Ik schoof de laaste doos weg keek naar de muur en niks! op de grond niks! telurgesteld keek in de doos daar stonden bouwtekeningen voor een ondergrondse tunnel tegen bommen ze waren alleen onlees baar misschien dat me vader wat weet!

Uhm...

De derde persoon was vermoord. Het bleef wel zo doorgaan. Ik had de nacht doorgefeest en was pas in de ochtend weer terug gekomen, vermoeid plofte ik op mijn bank en viel in slaap. Het lukte me nog steeds niet om bang te worden van die moorden. Ik viel in een diepe, dronken slaap.

~Marica

-Verwijdert-

^Ik wil niet zeuren, maar werd het lijk niet naar Elena's huis gedragen?

^Ik snap je even niet?

Ayumii schreef:Hoofdstuk 4

Noah ging niet slapen! Hij bleef TV kijken...Totdat...Hij een raam open hoorde gaan.
Hij zag iemand die hij kende. Hij kon het niet geloven...want die persoon had een pistool in de hand. De persoon richtte het op Noah, terwijl hij in heel erg geshockeerd was. Voordat hij het wist, voelde hij iets door zijn mond schieten. Een kogel...Hij viel neer, zijn pupillen naar achteren. De persoon schoot nog een paar keer op hem, en bracht hem daarna naar het huis van Elena.......

Noah (MOORDENAAR) is dood.

Het is OCHTEND.

Nu alles geregeld is voor de begrafenis, en het weer enigzins rustig is ga ik maar eens een stukje lopen. Even wat frisse lucht.
De warme stralen van de zon prikken in mijn gezicht.
He daar loopt Marica, ik zwaai naar haar.
Ik vraag me af wat het met haar doet , het feit dat er al twee moorden in zo'n korte tijd zijn gepleegd.

Ik vraag het haar gewoon:

Hoi Marica, wat een toestand hè. Hoe gaat het met je, twee moorden in twee dagen.
Ik heb na de mo... moord op mijn dochter, twee dagen nietniemand gesproken.

Zijn er dat jij weet nog nieuwe ontwikkelingen?

Oepsie..
Wacht ff, ik ga m'n stukje herschrijven
Dus die op dat bericht word gedelete

Ik had de vorige dag geen antwoord op mijn vraag gekregen.
Het gesprek ging steeds over iets anders.
Die morgen aan het ontbijt waren Irene en ik heel vrolijk.
Ik bracht na het ontbijt de vuilnis naar buiten.
"Huh, wat ligt daar nou?" Zei ik tegen mezelf.
Ik liep er naartoe.
"Da-da-da-dat is.. Noah!" Ik zag Noah liggen, met gaten in zijn lichaam.
Ik rende naar binnen.
"No-no-no-no-noah!"
"Wat is er met Noah?" Vroeg Irene en ze keek me dom aan.
"No-noah li-igt." Stotterde ik.
"Wat?" Vroeg Irene.
Ik trok Irene mee naar buiten.
Irene begon te gillen en ik begon keihard te huilen.
"Hij is vermoord!" Gilde ik uit.
Direct haalde Irene haar moeder erbij en ik belde de politie.
De politie belde de moeder van Noah.
Opeens stond de hele voortuin vol mensen en politie.
Naast Noahs huilende moeder zag ik een rode verschijning.
Hij leek op Noah, ik wreef in mijn ogen en ik zag hem nog steeds.
Irene stond naast me.
"Ik zie Noah!" Riep ik. "Naast z'n moeder!"
Irene keek.
"Ach, je verbeeld het je maar." Zei Irene.
"Oké, dat zal dan wel zo zijn."
Om me even los te maken van alle gedachtes en het verdriet ging ik een stukje lopen.
Ik liep naast het huis van Maya en toen kwamen de enge gedachtes en het verdriet weer.
Ik bleef er even staan en keek er naar binnen.
Ik zag haar moeder door één raam en door een ander raam zag ik weer zo'n rode verschijning!
Het leek op Maya!
Zag ik nou geesten?
Ik werd er bang van en begon te rennen.
"Ik wil geen geesten zien!" Riep ik.
Zie ik er wel echt?

-Elena-

Voordat Marica mij kon antwoorden, hoorde ik een gil van een meisje.
Ik herken de stem, het is de stem van één van mijn leerlingen, ELENA!!!!!

Ik aarzel geen seconde en ren in de richting van waaruit het geluid komt.

Elena kwam mij al tegemoet lopen. Ik vraag: "Elena gaat alles goed?< wat is er meisje?"

"Ik weet dat het raar klinkt.. Maar volgens mij zag ik uw dochter." Ik bibberde helemaal. "En Noah is vermoord.." Ik kreeg weer tranen in mijn ogen. "En volgens mij zag ik hem ook.."

-Elena-

Elena....

Maya is dood..... maar.....

Lief dagboek
ik vind dit dorp eng . Ik ben bijna uit de bouwtekeningen en dan vlucht ik naar me oma. Mischien neem ik nog iemand mee. Mischien niet. Maar hoe dan ook ik vlucht weg!

Luf you

Katja

"Maar wat?"

-Elena-

Elena.....

Zeg er verder tegen niemand iets over, maar ik heb het idee dat Maya bij me is.
Het is net of ze naast me loopt.

"Doe ik niet mevrouw of Amanda als ik u zo mag noemen. Maar volgens mij heeft u gelijk, want, maar dit mag u ook tegen niet vertellen, zie ik geesten. Ik zag uw dochter bij u in huis. Maar ik wil helemaal geen geesten zien!"

-Elena-

ik stond naast Elena en mijn moeder en ik volgde het gesprek, ik ging praten tegen Elena, als ze me zou kunnen horen
ik vroeg of we ergens naar binnen konden gaan zodat Elena alles tegen mijn moeder kon zeggen wat ik voelde en wat ik mee had gemaakt

-vermoorde Maya-

Opeens hoorde ik een stem tegen me praten, Amanda was het niet.
Ik keek naast me.
"Aaaaaaaaaaaaaah!" Gilde ik. "Ma-ma-ma-maya!"
"Huh, wat Maya?" Zei Amanda.
"Maya staat naast me!" Riep ik.
"Elena rustig, ik ben het Maya, ik ben een geest, jij hebt een gave." Zei Maya.
"Ik kan je horen." Zei ik verbaasd.
"Kunnen we naar binnen gaan, zodat ik alles aan jou kan vertellen en dat jij het tegen mijn moeder verteld?" Vroeg Maya.
"Uh, ja, denk ik."
"Tegen wie praat je?" Vroeg Amanda.
"Tegen Maya, ze wil me alles vertellen en dat ik het dan tegen u zeg."
Ik werd rustig, ik was niet meer zo bang.
"O-oke." Zei Amanda.
En met z'n allen gingen we bij het huis van Maya naar binnen.

-Elena-

"wil je zeggen dat ik hier blij een vrolijk ben? ik lijd hier geen pijn en heb veel geesten vrienden"
"en wil je zeggen dat mijn begraafenis een blije gebeutenis moet zijn, voor het feit dat ik geleefd heb en de leuke momenten herinneren"

-vermoorde Maya-