Sims Nieuws

Sims Nieuws Forum

Je kunt gewoon niet zonder!

Plaats reactie

47 berichten • Pagina 3 van 3

gitte2001
Supergeheim onderzoeker Supergeheim onderzoeker
Berichten:
2641
Lid geworden op:
ma 18 feb 2013, 16:05

Re: The story of a family - Gen.1: Ash Night - H8.

Dit - en waarschijnlijk ook volgende delen - zal er vaak van standpunt versprongen worden, van 3e persoon naar 1e persoon en dan naar een andere 1e persoon - andere verteller dus.

Hoofdstuk 10: Leuke verjaardag...

Langzaam maar zeker begon Alice te ontwaken. Ze ging rechtop zitten en rok zich uit, wat gepaard ging met wat gegaap.
Onmiddellijk stond Ash op. "Je bent wakker!" bevestigde hij enthousiast.
Een verwarde Alice probeerde vermoeid recht te staan en haar ogen open te houden.
Afbeelding

Een paar seconden later besefte dat recht tegenover haar Ash stond, haar man, en herinnerde ze zich vaag wat er gebeurd was.
"Ik was doodongerust", zei Ash. Hij keek haar met een liefhebbende en dromerige blik aan en probeerde een glimlachje in haar verwarde blik te zien.
Hij glimlachtte. "Je viel flauw, deze avond. Eerst was je nog aan het schilderen en nog geen seconde later lag je bewusteloos op de grond",
Nu herinnerde ze zich alles weer.

"Hoe laat is het nu?" was het eerste dat ik vroeg. Ik mocht er niet aan denken moest ik langer dan enkele uren buiten bewustzijn geweest zijn.
"23 Uur", hoorde ik hem zeggen. Ik had die 2 woorden al amper in me opgenomen voordat hij nog iets zei.
"Inderdaad. Je bent toch bijna zo'n 3 uur buiten bewustzijn geweest. Ik was niet van plan om je naar het ziekenhuis te brengen of een dokter te bellen om te voorkomen dat...
Hij ontdekt dat we geen doodnormale mensen zijn. Maar ik was het toch bijna van plan."

Alice antwoordde niks terug en keek verward om zich heen. "Ik was waarschijnlijk gewoon moe...", hoorde Ash haar vaag zeggen.
Afbeelding
Afbeelding

Dit ben ik. Ik was toen 6 jaar oud en, zoals ik nu nog steeds ben, een weerwolf. Deze foto is getrokken op de avond waarna alles veranderde.
Afbeelding

Dit is mijn broer Aodh. Hij is ook een weerwolf. Hij is 6 minuten ouder dan mij maar geloof me, ik was mentaal altijd al vele malen volwassener!
Maar ik mocht hem wel, nu nog steeds. Hij is best slim en makkelijk om mee samen te spannen tegen onze zus Briseis.
Afbeelding

En dit is Briseis. Zie ze daar liggen, de schone slaapster! Of weerwolf, wiens haar altijd perfect ligt...
Ik heb haar nooit leuk gevonden. Ze plaagde me altijd met m'n groene haar en eiste alle aandacht van mama en papa op.
Ze was tot 8 maanden na het trekken van die foto de jongste in huis en ik zweer je, dat merkte je.
Afbeelding

En dit zijn mijn ouders, Ash Night en Alice Pistache. Beide weerwolven.
Papa werkt als muzikant in het theater. Ik zag hem indertijd vaak gitaar spelen, buiten op het voetpad.
Hij en mama zijn vreemde, triestige mensen. Ze hielden altijd al van elkaar en van ons, maar toch leken ze me toen ook al niet gelukkig.

Hoe en waarom is me de laatste jaren al wat duidelijker geworden. Vanaf dat ene moment enkele jaren geleden vielen de puzzelstukjes langzaam in elkaar.
Het werd mij en mijn broer(s) en zus(sen) duidelijk dat mama geen doodnormale weerwolf is uit Bridgeport. Als dat het geval was, zouden we altijd al 2 paar oma's en opa's hebben.
Of zouden we toen er in ieder geval al van geweten hebben.
Afbeelding

En hier ben ik weer. Daray Night...Donkere Nacht. Ik snap nog steeds waarom mijn ouders me ooit zo genoemd hebben.
Ach ja, Aodh noemt Vurige Nacht...
Afbeelding

Het speelde zich af de avond van de dag dat we onze 6e verjaardag hadden gevierd.
Ik was toen nog een klein meisje maar ik herinner me het nog uitstekend: elk om de beurt blaasden ik, mijn broer en zus de kaarsjes van onze verjaardagstaarten uit.
Afbeelding

...En groeiden op.
Ik was altijd al de meest excentrieke van ons 3.
Ik vond - en vind - het gewoon leuk om de vreemdste combinaties gemaakt van blouses met bodywarmers en pofbroekjes en lange kousen en cowboylaarsjes aan te doen.
Tegenwoordig is het niet meer die exacte combinatie.
Afbeelding

Echt een leuke verjaardag was het niet - ik moest zelf mijn bord van de cake afwassen.
Ik wou mijn nieuwe bed gaan uit testen totdat mama zei dat ik eerst moest helpen met de borden af te wassen.
Ze zat zelf al de hele dag met haar luie kont in de zetel!
En het was mijn 6e verjaardag.
"Je bent oud genoeg om naar school te gaan, dan ben je nu ook oud genoeg om af te wassen", zei ze. Het toppunt was dat papa het daar mee eens was.
Hij was gewoon bang dat mama weer eens zou flauwvallen moest ze te vermoeid zijn...Dat voorval was al weken geleden.
Afbeelding

Maar de rest van de avond was leuk. Mama en papa hadden wat verkleedkleren gekocht die ze in een lege koffer op onze kamer legden.
Ik, Aodh en Briseis vielen de koffer meteen aan - uiteraard was zij eerst.
Afbeelding

Dat waren de 10 minuten dat Aodh niet aan mijn kant stond. Briseis had een blauwe prinsessenjurk eruit gevist die haar afschuwelijk goed stond.
Ik zag een leuk, oranje astronautenpak liggen dat ik vrijwel onmiddellijk aantrok. Ik vond mezelf er erg cool uitzien!
Totdat die omgedraaide goudvis tegen me zei dat astronauten voor jongens waren en dat oranje niet echt mijn kleur is.
Toen liep ze pronkend weg in haar glinsterende jurk. Samen met Aodh, die de prins speelde.

Maar voor de rest was het een leuke verjaardag.
Afbeelding

Het was 5:38 's ochtends.
Haastig probeerde Alice in het donker het knopje van het nachtlampje te vinden.
Ze knipte het licht aan - Ash brabbelde wat - en kroop spoedig uit bed.
Ze was bleek en haar voor de verandering eens doffe ogen probeerden ronddraaiend de meubels en de vloer te onderscheiden.
Duizelig stond ze op. Ze kon nog net op tijd de rand van het bed vastgrijpen vooraleer ze hard op de grond terechtkwam.
"Ik voel me misselijk", prevelde ze. De enige reactie was het aanhoudende, slaperige gemompel van Ash waarvan ze hoopte dat hij wakker zou worden.
Afbeelding

Na een halve minuut licht bewusteloos tegen het bed aan te liggen was ze klaarwakker en vond ze de nodige energie om naar de badkamer te rennen - zo snel als ze kon.
Afbeelding

...Om daar 5 minuten lang boven de wc-pot te hangen.
Afbeelding


"Ik hoorde je uit bed kruipen. Het duurde even voordat ik het door had...Voel je je wel lekker? Dit is al de 2e keer in een maand tijd",
Ik schrok. "Ash!" slikte ik. "Heb je me...Heb je me zien overgeven?"
"Inderdaad, en nu we toch allebei wakker zijn...", ik wist over wat hij het ging hebben. We hadden het er de vorige avond ook al over:
Damon was al meer dan een maand weg. Vermist, dacht Ash. Maar ik dacht iets heel anders: hij was gewoon terug naar die Ariane, zijn moeder.
Ik vertrouwde die jongen niet en vond het erg ongeloofwaardig dat hij hier plots voor de deur stond.
Afbeelding

En ik had het wel gehoord. Die paar uur dat ik bewusteloos op de bank lag...Zó bewusteloos was ik niet.
Vijfduizend keer hoorde ik Ash Damon's naam roepen, hij ging verschillende keren naar buiten en kwam 10 minuten later bijna huilend terug binnen gerend.
Hij zei tegen mij dat hij al die 3 uur bij mij had gewaakt. Ik geloofde er niks van.
Ondanks ik op dat moment de verwardheid zelve was,
had ik gemerkt dat hij erg schrok toen ik wakker werd en hij was nog nat en plakkerig van de smeltsneeuw die Appaloosa Plains elk jaar op het einde van november bedekte.
Afbeelding
Afbeelding

Ik wou het er gewoon niet over hebben. "Ik wil hem gaan zoeken," herhaalde Ash,"Eerst ga ik naar Bridgeport, in de hoop daar ook Ariane te vinden.
En misschien hem...Dan zal ik wel zien."
Waarom? Waarom wou hij die Ariane opzoeken?
"Ik wil het niet", zei ik kortaf, en maakte toen aanstalten om weg te gaan.
Afbeelding

Maar Alice's idee liep mis. Ash duwde haar zachtjes terug naar de plek waar ze stond en begon luid te roepen.
"Hoe duidelijk moet ik zijn?!" begon hij. "Het is mijn zoon, Alice. Ik geloof hem en maak me zorgen om hem. Hij is al een maand weg.
Niemand heeft ooit iets van hem opgemerkt. De politie heeft me gek verklaard en ik heb al enkele nachten in de cel doorgebracht omwille van de vermist-affiches die ik ophing.
Ik wil gewoon mijn zoon terug!"
Afbeelding

Alice was helemaal verstild. Haar lippen waar verstijfd, ze kon niks meer uitbrengen.

Ik snikte en voelde hoe er langzaam een warme, dunne traan over mijn wang rolde. Nee, hij snapt het niet.
Ik verhief mijn stem totdat ik kordaat en duidelijk genoeg zou klinken.
"Jij snapt het niet", beschuldigde ik zachtjes nee-knikkend."Ik wil je gewoon niet kwijt, Ash. Je bent de eerste die ooit van me heeft gehouden...
Ik weet het nog toen je me vond, in dat huisje. Ik was een onbeschaafd weerwolfmeisje met groen haar die onder een laag vuil zat.
Ik was totaal ongeschoold en wist tot dan niet eens dat de hoge gebouwen met flikkerende lichtjes die ik vanuit mijn raam kon zien een gigantische stad was vol bekende mensen.
Jij bood me een plek en je leven aan en weldra hadden we 3 prachtige kinderen.
Ik wil niet dat je weg gaat, Ash. Ik wil die plek niet kwijt. Als je hem dan toch per se wilt gaan zoeken, dan doen we dat samen.
Hadden we al die tijd al moeten doen. Samen."
Afbeelding

Verdrietig keek ik hem recht in de ogen. Ik zag hem twijfelen, hij wist wel degelijk dat ik gelijk had.
Maar toch...De emotie die hij voelde om wat ik zei wist hij goed te verbergen.
"Ik wil jou en vooral de kinderen niet in gevaar brengen. Mijn besluit staat vast,ik vertrek. Alleen."
Die blik vergeet ik nooit meer.
Afbeelding

Wat mama en papa toen niet wisten was dat ik papa had horen roepen. Ik was toen juist wakker om even naar de wc te gaan en had enkele woorden opgevangen en was naar de badkamer gegaan.
Met warrig haar en grote bambi-ogen was ik stil de badkamer binnen gewandeld.
Wat ik toen zag...Ik kreeg meteen tranen in mijn ogen. Ik wist niet meer wat er gebeurde.
Afbeelding

Er heerste een ijzige, maar emotionele sfeer in de kamer. Ik zag ze recht tegenover elkaar staan: mama en papa.
Ze keken elkaar aan met de meest boze en kwaadaardige blik die ik ooit al had gezien.
Ik was nog maar een klein meisje. Ik begreep niks van wat er gebeurde of wat er gezegd was.
Maar ik had één ding begrepen: papa ging ons verlaten. Papa ging weg.
Afbeelding

Ik kon het me moeilijk voorstellen...Mama en papa waren altijd al droevig geweest. Maar wel gelukkig en ze probeerden ook ons gelukkig te maken.
Ze probeerden ons altijd aan het lachen te maken en gaven al hun aandacht aan ons.
Vooral van mama schrok ik. Ik herinnerde me de duizenden keren dat ze me met de klauw had aangevallen nog...Hoe ze me 5 keer per dag plat knuffelde...
Was dat het? Was dat voorbij?
"Wat is er aan de hand?" vroeg ik snikkend en verbrak daarmee de verschrikkelijke stilte.
Afbeelding

Papa zei niks. Ik twijfelde zelfs of hij er zich bewust van was dat zijn toen 6-jarige dochter alles had gehoord.
Maar mama richtte haar aandacht onmiddellijk op mij en liep met een blik die schuldgevoel verried op me af.
"Het is niks," zei ze, "Mama en Papa hadden een klein meningsverschil. Ga terug naar je kamer."

Zuchtend knikte ik en wandelde terug de badkamer uit.
Afbeelding

Maar voor Alice en Ash was het nog niet voorbij.

Ze wouden elkaar niet eens aankijken, omdat ze elkaars gekwetste blik niet wilden zien. Ze ademden luid in de benauwde badkamer stonden met hun rug naar elkaar gekeerd.
Alice begon te snikken.
"Dat is er al één aan wie we het niet moeten vertellen."
Ash zei nog steeds niets. Zijn bijna witte ogen staarden emotieloos naar de muur recht voor hem.
Maar Alice voelde dat hij zich even schuldig voelde als haar. Hij voelde zich even verdrietig en verlaten als hoe Alice zich de afgelopen maand had gevoeld.
Afbeelding

Denkt hij nu echt dat ik dat zo leuk vond? Hoe hij de afgelopen maand, zonder iets te zeggen,
elke avond heel het dorp rondliep in de hoop iets op te merken van Damon's misschien vroegere afwezigheid of die verschrikkelijk lelijke, snel zelfgemaakte vermist-affiches op te hangen?
Afbeelding

Of dat ik het leuk vond wanneer hij stil naar de politiewagen in de verte staarde om nadien een nacht in de cel door te brengen omdat hij - alweer -
de rest van het dorp had wakker gehouden en lastiggevallen met zijn wanhopig geroep en gezoek,
en hoe ik hem de volgende ochtend als een hopeloze tiener van het politiebureau afhaalde?
Afbeelding

Hoe hij daarna de overige uren van de nacht buiten doorbracht - de meest verdrietige liedjes spelend op die oude gitaar van hem?
Afbeelding

...En hoe ik hem, tussen het rekeningen betalen door, troostte en overtuigde terug mee naar binnen te komen?
Het was een hel.
Afbeelding

De ruzie en het verdriet achterlatend liep ze de badkamer uit.
Ze ging terug gaan slapen. Het kon haar allemaal niks meer schelen.
Misschien was het wel beter als hij even weg was: zodat hij terug de lieve man die hij ooit was kon terug vinden.
Afbeelding

Haastig liep ik mijn kamer in. "Ik moet jullie iets vertellen!" riep ik verdrietig. Toen ik stil stond merkte ik op dat Briseis al wakker naast haar bed stond. (Ze had het waarschijnlijk ook gehoord, wat wel handig was want dan moest ik haar niet meer wakker maken om het te zeggen want ze was altijd boos op me wanneer ik dat deed.)
"Waar is Aodh?" vroeg ik verbaasd.
Afbeelding

Ik draaide mijn hoofd naar zijn bed en zag hem klungelig het laddertje af klauteren.
"Hier ben ik!" zei hij hijgend. "Wat is er aan de hand?"
Hij sprong van de laatste trede, wreef in zijn krullende haar, en richtte zich tot mij.
Afbeelding

"Papa gaat ons verlaten", zei ik meteen. Zowel Briseis als Aodh reageerden niet.
"Mama en papa hadden ruzie over iets. Papa gaat ergens naartoe, hoe en waarom weet ik niet. Maar dat is wat ik heb gehoord."

Ze keken me ongelovig aan. Ik wist niet wat ik er van moest denken: geloofden ze me of geloofden ze me niet?
"Ik...Ik heb papa ook horen roepen", zei Briseis uiteindelijk. Ik zag haar goudkleurige, waterige ogen naar me staren.
Aodh, die de hele tijd had liggen slapen, had niks gehoord en keek vragend naar mij en Briseis wanhopig op zoek naar meer informatie.
"Jij hebt meer gehoord. Wanneer vertrekt hij dan?"
Afbeelding
Afbeelding

"Geen idee", antwoordde ik. "Misschien gaan we beter terug gaan slapen voor een paar uur..."

Dat is nu zo'n 9 jaar geleden.
Afbeelding

Vorige hoofdstuk
Volgend hoofdstuk

Laatst gewijzigd door gitte2001 op zo 06 sep 2015, 16:34, 2 keer totaal gewijzigd.

gitte2001
Supergeheim onderzoeker Supergeheim onderzoeker
Berichten:
2641
Lid geworden op:
ma 18 feb 2013, 16:05

Re: The story of a family - Gen.1: Ash Night - H10.

Hoofdstuk 11: Weg
"Dat is nu 9 jaar geleden", zuchtte Daray. Ze miste die goeie oude tijd.
Met een vreemd, oncomfortabel lachje om haar mond - had ze vast van Alice - keek ze naar voor.
Afbeelding

Het was een vreemde gedachte dat ze 2 uur lang tegen een spiegel had staan vertellen - een pratende spiegel - maar het vreemde,
groene gezicht omringd door groene en blauwe vlammen dat ze zag in de plaats van haar spiegelbeeld bood wel een luisterend oor in deze moeilijke tijd.

Ze leefde hier al 2 jaar, als je het ten minste 'leven' kon noemen;
de enigste plekken waar ze toegelaten was om naartoe te gaan in het huis waren haar eigen slaapkamer
(Wat ook de kamer van Aodh en Briseis was.) de eetkamer, woonkamer en uiteraard de badkamer.
En zeker niet achter het huis!

Dat had de ietwat mysterieuze gastheer duidelijk gezegd. Hij noemde zichzelf 'Heer maanlicht' en was alles behalve gastvrij.
(moest hij dat wel zijn, zou hij zin gasten misschien wat meer vrijheid geven)
Ze mocht hem al niet vanaf ze hem zag: ondanks hij in haar ogen verschrikkelijk was,
slaagde hij er toch in om iedereen te doen luisteren naar zichzelf.
Het resultaat daarvan was dat niemand die Arme Daray geloofde wanneer ze zei dat er hier iets vreemd aan de hand was, wat volgens haar het geval was.
Afbeelding

Ze draaide zich om en staarde naar een van de vele, hoge boekenkasten in de kamer waar ze was.
(Waar ze eigenlijk niet in mocht, maar ze verbrak wel vaker de huisregels)

Ze liet haar blik snel maar met volle aandacht over de verschillende boeken glijden. "Hier moet ik toch wel iets vinden wat me kan helpen!" kwam er wanhopig in haar op.
Ze las enkele namen, die een betekenis hadden als: 'De geschiedenis van feeën' of 'Hoe wordt je onstervelijk'.
Voor anderen waren die titels waarschijnlijk erg interessant, maar het was niet wat Daray zocht.

Toen zag ze het: Een boek genaamd 'Weerwolven: hoe, wanneer, en waar' en: 'De geheimen van Midnight Hollow'
Het 1e boek was puur om meer over haar eigen soort te weten te komen, maar het 2e...Meteen begreep ze waarom ze hier niet mocht komen:
Hier waren boeken te vinden waar misschien instaat hoe je kunt ontsnappen! Dat ze het niet eerder gedaan had!

Dat kwam doordat ze het een lange tijd niet durfde, ze twijfelde zelfs of ze eigenlijk wel weg wou. Ze had namelijk het gevoel dat haar vader dichtbij was.

Plots herinnerde ze zich de dag dat ze hem voor de laatste keer zag...
Afbeelding

9 jaren eerder
Ze waren die dag naar het Herfstfestival geweest, het was de dag na de ruzie.
Het had haar en haar broer en zus licht verwonderd dat ze die dag gewoon vrolijk naar het Herfstfestival waren gegaan,
hun ouders waren in de vroege ochtend nog volop aan het ruziën en nu deden ze gewoon een gezellig gezinsuitje.

Hoewel er ook wel een licht gespannen sfeer was tussen Alice en Ash, die meestal bij elkaar uit de buurt bleven.
Zo ging Ash meteen een paar pompoenen oogsten en in het spookhuis - terwijl Alice met de drieling een appelhapwedstrijd deed.
Afbeelding
Afbeelding
Uiteindelijk was Alice gewonnen.

Na enkele festivaltickets in ontvangst te hebben genomen (Ze had er uiteindelijk een paraplu van gekocht), zag ze Ash uit het spookhuis komen.
Met een vastberaden en nors gezicht liep ze op hem af.
Afbeelding

Ash - die stonk alsof er in het spookhuis een emmer koeienmest over hem was gegooid - probeerde zich snel uit de voeten te maken.
Hij wou momenteel alles behalve een ruzie met Alice.
"Ash, sta stil", beval ze. Ash volgde haar uiteraard bevel meteen op.

"Ik vind het echt leuk dat je dit doet: ons toch nog een leuke dag bezorgen. Vooral omdat ik je zeker niet zal kunnen ompraten."
Ash knikte. Hij voelde zich schuldig: Misschien was het toch niet zo'n goed idee? Damon was waarschijnlijk weg met een reden...

"Nee, inderdaad bedoel ik," hij zocht zorgvuldig de juiste woorden,"Ik ga hem zoeken. Ik ben hem al eens kwijt geweest. Ook al ken ik hem amper, het is mijn zoon.
Ik wil hem leren kennen. Je moet weten dat ik echt wel van je hou, en van de kinderen, maar dit...Dit heeft even voorrang."

Daarop knikte Alice instemmend en liep terug weg. Hij ging geen stap meer in hun huis binnen zetten, als hij dan toch weg wou, was het vandaag.
Afbeelding

Toen zei Ash officieel niks meer. Hij bestelde een taartje en staarde van op een afstandje Alice en de kinderen aan. Hij zou ze echt missen!
Waarom verstond Alice hem toch niet gewoon? Hoe langer hij erover nadacht, hoe irritanter hij het vond.

Hij miste hen nu al.
Alice deed samen met B.A.D. een taart-eetwedstrijd, waarbij Briseis met succes won.
Daray daarentegen werd als snel misselijk na een hele taart in enkele seconden gegeten te hebben.
Afbeelding
Afbeelding

Even later had ook Aodh het te pakken.
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding

Daray had het, ondanks de gespannen sfeer tussen haar ouders, een leuke dag gevonden.
Afbeelding

6 jaar dáárna.
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding

Het was rustig op het kleine eilandje Hylewood, ten Oosten van Engeland.
Het was 5 oktober in het jaar 42 N.A. (Na de geboorte van Ash Night) Er hing een light briesje, het was zonnig en het was 13 graden.

Een lichtbruin paard draafde rustig in de ondergaande zon.
Afbeelding

Dat paard werd opgejaagd door een mens - of iets dat daar op leek - en was van iemand geweest die op het eiland woonde.
(Die persoon was enkele weken geleden gestorven;
hij kon de isolatie op het eilandje niet meer langer aan en vond geen goed hout - zonder bomen te moeten omhakken - om zijn hutje te onderhouden.
Dat maakte die arme man zo ongelukkig en depressief dat hij zichzelf van het leven beroofde.)
Het mensachtige wezen dat er rondliep had het lijk ontdekt, begraven en woonde nu in de oude hut.
Afbeelding

Zijn voeten begonnen pijn te doen van het lange wandelen - hij was al de hele dag op zoek naar eten -
het leek wel alsof hij niet die de enige was die genoot van de noten aan de talrijke bomen.
In de verte hoorde hij al de rivier waar hij naar op weg was stromen over de grote keien die die rivierbedding bedekten
en zag hij de oude omheining waar het paard een lange tijd achter had gezeten.
Afbeelding

Hij was moe, zag er onverzorgd uit en was hard vermagerd in de jaren dat hij van huis weg was.
Met zijn lichtgevende ogen (met daaronder flinke wallen) keek hij rond in de duisternis van het alsmaar donkerder wordende bos.

Toen zag hij het plots: de rivier. Er vormde zich een glimlach op zijn gezicht toen hij in de verte de rivier zag.
Het was zowel zijn kans om te drinken én te eten - uiteraard vis - en misschien
(waarschijnlijk niet, hij had er al 5 keer naar gezocht) was er een oud bootje ergens tussen de bomen aan de rand van de rivier te drinken.

Hij versnelde zijn pas en ging met een blij gezicht op de rivier af. Zijn avondmaal, en mogelijke ontsnapping!
Afbeelding
Afbeelding

Hij had de neiging om zijn zwemshort aan te trekken,
maar besefte toen dat hij al zijn bagage verloren had - behalve één rugzakje - op dat schip waar hij als verstekeling had opgezeten.
(Hoe moet je anders zonder geld van Noord-Amerika naar Europa geraken)
hij rolde zijn broekspijpen zo ver mogelijk op, slaakte een zucht en wandelde bibberend de rivier in.
Uiteraard had hij geen vislijn bij, en hij had ook niet echt de kennis om zelf zo'n ding in elkaar te knutselen.
De enigste oplossing was dus: de rivier in wandelen en er eentje proberen te pakken.

Hij had ook gewoon dringend nood aan een bad.
Terwijl hij bibberend en met z'n tanden klapperend door de rivier waadde dacht hij met heimwee terug aan die goeie oude tijd; hoe lang was hij nu al weg?
Weg van huis en zijn gezin?
Afbeelding

Hij dacht aan die ene, laatste keer dat hij Alice had gezien, aangeraakt...Hoe zijn handen over de hare gleden.
Haar bleke, met lichtgroen haar bedekte handen waar vlijmscherpe, mintgroene nagels uitkwamen.

Elke volle maan was een vreemde, magische, en ietwat beangstigende nacht voor hem - maar dié volle maan, die zou hij nooit vergeten.

"Nee", hoorde hij haar in zijn herinnering zeggen. Ze trok haar handen terug en snikte verdrietig.
"Ga weg. Je wilt weg, ga weg. Maak je geen zorgen om mij en de drieling. We redden ons wel...Ga jij nu die zoon van je zoeken",

Dat was de laatste volledige zin die ze tegen hem had gezegd. In zijn gedachten zag hij haar gezicht voor zich; haar weerwolfgezicht.
Toen waren haar ogen niet goudkleurig, maar diep bruin en haar onderste hoektanden staken uit haar stevige kaken.
"Alsjeblieft, vertrek. Deze volle maan nog", hoorde hij haar weer zeggen.
Afbeelding
Afbeelding

Hij begreep nog steeds niet hoe ze zo van gedachten was veranderd. Ze pakten elkaar nog een laatste keer vast.
Die nacht en elk klein detail wat er gelijk waar op de planeet gebeurde was beslissend geweest, beslissend voor de toekomst van velen...

Iedereen die hen had gezien, aangekeken, gehoord...Deed er toe.
Afbeelding

Hij zette al de nare gedachten opzij, ademde diep in en begon te rennen - zo hard als hij kon. Hij rende en rende en rende.
Weg van hier, weg van Appaloosa Plains...

Alice had hem zo lang in de gaten gehouden als ze kon. Ze volgde hem naar de rand van het park, waar een hek haar abrupt tegenhield.
Ze zag hem nog in de verte verdwijnen - en toen was hij er niet meer.
Toen was hij weg. Verdwenen in de het maanlicht van deze koude novembernacht...Op weg naar plekken waar hij nooit meer licht zou zien.
Afbeelding

Alice zette enkele stappen opzij en, leunend tegen de dichtsbijzijnde boom, barstte ze in tranen uit.
Een onbekende magie overwon de volle maan en liet haar terug veranderen in haar lieve,
menselijke vorm - op dat even vreemde moment rolde er een dunne, goudkleurige traan over haar wang...
Afbeelding

Vorig hoofdstuk

v C'est tout? Mooie updates? Ik moet mezelf verplichten verder te schrijven en het enigste wat ik krijg is 'Leuk'. In totaal reageren er - meerdere sites gecombineerd - gemiddeld 4 mensen een anderhalve week na het hoofdstuk er is waarvan er in een reactie iets meer staat als 'leuk' of 'mooie updates' of 'goed' of iets in dat genre.

Laatst gewijzigd door gitte2001 op ma 07 sep 2015, 19:34, 2 keer totaal gewijzigd.

Weergave- en sorteeropties

Plaats reactie