Hey Raineyl, leuk dat je reageert! Zomeren is Sunset Valley. Ik heb daarin wel alle kavels veranderd. Nieuw park, nieuwe boulevard, nieuwe strandtent. Dat heb ik allemaal gedaan toen ik bezig was met m'n vorige dagboek, De Vete van Zomeren.
v Lees je het zo? Die staat ergens bij de gewone dagboeken achteraan geloof ik. Ik heb hem nooit afgemaakt, omdat ik een nieuwe pc kreeg en alles weg was. Toen ben ik deze begonnen, omdat ik het niet kon missen. Vanavond lekker weer schrijven
Laatst gewijzigd door Adoror op ma 21 mei 2012, 21:45, 2 keer totaal gewijzigd.
Door heel Zomeren klonk het naargeestige geluid van eenzame kerkklokken. Het was herfst en dat was te merken. Een gure wind waaide door het kustplaatsje. Er was een maand verstreken sinds de Gouden Bruiloft van Doortje en William. Er was veel gebeurt. Op de begraafplaats verzamelde zich een select gezelschap. De pastoor van de kerk liep voorop naar een plekje achterin een afgesloten hofje van de begraafplaats. Het gezelschap liep hem zwijgend achterna. Geen vogel durfde de rust te verstoren. De leden van het gezelschap hielden hun gesnik in tot zij de plek hadden bereikt. Daar verzamelden ze zich rond de pastoor en het graf.
“Vandaag zijn wij bijeen gekomen,” sprak de oude wijze pastoor. Er klonk al zacht gesnik in de groep. Ze hadden besloten om een kleine dienst te houden, enkel voor genodigden. De gebeurtenissen na de moord van afgelopen maand waren al traumatisch genoeg. “Wij zijn niet in compleet gezelschap.” Hij keek de groep rond. Vanzelfsprekend miste Thomas en William, maar Nick was er ook niet. “Maar iedereen is in gedachten of in geest bij ons. Wij nemen vandaag afscheid, brengen het lichaam terug naar waar zij vandaan komt,” Ondertussen overheerste verdriet bij iedereen. Doortje had ondanks alles toch verdriet, Ellen begreep het allemaal niet meer, Alexis voelde zich niet gesteund door Jonathan en Sara voelde zich eenzaam. Romeo was ondertussen doodzenuwachtig om Nicks afwezigheid.
__
Een maand eerder
__
“Mevrouw Dorothea Sims – Lelie?” De zware stem van de rechercheur vulde de kleine kamer. Snikkend keek ze op, waarbij ze de zijde zakdoek op haar schoot liet vallen. “Rechercheur De Kok. Allereerst welgemeend gecondoleerd.” “Waarom moesten wij allemaal mee? Ik heb wel wat anders aan mijn hoofd!” “U bent allemaal zeer belangrijke getuigen, mevrouw Sims.” “We hebben niets gezien!” De man ging zitten en keek de oude, verdrietige vrouw aan. “Kunt u mij eerst rustig vertellen wat er is gebeurt, nadat u de schoten hebt gehoord?” “Na-natuurlijk…”
Drie schoten. Iedereen bleef als een standbeeld staan. Ze staarden naar het bos naast het landgoed. Daar tussen de bomen, waar de vogels op waren gevlogen, moest het zijn gebeurt. Maar het bleef stil, geen nieuwe schoten. “Wat was dat…?” vroeg een trillerige stem van Sara, die een heel angstig voorgevoel had over Adam. “Thomas? Thomas?!” Ellen was de eerste die in beweging kwam. Ook zij had een angstig voorgevoel. “W-wat?” Doortje keek over haar schouder naar haar schoondochter, maar begon toen te rennen. Met moeite zigzagde ze door de tafeltjes door, rennende op haar hakken. Sara, Alexis, Ellen, Maartje en Nick rende haar achterna.
“Hoe. Durf. Jij. Ons. Hier zo naar toe te slepen!” Hijgend zat Alexis aan de kleine tafel in de kale verhoorruimte. “Het spijt me, mevrouw Sims, maar de rest van het bureau staat in de steigers, dus we moeten het doen in deze kale kamer. Ik wilde u vragen stellen over vanmiddag. Allereerst ook u gecondoleerd met het verlies. Het is niet makkelijk, maar ik wil u vragen of u mij zou kunnen vertellen hoe het vanmiddag is gegaan. Het is belangrijk om zoveel mogelijk daarover te weten. Dingen die opvielen, vertelt u het me alstublieft. We tasten momenteel nog in het duister.” “Waarom zou ik willen meewerken? Heb ik niet zoiets als een zwijgrecht?!” riep Alexis kwaad. Ze had nog geen traan gelaten. “U bent hier als getuigen, mevrouw Sims. Niet als verdachte. Als ik het zo stel, heeft u zelfs de plicht om te praten.” “Goed dan..” verzuchtte Alexis.
“Nee! Nee!” gillend rende Doortje naar het lichaam dat tussen de bomen lag. Een wit pak, grijs haar. Het kon niet anders dan… Ze zakte op haar knieën. “Nee, nee, dit is niet waar. Dit gebeurt niet echt.” Ze begon woorden te mompelen, tussen het snikken door. “William, zeg iets,” zei ze, terwijl ze hem omdraaide. Zijn kleren zaten onder het bloed. Er zat een schotwond op zijn borst, ter hoogte van zijn hart. “William, William zeg iets!” Ze drukte het koude lichaam tegen haar aan. Hij zei niets. Hij ademde niet. In stilte verzamelde Sara, Alexis, Ellen, Maartje en Nick om haar heen. Allemaal waren ze te bang om een traan te laten. Bang om de gebeurtenis waarheid te maken. Maar niets wat ze deden kon iets veranderen aan de situatie. William, geliefd en gehaat, was dood.
“Hoe is uw relatie met de familie?” vroeg rechercheur de Kok, nadat alle nodige formaliteiten waren afgegaan in zijn gesprek met Ellen Sims – Sixt. “Die was goed, vanuit mijn opzicht,” zei Ellen. Ze veegde snel een traan weg, zodat haar mascara niet zou uitlopen. “Ik heb mijn schoonmoeder geholpen met het feest. Het zou vanavond geweldig worden… Ik vind het zo erg, het is maar goed dat de gasten nog niet… stel je voor dat…” “U was bij het gezelschap op het moment van de moord?” Ellen knikte. “Uw man niet.” Ze schudde haar hoofd. “Waar was uw man?” “Thomas was…” begon Ellen te liegen.
“Hey lieverd. Heb ik al gezegd dat je er prachtig uit ziet?” Thomas gaf haar snel een zoen op haar wang. “Dankjewel,” zei Ellen met een lichte blos. “Hoe laat komen de gasten?” vroeg hij. Ze pakte zijn hand en steek zijn mouw omhoog. Het was half 5. “Die komen over een half uurtje.” Ellen wierp hem haar mooiste glimlach toe. “Oh mooi, dan heb ik tijd om me even op te frissen,” zei hij, terwijl hij een blik wierp naar zijn moeder, die richting zijn zussen liep. “Zeg jij dat ik even in de badkamer ben, dan kom ik zo.” Hij glimlachte naar haar. “Ik ben op tijd.” Nog een zoen op haar mond, en hij verdween via het binnenzwembad naar de badkamer.
“Ik weet het niet meer,” zei Maartje geërgerd. “Mevrouw, het is nu een paar uur geleden. Ik wil uw kant van het verhaal graag horen. Het is belangrijk dat u ons verteld wat er is gebeurt.” Rechercheur de Kok legde nadruk op elk zinsdeel. “Ik herinner het me niet meer. Ik weet alleen dat papa ruzie heeft met veel mensen.” Ze keek hem erg boos aan. “Ruzie? Met wie?” “Weet ik niet.” De Kok zuchtte. “Maartje, het lijkt alsof je iets te verbergen hebt. Heb je iets te maken met de dood van William?” Hij was geïrriteerd. Hij was al de hele nacht bezig met het verhoren van die vervloekte familie, terwijl hij eigenlijk zijn eigen feestje te vieren had. Maartjes reactie zei genoeg. “Ik weet het niet! Ik weet het gewoon niet meer!” huilde ze hysterisch.
“Ik beroep me op mijn zwijgrecht!” riep Nick nijdig, nadat hij was gaan zitten. De Kok sloot de deur. “Meneer Nick Sims, neem ik aan? Ik heb u nog geen cautie gegeven, en dat hoef ik ook niet. U bent hier als getuige, niet als verdachte.” Nick staarde weg van de man. “Luister, ik zeg niets zonder dat ik met mijn familie kan praten over wat er tot nu toe is gezegd. Onze familie krijgt hier sowieso gezeik mee. Waarschijnlijk staan er al journalisten bij het landgoed.” “Uw landgoed is plaats delict, dus dat is afgezet. Er staat inderdaad wat pers, maar daar gaat het nu niet om. U bent hier als getuige, meneer Sims.” ” De Kok ging zitten. “Het lijkt alsof u wat te verbergen heeft.” Gromde hij. “Nee nee u moet eens luisteren naar mij. Ik zeg niets, u weet genoeg. Ik ben strafrechtadvocaat geweest, dus ik weet hoe het werkt.”
“U had een conflict met uw vader?” “Hoe komt u daar nou bij?” De Kok had het met een directe vraag maar eens over een andere boeg gegooid. Misschien kwam er wat meer uit. Daarnaast was Thomas volgens de getuigenverklaringen niet in de tuin, dus dat verhaal hoefde hij niet meer te checken. “Dat stond in de kranten. Vijandige overname door zoon, was de kop als ik me het goed herinner.” Thomas mompelde iets onverstaanbaars. “U was niet in de tuin, op het moment van de moord.” “Nee,” was het korte antwoord. “Waar was u, Thomas, op het moment dat uw vader werd vermoord?” “Ik was op het toilet,” begon Thomas…
In de badkamer waste Thomas zijn handen. Hij keek in de spiegel. Wat zag zijn vrouw er fantastisch uit vandaag. Ze had haar best gedaan. Misschien moesten ze er binnenkort ertussenuit. Als het plan was geslaagd. Als ze Williams aandelen hadden bemachtigd. Dan konden zij ze verkopen aan die Vos, zodat het bedrijf uit de schulden was. Onder hun leiding zou De Naitonale Sim floreren. Sims Global, Thomas zag het voor zich. Hij draaide de kraan dicht, met een brede grijns. Hij liep de stille hal in, toen de stilte plots werd verbroken door een angstaanjagend pistoolschot.
De gesprekken met de broer en zus van William waren binnen vijf minuten afgerond. Ook zij waren, net als Thomas, niet buiten toen de pistoolschoten klonken.Net als Thomas hadden zij een mogelijk motief. Er was echter niet genoeg om één van hen als verdachte aan te wijzen. De verklaring van Ellen ondersteunde Thomas’ verhaal. Ook hij was geen verdachte. De Koks intuïtie zei dat iemand van het feest de dader was, of tenminste in de familie. Hij had nog maar weinig emoties gezien om de dood van hun vader. Hopelijk bood het onderzoek op het wapen de nodige aanwijzingen. “Waar was u, toen de moord op uw broer werd geleegd?” was de vraag aan zowel Charlotte als Daniël.
“Waar was je nou?” nijdig kwam Charlotte uit de salon gelopen, toen ze de deuren in de hal hoorde opengaan. Daniel kwam alleen naar buiten. “Wat bedoel je? Ik was met Thomas bij William,” zei hij chagrijnig. Het ging niet zoals gepland, het zou nog een nare strijd worden. “Kom, we gaan weer naar buiten.” Charlotte pakte hem bij zijn arm en liep richting de keuken. Daniel bleef echter staan en ze draaide zich om. “Wat wil je nou?” “Wat wil jij nou Charlotte? Waar was jij net, toen we William confronteerde?” “Ik was in de salon, ik had telefoon.” “Wie?” “Dat is…” haar zin werd onderbroken door een harde knal van buiten. Ze schrok zich dood. “Wat was dat?” “Dat klonk als een pistool…” Daniels zin werd onderbroken door nog twee schoten. “Jezus…”
“Ik wil met u praten over uw relatie met uw familieleden.” De kok ging zitten. Sara staarde naar haar spiegelbeeld. “Moet dat?” “Nee, maar het zou mij kunnen helpen. Ik heb ondertussen een goed idee van waar iedereen was. Wat er is gebeurt is duidelijk. Ik zou graag horen hoe de relaties in uw familie zitten.” Met een diepe zucht ging Sara zitten. “Goed, ik zal het kort houden. Maartje weet niets meer, Alexis en Thomas verachten elkaar en ze verachten beide mijn vader. Ik en mijn vader hebben een goede relatie, tot het moment waarop mijn moeder mij dwong om voor de overname te kiezen. Nick valt er een beetje buiten, maar wordt door iedereen wel geaccepteerd. Weet u,” Sara zuchtte nog een keer heel diep, “Iedereen kan het hebben gedaan. Wie weet is Ruben uit de dood opgestaan om zich op onze familie te wreken. Het kan me niet schelen, ik wil naar huis, naar m’n dochtertje.” De Kok bladerde stil door zijn papieren. “U hebt toch ook een zoon, mevrouw Sara?”
Iedereen was verhoord. Nick was ondertussen druk bezig geweest met het plegen van telefoontjes. Hij had slecht nieuws. Met lood in zijn schoenen liep hij naar de wachtruimte van het politiebureau om het aan de laatste familieleden te vertellen. “Sara, Alexis, Thomas.. mama… Ik heb slecht nieuws. Ik heb net met Romeo gesproken en ze kunnen het landgoed niet meer op. Plaats delict, het is afgezet. Daarnaast zijn er hordes journalisten die een exclusief verslag claimen van de moord op de patriarch van een machtige familie..” hij zuchtte. Zo was het al op het nieuws geweest. “Romeo is met de rest al naar het Lelielandgoed net buiten Zomeren. Dat zullen we de komende tijd jouw thuis moeten maken, mama.”
“Ik snap het niet meer, Nick. Leg het eens uit,” zei Doortje zacht. Ze had bijna geen stem meer over. “Ik kan het niet geloven, geloven jullie het? Het is niet waar hè? Nick leg me het eens uit, dat het niet waar is.” Ze snikte. “Ik kan het gewoon niet geloven.” “Laat mij maar,” Sara stapte langs Nick en legde haar hand zachtjes op haar moeders schouder. “Kom mama, dan gaan we naar huis.”
wat een reacties! Dank jullie allemaal, ik heb er m'n best op gedaan.
Het was ook een leuke update om te schrijven, ondanks de trieste verhalen. Er zit héél veel in. Zowel in de tekst als in de plaatjes, van wat er gaat gebeuren. Wie er ineens opduiken, de 'komende maand' tot de begrafenis. Ik ga nu namelijk weer verder vanaf de avond van de moord.
Ik ben benieuwd wie jullie denken wie het gedaan heeft. Waren jullie verrast dat William het slachtoffer was?
Ik was niet verbaasd over William, ik moest wel denken wie wie ook al weer was, maar het zou ook kunnen dat Jonathan het is. Of toch Adam. Zo spannend!
Raineyl schreef:ik vind je dagboek zo cool!!! Ik ben hem helemaal vanaf het begin aan het lezen. Alleen ik heb 2 vragen
1 : Welke uitbreidingen heb je allemaal
2 : Kan je je huis op de uitwisseling zetten?
Altijd leuk! Oke de antwoorden op je vragen. Ik heb alle uitbereidingen. Ik kan m'n huis alleen niet op de uitwisseling zetten, want ik zit nooit op de officiele site. Ik kan hem misschien wel online zetten, maar weet wel dat het een zwaar huis is. Veel spullen, gedownloadde spullen. Misschien doe ik het wel... Maar wacht eerst af, ik heb een nieuw huis gemaakt voor de familie en ik ben benieuwd wat iedereen daarvan vind
Ik ben heel erg verrast dat het William is! Hij had zo'n belangrijke rol. Ben benieuwd wat er nu met de familie gaat gebeuren., zeg. En nog meer benieuwd naar het Lelielandgoed!
Jeetje, William dood. Ik vind het zo zielig voor Doortje!!! Ze is al bijna 70! Haar laatste tijd moet rustig zijn, niet gestrest... Misschien zou je Justin en Noortje wat meer in het verhaal kunnen zetten, hun zijn zoo cool! Dat komt omdat ik mezelf heel erg in Justin en Noortje herken, te veel gehoord, geen vader enzo. ;p
Ze reden met z’n drietjes naar huis. Sara, Alexis en hun moeder Doortje. Sara moest denken aan de dag dat ze terugkwam van het kuuroord met haar moeder. Thuis wachtte een verrassing op hen, Alexis. Dat was nu alweer een half jaar geleden. Niemand sprak een woord onderweg. “Waarom rijd je rechtdoor?” was het eerste wat Doortje zei, nadat ze voorbij de afslag naar het landgoed reden. “Omdat we naar het Lelielandgoed gaan, mama. Het… we kunnen niet naar het landgoed want dat is plaats delict.” Sara hield haar blik strak op de weg, maar de greep op het stuur verstarde. Ze draaide links naar het landgoed op de heuvel. Drie parken, en daarachter het grote landgoed met uitzicht over zee. De lichten waren aan. Nadat ze de auto stilzette op de oprijlaan, gingen ze naar binnen. Daar wachtte iedereen op hen. Het bleef stil toen ze de kamer binnen kwamen.
“Lieve lieve schat,” het was Christina die als eerste durfde te spreken. Ze liep op haar zusje af en trok haar zich toe. Iedereen keek toe, niemand durfde te spreken. “Ik voel me zo leeg, zo op. Ik wil alleen maar slapen… Maar ik durf niet. Als ik in slaap val en ik droom dan is dit geen droom en dan is het waarheid.” “Ik ben bij je lieverd. We zijn er allemaal voor je. Vannacht hoef je niet bang te zijn.” “Ik ben doodsbang,” ze rilde. “Christina, mijn man is vermoord.” Over haar schouder keek ze naar de aanwezigen. Iedereen sloeg z’n ogen neer, op Nick na. Maar Doortje durfde niet te zeggen wat ze dacht. Ze durfde niet te zeggen dat de reden dat ze zo bang was, was dat iemand in deze kamer haar man moest hebben vermoord.
Romeo kwam de trap afgelopen. Sara zag dat en ze liep snel op ze af. “Hey Romeo, heb je ze in bed gelegd?” Hij knikte. Hij had Noortje en Justin snel meegenomen naar hier, toen bleek dat iedereen naar dit landgoed zou komen. “Ze slapen allebei in dezelfde kamer, er stonden twee bedden in een kamer aan de voorkant van het huis.” Hij liep verder de trap af en legde een hand op Sara’s arm. “Gecondoleerd,” zei hij zacht. Er rolde een traan over Sara’s wang, maar dat was het enige. Een treurige glimlach. “Ik moet even naar Nick,” verontschuldigde hij zich.
Buiten werd de tuin verlicht door het licht van de vuurtoren. “Gecondoleerd,” zei Romeo en hij kuste Nick op zijn wang. Teder, zacht, liefdevol. “Nee, daar is het nog geen tijd voor. Er moet nog zo veel gebeuren voor je me kunt condoleren. We moeten de begrafenis regelen, maar dan moeten ze eerst het lichaam vrijgeven en dat…” Romeo legde zijn vinger op Nicks lippen. “Sst.. Rustig, rustig.” Nick keek naar de grond. Hij kon niet huilen. Er moest nog zo veel gebeuren, hij moest zo veel regelen. “Ik kreeg net voor de moord een telefoontje,” begon Romeo, maar Nick was in gedachte. “Denk je dat ik het mortuarium al kan bellen? Dat ze al weten wanneer we de begrafenis kunnen regelen?” “Nee lieverd, kom, we gaan zitten.”
“Je zit ergens mee,” Ellen was opgestaan en naar de keuken te lopen om een paracetamol te slikken. Maartje was haar snel achteraan gegaan. “Wat bedoel je?” vroeg Ellen, die niet omkeek. “Je ontwijkt oogcontact met iedereen. Ellen wij waren vriendinnen vroeger.” Nu draaide Ellen zich wel om. “We zijn al een tijd niet zo close meer, lieverd.” Maartje keek haar vragend aan. “Een dingetje van drie jaar geleden,” ze wuifde het weg, “Maar laat maar. Je herinnert het je vast niet meer.” Maartje schudde haar hoofd en antwoordde: “Nee, nee maar dat wil ik wel. Ik wil op zoek naar mijn geheugen, naar antwoorden. Zeker nu… ik snap er niets meer van. Papa is dood en ik kan niets anders dan denken dat ik er iets mee te maken heb.” “Kwel jezelf niet zo, Maartje. Jij bent wel de laatste die er iets aan kan doen.”
Sara was thuisgekomen. Nadat ze had gecheckt of Noortje sliep, en die sliep diep, was ze naar huis gegaan. Ze was doodop en moest er zijn voor als Adam iets had gehoord. Thuis keek ze elke kamer na. Er was niemand. Eenzaam dwaalde ze door het stille huis. Adam was dus echt weg. Zijn laatste woord was sorry, waardoor ze niets anders kon denken dan dat hij er iets mee te maken had. Adam had William niet echt kunnen tolleren als vervangende vader, maar zo ver was hij toch niet gegaan? Of waren het de drugs? “Mama?” Sara staarde in de spiegel, terwijl ze het zich afvroeg. Iemand was de eetkamer via de tuindeur binnengekomen.
“Adam?!” Geschrokken draaide ze zich om. “Waar zat je? Waarom heb je een pak aan?! Wat wat!” ze had duizend vragen en schrok Adam daarmee meteen af. Het was een fout naar huis te gaan, een fout om zijn pak aan te houden, dat vies was van de middag. Geschrokken rende hij de tuin in. “Adam!” zijn moeder rende hem snel achterna. Niet wetend waar hij heen moest, bleef hij staan. Hij durfde de confrontatie niet aan. “Lieverd, waar heb je gezeten?” Zijn schouders begonnen te schokken. Alle spanning kwam eruit. “Opa is dood,” zei hij. Hij begon te huilen.
Op het landgoed bleef de rest over. Niemand, behalve Sara, was opgestaan om te gaan. Er werd maar weinig gepraat. Terwijl daar de stilte heerste, naderde een gele taxi de weg heuvel op. De taxi reed voorbij aan de afslag naar het oude landgoed. De taxichauffeur had duidelijke instructies gekregen. Hij sloeg linksaf. Drie parken, daarachter het Lelielandgoed. Uitzicht over zee, om de seconde verlicht door de Vuurtoren van Zomeren. “We zijn gearriveerd.” De man stapte uit en de taxi reed snel weg. De man bleef even stil staan, maar naderde toen, vol spanning, de voordeur. Daar drukte hij de bel in.
In een gespannen stilte zaten Sara en haar zoon tegenover elkaar in de tuin. Buiten was het nog lekker. Een nazomers briesje. “Waar heb je gezeten? Hoe kom je aan dat pak? Waar ben je geweest de afgelopen weken, Adam?” Sara vuurde de vragen op hem af, maar ze had er dan ook zoveel. “Mam, ik… Ik ben op straat geweest. Ik kon het niet, hier zijn. Ik voel me zo’n loser.” “Lieverd, dat ben je toch niet. Het is een moeilijke tijd geweest sinds je vader ons zomaar verliet en bekendheid zocht in Starlight Shores.” “Hij had voor ons moeten kiezen, mam. Hij heeft ons in de steek gelaten.” “Maar… wacht eens,” plots zag Sara wat op zijn mouw zitten. “Is dat… Adam is dat bloed?”
“Mama, je wil…” “Je hebt gelijk. Vertel me maar niets. Ik weet niets. Ik wil het niet weten.” Sara keek hem bezorgd aan. “Je bent niet thuisgekomen vannacht,” zei ze met een angstig gevoel in haar maag. “Ik wil dat je vertrekt, meteen. Ga naar je vader. Neem contact met hem op, hij betaalt vast je vliegticket. Ik wil verder niet weten hoe je er komt, als je er bent. We hebben geen contact, begrepen? Als ze het vragen, dan ben je al een aantal weken onderweg en bezig contact te zoeken met je vader.” Ze keek hem strak aan. “Adam!” “Ja mam, ik ga.” Hij stond op en kuste haar op haar wang. “Dankjewel,” hij verdween uit de tuin.
Alexis was de vrijwilligster. Zij maakte de deur wel open. Even weg uit de kamer, waar de stilte drukkend was. Alexis realiseerde zich niet, dat degene die nu buiten stond, de avond nog zwaarder zou maken. Ze opende de deur. “Hallo, lieve, lieve Alexis,” de ogen van Jonathan glinsterde vol geluk toen hij zag dat zijn geliefde de deur opende. “Jo…jo…jo” ze stapte achteruit. “Jonathan!” Hij lachte zijn tanden bloot. “Je bent nog mooier dan ik me herinner.” “Wie is daar?” Nick, Christina en Doortje kwamen als eerste de hal ingelopen. “Jonathan!” herhaalde Alexis. Dit was onwerkelijk. Ze kon het gewoon niet geloven. William had niet gelogen. Ze voelde zich enorm schuldig.
Het duurde daarna niet lang meer. Jonathan stond in de hal. De deur was gesloten. Alexis was die nacht iemand verloren. Iemand van wie ze had gehouden, vervolgens had veracht. Ze hadden het bijgelegd, hij had het weer verpest. Tot in zijn laatste uur had ze hem gehaat. Maar hij had niet gelogen. Jonathan was er weer. Hij stond hier, in de hal. Na een half jaar leefde hij nog. “Lieverd! Ik heb je zo gemist,” ze vloog hem eindelijk om zijn hals en zoende hem passioneel. “Dus dat is…” “Ja, dat is..”
“Dus dat is Jonathan.” Vroeg Charlotte. Door de boog kon ze het tafereel in de hal een beetje volgen. “Dat is Jonathan. De gerespecteerde geoloog. Ik heb nog zaken met hem gedaan, een aantal jaar geleden,” zei Thomas. “William wilde hem per se hier in Zomeren voor wat onderzoek.” Daniel kuchte. “Thomas, Charlotte, wat er vandaag is gebeurd. We hebben het er niet meer over, goed?” “Vanzelfsprekend, Daniel, vanzelfsprekend,” zei Charlotte. “Wat een dag. William is dood, Jonathan is terug. Met een beetje geluk hebben we morgen het antwoord op onze vragen, als we het testament kunnen vinden.” Thomas keek tevreden naar zijn partners. In zijn onderbuik kriebelde het echter, want hij was wel degelijk iets waardevols kwijtgeraakt vandaag.
Het was nu diep in de nacht, heel diep. Ellen sliep, maar Thomas niet. Iedereen had een slaapplek gevonden. Of op het landgoed, of gewoon thuis. Thomas kon zijn rust niet vinden. Morgen moesten ze contact opnemen met de notaris voor de details van het testament. De aandelen, het maakte hem zenuwachtig. Het was alles of niets. Daarnaast was er nog meer. In de garage in de kelder kwam hij achter een afschuwelijk feit. De kluis stond open. Hij was leeg. Thomas zakte met zijn rug tegen de muur naar beneden. Op de rand van een zenuwinzinking realiseerde hij zich, dat er met zijn pistool was geschoten.
Zomeren is Sunset Valley. Ik heb daarin wel alle kavels veranderd. Nieuw park, nieuwe boulevard, nieuwe strandtent. Dat heb ik allemaal gedaan toen ik bezig was met m'n vorige dagboek, De Vete van Zomeren.
