Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Ik ken hem niet eens!
Ik prik nog een slablaadje aan mijn vork, maar ik ben te diep in mijn gedachtrn verzonken om ook maar de moeite te kunnen nemen om het in mijn mond te stoppen.
Hij vindt mij vast vreemd, net als de rest hier. Oke, behalve Jinzo dan.
Ik neem nog een slok van mijn rode wijn. Bah, ik lust dat spul niet eens! Waarom heb ik het ook al weer besteld? Vast om indruk te maken. Stomme wijn. Stomme ik.
Ik word uit mijn gepeins gewekt door de ober. De rekening, die veels te verl cijfers bevat, wordt voor mijn neus gedropt. Dat wordt afwassen.

Dani

' Aangenaam, alles goed? je ziet er een beetje bedroefd uit.' Vroeg ik aan dat leuke meisje. Anouk, een mooie naam, Anouk Mooij. Hopelijk maak ik bij haar een kansje, ik heb nog nooit een vriendin gehad door mijn slechthorendheid en in de klas noemde ze me altijd nerdje omdat ik zoveel las. Maar ik doe nog rustig aan, ik heb dit nog nooit eerder gedaan dus weet ook neit hoe het meot en of zij ook op mij is.

-Edward MC Curry

Wat nu eigenlijk? We zitten met zijn alle op een schip, en we kunnen niet weg. Wat gaat er nu gebeuren, worden we allemaal 1 voor 1 afgeslacht? Voorlopig was de kapitein de eerste. Ik sla mijn armen automatisch om me heen om de rilling tegen te houden. Het enige wat me nu een beetje bij hield voordat ik weg zou vallen was de horizon. Met de zon, het glinsterende water, de blauwe lucht. Ik sluit mijn ogen en probeer rustig te ademen. Het lijkt me allemaal te veel te worden. 'Gaat het?', klinkt opeens een stem naast me.

~°Suzy Bradley°~

Het was weer zo’n heerlijke zonnige dag om eens lekker te gaan zwemmen. Ik deed mijn zwembroek aan en plonsde in het water. ‘Bommetje!’ Heerlijk, even een frisse duik nemen en genieten van deze mooie dag. Maar de gedachtes van de moord op de kapitein waren nog niet verdwenen. De angst die ik had om ook vermoord te worden was er nog. Ik probeerde er niet aan te denken en gewoon te genieten van deze cruise ookal was het moeilijk.

~Dick Walcom

'Dankje mama.' Zeg ik braaf als mijn moeder me 1000 euro geeft. Ik geef haar een kus op haar wang en loop naar het winkelgedeelte van de cruise. Kleren, kleren, kleren, schoenen! Ik ga voor de etalage staan, een paar zwarte pumps schreeuwde mijn naam en ze kosten maar 250 euro! Een koopje. Ik ren naar binnen en pas ze. 'Wat zie je er weer prachtig uit Lauren.' Zeg ik tegen mezelf als ik in de spiegel kijk. Met de pumps in mijn handen loop ik naar de kassa. Met mijn pumps aan mijn voeten loop ik de winkel uit. Ik loop een stukje om over het dek om mijn pumps te showen aan de passagiers. Ik loop naar een bankje aan de rand van het schip en ga zitten. Ik kijk naar de golven die het schip maakt. Het leven was goed, of toch niet...

~Lauren Caribi

Ik ga naast het meisje staan. Ze staart naar de horizon met een peinzende blik. Ik wil haar graag helpen. Want het lijkt of ze elk moment in kan gaan storten.
"Gaat het?", vraag ik voorzichtig om haar niet te laten schrikken.
"Nee, het gaat niet. Wat denk je zelf? We staan op het punt vermoord te worden en je vraagt mij hoe het gaat?", geschrokken deins ik achteruit. Zo'n woede aanval had ik niet verwacht. Ik herstel me snel en zeg op vriendelijke toin:
"Kan ik U misschien een glaasje water aanbieden?"

~ Helen Wane.

'Ja, nee. Doe maar wat', snel wend ik mijn hoofd af. Idioot! Denk ik bij mezelf. Je kan toch wel normaal reageren als iemand wat vraagt?! 'Het spijt me..', begin ik wat stotterend. Er druipt een traan over mijn wang. 'Ik...Ik heb erg last van stemmingswisselingen', zeg ik snel, om er vanaf te zijn. Ik laat mijn hoofd in mijn handen zakken en wrijf over mijn slapen. 'Rotzak', mompel ik zachtjes tegen mezelf als het meisje wegloopt om een glas water voor me te halen.

~°Suzy Bradley°~

's Middags lijkt iedereen weer tot rust te zijn gekomen. Wat mensen bezoeken het winkel gedeelte en bij het zwembad is het ook druk. Iedereen maakt zich natuurlijk nog steeds zorgen maar er wordt niet meer zoveel over gepraat als gisteren. Ik besluit ook maar te gaan zwemmen, totdat mijn aandacht ineens op iets heel anders valt...

- James Mequari

Ik kuier wat op het dek vandaag, met mijn gedachten niet bij de zaak. Ik vind het vreemd dat er nog geen politiecommissaris of iemand in die aard op het schip gekomen is. En vaart het schip gewoon naar zijn bestemming, of meert het bij de dichtsbijzijnde haven aan? Ik vind dat er verdacht weinig heisa rond is. Hebben ze trouwens het moordwapen nog niet gevonden? Afijn, niet de taak van de kok, neem ik aan... Dan maar terug naar de keuken.

Ik ben erg geschrokken van de uitbarsting van dat meisje, nog iets om over te piekeren. Alles op dit schip is sinds gister zo onduidelijk. Ik heb duizenden dingen om uit te zoeken en nu moet ik een glaasje water naar een meisje brengen. Ik stap de keuken in en zie Dennis druk in de weer met een stuk vlees.
"Goeie avond, Dennis", groet ik hem en pak een glas uit een van de rekken. Ik laat hem vollopen onder de kraan.
"Dag Helen", antwoord hij terwijl hij geconcentreerd met het mes in de weer is. "Wat een heisa, niet?"
"Dat kun je wel zeggen. Alles is hier zo onduidelijk. We weten niks over de moord en ik moet nog zo veel doen. Nu moet ik een passagier kalmeren, dus ik ga weer. Fijne avond nog verder", en zo laat ik Dennis achter.

"Kijk eens aan, een glas water", zeg ik vriendelijk. Ik zet me schrap voor de volgende uitbarsting.
"Bedankt, eh, Helen", leest ze voor op mijn naamkaartje. "Het spijt me van daar net. Echt waar", zegt ze opeens poeslief. Die stemmingswisselingen zijn wel snel.
"Oh, geen dank. Kan ik U verder nog ergens mee helpen, mevrouw?"
"Zeg maar Suzy hoor. Nee, het gaat wel weer."
"Oke, gelukkig. Zeg, zou je dan iets voor mij willen doen.. ?"

~ Helen Wane.

Net als ik mijn toppunt van schaamte heb bereikt, laat Dennis me gelukkig alweer gaan.
"Twee uurtjes zijn wel genoeg, hoor. Je hebt gewerkt voor drie."
met de rug van mijn hand veeg ik mijn bezwete voorhoofd af.
"Dank u. Het spijt me. Ik moet maar weer gaan."
Ik hang het schort aan het daarvoor bestemde haakje en zo snel als ik kan vlucht ik mijn hut in. Tijd voor een douche.

Dani Broertjes...

'Ja..Ja natuurlijk, ik bedoel, jawel, maar ik ga niemand vermoorden ofzo', zeg ik, Helen lacht naar me. 'Denk je nou echt dat ik dat zou vragen?', zegt ze. Ik haal onverschillig mijn schouders op en veeg mijn tranen weg aan mijn hand. Helen maakt een wenk gebaar dat ik haar moet volgen. Ondanks dat ik haar wel vertrouw, sinds de paar minuten dat ik haar heb ontmoet, bonkt mijn hart als een bezetene.

~°Suzy Bradley°~

Zo, ik kon er wel weer tegenop. Ik had mij een tijdje opgesloten in mijn kamer en hier was ik weer hoor, op naar de wijde wereld van het cruiseschip, opgesloten door een kolkende massa. De mooie en mysterieuze zee, de plek om tot rust te komen. Waarschijnlijk had ik daarom gekozen om mee te gaan.
Toen ik buiten stond en wat knipperde voelde ik opeens wat knorren in mijn maag, steeds harder en harder. Ik had honger, nou ja, trek. Ik had trek maar dan wel grote trek. Ik waande mij door de gangen van het schip, tot ik uiteindelijk bij het restaurant kwam. Daar aangekomen zag ik allemaal stelletjes zitten, duidelijk verliefd. Oh nee, ik maakte al aanstalten om mij terug te trekken en maar weer naar de kamer te gaan. Maar de honger leidde mij naar voren. Totdat ik iemand zag, die hier werkte.
"eeuhhh... excuseer mij, maar is het mogelijk om in de keuken te eten? het ligt nogal gevoelig en ingewikkeld."

-Jinzo-

Ik liep een beetje zenuwachtig door de gangen van de cruise. Vannacht toen ik in bed lag, kreeg ik ineens een hele enge gedachte. Wat als mensen erachter kwamen dat ik een affaire heb gehad met de kapitein? Dan zouden ze meteen denken dat ik hem heb vermoord! Maar ik heb helemaal niks gedaan. Ik moet echt nodig met Cindy praten, ik heb haar hulp echt nodig. Waar was ze toch? Ik liep over het dek, langs het zwembad. Mensen riepen naar mij zodat ik een bestelling kon opnemen, maar ik was te gefocust op het vinden van Cindy dat ik het negeerde. In het restaurant kwam een man op mij af.
'Is het mogelijk om in de keuken te eten? Het ligt nogal gevoelig en ingewikkeld,' zei hij.
'Ja, ga maar,' zei ik afwezig. Ik wist niet eens waar ik antwoord op had gegeven, ik hoopte maar dat ik daar geen problemen mee zou krijgen.
Ik had het hele boven dek al gehad, maar er was nog steeds geen spoor van Cindy. Waar was ze toch?

-- Jessica Jones --

Ze snauwde. Ze was geïrriteerd. Mijn ogen gingen nog een keer door de kamer, traag, om de vrouw de kans te geven de woorden terug te nemen. Dat deed ze niet.
Mijn ogen rustten op een stapel colablikjes terwijl ik de woorden beheerst uitsprak. Ik was verbaasd over mezelf. Ik kon er niet tegen als mensen logen. Het was mijn kamer niet, dat wist ik, maar die bende hoorde ook niet bij haar. Dus zei ik dat ook.
'Dit is jouw kamer niet.'

- Bernardje ;D

Helen had gebloost, wat gemompeld en toen doorgelopen. Beetje vreemd, maar ik trok me er niets van aan. Over een half uur was het restaurant open, en ik wilde zo vroeg mogelijk gaan eten om de meeste mensen te ontwijken. Terwijl ik het dek op liep met een drankje die ik net had besteld bij de bar dacht ik na of ik morgen een massage zou nemen in de spa. Ik had namelijk behoorlijke rugpijn.
Terwijl ik naar een balustrade liep om naar het water te kijken zag ik in mijn ooghoeken Helen staan praten met de beroemde Suzy Bradley, een journaliste.
Ik zag dat Helen mij zag staan en dacht serieus na of ik zou zwaaien. Maar ze draaide zich weer om en begon verder te praten tegen de journaliste.
Zuchtend draaide ook ik me om en keek naar de ondergaande zon.

René Smith.

Ik liep net de keuken binnen toen Jessica afwezig naar buiten liep. Ik dacht dat ze nog wel verdrietig zou zijn, dus ik liet haar maar. Ik riep de bestelling in de keuken en opeens zag ik een man zitten die er niet hoorde. Ik fronste mijn wenkbrauwen. 'Euhh, wat doe jij hier?' vroeg ik en hield mijn hoofd schuin. Hij vertelde dat hij mocht van de andere dienster. 'Ah, oké dan. Zolang je het maar niet te lang maakt.' zei ik vriendelijk. 'Waarom zit je hier eigenlijk?' vroeg ik hem.

= Cindy Sand =

De woorden van de man drongen niet tot me door. Dit was mijn kamer niet? Ik kon niet voorkomen dat ik in de lach schoot, en het duurde een paar minuten voordat ik weer normaal kon praten. 'Dit is wel degelijk mijn kamer.' Ik opende het deurtje van de koelkast, en haalde er een blikje cola uit. Met het blikje gebaarde ik naar hem. 'Jij ook?'

Amy~

Ze klopt niet , dat was het eerste wat door mij heen schoot toen ze me cola aanbood.
Het was onmenselijk. Misschien had dat mens er wel wat ingedaan, daar had iedereen me voor gewaarschuwd toen ik zei dat ik op een cruise ging zitten.
Iedereen.. Alleen mijn spiegelbeeld. Een steek ging door mijn hart. Voor een keer had ik er genoeg van om geen vrienden te hebben, geen familieleden die met me wilden praten.
Misschien zei ik het daarom. Misschien wou ik een keer vergeten dat ik in Bridgeport zat.
Misschien was er geen reden.
Maar ik zei ja.

- Bernard ^^

Ik mocht dus in de keuken eten. Ik wou nog dank u wel zeggen maar die vrouw was alweer weg. Jessica heette ze, geloof ik...
Ik liep dus doodleuk de deur van de keuken binnen, waarop een paar obers verschrikt de borden uit hun handen lieten vallen en de kok kwam met een pollepel op mij af. Hij vroeg: "wat doe jij hier? je mag hier niet komen, hup ga weg!"
"eeuhhh... meneer, ik vroeg het aan een vrouw die hier werkt en die zei dat ik hier mocht gaan eten. Omdat het nogal gevoelig voor me licht om gewoon in de zaal te eten"
"wie?"
"Jessica, geloof ik"
Hij knikte wat en vervolgde "nou, goed, zal ik je maar wat te eten geven dan?"
"ja graag, dank u wel"
De kok liep weer weg, terug naar zijn domein. Het fornuis en het aanrecht met allerlei verse etenswaren. Ik zocht nergens een plekje om te zitten, totdat ik een oud aanrecht zag, wat duidelijk al een tijdje niet meer gebruikt werd. Ik liep er naar toe en ging er op zitten. Wel vriendelijk dat ik hier mag eten. Gelukkig hoefde ik niet uit te leggen, waarom ik juist in de keuken wil eten. Dacht ik bij mijzelf.

-Jinzo-