De eerste moordronde
Het was een warme, ietwat vochtige avond in de jungle. Iedereen ging zijn gangetje, dat gold ook voor Dexter. Hij liep een beetje doelloos door de dichtbegroeide jungle, met af en toe een open stuk. Toen hij zo'n open stuk bereikte was dat een grote ruimte, hij stond aan de rand van een cliff. Hij had prachtig uitzicht over de hele jungle beneden heb en merkte niet dat achter hem meerdere mensen verschenen.
"Jij bent de volgende, Dexter. De eerste reiziger.. Wat jammer voor je," zei een stem achter hem en voor hij zich kon omdraaien werd hij al vast gepakt. "Nog een laatste woord?"
"Waarom? Nee! Laat me gaan!", hij besefte maar al te goed wat er aan de hand was. Maar hij kon zich er niet tegen verzetten. Het onbekende figuur liep langzaam op hem af en boorde met genot een eerste, een tweede en een derde mes in zijn borstkas. Daarna gooiden ze hem van de cliff. Een paar meter onder hen kwam hij terecht. Hij stamelde zijn laatste woorden. En zo was het gedaan met het tweede slachtoffer van de moordenaars.

Dexter Ray (Lopter12) is vermoord. Hij was een reiziger.

Je mag nog een laatste keer posten waarin je je dood beschrijft.

'Hoe weet je dat!' zei ze. En we begonnen allebei weer te lachen. We lagen in de slappe lach. Dat hadden we de laatste tijd veel te weinig. Ze is echt de beste GBF (Gay-Best-Friend) die je maar kan hebben. 'Uhm, Jill... Mag ik je wat vragen?' vroeg ik. 'Zou je me misschien willen koppelen aan die leuke jongen. Diegene daar, die met die natte haren!' En per ongeluk wees ik. Flynn zag het en liep op ons af. 'Is goed' fluisterde Jill, 'Ik heb een plan!'... En Flynn was nog maar een paar stappen verwijderd...

-Darryl Ryan

Ik had een geweldig plan om Darryl te koppelen met die jongen. Ik giechelde al bij de gedachte. Ineens hoorden we in de verte een gil, een jongen die gilde leek het wel. Wie was het? Ik had geen idee. Ik was zo bang. Een paar van ons renden de jungle in, op het geluid af, maar dat was het laatste waar ik aan dacht. Ook Brad en Flynn renden de jungle in. 'Nee!' riepen Darryl en ik tegelijk. 'Niet doen, Brad, je weet niet wat daar is!' riep ik hem toe, maar hij luisterde niet. In het kamp heerste een vreselijke spanning. Wat was er gebeurd? Wie miste er? Weer een wurgslang?

- Jill Banks -

Wat een rotdag was vandaag. 's ochtends uitgegleden en uren in de modder gelegen.
Daarna een ongemakkelijk moment met ene Katy, toen ik in het kleine meertje zwom.
En nu zat ik alleen in het kamp.
Ik zag Darryl met Jill. Ze lachten. Plotseling wees Darryl naar me.
Was Darryl over me aan het roddelen? Ik voelde een steek van verdriet.

Ik liep op ze af, en ik zag Jill snel nog iets fluisteren voor dat ik bij ze aankwam.

Plotesling hoorden we een gil in de verte. Wat was er gebeurd?

Flynn Mckinney

Een gil.
Een gil in de verte.
Een gil in de verte van een meisje.

Jill was het gelukkig niet, die zat naast me. En ikzelf was het ook niet, haha. Waarom dat zo grappig was weet ik niet, maar ik werd zenuwachtig van die gil. Tot overmaat van ramp renden Brad en Flynn de jungle in. 'Nee!' riepen Jill en ik tegelijkertijd, maar het mocht niet baten. Ze renden gewoon door. Ik sloeg een arm om de schouder van Jill. Wie was het slachtoffer?

-Darryl Ryan

De hele groep hoorde de gil we renden allemaal in de richting waar het geluid vandaan kwam, gelukkig was het niet Dave die gilde want die kon ik nog wel eens nodig hebben op deze reis. Iedereen vroeg zich af wie het slachtoffer was en wie de dader. We renden langs het kampvuur het smeulde nog een beetje na van gisteravond. We renden verder en verder en nog verder....

~Zane Robbins~

We hebben de hele nacht gezocht naar een gewond, of vermist persoon.
In mijn hoofd maakte ik een lijstje.
Elke keer als ik iemand zoekend langs zag rennen streepte ik die naam denkbeeldig door.
Niet van iedereen wist ik de naam.

Samen met Brad was ik aan het zoeken. Het waren in ieder geval niet Darryl, Jill, Brad of ik.
Al 4 van de 20 in ieder geval niet.

De hle nacht vonden we niks. Niemand. Ik gaf het op.
'zullen we maar terug naar het kamp gaan?' vroeg ik toen het al weer licht begon te worden.

*Flynn McKinney*

Die avond hoorden we ineens in de verte een gil. Wat was dat?! Geschrokken sprong ik op en rende meteen de jungle in samen met Flynn. "Nee!" riepen Darryl en Jill tegelijk. "Niet doen, Brad, je weet niet wat daar is!" riep Jill mij toe, maar ik luisterde niet. Het kon me niet schelen, ik was niet bang. Maar voor het geval dat had ik mijn mes uit mijn rugzak gepakt. Van wie was die gil?, dacht ik. Wat was er gebeurd? Gevallen? Gebeten door een slang? Of zelfs gewurgd? De hele nacht waren ik, samen met Flynn, gaan zoeken. Helaas ... zonder resultaat. Het begon al vroeg licht te worden. "Zullen we maar terug gaan naar het kamp?" vroeg Flynn teleurstellend. Ik knikte en samen liepen we weer terug. Darryl en Jill zagen ons weer verschijnen en rende meteen naar ons toe. "En?" vroeg Jill. "Niets" zei ik. "Helemaal niets. We hebben de hele nacht lopen zoeken, maar konden niemand vinden"

- Brad Lane -

Ik hoorde iemand vanuit mijn hangmat gillen.. Wat was er aan de hand..? Wacht.. NORA!? En ik stond op en rende naar de plek waar de gil was, en toen zag ik de mensen daar staan... "Wat is er aan de hand?" vroeg ik.. Wat is er gebeurd!?

- Alex

Er misten 2 mensen, Nora en Dexter. Nora bleek al een hele tijd weg te zijn en Dexter pas vanaf gisteren... er werd gegild en daarna die ijzige stilte. Die ijzige stilte... een doodse stilte, we keken verbaasd om ons heen. Dexter kende ik niet zo heel goed, maar die leek eerst iets met Katy te willen... maar wie was Nora ook al weer? Wacht, dat was dat meisje met die verzwikte enkel, of wat was het ook al weer. Het ging in ieder geval niet goed met haar... ik wou zo graag voor de groep zorgen... Ik liep weg van de groep in die open plek waar we bleven staan... tot mijn schrik zag ik achter een paar bomen, op een boom een klein beetje bloed liggen. Naast die boom was een klif. Langzaam druppelde het bloed naar beneden... 'Kom is kijken...' de hele groep kwam aanrennen... 'Wat doet dat bloed hier??? tenzij...' Nee, niks tenzij... er was hier een moordenaar... nee, die kon niet in de groep zitten... dus dan... dan waren we niet alleen.

-Greg-

Ik heb me erg afzijdig gehouden sinds het begin van de expeditie, iets waar ik nu spijt van heb. Omgaan met de dood gaat me blijkbaar niet goed af, had ik anders verwacht? Die impuls vanuit waar ik heb besloten op pad te gaan, zwakt af. Avontuur, spanning en vrijheid heeft plaats gemaakt voor angst, wantrouwen en stilte.
We stonden langs een klif, ik achteraan. Er druppelde bloed en vragen stegen op uit de groep. Ik huilde in stilte, het was weer gebeurd ik wist het zeker...

Ik strompelde achteruit en liet me zachtjes op een boomstam zakken. Ik keek naar de groep, maar niemand keek naar mij. Ik keek naar de groep, welk gezicht miste? Welke heldere ogen of zwarte haren? Ik kende niemand, maar ik moest hem of haar toch wel eens gezien hebben? Een gezicht, ik griste in mijn geheugen maar ik wist het niet meer. Mijn beeld werd vertroebeld door tranen.
Ik moest huilen om iemand die ik nooit had gekend.... Wie zou de volgende zijn?

~Taylor Lawson

Ik had weer een tijd in mijn hangmat gelegen. Opeens hoorde ik een stem.
"Kom eens kijken..." was dat Greg? Hij klonk een beetje...hoe kan ik het beschrijven. Ah well.
Dus ik liep naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Ik schrok me rot.
Bloed? Had ik gelijk? Zijn hier inderdaad moordenaars? Nee, tuurlijk niet! M-Misschien was iemand gevallen?! Maar waar is het lijk dan...? Oh god, oh god. Ik wil hier weg, weg!!! Ik greep Greg's arm en kneep erin!


~Katy

Zwijgend zat ik Jarry.
"Dus er is iemand weg, fluisterde ik en sloeg mijn armen om mijn knieën. Dus na de reisleider werd er iemand vermoordt.. En er waren dus moordenaars. Of.. Of het was een ongeluk.. Dat de vermiste persoon gewoon onhandig was.. En dan... Dat... Ik probeer de brok in mijn keel weg te slikken, maar dat lukt niet met mijn angst.

~Jody Fox

Ik slik even diep bij het feit dat er iemand weg is. Moord. Het eerste wat in me opkomt. Ik probeer mijn paniek te onderdrukken en kalm te blijven. Ik ga op de grond tegen een boom zitten, sluit mijn ogen en druk de opkomende paniek weg. Ik pak mijn rugzak, zet mijn tanden erin en schreeuw zonder geluid. Ik gooi de rugzak opzij, adem diep in en uit en dan sta ik op. Ik heb dit eerder meegemaakt, het is niet erg, de vorige keer hebben Helen en ik het ook gered.

- Dave Clarkson

Katy pakte mijn arm vast en kneep erin. Ze was bang, dat was duidelijk. Ze kon het zicht van het bloed gewoon niet meer aan. Rustig draaide ik me met haar om en liep weg, weg van het bloed, terug naar het kamp die we een tijdje geleden hadden opgezet. Haylee was daar ook nog, die dacht dat iedereen weg was gegaan zonder haar. 'Er missen 2 mensen, Dexter en Nora, we hebben bloed gevonden...' Haylee was stil... 'oh god...' was het enige wat ze zei.
Ik zette Katy tegen een boom en begon verder te praten met Haylee over wat er gebeurt was... en waar Dexter en Nora konden zijn.

-Greg-

Ik strompelde terug naar het kamp en zocht een afgelegen plekje, ik keek hopeloos om me heen. Ik had behoefte om met iemand te praten, maar iedereen had zijn eigen verdriet te verwerken. Sommigen pakten anderen vast, praten met elkaar en huilden samen. Ik was alleen, ik voelde me verschrikkelijk. Waarom was ik hier ooit heengegaan? Alleen? Ik miste mijn ouders en snakte naar geruststellende woorden, maar naast iemand gaan zitten? Dat durfde ik niet.
Angst overviel me, wat als ik de volgende was? Wie zou het merken, hou zou mijn familie er in godsnaam achter moeten komen? Als ze er überhaupt achter konden komen. Ik wilde naar huis, niets liever dan dat, maar het kon niet...

~Taylor Lawson

Na twee dagen van lang nadenken en gewoon even tijd voor mezelf hebben, kwam ik weer aan bij het kamp. Ik zat helemaal onder de modder en viezigheid, maar ik had een geweldige ontdekking gedaan.
Ik liep richting de grote groep die stil bij elkaar zat.
'Hé, ik ben terug en raad eens wat ik heb gevonden!' zei ik blij. De groep keek op en keken bang uit hun ogen. Alex stond op en rende naar mij toe. Hij omhelsde mij.
'Oh Nora! Wat was ik bang. Zo bang.' Vragend keek ik naar de groep.
'Wat is er gebeurd?' vroeg ik bang.

- Nora Grece -

Ik stapte een stukje terug, "Je weet het niet.." zei ik.. "Nou, iemand is ehm.. vermoord.. of gewurgd.. we weten het niet.. Ik weet niet hoe hij heette maar mensen zeggen dat het Dexter is, ken jij hem?" vroeg ik.
"Ik kende hem niet, maar ik ben zo blij dat jij ongedeerd bent" en knuffelde haar weer. "Never leave me again" zei ik.

- Alex

Hij was nog zo jong, hij had nog een heel leven voor zich. Het is zo gek, de dood. Zie je iemand net nog in leven, is die dood. De dood is een tragische iets, maar wat doe je eraan. Het hoort erbij, hoe erg het ook is. Ik schrik ook niet van de dood, ik heb genoeg doden gezien. Maar wat iedereen zich afvroeg, een ongeluk of echt moord....

Vele hadden en moeilijk met de dood van Dexter. Het was doodstil, niemand wist wat te zeggen. Angst, dat was er. Ik stond stil, nadenkend hoe en wat. Toen zag ik Jody, ze was bang, dat zag je gewoon. Ik realiseerde me dat ik een slecht vriendje ben geweest. Soms loopt een relatie niet zo goed, je moet niet opgeven. Je hoort er voor elkaar te zijn, vooral nu. Ik liep naar Jody en keek haar aan. We gingen zitten en ik sloeg mijn arm om haar heen. Terwijl ik fluisterde: ''Ik ben er voor je, als je dat maar weet''.

Jarry Sherman

Moord, werd er gefluisterd. Moord.
Een groot woord. Zou iemand uit onze groep iemand anders hebben vermoord?
Of zijn we niet alleen? Allebei de opties zijn ondenkbaar.

Ik wou, voor de honderdste keer, dat ik thuis was. Of in ieder geval in mijn personeelshut op de cruise.
Maar ik zat vast in een vreemde jungle, er waren twee mensen vermoord, ik was verliefd geworden op een jongen, maar het aller vreemdste was:
Ik had het kunnen zijn.
Misschien ben ik de volgende. Als het echt moord was.

*Flynn McKinney*