Ïk pakte zijn niet-gewonde hand.
"Ik zal nog wat alcohol voor je halen," fluisterde ik terwijl ik weg liep. Ik pakte wat flessen rum uit de kasten. Op de terugweg zie ik Cwen bij Lucas. Ze probeert hem te versieren. Niet aardig. Ik schudt mijn hoofd en loop snel door, terug naar Jack. Ik blijf even staan in de deuropening. Zijn van de pijn verdrongen gezicht. Bloedige arm. God wat is hij er slecht aan toe.
"Drink snel wat," zeg ik terwijl ik hem de rum overhandig. Gretig drinkt hij hem leeg.
"Helpt het?" Hij knikt even. Ik zucht. Arme Jack.
Tot mijn grote verbazing kus ik Richard terug.
Misschien is dit hem toch, denk ik. Misschien is dit toch diegene waar ik al die tijd naar op zoek was.
Hoe stom kon ik zijn om hem eerst af te wijzen?! Hoe stom kon ik zijn om eerst te treuren om anderen, terwijl Richard er gewoon voor me kon zijn?!
Ik leg mijn handen op zijn schouders en ik voel de zijne om mijn heupen.
Dit is mijn bestemming.
Nadat ik nog wat gepraat had met Mike namen we afscheid.
Mike was een goeie vent, echt waar. We zeiden elkaar grijzend dag en keerde elkaar de rug toe. Langzaam strompel ik naar de Black Rose, eigenlijk had ik geen zin in alles, ik was hier niet gelukkig, en mensen konden heus wel zonder mij leven. Ik voel hoe mijn hand het lemmet van mijn dolk pakt, maarja, dadelijk werd ik weer geholpen..
Al lopend pak ik mijn mes, zou ik het doen? Of niet? Zou ik het doen? Of niet?
Die 3 vragen spookte door mijn hoofd, ik bedoel maar, veel hadden een hekel aan me.
Ik voel dat ik tegen iets hards aan knal. Ik laat mijn dolk vallen, in het donker zie ik letters staan ; Black Rose. Zuchtend pakte ik mijn dolk en stak hem weer in mijn broekzak, er gaat een pijnscheut door mij heen, ik had in mijn heup gestoken, de wond was niet bepaald klein en bloedde erg. "Verdomme!" Ik begin zachtjes te vloeken.
"Verdomme!"
-------------------------------------------------------------------------------
Ik sloeg mijn arm om zijn schouder. "Het...Komt...Wel...Goed..." Fluisterde ik. Ik staarde naar Alice die over de boot kroop. Ze kwam op ons af. Lucas tilde haar op. "Ik mag dat kleintje van jou wel." Fluisterde hij.
"Ik ook." Fluisterde ik. Zachtjes duwde Alice haar vinger in Lucas zijn wang. "Papa!" Kraaide ze.
Ik keek Alice verbaasd aan. Lucas keek ook naar Alice. "Ik zei toch dat ze van je houd." Mompelde ik zacht.
Lucas knikte. Alice begon vrolijk op en neer te hupsen. Ze klapte in haar handjes. "Papa,Papa,Papa,Papa!" Zong ze hardop. Lucas en ik keken haar aan. Toen verscheen er een grijns over mijn gezicht. Dit was haar eerste woordje. Alice sloeg haar kleine armpjes om Lucas heen. Lucas keek me gekweld aan. Ik nam Alice snel over. Die begon hardop te krijsen. Ik keek smekend naar Lucas. "Help me nou." Fluisterde ik zacht.
Zo te merken had Richard het eindelijk door. ik kijk hem even aan in zijn prachtige groene ogen.
Het valt me nu pas op hoeveel diepgang ze hebben.
Hij lacht me stralend toe en kust me weer.
Dit is wat Eastred altijd voor me had gewild. Dat ik gelukkig ben zoals nu.
Even moet ik mijn tranen bedwingen. Ze kan dit niet meer meemaken.
Niet aan Eastred denken, geniet van dit moment, klinkt een stem in mijn hoofd.
Ik laat mijn handen over zijn sterke borstkas glijden.
Deze man geeft echt om me.
Ik hoor gekrijs van boven komen...
Zachtjes klimmik de boot op. Ik merkte dat ik daardoor wat misselijk werd...
Toen ik op het dek stond ging ik over de telling hangen. Mijn benen begonnen te trillen. Het gekrijs wordt harder, ik zie dat het vanuit het dochtertje van Cwen komt. Man, wat had dat kind longen zeg!
Lang veel tijd had ik niet om op hen te lertten, ik had meer moeite om niet flauw te vallen omdat ik iers te veel bloed had verloren.
Ik merk dat mijn adem halingbwat langzamer en zwaarder wordt. Ik laat me langzaam zakken en sloeg mijn armen om mijn knieën. Zo ging het wel. Hoopte ik.
Ik liet mijn hand langs Jane's rug gaan. Ik liet haar los en lachte naar haar. Toen pakte ik haar hand en samen liepen we naar haar kajuit. Het kussen werd heviger.
Ik gooi mijn gestolen spullen in een hoek en laat me neerploffen op mijn hangmat.
Ondertussen kus ik hem hevig.
Ik hoor mijn jurk scheuren, maar dat kan me niet schelen. Ik knoop zijn hemd los en laat mijn ahnden om zijn gespierde borst glijden.
Er wordt aan de touwtjes van mijn korset getrokken, totdat hij het eindelijk door heeft hoe het in elkaar zit.
Wat een geluk dat het donker is, anders had hij mijn figuur kunnen zien.
Nee het ging zo niet, de misselijkheid trok weg, maarnu was ik vreselijk duizelig.
Ik moest gewoon even naar mijn hut gaan.... Langzaam sta ik op, ik grijp de telling beet om niet te vallen.
Al struikelend loop ik naar mijn hut, binnen laat ik me hijgend op het bed vallen.
Het ging iets beter, de wereld draaide niet meer zo erg.
Maar alsnog, ik voelde moe, en verschrikelijk.
Binnenkort zou ik zowiezo mijn excuus aan moeten bieden aan Lucas, het was niet aardig wat ik heb gedaan. Daarna? Daarna naar mijn opa gaan. Daar was ik wel thuis.
Ik sluit mijn ogen, slapen was nu niet moeilijk, ik voelde mezelf meteen wegzakken.
Gapend draai ik me op mijn niet gewonde zij.
Ik bleef smekend naar Lucas kijken maar hij keek alleen naar de huilende Alice "help." smeekte ik weer. "Ik kan het niet alleen." ging ik verder. Gekweld pakte hij Alice aan. Die stopte spontaan met huilen en begon weer te hupsen. Alleen zonder te zingen deze keer.
Het liefst had ik dit kleine scharminkel tussen mijn handen fijn geknepen. Maar iets in haar weerhield me ervan. Haar bolle wangetjes, haar praaloogjes. De kleine armpjes sloegen zich rond mijn vuist. Wat moest ik doen, dacht ik aarzelend. Ik was nooit goed met kinderen geweest. Kinderen, ... ik dacht aan Eastred, sinds kort had ik erover nagedacht hoe het zou zijn om met haar een familie te beginnen, ergens op een boerderij ver weg in de duinen. Het zou logisch zijn dat de tranen in mijn ogen begonnen op te wellen, maar ik was al uitgehuild, maar mijn leed was nog niet verdwenen. Cwen kon mijn pijn in m'n ogen lezen en kwam naast me zitten. Ze maakte gebaar om haar arm om me te slaan maar ik wees het af. "Hé ..." ik keek haar in de ogen, ze huilde, waarom, ze had Eastred nooit gemogen. "Het komt goed" mompelde ze met een waterige glimlach. ik beet op mijn tanden om niet te gaan vloeken, kneep mijn spieren samen zodat ik niet alles om me heen zou aan stukken zou slagen. In plaats daarvan zei ik zacht "Hoe is ze gestorven ...?" mijn fluwele zachtheid bracht Cwen even uit haar zinnen. Ze schoot wakker uit haar dromerigheid en ik herhaalde de vraag. Haar gezicht kreeg een kleur. "Neergeschoten" zuchtte ze en liet haar hoofd naar achter hangen.
"Door wie ?" ik zag het beeld van mijn stervende geliefde al voor mijn ogen. "Hoe weet ik dat nou" riep Cwen opeens verontwaardigd. beschermend stond ze op en ik fronste mijn wenkbrauwen, er begon me iets te dagen. Ze wist meer, ik sprong overeind en keek haar strak in de ogen "Wie was het Cwen" siste ik met opeengeklemde kaken. Cwen sputterde en draaide zich om, om de benen te nemen. Maar ik greep haar bij haar polsen vast en sloot mijn handen als boeien er rondom. "Wie was het" smeekte ik, mijn lichaam trilde en mijn voeten verloren grip want ik wist welk antwoord ik te horen zou krijgen. Ze slikte en liet zich op haar knieën vallen, sloeg smeekend haar armen rond mijn benen en keek me gekweld aan. "Ik ..."
Met een glimlach op mijn gezicht word ik wakker.
Na een lange geeuw stap ik uit mijn hangmat.
Ik wil mijn onderkleren uitdoen, tot ik merk dat ik naakt ben.
WAT IK BEN NAAKT?! Geschrokken bedek ik mijn lichaam met mijn armen en kijk achterom.
Ja hoor, daar ligt Richard te slapen, ook zonder kleren aan.
Snel, zonder ook maar een blik op Richard te werpen, schiet ik in mijn kleren en haal de kam door mijn krullen.
Niemand mag te weten komen wat er vannacht is gebeurd. Ik moet toch aan mijn imago denken.
Stel je voor wat de anderen zullen denken als ze weten dat ik met Richard heb geslapen?
Ik hoor in mijn hoofd al het gefluister dat ik mogelijk vana nderen zou kunnen horen.
Dingen als: " Ze gaat vast me Jan Alleman naar bed," en "Zou ze ervoor betaald krijgen?"
Ik moet even slikken. Nee, niemand mag dit te weten komen.
Langzaam kwam ik overeind. Ik keek rond en zag mijn kleren op de grond. Snel raapte ik ze op en trok ze weer aan. Even keken Jane en ik elkaar aan. "Hier komt niemand iets over te weten." Zei Jane Snel. Ik knikte. Ik zette een stap in Janes richting en sloeg mijn armen om haar heen.
"Ik weet het niet. Het spijt me heel erg. Ik wou dat ik het wist maar ik weet het niet. Ik vind het zo erg. Mijn allerbeste vriendin weg." Snikte ik. Ik liet me neervallen. Gekweld greep ik mijn haar vast en begon er aan te trekken. "Ik weet het niet! Ik weet niet wie het was. Ik wou zo snel mogelijk weg. Als jij een bank zou proberen te beroven zou je ook zo snel weg willlen." Huilde ik. Alice sloeg haar armpjes om Lucas'been.
Vrolijk begon ze te kraaien. Ik snikte. "Het enige wat ik zag waren een heleboel mensen die langsliepen." Toen hoorde ik een schot. ik dacht dat Eastred iemand had neergeschoten." Ik schreeuwde bijna net zo hard als Alice.
"Kan ik nog meer voor je doen?" Vroeg Lia op een lieve toon.
"Lia, kan jij gitaar spelen?" Vroeg ik zwakjes. Ik zag haar even nadenken.
"J-ja." Stotterde ze. "Maar dat is een tijdje geleden." Ik wees met mijn goede arm op de linnen zak die naast het bed stond. Zwijgzaam maakte Lia de zak open, haar mond viel open van verbazing toen ze de gitaar zag.
"Wauw." Zei ze.
"Hij is voor jou." Antwoordde ik. Vreugdetranen blonken in haar ogen. Ze kwam naar me toe en gaf me een zoen.
"Dankje.." Snikte ze.
Langzaam word ik wakker, buiten hoor ik iemand krijsen.
Ik sla een harde kreun en trek het kussen over mijn gezicht.
"Bekken dicht!" Grom ik. Het krijsen ging gewoon verder. Ik had het gevoel alsof er een rood waas voor mijn ogen kwam. Ik pak mijn pistool en schiet in de deur, het leek even stil te blijven.
Ik laat me achterover vallen met een glimlach, eindelijk stilte!
Ik draai me op mijn zij en val weer in slaap.
Even ben ik verbaasd door zijn reactie, maar blij ben ik wel.
Ik sla ook mijn armen om hem heen en ik leg mijn wang tegen zijn borst.
"Dankjewel."
"Zullen we dan maar wat te eten gaan gaan halen?"
Ik knik. We lopen naar de keuken, maar niet hand in hand, bang dat we samen gezien zullen worden.
Eenmaal aangekomen grist Richard wat appels en beschuit uit een kist.
Het liefst zou ik helemaal niks willen eten, maar als hij me wat toegooit kan ik niet weigeren.
Met veel tegenzin zet ik mijn tanden in een appel. Straks maar weer uitspugen, denk ik.
Ik stond op en gooide de pluk haar die ik vast had weg. Ik legde mijn handen voor mijn gezicht en legde mijn hoofd tegen Lucas zijn schouder. Zacht begon ik te snikken. "De eerste persoon die zich bij me wou voegen. Gewoon uit mijn leven gevaagd." Ik gebaarde in de lucht. Toen ging ik verder met snikken.
Lucas trilde zacht. Ik gooide mijn hoofd in mijn nek en haalde mijn neus nog een keer op. Ik keek hoe Lucas Alice weer optilde. Die sloeg haar armpjes weer om Lucas heen. "Ik zei toch dat ze helemaal weg van je is." Fluisterde ik schor. Lucas knikte. "Dat heb je nu al vaak genoeg gezegd." Ik haalde mijn schouders op.
Een gitaar! Ik had weer een gitaar! Ik kon weer zingen en gitaar spelen en aan thuis denken...
"H-hoe kom je hier aan?" vroeg ik. Hij haalde zijn schouders op. Voor zover dat kon.
"Ik heb hem al een tijdje. Ooit eens gekocht."
Ik haal mijn handen over de snaren. Een valse ploing klonk door de kamer. We grinnikten. Ik draaide wat aan de gitaarknoppen om hem te stemmen en probeerde het nog eens. Dat was al beter. Ik oefende een paar akkoorden en speelde toen een klein liedje.
"Niet zo goed als ik het eerst kon," zei ik met een glimlach, "maar daar kan aan gewerkt worden."
