Hoofdstuk 5:
Ja, die nacht was wel heel speciaal.
Zo'n nacht die je hele leven verandert,of je dat nu wil of niet.
Soms beslissen anderen over de richting van je leven en daar kan ik nu goed mee omgaan maar toen......
Het was een nacht vol emoties,intense liefde en gevoelens van onbegrip en boosheid.
Mama kwam zo snel als haar benen haar konden dragen naar beneden om te zien waarom ik zo stond te schreeuwen.
'Weet je wel hoe vroeg het is!Je maakt de hele buurt wakker met al dat geschreeuw!'beet ze me toe.
Het enige dat ik op dat moment nog kon doen was dom wijzen naar datgene wat op de grond op onze veranda stond.
Er viel een stilte terwijl we elkaar aankeken en allebei niet wisten wat te doen of zeggen.
De stilte werd ruw verbroken door het oorverdovende gehuil van wat er in dat mandje lag.
'Wat is dat nou?"was het enige dat ik zeggen kon.
'Ach arme,het is een baby.'hoorde ik mama vertederd zeggen.
'Een wat!'stamelde ik.
'Dat kan toch helemaal niet,het is midden in de nacht en dan leg je toch niet hier je kind neer.'zei ik nogal verontwaardigd.
Ik kreeg een zeer boze blik van mijn moeder,zo'n blik waarvan je meteen weet dat je je mond moet houden.
'Een moeder aan het eind van haar latijn zou dat zomaar wel kunnen doen,'en dan is die moeder hier aan het juiste adres!'zei mama nu echt boos.'
'Maar mam ik .................'
Mama had het mandje al gepakt en duwde me aan de kant zodat ze naar binnen kon gaan met die waardevolle vracht in haar armen.
'Mam............mam.............MAMA!!'riep ik vertwijfelt,maar ik kreeg helaas geen antwoord.
Opeens kwam ze uit de keuken met een fles in haar handen en gaf die aan mij.
'Ik heb haar al verschoond en nu geef JIJ haar de fles terwijl ik even naar boven ga.'zei ze tegen me.
Compleet lamgeslagen stond ik daar met een baby en een fles in mijn handen.
'Haar?'vroeg ik nog met een klein piepje in mijn stem.
'Ja.'en weg was mam.
'Maar,maar,maar,ach laat ook maar.'zuchtte ik.
Het had geen zin om nu met mama te praten dus gaf ik dat kleine ding haar flesje.
'Heeft ze goed gedronken?'vroeg mama ineens aan me.
Ik had haar niet eens naar binnen horen komen,zo in gedachten was ik met die kleine op schoot.
'Ja,ze heeft prima gedronken en is zelfs in slaap gevallen,'en ik merkte dat ik met een glimlach op mijn gezicht naar mijn moeder keek.
Snel trok ik mijn gezicht weer in de plooi en keek mijn moeder ernstig aan en vroeg haar wat ze allemaal van plan was.
'Kom maar mee naar boven,dan laat ik het je zien.'
Met lood in mijn benen stond ik op om haar naar boven te volgen de trap op nog steeds met die kleine in mijn armen.
'Kijk,'zei mama,'ik heb jouw ledikantje nooit weggedaan en nu komt dat heel goed van pas.'
Met grote ogen en mijn kin tot op de grond keek ik haar aan terwijl ze dat kleine onbekende meisje in mijn ledikantje legt.
Ik loop naar het wiegje en kijk naar dat hulpeloze hummeltje en zie dat mama Beer heeft gepakt en bij haar in het wiegje heeft gedaan.
'Mam,dat is de beer van papa!'zeg ik ietwat paniekerig.
'Wij hebben hem niet meer nodig nu ik weet dat het allemaal goed is met papa en dit meisje kan wel wat gezelschap en bescherming gebruiken.'
Ineens kwam er een intense woede opborrelen.
Ik pakte mijn moeder nogal hardhandig beet bij de arm en trok haar uit mijn slaapkamer de hare in.
'Waar heb jij last van,meissie?'zei mijn moeder op een toon zoals papa altijd tegen me sprak.
Ik schrok daar een beetje van maar liet mij niet uit het veld slaan.
'Mam,we kunnen dat kleine meisje niet in huis nemen alsof het de normaalste zaak van de wereld is.'
'Ze is niet van ons en hier kunnen we heel veel problemen mee krijgen!'ging ik verder.
'Wat als we dit kind opnemen in ons gezin en de moeder komt haar over een tijd weer ophalen?'
'Jij bent nog herstellende van het verlies van papa en een tweede verlies van dit formaat overleef je niet!'
Het klonk als een smeekbede in de hoop dat mama tot inkeer zou komen.
'Bebe Hart!!'klonk het ineens serieus.
'Waar is jouw gevoel van empathie gebleven?'
'Heb jij je zo afgesloten van de wereld dat je niet meer ziet dat dit meisje ons nodig heeft?'
'Ik weet dat het verlies van je vader hard binnengekomen is lieverd maar misschien moet je je niet zo druk maken over mij en eens goed in de spiegel kijken.'
Ik wist ineens niets meer te zeggen.
'Zou dat waar zijn?'dacht ik.
'Ben ik zo druk bezig geweest met mama in de gaten houden en ons leven weer terug op de rit krijgen dat ik mijn gevoel verloren ben?'
'Ik heb moeite gehad met het verwerken van het verlies van papa maar daar was ik nu toch wel klaar mee,of toch niet?'
Mama gaf me een knuffel en hield me heel lang stevig vast.
'Meissie,wij kunnen dit samen aan,dat weet ik zeker.'
'Dit kleine wondertje heeft ons nu nodig en wat later allemaal kan gebeuren dat zien we dan wel weer.'
Mama keek me liefdevol en met betraande ogen aan.
'Oke.'zei ik zachtjes,bijna fluisterend.
'Maar moeten we die kleine geen naam geven?'vroeg ik.
'Ze heeft al een naam,dat stond op een briefje dat in de mand lag.'zei mama.
'Ze heet Tessa.'
Laatst gewijzigd door Big Mama op zo 22 jul 2012, 18:40, 1 keer totaal gewijzigd.