Ik zie Maurice rood worden als ik hem aankijk. Vreemd, dacht ik.
Dan besluit ik maar over een ander onderwerp te beginnen.
"Ik ebn aangenomen," vertel ik trots, "ik werk nu als secretaresse bij de kantoortorens."
Ik zie dat Maurice me een beetje vreemd aankijkt.
"Gefeliciteerd,"
"Dankje, ik voel me zo opgelucht! Eindelijk kan ik de rekeningen betalen en.. " oeps, ik heb mijn mond voorbijgepraat.
"ik bedoel met de kinderen op vakantie" verbeter ik mezelf.
Ik merk dat ze heel wat anders wilde zeggen. Ik waag het erop en kom wat dichterbij, we zijn goede vrienden, en ik weet dat er iets aan de hand is.
"Poppy," zeg ik. "Ik weet dat er meer aan de hand is. Die wallen onder je ogen bewijzen het." ik zeg het als een soort van grap, maar ik kijk haar serieus aan.
"Als er iets aan de hand is, of als ik kan helpen, moet je het zeggen. Ik wil je graag helpen, daar zijn vrienden voor."
O nee, voor die vraag was ik al bang.. Ik gluurde voorzichtig naar de littekens op mijn polsen, die ik heb aangebracht zodat ik de pijn in mijn hart kon vergeten. Ik vertelde maar niet dat ik gisteravond, nadat Maurice is vertrokken, maar een fles whiskey in mijn eentje heb opgemaakt.
"Er is niets, maak je maar geen zorgen, Ik heb gewoon slecht geslapen. Dat komt door die waakhonden in deze buurt." ik glimlach flauwtjes.
"Het maakt niet uit hoor, maar ik zou het tegen de buren zeggen. Je moet wel goed slapen." ik geef haar een knipoog en een slappe glimlach, hier is meer aan de hand.
"Heb je niet iets te drinken?" vraag ik. "Ik heb enorme dorst!"
Ik plof neer in een stoel. Poppy kijkt me eventjes aan.
"Uhm ja, is goed. Ik moet even iets naar de glasbak brengen."
Ik spring op. "Dan gaan we toch samen? Het is niet altijd veilig hier." Ik zie dat ze liever niet had gehad dat ik dat zei. Dit maakte me alleen maar nieuwsgieriger...
Ik bel aan bij Poppy, maar ze is er niet?! Ashi staat naast me, ze komt vanavond bij Poppy en de kinderen slapen. Zodat ik vanavond een avondje kan feesten... Dat heb ik lange tijd niet meer gedaan! Ik moet eens alles loslaten. Ff vergeten. Alles. Los laten. Ik bel nog een keer, en net op dat moment komen Poppy en Maurice aangelopen. "We waren ff naar de glasbak. Kom maar binnen..." ze steekt de sleutel in het slot. En samen lopen we naar binnen. Ik geef Ashi een kus. "Dag lieverd, goed oppassen! Veel plezier! Ik kom je morgen ophalen. Ga maar fijn spelen." ik geef haar nog een kus. Ik kan haar niet hier laten. Ik ben zo bang dat haar iets overkomt!
Terwijl Maurice en ik naar deb glasbak waren hebben we gelijk Finn en Avalon opgehaald. Toen we thuiskwamen, zag ik Rowena met Ashi, die vroeg of Ashi mocht blijven slapen. Ik begreep natuurlijk gelijk waarom.
Ik neem Ashi over en maak een bedje voor haar klaar.
"Heb je je spulletjes bij je, Ashi?" vraag ik.
"Ja Poppy." zegt ze gehoorzaam. Ik moet ervan glimlachen.
Goed, gaan jullie dan maar fijn een spelletje spelen en dan gaan jullie over een halfuurtje naar bed. Goed?" ze knikken en ik wend me tot Maurice.
Het was een lange dag geweest. Het was overduidelijk dat Maurice erachter probeerde te komen of ik een drankprobleem had. Toen we een fles cognac openmaakte was hij dat allang vergeten. Gelukkig was er niks gebeurd, zoals met mij en Thomas toen. Thomas. Thomas.
Ik zucht diep. Was Thomas maar hier, dan was ik vast gelukkiger geweest. Dan liet ik me gisteravond niet zo gaan met de cognac toen de kinderen in bed lagen. Dan voelde ik me niet zo onzeker tegenover Maurice. Hij weet nu vast en zeker dat ik niet van de drank af kan blijven.
Ik ga op de keukenkruk zitten en denk diep na. Over een week mag ik beginen met mijn nieuwe baan als secretaresse. Hoe zal dat verlopen?
Mijn gepeins wordt onderbroken als Finn binnenkomt.
"Mama, ik kan niet slapen." Finn gaat op mijn schoot zitten en leunt zachtjes tegen mijn borst.
"Wat is er dan? Zit je weer piekeren?" een eigenschap dat hij overduidelijk van mij heeft overgenomen.
"Ja mama. Ik vraag me de hele tijd af hoe het voelt om verliefd te zijn."
Er rolt een traan over mijn wang en valt op het schoudertje van Finn.
"Mama, niet huilen! Moet je weer aan papa denken?" Finn kijkt me smekend aan.
Ik lach flauwtjes. Wat kende Finn mij toch goed.
"Ja, maar ik zal je raag beantwoorden," ik zucht diep. "Verliefd zijn is moeilijk uit te leggen. Je wilt de hele tijd bij iemand zijn, en je voelt je anders als je bij diegene bent dan bij andere mensen. Het kriebelt in je buik als je bij diegene bent en vind die persoon erg aardig, meer dan aardig zelfs. Het is erg moeilijk om uit te leggen. Je weet het pas als het jezelf overkomt." Ik besloot verdere "details" achterwege te laten, voor als Finn wat groter is.
"Dan ben ik verliefd mama!"
Ik werd even verbaasd, dit is wel erg vroeg!
"Op wie dan? Is het soms Stacey?" vraag ik dan. Stacey is het slimste meisje van de klas en Finn heeft het vaak over haar.
"Nee mama, ik ben verliefd op Ashi."
We hadden samen een fles cognac leeg gemaakt, en daarna nog een. Ik was licht aangeschoten, maar ik had maar een halve fles gehad. Poppy anderhalf. Ze had het niet door gehad. Ze dacht zeker dat ik niet door zou hebben. Maar ik was niet stomdronken geworden zoals zij.
Ik wist dat ze alcoholist was, en ik wilde helpen... maar wat kon ik doen? Ik kon haar er niet mee confronteren, dan zou ik haar aan het huilen maken. Ook zou ze niets kwijt willen, want ze leek me niet te vertrouwen.
Ik keek naar een folder die laatst in de bus was gekomen. Het ging over drankgebruik. Ik besloot hem bij Poppy in de bus gooien, ze woonden in de wat mindere wijken, en ik kende de postbode. Die zou niet dapper genoeg zijn om naar de achterstandsbuurt te gaan, het watje.
Ik dumpte het foldertje in de bus, en besloot een ommetje te maken voordat ik weer naar Poppy ging. Zou ze er iets over durven te zeggen?
ik merkte steeds meer dat ik bij een moord niet zo heel veel voelde qua medelijden. Ik merkte dat ik niemand echt kende of mee omging behalve met mijn Engels boeken.
Ik ging daarom eens voor de verandering bij andere mensen op bezoek, zo leerde ik wat mensen beter kennen.
Ik verleng de stemronde tot morgen, ik vind het wel jammer, maar er zijn 5 van de 9 die geen stem hebben uitgebracht! Stem dus nog snel voor morgen 11:00!
Poppy zat samen met Maurice voor de tv met een glas whiskey. Finn, Avalon en Ashi lagen in bed en Poppy was nogal dronken. Ze begon rare dingen te zeggen en Maurice vertrouwde het niet.
'Poppy, gaat het?'
Ze antwoordde niet en sloeg een vaas van de tafel af. Dit gaat niet goed, dacht Maurice. Opeens hoorde hij een klap en hij zag dat Poppy op de grond lag. Ze bewoog niet. Maurice liep naar haar toe en zag dat ze in het glas was gevallen met haar hoofd.
'Poppy, Poppy!´ riep hij. Maar het was al te laat. De klap was de hard geweest voor Poppy.
Zachtjes liep Maurice omhoog. ´Finn, Avalon, Ashi,´ fluisterde hij. De kinderen werden wakker.
´Niet schrikken, Finn en Avalon, maar mama is net zo hard gevallen, en,´ hij pinkte een traan weg, ´ze leeft niet meer...´
Maurice is weer gekomen en het was weer veel te gezellig geworden, voor mij dan.
Giechelend schenk ik nog wat voor mezelf in, en ik zie dat Maurice dat niet doet.
"Ook wat?" ik grijns breed.
"Nee, dank je." Maurice kijkt me wat bezorgd aan. Zo veel had ik nou toch ook weer niet op?
Dan voel ik een steek door mijn hoofd.
"Au, had ik mijn hoofd maar niet gestoten vandaag." mompel ik.
Maurice vraagt of ik me wel goed voel.
Ik wil mijn hand opzijn hand leggen, maar op de een of andere manier kan ik mijn beweging niet goed controleren. Mijn hand stoot tegen de vaas die Avalon op school gemaakt heeft en de scherven liggen over de hele vloer. Dan wordt de pijn in mijn hoofd erger. Er verspreidt zich ook een heftige pijn over mijn linkerborst, mijn hart. Dan wordt alles zwart.
Ik doe mijn ogen voorzichtig open. Een tunnel, een donkere tunnel met licht op het eind. Als ik goed kijk zie ik het silhouet van een man; een jonge, knappe man.
"Thomas," fluister ik. "Ben ik dood?"
Ik word langzamerhand naar het einde van de tunnel getrokken en Thomas' gezicht komt steeds dichterbij.
"Ja, je bent dood Poppy." zegt hij met tranen in zijn ogen. "Laten we samen over de kinderen waken."
Ik knik, er rolt een traan over mijn wang. Thomas pakt mijn hand.
"Ik hou van je." zegt hij.
"Ik ook van jou. Nu zijn we voor eeuwig samen." zeg ik.
Er volgt een hemelse kus.
Alles gebeurde in een soort van waas. Poppy die dood op de grond lag, de ambulances, de begrafenis... en nu zat ik thuis terwijl Finn en Avalon lagen te slapen in de logeerkamer.
Ik had nooit gepland om vader te zijn, en nu zit ik hier met de twee kinderen van mijn beste, dode, vrienden. Ik zuchtte en stond op om naar bed te gaan.
Hoe moest het nu verder?
Tiffany ligt nog half te slapen als haar telefoontje opeens begint te rinkelen. Ze voelt met haar handen op het kastje naast haar bed en stoot daarbij haar glas water om.
'Met Tiffany,' zucht ze. Wie belt er nou zo vroeg? Dan kijkt ze op haar klokje en ziet dat het al 12 uur is.
'Met Aron. Wil je wat extra komen werken? Het is erg druk in de club, een grote groep toeristen is aangekomen en willen allemaal vermaakt worden.'
'Is goed, ik kleed me even aan en spring dan op mijn scooter. Tot zo,' zegt Tiffany terwijl ze haar clubkleren zoekt achter de bank. Snel kleed ze zich aan en gaat op weg naar de club.
In een klein straatje achter de club zet Tiffany haar scooter neer. Ze wilt hem net op slot doen als ze voetstappen hoort.
'Hé, Aron,' wilt ze zeggen maar dan schrikt ze. Het is niet Aron, maar het zijn vijf schimmen die op haar afkomen. Ze kijkt naar alle vijf de personen en het lijkt alsof ze er één herkent.
'Kei...' begint ze maar opeens wordt ze vastgepakt door twee van de vijf schimmen.
'Zeg maar niks, Tiffany,' hoort ze dreigend in haar hoor.
'Dit zijn je laatste secondes, bye bye...'
En dan wordt het zwart voor haar ogen.
De vijf schimmen willen snel weggaan, maar eentje blijft er staan. Hij zakt op de grond en begint te huilen. 'Tiffany, Tiffany!' roept hij. 'Waarom? Waarom deden jullie dat?'
De andere vier kijken hem raar aan. Wat heeft hij? Opeens valt hij neer en beweegt niet meer.
'Hij is dood!' fluistert een schim en snel rennen ze weg.
Brandon gaat in de pauze van zijn studie even naar de club van Aron. Hij heeft dorst en is geld vergeten, maar van Aron krijgt hij altijd wel wat. Opeens ziet hij twee personen op de grond liggen. Snel rent hij er naartoe. Gelijk herkent hij Tiffany.
'Tif! Tif! Wat doe je?' Hij schudt haar, maar dan merkt hij dat ze niet reageert. Tiffany is dood... Als Brandon dan naar de andere persoon kijkt, schrikt hij heel erg. Dat lijkt wel een vampier! Zouden de verhalen dan toch waar zijn? Als Brandon goed kijkt ziet hij dat het Keith is, die paparazzi-fotograaf. En ook hij leeft niet meer...
Tiffany Gonzales / LotsOfNothing is vermoord door de vampieren. In het begin van het spel heeft cupdio LotsOfNothing en Sterren aan elkaar gekoppeld en daarom is ook Keith Jones / Sterren dood. Sterren is de eerste vampier die er uit is! Er zijn nu dus nog 4 vampieren over.
Ik ging naar de plek waar tiffany haar scooter altijd neerzettte achter de club maar wat ik daar zag brandon die huilend tiffany wakker proberde te maken en er lag een vampier ! - er ging iets door me heen ik schreeuwde naar de lucht. '. WAAROM !!!!!! Aaaaaa!! Brandon zei dat ik rustig moest worde en dat ik112 moest Belle maar hij wist ook al ; het is te laat.........
En nu wist ik het zeker het zijnvampieren!
Ik had gebeld in paniek en je hoorde de politie en ambulance al An komen en ik bleef versteend staan en ik keek naar tiffany en de vampier..
snel rende ik naar Tiffany en Aron, ik zag hun levenloze lichamen en wist niet wat ik moest doen. Ik belde de politie die meteen arriveerde, de levenloze lichamen werden meegenomen. Ik ging naar huis om te slapen en om proberen het te verwerken...
De volgende dag las ik in de krant dat ook Poppy was overleden, ik zwoor dat ik de gene die dit allemaal hadden gedaan met mij te maken zou krijgen als het nog eens zou gebeuren... Jah makkelijk gezegd maar naar wie ga je dan allemaal?...
Steeds meer mensen bleven expres binnen en gingen alleen voor de nodige dingen naar buiten. Dit is toch niet meer normaal, dacht Brandon. Heel de stad wordt vermoord, wanneer is het mijn beurt? Zo dachten de meeste mensen in Bridgeport...
Jullie kunnen weer stemmen tot vrijdag 29 oktober 12:00! Vergeet niet te stemmen, want dat kan grote gevolgen hebben
Finn en Avalon lagen in bed. Ik had het gevoel dat ik wilde schreeuwen, maar ik wilde ze niet wakker maken. Niemand wilde nog zangles van mij, en ik was ook ontslagen bij de school. Ik was alles kwijt, en ik had geen idee hoe lang ik nog de huur van dit huis kon betalen.
Ik pakte mijn agenda en gooide hem tegen de muur. Er stond niets in, hij was leeg, geen geld, geen huis. En zometeen geen Bridgeport meer.
Ik startte mijn computer op, en begon met het zoeken naar een huis naar Bridgeport. Laten we maar hopen dat ik iets kan vinden.
