Wow, ik hoop maar dat jullie een beetje tevreden zijn dan. ^^
Daphne had een kapsel en kleding uit een pakket dat ik niet heb dus moest ik dit aanpassen.
De proloog is een kopie van Daphne. Ik overtreed dus niet de regels.
___________________________________________________________________________
Proloog
Mijn laatste sessie verliep zoals verwacht: saai.
De plastic stoelen zaten nog even oncomfortabel als ze eerst zaten, de muren hadden nog steeds een vaal gele kleur die pijn deed aan mijn ogen. We zaten met z'n zessen in een kring, vijf van het pad af geraakte jongeren en één leider: Joan.
Er was zelfs een nieuwe jongen. Hij wiebelde heen en weer op zijn stoel, wat een vreselijk irritant geluid veroorzaakte. Naast me kreeg ik een por van May, die giechelend fluisterde:
'Die stoel zakt straks door z'n poten, let maar op.' Ik lachte, al was het niet erg aardig van mezelf. De jongen keek ons gekwetst aan, alsof hij wist dat we het over hem hadden. Joan wierp een vernietigende blik in onze richting. Ze had een nogal strenge uitstraling door haar bril en scherpe neus. Ik keek beschaamd naar de grond, May zakte uitdagend nog iets verder onderuit.
De jongen stelde zich voor als 'Jan-Pieter' en hij was net twintig geworden. Meer wilde hij niet over zichzelf kwijt. Daarna besloot Joan dat het een fan-tas-tisch idee was om onszelf voor te stellen aan Jan-Pieter.
'May, jij mag beginnen,' snauwde Joan. May grijnsde en kwam weer een beetje overeind. Ze plukte wat aan haar blauwe haarlokken.
'Ik ben May. En ik ben hier omdat ik de auto van de buren in brand heb gestoken.' Ze lachte tinkelend.
Daarna was het de beurt aan Max.
'Mijn naam is Maxi-J,' zijn stem klonk laag en dreigend. May snoof hoorbaar en hij keek boos haar kant op.
'Ik zit hier vanwege een kleine inbraak,' zei hij. Een kleine inbraak waarbij er voor 5000 euro aan geld is gestolen en een bewaker in het ziekenhuis is beland, zei ik in gedachte er achteraan. Jan-Pieter staarde ongelovig voor zich uit en ik had met hem te doen. Hij had vast het idee dat hij bij een stel zware gangsters was beland.
Beth was de volgende die haar verhaal mocht doen. Ze wriemelde even aan haar ketting, zogenaamd uit nervositeit. Inmiddels wisten we allemaal dat ze graag de kleine diamantjes wilde showen om een klein beetje aandacht te winnen.
'Ik ben Beth,' lachte ze naar Jan-Pieter, 'En ik ben waarschijnlijk van iedereen hier het meest normaal. Eigenlijk snap ik nog steeds niet wat ik hier doe.' May porde weer in mijn ribben en rolde met haar ogen. Niemand van ons wist precies wat ze ooit had uitgespookt omdat ze al haar sessies gebruikte om te vertellen over de nieuwste prada tassen.
En toen waren alle ogen op mij gericht.
'Mijn naam is Daphne,' begon ik, zoals altijd verlegen. 'Vandaag is mijn laatste sessie. Ik zat hier voor een aanrijding na alcohol gebruik.' Zo, dat was er ook weer uit.
Jan-Pieter knikte en staarde weer de vloer. Er viel een stilte in de groep die meteen opgevuld werd met Joan. Ze klapte in haar handen, alsof ze een kleuterjuf was in plaats van een therapieleider.
'Nou, omdat het vandaag Daphne's laatste dag is, dacht ik dat we misschien wat meer tijd voor haar vrij konden maken.' Ik keek verschrikt op. Meer spreektijd was niet iets waar ik echt op zat te wachten.
'Dankje,' zei ik sarcastisch tegen Joan. 'Maar ik voel me goed. Beter dan een paar maanden geleden, toen ik hier kwam. Ik heb veel geleerd en veel tijd gehad om over dingen na te denken.' Ik stopte even en keek om me heen. Joan leunde naar voren, alsof ik een ontzettend interessant object was.
'En waar heb je dan over nagedacht?' vroeg ze. Ik twijfelde even, koos mijn woorden zorgvuldig.
'Hoe het nu verder moet. Mijn ouders willen me niet meer terug en dat is rot maar ik kan het begrijpen en hopen op een betere band met ze. Ik heb al maandenlang geen alcohol meer gedronken, daar ben ik echt trots op. En nu ga ik me focussen op de toekomst. Ik vertrek uit Bridgeport. Misschien verhuis ik wel naar Aurora Skies of Monte Vista. Ga een baantje zoeken bij een restaurant.'
Joan knikte tevreden.
'Je begint helemaal opnieuw?' Ik knikte.
De rest van het uur werd ik met rust gelaten. Jan-Pieter vertelde iets over gepest worden om zijn uiterlijk, ('Joh,' fluisterde May), Beth hield een beklag over hoe belangrijk het is dat je schoenen bij je tas matchen (en nam daarbij mij als voorbeeld om te laten zien hoe het dus absoluut niet moet) en de bijdrage van "Maxi-J" bestond uit hardnekkig zwijgen en knipogen naar May. Ik was blij toen het erop zat.
Joan hield een enorm verslag over hoe zeer ze me ging missen. Ik bedankte haar voor haar steun en hulp en ging toen op zoek naar de enige van wie ik echt afscheid wilde nemen: May.
'Dus je laat me hier zomaar achter,' grijnsde ze. Ik knikte beschaamd.
'Maar jij komt ook zo snel mogelijk weg,' steunde ik haar, 'Het is maar een afgefikte auto, ik snap het probleem niet.' May lachte hard en gaf me een stevige knuffel.
'Schrijf me. Beloof dat we contact houden.'
'Natuurlijk,' loog ik. Ik zou May gaan missen maar op dit moment nam ik afscheid van mijn oude leven. Ik begon opnieuw.
Eindelijk, helemaal opnieuw.