Douwe
De avond nadat mam te horen kreeg dat ze bijna al ons geld in de tuin had gestoken voor niks, heeft ze denk ik teveel gedronken. Ik heb haar nog naar haar bed horen stommelen terwijl ik de jongens naar bed bracht en stil probeerde te houden.
Opeens midden in de nacht hoorde ik en hoge gil, eerst dacht ik dat mam zichzelf iets aangedaan maar toen hoorde ik het lucht alarm. Snel deed ik mijn radio aan en hoorde dat de dijken waren doorgebroken. Snel maakte ik Sebastiaan wakker.
Terwijl Sebas en ik naar de kamer van mijn moeder renden om haar en Jelle te halen zag ik haar al naar buiten rennen. Zonder Jelle...
Ik kon niet meer op haar rekenen, het was duidelijk dat ik dit moest doen. Ik tilde Jelle op en riep Sebastiaan bij me. 'Jongens, we lopen zo meteen naar buiten en blijven rustig op de stoep wachten tot we opgehaald worden. Blijf rustig en blijf vooral bij mij.' Als een familie liepen we naar buiten.
Ik liep expres langs mijn moeder, ik kon haar niet aankijken. Hoe kon ze zo maar wegrennen?
'Douwe, bedankt dat je de kleintjes mee naar buiten hebt genomen. Ik was ineens zo bang.'
'Ineens zo bang moeder? JIJ had de kleintjes moeten meenemen, JIJ bent de ouder hier! Wij zijn ook bang!' Ik was inmiddels naar haar toegedraaid. Ze stond daar maar met haar armen over elkaar terwijl ik Jelle probeerde stil te houden. Ze zei niks meer.
De volgende ochtend hadden we nog steeds niks tegen elkaar gezegd. De nacht was afschuwelijk geweest. Met de hele stad zaten we in een paar lege gebouwen buiten het rampgebied. Het was voor iedereen een zware nacht geweest en Jelle heeft veel te snel moeten opgroeien. Eenmaal thuis liep ik met de jongens naar binnen, moeder bleef buiten. Binnen besefte ik dat ook ik moest opgroeien. De 280 Simdollars brandden in mijn zak en ik wist dat mijn droom om met mijn lief naar de universiteit nu voorgoed vervlogen was. Ik moest voor mijn familie zorgen.
Aankomende week kom je erachter hoe ze dit gaan aanpakken!