Spannend ! ! !

Gij moet updaten, alsjeblieft ;o Want Jimmy'tje en Liv'je
moeten G6 op de wereld zetten ;o

Ik wil ook weten hoe het met ze gaat

^^
Schat, g6 is ál geboren..

Maarjaa, ik zal binnenkort weer eens updaten x3
Hopelijk heb ik vrijdag tijd.. Dan heb ik toch uitval :3

Omg, ik ben idd af en toe zo slim hea
Maar jaa, eerst wou ik zeggen dat ze moesten trouwen, maar dat klinkt
zo ouderwets :3
En wrijf het maar lekker in

Update? ;ooo

Zelfde reden Gwens topic

leuk

Zometeen een update, sinds lange tijd weer!
Ik wil sowieso snel dit dagboek afronden, dus daarom ga ik er meer tijd aan besteden :3
En ik hoop ook dat ik dat vol kan houden^^

Yaay yaay yaay ;D
Hij gaat verder, hij gaat verder

Hoofdstuk 6

Ik werd wakker van een regelmatig gepiep. Wezenloos stak ik mijn arm uit om het piepen te laten stoppen. Toen ik niet doorkreeg wat de bron van het gepiep was, opende ik mijn ogen. Het enige wat ik zag was een wazige vlek. Langzaam maar zeker nam de kamer vorm aan. Op een kastje naast mijn bed stond een apparaat, die de bron bleek te zijn van het gepiep. Voor de rest was er niet echt veel, het enige wat ik kon zien was wit. Een ziekenhuis.. Ik was in een ziekenhuis. Geen enkele andere plek kende zo weinig kleur en vrolijkheid. Maar hoe ik in het ziekenhuis terecht was gekomen? Vaag herinnerde ik me een inktblauwe lucht, waar veel sterren aan stonden.


Ik maakte aanstalten om op te staan, maar verstijfde toen ik een zachte stem hoorde. 'Liv?' Meteen voelde ik een steek door mijn buik trekken. Ook al had ik totaal geen besef van tijd en datum, zijn stem herkende ik toch. 'Jimmy?' Een stoel werd naar achteren verschoven, en niet veel later zat Jimmy naast me. Zachtjes streelde hij mijn haar. 'Ik ben hier'. Zijn stem was liefdevol, troostend, maar er zat ook een steek van pijn in. 'Wat is er?' Meteen voelde ik dat ik die vraag niet had moeten stellen, want Jimmy's arm verstijfde.


'Niks' mompelde hij, en hij sloeg zijn armen om hem heen. 'Jim, ik weet dat er iets is, en ik weet dat het mijn fout is, maar wat is er?' Hij fluisterde het zacht, maar dat verminderde de pijn niet. Ik had hem pijn gedaan, ik had hem kapot gemaakt, en ik voelde zelf ook pijn. Verdomd veel pijn. Opeens zag ik wat ik allemaal had gedaan. Ik had mezelf volgegoten met alcohol, ik had mijn ouders het leven moeilijk gemaakt, en toen ze me wilden helpen, gaf ik hun overal de schuld van. En hetzelfde had ik nu met Jimmy gedaan, ik had geen vertrouwen in hem gehad, had geprobeerd mezelf uit zijn leven te knippen.



'Jimmy, ik kan dit niet. Wat ik heb gedaan.. Ik kan het mezelf niet vergeven, en-' Jimmy legde een vinger op mijn lippen. 'Het kan. Ik heb je vergeven, en ook al kun jij jezelf niet vergeven, ik laat je geen derde keer weggaan.. Als dit allemaal achter de rug is, verhuizen we, en beginnen we een nieuw leven.. Samen met Rylan..' Pas toen hij Rylan's naam noemde, dacht ik aan mijn zoon. Jimmy merkte het, want hij zei: 'Hij is nu bij een vriendje, maar hij komt straks.. Je moest eens weten hoe erg hij je gemist heeft.. Je bent ook zo lang ik coma geweest..'


'Wat? Ik.. hoelang?' 'Behoorlijk lang, ik dacht dat je al dood was, maar godzij-' 'Jimmy, hoelang?' Jimmy zuchte en dacht na. 'Iets van vijf maanden, waarschijnlijk iets meer..' Vijf maanden. Ik had vijf maanden hier gelegen. Vijf maanden die ik aan niks had verdaan, een tijd waarin ik alles recht had kunnen zetten, mijn leven had kunnen beteren.. 'Wat is er?' mompelde Jimmy. Ik haalde mijn schouders op. 'Wanneer mag ik hier weg?' 'De dokter heeft gezegd dat zodra je wakker werd, ze nog wat testen zouden doen, en dat als je toestand goed was, je daarna mocht gaan'.


'Mama!' Rylan rende de kamer binnen, en sloeg zijn armen om me heen. Een beetje verbaasd knuffelde ik hem. Nu pas realiseerde ik me hoelang die vijf maanden eigenlijk waren. Rylan was al een stuk groter, terwijl hij de laatste keer dat ik hem gezien had in mijn armen had gepast. Een traan liep over mijn wang en ik keek Jimmy aan over Rylan's schouder. Jimmy had gelijk. We zouden hier weggaan en opnieuw beginnen, en als een echte familie leven, zonder al deze problemen die op dit moment zo onwerkelijk leken.


De volgende dag nog zaten we bij de dokter. Allerlei tests waren afgenomen, en hoogst waarschijnlijk kon ik vandaag weg. Ik moest huiveren bij die gedachte, omdat ik wist dat ik niet alleen het ziekenhuis zou verlaten, maar ook afscheid zou moeten nemen van Bridgeport, waar ik al heel mijn leven had gewoond.


'Ah, meneer en mevrouw Shadows.. O ja, hier liggen de papieren..' Zenuwachtig wiebelde ik op mijn stoel. Al die tijd was ik ervan overtuigd geweest dat alles goed was, maar nu begon ik te twijfelen. 'Nou, alles is goed in orde! Je zal soms nog wat last van hoofdpijn hebben door je harde val, maar ik denk dat je er niet veel last meer van zal hebben'. Opgelucht haalde ik adem, er was niks. Ik schudde de dokter de hand en maakte aanstalten om op te staan. 'Nou, het komt vast wel in orde met u en de kleine..' Ik verstijfde. 'Met w-wie?' De dokter trok haar wenkbrauwen op. 'Mevrouw.. U bent inmiddels al zo'n 22 weken zwanger..'


Jimmy en ik keken elkaar aan. We wisten allebei dat het kind niet van Jimmy kon zijn. En nu was het te laat om het kindje weg te laten halen.

OMG super spannend!

echt zo spannend!

btw waar heeft iedereen dat haar van dat meisje (sorry naam vergeten:-$)met die bruine kleur vandaan? (de onderste foto)

^
Dat is Liv :3
En het haar komt van Anubis, ik zal wel even een linkje zoeken^^
Hierzo

Bedankt beide btw!

Errrg spannend!

;|
Maar zie je wel, Jimmy is gewoon vet goed :3

^
Jaa :3

Ik heb de laatste update van Liv al, die nogal saai is^^
Maarjaa, ik zet hem toch maar online^^

Hoofdstuk 7

'Het komt echt wel goed' zegt Jimmy. We zitten samen op de bank in het huis van Jimmy. 'Goed? Jimmy, het komt niet meer goed.. We kunnen niet meer weg, en.. en hoe moeten we het Rylan vertellen?' Mijn stem sloeg over in paniek. 'Waarom zouden we niet meer kunnen verhuizen? En Rylan.. Het wordt moeilijk, maar we moeten hem het vertellen.. Het komt echt wel goed..' Jimmy kon makkelijk praten. Oké, hij had net zoveel shit meegemaakt als ik, met nog een jeugdtrauma erboven op, maar dan nog. Hij zou het kindje opvoeden net als het zijn eigen kind was, en ooit zou hij misschien nog gaan geloven dat het zijn kindje was, maar ik zou het kindje nooit als de zijne kunnen zien.


Toen kwam Rylan de kamer binnen. Ik zuchtte. We konden het beter meteen vertellen. 'Ry..'


'Je krijg een broertje of zusje..' Meer dan dat kon ik niet zeggen. Ik wilde niet liegen, maar natuurlijk kon ik moeilijk zeggen hoe het echt zat, dus moest het maar zo. 'Yeey! Dan ben ik niet meer alleen! En dan..' Hij begon een hele lijst op te sommen met wat ze dan samen konden doen. Glimlachend keek ik hem aan. Hoe zou hij gereageerd hebben als hij de waarheid wist? Ik wist zeker dat hij ooit de waarheid zou kennen.


De rest van de zwangerschap liep.. onrustig. Fysiek ging het veel beter dan mijn vorige zwangerschap, maar emotioneel.. Ik piekerde de hele tijd over later, over hoe alles ooit nog goed kon uitkomen. Jimmy fluisterde keer op keer dat het wel goed kwam, maar ik wist zeker dat ik niet de enige was die twijfelde. Ook zou de verhuizing niet door gaan. Jimmy vond het een geweldig idee om te verhuizen, maar ik wist zeker dat ik het niet kon. Toen hij het had voorgesteld, was het een oplossing geweest, nu.. Het zou alles er alleen nog maar erger op maken.


En uiteindelijk kreeg ik niet één, maar twee kleintjes. Lullaby en Luna. Twee prachtige meisjes met rode haren, blauw ogen en een donker huidje. Ze waren ongelofelijk knap, maar toch was ik teleurgesteld dat ze niets van mij hadden. Hoe kon ik ooit nog doen net alsof ze van mij en Jimmy waren?

Und een plaatje van de nieuwe heiress, Lullaby Shadows, G6 alweer :3

Mooie naam, Lullaby ;o
En een super update.