was, stapte Jonathan omslachtig naar achteren. "Alexis, wat doe je hier," was het enige dat hij nog zij. Onhandig had hij niet gezien, waar Anouk stond. Met zijn felle beweging had hij haar tegen de balustrade aangeduwd. Ze verloor haar evenwicht en wankelend, in een noodgreep, pakte ze Jonathans arm. Ze gilde, terwijl de lucht langs haar oren suisde.
"Neemt u plaats," zei de rechercheur toen Sarah binnenkwam. "Het moet een heftige tijd voor u zijn. Eerst de brand, nu de dood van uw zwager." Sarah knikte alleen maar. Ze was doodmoe. "Kan dit snel?" vroeg ze klagend. "Natuurlijk, natuurlijk. Het is enkel een formaliteit, om uit te sluiten dat er verdachte omstandigheden zijn. Goed, uw zus heeft me verteld dat u haar heeft gebeld, nadat toen u thuis was, u de lichamen ontdekte. Waarom heeft u zo lang gewacht met het bellen van een ambulance?" Sarah zuchtte en ze begon aan de leugen, die ze samen met Alexis en Doortje had gefabriceerd.
Alexis stond met open mond op het balkon, terwijl in slow motion haar man en zijn minnares over de balustrade tuimelden. Het beeld brandde zich op haar netvlies, maar ze herstelde zich snel. Langzaam, bang om de gevolgen te zien, liep ze naar de rand. Beneden, tussen de struiken in het gras, lagen de ogenschijnlijk levenloze lichamen van Jonathan en Anouk.
Sarah gooide de deuren van haar kantoor open en rende naar buiten. Ze had alles gezien, vanachter de ramen van haar kamertje. Maar plots was het snel gegaan. Het ene moment stormde Alexis het balkon op en het andere moment duwde Jonathan Anouk over de rand. Ze trok als eerste Anouk onder de struik vandaan. Even leek het erop dat ze dood waren, maar Sarah kreeg het idee, dat ze nog ademden.
Alexis haastte zich naar beneden. "Hoe kunnen ze... hoe kunnen ze mij zo verraden hebben. Ik had drie maanden geleden nog zo'n goed gevoel bij Anouk en hoe ze zich ontfermde over Jonathan!" raasde Alexis. Sarah legde haar hand op de slagader van Anouk, om te kijken of er nog leven in zat.
Het was stil in huis. Iedereen was weg, op Maartje na. Die was bezig alles op te ruimen. "Er is niks gebeurt," zei Romeo, voor de zoveelste keer. Nick was op de bank neergeploft. Hij kon het zich niet voorstellen. Hij kon het niet geloven. "Je ontkent het niet, dat jullie samen wijn hebben gedronken, hier, op mijn bank..." "Ik wist niet wie hij was. Jij had er moeten zijn Nick!" verweet Romeo terug. Nick schudde alleen maar zijn hoofd. Hij stond op. "Laat me, alsjeblieft, alleen. Nee, ik ga wel." Zonder nog iets te zeggen liep hij het huis uit. De eerste regendruppels vielen op zijn hoofd, maar dat deerde hem niet.
Doortje liep behoedzaam en onbewust van wat er zich buiten afspeelde door het donkere huis. "Alexis? Sarah? Hallo?" riep ze in de hal. Niemand. Buiten hoorde ze gerommel. Met een bang voorgevoel liep ze richting de tuin. Door de ramen zag ze Alexis staan. "Alexis!" Ze opende de tuindeuren, maar bleef versteend staan. "Wat is hier gebeurd?" vroeg ze zacht.
Alexis en Sarah zwegen. Sarah zat verslagen bij het lichaam van Anouk. Alexis keek naar haar man en realiseerde zich dat ze weduwe was geworden. Doortje naderde haar dochters. "Wat hebben jullie gedaan.." mompelde ze vol ongeloof. "Het is niet wat je denkt, mama." "Zijn ze..?" Sarah knikte. "Dan moeten we nu beslissen wat er is gebeurt, voor we de hulpdiensten bellen," zei Doortje kordaat.
Het was een drukke tijd, en nu ga ik lekker op vakantie! Dus een tijdje geen updates. Maar ik zal jullie met wat leuks achterlaten
Na de vakantie gaat de familie Sims van dit:
Naar:
Want tja, Alexis moet het geld van de levensverzekering van Jonathan ergens kwijt. Daarnaast heeft Caesar besloten om ook nog eens wat te investeren, nu hij samen wil wonen met Sarah.
In oktober ontmoeten we overigens weer wat nieuwe mensen:
En Ellen en Thomas hebben hun droomstekkie gevonden!
21 augustus
Terwijl een deel van zijn familie op dit moment op het politiebureau werd ondervraagd over de dood van Jonathan en Anouk, liep een eenzaam figuur door de regen naar een prachtig trouwprieel. Hij wist niet dat er verdenkingen waren gerezen tegenover Alexis, aangezien haar man werd aangetroffen met een vrouw die minder dan een week geleden nog was omgekomen tijdens de brand. Hij wist ook niet dat een listig verhaal van Doortje, Sarah en Alexis ervoor had gezorgd dat de hele affaire werd afgedaan als een onfortuinlijk ongelijk en dat de zaak deze nacht nog gesloten werd.
Prachtige beelden schoten door zijn hoofd. Zijn familie daar, Romeo's familie op die rij, hier wat vrienden, collega's. Het zou een prachtige dag moeten zijn. De zon over de zee. De Kus. De regen spoelde de gedachten van hem af. Wat achterbleef was verbitterde woede. Hij wist niet wat hij moest denken. Was het Romeo's schuld? Felix? Het was allemaal wel heel toevallig hoe dit was gelopen.
Onder de boog bleef hij staan. De zee was onstuimig. Het kon Nick niets schelen dat hij zeik en zeiknat was geworden. Hoe langer hij hier bleef staan, hoe meer hij zich realiseerde, dat hij Romeo niet vertrouwde. Hij wist niet wat er die avond was gebeurd, en hij wist niet wat er nog meer was gebeurd. Elk verhaal van Romeo zou hij in twijfel trekken, hoe hij zijn best ook deed om hem te geloven.
30 augustus
De begrafenis was achter de rug. Het was niet erg druk geweest op die van Jonathan. Zelfs Alexis kon het niet opbrengen hem de laatste eer te brengen. Die van Anouk was wat drukker, zij was immers geliefd in het dorp. Het was een dag na Anouks begrafenis. Sarah had de zaken al vroeg weer opgepakt, want er moest een heleboel geregeld worden. De komende maand zou belangrijk zijn voor het voortbestaan van de Wijngaard, die door de rumoer om de familie flink minder populair was geworden. "Sarah, heb je een momentje?" vroeg Doortje, die haar kwam halen. "Ja, ja ik kom eraan."
Alexis zat met Doortje en Sarah om de tafel. Ze had gisteren een brief gehad, waarin haar werd verteld dat de levensverzekering van Jonathan zou worden uitgekeerd. Al met al werd ze een heel stuk rijker van zijn dood, iets wat haar dwars zat. "Ik wil het niet hebben," zei ze, nadat ook Maartje was binnengekomen. Zij had deze kleine familiemeeting georganiseerd. "Ik wil het ergens insteken. Sarah, heb jij geen investeerder nodig?"
Sarah dacht na. "Nee, nu niet. We moeten ons eerst opnieuw positioneren, niet groeien." In stilte dachten ze verder. Doortje wisselde een blik uit met Maartje, die al iets had ingefluisterd bij haar. "Sarah, eerst een vraagje aan jou," begon Doortje. Geïrriteerd keek Alexis opzij. Ze had geen zin in een heel lang gesprek, maar wilde nu een beslissing nemen. "Hoe zit het met jou en Caesar? Waar zouden jullie willen gaan samenwonen?"
Ze hadden nog nauwelijks gepraat. Nick sliep op de bank, Romeo in bed. Het lukte Nick niet om naar Romeo te luisteren. Hij had op zijn beurt weer alles geprobeerd om zich weer te verbinden met Nick. De bruiloft was helemaal afgeblazen en Romeo had die hele dag op zijn slaapkamer besteed, voornamelijk huilend. Maar Nick had besloten en zijn koffers gepakt. Hij zou de komende tijd een appartement huren in Bridgeport, dicht bij zijn werk.
Ademloos stond Romeo in de kamer. "Moet... moet dit echt?" vroeg hij. Hij vocht tegen de tranen. "Ik mis je, Nick. Ik mis je nu al." Nick schudde zijn hoofd. "Ik mis hoe het was, maar zo is het niet meer." Het afscheid voltrok zich in stilte, de taxi was gearriveerd. Romeo droeg de koffers nog mee naar buiten, maar daar hield het voorlopig op. Hij was alleen.
"We hebben er nog niet echt over nagedacht, maar ik weet wel dat Caesar..." en toen realiseerde Sarah zich waar dit heen ging. "Bedoel je?" Doortje knikte. "Ik heb de oude plannen laatst bekeken, en alles bij elkaar genomen zou dat best mogelijk moeten zijn," viel Maartje bij. Alexis keek van Sarah naar Doortje naar Maartje. "Zeg, wil iemand mij eens up to date brengen?" zei ze geïrriteerd.
"Toen ik het plan had opgepakt om naar deze regio te verhuizen, omdat hier nog een stuk land van papa lag, heb ik een aantal ideeën voor een huis bij elkaar gezocht. Ik wilde iets van het huis in Zomeren behouden, maar het allemaal net wat meer op mijn manier doen," legde Sarah uit. "Maar er waren toen wat budget problemen, zoals je je nog herinnert. We hebben toen met z'n allen dit huis gerenoveerd," ging Maartje weer verder. "Dat weet ik nog wel, ja," zei Alexis. Toen snapte ze het. "Je wilt het huis verbouwen!"
En zo geschiedde het. Terwijl Nick druk bezig was in Brigdeport en Thomas en Adam zich de belangen van de Wijngaard aantrok, waren Sarah en Doortje elke dag op locatie om te zien hoe de nieuwe villa van de familie Sims uit de grond werd gestampt. Alexis nam ondertussen een vakantie, om bij te komen van alles wat er was gebeurd. Sarah en Caesar, Alexis, Doortje, Maartje en Adam namen hier hun intrek, toen het eind september klaar was.
30 september 2013
"Dus hier ben je de afgelopen dagen?" vroeg Thomas, toen hij en Ellen het huis naderden. "Ja, de makelaar heeft me een aantal keer rondgeleid, de eigenaar woont er zelf niet meer. Ik ben blij dat je eindelijk tijd hebt gevonden om mee te gaan, lieverd." Thomas lachte, Ellen zeurde er al een tijd over. "Ik moet toch weten waar we komen te wonen." "Als je het niets vindt, moet je het zeggen hoor. Ik vind het prachtig!"
Ellen stopte de sleutel in het slot. Voorzichtig opende ze de deur. Het voelde bijzonder, om Thomas in haar 'project' binnen te laten. "De hal," zei ze plechtig. Het was een huis dat bij hun paste, vond zij. Beter dan dat donkere hokje waar ze nu in zaten. Een prachtige villa buiten de stad.
Dorothea Sims opende de deuren van de prachtig verbouwde woonkamer. De opstelling, waar ze zo van hield, was hetzelfde gebleven. Een grote, open ruimte. Veel licht. Het was nog bijzonder warm voor eind september. Het huis was nu een week klaar en Doortje was tevreden. Vanavond zou Alexis weer thuiskomen, en dan was alles goed.
"Mama!" riep Sarah vanaf boven. Ze zag haar moeder de nieuwe thuis inlopen. De tuin was vele malen groter en mooier. Caesar was vorige week ingetrokken en ze had een geweldige tijd met hem, ook al hadden ze het allebei verschrikkelijk druk. Sarah met de wijnhandel en Caesar met de stad. Het kostte veel meer moeite en veel meer geld dan ze hadden gedacht. Adam zou vanmiddag iemand ontvangen die hen zou kunnen helpen.
Doortje was naar de trap gelopen, waar Sarah net vanaf kwam. "Lieverd, ben je niet op de wijngaard?" vroeg ze. Ze draaide aan de deurknoppen om de deur naar de patio te openen. "Ik werk vandaag thuis. Thomas heeft contact gehad met iemand en hij zou vandaag hier langskomen." "Waarom hier? Wie is het?" "Geen idee, het was op zijn verzoek. Thomas is vandaag huizen bezichtigen." Een prachtig geluid klonk door het huis: de bel ging.
"Martha! Wat fijn om te zien dat niet alles veranderd is." Romeo werd binnengelaten door de altijd vrolijke huishoudster. "Waar komt u voor, meneer?" vroeg ze vriendelijk. "Voor Maartje, ze zei dat ze vanmiddag in haar atelier zou werken. Waar zit het ergens?" Romeo was de afgelopen maand niet hier geweest, en nu was alles veranderd. "Loopt u maar mee."
Martha opende de deuren van het atelier, dat gevestigd was aan de onderkant van de nieuwe toren. Er was prachtig veel licht, iets wat Maartje echt nodig had voor haar nieuwe inspiratie. "Mevrouw, meneer Van Zomeren de Rozen is er voor u." "Laat maar binnen," zei Maartje, zonder op te kijken. Ze bleef aandachtig naar het schilderij staren.
"Dus dit is de woonkamer, er is een trap naar boven. Een kleine badkamer daar en zo kunnen we naar buiten." Enthousiast liep Ellen rond en liet ze alle positieve punten van het huis zien. Het duizelde Thomas door alle nieuwe indrukken, wat eindigde in een hevige hoestbui.
"Oh Thomas!" schrok Ellen. Snel liep ze naar hem toe. "Gaat het?" Hij knikte, en kuchte. "Ja, ja het gaat." Hij zette zijn handen op het bureau bij het raam. Hij hijgde even, maar rechtte zijn rug. "Al die indrukken, en ik heb niet zo goed ontbeten vanochtend. Marcus en Sofia waren zo druk." Ellen legde bezorgd haar hand op zijn arm. "Lieverd?" "Kom, het gaat," zei hij koppig, "Laat me de keuken zien, misschien kunnen we morgen tekenen met de makelaar, als het me bevalt."
"Wat een prachtig atelier heb je! Het past helemaal bij je!" zei Romeo enthousiast. "Hm hm" mompelde Maartje alleen maar. Toen zette ze het perfecte streepje op het doek. "Ga zitten, lieverd," zei ze tegen Romeo en ze liet haar penseel zakken.
Romeo plofte neer op de bank voor de openhaard, in hetzelfde atelier. Maartje legde haar spullen weg en waste haar handen. "Vertel, heb je al wat gehoord van Nick?" vroeg ze, terwijl ze naar de bank liep. Romeo schudde zijn hoofd. "Niets, nada. Jij ook niet?" "Nee, helaas." Met een zucht ging ze zitten. "Dan moeten we naar hem toe." "Naar Bridgeport?" vroeg Romeo verbaasd.
Ze was verbaasd dat de voordeur open was. Ze was sowieso verbaasd dat ze helemaal een taxi moest nemen, omdat het openbaar vervoer niet zo ver buiten het dorp kwam. Het was een hele verandering met de drukke stad die Emily gewend was. Ze klopte op de houten deurpost. "Hallo? Adam Sims?" vroeg ze aan de jongeman achter het bureau.
Adam keek op. "Emily Koopman?" Hij stond op en schudde haar hand. "Wat fijn dat je er bent. Ga zitten," hij wees naar de leren stoel. Hij nam plaats in de andere stoel. "Ik heb je CV doorgenomen en ik moet zeggen, ik ben onder de indruk. We zijn van hetzelfde jaar, maar je bent een stuk drukker geweest." Hij glimlachte. Zij glimlachte ook. "Wil je iets drinken, trouwens?" "Nee, dankjewel." "Goed, dan zou ik graag van je horen waarom je denkt dat je hier wat kunt betekenen."
"Ze is aangenomen!" Adam bracht het vrolijke nieuws aan zijn moeder. "Ze had een indrukwekkend CV, ik ben benieuwd wat ze voor de zaak kan betekenen. Wanneer begint ze?" vroeg Sarah haar zoon. "Volgende week maandag." Er werd op de deur van haar kantoor geklopt. "Ik moet ophangen, Adam." Zei Sarah snel. Ze draaide zich om.
"Mevrouw, de heer Van Straten is er." Martha had de deur geopend, nadat Sarah had gezegd dat dat kon. "Meneer van Straten, komt u binnen." Sarah legde haar telefoon weg en liep naar de statige man toe, die haar nieuwe kantoor binnenkwam. "Dankjewel Martha, sluit de deuren, alsjeblieft."
"George van Straten," zei de man, toen hij de hand van Sarah schudde. "Aangenaam kennis te maken met de legendarische dochter van." Hij zette een charmante glimlach op. "De legendarische?" zei ze gecharmeerd. "De veilingbrand heeft veel impact gehad. Meer dan u misschien door heeft." Sarah was geschokt door de plotseling dreigende toon. "Pardon?" ze knipperde met haar wimpers. "Ik bedoel het niet vijandig. Mag ik gaan zitten?"
Sarah nam plaats achter haar bureau. George zetelde zich neer op de stoel. "Wat kan ik voor u doen, meneer van Straten? Mijn broer heeft mij nog niets kunnen vertellen over de reden van uw bezoek. Ik vernam van hem dat u een kennis was van mijn vader." "William de Grote," George glimlachte. "William was een zeer goede kennis van me en ik had zeer nauwe banden met zijn bedrijf. Ik heb uw broer niets verteld over de reden van mijn bezoek, omdat ik enkel bij de beste mijn plannen wil overleggen." Sarah werd steeds meer ingepakt.
"Dat is zeer aardig van u. Wat zijn uw plannen?" "Ik wil vijftig procent van de aandelen kopen in De Oude Wijngaard." Zo, het was gezegd. Sarah was geschokt. Hij wilde investeren in hun bedrijf, en niet zo'n beetje. De prijs leek onbetaalbaar. Vijftig procent van de aandelen, dat gaf hem enorm veel macht. "Ik... ik weet niet hoe ik hierop moet reageren."
"Dat hoeft nu ook nog niet. Ik zorg dat u een uitgewerkte overeenkomst krijgt toegestuurd, zodat u er rustig over kunt denken." "Ik denk niet dat wij dit kunnen accepteren, meneer Van Straten. Het is een familiebedrijf." "Een stervend familiebedrijf, als u niet snel het tij weet te keren," benadrukte George. "Luister, mevrouw Sims. Dit is geen simpel aanbod dat u af kunt wijzen. Mijn bedrijf had een aanzienlijk belang in het bedrijf van uw vader. Op zijn verzoek heb ik mij rustig gehouden, toen het failliet ging. Als u besluit het bod af te wijzen, dan ben ik genoodzaakt om mijn belang te verhalen op uw privévermogen. U was immers bestuurslid, ten tijde van het faillissement, niet waar?"
Sarah stond op. "Ik geloof dat u genoeg heeft gezegd vanavond. Ik dank u voor uw aanbod en ik zal het overleggen." Ze opende de deuren. George wachtte even, maar stond toen op. "Het lijkt me zeer aangenaam zaken te doen met u. Ik wil enkel benadrukken wat er op het spel staat." "Dat heeft u gedaan. Prettige avond nog, meneer van Straten."
Van Straten.. Doortje herkende de naam, maar kon hem niet snel plaatsen. Ze had er alles behalve een goed gevoel over, maar dat werd weggevaagd toen het geluid van de bel klonk. "Ah!" snel liep ze door de gang naar de balustrade in de hal. Daar vanaf kon ze zien hoe Martha de deur opende en Alexis binnenliet. "Dankjewel, ik geloof dat ik de sleutel nog moet ontvangen," zei Alexis tegen Martha. "Ik haal uw koffers uit de taxi," Martha liep naar buiten. "Lieverd! Je bent er!" Doortje zwaaide van bovenaf. "Mama! Wat is het prachtig geworden zeg. Ik herken het helemaal niet meer terug!"
Doortje liep snel naar beneden. "De trap is geweldig. Alles is geweldig!" Alexis was helemaal weggeblazen. "Martha, zou je Alexis' koffers naar haar nieuwe kamer willen brengen?" "Natuurlijk, mevrouw." "Waar is mijn kamer ergens?" vroeg Alexis nieuwsgierig. "Dat zie je straks, lieverd," Doortje liep het laatste stukje van de trap af.
"Kom, laat me je omhelzen." Doortje trok haar dochter naar haar toe en knuffelde haar stevig. "Wat ben ik blij dat je er weer bent. Je ziet er prachtig uit. Heb je genoten daar?" "Ja, het was heerlijk. Ik voel me als herboren, klaar om een nieuwe start te maken," zei Alexis opgetogen. "Nou, geef me eens een rondleiding!"
Bezweet van het hardlopen, stapte Adam in de douche. Hij liet het warme water over zijn rug lopen, voor hij zich omdraaide. Totaal willekeurig moest hij denken aan Emily. Hij realiseerde zich nu pas hoe knap ze eigenlijk was. Zij had al zoveel in haar leven bereikt, waar hij maar van kon dromen. Gestudeerd aan de prestigieuze universiteit van Zomerrozen. Hij hoopte dat hij ooit nog daar heen kon.
"Daar ben je," na een lange dag was Caesar eindelijk thuis. Thuis in zijn nieuwe huis. Iedereen was al op zijn of haar slaapkamer en het was stil in huis. Maar Sarah sliep nog niet. Ze stond haar gedachten na te gaan op haar nieuwe balkon. Alexis wilde absoluut niet de nieuwe torenkamer en Sarah had hem graag overgenomen.
"Waar denk je aan?" vroeg Caesar, nadat hij haar voorzichtig een kus in haar nek had gegeven. "Ik heb vandaag een zeer charmante man ontmoet." "Oh?" vroeg Caesar verbaasd en niet erg vrolijk. "Een zeer charmante, gevaarlijke man." Sarah keek weg en staarde over de zee. "Ik weet niet wat ik er mee moet doen. Hij heeft me een aanbod gedaan om een grote investering te doen in De Wijngaard in ruil voor vijftig procent van de aandelen." "Dat is... dat is een zeer groot aandeel." "Inderdaad. En als ik het niet accepteer, dan eindigen we in de rechtszaal..."
Heeft Thomas nog last van die rook?
Gaan Romeo en Maartje naar Bridgeport?
Van Straten lijkt me geen goede man!
Emily en Adam lijken me wel een goed stel.
Geweldig, echt waar geweldig. En dan heb ik het over de afgelopen drie hoofdstukken. Ik ben continu vergeten te reageren, maar ik heb alles weer met super veel spanning gelezen. Lekker cliché, maar ik kan het niet vaak genoeg zeggen, ik hou van jouw manier van schrijven.
Ik hoop dat Nick en Romeo weer bij elkaar komen, ik vond/vind hun echt het leukste en liefste stel. Ik ben erg benieuwd wat voor rol de schoonmaakster gaat spelen, volgens mij kan je daarbij eindeloos fantaseren. Emily ziet er aardig uit, maar dat dacht ik bij Anouk ook dus ik wacht af wat er met haar gaat gebeuren. En George, tsja, die mag ik nu al niet.. :3
Het nieuwe huis ziet er overigens ook weer ontzettend mooi uit!
