De eerste dag in het nieuwe hotel hebben Dylan en ik het hotel en de omgeving doorzocht. Samen met Avalon en Ray, die we tegen kwamen, zijn we naar buiten gegaan en hebben een wandeling door het bos gemaakt. Het was bijzonder om na zo'n lange tijd weer vogels te horen fluiten en natuur te ruiken. Het leek wel een andere wereld. Onderweg terug naar het hotel zag ik een man door het bos sluipen, maar ik heb niemand wat verteld.

"Heb jij die man ook gezien, Dyl?", vraag ik terwijl ik mijn haar borstel in de badkamer. De deur staat open en Dylan ligt op bed met zijn iPhone te klooien.
"Welke man?", vraagt hij op een ongeïnteresseerde toon. Ik leg mijn borstel op de wasbakrand en loop naar het bed.
"In het bos, vanmiddag. Volgens mij heb ik hem later ook nog in het hotel gezien."
"Nee, niks gezien", antwoord hij en legt zijn iPhone weg. "Doet het er toe wie die man is?"
"Nou, eigenlijk wa-", Dylan onderbreekt me met een kus en trekt me over zich heen. De rest van de avond vergeet ik de vreemde man en denk ik alleen nog maar een Dylan en mezelf.

'Lorna Baker.

Ik kijk op mijn mobiel, batterijen zijn leeg. Ik had al een sms-je verwacht van Tamara, maar zonder batterijen is dat lastig. Ik kijk in de tas die ik had meegenomen met wat spullen en ik zie mijn oplader liggen en steek mijn mobiel erin en laadt hem in de oplader voor in de auto. Ik ga nu slapen in een stoel. Ik kijk morgen wel of ik een sms-je heb.

~Ian Walker~

Toen ik vanmorgen opstond had ik nog geen sms terug van Ian en ik begon erg ongerust te worden. Het was niks voor hem om niet te reageren. Ik wist dat ik toch niks kon doen dus daarom besloot ik maar te gaan ontbijten. Na het ontbijt had Ian nog steeds niet gereageerd dus ging ik maar even hard lopen in het bos. Toen ik dan eindelijk in mijn hotelkamer terug was had ik eindelijk een reactie van Ian.
Hoi, sorry dat ik nu pas reageer maar ik had niet eerder bereik. Ik ben naar een reparateur in de buurt gegaan maar het bestellen van de onderdelen duurt even. Ik kan bij die reparateur slapen in ruil dat ik hem help met auto's repareren. Ik probeer binnen een week bij jou te zijn. Ik mis je, xxx
Na dit smsje voel ik me gerust gesteld en ga ik gewoon rustig naar beneden om te eten. Ik ga aan de tafel zitten en voordat ik heb besteld komt er iemand naar me toe. 'Kan ik bij je komen zitten? Ik ken hier niemand en jij zit hier volgensmij ook alleen dus dan kunnen wij elkaar beten gezelschap houden.' *

~Tamara Walker~

* wie?

Avalon en ik zaten beneden. Ik had de open haard aangemaakt, twee stoelen erbij gezet en daar zaten we. "Dat we in zo'n fijne plek terecht zouden komen, na alles wat er gebeurt is, had ik nooit gedacht" zei ik met een licht verbaasde toon. Ik zag aan Avalon dat ze het nog steeds moeilijk had, ook al liet ze het niet direct en duidelijk blijken. Ik schuifde mijn stoel richting avalon en omhelsde haar. "ik hou van je" zei ik toen ik haar een kus gaf, "ik ook van jou".

Ray Note.

Ray en ik worden onderbroken door een meisje, die kwaad naar mij toe wijst.
"Wie zijn al die mensen?! en belangrijker.. Wie is dat meisje?" krijst ze.
Hoe durft ze? Heeft ze nooit geleerd dat wijzen onbeleefd is?! In een vlaag van woede wil ik haar bespringen en haar het liefst knock-out slaan, maar Ray houdt mij tegen. Gelukkig maar, want ik wil niet weten wat ons te wachten zou staan als het daadwerkelijk zou gebeuren.
Ze kijkt me vals aan, dat kreng. Hoe lang zou ik het vol moeten houden met haar als ik haar nu al niet mag?
"Dat meisje heeft een naam," zeg ik knarsetandend. "Avalon." Vanuit mijn ooghoek bespeur ik een zenuwachtige blik van Ray.

Avalon Brown.

Ik kan me toch niet eeuwig afsluiten? Hoelang ben ik hier nu al? 1 dag, 2? hoeveel mensen heb ik gesproken, die ik niet ken? 1.
maar 1, die Bas... misschien ben ik toch iets te hard met hem geweest.

Het enge aan hem was, ik had het gevoel. Dat hij wel wist, wat wij, het groepje van 6. Wat wij doorgemaakt hebben. Hij zei niks, maar die blik... die blik had iets, iets mysterieus, iets alsof hij alles over je weet. Kan dat eigenlijk wel?
Ik heb nooit in het paranormale gelooft, maar nu begin ik te twijfelen.

Ik liep naar buiten, ik ga de wereld in. Ik sluit me niet meer af, ik liep weg van het hotel. Na een lange wandeling, kwam ik bij het dorp aan. Ongure types liepen er rond, ik pakte het mes. Dat mes, waarmee ik Chloe's vader had vermoord. Dat mes, wat ik 1 dag niet bij me had. De dag dat Chloe stierf...

Ik liep rond, mensen liepen om me heen, het mes hield ik bij me. Ik houd hem nu altijd bij me. Ik liep naar de winkel en kocht wat, wat ik kocht weet ik niet, maar ik had afleiding nodig. Onderweg terug liep er een of andere zwerver of drugsdealer op me af. 'wil je wat kopen?' ik wende me af. 'hier, kopen, kopen' ik wou weglopen, hij bleef aan me sjorren 'kopen!' op dat moment was ik er klaar mee, ik greep het mes. Hij deinsde terug, daarna rende ik weg, terug naar het hotel. Ik viel letterlijk het hotel binnen, met het mes nog in mijn hand.

-Jerrel-

Ik loop fluitend door de gang, op weg naar het terrasje. Ik wil net het restaurant inlopen als ik Jerrel door de deur zie vallen, letterlijk. Hij heeft een mes in zijn hand.
"Jerrel? Kom jij altijd zo binnen?", merk ik op en steek mijn hand uit om hem overeind te helpen.
"Ha-ha, grappig hoor Helen", mompelt hij binnensmonds. Ik kijk naar het mes in zijn hand zodra hij voor me staat. "Ik heb even gekeken of ik wat hout kon kappen..", legt hij uit. Ik knik en laat niet merken dat ik er niks van geloof. Met zo'n mes krijg je nauwelijks een tak doorgezaagd.
"Moet ik wat drinken voor je halen?", stel ik voor. Jerrel en ik zijn geen beste vrienden, maar we hebben wel samen 6 jaar rond getrokken en een band opgebouwd.
"Nee hoor, Lorna. Dat hoef je niet te doen.."
"Jawel, kom met me mee. Ik was net op weg naar het terras", ik pak hem bij zijn arm en trek hem mee naar het terras. Ik denk dat hij ook wel wat gezelligheid kan gebruiken.

'Lorna Baker.

Ik haal mijn hand door mijn haar, er zijn opeens veel gasten bij gekomen, bijna teveel. Godzijdank hebben we net genoeg kamers. Ik zucht en kijk naar de mensen die af en aan de lobby inkomen. Ik werp een blik op de klok, mijn lunchtijd gaat bijna in, ik moet niet vergeten wat appels mee te nemen zo.

~Madison

Lorna nam me mee, mee naar het terras. 6 jaar lang samen optrekken, dat maakt toch echt wel een band. Ik stop mijn mes maar weg, ik kon in Lorna's ogen zien, dat ze niks van mijn boomkap verhaal geloofde. Natuurlijk, het was ook wel de domste smoes die ik ooit gemaakt heb. Mijn smoezen zijn er in die 6 jaar, duidelijk op achteruit gegaan...

op het terras aangekomen, vond Lorna dat ik het toch maar moest vertellen. Waarom nou weer dat mes... ik vertelde het maar gewoon. 'nou... het is eigenlijk een lang verhaal, ik ging dus naar het dorp.' 'een dorp?' 'ja, een dorp. Maar goed, ik ging er dus heen, en nou ja... iemand wou wat aan me verkopen en hij bleef maar opdringen.' 'en toen pakte je dat mes en stak?' ze keek me geschrokt aan, terwijl ze het vroeg. 'nee, Lorna, ik stak niet. Ik pakte alleen het mes, ik wou weg, en zo ging die man ook weg. Echt, ik heb niemand gestoken' ze keek me raar aan. Alsof ze het niet geloofd. 'Lorna echt, ik heb niemand gestoken. Vertrouw me.' Lorna knikte.

We bleven nog even op het terras zitten. Uiteindelijk werd het toch frisser en ik zag Lorna een beetje bibberen. 'kom, we gaan de rest opzoeken. Kijken of we weer is samen kunnen eten, fatsoenlijk eten.' Lorna glimlachte en knikte.

-Jerrel-

Jerrel en ik spreken over een halfuurtje af bij het restaurant. Ik loop naar mijn kamer en denk na over wat Jerrel me net verteld heeft. Het zit me niet lekker dat hij iemand bedreigt heeft met een mes, omdat diegene hem wat wilde verkopen. Zelf heb ik ook een mes in mijn schoenzool, maar dat is voor noodgevallen. Wat hij vanmiddag heeft gedaan maakt duidelijk dat de dood van Chloe veel met hem doet. En dat ik maar beter op mijn hoede kan zijn en hem een beetje in de gaten moet houden.
"Hey Dyl, we gaan zo naar het restaurant", begroet ik Dylan. Hij ligt weer met zijn iPhone op bed. "Ga jij je ook klaarmaken?", Dylan komt overeind en maakt zijn koffer open.
"Wie is 'we'?", vraagt hij.
"Ik hoop dat we alle Kingston leerlingen bij elkaar kunnen trommelen. Is wel zo gezellig, toch?"
Een half uurtje later zitten we dan ook met alle ex-leerlingen aan tafel.

'Lorna Baker.

Ik zit in het restaurant te eten. Ik heb een flink bord met een overheerlijke schnitzel. Ik staar naar de groep mensen, die ik niet ken. Ik kijk richting de keuken, de bediening loopt gehaast heen en weer. Gelukkig heb ik mijn bordje al. Stilletjes snijd ik nog een stuk schnitzel af, en stop het in mijn mond. Soms kijkt een van de mensen naar mij om. Ze hebben het over me, dat weet ik. Weer kijkt er iemand om, en de gene ernaast geeft diegene een stootje. Ja. Beslist. Ze hebben het over me. "Kat uit de boom kijken, dat doen ze allemaal op hun eerste dagen hier." mompel ik in mezelf. Iemand achter me begint te lachen, en ik kijk om.

- Fabian Zand.

Heerlijk gezellig. We hebben iedereen bij elkaar gekregen. Eindelijk weer is een fatsoenlijke maaltijd, hoelang is dat geleden? we praten wat, we eten wat en ja, dat was het eigenlijk wel. Eigenlijk snap ik niet waarom het gesprek als vanzelf naar de overige gasten hier is gegaan, ja... misschien omdat we allemaal 1 ding gemeen hebben: we proberen allemaal door te gaan met ons leven. En dan, moet je niet terugkijken op het verleden en naar het heden kijken. Ik kan dit nu wel mooi zeggen, maar ik weet gewoon dat dit het moeilijkst voor mij is. Ik kreeg zelfs de neiging om er een stoel bij te zetten, voor Chloe. Ach wat, ik stond op. 'Jerrel, wat ga je doen?' ik zei niks en pakte een stoel, ik zette de stoel neer aan de tafel. 'Jerrel?' 'voor Chloe, ze zou zo wel komen.'
Avalon stond op en sloeg een arm om me heen, 'Jerrel, Chloe komt niet meer.' Ik kon het niet geloven, ja, ik wist dat ze dood was. Avalon ging verder: 'kom Jerrel, we gaan gewoon weer zitten, goed?'
ik knikte, ze hielp me nog even terug in mijn stoel en liep daarna terug naar haar eigen plaats.

-Jerrel-

Ik zit in het restaurant aan een tafeltje, met een glas wijn in de hand en een kookboek voor mijn neus. Met een markeerstift streep ik alle dingen aan en maak notities, om mijn recepten te verbeteren. Ik sla de bladzijde om en lees het recept voor Ratatouille. Het was een heerlijk gerecht, maar misschien lekkerder met wat rozemarijn, knoflook en een snufje peper? Ik drink mijn glas leeg en sta op. Het recept aanpassend loop ik de trap op en ga mijn kamer binnen. Het bleef in mijn hoofd dwarrelen, en tijdens het tandenpoetsen proef ik het al. Ik duik mijn bed in, met de drang om te koken.

Emine Yalar

Als ik wakker word check ik meteen mijn telefoon of ik een berichtje van Ian heb. Ik pak mijn telefoon en zie dat ik geen berichtje heb, hij zal waarschijnlijk geen bereik hebben want het is niks voor hem om niet te reageren.
Waar ik totaal geen zin in heb, is om in mijn hotelkamer rond blijven hangen dus ik start de dag met wat hardlopen. Ik pak mijn ipod en zet de muziek zachtjes aan zodat ik het gefluit van de vogeltjes blijf horen. Als ik klaar ben met hardlopen loop ik terug naar mijn kamer en ga onder de douche. Daarna doe ik even wat andere kleren aan en ga ontbijten, weer alleen.

~Tamara Walker~

Ik gooi mijn benen over de rand van het bed en kom overeind. Meteen voel ik me klaarwakker.
"Dylan, wakker worden. We moeten ontbijten", fluister ik. Dylan kreunt en draait zich op. "Nou, dan eet ik wel alleen..", mompel ik. Ik trek willekeurig wat kleren uit mijn koffer en borstel in de badkamer mijn haar. Een plens water in mijn gezicht en dan loop ik naar het restaurant.

In het restaurant zie ik wat eenzame personen verspreid over de tafels zitten. Niemand van het Kingston High is al wakker en dus besluit ik eens wat nieuwe vrienden te maken.
"Is deze plaats bezet?", vraag ik en probeer het beleefd over te laten komen. Verbaasd kijkt het meisje op. Ze heeft lang, bruin haar met een pony en haar ogen staan bezorgd.
"Nee, dat is hij niet", antwoord ze na me eerst twee minuten aan te staren. Ik knik en neem plaats op de stoel. Ik steek mijn hand uit.
"Lorna Baker", stel ik mezelf voor.
"Tamara Walker."

'Lorna Baker.

Het voelt alsof zijn schouder nog aan mijn arm vasthangt, zo warm voelt het nog na. Heel apart, want de laatste keer dat ik dit had was bij Ray, een paar jaar geleden. Toen alles nog zo vers aanvoelde.
Ik neem nog een laatste slok van mijn sap. "Jus d'Orange" staat op het etiket. Wat een sjiek woord eigenlijk, voor iets wat eigenlijk niet meer is dan uitgeknepen fruit. Ik kijk om me heen. Misschien is de naam toch wel gepast voor dit moment. Ik bedoel maar, ik heb jarenlang op straat geleefd en plotseling zit ik in dit hotel. Dan voel je je wel iemand die een drankje drinkt waar zo'n deftige naam op staat. Bovendien is het alweer een paar dagen geleden dat ik wat pillen naar binnen heb gewerkt. Die schone buitenlucht doet veel goeds met me.
Ik sta op, schuif mijn stoel aan en ga buiten op een krakemikkig bankje zitten. Genietend van het weer word ik op mijn schouder getikt.

Avalon Brown.

wie o wie?

Rustig loop ik buiten rond het hotel. Het is stil en eigenlijk zou ik wat dingen moet repareren in de kamers. Ach, dat komt wel. De drukte in het hotel had mijn, normaal zo rustige, middagslaap verstoord. Madison zal er wel van genieten dat iniedergeval dat gedwarsboomd was. Als ik om het hoekje loop zit daar Avalon; het meisje dat van de week zo tegen me uitgevallen was. Even kijk ik naar d'r. Ze is best knap, ook als ze boos is. Een grijns verschijnt op me gezicht en ik besluit haar aan te spreken. Mijn vinger tikt op haar schouder; "Hey! Ben je niet meer boos? Bedoelde het niet rot de vorige keer." en ik ga naast haar op het bankje zitten. Ze kijkt me alweer vuil aan.

- Quinten Sapphire (JONGEN. )

Het leven gaat verder, dat is iets waar ik de afgelopen tijd veel ben achter gekomen. De dood van Rachel, van Wade, en nog veel meer leerlingen op Kingston High. Daarna de dood van Chloe...
heb ik eigenlijk nog wel levende vrienden? ja, Avalon nog wel en de rest waarmee we ontsnapt zijn uit Kingston High en die het overleefd hebben. Misschien moet ik mezelf meer open stellen, voor de anderen. Wat meer contact leggen met de rest in dit hotel.

Ik ging me kamer uit, gewoon even kijken bij de andere hotelgasten. Uiteindelijk zag ik iemand, een beetje stilletjes alleen zitten. 'he, kan ik er bij komen zitten?'

-Jerrel-
wie?

Verveeld kijk ik over de rand van mijn menu kaart. Een groepje afgestudeerde studenten zaten lachend aan een tafeltje. Meer dan ooit voelde ik me eenzaam, het was tijden geleden dat ik een bekende had tegengekomen. Sinds mijn verhuis van Afrika naar hier had ik me steeds afgezonderd en daar droeg ik nu de gevolgen van.
Ik werd abrupt uit mijn overpeinzingen gehaald door een stem. "Hé, kan ik erbij komen zitten?". Een onbekende jongen glimlachte vriendelijk tegen me. Verbaast trok ik mijn wenkbrauwen op, had hij het tegen mij? "Alle andere tafeltjes zijn zowat bezet dus...". "Ah, nee, geen probleem" mompelde ik versuft en glimlachte flauwtjes. "Mijn naam is Jerrel" hij schonk me weer een vrolijke glimlach. "Henry" mompelde ik.

- Henry Simons -

Ik zat buiten aan het hotel, naar het bos te staren en te luisteren naar de geluiden. Dromend over dingen die niet bestonden en die dingen noterend en schetsend. Het bos gaf me altijd zoveel inspiratie. De geur alleen al. Ik snoof de gezonde boslucht in terwijl ik een paar krullen op mijn notitieboekje schetste, wat de wind voorstelde. Het was altijd al mijn droom geweest om iets te doen met creëren. Maar gezien de huidige toestand van de planeet was dat niet het meest belovende beroep dat er bestond. Toch had ik mijn passie nooit opgegeven. En dat zou ik nooit doen.
Doordat ik zo in beslag genomen was, besefte ik niet dat er iemand achter me stond.

- Yin Wen -
*Wie?