Yeah

Ik vind de Koopmans zelf de leukste

Ik vind dat je het heel goed doet. Ik vind dit het beste dagboek! Je besteed echt veel aandacht (zoals Kyta al zei) aan alle dingen. Heel goed. Ik wil graag meer lezen

Ik wil ook heel graag meer posten, helaas geen tijd. Ik moet een PO maken, en vandaag moest ik werken. Sorry iedereen die wacht. Ik kan niet beloven wanener het nieuwe stukje online staat. Forgive me

ECHT HEEEEEEEEEEEL MOOI
ja echt je zou gewoon een boek moeten schrijven wat je allemaal beleefd met de sims en dan de sims er niet bij betrekken maar de families en de dingen die je doet met de familie gewoon een schrijver worden!
echt facking vet!

Hoofdstuk 1
Familie la Chase
Het zwangerschapsetentje



Het was etenstijd. Mirelle had een heerlijke maaltijd bereid en iedereen zou komen eten. Morgan en Yasmijn waren al klaar en zaten te wachten, Asuka en Jaques lieten nog even op zich wachten.
“Hey pa” fluisterde Mirelle, “Ik kan je niet vertellen hoe ik het weet, maar Asuka en Jaques zijn bezig met het maken van een kindje” ze glimlachte. “Hoe zou je denken dat Morgan en Yasmijn het zouden vinden? Je weet hoe ze ertegenover staan dat ze hier wonen.” Er verscheen een lach op Jeans gezicht. “Dank je lieverd. Ik zal het zo meteen eens op tafel gooien. Misschien krijgen we dan eindelijk hoogte van Asuka en Jaques.



“Yasmijn, haal jij Asuka en Jaques even. Dan kan ik met Jean en Mirelle praten, als je dat geen probleem vind.” Morgan zei het op zo’n manier, dat Yasmijn daar vooral geen probleem mee zou moeten hebben. Het was een dwingende toon, die ze altijd aansloeg als ze met Yasmijn praatte. “Lieve Morgan,” zei Yasmijn zuchtend, “Asuka en Jaques zijn op weg hier naar toe, maak je maar niet druk.” Ze wendde haar aandacht weg van haar zus, en naar Mirelle toe. “Lieverd, wat heb je gemaakt vanavond? En waar blijft het? Ik rammel van de honger” er verscheen een zoete glimlach op haar gezicht, Mirelle glimlachte beleefd terug. “Het komt er zo aan, mevrouw Sukara, ben maar niet bang.” Op dat moment viel de voordeur dicht “We zijn er!” werd er geroepen.



Asuka en Jaques schoven aan. Er hing een onaangename sfeer vol met spanningen. Yasmijn moest zich duidelijk inhouden, terwijl Morgan op een vervelende, arrogante manier rondkeek. “Is er iets?” vroeg Asuka, die van Morgan, naar Yasmijn, naar Jean keek. Jaques keek zijn vader aan, die blik werd niet beantwoord.
“Goed,” opende Morgan het gesprek, “Asuka, Jaques. Ik, en ik denk de rest ook, ben van mening dat het tijd wordt om voor nageslacht te zorgen. Op dit moment zijn jullie de enige twee die voor het nageslacht kan zorgen voor zowel de la Chase familie als de voortzetting van de Sukara familie. Jullie beseffen natuurlijk wat voor zware last er op jullie schouders ligt.” Morgan zei het alsof ze er alles van snapte, “En hoewel je niet mijn kind bent, Asuka, ben je wel de erfgename van de familie. En dat vind ik belangrijk”
“Nee” zei Jaques, die nog niet had gesproken.



“Pardon?” Jean keek boos zijn richting op. “Ik ben het volledig met Morgan eens en Mirelle hier ook. Jullie houden toch van elkaar? Jullie wisten zo zeker, dat jullie zo snel mogelijk wilde trouwen. En nu zijn jullie getrouwd en dan willen jullie geen kinderen?! Moet ik eerst sterven voor ik opa word?” “Vader, ik…” Jaques kreeg geen kans. “Spreek vader niet tegen, hij heeft gelijk en dat weet je. Dat weten jullie allebei” Mirelle keek nu ook naar Asuka. “Als jullie zo van elkaar houden, laat dat dan zien!” Morgan nam het over. “We willen echt het beste voor jullie, dat begrijpen jullie toch?”



“GENOEG!” riep Yasmijn, helemaal uit het niets. Ze had er totaal genoeg van. “Ik heb er totaal genoeg van! Laat Asuka en Jaques zelf beslissen wat ze willen doen! Als zij er nog niet klaar voor zijn, dan is dat hun probleem! Jullie moeten je niet overal mee willen bemoeien! Morgan, jij al helemaal niet. Ik heb nog drie kinderen en jij hebt er zelf ook zes. Dus er zijn genoeg anderen waar je je mee kunt bemoeien. Thuis."



Niet alle bewoners van het La Chase Landgoed waren in de eetkamer aan het ruziën over de toekomst van Asuka en Jaques. De gastenkamer werd nog steeds bewoond door de zoon van Morgan, Kenji Fey. Hij ging niet veel naar buiten en zijn relatie met Babette Koopman was nog steeds strikt geheim. Hij was wel druk op zoek naar een eigen verblijf, maar de prijzen van de huizen waren hoog, te hoog voor hem. Hij hoopte dat Babette snel op haar eigen ging wonen, maar dat zag hij nog niet zo snel gebeuren.



“Met Kenji Fey” zei hij zakelijk, nadat hij het nummer op zijn telefoon had gezien. Hij wilde juist beginnen met eten, een simpele salade, aangezien Asuka hem niets had gebracht vanavond, toen zijn telefoon ging. “Ja, dat heb ik gezien” (..) Het gesprek ging niet over bijzondere dingen. Gewoon een dagelijkse controle, het irriteerde Kenji steeds meer. Hij was hier niet voor hem, maar voor zichzelf. “Ik bel u als ik meer weet.” Hij keek naar het bord met eten en besefte dat hij honger had. “Natuurlijk. Goedenavond Oom”

heerlijk lezen weer..

Ik vind jou geweldig schrijven! :blink
Hoe kan dat! : : :

TOP!

Hoofdstuk 1
Familie Koopman
Thee & Koffie



“Wilt u thee of koffie, mevrouw?” vroeg Geralda aan Babette. Ze had bijna iedereen gehad. Eigenlijk vroeg ze het alleen uit beleefdheid. Mary Ann dronk altijd thee, net als Babette. Arnoud en Dian dronken koffie, James espresso. Nadat iedereen hun voorkeur had doorgeven, verdween ze naar de keuken. “We moeten het hebben over de vergadering van vanmiddag” zei Mary Ann. Het verraste iedereen, ze praatte zo helder en leek weer jong. “Moeder, ik denk niet dat u daar veel aan kunt doen,” zei Dian voorzichtig, “En bovendien heb ik al een plan…” Haar aankondiging werd doorbroken door Babette. “Ik vind, dat we mijn plan moeten uitvoeren. Niet alleen redden we dan het bedrijf, maar dan vallen er ook geen ontslagen,” zei Babette strijdlustig. Dian keek haar schuin aan, “Nee, we gaan geen familiekapitaal in het bedrijf steken.” Babette wilde protesteren, maar Dian werd luider. “Ik ga geen geld halen uit het fonds! Dat is niet alleen van ons ja! Het geld van opa staat ook ter beschikking aan Maxwell en zijn kant van de familie!” “Je moet je niet zo opwinden Dian,” zei James kalm, “Lieverd, ik denk dat Babette wel gelijk heeft. We verdienen dat geld wel weer terug”



“Bemoei je hier niet mee, James” zei Dian en ze keek opzij naar hem, “Babette en ik voeren de leiding en jij hebt geluk dat je met mij getrouwd bent anders dan had je helemaal niets!” James glimlachte “Ik zei dat je je niet zo druk moest maken, Dian.” Hij leek de hele kamer te beheersen met zijn kalme uitstraling. Dian bleef hem vuil aankijken. Zijn glimlach verdween niet. Hij realiseerde zich heel goed dat het niet zijn geld was dat op het spel stond. Dat leek Dian plots ook te beseffen en haar toon en gezichtsuitdrukking veranderde. “Misschien kun jij wel helpen” zei ze liefjes, “James, jou familie heeft toch ook wel een trustfonds?” Zijn glimlach verdween niet. “Je weet, lieverd, dat ik geen enkele invloed heb op mijn familie en dus ook niet op het geld van mijn familie.” En daarmee leek alles gezegd. Het onderwerp viel weg en er vormde zich kleinere groepjes die een gesprek voerde met elkaar.



“En, hoe staat het met het plan?” fluisterde Arnoud. De gedempte stemmen van de anderen waren hard genoeg om hun gesprek te overschaduwen. “Goed, Jean gaat morgen naar het museum om de koop te doen, of in ieders geval het te overleggen. De diamanten liggen er in no-time en dan kom jij aan zet” James lette goed op, dat niemand hen kon overhoren. “De andere juwelen liggen nu bij ons in de kluis.” Arnoud dronk van zijn koffie, en zette het kopje terug op tafel. “En wat doen we met de rest? Hoe wil je het landgoed van van de Kerkhof in bezit nemen?” James grijnsde, hier had hij ook aan gedacht. “Ze renoveren het nu. Claire en Alex bewonen nu de bosvilla en ze zullen het dus nooit merken als wij ’s nachts in de villa op zoek gaan.” De plannen lagen open. Alles was geregeld en voor alles was gezorgd. Voor James was het slechts een kwestie van tijd, voordat hij de troon van Sunset Valley zou bestijgen. Hij en hij alleen. En Arnoud zou hem daarbij helpen, meer dan dat hem lief was. Niets kon misgaan.



Het werd nog later op de avond. Babette kon het uiteindelijk niet laten. “We kunnen mijn plan toch minstens peilen in het bedrijf? Kijken hoe mensen er tegenover staan? En we kunnen Maxwell uitnodigen om naar hier te komen. Misschien wil hij ons zelfs wel helpen.” Ze had er de hele avond op zitten denken. “En niet meteen met verweer komen Dian!” zei ze streng. “Ik denk echt dat we wat kunnen bereiken. Desnoods doe ik alles zelfs wel” ze was heel stellig. Het verweer kwam echter niet van Dian, maar van iemand anders.



“Babette, m’n kind. Dian, jij ook. Maken jullie je niet zo druk om vaders bedrijf. Antoine en ik regelen dit wel. Jullie blijven gewoon op de particuliere school en Arnoud komt daar strakjes ook op.” Ze glimlachte lief naar hem. Geralda legde een hand op haar schouder. “Mevrouw” fluisterde ze zacht. “Nee, nee Geralda. Je hoeft niet bang te zijn. Je blijft voor ons werken, dat weet ik zeker. We slaan ons hier wel doorheen, als een gezin. Bovendien hebben we al een eerder faillissement overleeft.” Ze glimlachte naar Dian “Toen werd jij geboren.” Het werd even stil. Dian en Babette wisten niet wat ze moesten zeggen. Geralda kuchte, “Ik denk dat het tijd is, om de avond te beëindigen” zei ze zacht.



James was opgestaan en Geralda hield de deur open, zodat iedereen de huiskamer uit kon gaan en zij Mary Ann naar bed kon brengen. Dian bleef echter zitten. “Wacht eens even” zei ze en ze keek nadenkend de kamer rond. “Misschien, misschien hebben we wel genoeg geld” mompelde ze. “Wat bedoel je? Waar wil je het geld vandaan halen? Het huis verkopen?” Babette keek haar zus aan, maar die dacht nog steeds diep na. “Wat denken jullie er van… Jean la Chase opent een nieuw museum. We hebben genoeg kunstwerken hier in huis, die we kunnen verkopen aan het museum.” “Ik weet niet zeker of we kunstwerken moeten verkopen aan onze vijand…” aarzelde James. “Misschien geen kunstwerken, maar de diamanten moeten toch genoeg opbrengen, denk je niet?”

Ik heb een tip. Als je testingCheatsEnabled true gebruikt. En dan maak je de behoefte helemaal goed dan blijven ze waar ze staan. Dat komt omdat ze niks hoeven te doen om zichzelf te vermaken. Bij mij veroeren ze zich dan niet. Ik hoop dat je er iets aan hebt. . Ik vind je foto's goed!

Dankjewel voor de tip Ik gebruik het vaak om hun behoeftes vast te zetten met de mailbox. Ik weet alleen niet of het daaraan echt ligt, aangezien ze gaan zitten en direct weer opstaan. Ik zal het eens uitproberen, als ik het neit vergeet meestal zijn de foto's snel genoeg gemaakt, zodat ze weinig behoefte verliezen.

Hij is weer goed hoor

Echt je doet het zo goed en mooi
Ga door, kan niet wachten op de volgende

Je kan ook vrije wil uitzetten. Dan blijven ze zitten behalve als ze hun eigen voorzieningen moeten doen zoals Sociaal, Honger etc.

Dit is echt ge-ge-ge-ge-geweldig!
Ik heb het wel 5 keer overgelezen.
De foto's zijn perfect. Je hebt goed gebruik gemaakt van verschillende downloads.
Mooie shots, precies goed genomen. Mooie huizen. Veel tijd besteed!
Je kunt echt zien dat hier veel tijd in besteed is.
Ik ben het meest enthousiast over dit dagboek. Ik heb er vele gelezen en soms vond ik het niet zo best en heb ik daar ook geen reacties bij gezet.
Ik vind dit geweldig echt!
Bedankt, er zullen nog vele mensen volgen die dit een groot succes vinden!
Dit is een verhaal waar ik mijn naam onder zet

Groetjes,
Bodil.

Dankjewel Elk compliment geeft mij meer zin om verder te werken. Ik ga nu weer beginnen aan niet een, maar twee nieuwe stukjes. blijf opletten dus

Hoofdstuk 1
Familie la Chase
Wat zij willen, willen wij ook



En na alle dramatiek van de avond, begon de nacht. Een rustige nacht, die werd gevolgd door een prachtige ochtend. Overal in Sunset Valley ontwaakten de mensen. De schoolbus begon al bijna aan z’n ronde en de krantenbezorgertjes waren al druk bezig met hun vroege ochtendwerk.
Hoewel de ochtend zo prachtig zou beginnen, beloofde de toekomst niet veel goeds. Overal liggen mensen op de loer die een stokje willen steken voor het geluk van anderen. Mensen houden geen rekening met elkaar en ruzies zijn zo gemaakt. Het is nog maar de vraag, of zulke ruzies, zulke mensen, hun doel bereiken. De toekomst zal uitwijzen hoe zwaar alles weegt en wat er moet worden opgeofferd om het persoonlijke doel te bereiken. Want Sims, Sims zijn nu eenmaal egocentrisch en vol van zichzelf. Maar we kunnen natuurlijk niet alle Sims over een kam scheren, toch?



Maison la Chase was al in opgewekte stemming. De ontbijtzaal werd al bezet door Yasmijn en Morgan, die in stilte hun koude oorlog uitvochten. Mirelle en Jean waren al een tijd op, hun werkdag begon over een half uur alweer. Kenji was zo slim geweest het huis te ontvluchten. Hij had iets leuks geplant voor vanmiddag.
De enigen die nog in bed lagen, waren Asuka en Jaques. Na eerst rustig tegen elkaar wakker te zijn geworden, lagen ze nu boven de dekens. Er hing een spanning in de kamer. Jaques voelde dat hij die moest doorbreken. “Lieverd, dat gesprek van gisterenavond…” Hij begon voorzichtig, geen idee hebbend van Asuka’s mening over het moeilijke onderwerp. “Ja, ik weet het,” Asuka was hierop voorbereid, maar had het voortouw niet willen nemen. “We moeten het erover hebben. En eerlijk gezegd…” ze wachtte even. Het was een korte pauze, maar lang genoeg om bij Jaques nieuwe gedachten op te laten komen.




“Ik ben het totaal niet eens met mijn tante, en ook niet met jou vader. Dat wil ik voorop stellen,” vervolgde Asuka, “Maar ik wil een kind. Een kind van jou, van ons.” Ze wachtte met angst op zijn reactie. Hij kon nu van alles zeggen. Doemscenario’s vlogen in de korte minuut die het duurde voor hij antwoord gaf door haar hoofd. “Ja,” zei Jaques, een glimlach verscheen op zijn gezicht. Asuka glimlachte terug, ze wist wat het betekende. “Ja, ik wil,” de glimlach werd groter “een kind met je.” Het hoge woord was eruit. Eindelijk. “Dus… we krijgen een kind?” vroeg Asuka met ingehouden blijdschap. Ze kon het niet laten hem vol te zoenen. Tien minuten, precies zo lang duurde de zoen en de daarop volgende, innige omhelzing. “We worden ouders…” fluisterde Asuka voorzichtig. Jaques moest glimlachen om haar naïviteit. “Je loopt wel heel hard van stapel, Asuka. Het duurt nog even en we moeten nog heel wat doen, voor we eindelijk zwanger zijn.”



Mirelle was uit de tuin gekomen. Ze noemden het tenminste de tuin. De tuinarchitect was ontslagen, omdat hij geen fatsoenlijke plannen had gepresenteerd. Het was nu nog steeds een grote, groene, maar vooral kale, vlakte. Haar plan was om nog even naar haar slaapkamer te gaan om voor de zekerheid nog wat andere kleren mee te nemen. Vanmiddag was er een belangrijke presentatie van haar kleine bedrijfje, een dochteronderneming van La Chase Enterprises. Haar aandacht werd echter getrokken door geluiden van stemmen, uit de slaapkamer van Jaques en Asuka. Haar plan was volledig uit haar hoofd verdwenen en haar nieuwsgierigheid won haar voor zich. Zacht sloop ze naar de deur. “We worden ouders…” hoorde ze Asuka heel zacht zeggen, niet zacht genoeg voor haar. Ze legde haar oor tegen de deur.
Vanaf boven zag Jean zijn dochter staan. Hij twijfelde of hij dit goed kon keuren. Aan de ene kant wilde hij graag weten waar Asuka en Jaques mee bezig waren, maar aan de andere kant kon hij niet toestaan dat hij in een huis leefde waar mensen elkaar zomaar konden afluisteren. Hij hakte de knoop door in zijn korte twijfelingen.



Hij kon het inderdaad niet toestaan, geroddel en gefluister achter elkaars rug om. Hij moest Mirelle toespreken over haar gedrag. Hij draaide zich om en liep de trap af, klaar voor een kort, maar duidelijk gesprek.
Mirelle had genoeg gehoord. Nadat ze “Vanavond vroeg gaan slapen” kon ontcijferen uit het zachte gefluister van de tortelduifjes. Ze was dus nog niet zwanger, maar wilde het wel proberen. Ze glimlachte, Papa zou krijgen wat hij wilde, dacht ze. “Mirelle, ik wil even een hartig woordje met je spreken” klonk plotseling van boven. Ze keek opzij en zag haar vader van de trap komen. “Vader, is er iets?” vroeg ze op een hele lieve toon, alsof ze de onschuld zelve was. “Ja, ik ben niet tevreden over je gedrag, Mirelle. Ik wil niet dat je zomaar mensen gaat liggen afluisteren.”



In de hal ging het gesprek niet langer door. Met Mirelles onbedwingbare charme won ze haar vader weer voor zich. Asuka en Jaques werden geportretteerd als de slechteriken en toen Mirelle beloofde dat ze vanmiddag haar vader leuk nieuws zou kunnen brengen, was het helemaal goed. Jean hield van nieuws. Hij was enorm progressief, en daarom had hij de Koopmans ook kunnen verslaan op het zakengebied, was hij van mening.
In de slaapkamer werd niet gedacht aan zakendeals of aan ruzies over de familie. Asuka en Jaques hadden enkel oog voor elkaar. Een romantische sfeer vulde de hele kamer. Geen gewacht tot de avond, maar hier en nu. Alleen zij deden er toe en wat zij deden was voor de toekomst. Een gezin van drie, straks een eigen huis. Het leven van Asuka en Jaques zou alleen maar beter worden.

GE WEL DIG!!!!!!!!!
WEER EEN MEGA STUK!

ohh ik loop echt achter met je verhaal..sorry maar heb het heel druk.. ga het in het weekeinde doorlezen...

Hoofdstuk 1
Familie van de Kerkhof
Goedemorgen! Wat een prachtige dag, nietwaar?



‘ZOMER NOG NOOIT ZO MOOI’, ‘UITVERKOOP AANKOMENDE ZONDAG’, ‘MENSEN GELUKKIGER DAN OOIT’, ‘SUNSET VALLEY BESTE WOONPLAATS’. Het was een krant om gelukkig van te worden. En dat werd Claire er ook van. Met haar kop koffie en toast had ze een heerlijke ochtend. Ze had er echt zin in vandaag. Haar plannen waren om de kamer in de linkervleugel van het huis uit te ruimen en hem om te toveren in een mooie slaapkamer voor Chester. En daarna zou ze de rest van dit huis eens onder handen nemen. Het boshut idee was schattig, maar het zou beter tot z’n recht komen als zij zich er mee had bemoeit. Ze lachte, terwijl haar fantasieën door haar hoofd gingen. Het was een goed idee geweest om hier naartoe te verhuizen en ze dacht er serieus aan om hier een tijd te blijven. Misschien moest ze het eens aan Chester voorleggen, kijken wat hij er van vond. Haar gedachten werden plotseling verstoord.



“Shit, shit!” een vloekende Chester kwam de kamer in gerent en gooide de deur hard achter hem dicht. “Goedemorgen Chester” zei Claire vrolijk en ze keek hem aan. “Ik heb koffie gezet, heb je zin?” Chester keek haar alleen maar aan, met een blik van: ‘wat wil je van me.’ Claire bleef lief glimlachen “Ik heb vanmorgen bij de bakker croissantjes gehaald, dus als je honger hebt.” “Mens, laat me met rust” zei Chester, na haar een tijdje te hebben aangestaard. “Lieverd, is er iets?” vroeg Claire, nog steeds kalm en lief. Ze stond op en liep naar hem toe. Chester wilde weglopen, maar Claire gaf hem geen kans.



“Ik ga naar de stad!” zei Chester en hij wilde weer langs haar komen. “Nee jongeman!” zei Claire, nu iets minder vrolijk. “Waarom doe je zo? Ga eens zitten en ontbijt! Ik heb niet voor niets al deze moeite gedaan en ik duld geen brutaliteit Chester!” Chester keek terug, met opgetrokken wenkbrauw. Dit was niets voor Claire, meestal liet ze hem gewoon zijn gang gaan. “Wat wil je nou? Dat ik bij jou aan tafel kom zitten en zogenaamd gezellig ga doen?” Chester nam weer aanstalten te gaan. “Ho eens even jongeman, wat is er precies mis met je? Waarom doe je zo?” vroeg Claire. Geen boze toon deze keer, maar een zachtaardig, bezorgde klank zat in haar stem.



“Luister mam…” begon Chester zijn emotionele betoog, waarin hij Claire eens even goed zou vertellen wat hem dwars zag, “Ik wil hier niet zijn!” Claire wilde iets terugzeggen, maar kreeg geen kans. “Ik wil terug naar Riverview, terug naar waar ik vandaan kom! Daar wonen mijn vrienden!” Zijn toon werd kwader. “Jij hebt mij niet meegenomen, maar hiernaartoe gedwongen! Ik ben trouwens oud genoeg om alleen te wonen… In Riverview!” Aan het einde sloeg hij zijn armen over elkaar. Claire was niet geïntimideerd. Als hij boos werd, kon zij dat ook. Ze zou eens even laten zien dat zij hier nog steeds de baas was. “Chester! Gedraag je! Je bent pas 17 en je doet nog steeds wat ik je zeg. Wij blijven hier, het is hier veel mooier en beter en bovendien heeft Alex onze hulp nodig.” Ze nam even een pauze, toen Chester daar gebruik van wilde maken door te reageren, hield ze hem meteen tegen. “Nee! Ik wil niet dat je me tegenspreekt. Ik ben en blijf je moeder! En ik wil dat je nu je spullen bij elkaar gaat zoeken, vanmiddag maken we je kamer af!”



“Ik ga vanmiddag naar de stad,” zei Chester, terwijl hij elk woord benadrukte. “Het kan me niet schelen dat je mijn kamer gaat klaarmaken, ik blijf hier toch niet wonen. Ik heb Wouter al opgebeld en hij ik kan bij hem logeren.” “Chester!” zei Claire kwaad. “Wat zijn jullie aan het doen?” Alex kwam de trap afgelopen. Hij had de helft van het gesprek gehoord. “Niets” zei Chester bot en hij probeerde weer langs Claire te komen, die hem vasthield. “Chester heeft een ochtendhumeur.” Zei ze weer op een vrolijke manier. “Wil je koffie Alex? Er zijn ook croissantjes, dus we kunnen zo gezellig ontbijten.” Alex glimlachte en keek naar de twee. “Goed, ik lust wel koffie. En ontbeten heb ik ook nog niet. Als jij nu…” zijn zin werd onderbroken door de deurbel. “Ah, daar zal ze zijn.” Claire keek hem vragend aan. “Ik heb Lorena Bardas uitgenodigd. Ze gaat me helpen met het opzetten van VDK, weet je nog?” hij glimlachte bij de gedachte daaraan. “Goed , ik ga opendoen. Maken jullie het even goed, ik wil wel dat jullie een goede indruk maken.”



Claire was even afgeleid. Chester nam gebruik van die situatie. Hij duwde Claire van zich af en rende langs haar heen naar buiten. “Chester!” riep ze kwaad, maar ze liet hem gaan. Ze zuchtte. “We praten nog wel!” zei ze, en toen hoorde ze de deur achter haar dichtvallen. Hij was weg. “En mijn zus Claire en haar zoon, mijn neef dus, Chester zijn in de keuken.” “Ah, dus mag ik haar nu eindelijk ontmoeten?” Vanuit de woonkamer ving ze de stemmen van Alex en Lorena op. De stem klonk zoet, wat nep. Claires eerste indruk was niet positief. Goed, ze herstelde zich en maakte haar hoofd leeg, zodat ze een goede indruk kon maken. Ze streek haar kleren voor de laatste maal goed en glimlachte zoet toen Lorena en Alex binnenkwamen. “Hallo, wat leuk je te ontmoeten!” zei Lorena, nog voordat Claire ook maar de kans had om met meer zoetigheid te beginnen. “Nou, Claire, dit is Lorena…” zei Alex, al had Lorena weinig introductie nodig. “En visa versa…” Alex voelde zich naar de achtergrond geschoven.



“Lorena Bardas” zei ze vriendelijk en ze schudde Claire de hand. “Claire van de Kerkhof.” Ze glimlachte. “Zo, dus jij gaat mijn broertje helpen met zijn bedrijf” Claire zette een lach op haar gezicht, die net iets té vrolijk was. “Wat leuk, het wordt ook tijd dat hij wat om handen krijgt.” “Ja ach, ik doe mijn best. Ik heb al veel ervaring in de zakenwereld en ik help graag mensen” zei Lorena en ze lachte daarna. “Ik hoop dat jij je ook vermaakt in deze… villa?” vroeg ze daarna, er zat een vijandige, bitchy ondertoon in. “Ja hoor” zei Claire direct, ze liet zien dat ze haar antwoord klaar had. “Ik heb het druk genoeg, opnieuw decoreren van kamers hier, en natuurlijk mijn sociale leven dat ik van Riverview naar hier moet halen.” Ze stak haar hoofd lichtjes omhoog. “Goed, Alex, als jij me verder niet nodig hebt dan ga ik naar het centrum om spullen te kopen. Jullie redden het wel met z’n tweetjes, hé? Tadaa!” ze zwaaide nog even en liep weg.
“Laten we beginnen dan” zei Lorena. “Ja, laten we dat doen.” Alex liep naar de tafel. “Wil je koffie?”

GEWELDIG!

Ja sorry hoor maar ik kan niet meer tegen. Ik moet het kwijt!

DIT IS ZO GEWELDIG. Ik wil wel meer zeggen; fantastish, alles erop en eraan. Mooie zinnen die precies kloppen met de foto's. Ik snap niet hoe je het doet maar je doet het goed. Dit is verslavend om te lezen. Dit inspireert me om het zelf ook te proberen. Ik denk niet dat ik het doe want ik ben maar een klein mensje die niet veel kan brengen in zo'n verhaal. Ik kom snel vast te zitten met de teksten die ik zou willen schrijven. Ik laat het voor wat het is. Een piepkleine droom om ooit zo te zijn. Ik ga het nog niet proberen want het is eigenlijk niet mijn ding. Maar als ik dit lees zou ik het willen. Ik laat het zo; jij/u schrijft deze verhalen ik ga het niet overnemen. Dat is slecht. Ik ga genieten van de verhalen die nog komen.

Gr.
Bodil.