Mooie gedichten!

Mooie gedichten allemaal! (:

De komma's kloppen weer eens niet & deze stukjes horen eigenlijk niet bij elkaar, maar het sluit aan en ach
Eeen, aangezien ik nu weer alleen maar kan zeuren op mijn schrijfstijl, geen harde kritiek please (:

Beide geïnspireerd op Best of Me, Sum 41

Glinsterende tranen stromen over mijn wangen, maar er is niemand om ze weg te vegen. Mijn handen trillen, mijn lichaam schokt op het ritme van de tranen die het zicht vertroebelen.
Stemmen spoken door mijn hoofd, gedachtes buitelen over elkaar.
Ik ben niet in staat om antwoord te geven. Ik ben niet in staat om logisch na te denken.
Alles is bij jou. Mijn gedachten, mijn hart.
Mag ik wel om je huilen, nadat ik je dit allemaal heb aangedaan? Was alles anders gelopen als ik niet zo stom en egoïstisch was geweest?
Misschien, misschien niet. Ik zal nooit het antwoord weten.
Want jij bent weg. Voor altijd.

‘Het was niet de bedoeling, echt niet,’ snikte ze. Glinsterende tranen gleden geluidloos over haar witte wangen, die de grote wallen onder haar helderblauwe ogen extra benadrukte.
Haar bruine krullen, die normaal glanzend rond haar hoofd dansten, lagen nu als oud stro plat op haar hoofd. Haar mascara was uitgelopen tot enkele zwarte strepen die dwars over haar gezicht liepen, haar tere lichaam kromp bij elke traan verder ineen, bang voor een klap of iets dat haar hart nog meer kon breken.
Als haar hart zichtbaar en van glas was geweest, had hij gezien dat het in duizenden kleine rode splinters was gebroken, onherstelbaar beschadigd. Het had zichzelf al velen keren hersteld, maar na elke nieuwe verwonding duurde het weer net wat langer.
Zelfs als hij haar excuses aanvaardde zou haar hart niet meer hetzelfde zijn.
Maar hij zou haar excuses niet aanvaarden. Hij wilde niets liever dan haar in zijn met tatoeages versierde armen sluiten, haar fluisterend vertellen dat alles weer goed was, zijn lippen teder in haar bleke nek drukken.
Maar het kon niet, met alle wil van de wereld niet. Hij, die zich nooit ergens zomaar aan overgaf, moest zich nu toch echt overgeven aan het lot. Tranen brandden in zijn ogen, hoe hard hij er ook tegen vocht. Zijn ware emoties laten zien zou het voor hun beide niet makkelijker maken.
‘Het is over Juul,’prevelden zijn lippen terneergeslagen. Ze incasseerde de laatste klap zwijgend, boog verslagen haar hoofd.
Maar toch verbrijzelde haar hart nog net wat meer. Er was inmiddels niets meer van over dan klein rood gruis.

Marlinde, jij gaat nooit meer over jouw schrijfstijl zeuren.. Dat was gewoon geweldig. o;

Ik heb weer een short story geschreven. Ik ben er best trots op ^^
Sorry als 'ie een beetje lang is o:

Life’s hard. That’s what they told me when I was younger. I always believed them. I believed them, because I didn’t know any better. I didn’t know anything about life. I only knew my small white room with a bed and a chair. Once or twice a day a white creature would come into my room. It never said anything. It just came to me. Checked on me. And would walk out of the room again. And how hard I tried to go through the same spot the creature went, it just wouldn’t work. I was stuck in here. And I always will be. Because I’ve always been. I don’t know how long I’ve been here. But it seems like ages. You lose track of time when you can’t tell the difference between night and day because you’re trapped in a white room. A white room with a huge mirror. I wonder what’s behind it. The only thing I know about it is that I can see my reflection in it. The reflection of a little girl with sad, hollow eyes. Eyes filled with pain and loneliness. I always feel the need to embrace her and tell her that everything’s going to be fine. Then I realize it’s me in that mirror. That I’m the pale girl in the mirror. The girl that has been stuck in a small white room for as long as she can remember.
But today things changed. I was laying in my bed, staring at the ceiling. Suddenly the room became dark and I couldn’t see a thing anymore. I got up and walked towards the mirror. I could hear sounds coming from the other side of it. Then I got blinded by a light that seemed to come from out of nowhere. I blinked a couple of times to let my eyes get used to the light. I could see things moving on the other side of the mirror. The noise became louder, the things moved faster. One of the things stopped in front of me and stared right into my eyes. It turned it’s head to one of the other things while it pointed at me. Could these creatures be the humans I’ve always been warned about? The humans who killed so many of my kind? The humans who destroyed everything in my life? Suddenly an opening appeared in one of the white walls. A creature that came from that opening was walking towards me. I wanted to scream. I wanted to run. I wanted to escape through that opening, but it was as if I was nailed with my feet to the ground. The creature grabbed my hand. It spoke to me in peaceful, silent words. Her eyes looked so friendly, not like the eyes of the other creatures I’ve seen around here. As if I was hypnotized I followed the girl out of my room. I finally got out of that tiny room, but I didn’t feel the slightest excitement. I felt no emotion at all. I just felt numb.
The sparking object in front of me brought me back to reality. The girl was still holding my hand and was still speaking to me. But there was a tall, muscled man on my other side. I looked in front of me. The sparks that came out of the object scared me. I jumped, rolled, screamed, pulled and pushed, just to try and come free. Unfortunately, nothing seemed to work. As if the girl’s hand was glued to my wrist. I looked back at her face. Her once beautiful eyes were now hollow and black. There was absolutely no expression on her face, like she suddenly changed into a doll. I looked at the man. He had the exact same hollow eyes and emotionless expression. The sparks were coming closer and my heart was pounding in my chest. The girl said something I didn’t understand. A tiny smile appeared on her face. It definitely wasn’t a friendly smile. It was a smile of satisfaction, as if she had lost a burden. Then I understood why she was satisfied. I was the burden. The burden she just got rid of.
The green grass felt soft underneath my light body. The sunshine felt warm on my cheeks. The breeze felt peaceful while it was playing with my hair. I opened my eyes. I was in paradise. The place I’ve always wanted to be. The place I never thought to end up in. I was surrounded by my long lost family. It was like a dream that came true. It was like I was in heaven. It was like I got what I’ve always dreamed about to make up for my sufferings. It was a long way to get here, but it was more than worth it. Don’t ever give up on your dreams. Fight for them and you’ll be rewarded for your struggles. At least, that’s what I’ve learned.

Een paar weken terug heb ik een one shot geschreven voor op Tumblr. het is in het Engels geschreven, maar zo heel goed ben ik daar niet in, dus er kunnen wat fouten inzitten. Of veel...
Her trouwens een Ziall (Zayn en Niall) van One Direction. Als je helemaal niet houdt van 1D, dan kan je misschien andere namen bedenken of helemaal niet lezen. x'D
Het is geïnspireerd op dit.

Bittersweet

When we’re young, we all do stupid things. It’s in our nature, we just can’t help it. Puberty is a player after all. It plays shameless with our feelings and without even knowing, it destroys us. First we feel like we’re on top of the world and next we just want to cry and die. It’s astonishing how many teenagers find a way to crawl out of their darkest times. Our mood is like the wind. It can change so drastically and yet we manage to beat it eventually. Love, sadness and angriness. They’re so hard to control. It’s the bittersweet between my teeth and I try desperately to find the in-between, but I couldn’t find it. It’s sad that some people can’t beat their demons. Even more if you think about I couldn’t help him. ‘Stop being so sorrowful! It’s not your fault!’ is what he would say if he was here. I can even hear him say it, although I know it isn’t real. I beg to hear it. Every single vein in me wants to hear his voice one more time. Life’s cruel, it’s always hard. Not only puberty.


Blood stains, an image I’ll never lose. The red tiles which were white as snow at first, my most desired liquid. It has touched the top of my fingers and I lubricated it all over my face. Weird, I know. But I was sick, sick of sorrow. I already knew he was dead. That’s why I didn’t call the ambulance immediately. It was all a temporary escape. He probably didn’t mean to die, but he did. Eventually the ambulance came and put the boy in a black body bag. He cut an artery. He was dead for two hours when I found him. That was what they told me. I could only think about how I was supposed to live without him. After that, I was practically kicked out of the hospital. ‘Go home and have a nice sleep,’ they said. I snorted. How could I have a nice sleep? My life was smashed in thousand pieces that day. I became lifeless and I sat all day long on my bed watching out of the window. Looking at those happy faces. Something I lost ability to. I lost the most important thing in my life. Niall Horan was my breath.

‘Broken skull. Was killed instantly,’ said a doctor when she pulled the white sheet over my head. That was two days after Niall died. I couldn’t live without my prince charming, I needed to find him. And for that, I needed to be dead.

Back in the present, I’m locked in the in-between and I can’t find a way out. I’m searching for that mop of blond hair, but it’s nowhere to be found. I’m lost in a place where we searched for when we were teenagers. Now I want to get rid of this place. It’s cold as ice and I never felt more lonely than at this moment. Everything is dull and empty, just like my heart. I wish I could colorize it, but for that I need my little leprechaun. I don’t care if it turned a little greenish, it’s my favorite color after all. With little steps I go forward, maybe it’s a curse. Like a tantalization I can’t reach my happiness, my life and my breath. I cry more now. More than in my past life. Most people who lost the love of their life by the merciless death, think suicide is the best solution, but it’s not. I thought I would be reunite with him, but nothing is less true. I’m withering in my second life and I can’t do anything about it. I just can’t live without him, which is ironic if you assume I’m already dead.
In my head I’m counting all of my mistakes, and there are a lot, but committing suicide is the biggest. Love is blinding, I know that now. But my love will never die. It’s not mortal like the human race.

Big teardrops run across my tanned cheeks. If I only could let it go before it was too late, but unfortunately I’m way too late. I couldn’t save him, I couldn’t save my family and friends from a broken heart, I couldn’t even save myself. Maybe I deserve this.
Will I go mad if I stay here too long? It looks like it.

Images of two hot bodies, pressed against each other, are passing by. It’s unfair I can’t get it back. I want it all back. My family, my friends and my boyfriend. When it’s given or taken away, you never can get it back. No matter what you do.

I’m Zayn Malik, And I died the 13th of July. I’m stuck in a world between heaven and earth, wishing I never died.

Death never gave my breath of love back.

Heel mooi verhaal Zozi!

Erg mooi allemaal!

'Death'

Everyone thinks about it at one moment. It's a moment in your life you don't want to know about, but you do because it will happen.
What if? What if is one of the main things you think about when you think about death, what if we will still live? What if we just see our families from heaven?
And when you're there, what would we think about?

Nous ne savons pas qu'est-ce qu'arrivera. Ce n'est pas sûre, le mort, c'est une chose qu'arriver. Quand nous ne savoirons pas c'arrive.

^ arriver is in deze context 'gebeuren'

Ik heb dit verhaal een hele tijd geleden geschreven en daarom zullen er vast ook wel fouten in zitten, maar meer kon ik niet vinden.. Het is wel heftig, trouwens. Nouja, hope you like it!

Natascha
Ik gooide de deur met een klap achter me dicht en liet mijn benen het werk doen. Tranen rolden over mijn wangen, nee, ze stroomden. Ik hoorde de deur weer open gaan net voordat ik om de hoek was.
“Natascha, wacht!”, riep hij. Hij had mijn leven verpest, mijn droom verprutst. Door hem had ik niks meer over gehouden. Het was allemaal zijn schuld dat mijn leven niks meer waard was. Ik keek achterom en zag hem achter me aan komen. Ik begon harder te lopen. Het lopen veranderde in snel wandelen en daarna rennen. Harder rennen.
“Natascha! Alsjeblieft!”, riep hij en rende achter me aan.
“Laat me met rust!”, gilde ik hees en wilde nog harder rennen. Ik had bijna geen kracht. Die had ik verspild aan iemand die het niet verdiend had. Die man die achter me aan rende, dat was Dean. Dean wist mij te verleiden. Die herinnering vloog me even voorbij. Hij nam me mee naar zijn huis en ik werd verliefd op hem. Mijn ouders zagen in dat hij slecht was, maar ik niet. Ik hield van hem en was verblind door mijn liefde. Mijn liefde voor een enorme zak had me alles afgepakt.
“Natascha, wacht nou!”, riep Dean nog een keer. Ik zag dat ik een achterstand opliep. Hij kwam dichterbij. Ik zag de brug al naderen. Ik was er bijna. Dan was ik overal vanaf. Mijn laatste kracht gebruikte ik voor dit laatste stukje tot de rust.
“Nee, Natascha!”, riep Dean. Zijn stem sloeg over, maar mij kon het niks schelen. De tranen waren gestopt met stromen. Mijn hak brak af en ik hinkelde verder. Ik stond bijna op de brug. Ik schopte mijn andere hak naar achter en hoorde Dean schreeuwen. Waarschijnlijk was hij gevallen. Maar goed ook.
Ik stond op de brug en keek naar beneden. Ik moest snel handelen en keek om me heen. Hoe kon ik dit het beste doen? Dean was alweer overeind gekomen en kwam steeds dichterbij. Ik trok mezelf op aan het hek. ‘Bijna, Natascha, dan ben je overal vanaf. Niemand die je zal missen. Het is beter,’ zei een stem in mijn hoofd. Ik geloofde die stem heilig. De stem had me door al mijn problemen geleid. Ik stond op het hek en hield me met één hand vast aan een paal. Dean stond bijna achter me. ‘Spring dan!’, riep de stem. Ja, dat moest ik doen, ik moest springen. Nog een stap en Dean was bij me. Ik haalde nog een keer adem.
“Ik hield van je,” fluisterde ik naar Dean en liet me vallen. Voorover. Ik wist dat ik dit niet ging redden, dit zou mijn einde zijn. En dat was beter. Ik viel en voelde de wind razend snel aan me voorbij gaan. Herinneringen vlogen in een snel tempo voorbij. Ik als baby, peuter en kind. Ik zag de kinderen uit mijn klas die me pestte. Die zouden me niet missen. Mijn ouders, die wilde me niet meer kennen na wat ik had mee gemaakt. Ze zouden niet eens op mijn begrafenis komen. De ontmoeting met Dean. De enige in mijn leven waar ik van hield en ik dacht dat het wederzijds was. Ik sloot mijn ogen. Het was niet wederzijs, het was bedrog. Hij ging vreemd, ik kwam te vroeg thuis van mijn werk en zag hem met een ander. Ik opende mijn ogen en zag dat het water dicht bij was. Even wilde ik terug, dit moest ik niet doen. Dean was niet nodig in mijn leven.
“HELP!”, gilde ik. Ik voelde een harde klap in mijn gezicht en op de rest van mijn lichaam. Ik zakte voor mijn gevoel steeds langzamer naar de bodem en voor mijn ogen werd het zwarter en zwarter. En toen was het voorbij, geen zorgen, niks.

Ik vond hem zo meeslepend, Anna.

Echt heel mooi Anna! Ö

Dit heb ik een tijdje geleden geschreven. Het was mijn eerste one shot en het is een Narry (Harry en Niall). Als je niet houdt van One Direction kun je de namen veranderen of proberen iemand anders in te beelden bij de namen. ^^ Oh ja, het is ook wat angsty/dramatisch. Of dat probeerde ik toch. x'D Sorry voor de lengte en fouten. Ö

Dead Love

Alsof mijn leven nog niet erg genoeg was, moest ik, Niall James Horan, verliefd worden op een van mijn beste vrienden. We kenden elkaar nu iets meer als een jaar, maar toch was ik al vanaf dag één voor deze jongen gevallen. Beter gezegd, ik was nog steeds aan het vallen in een eindeloze put. Een put waar ik elke dag wanhopig probeerde uit te klimmen, maar hoe meer ik mijn best deed, hoe dieper ik zou vallen. De bruinkleurige krullen, de groenige ogen, en het oh zo fantastische karakter waar ik als boter in een hete pan voor smolt, waren de boosdoeners die mijn leven zo nodig nog zieliger konden maken. Ik was geen stoere kerel met gespierde armen die met één vingerknip alle slechteriken met hun staart tussen hun poten de laan uit kon sturen. Hun denkbeeldige staarten weliswaar. Noch zag ik er knap of goed uit. Mijn vuilblonde haren, mijn blauwe ogen die zogezegd iedereen mooi vond, mijn scheve tanden en ga zo maar door. Mijn beugel moest een oplossing bieden voor het probleem 'tanden', maar toch had ik het gevoel dat mijn zelfvertrouwen geen boost kreeg. Het was al lang duidelijk dat ik een hopeloos geval was, waar niets meer aan te doen viel. Waarom zou Harry, de bruin krullige jongen, me ooit zien staan? Het enige dat hij ziet staan is Louis Tomlinson. Het was altijd Louis Tomlinson. Toch was er nog steeds een sprankje hoop in mijn lichaam te vinden dat ervoor zorgde dat ik nog normaal kon functioneren. Telkens als Harry besloot om me een lach waardig te gunnen, werden er kleine vlindertjes in mijn buikholte geïnjecteerd, gevolgd met één paar vuurrode wangen. Om niet te breken, hield ik in mijn achterhoofd dat Harry over vijf minuten weer gezellig op Louis' zijn schoot zou zitten, elkaar zoetsappige koosnaampjes geven die me innerlijk deden kotsen. Ja, ik was jaloers. Dat is een perfect normale menselijke reactie. Dus nee, ik schaamde me er niet voor. Toch hield ik die ene hoop vast dat Harry heel misschien ooit naar me toe zou komen, en zeggen dat hij van me hield. Helaas ging die dag misschien nooit komen. Alles werd duidelijk toen ik mijn appartementsdeur met een zwaai open zag gaan waarna er een nerveuze jongen met grote passen op me afkwam gelopen. "Harry?" Bracht ik verbaasd uit terwijl ik mijn ogen liet glijden over zijn perfect gebouwde lichaam.
"Niall," begon hij. Ik zag dat er kleine zweetdruppeltjes over zijn voorhoofd liepen. Waren ze een product van het lopen? Of van de zenuwen? Wie weet. Misschien wel van beide.
"Niall, ik moet iets bekennen," zijn stem was schichtig, en zag ik daar een traan in zijn ooghoek? Hij perste zijn lippen even op elkaar en kwam daarna wat dichter bij me staan met zijn hand rond mijn pols. "Beloof me alsjeblieft dat je niet gaat lachen?" De wanhoop was in zijn stem te horen waardoor ik plots beschermende gevoelens over de jongen kreeg. Ik wil mijn armen rond zijn middel slaan en in zijn oren fluisteren dat alles goed zou komen. "Niall, ik denk dat ik verliefd ben," bekende hij met zijn ogen naar de grond gericht. "Dat is het?" Vroeg ik een beetje verbaasd. "Dat overkomt duizenden mensen per dag." Harry schudde driftig zijn hoofd. "Ik ben verliefd op een jongen Niall." Eén enkele vlinder ontwaakte opeens in mijn buik, en ik voelde me wat warmer worden. "Niall, zeg iets." Beveelde Harry me zachtjes zijn ogen recht op de mijne gefocust. "Nou en dat je verliefd bent op een jongen. Wie is het?"
De greep rond mijn pols verslapte iets. Uit reflex liet ik mijn ogen naar mijn pols glijden. Onder mijn pols liet hij de tip van zijn schoon halve cirkels draaien op de vloer. "Alsjeblieft ga niet lachen," smeekte hij weer. "Harry! Voor de draad ermee. Ik beloof dat ik niet zal lachen." Beloofde ik plechtig en deed alsof ik een kruisje tekende ter hoogte van mijn hart.
"Het is Louis." De woorden werden zacht uitgesproken. Bijna niet hoorbaar, maar voor mij waren ze duidelijk hoorbaar. Het laatste stukje hoop dat me nog leven hield, was plots op de meeste ruwe manier gedoofd. Harry hield niet van me, hij hield van Louis. Natuurlijk, altijd Louis. Ik was dood nu.
"En ik wilde vragen of je voor me aan Louis wil vragen of hij ook van mij houdt?" Ik werd door de stem van Harry weer op de wereld gezet. Een verwarde blik werd zijn kant opgestuurd. "Alsjeblieft Niall. Jij bent de enige bij wie ik terecht kon, en ik ben te bang om het zelf tegen Louis te zeggen." Weer dat smekende toontje. Ik kon het niet meer verdragen. Gebroken was ik, en ik wilde zo graag tegen Harry zeggen hoeveel ik van hem hield. Zeggen hoe knap, en lief hij wel niet is. Ik wilde hier en nu mijn liefde verklaren aan Harry. Maar een "Ik doe het voor je, en ik denk dat hij ook hetzelfde voor jou voelt" gevolgd door een glimlach waar geen greintje vrolijkheid meer in te vinden was, verliet mijn mond.
"Je bent fantastisch Niall! Als ik ooit wat voor je terug kan doen?" Harry had het vast gemerkt dat dit niet de lach was die ik gewend was te geven, maar hij was nu te druk met Louis. Het deed me goed dat hij blij was. Alleen had ik gehoopt dat ik die reden was geweest. "Je moet niks terugdoen. Ik ben al lang blij dat jij gelukkig bent." Een kleine hint die niet werd opgemerkt door Harry. Alweer. In plaats daarvan liep hij opgelaten de kamer uit. Mij achterlatend in het donker. De zachte druk achter mijn ogen begon steeds groter te worden, en uiteindelijk vloeiden er zoute tranen over mijn wangen. Mijn maag voelde aan alsof ze zich had omgedraaid en nu naar boven wilde komen. Ik voelde me misselijk van verdriet. Tevergeefs probeer ik de tranen van mijn gezicht te vegen, maar meteen werden ze vervangen door een nieuwe vloed. Ik rende naar mijn kamer waar ik me op mijn buik op het bed liet vallen. Mijn gezicht begroef ik in het zachte kussen. Pas als ik ademnood kreeg, haalde ik mijn gezicht van het kussen. De kamer werd enkel verlicht door een witte gloed van de maan. Mijn lichaam voelde zwaar en loom aan. Met moeite hof ik mijn arm op waarna ik het met een doffe dreun op het kastje naast mijn bed liet vallen. Na een aantal seconde vonden mijn vingers het knopje van mijn nachtlamp. Waarna deze een gelige gloed over mijn lichaam liet glijden, ging mijn zelfde hand naar de schuif van het kastje. Daar was een klein groen boekje te vinden dat zijn beste tijd al gehad heeft. Met nog wat moeite ging ik rechtop zitten en graaide een pen van de vloer. Het boekje was gevuld met mijn gevoelens van het afgelopen jaar voor Harry. Het was een dagboek dat ik ooit van mijn broer gekregen had, maar ik schreef er pas in toen ik Harry ontmoette. Het was een middel om mijn gedachten en gevoelens ergens aan kwijt te kunnen. Elk detail was erin beschreven hoeveel ik van Harry hield. Vroeger was het geschreven met nog een sprankje hoop, nu zou het een donker stukje zijn. Doods en leegte was hoe ik me nu vanbinnen voelde. Niets kon me nog schelen. Sommige letters werden wat vervaagd door de tranen die erop landde, maar dat maakte me niks uit. Hierdoor straalde het stukje verdriet uit. Uiteindelijk zette ik mijn laatste punt in het boekje en veegde nog snel de tranen van mijn geïrriteerde ogen. Ik gooide het boekje ergens op de grond, geen zin meer om het netjes weg te leggen. Wat maakte het nog uit?
Ik liet me op mijn zij op bed vallen met mijn knieën dicht tegen mijn borstkas opgetrokken. Opgerold in een balletje viel ik huilend in slaap.

De volgende ochtend werd ik gewekt door het irritante geluid van mijn wekker. Het was het refrein van "What makes you beautiful", maar er was niets dat nog mooi voor me zou kunnen zijn. Alleen Harry. Harry. Ik werd weer herinnerd aan het feit dat ik vandaag aan Louis moest vertellen dat Harry verliefd op hem was. Stiekem hoopte ik dat Louis "nee" zou zeggen, maar die gedachten schudde ik al snel mijn hoofd uit. Het zijn mijn vrienden, zoiets denk je niet over je vrienden.
Ik zuchtte, liet me uit bed glijden, en ging richten de douche. Ik weigerde om me te bekijken in de spiegel en draaide de kraan open waarna er al snel hete stralen uit de douchekop kwamen. Verveeld ging ik eronder staan. Lusteloos liet ik de warme druppels op mijn bleke huid vallen, mijn gezicht naar mijn voeten gericht. Na een tijdje draaide ik de kraan weer dicht en droogde me even lusteloos. Ik nam een spijkerbroek en een witte t-shirt. Mijn aandacht voor wat ik aandeed was volledig zoek. Het is niet dat er iemand zich interesseert in hoe ik eruit zie. Schoenen gevuld met lood ging ik richting Louis' appartement dat een verdieping lager was gelegen. Mijn vuist stopte net voor het de houten deur zou raken. Vandaag zou ik mijn ware liefde koppelen aan iemand anders. Het was hard, maar dat was nu eenmaal het verhaal van mijn zielige leven. Ik klopte drie keer op de deur voor er een breed glimlachende Louis in de deuropening verscheen. "Hey Niall, wat kom jij doen?" Met moeite wist ik een glimlach tevoorschijn te toveren die even nep was als alle andere. "Ik moet met je praten," zei ik rustig terwijl ik langs hem heen de woonkamer inliep. Zachte voetstappen volgde me op de voet. Wanneer ik me omdraaide zag ik een verwarde Louis me aankijken. "Het is misschien beter als je even gaat zitten," ging ik verder zonder enige emotie. Hij keek me even aan, maar ging toch zitten. "Louis, ik ga niet rond de pot draaien," het leek veel gemakkelijker voor me om meteen voor de draad ermee te komen. "Harry is verliefd op je. Hij vroeg aan mij of ik wou vragen of je hetzelfde voor hem voelt." Zei ik. In normale omstandigheden zou ik gelachen hebben om de blik die Louis me gaf. Zijn mond was een beetje open gezakt en hij leek in lichte shock. "Ben je serieus?" Vroeg hij waar het ongeloof in zijn stem goed te horen was. "Zo serieus als nu ben ik nog nooit geweest." Weer een nep glimlach. "Je maakt echt geen grapje?"
"Louis! Ik maak echt geen grapje." Zei ik een beetje geïrriteerd. Hij moest het er niet inwrijven, ook al had hij niet door dat hij dit deed. Ik kon het hem wel vergeven. Dit keer was ik getuige van de grootste glimlach die Louis ooit op zijn gezicht gehad heeft. "Je houdt dus duidelijk ook van Harry," Nog een glimlach die zo nep was als een barbiepop. "Ja duh," bracht Louis als antwoord uit. "Ik wens al maanden dat hij verliefd op me is." Een krop in mijn keel maakte me misselijk. Ik kon Louis zijn geluk toch niet ontnemen? Kan ik? Nee, Louis verdient Harry met de volle honderd procent. "Go get him tiger!" fluisterde ik. Meteen daarna sprong hij op van de bank en liep de deur uit. Weer bleef ik alleen achter, met de gedachte dat Louis de liefde van mijn leven voor mijn ogen zou wegkapen.

Twee jaar lang heb ik de liefde tussen de twee moeten aanzien en aanhoren. Twee jaar lang heb ik moet verdragen dat zij twee samen waren. En steeds ben ik erin geslaagd om te blijven lachen en grappen te maken, alsof de echte Niall nooit weg geweest is. In werkelijkheid was de echte Niall dood, en was deze Niall, die ik 'ik' noemde, een leeg omhulsel. Tot drie dagen terug, toen een overgelukkige Harry mijn appartement binnen kwam gestormd. "Louis en ik gaan trouwen!" Had hij geroepen, blij als een klein kind dat net een snoepje van zijn ouders had gekregen. Even had ik hem met grote ogen en open mond aangekeken. "Je bent nog maar twintig, Harry." Had ik nog net kunnen uitbrengen. "Ik weet het Niall, maar ik hou zoveel van hem. Ik heb meteen 'ja' gezegd." Ging hij vrolijk verder. De volgende lach was een van de moeilijkste nepglimlachen die ik ooit heb moeten geven. "En ik wil dat jij mijn getuigen bent. Jij hebt ons tenminste samengebracht." Had hij er nog aan toegevoegd. Zonder mij waren ze heus ook wel een stel geweest. Daar had ik niets mee te maken. Ik had alleen maar kort geknikt. Als hij er gelukkig van werd, dan deed ik dat voor hem. Zijn geluk was het enige doel dat ik nog had in dit leven. Maar weldra zou Louis die taak kunnen overnemen.

Nu. Drie dagen later stond ik met een gepijnigde blik naar het grijze kostuum te staren waarin ik later deze dag voor Harry zou getuigen. Ondertussen probeerde ik mijn glimlach te oefenen voor als Harry ieder moment de kamer kon binnenstormen. We hadden afgesproken, of beter gezegd de rest, had afgesproken dat Harry bij mij zich zou omkleden, en de rest bij Liams appartement. Mijn mond toonde net op tijd een geforceerde glimlach als Harry de kamer binnenkwam. "Hey Nialler," begroette hij me met een grote glimlach. "Hazzah!" Riep ik zo vrolijk mogelijk terug. "Ik moet nog eerst even douchen. Jij kan wel verder?" Vroeg ik. Hij knikte en haalde zijn kostuum tevoorschijn.
Als ik me had herinnerd dat mijn dagboek nog steeds in mijn kamer rondslingerde, had ik Harry nooit alleen in mijn kamer gelaten. Maar het lot had anders beslist. Toen ik tien minuten later de kamer binnenkwam, zag ik dat Harry me vragend aankeek. Een verwarde blik was mijn eerste reactie geweest, tot ik het groene boekje opengeslagen op zijn schoot zag liggen. Snel liep ik naar hem en graaide het van zijn schoot. "Hoeveel heb je gelezen?" Vroeg ik angstig, eerste tranen die over mijn wangen gleden. "Genoeg om te weten dat je verliefd op me bent. Dat boek gaat alleen over mij." Fluisterde hij zachtjes. De moed zonk me in de schoenen, en mijn benen leken me niet langer meer te kunnen dragen. Tranen vloeiend over mijn wangen, viel ik op mijn knieën. Haast meteen kroop Harry naar me toe en sloot me in zijn armen. "Niall, waarom zei je niks?" Snuivend keek ik naar hem op. "Wat moest ik dan zeggen Harry? Dat ik verliefd op je ben en zo je geluk verpesten met Louis?" Een duim dat afkomstig was van Harry probeerde de tranen uit mijn gezicht te vegen. "Dat kon ik niet Harry." Voegde ik er uiteindelijk aan toe. "Maar je eigen geluk kon je wel verpesten?" Vroeg hij ongelovig. Mijn schouder gingen zachtjes op en neer van het huilen. "Als dat betekent dat je gelukkig bent? Dan ja." Ik zag dat Harry moeite had, want hij beet op zijn onderlip. Iets wat hij altijd deed als hij nerveus was of niet wist wat doen. Ik makte me los uit zijn greep, en zorgde nog voor een pijnlijk glimlach. "We moeten ons klaar maken. Je hebt een trouw te doen." Met die woorden stond ik op en trok het grijze kostuum aan. Na een tijdje deed Harry hetzelfde.

De trouw ging als in een waas voorbij.Ik herinnerde me vaag genoeg niets van het hele gebeuren. Waarschijnlijk had mijn geest het meteen allemaal verdrongen. Nu keek ik uit een heleboel lachende gezichten die gek stonden mee te dansen op de muziek. Het duurde niet lang voor mijn ogen op Harry vielen. Hij leek zo gelukkig, nog nooit had ik hem zo gelukkig gezien. Maar toch verscheurde het me vanbinnen dat ik niet de reden was. Ik wierp nog een laatste blik op Harry en liep toen langs de feesters naar buiten. Net als ik de auto in wilde stappen, voelde ik hoe een hand op mijn schouder gelegd werd. Groene ogen was wat ik te zien kreeg als ik me omdraaide. "Ga je weg zonder afscheid te nemen?" Hoorde ik Harry zeggen. Ik glimlachte gebroken en haalde mijn schouders op. "Harry, ik ben blij dat je gelukkig bent. Ik wou alleen dat ik de oorzaak daarvan was." Harry's mond ging al open om iets te zeggen, maar ik liet hem niet toe. "Sorry dat ik niet perfect voor je ben." Met die woorden draaide ik me om en stapte de auto in. Dat was de voorlaatste keer dat Harry me ooit zou zien. De laatste keer trof hij me dood aan in mijn appartement. Bungelend aan een touw met onder mij een omgevallen stoel.

Euhm, ik heb een stukje Engels, en ik denk eraan om het in het Nederlands te gaan herschrijven voor NaNoWriMo.

She was laying on her bed, wrapped up in blankets, her one leg crossed over the other when I briskly walked into her room. Or at least the little bit of her that made it her's: the red vivid suitcase, the dazzling photographs on the sidetable, the hanger with carefully picked clothes she hadn't wore yet. I felt a bit sad, looking at it from my place.

I knew that those dark sleepy eyes looking at me, watching my moves without missing a thing, had seen something terrible nobody could understand. Something so deep, that it had broken the pieces of her sparkling heart and that it had made her lose a bit of confidence in humankind. But I seemed the only one who knew that her nightmares repeated themselves night after night and that she refused to come out of bed. I seemed the only one who cared and it hurt. It hurt so bad knowing your best friend had lost everything she once had. And this is how the story began...

Mijn Engels is niet super of zo. Dus als je een foutje tegen komt, schroom niet (: Daarom ga ik het ook in het Nederlands schrijven, als ik het ga schrijven. Wat vinden jullie? Dat eerste stukje had ik al, en ik heb nog meer maar dat moet ik nog overtypen, dat laatste stukje verzon ik net ter plekke vandaar het kwaliteitsverschil

Ik heb een keer verhaal geschreven in groep 8 van 10 a4'tjes niet echt groot maar ja het is een verhaal.

Leuk allemaal! =D


Dit heb ik net ff snel geschreven in kladblok. ;3



Stilletjes keek ik hem aan, zijn gezicht was van me afgewend maar ik wist hoe hij keek.
"Raven", zijn stem doorbrak de stilte.
Hij schudde zachtjes zijn hoofd toen hij mijn naam bleef mompelen; "Raven, Raven, Raven"
Na een tijdje stopte het en ik keek weg, voordat zijn ogen de mijne zouden ontmoeten.
"Raven", zijn stem klonk dichterbij, hij moest nu wel voor me staan. Ik durfde niet te kijken, niet in zíjn ogen.
"Raven!", ditmaal klonk zijn stem als een zweepslag. Geschrokken keek ik op en ontmoette zijn ogen. Onze gezichten waren maar een paar centimeter van elkaar verwijderd, het bezorgde me rillingen over mijn lichaam.
"Waarom?", fluisterde hij zacht, zijn ogen stonden verdrietig. "Waarom Raven? Waarom heb je dat gedaan?"
Wat gedaan?, wilde ik vragen, maar ik kon niet, mijn keel was dicht, alsof hij was dichtgeknepen. Ik sloeg mijn ogen neer als antwoord.
"Kijk me aan!", siste hij. Ik sloot mijn ogen, nee ik zou niet luisteren. Niet naar hem!
Hij lachte, bijna een bulderende lach. Ditmaal opende ik wel zijn ogen. "Idioot! Wat denk je nou? Dat je van míj, míj nog maar liefst, kan winnen!", hij schreeuwde en ik werd koud van binnen.
Toen, abrupt, stopte zijn gelach en voelde ik iets kouds. Mijn handen vlogen naar de plek waar ik het voelde en ik sneed me, mijn hoofd vloog omlaag om te onderscheiden wat het was, maar het was te donker. Ik probeerde te voelen wat het was, maar ik had het sneller door.
Iets warms spreidde zich over mijn buik, kroop in mijn shirt en gleed omlaag.
Mijn ogen waren wijd opengesperd.
"Doe ze maar dicht lieve schat, dat staat mooier als ze je vinden", hij lachte kort en zijn voetstappen zeiden dat hij wegliep.
"Ne-", begon in te roepen, maar ik stopte, iets zei me dat ik moest stoppen, niet mijn hoofd, maar mijn lichaam.
Trillend zakte ik door mijn knieën.
Het voorwerp was een dolk geweest, een vlijmscherpe dolk, wat doelde als een moordwapen.
Plots klonken er opnieuw voetstappen, ik keek op, voelde hoop opvloeien.
"Wat vergeten", zei een stem, híj.
Ik onderscheidde vaag zijn figuur en zag hoe hij voor me knielde. Zijn handen tastte mijn buik af, opzoek naar de dolk. Toen zijn handen deze omsloten, haalde hij diep adem.. en trok.
Het deed pijn, een flauwe schreeuw kwam over mijn lippen en ik zakte neer op mijn zij.
"Toch jammer", mompelde hij. "Zo'n jonge en mooie schoonheid, zonde gewoon"
En met die woorden, liep hij weg.

Het kippenvel stond me op mijn huid. Zodra mijn voeten de stoep onder me voelden verdwijnen, schoot ik vooruit. Harder, harder. De tocht suisde langs mijn oren, door mijn haar. Ik had het gevoel dat ik vloog. Over het trottoir, tussen de bosjes door, langs de lantaarnpalen. De schemer begon al te veranderen in een zwarte avondlucht. De muziek ging nog een graadje harder, mijn benen namen nog grotere sprongen en na vijf minuten bekoelde ik langzaam. De hitte schoot door mijn lichaam terwijl mijn longen brandden zodra ze weer in normaal ritme moesten functioneren.

Ik rende weg. Voor jou. Voor mezelf. Voor alle angst. Voor alle herinneringen.

De ene pijn vervangen met de andere. Het schoot door mijn hart als kleine stroomschokjes zodra ik zachter ging lopen. Ik versnelde weer en de tranen sprongen in mijn ogen. Even later biggelden ze over mijn wangen. Frustraties. Alle onbeantwoorde vragen. Ik trok ze nog net niet uit mijn zwaar op en neer bewegende borstkas. De zon ging onder. De lucht oranje en blauw gekleurd. En ik vloog en ik vloog, verder vooruit, meer kilometers om mijn tranen te laten lopen.

Je had me moeten zien. Of nee misschien ook niet, want dat had je hart gebroken.

Leonie, ik houd van jouw schrijfstijl. Dat is het enige wat ik er over kan zeggen, yup c: