Ik knikte naar Craziya. Het was vooral Corneliss die het slechts dacht. De rest zat alleen met de gedachten van Corneliss te klemmen. Ik zuchtte. "We zijn er bijna!" Schreeuwde ik. Tom was een handige gids. En inderdaad. We kwamen tussen de bomen vandaan en zagen een prachtig dorpje.
Ik hield Catrijn vast en sprong van het paard. We liepen naar de herberg. Mensen liepen vrolijk rond en een groepje mensen schreeuwde keihard: "Ouwe Henk is dood! Ouwe Henk is dood!" Ik wou niet weten waar het over ging dus ik boekte maar gewoon een paar kamers. Ik dropte Catrijn,Katrien,Corneliss en Xander in een kamer. Ik keek naar Tom. Hij schudde zijn hoofd. Ik begreep het al. Hij hoefde niet te slapen. Ik dropte Rory,Cleo,Mij,Cowl en Craziya in een kamer. Ik liep naar onze kamer. Het rook er naar Seringen en Rozen. Beter dan de vorige herberg. Ik deed mijn korset nog wat losser. Hij begon steeds strakker te zitten. Ik plofte neer op een zacht bed. Dit was geweldig. Ik snoof de zoete geur op. De rest kwam ook binnen.
Ik ging van kamer naar kamer.ik fluisterde tegen Liz Cornelissen is de gene met slechte gedachten, ik hou hem in de gaten ! Wil je zometeen even Cleo alleen laten ik wil me eigen even zichtbaar maken voor de mensen en ik wil eerst haar alles uitleggen. Vroeg ik. Ik wachte op antwoord van Liz
Ik keek rond. Dit was heel anders dan mijn oude schuur.. Ik zag een jongen staan en herkende hem. "Tom." Mompelde ik nog net verstaanbaar. Liz keek me raar aan. "Uhm.. Ja, kijk ik zie ook geesten weetje.." Zeg ik om mezelf een beetje vrij te stellen. "Voor mij leeft Tom nog weetje.." Liz knikt en begrijpt me volkomen zei kon ook niet begrijpen waarom hij dood is.
Ik begrijp je. Luister tom ik neem Cleo zometeen naar de badkamer en dan kan jij met haar praten oke??
Tom knikte. Ik stak mijn hoofd om de deur. "Cleo kom je even." Cleo keek op en knikte. Ik trok haar mee naar de badkamer. "IK ga je haar doen. Blijf jij even hier ik ga mijn borstel halen." Cleo knikte en ik liep weg. Ik klopte Tom op zijn rug. Wonderbaarlijk genoeg kon het. Tom beende door de muur naar de badkamer. Ik leunde tegen de deur van de badkamer aan zoda Cleo niet gillend naar buiten kon rennen.
Ik werd langzaam zichtbaar. Ze zag me nu. Cleo schrok en wou gillen ik zei dat ze stil moest zijn. Ze vroeg " h h hoe kan dit?" ik legde haar alles uit over een geestenleven in de geestenwereld en dat ik gewoon nog naar de mensenwereld kan reizen en weer terug naar de geestenwereld. Ik liet haar zien dat ik onzichtbaar kon worden en dat ik door een voorwerp heen kan gaan. Ik zei ook dat ik een vrouw had namelijk " illya" die zwanger van mij was. En dat ik er sinds de ziekte van catrijn al was en dat Liz mij al kon zien en dat ik jullie hierheen reisden. Ze luisterde met mond open. En ze omhelsde me "vrienden?" Vroeg ik "vrienden " zei ze.. Ik knikte het was even stil. Toen begon ze te praten..
Ik hoorde iets. Het was niet normaal. Iemands gedachten waren zo sterk dat ik me minder sterk voelde. Ik verslapte een beetje en was down.. Ik moest mijn gaves maar niet gebruiken..
Corneliss ging niet weg, godzijdank! Ik voelde me al iets beter en ik kon mijn ogen openen. "Corneliss" Fluisterde ik.
"Ja lief?"
"Je gaat niet weg hé! Dat wil ik niet datdat..." Corneliss had zijn hand over mijn mond gevouwen. "Rust eerst uit lieverd!"
Ik brom wat tegen zijn hand, waardoor hij in de lach schiet. Hij haalt zijn hand van mijn mond en geeft me een kus. "Ik houd van je!" Fluisterd hij. "Ik ook van jou!" Mompel ik terwijl ik mijn hand over zijn wang laat glijden.
Corneliss kijkt even twijfelend, zachtjes trekt hij me omhoog zodat hij me kon kussen.
Zijn lippen waren zachtjes, warm en teder. Zijn handen gleden over mijn rug. Ik kreunde zachtjes en kroop dichter tegen hem aan. Zijn lippen werden wat ruwer, maar ik vond het niet erg. Hij was zo lief!
Ik en Katrien gingen naar onze kamer. We pakte onze spullen uit en legde de kleren in een houten kastje naast ons bed.
"Trek wat warms aan liefje, dan gaan we zo een wandeling maken." Zei ik van onder het bed waar ik naar een gevallen manchetknoop zocht.
"Leuk!" Antwoordde ze enthousiast. Na 4 minuten onder het bed hebben liggen zoeken vond ik de knoop en kwam er weer onder vandaan.
Katrien had een hele mooie wollen jurk aan met een trui erover, ze had ook een heel schattig mutsje op.
Ik zocht snel wat warme kleren voor mezelf aan en trok mijn wandelschoenen aan.
We sloegen onze armen ineen en liepen naar de voordeur van de herberg.
Ik begreep dat Cleo maar beter even alleen kon zijn. Ik liep naar de kamer van Catrijn.
Ik trof een kussende Catrijn en Corneliss aan. "Dat meen je toch niet he?" Craziya was de kamer binnengelopen. Ze schrok van wat ze zag. "Corneliss je weet dat je jezelf aansteekt he?" Hij knikte. "Dan ben je de domste persoon die ik ooit ben tegengekomen. En behandel dat kind is rustig. Ze breekt nog eens een rib" Zei ik kwaad. "Wat weet jij daar nou van?" Snauwde hij me af. "Veel,Veel,Ik heb moeten kiezen tussen mijn kind en mij. Ik heb zelf een rib gebroken tijdens mijn zwangerschap. Ik ben degene die haar begrijpt. Hoe vaak ben jij zwanger geweest??" Vroeg ik kwaad. "Juist nooit! Dus als je je niet een beetje fatsoenlijk kan gedragen dan zal ik je plan aan niemand vertellen." Zei ik. "HOE WEET JIJ VAN MIJN PLAN??" Schreeuwde hij naar me. "Omdat ik niet normaal bent." Schreeuwde ik kwaad terug. Hij zou het toch nooit begrijpen. "BEST IK GA!" Schreeuwde hij. "NEE!" Krijste Catrijn.
"JA HIJ GAAT!" Schreeuwde ik naar Catrijn. Ze kromp in elkaar. "JE WEET NIET WAT HIJ VAN PLAN WAS CATRIJN! HIJ WOU BIJ JE WEG GAAN TIJDENS DE BEVALLING! JE HAD HEM TOEN NODIG!! HIJ ZOU WEG GAAN! BIJ DE BEVALLING HEB JE IEMAND NODIG OM FIJN TE KNIJPEN! HIJ ZOU ER NIET ZIJN!!" Brulde ik kwaad tegen Catrijn. Cowl kwam binnenrennen.
Ik stond er maar bij en wist niet wat ik moest doen. Ik concentreerde me op het hart van Liz. Het lukte maar ik werd weggeduwt door haar kwaadheid ik open me ogen en zit tegen de deur aangedrukt. Ik heb geen pijn maar toch. Hoe kan ik dit stoppen. Ik denk na en er komt weer een sterke gedachte. "Waarom, Waarom doet Liz me dit aan." Het komt van Catrijn. Ik pak de schouder van Liz vast om haar te kalmeren.
Ik begon te huilen, nee! Nee! Nee! Ik dacht dat Corneliss...
Ik tril helemaal en snik. Dit kon niet waar zijn! Nee! Nee! NEE!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ik wou dood! Ik wou dood! Dat kind kon me nu geen zier schelen! Ik kon nooit iemand vinden nooit! Ik tril helemaal!
"Ga weg!" Snik ik. "Laat me alleen! En help me niet! Alsjeblieft! Ik wil gewoon dood!"
Het werd stil in de kamer. We hoorde geschreeuw van catrijn en Liz we rende erheen. We rende naar de kamer ik sprong door de deur heen. En schreeuwde: "wat is er aan de hand?!"
Ik was in shock. Tom was een geest! En hij was dus bij me! Als vrienden, dat dan weer wel. Hij had iemand anders gevonden, ik ook. Plots hoorde ik geschreeuw. Tom ging vrolijk door de muur heen en ik ging hem achterna door de deur. Catrijn lag gillend op bed, Corneliss was verdwenen. Oh nee! Wat was er gebeurd? Ik keek vragend naar Liz, maar die was te druk om haar woede te beheersen. Rory kwam ook binnen en ik rende naar hem toe.
"Wat is er aan de hand?" fluisterde hij. Ik schudde mijn hoofd. "Geen idee!"
"We zullen het hier maar niet te druk maken. Wij zullen naar buiten gaan, dan kunnen ze even rustig worden," fluisterde Rory. Ik knikte. Dat was een goed idee. We gingen het dorpje verkennen. Het was lang geleden dat ik alleen was geweest met Rory. Ik rilde. Rory drukte me tegen zich aan en we liepen door, dicht tegen elkaar aan. We kwamen langs een paar winkeltjes maar het was niet zo bijzonder hier. We gingen op een boomstronk zitten. Sneeuwvlokjes dwarrelden naar beneden. Het was bijna kerst. Rory zoende me.
"Ik heb geen cadeautje voor je, daar is geen geld voor," fluisterde hij met een knalrood hoofd. Ik legde mijn hand op zijn wang.
"Dat maakt niet uit. We hebben elkaar toch?"
Heel veel mensen probeerde me te kalmeren. "LIZ RED HOU OP MET DEZE WAANZIN!" Klonk er door de kamer. Ik draaide me om. Craziya keek me furieus aan. Ik knikte. Craziya wist tot in het diepst van mijn hart te dringen om me te kalmeren. Ik ontspande en ging naast Catrijn zitten. "Luister Catrijn,We deden zo vijandig omdat we wisten wat Corneliss van plan was. We wisten het niet zeker. En daarom. Ik was zo kwaad omdat ik,Ik weet het niet. Ik overdrijf de laatste tijd heel erg." Catrijn viel in mijn armen. "Dit is het beste." Fluisterde ik. Cowl kwam binnenlopen. Hij zag mij met zweet op mijn voorhoofd en rug. Catrijn huilend in mijn armen en Craziya op de grond mat haar handen in het haar. "Wat is hier gebeurd?" Vroeg hij zachtjes.
@ Maaaike: kerst is algeweest
----------------------------------------------
Kwam er aan deze dag geen einde, zuchte ik.
mjn medeleven was in de oorlog en ruzies verdwenen
het enige wat ik voelde was afstandelijkheid.
troostend gaf ik Catrijn een knuffel.
Maar ze schudde zich van me af.
" Ga weg" schreeuwde ze " verdwijn, jullie allemaal !"
ik snapte het en beende snel de kamer uit.
Ze had wat tijd voor zichzelf nodig ...
Een overstuur uitziende Liz klemde zich vast aan mijn armen
en dook tussen mijn borstkas in.
" het komt goed ..." fluisterde ik en streelde haar over haar hoofd.
Iedereen moes uit de kamer , we stonden op de gang ik stak mijn kop door de deur. Ook jij Tom schreeuwde ze! Ik schrok en trok mijn hoofd terug. Cowl Liz als we in de stad zijn wil ik jullie aan mijn vrouw Illya voorstellen zei ik. Ik zei dat ze ook een "geest" was, en dat Illya en ik een geesteKindje kregen. Daarom wou ik snel door na de stad. Cowl begon te praten...
"Ja isgoed. 'onderbrak ik Cowl.
Ineens voelde ik maagzuur opkomen. Ik rende naar het raam en gaf over. Op niemand gelukkig. "Liz gaat het??" Vroeg Cowl geschokt. Ik knikte voorzichtig. Cowl legde zijn handen langs mijn gezicht. Ik wou voorover buigen om hem te kussen. "Drink eerst wat water oke?" Grinnikte hij. Ik knikte en dronk wat water. Ik liep terug naar Cowl en omhelsde hem.
" Gaat het schat" ik wreef over Liz' rug.
Ze knikte, laten we naar onze kamer gaan.
Snel trok ik haar naar de kamer en zette haar
op de zetel.
Finnick en Emilyth lagen al te slapen op een bed en we keken hoe
ze sliepen.
Ik dacht aan Catrijn, aar eenzaam zijn en het feit dat
ze geen liefde had.
er rolde een traan over mijn wang en ik legde mijn hoofd
neer op Liz' schoot.
" Laat me nooit meer alleen, m'n liefste" prevelde ik.
Emoties kwamen in me los, en ik voelde hoe Liz over
met haar handen in mijn haar gleed.
het trooste me en gaf me een goed gevoel, het was
alsof mijn hart driemaal zo groot werd.
" Ik hou van je" fluisterde Liz en kuste me zo innig
ik sloot mijn ogen en genoot van het moment ...
Ik had zo'n zin om mijn haren uit mijn hoofd te trekken!!
Ik laat me naar achteren vallen en rol om mijn zij. Te snel! Ik voel iets knappen, ik klemde mijn lippen op elkaar om niet te liggen, voorzichtig rolde ik weer zo dat ik om mijn rug lag. Zachtjes voel ik aan mijn buik. Langs mijn ribben, bij 1 rib wou ik het uit gillen van de pijn. Deze was blijkbaar gebroken. Zachtjes vouw ik mijn handen om mijn buik. "Ik had net niet moeten denken dat het me niet kon schelen of jij in mijn buik zat." Fluister ik ertegen, "dat was slecht. Ik ben dol op kinderen, alleen gaat alles zo snel, weetje.."
Het ging voor mij ook allemaal veelste snel. Ik vond 'mijn ware liefde', die me blijkbaar alleen wou laten bij de bevalling. Corneliss was zo lief. Ik voel tranen over mijn wangen stromen. Ik kon geen moeder worden. Niet zo. Misschien kon ik het kind beter afstaan. Aan iemand anders. Ik zelf kon echt geen moeder worden. Ik stelde het mezelf niet een voor! Ik zou er nooit goed voor kunnen zorgen.. Vooral niet met mijn 'geluk'. Ik vond het vooral zielig als het kind geen vader zou hebben. Cowl en Liz waren goede ouders, misschien willen hun mijn kind opvoeden.. Dan kan ik verder trekken, zonder dat iemand last van me heeft. Zonder dat ik ooit nog iemand ongeluk breng... Dat idee klonk aangenaam in de oren, alleen het afscheid nemen van mijn kindje zou moeilijk worden.. Ik slik. Nee, ookal was ik jong. Ik zou hem of haar nooit afkunnen staan. Hoe noemde ze dat? Nuja, ik was het vergeten.
Ik trek mijn shirt uit, hij zat te strak rond mijn buik, mijn onderjurk ook. Deze trok ik ook uit.
Daarna kroop ik onder de dekens. Mijn rib deed onzettend pijn, ik geef een zachte gil. Ik haat deze zwangerschap, maar ik zag nog meer op tegen de bevalling... Ik ril. Ik wou geen pijn lijden, dat wou ik echt niet.
Ik zucht, ik had het ijskoud. Ik had koorts. Gewoon koorts.. Koorts en een gebroken rib.. Ik zou voorlopig niet verder kunnen reizen. Liggen deed zelf pijn! Misschien moest ik maar beter hier blijven. Ik hoopte vooral dat niemand kwam kijken, dadelijk zou ik het hen uit moeten leggen;
'Ik blijf hier, vanwege dat ik zwanger ben en omdat ik een gebroken rib heb.'
Dat klonk al 'fantastisch', dachtt ik zuur. Ik bracht ongeluk. Ik moest gewoon weglopen, dan had niemand meer last van me! Ik knik bij mezelf, ik zou morgen weglopen, dat heeft niemand meer aan zijn hoofd dat ik kon bevallen ect.
Ik begon te verzinnen of ik het op moest schrijven of gewoon zeggen. Als ik het zou zeggen zouden ze me geheid tegen houden. En dat wou ik niet...
Ik liep hand in hand met Katrien door de besneeuwde straten van het dorp. Het was een gezellig, klein, maar heel mooi dorp. Overal hingen kerstversieringen en op het marktpleintje stond een grote kerstboom.
We keken onze ogen uit. Na een tijdje door de straten te hebben gewandeld sloegen we linksaf. We liepen het dorp uit en de heuvels in.
Er brak een grote sneeuwbui uit, Katrien kroop wat dichter tegen me aan. Er stak een korte windvlaag op, we zaten helemaal onder de sneeuw.
"Aaah het is koouuud!" Riep Katrien hysterisch.
"Haha, wat dacht jij dan?" Grapte ik. Ik veegde de sneeuw met mijn handschoenen van haar gezicht. Zodra deze sneeuwvrij was kuste ik haar, kort maar hevig. We keken elkaar diep in de ogen en liepen weer een stukje verder.
Op de top van de heuvel viel onze mond open. We zagen een grote baai voor ons met een prachtige klif waarop besneeuwde dennenbomen stonden.
Katrien knuffelde me. "Mooi he?"
