Lorna was geweldig. Dit hele moment was geweldig. Ze zit in mijn armen, en ik voel haar ademhaling. Haar warmte geeft me een soort van gevoel van geluk. Ik wieg haar een beetje heen en weer, en geef soms een kusje in haar nek, of op haar wang. Ik wíst dat Lorna de ware was. Stel nou. Stel nou dat ik nooit daar op die stoel had gezeten en haar niet had gevraagd of ze bij me wilde blijven. Dan was ik haar mis gelopen. Mijn meisje, mijn mooie meisje. De hele wereld was een ramp. Eén grote ramp. Maar als ik met Lorna ben maakt het allemaal niet meer uit. Lorna is míjn meisje, en dat zal nooit veranderen. Tenminste, als het aan mij ligt.
'Verlaat me nooit, alsjeblieft.' zeg ik tegen Lorna.
'Nooit, Dylan, nooit...' Ze trekt mijn gezicht naar de hare, en kust mijn neus.
Op dit moment wil ik maar een ding duizend keer zeggen: ik houd van je, ik houd van je, ik houd van je, ik houd van je, ik houd van je.

-Dylan, Elite.

Ik voel mijn gsm trillen in mijn broekzak en schrik op. overhaast haal ik het voorhistorisch mobieltje uit mijn zat en tuur naar het schermpje. De wazige letters maken me duidelijk dat Avalon me wilt spreken bij het muurtje. Zwalpend weet ik me een weg te banen door mensen en gangen. Avalon slaagt haar ogen ten hemel als ik bij haar aankom. "Weer gedronken" mompelt ze geïrriteerd. Ik knik, ze snoof "Ik hoop dat je wat voor mij hebt meegebracht" haar stem klinkt bijtend en ik haal gauw een paar biertjes tevoorschijn. "Op jouw kan ik ook altijd rekenen" joelt ze blij en vliegt me om de hals. Het leek wel een eeuwigheid geleden dat we nog eens bijgepraat hadden. We zetten oins neer tegen ons vaste plekje aan een putje bij de muur. "Hoe gaat het met je" vraagt ze onzeker. Ik bijt verbitterd op mijn lip "Ander onderwerp" ze lacht het gauw weg en begint over zichzelf te vertellen.

- Heath Byrle (k) -

Dan verschijnt Tiffany weer op het balkon.
"Ik kan niet komen Jacob." Roept ze. Ik zucht, alweer niet. Die vredesbewakers zijn zo vervelend. Teleurgesteld liep ik langs het gebouw en zag Heath en Avalon bij het muurtje.
"Hey jongens." Zeg ik teleurgesteld.
"Wat is er?" Vroeg Avalon verbaasd. Ik gromde, dat snapte ze wel. Ik ging tegen het muurtje op de grond zitten en staarde naar een in elkaar gezakte tent.
"Jacob." Zei Heath.
"Wat?" Vroeg ik kalm.

-=-Jacob Orchid-=-
KR

Het was zaterdag. Ik verveelde me. Ik wilde mijn kamer uit. Ik had alle mogelijke dingen al geteld, gedaan, bedacht enzovoorts. Mijn inspiratie was op. Ik voelde me beter. Daadkrachtig. Zelfverzekerd. Zeker dat ik mijn vader heus wel aankon. Ik snoof. Stapte uit mijn bed. Trok mijn klerenkast open. Eens kijken... Een stoere outfit. Dat heb ik nodig. Aha! Ik pakte een kort zwart truitje en een grijze skinny jeans. En mijn blauwe Vans. Ze waren nogal afgetrapt maar ik hield van die dingen. Mijn uniform ging voorlopig niet meer aan. Daarna pakte ik mijn toilettas en bekeek mijn gezicht in de spiegel. Ik kamde mijn haar en deed het in alle mogelijke kapsels. Ik koos voor een paardestaart met hier en daar wat losse plukken. Nu make-up. Ik pakte mijn eyeliner en deed net iets meer op dan normaal. Foundation. Mascara. Kijk eens aan. Veel beter!
Ik stapte de deur uit. De vredebewakers die mijn deur bewaakten keken me streng aan.
"Ik ga naar mijn vader," snoof ik. De vredebewakers keken elkaar even aan en toen ging er eentje met mij mee. Ik liep stevig door. Sommige mensen die ik tegen kwam keken me verbaasd aan. Ik negeerde ze en bleef voor me uit kijken. We waren bij mijn vaders kantoor. De vredebewaker bleef buiten wachten. Mijn vader zat voor zijn bureau papierwerk na te kijken.
"Pap," zei ik. Hij keek verbaasd op. En keek me nog verbaasder aan.
"Ik wil weer vrij kunnen rondlopen. Ik heb nagedacht. Het is wel mooi geweest zo," zei ik in één ademteug. Zonder te haperen. Een zelfverzekerde stem. Ik stond recht. Schouders naar achter. Hoofd omhoog. Toen glimlachte mijn vader.
"Oké," was het enige antwoord. Huh? HUH?! Oké? Dat was het antwoord?!
"Is dat het enige wat je te zeggen hebt," vroeg ik lichtelijk verbaasd.
"Oh nee zeker niet. Als ik je nog één keer met een kerkrat zie verplaats ik je naar een andere school in een ander land," zei hij met een glimlachje. Kijk. Daar heb je het al. Ik knikte en liep de gang weer uit.
"Jullie zijn ontslagen," zei ik gemeen glimlachend tegen de vredebewaker, "ga maar navragen!"
Ik wees naar de deur en liep toen naar de kantine voor een stevig ontbijt. Daar zaten al een paar Elite en ik schoof bij ze aan.
"Kijk, Chloé leeft weer!" merkte er een op en de anderen juichten. Ik glimlachte.

CHLOÉ
~elite~

Ik zat naast Emily. Tevreden at ik mijn ontbijt.
Ineens kwam Chloé binnen lopen. Ik stak mijn hand op en zwaaide kort.
Ze zwaaide terug en ging zitten. "Em je weet dat ik niet al te vaak Bree wil zijn toch?" Fluisterde ik.
"Ja ja." Bromde Emily. Ik drukte een zoen op haar voorhoofd. "Je bent een schat." Grijnsde ik vrolijk.
Ineens kwam Max bij ons zitten. "Hoi Bree." Bromde hij. "Wat heb jij?" Grijnsde ik.
"Die twee daar willen me niet met rust laten." Hij wees naar twee meiden die giechelden naar hem stonden te staren. "Nou volgende keer je niet zo laten gaan op feestjes." Grijnsde ik.
"Heb je je haar gestijld." Vroeg Max ineens. Ik knikte. "Ziet er leuk uit." Fluisterde hij.
"Dankje." Siste ik.

~*Sophia*~
KR

Met een lichte kater haastte ik me uit mijn tent. Ik was al laat voor het ontbijt en ik kon de school niet nòg een aanleiding toereiken om me te straffen. Met elke stap voelde ik een lichte bonk in mijn hoofd. Zonder goed en wel te beseffen waar ik liep leidde mijn voeten me naar het schoolgebouw. Ik had geen honger, geen zin om de dag door te komen, geen fut om nog te leven. Mijn hele leven was een sleur geweest, met soms een opklaring.
Maar toen Chloé in mijn leven kwam leek alles te veranderen, ik miste haar. Zou ik nog een keer ... nee het mocht niet, het was niet veilig. Verwoed schudde ik mijn hoofd en liep de kantine binnen. Mijn blik gleed automatisch naar het raam hoog op de muur waar we steeds een glimp van de elite kantine konden opvangen. Mijn speurtocht zou tevergeefs zijn, Chloé was al een stuk of 4 dagen niet meer op school verschenen. Daarom schrok ik ook zo toen mijn speurende ogen precies vonden wat ze zochten.
In de meest schone staat dat ik een vrouw ooit had aanschouwd stond ze nonchalant tegen een marmeree paal geleund. Te mooi voor deze wereld. mijn mond viel automatisch open en ik voelde mijn hoofd lichter worden.
In een zwijm zag ik haar hoofd lichtjes bewegen, ik volgde haar gezicht met argusogen. Toen plots, haar ogen de mijne vonden. Ze blonken vurig maar emotieloos. Ik wankelde naar achter maar werd opgevangen "Kerel, is alles goed met je" siste Jacob inmijn oor. Ik kwam weer uit mijn roes en knipperde met mijn ogen.
Jah, tuurlijk"ik zette me schrap, nam een dienblad, smeet er wat 'voedsel op' en liep naar de tafel. Wetende dat er een stuk of honderd paar ogen in mijn rug brandde waar er me slechts een van deerde. Die van Chloé...

- Heath Byrle (k) -

Ik had geen idee hoelang Wade en ik wel niet bezig waren, maar ik werd er echt moe van.
Hijgend rol ik me van Wade af, en leg mijn hoofd op zijn borst, ik voel dat Wade's ademhaling ook behoorlijk snell gaat.
"Ik houd van je Samantha", murmelt Wade, ik draai me om zodat ik op mijn buik lqg.
Glimlqhend kijk ik Wade aan, "ik houd ook van jou, Wade", zucht ik en ik streel zijn wang.


~•Samantha Jackson•~
*Elite*

Ik plof neer op een krakkemikkig stoeltje en schuif aan. Door de klap op de tafel is de helft van mijn cruesli uit de kom gevallen. Verveeld raap ik de kruimels op en leg ze aan de kant van mijn dienblad.
"Gaat het een beetje," lacht Jacob.
"Misschien was dat ene biertje gisteravond toch te veel geweest," antwoord ik. Mijn ogen gaan naar Heath, die ook komt aanschuiven. Hij zit duidelijk ergens mee. Chloe, natuurlijk. Ik besluit maar niet te vragen wat er aan de hand is, aangezien hij gisteravond pas na vier biertjes spraakzamer werd.

-*- Avalon -*-
KR

Daar. Liep. Heath. Aah wat wilde ik graag vloeken. En naar hem toe rennen. En hem zoenen. Niemand die me tegen zou houden. Heel even keken we elkaar aan. Waarom dacht ik ook alweer dat ik hier sterk genoeg voor was? Schuddend wendde ik mijn blik af. Ik pakte mijn iPod uit mijn zak en zette snel een liedje op. Champion dreunde mijn oren in. Ik deed mijn ogen even dicht.
"Gaat het wel?" vroeg iemand bezorgd. Ik knikte en gaf hem een klein glimlachje. Ik had mezelf overschat. Ik was nog niet klaar om Heath te zien. Maar ik kon nu niet meer terug. Het zou vreemd zijn om me weer een paar dagen in mijn kamer op te sluiten. Terwijl ik naar de tekst van het liedje luisterde at ik mijn eten op.

CHLOÉ
~elite~

Ik zie Heith lopen. Ik gris een stuk papier uit mijn tas en een pen.
"Kijk naar boven." Krabbelde ik neer. Ik kreukte het papier tot een prop en gooide hem naar Heith's hoofd.

~*SOphia*~
KR

Moe, maar fris gedouchet stapte ik de deur van mijn kamer uit. Meteen werd ik geconfronteerd met de rommel van het feest. Dat moest ik nog opruimen. Ik. Overal lag nog confetti en lege flessen. Ik zag zelfs ergens een BH liggen. Ik zucht. Komt later wel. Langzaam loop ik de trappen af richting de kantine. Of ik ben vroeg, of ik ben laat, want de jongens waarmee ik normaal eet zitten er niet. Lorna ook niet. Ik loop langs Veronica, zeg heel zachtjes 'Hoi', en loop dan met mijn eten naar een tafel. Mijn ogen vallen bijna dicht. Hoe kan het dat ik zo moe ben? Ik neem een hap van mijn eten, en leun dan een beetje achterover. Er komen twee meisjes naar me toe. 'O my gosh, Dylan. Dat feest van jou was té gek!' ze giechelen een beetje en lopen dan door. Ik grinnik een beetje en neem dan nog een hap. Zelfs Bianca zie ik niet in de kantine. Achja, een beetje tijd in je eentje is niet heel erg. Ik neem nog een hap, en leun zelfverzekerd achterover.

-Dylan, Elite.

''Laten we maar eens wat gaan eten...'' zeg ik. Samen met Samantha loop ik naar beneden en gaan we zitten in de kantine.

Wade (elite)

Niet veel later zitten we in de kantine, ik prik wat met mijn vork in mijn eten, terwijl Wade alles hongerig naar binnen schrokt.
"Heb je geen hongen?", vraagt Wade met een mond vol brood, ik schud mijn hoofd en schuif het dienblad naar Wade, "neem jij maar", glimlach ik, Wade kijkt me aan en schrokt alles naar binnen.


~°Samantha Jackson°~
¨Elite¨

Versuft staar ik voor me uit. Ik zit in de kantine en heb geen idee wat ik moet doen. Ik heb tot 11 uur in bed gelegen en het ontbijt gemist. Ik ben om 1 uur naar de kantine gegaan voor de lunch. Ik zag Dylan wel zitten maar deed alsof hij lucht was. Ik zat alleen aan een tafeltje en at die vieze bende op. Als ik terug denk aan gister wordt het weer een feest in mijn buik. Het was geweldig, maar ik ben nu wel moe en hou nauwelijks mijn ogen open. Hoe houd ik in hemelsnaam deze dag vol?

'Lorna Baker, kerkrat.

Het was reeds middag toen ik de kantine verliet. Ik kreeg geen hap door mijn keel. Slenterend liep ik over het pleintje. Mijn gedachten waren op een heel andere plaats, ergens boven in de kantine waar Chloé vast aan haar middageten was begonnen. Ik probeerde haar gezicht voor mijn geest te halen, haar subtiele jukbeenderen die haar waar ik telkens in wegsmolt accentueerde. Haar perfecte volle lippen die een stralende glimlach verhulde.
Haar speelse haar, aromarijk en onweerstaanbaar. Die kleine kuiltjes in haar wang. Hoe had ik ooit gedacht dat we samen konden blijven, ze was gewoonweg te perfect. Voor ik goed en wel besefte waar mijn voeten me heen brachten zat ik met mijn knieën in het verwilderde tuintje waar ik voor het eerst haar liefde had geproefd. De plek die enkel wij kende, en niemand anders. Mijn vingers gleden door het ongemaaide groene gras met enkel een vraag in mijn hoofd. Had mijn leven nog zin ...

- Heath Byrle (k) -

Ik lig al de hele dag op mijn bed. De spullen van het feest liggen nog door de hele woonkamer door. Maar ik ben alweer te lui om het te gaan opruimen. Ik trek de dekens nog strakker om me heen. Ik heb het koud. Lorna. Ik denk aan haar. Elke minuut, elke dag. Zij is het enigste wat er nog toe doet. Mijn hele leven draait op dit moment om maar één ding; Lorna. Gisteravond was geweldig. Zij was geweldig, alles was geweldig. Ik vraag me af wat ze nu doet. Ik zou haar zo graag hier willen, gewoon de hele dag bij haar zijn. Maar dat kan niet. Opzich gaat het ons er nog goed van af. Niemand heeft nog iets door. Als ze maar hier was...

-Dylan, Elite.

Waar we nu waren?
Op mijn kamer, knuffelend zaten we op bed, "Samantha?", murmelt Wade, "hmm?", is mijn antwoord, zachtjes geef ik hem kusjes in zijn nek, Wade zuchtte van geluk.
"Waarom...waarom wil je niet 'verder' gaan?", vroeg Wade aarzelend, mijn lippen bevriezen en ik schuif een stukje op en ga wat spelen met mijn vingers, totdat ik voel hoe Wade mijn kin vastpakt en me aankijkt, "waarom niet, Samantha?", herhaalt Wade. Zijn vingers doen me pijn, ik kijk Wade aan, "omdat ik dat niet wil", sis ik, "er is meer", Wade laat me kin los en slaat zijn armen over elkaar, "vertel", voegt hij eraan toe.
Verdomme! Waarom kan Wade dat zo goed raden, "dat is privé", grom ik, "dan ga ik maar", Wade weet dat hij het daarmee wel uit me krijgt, "nee!", gil ik haast, Wade gaat weer zitten, ik zucht, "het is gewoon, ik ben bang...", "waarvoor ben je bang?"
"Dat ik een soort van slet word gevonden weetjewel.... Of dat ik plots zwanger ben, dat, snap je", Wade kijkt me niet begrijpend aan, "nee dus", zucht ik.


~°Samantha Jackson°~
¨Elite¨

Wanhopig lig ik op mijn bed en friemel aan mijn deken. Ik mis Dylan zo. Ik doezel bijna in als ik mijn mobiel voel trillen. Geschrokken kom ik overeind. Dylan staat er op het scherm. Mijn hart maakt een sprongetje.
Kom je naar lokaal 55? xxxhvj
Ongemerkt dat lokaal in glippen? Dat wordt nog lastig. Straks zien ze eerst mij naar binnen gaan en daarna hem.
Ja, ik kom eraan. Totzo. xxxxhmvj
Ik pak mijn handtas en stop er een zaklamp in. Anders kom ik straks niet meer terug bij mijn tent. Ik stop ook meteen mijn tandenborstel erin. En een pil die ik nog moet innemen. Ik ga mijn tent uit en sluit het doek achter me dicht. Ongemerkt sluip ik de school in door de gang. 'Lokalen 44 t/m 64' hangt er op het bordje. Ik sla de gang in en zie Dylan net de deur van het lokaal sluiten. Ik vergeet alles om me heen en ren zo hard mogelijk op mijn hakken naar het lokaal. Vlak voor de deur val ik voorover. Mijn hak is gebroken. Dylan schrikt van het geluid en gooit de deur open. Hij trekt me naar binnen. "Had je zo'n haast?", lacht hij.

'Lorna Baker, kerkrat.

Zuchtend liep ik over het schoolplein. Ik wilde even alleen zijn. Mijn gedachten waren bij Heath. Waarom deed mijn vader zo gemeen. Zuch. Heath was té knap. Hoe kon dit ook anders gebeuren. Ze zouden er een soap over moeten maken. Ik liep verder. En plots zag ik het. Het gat in de muur. Het tuintje! Daar zou ik even alleen kunnen zijn! Ik liep naar het tuintje terwijl ik naar mijn voeten keek. Ik kroop door het gat. Toen ik er was stokte mijn adem. Mijn handen begonnen te trillen. Tranen welden op in mijn ogen. Heath. Zijn blauwe ogen staarden me aan. Oh. Mijn. God! Beiden wilden we iets zeggen. Beiden wisten we niet wat. En toen brak ik. Tranen stroomden over mijn wangen. Ik rende naar Heath toe. Viel naast hem neer. Huilde in zijn schouder. Hij drukte me dicht tegen me aan. Zijn warme adem in mijn nek. Zijn sterke armen om me heen.
"Ik heb je zó gemist," huilde ik schokkend en ademloos.

CHLOÉ
~elite~

'Sorry...' zegt ze schamend, maar ik moet er om lachen. Ik trek haar mee naar binnen. 'Ik bestel binnenkort wel nieuwe voor je.' zeg ik in haar oor als ze voor me loopt. Ze giechelt. Wat is ze toch schattig als ze giechelt. Ze trapt haar schoenen uit en gaat op een tafeltje zitten. Ik kom voor haar staan, en streel haar wangen en haar haar. Ik pak een stoel, zet het andersom, ga erop zitten en leun op het rugvlak. Eventjes staart ze me ernstig aan.
'Wat is er, lieffie?'
'Vertel eens over jouw ouders.' zegt ze bijna fluisterend. Dit onderwerp had ik niet zien aankomen.
Ik zucht en begin te vertellen.
'Ik had je al de reden verteld waarom ik hier naartoe ben gestuurd. Maar ik zal wat over hun vertellen. Mijn moeder was een jonge zakenvrouw, en runde een groot bedrijf in Helsinki. Ze was een lieve vrouw, altijd trots op me met wat ik deed. Ze deed er altijd alles aan zodat ze bij mijn basketball wedstrijden kon zijn. Ik schrok dus ook toen ze vreemd bleek te gaan. Mijn vader schrok en is nu een alcholist. Ik weet niet of ze allebei nog leven.' zuchtend kijk ik haar aan. De medelijden in haar ogen geven me een gevoel van rust.
'Dylan...' zucht ze en kust me. 'Als we hier weg zijn gaan we ze allebei zoeken.' zegt ze in mijn oor.
Ik kus haar terug en fluister in haar oor: 'Daarna trouw ik je.'

-Dylan, Elite.