Sims Nieuws

Sims Nieuws Forum

Je kunt gewoon niet zonder!

Plaats reactie

36 berichten • Pagina 1 van 2

_Jente_
Mest analist Mest analist
Berichten:
583
Lid geworden op:
ma 17 sep 2012, 12:28

Het verhaal van Audrey Imming

Voordat je begint met lezen wil ik je even vertellen dat het erg veel tekst is. Ik snap het als je geen zin of tijd hebt om het te gaan lezen maar ik beloof dat de volgende updates wat kleiner zullen zijn. Tenminste dat denk ik.
Hallo, ik ben Audrey Imming. Welkom op mijn blog. Van mijn psycholoog heb ik gehoord dat het helpt om alles op te schrijven en ja… daar ga ik vanaf nu mee beginnen.

Afbeelding

Daar was ik dan. Mijn eigen huisje in Starlight Shores. Het was niet groot, maar precies groot genoeg voor mij. Mijn spullen pasten erin en mijn laptop stond op zijn plaats, dat was het belangrijkste, mijn laptop. Hier zal ik mijn leven verbeteren, het verleden achter me laten en een mooie toekomst te gemoed gaan, ja dat was mijn plan, een mooie toekomst. Ik ging in mijn stoel zitten en keek eens goed rond. Dit was mijn huis, hier ging het allemaal gebeuren.

Afbeelding

Mijn verleden is nooit makkelijk geweest. Ik verloor mijn moeder toen ik klein was, ik ken haar alleen van foto’s. Mijn vader raakte verslaaft aan de alcohol en de kinderbescherming kwam mij halen. Ik kwam terecht in een pleeggezin, het was een lief gezin hoor daar niet van, maar ik heb mij daar nooit op mijn gemak gevoeld. Ik was nadat ik bij mijn pleegouders kwam niet meer mezelf. Ik was iemand anders geworden, een onzeker meisje. Vanaf mijn twaalfde werd ik opstandig, mijn pleegouders hadden het er moeilijk mee. Ze wisten niet wat ze met mij aan moesten, ik had last van woedeaanvallen die steeds erger leken te worden en ik weigerde naar school te gaan. Ik heb nog steeds contact met mijn pleegmoeder, mijn pleegvader is helaas overleden vorig jaar, maar van mijn echte vader heb ik nooit meer iets gehoord. Ik hoop hem nog eens te zien. Hij heeft mij nooit pijn gedaan voor zo ver ik mij kan herinneren en het was een zorgzame man, maar voordat ik mijn zoektocht ga beginnen wil ik gaan studeren. Ik wil een slimme jongedame worden waar mijn vader trots op kan zijn.

Ik pakte muis op van mijn schoot en liep naar mijn bed. Muis was het enige wat ik nog van mijn vader over had. Ik kreeg Muis van hem vlak voordat ik uit huis geplaatst werd. Ik was toen vier. Ik en Muis deden alles samen. Als ik naar de bioscoop ging met mijn pleegmoeder ging muis mee, maar ook als ik mee ging boodschappen doen.
Afbeelding
Uiteindelijk wil ik Audrey graag laten studeren dit kan natuurlijk pas als ik de sims 3 studententijd heb. Voor die tijd komen er updates over haar leventje in Starlight Shores.
_Jente_
Mest analist Mest analist
Berichten:
583
Lid geworden op:
ma 17 sep 2012, 12:28

Re: Het verhaal van Audrey Imming

Dank jullie wel. :D het is echt super om dat soort reacties te lezen. :knuffel
En ja Muis is haar knuffelbeer ;)
__________________________
Die zelfde middag ging ik naar mijn pleegmoeder toe. Ze woont sinds kort in een kleiner huisje want het oude huis was te groot voor haar alleen. Vandaag zouden we samen naar het kerkhof gaan. Mijn echte moeder is hier begraven en ik bezoek haar vaak. Ik woonde samen met mijn vader ook in Starlight Shores, daarom ligt mijn moeder hier. Toen ik uit huis geplaatst werd is hij vertrokken. Niemand weet waar naartoe. Mijn pleegvader ligt niet op het kerkhof in Starlight Shores, hij is begraven in Appaloosa Plains omdat zijn familie daar woont.

Ik haalde Annelies op, zo heet mijn pleegmoeder, en we reden samen naar het kerkhof. Annelies laat me altijd even alleen als ik bij mijn moeders graf sta. Ze vind dat het haar zaken niet zijn en ik zit er eerlijk gezegd ook niet op te wachten dat ze een arm om mij heen slaat of zo. Bij mijn moeders graf brak ik.

Afbeelding

Op haar grafsteen staat een tekst geschreven. “Rust zacht lieve Miranda wij waken over je”. Mijn moeder is overleden aan kanker. Ze kwam er te laat achter dat ze kanker had en het was al te ver uitgezaaid om te kunnen overleven. Mijn vader vertelde me altijd verhaaltjes over haar voordat hij begon met drinken. Ik weet er niet veel meer van want ik was pas twee toen mijn moeder overleed, maar wat ik me wel kan herinneren is dat hij altijd zei dat ik verschrikkelijk op mijn moeder leek.

Afbeelding

Ik had Muis meegenomen naar het graf. Dat doe ik altijd. Het kan me niet schelen als mensen raar opkijken. Het geeft me een veilig gevoel en hij troost me altijd een beetje. Ik hoorde iemand aan komen lopen. “Ik moet gaan Audrey, kom je mee of wil je hier nog even blijven”? Het was Annelies. “Ik blijf hier nog even”. Antwoordde ik. “Oke, ik zie je binnenkort”. Ik hoorde haar voetstappen wegvagen en toen ik zeker wist dat ze er niet meer was liep ik naar huis. Muis hield ik stevig tegen me aan. Een traan rolde uit mijn ooghoek, over mijn wang zo mijn mond in.

Afbeelding
_Jente_
Mest analist Mest analist
Berichten:
583
Lid geworden op:
ma 17 sep 2012, 12:28

Re: Het verhaal van Audrey Imming

Dank jullie wel allemaal <3
@Koen, ik ben zelf ook zo'n lezer. :$

Vandaag wil ik twee keer plaatsen omdat het eerste deel niet erg interessant is. Dus nu komt deel 1 en vanavond deel 2.
_________________
Ik was kapot. Mijn leven stelde niks meer voor. Ik had alleen mijn pleegmoeder nog, verder gaf niemand om mij. Ik had vroeger wel vriendinnen hoor, maar de meesten werden bang voor mij en mijn woedeaanvallen. Er was één meisje die niet voor mij wegrende als ik een woedeaanval had, maar me kalmeerde door zachtjes te fluisteren “het komt goed Audrey, het komt allemaal goed”. Ze heette Evi. Ze was mijn beste vriendin en we deden bijna alles samen. Zij was ook haar moeder verloren en ik denk dat wij elkaar daarom zo goed begrepen. Helaas vertrok ze toen we vijftien waren naar Twinbrook. Dat ligt heel ver van Starlight Shores dus ik heb haar niet meer gezien sinds toen. Ik zette Muis naast me neer en ging in mijn stoel zitten.

Afbeelding

Morgen zou ik naar de psycholoog moeten, zoals elke maandag. Ik lieg vaak tegen mijn psycholoog. Vroeger deed ik dat niet, maar als ik hem de waarheid zou vertellen over hoe ik mij echt voel en hoe het met me gaat, dan zou ik zo goed als elke dag langs moeten komen. Eric, zo heet mijn psycholoog, is snel bezorgd. Het is een lieve man hoor, maar ik heb het niet graag dat mensen bezorgd om mij zijn. Ik trok mijn pyjama aan en ging op mijn bed liggen. “Het komt goed Audrey, het komt allemaal goed.” Mompelde ik in mij zelf en zo viel ik in slaap.

Afbeelding
_______________

Vanaf vanavond wordt het iets minder gedachten en gaat er iets meer gebeuren, want ik snap dat het een beetje eentonig wordt. :)
_Jente_
Mest analist Mest analist
Berichten:
583
Lid geworden op:
ma 17 sep 2012, 12:28

Re: Het verhaal van Audrey Imming

Dank jullie wel (A)
________________
De volgende ochtend nam ik een verfrissende ochtend douche, ik deed een nieuw T-shirtje aan en ging achter mijn laptop zitten. Ik begon te typen en te typen. Nee, niet goed genoeg! Ik begon alles te deleten en weer iets nieuws te bedenken. Wat een dom idee, hij zou me toch niet kunnen helpen. Ik sloot mijn laptop en belde een taxi om naar de psycholoog te gaan.

Afbeelding

Mijn psycholoog heeft een apart kamertje in zijn huis voor zijn klanten. We liepen het kamertje in en ik ging in mijn stoel zitten, precies tegenover Eric. “Hoe gaat het met je?”
“Wel oké. Ik ben begonnen met het schrijven zoals u mij vertelde.” “Lucht het een beetje op?” “Redelijk.” De rest van het gesprek ging over mijn woedeaanvallen, die gelukkig steeds iets minder worden en over het overlijden van mijn pleegvader. Ik stond natuurlijk niet te lachen toen ik hoorde dat mijn pleegvader overleden was, maar ik heb me er nooit echt verdrietig over gevoeld. Mijn psycholoog denkt dat ik mijn verdriet wegstop.

Afbeelding

Ons gesprek werd verstoord door de deur die ineens open ging. Een lange jongen met een leuke muts kwam binnen lopen. “Oh sorry pa, ik wist niet dat je een klant had.” Eric keek hem een beetje boos aan. “Willen jullie koffie?” Vroeg de jongen vriendelijk. “Ik hoef niet, bedankt.” Antwoordde ik terwijl ik voelde dat mijn wangen gloeiden. “Zet maar wat voor straks, ik ben bijna klaar.” Zei Eric wat streng.

Afbeelding

“Mijn excuses voor mijn zoon. Waar waren we gebleven?” Ik vertelde verder over hoe ik met de dood van mijn pleegvader om ga en toen was het uur om. “Tot volgende week.” Zei ik terwijl ik hem de hand schudde. “Bedankt voor uw tijd.” Ik liep het kamertje uit en keek voorzichtig om mij heen. Hij was nergens te bekennen.

Weergave- en sorteeropties

Plaats reactie