Zo, toetsweek voorbij en vandaag nog een dagje vrij, dus hier is Hoofdstuk 5!
Hoofdstuk 5 -
Kendal zuchtte nog dieper en legde zijn hand op zijn hoofd, hij lag alleen op bed. In de kamer naast hem huilde zijn zoon, zíjn zoon. Hij hoorde nog steeds de deur dichtklikken toen Ally geruisloos het huis had verlaten. Dat was gisteren ..
Eerst had hij het niet geloofd. 'Is dat .. mijn kind?' had hij gevraagd. Al leek het antwoord hem wel duidelijk. Ally knikte zachtjes. Zijn ongeloof sloeg om in woede. 'Wat bezielde je? Waarom heb je me nooit iets gezegd?' ze zweeg. 'Praat tegen me!' hij greep ruw haar hand. 'Denk om het kind,' was het enige wat ze zei,'in de huiskamer kunnen we praten' Kendal stampte weg, terwijl Ally het jongetje in de wieg legde. De tranen liepen haar geruisloos over de wangen.
Toen ze beide eenmaal in de kamer waren, was Kendal furieus. 'Mag ik het uitleggen, of heb je je oordeel al klaar?' vroeg Ally, ze had moeite om haar stem onder controle te houden. 'reken maar dat ik mijn oordeel al klaar heb, het lijkt me duidelijk genoeg. Je was zwanger, maar hebt mij nooit iets gezegd en nu heb ik een kind. Een kind, in vredesnaam! Wat valt hier aan uit te leggen?' brieste hij.
'Als ik het gezegd had, had dat dan iets uitgemaakt?' Viel ze plots uit 'Je zou je vrijheid toch niet opgeven, dat zou je nooit doen. Ook niet voor mij. Of heb ik het fout? Zat ik het afgelopen jaar niet meer dan 6 maanden alleen thuis. In óns huis?' de tranen liepen onophoudelijk over haar wangen. 'Natuurlijk had het iets uitgemaakt, ik gaf .. geef ..gaf om je, ik ..' Kendal kon de woorden niet meer uit zijn mond krijgen en die onmacht maakte hem alleen maar kwader.
‘Het was onterecht van me, dat weet ik wel. Maar ik was zó kwaad, zó ontzettend kwaad op je omdat je me in de steek liet. Want zo voelde het Kendal, alsof je me in de steek liet.’ haar had niet eens meer door hoe erg ze huilde ‘Ik denk dat dit mijn wraak was, ik wilde jouw laten voelen hoe het is om iets te missen. Ik probeer het niet goed te praten, het was fout, maar het voelde gewoon als mijn kind, mijn verantwoordelijkheid. Het voelde alsof jij niet bestond voor .. voor Stijn’
'Stijn', de naam galmde even door zijn hoofd voordat Kendal de link legde met zijn moeder’s naam: Jasmijn. Hij zakte op zijn knieën, er was een oorlog in hem gaande. Aan de ene kant wilde hij haar vergeven, zijn zoon omarmen en alles vergeten. Maar het deed teveel pijn, om te beseffen dat zijn kind hem niet eens kende en dat dat precies Ally’s bedoeling was, haar wraak. Zij zat inmiddels ingezakt tegen de bank aan, onophoudelijk snikkend.
Kendal pakte haar hand. ‘Ik weet dat ik weg moet, ik weet dat je me niet meer kan zien, ik weet het ..’ zei ze. Hij drukte een kus op haar handen en knikte zachtjes. Toen stond hij op en wees naar de deur ‘Nu alsjeblieft ..’
Ze stond geruisloos op en trok haar jas aan. Kendal bleef bij de voordeur staan, hij kon het niet meer opbrengen haar gedag zeggen. Ally bleef ook nog even staan maar ze durfde niet om te kijken. Ze kon Kendal, haar weggegooide toekomst en haar kind niet nog eens in de ogen kijken, het voelde als verraad.
Vanmorgen hing haar huissleutel aan het haakje en waren haar spullen verdwenen, ze moest ze midden in de nacht hebben opgehaald. Kendal had niet eens gekeken of ze Stijn ook had meegenomen. Blijkbaar niet, want hij huilde onverminderd door in de kamer naast hem. Ally moest midden in de nacht afscheid van hem hebben genomen. Kendal had hem nog niet eens aangeraakt.
Plots hield het gehuil op, Kendal kwam traag overeind en liep naar de babykamer. Er liep een traan over zijn wang, de eerste die hij had gelaten sinds gisteren. Toen keek hij in de wieg en zag Ally haar ogen die hem aankeken. Hij leek op haar. Behalve zijn haar, dat net zo wild zat als dat van zijn vader. ‘Heb je .. honger?’ vroeg Kendal aarzelend. Het jongetje graaide enkel met zijn handjes en Kendal tilde hem voorzichtig op en drukte hem tegen zich aan.
Die avond vielen vader en zoon samen in slaap op de bank, terwijl ze de voetbalwedstrijd van de Lama’s tegen de Bizon’s keken. Terwijl Ally aan de andere kant van de stad haar tassen aan het pakken was en even bleef kijken naar een mapje met foto’s van haar en Kendal. Ze stopte er nog één bij, van Stijn. Pakte toen haar tassen en vertrok uit Starlight Shores.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Veel tranen in dit hoofdstuk op Blue Monday, misschien leuk om te weten dat ik het nieuwe liedje van Anouk en Douwe Bob luisterde toen ik de tekst schreef.
Laat me weten wat je ervan vindt.