Sims Nieuws

Sims Nieuws Forum

Je kunt gewoon niet zonder!

Plaats reactie

47 berichten • Pagina 1 van 3

gitte2001
Supergeheim onderzoeker Supergeheim onderzoeker
Berichten:
2641
Lid geworden op:
ma 18 feb 2013, 16:05

The story of a family - Gen.1: Ash Night - H11.

Hallo!

Misschien hebben sommige wezens mijn mededeling bij mijn oude verhaal 'de Doyleh's' gezien.
Waar onder andere in stond dat ik iets volledig nieuw ga beginnen met een nieuwe, frisse familie!
Wel...Alles daarvan gaat in dit topicje terechtkomen. Het is gewoon een erfgenaam-ding, zoals ongeveer alle andere verhalen hier.

Het heeft wel 'enkele' regels:

1. Elke erfgenaam moet (gedurende de generatie zelf) minimum één simdag in zijn/haar leven een bovennatuurlijk wezen zijn.(dus enkele uren een spook zijn door een ongelukje in het spookhuis telt niet)
2. Elke erfgenaam moet de eigenschap 'artistiek' hebben.
3. Elke erfgenaam moet in meer dan 2 werelden gewoond hebben: universiteit, de toekomst en Egypte-China-Frankrijk tellen niet.
4. Elke erfgenaam moet meer dan één relatie gehad hebben. (en daarmee bedoel ik minstens 2 hartendieven)
5. Geen enkele erfgenaam mag perfect heteroseksueel zijn ( :giechel: ); deze regel mag 2 keer per 5 generaties verbroken worden. (Bij sommige mannelijke sims of vrouwelijke sims past het homo of lesbisch zij gewoon niet)
6. Twee van de drie dingen van de meer opvallende genetica dingetjes (haarkleur - oogkleur - huidskleur) moeten verschillend zijn dan de vorige erfgenaam.
7. Elke (ex-)erfgenaam moet, voor hij/zij sterft, niveau 10 hebben in 3 verschillende vaardigheden.
8. Geen cheats (tenzij het uiterlijk/geslacht van een sim me helemaal niet aanstaat, of een sim plots dreigt dood te gaan, op een moment dat dat niet de bedoeling is...)

Dit is het denk ik :sweatdrop

Oké, mensachtige wezens, zie hier...

Ash Night
(Stamhouder generatie 1)
Afbeelding
Type: Weerwolf (zijn originele oogkleur is een soort turquoise, maar op de afbeelding zijn zijn ogen uiteraard goudkleurig)
Levenswens: Hartenbreker
Eigenschappen: Artistiek, onaangepast, flirterig, bovennatuurlijke fan en nachtbraker.
Favorieten: Rock - Hamburger - groen
Korte beschrijving:
Ash, zo hebben zijn ouders hem écht genoemd, is eigenlijk perfect wat je een 'rebelse meisjesversierder' noemt,
en een kapotte lavabo of fluogele verf in de douche is hem dus helemaal niet onbekend, en daarmee bedoel ik het er voor zorgen.
(Niet dat hij er ooit zelf slachtoffer van is/was) En over het algemeen was hij op school...Redelijk populair.
Blijkbaar vielen de meisjes van zijn school op die gebruinde huid, dat donkerblonde haar, de stralende glimalch en die turquoise ogen...Gelukkig voor hem,
want hij vind meisjes ook leuk; zijn 'grote droom' (tot zover je het een droom kunt noemen) is dan ook om meer dan 10 relaties gehad te hebben.
(en ze na een dag of 2 terug te verbreken, uiteraard)
Enkel weten al zijn ex-liefjes en huidige liefjes niet dat bij elke volle maan die turquoise ogen veranderen in helder goud,
zijn tanden plots heel wat scherper en langer worden, en dat donkerblonde haar heel wat slordiger wordt en het zich over zijn hele lichaam verspreidt...


Dit was de euhm...Nuttige informatie. Met een beetje geluk komt maandag hoofdstuk 1 en met héél veel geluk misschien zondag! (als ik er in slaag vanavond genoeg screens te maken)


En, als er iemand namen weet die beginnen met een A, mag het altijd zeggen! Namen met een B zijn ook handig, en ik heb het liefst Engelse of speciale namen.

Inhoudsopgave:
Hoofdstuk 1
Hoofdstuk 2
Hoofdstuk 3
Hoofdstuk 4
Hoofdstuk 5
Hoofdstuk 6
Hoofdstuk 7
Hoofdstuk 8
Hoofdstuk 9
Hoofdstuk 10
Hoofdstuk 11

Laatst gewijzigd door gitte2001 op zo 06 sep 2015, 16:34, 14 keer totaal gewijzigd.

gitte2001
Supergeheim onderzoeker Supergeheim onderzoeker
Berichten:
2641
Lid geworden op:
ma 18 feb 2013, 16:05

Re: The story of a family - Gen.1: Ash Night - informatie

Staat op de lijst!

Die er zo uit ziet:

Namen:

A:
Jongen:

Arnt
Aramis
Axel
Aedan
Adair
Armin
Aric
Avon
Altair
Alex
Andrew
Aiden
Ash
Andy
Angus
Alroy
Ardan
Ace

Meisje:

Alizée
Alexia
Alexandra
Adriana
Ariane
Aline
Aretha
Aimée
Anne
Annabelle
Abigail
Adeline
Alice
Alicia
Adele
Aria
Ashley
Aoife
Ava
Aileen
Arabelle

Veel namen xD als iemand nog een naam nodig heeft, vraag maar naar mijn lijst...(achter een héél lang tijdje gaan er bij elke letter zo veel staan ;) )
gitte2001
Supergeheim onderzoeker Supergeheim onderzoeker
Berichten:
2641
Lid geworden op:
ma 18 feb 2013, 16:05

Re: The story of a family - Gen.1: Ash Night - informatie

Hier is hoofdstuk 1:

De bar

Daar was het dan: Ash zijn splinternieuwe appartementje aan de rand van de grote miljoenenstad Bridgeport,
het was een nieuwe appartementsblok en de amper 20-jarige Ash was er als de kippen bij geweest er een klein, maar luxueus appartementje van te kopen.

Het was altijd als zijn droom geweest om in Bridgeport te leven: de bekende sterren, de disco's vol flitsende schijnwerpers,
de bars met een oneindige hoeveelheid vierkante meter dansvloer, de brug met miljoenen kleurige lichten die het bekende 'sterreneiland' verbond met de normale wereld...

Het was magisch, vreemd en overweldigend voor een simpele jongen die altijd al in een boerengat als Riverview had gewoond; waar werkelijk níets viel te beleven.
En waar ook niks viel te bereiken, niet te vergeten. Ash kon goed met een gitaar en een drumstel omgaan, en dat wisten veel mensen.
Maar die 'veel mensen' waren simpele, saaie mensen die automatisch zeiden dat het goed was tegen
'de jongen wiens ogen soms goud worden' en dus absoluut geen mensen die hem konden helpen aan de top te komen.

En daar wandelde hij dan de trap op, in een voormiddag ergens in het begin van de zomer, klaar om zijn nieuwe thuis te bezichtigen.
Afbeelding

Hij wandelde zijn appartement binnen, en meteen zag hij al een paar geliefde instrumenten staan die zo te zien op het juiste adres waren terecht gekomen.
Met een brede glimlach op zijn gezicht keek hij rond, veegde hij al wat beginnend stof van een tafeltje, zette de kraan aan en daarna weer uit,
plofte hij in de zetel, en ging toen terug gaan rondkijken.

"Het is perfect", zei Ash nog steeds dolgelukkig rondkijkend, en terwijl hij dat deed ontdekte hij ook nog wat schilderijen aan de muur.
Eindelijk woonde hij alleen, weg van irritante ouders die hem straften telkens als hij nog maar een klein grapje maakte
en die al 2 jaar lang waren aan het zagen of hij misschien toch niet naar de universiteit zou gaan...Maar zijn interesses lagen ergens anders.
Afbeelding

Na ongeveer een halfuur informatie opgezocht te hebben over de openingsuren van enkele bars,
hoorde hij zijn maag smeken om eten en een groot concert geven,
en ging hij naar de keuken naar iets min of meer eetbaar en haalde hij een kant en klare kom groentesoep uit de nog nieuwe koelkast en at het op aan een klein tafeltje met slechts één stoel,
met achter zich de skyline van de grote stad waar hij vanaf nu officieel woonde.
Afbeelding

"Die bar, achter me", dacht hij in zichzelf, "daar ga ik vanavond naartoe."
En dat was dan besloten, terwijl hij verder de soep op dronk ging hij alvast er over nadenken hoe hij nu eigenlijk geld ging verdienen.
Dat hij géén talentloos persoon was, dat was geweten, maar veel kon hij er niet mee doen vooraleer een of andere rijke gast je eens ergens zag spelen
Dus moest hij, hoe weinig zin hij er ook in had, werk gaan zoeken.
Afbeelding

Na hij zijn kom soep eenzaam en alleen had achter gelaten op het tafeltje, ging hij naar zijn computer, zette het ding aan de surfte wat rond.
Spijtig genoeg voor hem kwam hij na enkele uren rond gezocht te hebben tot de conclusie dat 'orgaandonor' en 'koffiezetter' de zowat meest gevraagde jobs waren,
en hij had absoluut geen zin om zijn dagen te vullen met koffie maken of organen weggeven om mensen te redden tot je uiteindelijk zélf doodgaat,
geen werk voor Ash dus.
Tenzij hij nu plots ergens een vacature tegenkwam voor 'professionele drummer, bij voorkeur onbekend' tegenkwam...
Maar dat ging niet gebeuren.
Dus gaf hij het uiteindelijk simpelweg op - hij ging nog wel geld verdienen - en sloot de computer terug af.
Afbeelding
Afbeelding

Om daarna naar de bar die hij vanuit zijn appartement zag te gaan.

Rustig en nieuwsgierig wandelde hij naar binnen, terwijl het felle rode licht van de toog - die zo'n 20 meter van de deur verwijderd was - fel in zijn ogen scheen.
Zodra zijn ogen al wat gewend waren aan het felle licht, lukte het hem een toog met een barman er achter van de vloer en de muur te onderscheiden.

"Hoi...", mompelde hij stil.
De barman, die Ash nog steeds niet geweldig kon zien, stopte met een drankje te mixen en keek om naar Ash, die langzaam maar zeker naar de toog wandelde.
"U bent vroeg", was het enige dat als antwoord uit de man zijn mond kwam.
Afbeelding

Ash ging voor de toog op een barkruk zitten, en staarde naar de barman, toen hij eindelijk wist hoe hij eruit zag.
Hij was jong, had warrig, kastanjebruin haar, en had erg volle en vooruitstekende lippen. Voor derest had hij een - hopelijk nepleren - jasje van een of ander reptielenleer aan.

"Ja, ik ben vroeg," antwoordde Ash misnoegd,"maar ik verveelde me thuis en ik kon dit hier zin vanuit mijn appartement."
"Oh, jij woont in dat nieuwe appartementsblokje dat mijn uitzicht belemmerd...Iets drinken?", zei de barman humeurig terug.
Alhoewel hij daarnet een grote mond had opgezet en hij al het een en ander gewend was,
voelde hij zich nog steeds niet helemaal thuis in dit milieu...
Afbeelding

Zoekend naar een of andere menukaart ofzoiets begon hij rond te kijken, maar spijtig genoeg voor hem hing er geen.
Snel zocht hij in zijn gedachten naar een goeie naam van een cocktail, hopend dat dat per toeval een lekkere cocktail was die ze híer hadden,
maar vooraleer hij iets kon zeggen deed de barman het in zijn plaats. "Een grote fout, misschien?"

Wakker geworden door de vermoeide stem van de barman keek hij verbaast op. "Hoe bedoelt u?" vroeg hij, terwijl hij recht naar de barman keek.
"Gewoon," antwoordde die, "Het is een grote fout dat u, in uw geval, hier komt wonen." Ash wou nog iets terugzeggen,
maar de barman vervolgde dat het buiten dat ook gewoon de naam van een drankje was, en Ash zei dan maar ja,
en de barman begon meteen een heleboel sappen en dranken door elkaar te mengen.
Afbeelding

Enkele minuten later kwam een al wat oudere man (die net zoals iedereen in Bridgeport probeerde er eventueel toch nog wat jonger uit te zien) met een verschrikt gezicht binnen gerend, die net als Ash een kwartier daarvoor had gedaan even moest wennen aan de felle groene en rode lichten.

De man heette Alan Stanley en was een van de bekendere filmregisseurs afkomstig uit de stad, dat had Ash ergens gelezen op internet met een foto er bij,
en bleek nu een pak minder helder te denken dan wanneer hij luidkeels over de filmset riep dat de scène opnieuw moest gedaan worden.
"I-Ik sn-snap er ni-niks meer van!" stotterde hij wanhopig.
"Oh, hij..." mompelde de barman vanachter de toog, die geen acht sloeg op de oude man die bang rond kijkend door de bar strompelde.
Afbeelding
Afbeelding

Vreemd genoeg was meneer Stanley niet de enige die er niet met zijn hoofd bij was, want het volgende moment liet de barman alles simpelweg op de grond vallen.

"Waar had hij het over?" vroeg Ash terwijl de barman het glas uit zijn handen liet glippen."N-niks", antwoordde hij met een bibberende stem.
Ash twijfelde eraan of hij het nu werkelijk níet wist, want de enkele minuten daarvoor nog nuchtere en sarcastische barman was nu nogal verward.
"Oké," stemde hij er uiteindelijk mee in,"maar zorg er tenminste voor dat mijn drinken niet meer op de grond valt."
Afbeelding

"Ja", zei de barman na hij zich had herpakt, en snel een ander glas pakte waar hij het drankje in goot.
"Je moet je gewoon niks aantrekken van meneer Stanley, ik zou ook gek worden als ik een regisseur was en mijn laatste films totaal onsuccesvol waren,
maar dat komt natuurlijk door wat er tegenwoordig allemaal aan de hand is in de stad/..." toen slikte hij zijn woorden in en zweeg hij plots,
en gaf het drinken aan Ash, die verbaasd was door het plotse zwijgen.

Enkele seconden later begreep hij wat de barman plots deed zwijgen, want meneer Stanley was juist naast hem komen zitten,
en terwijl zijn drankje op dronk dacht hij verder na over wat de barman had willen zeggen.
Afbeelding
Afbeelding

Na hij de cocktail had opgedronken, ging hij naar het podium dat naast de toog was en waar een heleboel instrumenten op bleken te staan,
en aangezien de barman hem niet tegen hield ging hij aan de slag,
pakte de drumstokjes en begon hij ermee op de verschillende trommels van het drumstel te slaan.

Ondertussen had de paparazzi die arme Alan ontdekt, die nog steeds bekomen was van wat hem was - tja, wát was hem nu eigenlijk overkomen?
Ash wist het nog steeds niet,
maar dat werd een bijzaak wanneer hij alle instrumenten op het podium uitprobeerde, en hij merkte dat het blijkbaar gewoon mocht.
Afbeelding

Terwijl hij met de drumstokjes de verschillende klanken bestudeerde, begon de bar langzaam vol te lopen,
en zo liep er op een moment ook een vrouw naar binnen, die een zwart-rode, deftige jurk aanhad, ze had een donkere, grijzige huid en halflang zwart haar had met een frou

Langzaam en op haar hoede, maar op een bepaalde manier toch zelfzeker en snel wandelde de vrouw richting de toog, ze bleek vreemd genoeg geen last van het felle licht in haar ogen; alsof ze geen pijn had en er hing een vreemde lucht rond haar heen:
van de dood
Ash merkte haar op, maar schonk in eerste instantie niet veel aandacht aan haar (het drumstel en de gitaar waren vele keren interessanter)
Tot de vrouw wel aandacht schonk aan hém, en haar bloedrode ogen naar de drummende jongeman richtte.
Afbeelding


"Zo zo, wat we hier hebben", mompelde de vrouw met een brede glimlach op haar gezicht wanneer hij de gouden glans in Ash zijn ogen zag.
de vrouw zette enkele stappen naar voor, om Ash beter te studeren en vooral zijn ogen beter te zien.

"Ik had gelijk," zei ze vervolgens stil tegen haarzelf,"het is wat ik denk dat het is, met als gevolg dat ik een kans heb dat ik eindelijk van haar verlost ben."
Daar, zo'n 2 meter voor het podium, bleef de vrouw staan en ze bleef naar Ash staren...
Die het ondertussen ook wel eng begon te vinden, want ze had - niet lang, werkelijk een fractie van een seconde -
haar mond opengedaan en in een flits had Ash de scherpe hoektanden gezien van de vrouw die hem gewoon helemaal stond te bestuderen,
en hij kreeg er een vreemd gevoel van - deze vrouw was een vampier, en hoewel Ash niet echt een weerwolf - weerwolf was die met een roedel allerlei dingen verzamelde,
wist hij wel van de eeuwenlange vijandigheid tussen de 2 soorten...Zijn vader, die een weerwolf was, had alle pijnlijke oorlogsverhalen hem verteld toen hij nog een klein jongetje was.

Hopelijk wist zij er minder van, maar het vreselijke enge bekijken bracht hem op andere ideeën.
Maar hij probeerde zijn gedachten te verzetten en deed gewoon verder, en het is niet dat hij niet was voorbereid op de vampieren in deze stad...
Afbeelding
Afbeelding

Maar Ash was niet de enige die de vrouw niet zo aangenaam gezelschap vond op deze zondagnamiddag, meneer Stanley (die geflipte regisseur dus)
had de vrouw gezien, net toen hij naar zijn rustige huisje wou gaan, en schrok zich - bijna - dood.

"Nee! Niet zij!" schreeuwde hij zo luid dat heel Bridgeport het kon horen, en stond bibberend en schreeuwend naast de barkruk waar hij opzat,
en de paparazzi maakte snel wat foto's van de schrikkende bekende filmregisseur, en liep daarna weg.
Dát konden ze gebruiken.

Ondertussen was Ash zijn aandacht getrokken door het verschieten van de regisseur van de vrouw, en hij wou er absoluut meer van weten.
"Jij!" riep Ash terwijl hij zo hard als hij kon op de trommel voor hem sloeg, en de vrouw draaide zich om en keek zijn kant uit.
"Ja?" reageerde een zelfzekere, luide, hoge vrouwenstem."Wat heb jij die man aangedaan?" vroeg Ash tussen het drummen door terug.

"Ik? Niks," zei ze ontkennend terug,"Niks dat jij moet weten."
Afbeelding

Toen liep ze weg, richting de wc, en liet ze Ash verward achter, die er niks van snapte, niks wist, en dat allemaal wél wou.
"Vreemde vrouw", zei hij nog tegen zichzelf waarna hij verder deed - en opmerkte dat de andere (weinige) mensen het gedrum niet slecht vonden.

"Hem kan ik uitstekend gebruiken", zei de vrouw met een grijns op haar gezicht en ze keek nog om naar Ash, 'haar val' zoals ze hem vanaf nu noemde.
Afbeelding

De vrouw bleef érg lang weg, het leek wel of ze allerlei plannen smeedde daar op de wc, en wanneer ze terug was was de bar volgelopen en was Ash gestopt met drummen (en daarna gitaar spelen).

Hij zag de vrouw opnieuw richting de toog lopen en greep zijn kans, in een poging een gesprek met de vrouw aan te knopen,
hij wou gewoon graag weten wat hier aan de hand was. Hij verwachtte niet dat de vrouw het hem op een bordje ging presenteren, maar vragen kon geen kwaad.

"Sorry van daarnet, ik ben Ash", zei hij handschuddend tegen de vrouw die met haar bloedrode ogen naar hem staarde en na enkele seconden antwoord gaf.
"Ariane", zei ze, en Ash was meteen geschrokken. Ze had een mooie naam...Een naam die vreemd genoeg perfect paste bij de rode ogen van de vrouw.
Afbeelding

"Je stond daarnet zo naar me te staren", zei hij, niet wetend wat hij precies moet zeggen.
De vrouw kwam een klein beetje dichterbij, met als gevolg dat hoor grote felrode ogen omringt door sneeuwwit nog meer opvielen.
"Sorry daarvoor, ik wou je niet bang maken", antwoordde ze onschuldig. Ash, die erg oplette, kreeg door wat de vrouw van plan was, en zei snel terug:
"Ik ben een weerwolf."

Een vreemde sfeer speelde er, Ash had het gevoel dat de vrouw rechtstreeks door hem heen keek - en hij probeerde precies hetzelfde te doen, maar het lukte gewoon niet.
"Weet ik", antwoordde ze verleidelijk.
Afbeelding

Dat was het hoofdstuk :D


Opmerkingen van het geniaal brein achter dit verhaal(ja, dit is hierbij ook van toepassing):

- Ariane is eigenlijk de townie Jessica Talon, ze kwam de bar binnen en ik dacht: "Die kan ik gebruiken!" door de alle namen met een A - regel heb ik haar naam wel wat moeten aanpassen (ik vind deze naam persoonlijk wel beter bij haar passen)

- Nee, het wordt géén typisch vampier - weerwolf - oorlog verhaal (A)

- Alan Stanley (wiens naam al automatisch met een A begint) kwam héél per toeval met een bang gezicht binnen, en schrok héél per toeval toen 'Ariane' binnenkwam, en de barman liet héél per toeval dat glas vallen...Als dát geen nieuwe aanpak is ;)

- Ik heb al wat afbeeldingen voor hoofdstuk 2 8) die gingen eigenlijk hier in komen, maar het was al lang genoeg en ik vond dit een beter einde :sweatdrop

Volgend hoofdstuk

Laatst gewijzigd door gitte2001 op do 16 apr 2015, 18:39, 1 keer totaal gewijzigd.

gitte2001
Supergeheim onderzoeker Supergeheim onderzoeker
Berichten:
2641
Lid geworden op:
ma 18 feb 2013, 16:05

Re: The story of a family - Gen.1: Ash Night - H1: De bar

Bedankt!

Ariane

Na die paar woorden praatte Ash niet meer tegen Ariane, hij ontweek haar eerder...
En dat terwijl zij overduidelijk interesse in hem had - dat kon hij zien wanneer ze de hele tijd naar hem keek terwijl ze op het podium met haar heupen stond te zwaaien.

Maar wát voor interesse was dat? Misschien wou ze hem gewoon leegzuigen - met een vampier weet je nooit. En die gedachte vond hij maar angstaanjagend.

Na hij terug aan de toog was gaan zitten bestelde hij iets om te eten, hoewel zijn hoofd daar nu niet naar stond.
Afbeelding

Hij probeerde die gedachte te vergeten en probeerde er zich niks van aan te trekken maar dat was moeilijk. Er hing zo'n mysterieuze sfeer rond haar heen...
Hij moest absoluut meer van haar te weten komen.

Ondertussen was het de barman natuurlijk al opgevallen dat hij en zij hun ogen niet van elkaar af konden houden; zij omdat - tja, dat wist hij niet,
en hij omdat ze hem zo veel intimiteerde.

"Je hebt zo te zien interesse in Ariane, aka 'de gevoelloze'...Niet dat dat zo zeldzaam is in dat wereldje",
hoorde Ash de barman vaag zeggen en hij werd helemaal wakker geschud.
"De...De gevoelloze?" slikte Ash.
Afbeelding

"Ja", antwoordde de barman, en hij draaide zijn blik naar Ariane, waar Ash met gouden lichtgevende ogen naar keek,
"Er wordt gezegd dat ze werkelijk al het bloed uit al haar slachtoffers zuigt,
en ze heeft absoluut geen genade. Elk gevoel dat ze toont is helemaal nep, ik zou maar oppassen als ik jou was."
Ash hoorde de woorden van de barman nazinderen in zij hoofd.

Elk gevoel dat ze toont is helemaal nep.

"Is er nog iets dat ik van haar moet weten?" vroeg Ash stil.
"Ja", antwoordde de barman meteen daarna,"ze heeft haar interesses sinds kort toegelegd op...Andere bovennatuurlijke wezens. Ze is zelfs bevriend met eentje",
Beide mannen bleven nog eventjes naar Ariane staren, die overduidelijk plezier had op de dansvloer.
"Hier is je eten dat je hebt besteld", op die manier onderbrak de barman de stille, vreemde sfeer die er hing en stopte het eindeloze staren.
Afbeelding

"Bedankt", zei hij kortaf en hij pakte het bord aan...Maar hij kreeg geen klein hapje door zijn keel. Nog steeds zaten de woorden van de barman in zijn hoofd.
Het was niet moeilijk om te geloven dat er nu eenmaal mensen, dood of levend, waren die geen greintje gevoel toonden: zelfs wanneer ze zelf op het punt stonden te sterven.
Maar zíj? Dat geloofde hij niet, of hij wou het niet geloven, dat kon ook.

Maar hoe langer hij daar zat, eenzaam aan de toog in de voor de rest erg drukke bar, hoe meer hij besefte dat Ariane misschien niet zo eerlijk en lief was
- vooral als hij haar zag praten met nog engere soortgenoten die midden in de nacht de uitgaansplek begonnen te vullen.
Afbeelding

Achter nóg enkele uren kon hij het niet langer aanzien, hij moest absoluut met haar praten, op gelijk welke manier.
Want hij moest gewoon weten waarom ze zoveel interesse in hem vertoonde. Om zijn bloed? Natuurlijk niet, iedereen weet dat weerwolf bloed giftig kan zijn voor vampieren.

Dus hij dronk zijn glas leeg en liep naar haar toe. "Ariane!", riep hij en meteen draaide ze zich om en keken haar felle, bloedrode ogen recht in zijn momenteel goudkleurige versie ervan.

"Ja, wat is er?" zei ze nog eens, terug met die verleidelijke stem.
En toen kon zijn impulsieve kant het winnen van zijn logisch denkende kant en kuste hij haar, zonder nog een woord terug te zeggen.
Afbeelding

"Eindelijk", zei ze, en haar rode ogen staarden naar Ash. "Jij bent misschien toch niet gevoelloos", twijfelde Ash en hij wreef door haar dikke, zwarte haar.
Toen bleven ze nog enkele seconden, zo in elkaars armen staan en een heleboel woorden gingen er door Ash heen toen hij oog in oog stond met de genadeloze vrouw.
Had hij haar nu gekust? Zijn lippen op die van haar, waar waarschijnlijk nog wat bloed op zat?
Ash was veel gewend en hij kon niet ontkennen dat hij zelf nog nooit iemand had gebruikt,
of iets slecht had gedaan (zijn ouders waren getuigen) maar de gedachte dat hij Ariane had gekust, liet hem niet los.

"Wie zei er dat ik geen gevoelens heb? Hoe kan ik nu geen gevoelens hebben als ik hou van een knappe weerwolf als jij?"
Afbeelding

Die laatste woorden lieten hem terug twijfelen,
het was een tweestrijd: zou hij haar geloven, en de gevoelens die hij had voor de enge, maar mooie en mysterieuze vampier tonen?
Of de niet - zo - vriendelijke barman geloven...

Hij wist het niet, maar dat maakte hem niks meer uit nu: er lag een pracht van een vrouw in zijn armen die hij niet kon laten gaan.
"De bar sluit bijna, ga naar huis", had ze in zijn oor gefluisterd, en hij ging braaf naar huis...
Helemaal in de war van wat die namiddag en avond was gebeurd,
en helemaal in de ban van de mysterieuze Ariane.
Afbeelding

Tegen de tijd dat hij een taxi te pakken had gekregen, was het al bijna terug licht en werd hij om halfzeven 's ochtends voor zijn appartement afgezet,
waarna hij meteen onder de wol kroop; aangezien hij geen werk had had hij ook niet de verplichting om daarvoor vroeg op te staan, erg chagrijnig natuurlijk.

Zodra hij goed sliep begon hij over Ariane te dromen: en haar grote rode ogen die die ene nacht de hele tijd naar hem stonden te kijken.
Afbeelding

Na hij was opgestaan, douchte hij zich, terwijl hij nog maar eens aan de vampier dacht,
en hoe ze hem had ingefluisterd dat de bar ging sluiten en ze elkaar enkele uren niet meer gingen kunnen zien.
Elke moment dat hij kon, dacht hij aan haar, een haar ogen, aan haar manier van doen en de mysterieuze sfeer rond haar...

Hij was, voor het eerst in zij leven, werkelijk smoorverliefd, en dat op haar: op Ariane, de vampier met de grote ogen die overduidelijk geheimen had.
En geen enkele waarschuwing van maakt niet uit wie kon aan dat gevoel iets veranderen.
Afbeelding

Na hij klaar was met douchen, zich had afgedroogd, zijn dreadlocks had uitgewrongen en zijn kleren had aangedaan stuurde hij haar een sms'je,
via het telefoonnummer dat ze hem nog snel had gezegd op het moment dat hij naar buiten wandelde die nacht.

Ariane, kom je? We waren nog niet klaar gisteren ;)

Enkele minuten later kreeg hij een sms'je terug: Ja, ik ga wel even wachten tot de zon niet meer zo hard schijnt.
Die laatste zin herinnerde hem eraan dat hij wel degelijk met een bloeddorstige vampier te maken had, dat 'bloed - dorst' letterlijk.
Afbeelding

Gelukkig, of niet, was Bridgeport bekend om de dikke, bewolkte lucht vol smog, en was zonneschijn dus redelijk zeldzaam.
Dat met als gevolg dat Ariane's gespierde benen tien minuten na het korte sms-gesprek de parking voor het gebouw al opstapten,
op het moment dat de lichte,
weinige zonnestraaltjes haar donker grijsbruine huid verbrandden en spetters van de fonteinen haar nat maakten.

Nu kon er niks meer tussen komen, en daar was ze blij om, en grijnzend ging ze het gebouw binnen.
Afbeelding

Ash verwelkomde Ariane in zijn appartement, en ze begonnen meteen te praten - tja, praten,
behalve zoenen hadden ze niet veel gemeenschappelijke interesses dus deden ze dat maar...Van het een kwam het ander,
en na een kwartier waren ze al waar ze de afgelopen nacht gestopt waren en lagen ze tussen de lakens.

"Deze liefde is wederzijds", dacht Ash dromerig wanneer hij samen met haar het bed in dook, of hij hoopte het tenminste...En dat was schadelijk.
Afbeelding

De dagen daarna bleef Ariane bij Ash, wat mogelijk was aangezien ze beide werkloos waren, en ze begonnen langzaam te wennen aan elkaar.
Er was één klein detail van zijn vampiervriendin waar Ash maar moeilijk aan kon wennen: dat ze de laatste druppeltjes bloed van haar slachtoffers
(Onschuldige, toevallige voorbijgangers)
aftapte en de prakjes bloed in Ash zijn koelkast bewaarde, naast de kaas...

Voor derest ging het goed, en de momenten dat Ariane ging 'gaan eten', meestal 's nachts, en dan tokkelde hij in zijn onderbroek op zijn gitaar,
met achter zich de skyline van de stad.
Afbeelding
Afbeelding

Maar buiten dat petieterige detail, namelijk de mening over de lekkerheid van bloed, konden ze niet van elkaar afblijven en waren ze gelukkig bij elkaar;
of dat was toch wat Ash dacht.
Afbeelding

Achter een dag of 2 ging Ariane na Ash te hebben ontweken midden in de nacht weg,
wat ze wel vaker deed en Ash werd misselijkmakend bij de gedachte aan wat ze toen deed...

Enkel kwam ze deze keer niet meteen terug, en met onder haar het geluid van haar hoge hakken op het asfalt liep ze weg, richting de lichtjes van de gigantische stad...
Zonder nog maar dag te zeggen, ze liet hem gewoon achter zonder iets te zeggen - en zonder terug te komen.
Afbeelding

En toen kwam het moment dat het in Ash opborrelde dat de barman misschien gelijk had gehad...
Het laatste wat Ash tegen Ariane had gezegd was tijdens een ruzie over, 3 keer raden, bloed en daarin had hij zelfs gezegd
dat als ze er maar voor moest voor zorgen dat ze terug een mens werd...

En toen was ze weg; en totaal onbereikbaar. Ze was nu al 2 dagen weg en hij had al zo vaak een bericht op haar voicemail achtergelaten dat het op stalken begon te lijken.

Maar hij probeerde wat ze nu allemaal kon staan doen uit zijn hoofd te zetten, en ging naar het park (waar nu het zomerfestival was)
om daar in de zon op zijn gitaar te tokkelen: wat hij nog liever deed dan samen met een knap meisje in bed liggen of er eentje zoenen.
Afbeelding
Afbeelding

Enkele uren gingen in het park voorbij, en buiten het gitaar spelen (wat niet zoveel bekendheid verwierf door het gebrek aan bezoekers in het park)
praatte hij met Ally,
een jong meisje met rood haar en een schattig, plat wipneusje.

Dat hij per vergissing, hoe kan het anders, Ariane noemde. "S-sorry, A...Ally", zei Ash tegen het meisje, die snel reageerde: "Is dat je vriendin?"
"Ja", zei Ash terug, maar voor hij een verklaring kon geven praatte ze verder.
"Ik ken haar, die Ariane...En ik zie dat je haar wilt spreken. Ze geeft naar het schijnt een feestje momenteel in haar appartement."

Daarmee wist Ash genoeg, en voor hij wegliep kuste Ally hem en overhandigde ze hem het briefje met Ariane's adres.
Afbeelding

Snel hield hij, in de regen, een taxi tegen en zei hij dat hij naar het adres moest gaan op het briefje van Ally; Ariane's adres.

Tegelijkertijd zat hij met van alles in zijn hoofd: Ariane gaf een feestje, en was hij uitgenodigd? Nope.
Hij hoopte dat Ally zich vergist had en het een soort vampierenbijeenkomst was, maar hij was bang dat Ally wel degelijk juist was...
Ariane had hem helemaal in de steek gelaten, plots, en ze reageerde helemaal niet op alle telefoontjes en sms'jes: hij was lucht voor haar.

En dat was dus een extra reden meer om met haar te praten, en hij stond te popelen en was bang tegelijk om dat te doen
terwijl hij de taxichauffeur beval dat hij sneller moest rijden.
Afbeelding

Zodra hij bij het gebouw was waar Ariane's appartement was, sprong hij in de lift - waarvan de deuren op het punt stonden toe te gaan,
zenuwachtig stampte hij met zijn rechtervoet op de grond en vervloekte hij dat de lift zo traag naar boven ging, tenslotte was de lift toch boven,
op de bovenste verdieping, en stond hij nog alleen in de lift en de deuren gingen langzaam open.

Met grote ogen staarde hij de gang binnen: vaag zag hij 2 bleke gezichten, van mannen,
en verbaasd van dat beeld vergat hij bijna dat de deuren van de lift open waren, en zelfs al bijna sloten.

"Wáár is Ariane?" zei hij op vastbesloten toon terwijl hij zichzelf tussen de knijpende liftdeuren wurmde.
De vampieren keken elkaar lachend aan en zeiden, bijna in koor: "Hier niet, en ze wilt niet met je spreken!"
Afbeelding

Plots kreeg hij de liftdeuren terug open en viel hij onverwacht met een dikke smak op de grond.
"Aw", kreunde hij, maar hij herpakte zichzelf, stond op, en reageerde meteen op wat de mannen hadden gezegd:"Ik geloof jullie niet, ik wil met haar spreken!"

De mannen konden een klein grinnikje niet onderdrukken. "Het is niet dat ze van je houdt, of hield, waarom denk je dat?" zei de zwartharige.
Ash keek even in het appartement, en buiten wat gasten die hij niet kende op dat zogezegde 'feestje', was er niemand. Dus ook geen Ariane...

"Ze...Is er inderdaad niet", gaf hij toe toen hij uit het appartement wandelde. "Ik zei het toch?" zei de zwartharige vampier weer.
"Ga nu maar naar huis, en onthou: ze is niet geïnteresseerd in je", vervolgde hij.
Afbeelding
Afbeelding

Naar huis gaan? Zo snel liet Ash zich niet doen, en hij belde Ariane nog maar eens, die voor de verandering oppakte.

"Ariane, ik ben het, Ash...", begon hij te praten, en er verscheen een lichte glimlach op zijn gezicht, die snel ging veranderen.

Ash! Jij luistert zo te zien niet...Ik ga het nog één keer zeggen: laat me met rust!

Ash slikte, hij had het al gehoord, maar nu hoorde hij het haarzelf zeggen: ze wou écht niet met hem praten, en dat kwetste hem, vreemd genoeg.
"Maar, Ar/..." opgehangen.
Afbeelding

Compleet teleurgesteld stak hij zijn gsm terug in zijn broekzak, en ging hij terug naar beneden.
De taxi stond er nog. "En, kunnen praten met je vriendin?" lachte de chauffeur."Ja," antwoordde Ash,"zet me maar thuis af."

Ash zei zijn adres tegen de chauffeur, die zijn beveel opvolgde en hem naar huis voerde.
Ariane vond hem dus écht niet leuk, maar...Wat was er dan gebeurt, die ene avond, in de bar? Had ze teveel gedronken? Nee,
daarna bleef ze nog 2 dagen bij hem...Zo lang duurt dronken zijn niet.
Dat was een vraag die, tijdens de rit naar huis, in zijn hoofd spookte. Hij was voor de eerste keer in zijn leven afgewezen op liefdesvlak en het was...Vreemd.
En dan nog door iemand als Ariane, die hij eigenlijk amper kende. Hij moest toegeven dat hij enkel haar naam wist...

"Nee, wacht", hield hij tegen, "zet me daar maar af, waar al die mensen binnen gaan."
Afbeelding

Hij vervloekte het zichzelf bijna dat hij zich zo liet doen, deze stad, en vooral Ariane, had hem veranderd.
Zijn versier - en uitmaakskills verbleekten bij de manieren van de sletten en playboys hier,
en daar bovenop was het amper halftien en dus véél te vroeg om al naar huis te gaan, hij moest zich gewoon eens een nacht goed zat drinken,
en dan wakker worden met een of ander blond zangeresje. Zo ging hij Ariane wel vergeten...

Maar hij was er niet op voorbereidt dat Ariane nu précies de vrouw ging zijn die hij tegenkwam, ook al hadden ze in dezelfde lift gestaan,
ze hadden elkaar niet gezien en zagen elkaar pas toen ze eruit wandelden.

"Ha-hallo", zei Ash voor de eerste keer verlegen, toen hij vlak voor hem Ariane zag staan die hem met een doordringende blik aankeek.
Afbeelding

"Ik ben zwanger", zei ze kortaf, met een vreemde glimlach op haar gezicht.
Ash moest die 3 woorden even laten doordringen, en toen hij besefte wat ze zojuist vluchtig had gezegd, alsof het haar niks scheelde, werd hij duizelig.

"Wacht...Je bent wát?" en hij staarde met grote ogen haar buik aan, en toen haar gezicht, en toen terug haar buik."Ik ben zwanger", herhaalde ze nog eens,
weeral op diezelfde gevoelloze toon.
"Maar niet dat het me iets kan schelen," bevestigde ze,"ik haat kinderen, en ik ga morgen naar het ziekenhuis om het te laten weghalen."

Ash was helemaal aan de grond genageld, er waren 2 minuten voorbijgegaan en ze had gezegd dat ze zwanger was, dat het haar niks kon schelen en dat ze het ging laten wegdoen.
Zonder nog maar één iets aan hem te vragen.
Afbeelding

Ariane keek naar Ash, die haar als een verdrietige, hulpeloze puppy aanstaarde.
"Oh, je hield echt van me? Sorry daarvoor, maar ik niet van jou", en met die woorden was haar altijd lieve, verleidelijke toon veranderd in ijzig koud.
"Dit had niet moeten gebeuren, en morgen is dat mini-vampiertje of weerwolfje in mijn buik dood, ben ik er vanaf. Als het niet eerder sterft tenminste",

En zo ratelde ze maar door, en bleef ze het maar herhalen: Ik hou helemaal niet van je, ik ben zwanger en ik ga dat ding weghalen.
Maar het drong niet door, tot ze een kwartier later wegliep en nog snel een briefje in Ash zijn rechterhand achterliet, die verweest achterbleef.
Afbeelding

Hij bleef nog een minuut lang staan, terwijl hij Ariane's scherpe hakken alsmaar minder goed hoorde. Het briefje dat ze hem had gegeven, viel langzaam uit zijn hand...
Hij wou zelfs niet weten wat er stond, dit was al genoeg geweest...Hij woonde nog een week in Bridgeport en dít was er gebeurt,
en hij begreep waarom haar bijnaam 'de gevoelloze' was, ze was zwanger - van zíjn kind - en zonder enige twijfel zei ze gewoon tegen iedereen dat ze het weg ging doen.

Na alles wat te hebben laten zinken, pakte hij verdrietig een taxi, en murmelde hij zijn adres aan de taxichauffeur - voor de verandering een andere.
Maar tegen dat hij thuis was, waren zijn lopende tranen vervangen door kokend bloed en veranderde hij in een weerwolf, eentje die alle zetels kapot krabde...
Wat meestal alleen maar gebeurde toen hij écht, maar écht kwaad was. En dat was hij nu, niet zo vreemd natuurlijk.
Afbeelding

Opmerkingen van het geniale brein achter dit verhaal:

- Oké, ik heb expres op 'kindje proberen te maken' geklikt, hoewel ik niet wist of er een muziekje was omdat mijn koptelefoon altijd afzakt, maar ze is wel vanzelf weggelopen en ze was daar héél pertoeval ook .p

- Ze is gemeeeeeen

- Als iemand nog een schrijf-/typfout heeft opgemerkt, zeg het maar.

Vorig hoofdstuk
Volgend hoofdstuk

Laatst gewijzigd door gitte2001 op za 25 apr 2015, 18:45, 1 keer totaal gewijzigd.

gitte2001
Supergeheim onderzoeker Supergeheim onderzoeker
Berichten:
2641
Lid geworden op:
ma 18 feb 2013, 16:05

Re: The story of a family - Gen.1: Ash Night - H2: Ariane

Bedankt!!

Ik heb de namen-regel geschrapt, ik had hem niet goed uitgewerkt en...Tja.
Het is vervangen door deze:
7. Elke erfgenaam moet tegen dat hij/zij dood is in 3 vaardigheden niveau 10 hebben.
Alleen

Enkele uren later, toen hij al een beetje gekalmeerd was, was Ash nog steeds een weerwolf...Dat 'Wat gekalmeerd' was tenslotte nog steeds woedend.
Heel zijn huis lag overhoop, zijn - automatisch al slordige - haar lag helemaal in de war, en zijn gezicht was nat van de tranen.
En het briefje, het briefje had hij in zijn kast gegooid. Het was het niet waard om gelezen te worden, grotendeels omdat het van Ariane kwam...

Iemand die hij gewoon wou vergeten.

Hij kwam juist uit de badkamer om zich wat te verfrissen, wat nodig was, toen Ally binnenkwam: het roodharige meisje uit het park dat hem de avond voordien tipte over Ariane's feestje...
"Het is dus waar", zei ze snel na ze was binnengekomen.
Ash keek naar het meisje dat, niet eens geschrokken of bang, recht in zijn weerwolf-gouden ogen staarde, en vroeg meteen wát waar was.
"Dat je een weerwolf bent", antwoordde ze kalm.
Afbeelding

"Oh, dat...", zei hij mompelend terug, en binnen enkele seconden was hij volop terug aan het veranderen naar zijn helemaal menselijke vorm.
Ally was nog steeds kalm als wat, ze vond het blijkbaar doodnormaal dat Ash een weerwolf was...
Wat Ash aan iets deed denken, iets wat de barman van en die kroeg had gezegd over...Ariane:

ze heeft haar interesses sinds kort toegelegd op...Andere bovennatuurlijke wezens.

Tenslotte wist Ally ook dat Ariane een feestje had, maar voor Ash iets kon vragen mompelde ze nog snel iets dat klonk als:
"Iedereen en deze stad kent weerwolven, je bent niet speciaal."

En toen liep ze, met andere kleren, terug naar buiten - voldaan omdat het gerucht bevestigd was: Ash was een weerwolf...
En Ash begreep er niks van. In Riverview was iedereen altijd weggerend Als ze Ash zagen op een moment dat zijn ogen nog maar een beetje oplichtten,
en sloten ze zichzelf op als het volle maan was - uit angst voor hem en zijn vader.
En hier, hier kwam iemand - zonder angst - er naar vragen. Hoe vreemd was dat? Wat was er hier aan de hand?
Afbeelding
Afbeelding

Daarna ging hij rustig in de zetel gaan zitten, en herhaalde alles wat er nu de laatste paar dagen was gebeurt in zijn hoofd,
en had daarbij het afvragend gevoel wat hij hier eigenlijk deed, in Bridgeport...
Het was hier te groot voor hem, en hij begreep niks van wat er gebeurde - en dat ene gevoel van gekwetst zijn...

Toen zag hij plots Ariane's oude blikje bloed staan dat al enkele dagen op de tafel stond, en dat hij nog niet had opgeruimd,
Ash slikte en dacht terug aan de ijskoude woorden, waarna hij een heleboel dingen tegen zichzelf begon te mompelen.
"Deze stad veranderd me...", realiseerde hij zich na een paar minuten.
"Iedereen weet alles over me en zorgt ervoor dat ik dingen doe die ik anders niet doe...Eng."
Afbeelding

Maar kop op, die Ariane was verleden tijd - net zoals afgelopen week, en hij ging er zich geen vragen meer bij stellen en alles proberen te vergeten...
Hoe moeilijk dat ook was, want dat was het.

Opnieuw zacht neuriënd en met een nieuwe glimlach wandelde hij naar zijn computer, waar hij Simternet opstartte en in de zoekbalk schreef:
'Vacatures muzikant'
Deze keer kwam hij wel degelijk 'muzikant' uit - geen orgaandonor of koffiezetter- en klikte op de link van de site van het huidige theater,
waar stond dat ze iemand nodig hadden voor de roadie.
Die job was wel interessant, en meteen regelde hij een sollicitatiegesprek, hij had namelijk nog steeds werk nodig en hij wou graag wel eens een auto kopen.
(En niet zo'n tweedehands ding dat uit elkaar valt)
Zo, dat was dus geregeld. Zijn leven in deze stad ging beginnen.
Afbeelding

En bij dat nieuwe leven, hoorde uiteraard nog steeds uitgaan.
"Bent u niet die weerwolf?" vroeg de taxichauffeur (die hij precies al kende) aan hem, terwijl hij voor de zoveelste keer op weg was naar de bar niet zo ver van zijn appartementsblok.
Ash twijfelde of hij iets terug ging zeggen, het feit dat hij een weerwolf was verspreidde zich blijkbaar als een lopend vuurtje.
"Ja", antwoordde hij dan toch, het was natuurlijk vreemd maar hij vond het ook wel leuk dat iedereen hem kende...
Misschien had een of andere baas van een platenmaatschappij ook al van hem gehoord.
Afbeelding

Eenmaal daar aangekomen, begroette hij de barman - die Ricky Bailey bleek te heten, wist hij ondertussen al - en pakte hij een gitaar die op het podium staat.
"Doe maar", zei Ricky plots,"de klanten vinden het leuk als er wat muziek is."

Ricky goot snel een drankje in voor een klant aan de toog, die blijkbaar meer in de 'gitaarspelende weerwolf' ,zoals hij tegenwoordig bekend stond,
geïnteresseerd was als in zijn cocktail.
"Ik ken jou", zei de man.
Ash zuchtte vermoeid. "Die weerwolf zeker?" zei hij geïrriteerd en begon toen op zijn gitaar tokkelen, zonder nog wat aandacht te schenken aan de man.
Afbeelding

Vele uren gingen voorbij, uren waarin de bar langzaam maar zeker volliep: inclusief een stel vampieren - vrienden van Ariane - die de weerwolf met een
dorstige blik aanstaarden.
Gelukkig trok Ash er zich weinig van aan, blijkbaar heel deze stad wist wie hij was en wist dat hij een weerwolf was...Vreemd, maar ach ja.
Vreemd genoeg bleef de vampier hem aanstaren, was hij hier om Ash in de gaten te houden voor Ariane? Of had het simpelweg te maken met dat hij een weerwolf was?

Hij wist dat als hij er zich iets van ging aantrekken, die vampieren hem waarschijnlijk tot in zijn nachtmerries gingen achtervolgen,
"Niks van aantrekken", herhaalde hij in zijn hoofd,"Iedereen weet dat jij een weerwolf bent, en een of andere vampier staart je aan...Niks van aantrekken."
Afbeelding

Gelukkig ging de vampier achter een tijdje terug weg, en de andere mensen in de bar hadden ook aandacht voor hem,
er kwamen zelfs mensen kijken die anders nooit in de bar kwamen.

Ricky zag dat en knikte vriendelijk naar Ash."Die gast gaat het nog ver schoppen...Als er niet iets tussenkomt." bedacht hij zich,
kijkend naar Ash die plezier bleek te hebben, en genoot van de aandacht van een bruinige vrouw met een zebrajurkje.
Afbeelding

En zo gaan er jaren voorbij.

Jaren voor een deel opgevuld met een afwisselende knipperlichtrelatie met Ally, dat meisje uit het park, en Bianca Rubble, een knappe blondine met - hoe zeg je dat - een stevige voorgevel.

In het begin was het uiteraard wel moeilijk, Ally was een gereserveerd meisje en het gebeurde vaak dat hij haar per vergissing Ariane noemde,
en Ally was niet de enige die dat niet zo leuk vond.
"Ariane is weg", herhaalde hij nog eens in zijn hoofd, daarna bood hij zijn excuses aan die Ally natuurlijk accepteerde.
Na enkele dagen geleden lag hij met de roodharige in bed,
Ally had wel een vrij druk schema door haar blog, en was vaak weg. Op die momenten ruilde Ash haar in voor Bianca.
Die 2 vrouwen, die hem vreemd genoeg toch alles bleven vergeven,
doen hem die bitch genaamd Ariane (zoals hij het tijdens een gesprek met zijn moeder via de telefoon zo mooi verwoorde,
waarop zij teleurgesteld antwoordde dat hij wat zuiniger moet zijn met de vissen in de zee.) langzaam vergeten.
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding

Maar ondanks er - zoals altijd al was - genoeg vrouwen waren die hem wel leuk vonden, bleef hij zich alleen voelen.
Het gebeurde niet vaak, maar het gebeurde...Momenten dat hij terug dacht aan Ariane. Als hij nog maar haar naam in zijn gedachten hoorde opdoemen,
vervloekte hij het zichzelf met alle woede die hij had, maar hij moest toegeven: Ariane ging hij nooit vergeten, en dan vooral de laatste woorden die hij van de vampier met de rode ogen had gehoord niet.

Hij miste haar, was verdrietig om haar en was woedend op haar en hij vervloekte zichzelf tegelijk - hij was gewoon verschrikkelijk eenzaam.
Meestal had hij wel gezelschap, maar er waren zo van die dagen dat hij geen zin had om überhaupt te bestaan.
"Ik had nooit naar hier moeten komen", klonk het dan, terwijl hij verdrietig tokkelde op zijn gitaar vooraleer hij naar zijn werk vertrok...
Waar het niet veel beter was, excuses zoekend om niet te moeten gaan en slechtgehumeurd slenterde hij op die dagen de trap af,
meer dan wat bekendheid tussen wat bezoekers van die bar had hij niet en zijn job bestond dan ook uit het knechtje spelen van een band.
Afbeelding
Afbeelding

...En dat het er niet leuk was werd bevestigd als hij, na honderden bevelen gekregen te hebben, met een snel kloppend hard,
kokend bloed en oplichtende ogen het gebouw uit stormde...Roepend dat hij ontslag ging nemen.

Uiteraard bleef hij de volgende, vreselijke dag dat hij op de planeet rondliep braaf en met enorm weel tegenzin naar zijn werk gaan.
Afbeelding

En zo was het, een eenzaam maar zorgeloos leven bestaande uit routine, waarin de enigste afwisseling het nét te laat betrappen van inbrekers,
kapotte kranen en het opruimen van een paar oude kranten was en, uiteraard,
gitaar spelen. Dat hij - ondanks hij er niet bekend mee werd - toch het liefste van alles bleef doen. Maar achter een lange tijd begon dat saaie leven zijn tol te eisen,
en die tol was het laatste greintje vreugde en respect in Ash' langzaam verstenende hart.
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding

Op een dag, vele jaren later, kwam hij terug van zijn werk.
Hij was nu 27 jaar oud, en in de voorbije paar jaar gepromoveerd tot bandmanagar.
Hij had opslag gevraagd, iets dat hij uiteraard niet kreeg...De baas was maar al te goed op de hoogte van de vele rondjes overal in de stad waar je drinken kan kopen.
Maar hij was het hier beu. Zijn ouders hadden hem al genoeg gesponsord, maar hij had nog steeds geen geld genoeg: of toch niet voor wat hij wou.
Hij wou verhuizen - ver weg, weg uit Bridgeport. Maar meestal was het niet goed genoeg, of het was natuurlijk te duur. Ash was moeilijk tevrden te houden.

De routine van de laatste jaren had hem diep ongelukkig gemaakt, en de aantal keren dat hij zich al bijna het ziekenhuis had ingedronken haalden het litteken in zijn hart,
dat een naam droeg beginnend met een A, niet wegdoen.
Zuchtend staarde hij rond in het appartement dat hij vele jaren geleden met alle zin van de wereld had gekocht. Er bleef niks van die zin over, niks.
Afbeelding

Toen hoorde hij plots het vervelende, perfect bij hem passende muziekje van zijn gsm, die hij humeurig uit zijn broekzak haalde.
"Ah, Mr. Wordy!" zei hij met een valse glimlach tegen zijn baas, die meteen reageerde.
Ik heb het je niet gezegd, maar ik moet het je gewoon zeggen...Euhm...Ik ben vandaag iemand tegengekomen.
Ash verstilde, en zijn vals opgewekte gezichtsuitdrukking veranderde in een serieuze, intense verdrietige blik.
"Hoe-hoezo?" vroeg hij achter een tijdje terug. Door de telefoon hoorde hij het luide slikken, vooraleer de man met zijn zware stem terug begon te spreken.
Afbeelding

Je...Je kent hem niet, maar je hebt zijn moeder gekend...
Langzaam begon Ash te beseffen waar hij het over had, of over kon hebben, en na een paar lichte snikjes vond hij zijn stem terug.
"Wie bedoel je...?" aan de overkant was het stil.
In het park botste ik even tegen hem. Hij is een weerwolf, net als jij, en lijkt sprekend op je. Maar hij heeft het zwarte haar van zijn moeder.
Hij noemt trouwens Damon, Damon Talon...Klinkt mooi hè?

Lusteloos zakte hij in elkaar.
Afbeelding

Zijn zoon, zijn zoon. Een vaderloos jongetje van een jaar of 6. Hij wist niet wat hij moest denken of doen,
moest hij terugbellen en vragen of zijn baas - die man had het beter verzwegen - het adres kon zoeken van waar ze tegenwoordig woonde?
Zijn zoontje..."Nee!" zij kwaad tegen zichzelf."Ariane ging het wegdoen, hij heeft het verkeerd gezien."
Maar nee, het was niet zo...Zoveel weerwolven waren er niet.
Alles kwam terug. Ik hou helemaal niet van je, ik ben zwanger en ik ga dat ding weghalen.
Wát wou ze van hem? Had zij aan iedereen verteld dat Ash een weerwolf was? W...Waarom?

Toen dacht hij terug aan het briefje - het briefje. Hij was het helemaal vergeten, maar het was er nog.
Hij had het in zijn boze bui 7 jaar geleden ergens in zijn kast op zijn slaapkamer gelegd, en nu lag het er nog.
Verfrommeld en ergens tussen de stapels t-shirts en broeken, maar Het was er nog.
Snel rende hij naar zijn kamer - het ging niet wegvliegen, maar dan nog...Hij moest het zo snel mogelijk hebben. Hij moést weten wat er op stond.

Een paar meter van zijn kast bleef hij staan, twijfelend, snikkend, zichzelf vervloekend, wat...Wat als...Wat als Ariane wél van hem had gehouden,
en hij haar in de steek had gelaten?
"Nee", zij hij nogmaals tegen zichzelf, hij grabbelde wat in zijn kleerkast, greep het briefje, en las wat erop stond.
Afbeelding

Een adres...Bijna was alle hoop verloren. Misschien had ze wel, 7 jaar geleden, ergens met hem willen afspreken...
Weeral was de in de steek gelaten - gedachte in hem opgedoemd.
Maar toen dacht hij terug aan wat zijn ondertussen goeie en enigste vriend Ricky had gezegd: Elk gevoel dat ze toont is nep.

Dit was helemaal geen zielige, in de steek gelaten vrouw. Dit was een ijskoude vampier die valse plannen smeedde,
en toen hij dacht aan wat er op dat - hem niets zeggende - adres zou kunnen zijn, kreeg hij koude rillingen over zich heen.
Door zijn nieuwsgierigheid belde hij ten slotte toch een taxi, die hem in het holst van de nacht naar het adres op het briefje bracht,
waar hij na een taxirit van een halfuur uitstapte, en met kippenvel maar vastberaden wandelde hij naar de deur.
Afbeelding

Het huis zag er onbewoond uit, maar je kan nooit weten, zei hij tegen zichzelf en geduldig afwachtend belde hij aan.
Er ging een uur voorbij, hij had al meer dan 20 keer aangebeld en zijn geduld raakte op, maar toch: Hij week geen moment van die deur,
wachtend in de ijzige kou bleef hij aanbellen, tot hij uiteindelijk zijn moet verzamelde en de omgeving verkende rond het huis,
door ramen keek en naar sporen van enig menselijk leven zocht.
Niemand.
"Ik ben te laat...", besloot hij,"Hier woont of is niemand meer."

Toen ging zijn aandacht naar de vuilbak een eindje verder, die er toch verdacht vol uitzag om bij een leegstaand huis te staan en,
na hij diep had ingeademd en zijn laatste beetje moed had verzameld, dook zijn hele bovenste lichaamshelft in de stinkende vuilbak,
nog steeds af en toe zoekend opkijkend. Je kon nooit weten.
Afbeelding
Afbeelding

En zo verstreken de uren, het was ondertussen al 3 uur 's nachts en je kon voelen dat het winter werd - het was zeker -10 ° C.
Vermoeid wreef hij in zijn ogen en door zijn haar, wanhopig wakker blijvend.
"Ik denk dat ik eens naar huis ga..." begon hij langzaam te denken, of toch zijn verstandige kant. (die hij maar zelden gebruikte)
Maar zijn koppige, roekeloze nieuwsgierige kant won de strijd weer, en hij begon, wanhopig zoekend naar aanwijzingen, terug in de stinkende vuilbak te grabbelen...

Maar genoeg was genoeg: hij kon er niet meer tegen. Geen idee hoe, maar zonder enig besef veranderde hij in een weerwolf,
eentje die gevoed was met wanhoop, verdriet en woede...
Afbeelding
Afbeelding

En toen verdween hij, het huis en zijn mogelijke bewoner vergetend, in de koude winternacht...
Afbeelding

Opmerkingen van het geniaal brein achter dit verhaal:

- Ash mocht wel degelijk meteen bij niveau 2 van de muziekcarrière beginnen...Geen idee waarom, maar wat maakt het uit.

- Hou zeker mijn screens in te gaten met mogelijke spoilers.

- Ash heeft écht een (als jongvolwassene héél knap) zoontje...

Vorig hoofdstuk
Volgend hoofdstuk

Laatst gewijzigd door gitte2001 op za 02 mei 2015, 17:07, 1 keer totaal gewijzigd.

Weergave- en sorteeropties

Plaats reactie