Hoofdstuk 3:
Daar sta ik dan,bij het graf van mijn vader,alleen.
Zonder emotie heb ik mijn vader begraven en ik vraag mij af waarom ik niet kan huilen.
Holly zei tegen me dat dat nog wel komt als ik meer tijd krijg om na te denken.
Tijd,vreemd concept eigenlijk,je denkt altijd dat je er genoeg van hebt zeker als je nog jong bent.
Maar nu had ik er alles voor over om nog 1 keer met mijn vader te kunnen praten of om hem nog 1 keer te kunnen omarmen.
Het lichaam van mijn vader is heel lang niet vrijgegeven omdat mijn moeder onder verdenking stond.
Terwijl ik moest wachten op de uitslag van de autopsie ben ik erg boos geweest op haar.
Ik was ervan overtuigd dat dit allemaal haar schuld was.
Totdat de arts die de autopsie had verricht met het verlossende woord kwam.Hartfalen.
Mijn vader kreeg tijdens het zwemmen een hartaanval en verdronk.
Het was zo druk in het zwembad geweest dat niemand had gezien dat hij in moeilijkheden was totdat hij op de bodem van het zwembad roerloos dreef.
Na de uitslag van de autopsie was ik nog steeds kwaad.
Op alle mensen die dit niet gezien hadden,hoe kan dat?
Maar ik kon niet lang boos blijven want dat kostte teveel energie.
Mijn moeder is totaal ingestort en ik heb nog geen zinnig woord met haar kunnen wisselen.
Het enige dat ze doet is ontroostbaar huilen of stil in een hoekje zitten.
Al haar "rare" trekjes heb ik al weken niet meer gezien.
Dus heb ik alles helemaal alleen moeten regelen.
De keuze van de kist,de kleur van de bloemen,de tekst op de linten,de muziek in het rouwcentrum en ga zo maar door.
Alleen...................zo voel ik me.
Terwijl ik daar zo sta te kijken naar de lievelingsbloemen van mijn vader voel ik ook nog iets anders.
Heel langzaam besef ik dat er tranen over mijn wangen glijden.Eindelijk.
Het voelt als een bevrijding en ik laat ze lekker gaan.
Uit alle macht probeerde ik weer terug te komen in een normaal ritme maar dat was niet makkelijk met een moeder die nog steeds totaal in zichzelf gekeerd was.
Met een shock realiseer ik me dat er al een tijdje geen geld meer binnenkomt.
Mijn moeder kon niet meer werken en ik had nog steeds geen baan.
'Hoe staan we er financieel eigenlijk voor?'dacht ik,terwijl ik de borden van het ontbijt opruim.
Gelukkig was papa altijd open geweest over de geldzaken van dit gezin en wist ik het wachtwoord van zijn bankrekening.
Met ongeloof staarde ik naar de rode cijfers op het scherm.
Dit was het moment dat al mijn mooie plannen die ik gemaakt had het raam uitvlogen.
We hadden zoveel schulden en geen inkomen dat ik even niet wist wat te doen.
1 Ding wist ik wel,ik kon mijn moeder zo niet achterlaten en dus nam ik het besluit om thuis te blijven wonen.
Datgene waar ik altijd zo bang voor was geweest kwam uit.
Er moest wel gauw iets gedaan worden aan deze financiele wanorde anders konden we ons huis ook nog kwijtraken.
Daarom besloot ik om de auto die ik van papa en mama gekregen had te verkopen.
Gelukkig kwam Holly regelmatig langs en zij nam me dan mee de stad in om ergens een kopje koffie te drinken of voor een wandeling in het park.
Ik vertelde Holly over de ellende waar ik in zat en dat ik niet wist hoe ik eruit moest komen omdat ik maar geen baan kon vinden.
Het enige dat Holly zei was,'Je leest toch zo graag boeken?'
Ik knikte maar bleef haar vragend aankijken.
'Waarom schrijf je zelf niet een boek,ik weet zeker dat je dat kan',ging ze verder.
Volgens mij heb ik haar toen aangekeken alsof ik water zag branden want ze begon ineens hard te lachen.
Ze gaf me een dikke knuffel en fluisterde in mijn oor,'Geloof me,dat kun je.'
Verbouwereerd bleef ik stilstaan in het park en ik hoorde heel vaag nog dat Holly gedag tegen me zei.
Ik,een boek schrijven?
Nee..................dat kan ik niet of......................misschien toch wel?
Vandaag ben ik vroeg opgestaan want ik had een besluit genomen.
Ik ging mezelf registreren als zelfstandige schrijver bij het gemeentehuis.
Mijn moeder wist nog van niks maar dat vond ik niet erg want de laatste tijd was ze weer erg vaag bezig.
Haar "rare" trekjes waren weer helemaal terug en ik heb zelfs een keer gedacht dat ze met iemand anders aan het praten was,maar toen ik de kamer binnenkwam was er niemand.
Ik hoop niet dat dit het begin is van een nieuwe mentale inzinking want ik weet niet of ik dat wel aankan.
Laatst gewijzigd door Big Mama op za 14 jul 2012, 18:25, 2 keer totaal gewijzigd.