Ooow spannend! Maar einde van dit leuke dagboek? Niet nog een seizoen?

Ik voel de druk! God ik hoop dat ik aan de verwachtingen voldoe straks

Natuurlijk komt er een eind Deetui. Te snel, als je het mij vraagt. Maar als je het dan echt zou vragen, ben ik te laat begonnen Over een maand of drie vertrek ik. Mijn PC blijft hier. Ik heb te weinig tijd om dan lekker te simsen, te schrijven. Ik schrijf een einde en het dagboek verplaatst dan naar het andere forum van dagboeken die af zijn.

Maar vrees niet! Er komen nog een stuk of 15 updates!

Sorry voor PP.


Moet je naar het buitenland?
En nog 15 updates? Kom maar op! Ik denk wel dat William dood gaat...

Fijn Pasen allemaal en geniet ervan!




37. Doortje & Ellen, Adam & Thomas en Sara



Sara’s herstel ging voorspoedig. Ze werkte drie dagen per week en besteedde de rest van de tijd rond het huis, samen met Noortje. Adam was niet vaak meer thuis. Het was een prachtige ochtend, en hij was nog steeds niet thuisgekomen sinds hij de nacht ervoor weg was gegaan. Blij met het herstel, dacht ze alweer na over de toekomst. De komst van Daniel en Charlotte had de werksituatie niet makkelijker gemaakt. Terwijl ze het pad naar de het huis van opliep, dacht ze na over de plannen die ze had. Het was één van de redenen waarom ze Nick ging bezoeken. De andere reden betrof Adam, en verontrustende vermoedens.



Ze belde aan, dat deed ze altijd. Toen hij niet opendeed, zocht ze de sleutel. Die had ze een jaar geleden gekregen, toen Nick ziek was. “Lig je nog steeds in bed..” mompelde ze, terwijl ze het slot draaide. Ze opende de deur en ging het stille huis binnen. “Nick!” riep ze. “Nick ben je thuis?!” Ze sloot de deur en liep verder de kamer in. “Halloo?!” Vreemd, dacht ze. Ze had hem nog gebeld gisteren. Toen had hij toegezegd dat hij zou helpen bij juridische aspecten van haar plannen. “Hallo?” riep ze nogmaals, terwijl ze op onderzoek uitging. Beneden was geen teken van leven. Misschien boven…



“Mevrouw is boven. Ze zit op het dakterras aan de westzijde van het huis,” zei Hector. “Dankjewel Hector, dan vind ik het verder wel,” Ellen wierp hem een prachtige glimlach toe, waarvoor ze veel moeite moest doen. Ze was helemaal niet vrolijk, niet gelukkig. Sinds Thomas de leiding had overgenomen, had hij nog minder tijd voor haar. Ze hadden in de week na de overname nauwelijks contact gehad. Misschien moest ze er maar even tussenuit, terug naar Starlight Shores, even naar haar ouders. “Doortje! Zit je lekker van de zon te genieten!” zei ze joviaal, toen ze het dakterras op liep. Lachend deed haar schoonmoeder, nadat ze de boekenlegger ertussen stopte, het boek dicht. “Lieverd, wat ben je vrolijk. Ga zitten!”



“Rood en Wit,” zei ze toen ze ging zitten. “Ik zat te denken aan een rood en wit thema. Hier in de achtertuin, omdat jij het niet zo groots wilt geven. ’s Middags de familie en dan in de avond nog wat vrienden. De tuin is groot genoeg. Ik…” Doortje schudde haar hoofd. “Lieve Ellen, doe eens rustig. Vertel me eerst eens hoe het gaat. Ik zie in je ogen dat je niet gelukkig bent.” Ze zuchtte diep en zei: “Nee, nee Doortje. Ik ben niet gelukkig. Nog steeds niet. Hier hebben we het pas nog over gehad. Thomas heeft geen tijd voor mij. Hij heeft het te druk met zijn nieuwe positie.” Er kwam plots een schuldgevoel bij Doortje op. “Sorry, daar heb ik helemaal niet aan gedacht bij de beslissing.” “Hoezo? Jij hebt toch tegen gestemd?” Doortje schudde haar hoofd. “Ik vroeg Sara voor te stemmen. Ik maak me zorgen om William.” Ze keek op haar horloge “Hij heeft nu een afspraak bij de dokter”



Ellen was al weg. Ze lag niet in bed, ze was niet in de badkamer en beneden was het stil. Thomas zuchtte en keek in de spiegel naar zijn vermoeide gezicht. “Hey Daniel, met mij. Ik heb vandaag alle afspraken verzet. Ik heb even een vrije dag nodig, als je het niet erg vind.” Hij staarde in de spiegel van de badkamer. Kringen rond zijn ogen, een grijze haar. “Nee, die is niet thuis. Ik ga zo naar Sara, die is ook vrij vandaag.” Hij liep de badkamer uit en de slaapkamer in. “Gewoon, familiedingen. Niets waar je je zorgen om hoeft te maken.” Hij zocht wat kleren bij elkaar. “Ja, als jij en Charlotte dat doen, komt het goed. Tot morgen!” hij hing op en gooide zijn telefoon op bed.
Hij zette de auto op de stoep, voor Sara’s huis. Nadat hij had aangebeld, werd er niet open gedaan. Hij belde nog een keer, maar besloot toen even te kijken of er echt niemand was. Geïrriteerd nam hij waar dat zijn neef lui op de bank lag. Het was ondertussen al middag en een gewone schooldag.



Het gesprek was stilgevallen, toen Hector thee en gebakjes kwam brengen. “Dankjewel,” glimlachte Doortje en ze wachtte tot hij weg was. “Je mag je niet schuldig voelen! Ik snap best dat je hem wilt beschermen. Hij is nu eenmaal een workaholic. Thomas ook, maar hij moet weten waar zijn prioriteiten liggen. Bij zijn gezin!” riep Ellen kwaad. “Tja..” zei Doortje rustig, “William heeft altijd veel gewerkt,” ze gebaarde met haar hand naar het huis, “Dat is te zien. Maar hij was er altijd wel, voor ons. Hij zou zijn gezin nooit zomaar in de steek laten.” Ze keek weg, met ontroerde ogen. “Ik weet het niet meer, Doortje. Ik weet niet wat ik moet doen. Help me…” smeekte ze.



Het bleef even stil. In die stilte had Doortje de hand van Ellen vastgepakt en haar strak maar liefdevol aangekeken. “Ik zal je een verhaal vertellen. Iets wat… Niemand weet dit.” Ze zuchtte diep. “Thomas heeft de aard naar zijn vader. William en ik hebben ook slechte tijden gekend in ons huwelijk. Twintig jaar geleden kende het bedrijf moeilijke tijden. Hij werkte hard en veel. Daarnaast was hij ook nog veel in het buitenland en…” ze slikte. Ellen zag de ontroering in haar ogen. “Ik kwam erachter dat hij niet in het buitenland was. Hij had een affaire. . Ik dacht dat ik het hem nooit zou kunnen vergeven…” ze viel stil. Ellen had haar kopje thee opgepakt, maar niet gedronken. Ter hoogte van haar mond bleef het hangen.



Doortje glimlachte. Haar waterige ogen maakte plaats voor een beetje geluk. “Ik heb het hem vergeven. Uiteindelijk. We praatte eerst ook niet veel. Hij ontweek me.” Ze moest lachen. “En dat was erg makkelijk in een huis als dit. Uiteindelijk kwam het tot een heftige confrontatie. Hij zag haar niet meer. Hij gaf toe dat het fout was. Stress, drukte, de kinderen thuis. Alexis kwam net in de pubertijd, Maartje zat er vol in. Sara en Thomas hadden een studentenritme. Nick was.. nou ja, ook bezig met zijn eigen dingen. Hij kon het niet aan. Ik heb het hem vergeven. Ik moest wel. Ik houd van hem.” Ze pakte Ellens hand weer vast. “Als jij van Thomas houdt, dan komt het goed. Ik weet zeker dat hij nog zielsveel van jou houdt. Hij is een Sims, dit is zijn manier van verwerken.”



Thomas was het tuinpad afgelopen, naar de achtertuin toe. Dat hek was altijd open, zo wist hij. Door de tuindeur zag hij dat Adam nog steeds sliep. “Luilak,” mompelde hij, nog geïrriteerder. Na wat gemor aan de achterdeur, schoof hij open. Hij sloop naar binnen. Hij schoof de deur zacht weer dicht en bleef staan kijken. Er kwam beweging in. Na wat gesnurk kwam zijn neefje langzaam overeind. Luid geeuwend, denkend dat hij alleen was, kwam hij overeind. “Wat doe jij in hemelsnaam op een normale schooldag thuis op de bank?” klonk de zware stem achter hem.



Adam stoof van de bank af. Geschrokken van de stem. Zijn hart klopte in zijn keel. Meteen sprong hij in een vechtpositie. Klaar om de nek om te draaien van de onbekende man die had ingebroken. Klaar om zich te verdedigen tegen wat voor bedreiging nu in de kamer stond. Pas toen zag hij wie het was. “Oom Thomas!” riep hij geschrokken. “Ik.. Wat.. Ik…” hij zag wat er op de salontafel lag. Thomas volgde de blik. Te laat. Betrapt. Het lag daar, open en bloot. Zijn hart begon sneller te kloppen. Hij was betrapt. Zijn geheim was bekend. Thomas zou zijn moeder bellen. “Wat zijn dat?” vroeg Thomas scherp, met samengetrokken ogen. Hij stapte op de salontafel af. “Adam?!”



“Dat zie je toch?” riep Adam agressief. Hij voelde zich bedreigd. “Gebruik je drugs?” Thomas pakte ze op. “Hoe kom je hier aan?” Adam stapte op hem af en sloeg de pilletjes uit zijn handen. “Afblijven! Die zijn van mij. Stel niet zulke stomme vragen idioot!Wat denk je wel niet, hier zomaar in mijn huis komen!” Zijn oom stapte naar achter, maar was niet bang. “Jongen, waar ben je mee bezig?” hij schudde zijn hoofd, treurig. “Je bent bijna achttien. Tot die tijd heb jij te luisteren naar je moeder. Ik weet zeker dat zij niet blij is met dit nieuws.” Hij pakte zijn telefoon uit zijn broekzak. “Je bent de man van dit huis Adam. Waar is je verantwoordelijkheidsgevoel?” Thomas belde niet. In Adams ogen zag hij plots een angstige blik. “Ga je me vertellen waar dit allemaal op slaat?” vroeg hij, terwijl hij zijn telefoon liet zakken. Adam knikte, de drugs waren nu wel uitgewerkt.



“Jullie vrouwen hebben ook geen geduld hè,” een lachende stem klonk uit de badkamer, toen Sara de trap op liep. “Oh, sorry!” zei ze geschrokken, toen ze de half naakte man zag staan, “Ik wist niet dat Nick een gast had…” Romeo’s gezicht bleef vrolijkheid uitstralen. “Geeft niet. Ik wist niet dat Nick visite kreeg. In dat geval had hij beter thuis kunnen blijven.” Sara keek teleurgesteld. “Hij is niet thuis? Verdorie…. “ Hij schudde zijn hoofd. “Maartje belde vanochtend. Hij was meteen weg.” “Nou ja zeg… dan had hij me wel wat kunnen laten weten. Sowieso wist ik niet dat hij samenwoonde.” Romeo lachte. “Samenwonen? Nee ik.. Het was gisteren te laat om nog naar huis te gaan.” Hij bloosde. “Ik logeer bij mijn oma, Elisabeth? Volgens mij kennen jullie haar wel.” “Van Zomeren de Rozen… Maar dan.. Romeo?” Sara keek hem met een schuin hoofd aan.



“Ja, Romeo ja!” “Jezus… Ben je niet wat te jong voor Nick? En daarnaast. Je vader heeft.. had..” Weer moest hij lachen. “Ach, wat maakt het uit? Mijn vader is een zak, daar komen jullie vroeg of laat wel achter. Ik heb geen contact meer met hem sinds hij me heeft onterft.” Sara keek hem medelijdend aan. Ze kenden allemaal het grote drama dat zich had afgespeeld toen de relatie tussen Romeo en Julius was uitgekomen. “Nick zei iets over een nieuw bedrijf?” Sara glimlachte. “Ja, ik ben bezig met wat ideeën. Ik wil mijn eigen bedrijf opzetten, naast mijn werk voor papa’s bedrijf. Daarnaast… Misschien kun jij mij wel met iets anders helpen.” “Ik zal me eerst even aankleden,” zei Romeo, waarop Sara hem lachend aankeek“Ja, doe dat.”



Door de tranen glimlachte Ellen naar haar lieve schoonmoeder. “Je hebt misschien wel gelijk.” Ze bleef even stil. “Ik wist helemaal niet dat…” Doortje maakte een stiltegebaar. “Niemand weet, niemand weet.” Ze knipoogde. “Doortje! Waar is William!” De deur vloog open en het dominante karakter van Charlotte maakte het dakterras te klein voor de drie Sims. Doortje stond op, haar ogen draaiend naar Ellen. “Lieve Charlotte, wat kom je doen lieverd? Wil je een kopje thee?” vroeg Doortje poeslief. Ze mocht haar schoonfamilie niet. Charlotte en Daniel waren, toen ze nog in Zomeren woonde, uit om Williams successen te ondermijnen. Het was ze niet gelukt, waarop ze besloten te verhuizen. “Ik kom voor William,” zei ze snerend.



“William is niet thuis.” “Waar is hij dan? Ik wil hem spreken. We hebben hem nodig.” Doortje zette een hand in haar zij. “Daar had je aan moeten denken vóór jullie hem het bedrijf uit zette. Misschien verkeert het bedrijf nu wel in zwaar weer, lieve Charlotte, maar William had vast een oplossing. Het is altijd goed gekomen.” Charlotte lachte schel. “Ja, tot nu toe ja. Het is goed dat er een frisse wind waait. Gaan jullie maar lekker met welverdiend pensioen. Hij is zeventig, in hemelsnaam!” “Jij bent ouder Charlotte. We weten allebei dat het in jullie bloed zit om lang door te gaan. William en ik hebben onze rust, die hadden we al.” Ellen stond op. “Tante Charlotte, Doortje en ik waren bezig met het plannen van haar vijftig jarige huwelijk. Ik neem aan dat je dan wel aanwezig bent, niet waar? Tot dan, tante Charlotte. Fijne dag nog.”



De feeks liep hooghartig weg. Ze had niet waarvoor ze kwam, en ze baalde. Lachend keek Doortje naar Ellen. “Dankjewel. God wat een vervelend mens is dat.” “Ik moet jou bedanken. Je hebt me weer wat hoop gegeven. Ik moet Thomas wat tijd geven, hij heeft het vast ook moeilijk.” Doortje knikte. “Ik denk dat hij wel naar jou zal komen, wanneer de tijd rijp is. Het duurt vast niet meer lang.” Ellen opende haar armen en omhelsde de lieve oude vrouw. “Vijftig jaar, dat is een lange tijd.” Doortje glimlachte en zei: “Ja, en we gaan het vieren. We moeten het vieren. Het is een troost in de moeilijke tijden waar we doorheen moeten. Het komt goed. Jij en Thomas, jullie krijgen jullie kindje. Maartje krijgt haar geheugen terug, Alexis haar man. Alles komt weer goed.” Ellen drukte haar nog stevige tegen zich aan. “Zeker, zeker weten!”



“Wat heeft Nick weinig in huis zeg.” Sara sloot de ijskast. Romeo liep de trap af. “Hij moest nog boodschappen doen. Of beter gezegd, in ruil voor een bed zou ik dat vandaag doen.” “Wat burgerlijk,” zei Sara en ze draaide zich om. Ze zette haar handen op het aanrecht. “Jij hebt ervaring. Jij hebt een moeilijke relatie met je vader.” “Had, mijn vader is dood, voor mij.” “Goed, maar dan nog. Ik heb ook een zoon. Adam. Hij… Hoe moet ik het zeggen..” “Is ontspoort?” opperde Romeo. Sara keek bedenkelijk. “Ja, misschien. Ik denk dat hij aan de drugs is. Hij is ’s nachts weg, slaapt overdag. Weigert naar school te gaan. Tenminste, ik ben meestal weg als hij naar school moet, maar ik heb het vermoeden dat hij niet gaat.” “En de drugs?” “Heb ik gevonden.”



“Praat met hem,” was Romeo’s korte advies. “Ik weet niet waarom Nick je zou kunnen helpen met een drugsprobleem, maar ik weet wel dat je met de verkeerde praat. Als Adam een probleem heeft, moet je met hem praten. Vraag desnoods of Nick mee praat. Misschien kun je het beter niet alleen doen, want hij kan agressief reageren. Ik heb het meegemaakt. In Bridgeport is het een normaal fenomeen.” “Je hebt een punt. Misschien moet ik Nick vragen.. en Thomas. Thomas heeft een goede invloed op die jongen, altijd al gehad. Na de scheiding is het ook zo lastig voor Adam, zo midden in de puberteit.” Romeo knikte. “Een jongen heeft een vaderfiguur nodig.” “Dankjewel!” zei Sara. “Je hebt me echt geholpen Romeo. Weet je, ik help je wel met die boodschappen.” “Gezellig,” zei Romeo met een prachtige glimlach.



“Dankjewel,” Adam plofte op de bank. “Wat een zooi zeg… De keuken, jouw kamer. Adam.. Adam..” hij schudde zijn hoofd. “Het spijt me, echt waar” mompelde de jongen, “sinds Paul… papa weg is.” Thomas legde zijn hand op Adams knie. “Heb je het nog steeds zo warm? Doe je niets anders aan?” “Ik ga zo wel douche. Eerst moet.. wil ik het wel vertellen.” “Dat is goed. Dat heb je beloofd. Ik heb je geholpen met opruimen, nu moet jij mij vertellen waarom je aan de drugs bent.” “Nou, daarom dus. Vanwege papa… En mijn vrienden gebruiken het ook. Ik voel me fijner met.”



“Ik heb iemand nodig zoals jij, Thomas. Een vader.” Thomas moest lachen, “Wijsneus. Wat is er gebeurt met die ambitieuze jongen? Vorig jaar zou je naar de universiteit gaan. Nu? Hoe lang ben je al niet op school geweest?” “Sinds Alexis terug is.” Thomas stond op. “Ik denk dat ik beter met je moeder kan praten, Adam. Je hebt een serieus probleem.” Adam stoof overeind. Hij wilde hem bijna weer aanvliegen, maar hield zich op tijd in. “Beloof je me dat je ermee stopt?” “Dat beloof ik!” “Dan beloof ik dat ik nog niets zeg.” Opgelucht omhelsde hij zijn oom. “Dankjewel, dankjewel.” “Het is al goed, ik ga snel, voor Sara thuiskomt met Noortje.”

Dat was een lekker lange update
Echt heftig van Adam. Ik hoop dat het goed komt met hem.

Ik hoop het ook. Leuke up

lange up! T was effe lezen.... maar wel leuk! Maar bleef Sara lachen toen ze romeo naakt zag, haha! Oke, ik vond dat gewoon komisch.... Leuke up! Ooohja ik hoop ook dat het ook goed komt met Adam!

Het viel me heel erg mee. Als jullie het leuker vinden, langere ups, dan kan ik wel wat meer m'n best doen met foto's Er komt nog een lange aan, ergens deze week.

Dankjewel jullie, Imme, Matthieu, Deetui Vind het altijd erg leuk jullie reacties te zien.

Ik vind het geweldig, ben vergeten te reageren, maar wanneer komt de volgende, ik smacht naar meer!

38. Nick & Maartje, Alexis & Roderick en William



“Vertel me eerst eens waarom we hier zijn,” zei Nick ongeduldig. Maartje had hem twee uur geleden gebeld. Wakker gebeld, wel te verstaan. Hij lag heerlijk naast Romeo. Maartje had hem met klem verzocht zo snel mogelijk naar het landgoed van hun ouders te komen, waar zij nu verbleef. Voordat Nick had kunnen reageren, hing ze op. Hij had zich gehaast en nu, twee uur later, liepen ze over het pad van het landgoed naar de begraafplaats. “Nou?” vroeg hij opnieuw, toen ze de serene rustplaats opliepen. “Nou wat? Doe niet zo moeilijk en loop mee. Ik heb iets gelezen,” zei Maartje. Haar stem trilde en hij wist niet of het nou zenuwen waren, of angst.



Maartje stopte plots. Zo plots dat Nick tegen haar aan botste. “Zeg!” riep hij geïrriteerd, maar realiseerde zich snel waar hij was. “Maartje, wat moeten we hier?” Ze draaide zich om en keek hem indringend aan. “Ik wil dat je me naar het graf brengt.” “Oh,” Nick slikte. Het graf van Ruben. “Hoe..” “Ik heb iets gehoord. Ze hadden het erover. Dat ik het niet weet. Nick ik wil het weten!” Ze kneep haar handen dicht. “Als er iets is! Waarom ik Ruben niet zie! Ik moet bewijs hebben… Anders ben ik het morgen weer vergeten.” “Goed, goed. Loop maar mee. Doe maar rustig, okay. Het zit ergens daar.” Hij bracht een haar van Maartjes voorhoofd achter haar oor. “Daar zit je geheugen, we moeten het alleen nog vinden.” Nick ging haar voor naar de plek.



“Hallo!” riep William geschrokken, terwijl Noortje en Justin langs hem scheerde langs hem heen. Hij zuchtte. Wat een geweldig idee van Doortje om een dagje met de kleinkinderen op stap te gaan. Jammer dat ze niet mee ging. Of dat hij mee moest. Het kwam er uiteindelijk op neer dat hij moest. Zij waren uit school en hij kwam van de dokter. “Ik ga op een bankje zitten!” riep hij. Noortje en Justin luisterden niet, maar renden kirrend rond. Hij liep naar het bankje bij de picknicktafels toe, terwijl zijn gedachtes afdreven naar die ochtend. De dokter kon elk moment bellen met de resultaten.



“Hoe is het?” Toen opa uit het zicht was, tenminste buiten hoorafstand. “Hoe is het bij opa en oma?” vroeg Noortje. Ze was nu alweer een paar weken thuis, en stiekem vond ze het wel jammer dat ze niet meer op het grote landgoed woonde. “Saai. De paarden zijn weg. Volgens mij gaat de stal weg ofzo,” zei Justin sip. “Oh echt! Wat jammer… Dan kunnen we niet meer in de stal afspreken ’s nachts.” Justin lachte. “Dat deden we toch al niet meer! Wanneer kom je weer langs om verstoppertje te spelen?” Noortje haalde haar schouders op. “Mama is druk, dus ik mag vast wel deze week.” “Druk? Ze is toch ziek?” Ze haalde weer haar schouders op. “Ja, maar ja, werk en Adam. Hij is flink ontspoort.” Justin legde zijn hand op haar schouder. “Komt goed, zegt mama altijd.”



William keek toe, maar hij kon ze niet horen. Hij vond het wel best zo, kinderen waren niet zo zijn ding. Hij hield wel van ze, van zijn kleinkinderen, maar hij hoefde ze niet bezig te houden. Doortje had het weer eens geregeld, want zo zei ze: “Je kunt wel wat ontspanning gebruiken, lieverd. Je hoeft toch niet te werken.” Het was wel goed, misschien. Hij werd tenslotte ook al bijna 70. Terwijl hij rustig op het bankje zat te genieten van de zon, want dat kon hij dan weer wel, voelde hij plots wat. Zijn telefoon. Zenuwachtig haalde hij die uit zijn broekzak. Onbekend. De dokter? “Met William Sims.” “Wiliam, met François. Wat heeft dit allemaal te betekenen?” De zware stem van zijn Franse ex-compagnon luchtte hem op.



“Hey Sara,” Alexis zat net in de auto toen Sara belde. “Hey zusje. Ik sta nu voor de deur bij Nick, want ik heb een afspraak met hem voor die nieuwe plannen waar ik je over vertelde.” “Ja!” riep Alexis, “Je moest me er nog iets over vertellen!” “Doe ik nog wel, als je vanavond zin hebt langs te komen.” “Dat heb ik!” “Fijn, zou je iets voor me op kunnen halen op kantoor?” “Natuurlijk, ik ga toch boodschappen doen.”
Zo kwam het dat Alexis voor het eerst een voet zette in de lobby van De Sims Toren, waar het familiebedrijf zat gevestigd. Ze moest op Sara’s kantoor zijn op de 25ste verdieping. “Houd hem open!” riep ze en ze trok een sprintje, op haar hakken, naar de lift en stapte snel nog bij iemand binnen. “Hoi Alexis,” zei een vriendelijke stem. Alexis keek op en zag Roderick voor haar. Lullig.



“François, wat is er? Ik dacht dat wij geen contact meer zouden hebben,” zei William, nadat hij had geconstateerd dat het park verlaten genoeg was om te praten. “Luister, ik vaar nu voor Zomeren. Wat wil je? Vos belde. Ik hoefde niets meer met jou te regelen. Hij betaalde en Jonathan gaat vrij. Daar ben ik het niet mee eens, begrijp je dat? Ik reis verdomme al vier maanden rond met die gast. Ik wil meer, William. Anders gaat hij overboord.” Zo nuchter als hij was, bleef William kalm. “Hij gaat niet overboord, François. Zoals ik je vorige maand al vertelde, is Jonathan de vriend van mijn jongste dochter. Niemand mag erachter komen dat ik hier aandeel in heb.” “AANDEEL?” schreeuwde François kwaad door de telefoon. Hij was opgefokt, hij wilde naar huis. “Goed, Vos heeft nog een paar weken nodig, volgens mij. Ik zal met hem bellen. Jij krijgt je geld, François, jij krijgt je geld.”



Zwijgzaam liep Nick voorop naar de plek. Het was vredig stil op het kerkhof, zij waren de enige. Maartje had verschrikkelijke migraine. De zonnebril hielp niet genoeg tegen het zonlicht. Ze had de neiging om het maar gauw af te zeggen. Terug naar het veilige thuis. Maar er was geen thuis zonder Ruben. “Dit moet het zijn,” zei Nick. Hij liep op een grote steen af. Maartje bleef op afstand staan. “Je weet het niet zeker?” vroeg ze. “Nee, het is alweer even geleden.” “Wat?” “Maartje,” hij zuchtte. “Wat wil je nu? Als mama erachter komt dat we wat forceren, laat ze je niet meer alleen.” Er verscheen een lach op zijn gezicht aan die gedachte. “Leuk hoor, mijn ongeluk,” zei ze kwaad.



Maartje liep op de grote steen af. Het leek alsof de wereld rond haar verdween. Alles brokkelde af, viel in een zwarte diepte. Alleen de steen en een pad ernaartoe. Als een luid denderende trein kwam de bronzen plaat op haar af. ‘Ruben Vermeer’. Een datum van bijna vier jaar oud. Overleden. Weg. Dood. “Maartje?” klonk het van heel ver. Een bekende stem. Ruben? Familie.. Het was Nick. “Maartje?” De trein raasde voorbij en met een klap stond ze weer in de realiteit. Op trillende benen. Ze begon te huilen.



“Lieverd,” ze voelde een hand op haar schouder. Nick stond dicht bij haar. Ze voelde zich bedreigd. Er was iemand dood, waarvan ze zielsveel hield. Ze wist niet waarom hij dood was. Hoe. Hoe lang al? Het leek wel gisteren dat ze over het strand liepen. “Laat me met rust!” schreeuwde ze in het niets. De migraine werd erger. Veel erger. Even had ze het gevoel dat haar benen het begaven, maar ze stond nog. “Maartje, we gaan weer. Ik breng je thuis.” Een stem in haar oor. Of in haar hoofd? “Laat me!” schreeuwde ze weer. Ze sloeg hem weg en begon te rennen.



Alexis stond naar haar nagels te kijken. Af en toe wierp ze een blik in de spiegel. De lift ging gestaag omhoog. “Hoe is het met Maartje?” vroeg Roderick, die zich omdraaide. “Ik weet niet of ik je dat moet vertellen. Waarom ben je nog niet langs geweest?” Iedereen vond het vreemd dat hij na het ongeluk zo plots uit het beeld verdween. “Wil je dat ik lieg? Of wil je dat ik je de harde waarheid vertel?” vroeg hij dreigend. “Nou, sorry hoor.” Alexis snoof verontwaardigd. “Dus je vertelt me niet hoe het met haar is?”



“Nee, dat lijkt…” voordat ze haar zin kon afmaken klonk er een luid, verontrustend gekraak. Het licht knipperde en Alexis begon te gillen, wat Roderick banger maakte. Het geluid hield op, het licht ging weer aan. “Wat was dat?” vroeg ze, terwijl haar hart in haar keel klopte. Roderick zocht steun. “Geen idee,” mompelde hij. “Wat was dat?!” schreeuwde Alexis, toen er weer een pijnlijk metalen geluid klonk. Het kwam van boven. De lift leek ineens in een vrije val. Gillend wierpen ze zich tegen de muur aan. Met een harde klap kwam de lift stil te hangen. Het licht bleef uit. Met trillende benen stond Roderick nog recht. Ze hingen tussen de 13e en 14e verdieping, zag hij boven de liftdeuren.



“Jij bent hem!” gilde Noortje vrolijk en ze rende weg van haar opa. Die moest lachen, en wist het spel snel om te buigen, zodat Justin nu achter Noortje aan zat. Hij liep van ze weg en pakte zijn telefoon. Hij typte het nummer in, dat uit privacyoverwegingen niet in zijn telefoon stond. “Sims hier, ik wil Vos spreken,” zei hij. Hij wachtte even. “Ja! Hoi Michael, met mij. Luister. Ik weet dat ik niet meer zou bellen.” “Waarom bel je dan?” klonk de zware stem van de oude man. William wachtte even. “Dat weet je best,” zei hij toen. “François heeft contact met me opgenomen. Je komt onze afspraak niet na.” “Welke afspraak.” “Michael. De recente ontwikkelingen met betrekking tot mijn imperium hebben geen effect op mijn macht. Ik wil dat jij François betaald en regelt dat mijn schoonzoon ongedeerd naar Zomeren komt. Zo snel mogelijk.” “Ongedeerd?” de oude man, Michael, lachte hard en hing op.



“Haha, hebbes!” Justin tikte Noortje aan en hij rende snel door. Lachend rende ze achter hem aan. Ondertussen ving Noortje, zo oplettend als ze was opgevoed, zag dat er iets niet goed was met opa. Hij was nogal opgewonden. Niet zo lang geleden had ze haar moeder gehoord, terwijl ze belde met oma. Iets over opa’s gezondheid. “Hey, is er wat?” vroeg Justin, die haar blik volgde. “Noortje?” Ze giechelde en tikte hem snel aan. “Haha!” ze begon te rennen. “Oh gemenerd!” Justin rende haar snel achterna. Wat was hij blij in Zomeren te zijn.



Pas toen hij zijn auto bij zijn huis aan het strand had neergezet, nam hij de moeite om op z’n telefoon te kijken. Gemiste gesprekken van Sara, sms’jes van Romeo. Oeps. Hij stuurde Sara snel een sms voor een nieuwe afspraak. Hij liep naar zijn huis, benieuwd of Romeo er nog was. Binnen rook hij een heerlijke geur. Het was opgeruimd, er stond eten op het fornuis. Hij grijnsde breed. Romeo was er nog. Toen hij verder keek, zag hij hem zitten. “Hè slaapkop!” riep Nick. Zijn minnaar hoorde het door de openstaande schuifdeur door. Hij lag lekker buiten in de zon. Blij sprong hij overeind en liep naar binnen.



“Hey, waar was je nou vanochtend ineens?” vroeg Romeo een beetje treurig. Nick pakte zijn hoofd teder vast en ging met zijn hand door zijn haren. Minutenlang keek hij hem met een mooie glimlach aan. “Ik heb je gemist, hier. Sara was hier, voor je. Jij was er niet. Ik heb opgeruimd, gekookt.” Nick begon breder te glimlachen en gaf hem een kus op zijn wang. “Je bent lief, Romeo. Echt.” “Waar was je nou!” drong hij aan. “Met Maartje, op het kerkhof. Ze wilde haar geheugen forceren, want blijkbaar zijn ze niet subtiel genoeg op het landgoed. Verwerking van Ruben, maar ze wil er niet aan. Kom eens zitten.” Nick trok hem naar de bank.



Bezorgd bleef Noortje op een afstand staan kijken, toen haar opa voor de derde keer zijn telefoon naar zijn oor bracht. Ze zuchtte. Justin kwam achter haar staan. Het spelletje was over, realiseerde hij zich. “Wat doettie?” vroeg hij. Noortje bleef staren. “Ik denk,” zei ze terwijl ze haar ogen samenkneep, “bellen.” “Ha ha!” hij gaf haar een plagerige duw. “Nee serieus. Alweer. Maar ik weet niet met wie.” “Zullen we verstoppertje doen?” opperde hij. Ze keek hem aan. “Meen je dat nu?” “Ja,” zei Justin en hij keek strak naar een struik. “Oh, op die manier!”



Ze dook weg in de struiken. “William Sims.” Klonk het vermoeid. “Ja, dat zeg ik toch? Hij weet dat ik bel. Nou schiet eens op, meisje.” Ze deed wat takjes opzij en zag de rug van haar opa. “Goedemiddag, met William.” “Meneer Sims! U belt ook geen minuut te laat,” klonk zijn dokter, “Ik heb inderdaad uw resultaten terug. Daar gaan we eens mooi van op vakantie.” De man bulderde van het lachen. “Heel leuk, heel fijn voor jullie. Ik neem aan dat je me dan ook echt de resultaten gaat geven,” hoorde ze haar opa ongeduldig zeggen. Noortje hield haar adem in, terwijl Justin bij haar kroop. “Dank u dokter, tot snel dan.” Was het enige wat ze nog opvingen.



Ze zaten al een half uur in een donkere lift, die ergens tussen de 13e en de 14e verdieping hing. “Dus je gaat me nog niets zeggen?” vroeg Roderick, toen hij voor de zoveelste keer aan de liftdeuren zat te duwen. Er zat geen beweging in te krijgen en de alarmknop werkte ook niet zonder elektriciteit. Geen telefoonbereik. Alexis zuchtte. “Als jij me vertelt waarom je zelf niet bent geweest. We mogen niets forceren, maar dan kun je nog wel een vriend voor haar zijn.” Roderick draaide zich om. “Als je het echt wilt weten. Die vader van jou hè, is en arrogante egocentrische zak. Hij heeft me het huis uitgezet, omdat hij de waarheid niet onder ogen wil zien. Hij heeft me verdomme alles gekost!” Roderick zakte langs de wand naar beneden. “Hij heeft me mijn familie, mijn geld, mijn toekomst, mijn liefde gekost! Alles is naar de klote door zijn acties.”



Alexis bleef stil zitten. Ze keek hem vol ongeloof aan. “Dus je geloofd me niet hè?” “Nee, ik…” ze twijfelde even. “Papa is niet de makkelijkste nee. Maar hij is niets van wat je zegt. Hij doet er alles aan om zijn gezin te beschermen. Hij helpt me met mijn zoektocht naar Jonathan.” Roderick lachte kort. Hij had zich plots gerealiseerd wie de geoloog was die William vermoedelijk had laten ontvoeren. “Helpen? Hij voorkomt dat je hem niet vind, omdat hij degene is die hem heeft ontvoerd!” “Sorry?” verontwaardigd stond Alexis op. Haar benen deden zeer. Ze wilde niet nog langer met deze man vast zitten. “Je praat onzin.” “Jouw man, die Jonathan. Hij is toch een vooraanstaande geoloog?” “Ja, hoezo? Hij is deskundig op…” ze wuifde met haar hand. Roderick stond ook op. “William had z’n man nodig”



Een korte, heftige schok bracht het licht weer terug. Geschrokken van de schok en van Rodericks openbaring bleef Alexis stok stijf staan. Haar lotgenoot liep naar de liftdeuren toe, maar nog steeds geen beweging. Hij drukte op de alarmknop. Tot zijn opluchting kregen ze verbinding. Er werd een team gestuurd. “Dus?” vroeg Roderick, toen hij zich omdraaide. Alexis staarde hem aan. “Dus wat? Je bent gestoord. Niets beter dan die familie van je! Papa heeft groot gelijk om je uit onze familie te bannen.” Het viel stil. Even later werden de deuren opengemaakt, waarna Alexis wist hoe snel ze weg moest komen. Ondertussen belde ze Sara. “Lieverd, ik heb geen tijd vanavond. Ik heb ook je spullen niet. Ik moet wat uitzoeken. We spreken elkaar snel.” Meteen hing ze weer op en sprong ze in haar auto.



“Wat is er?” vroeg Romeo en hij legde zijn arm op de schouder van Nick. Die keek voor zich uit. Dacht aan Maartje, zijn lieve jongere zusje. “Ik maak me zorgen.” “Waarom? Het huis is schoon, de boodschappen zijn gedaan,” Romeo lachte, “Dat was heel gezellig met Sara.” “Ik meen het, Romeo,” zei Nick indringend. “Sorry, sorry. Je hebt gelijk. En een goede reden. Tenminste… Heb je Sara gesproken? Adam schijnt aan de drugs.” “Eigenlijk over Maartje. Jezus, mijn familie is echt een drama.” “Ach, alsof mijn familie zo geweldig is. Ik heb mijn vader ook al in geen jaren gesproken.” “Romeo,” “Nick,” “Luister nou eens,” Nick keek hem aan. Hij keek strak in zijn ogen.



“Zeg het nou, ik kan er niet tegen als je zo staart,” Romeo werd verlegen. “Waarom trek je niet bij me in? Je hebt het vandaag zo goed gered alleen. Waarom langer wachten? We hebben het leuk samen. Ik zie het wel zitten en… Ik kan wel iemand gebruiken in deze tijd.” Romeo glimlachte, nog steeds verlegen. “Nick, weet je dat wel zeker. We zijn net een paar weken samen.” Nick trok Romeo’s gezicht naar hem toe. “Ik wil het, dus het hangt van jou af.” Romeo sloot zijn ogen en beantwoorde Nicks vraag met een hartstochtelijke zoen.

Yeah, Nick en Romeo gaan samenwonen! En ik snap het niet zo heel goed van Maartje, maar ach ja! Leuke up!


V Oh, oke!

Oh niet? Was dat onduidelijk.. Zou kunnen hoor! Misschien zat dat teveel in m'n hoofd.

Maartje heeft aan het auto-ongeluk dat zij, Alexis, Sara en Ellen hadden geheugenverlies overgehouden. Ze had vier jaar geleden een relatie met Ruben, die is overleden toen Alexis vertrok.

Yay, ze gaan samenwonen Bij mij staan de plaatjes alleen bij de verkeerde tekst enzo, maar voor de rest een super update =D

Edit: Laat maar, de screens staan nu weer normaal.

Echt leuk!
Hoeveel update's nog?

11 of 10 volgens mij, toch?!?

OH ik was al bang dat ik iets fout had gedaan! Ik ben blij als jullie hem leuk vinden hoor

En er komen nu nog twee updates, daarna is het nog onzeker (maar er komen er nog wel!)

39.Verantwoording afleggen.



Voorzichtig opende William de deur van de eetkamer. Er was niemand. Hij hoorde verder ook niemand. Zacht sloot hij de deur. Het was alweer een week geleden dat hij een bezoek had gebracht bij de dokter. De pillen die hij in de afspraak erna had gehad, gaven hem weer een jeugdig gevoel. Gelukkig was het niets ernstigs. De hele week was hij bezig met het ontwijken van zijn familie. Ze hadden allemaal wel iets waar hij niet op zat te wachten, het meeste nog Alexis. Die was nu niet thuis, maar zat weer bij Sara. Ze hadden plannen samen, geloofde hij. Hij bukte om een glas te pakken voor zijn whisky.



“Je dacht toch niet dat je me kon blijven ontwijken?” Er was iemand de eetkamer binnengekomen. Alexis sloot de deur achter haar. Ze draaide de knop om, ze wilde niet gestoord worden. “Alexis, lieverd.” William stond op met een vol glas. “Ik heb het nogal druk gehad, het spijt me dat ik geen tijd voor jullie heb gehad.” “Ach!” Ze wuifde grotesk met haar arm naar hem. “Wat is dat voor onzin? Je ontwijkt me bewust. Daar heb je overigens alle redenen voor. Ik weet niet hoe lang je dit rookgordijn voor me op wilt houden, maar ik weet,” ze stak haar vinger kwaad uit naar hem. “Ik weet! Ik weet dat jij mijn Jonathan ontvoerd hebt!”



“Ik wil het nu niet hebben over mijn plannen! Vooralsnog ben ik nog steeds personeelsdirecteur bij papa’s bedrijf!” riep Sara kwaad naar Thomas. “Sorry! Sorry, doe rustig. Hij komt elk moment thuis.” Sara had een interventie bij haar thuis georganiseerd. Thomas had haar alles verteld over Adams problemen, nadat ze hem uitdrukkelijk had gedwongen dat te doen. Hij deed ondertussen pogingen om Sara wat te laten vertellen over haar toekomstplannen buiten het bedrijf. “Sara, hij is er,” zei Nick. Door zijn verleden wist hij wat hij zei, als hij praatte over hoe slechts drugs waren.



De tuindeur ging open. Adam stapte naar binnen. “Nick, Thomas. Wat doen jullie hier?” zei hij geschrokken. Buiten stonden geen auto’s, want die hadden zij slim in een zijstraat geparkeerd. “We moeten praten, lieverd.” Sara liep voorzichtig op haar zoon af. “We? Waarover? Wat moeten jullie van me?” Adam stapte achteruit. Thomas ging achter zijn zus staan en keek zijn neef streng aan. “Het spijt me, maar dit is voor je bestwil. We moeten praten.” “Waar hebben jullie het over?” Hij begon een beetje te zweten. “Over jouw drugsprobleem.” Nick stond op. “Je hebt een probleem.”



William zette kalm het glas weg. “Luister eens, Alexis. Ik ben verdomme al maanden bezig die man van jou te vinden! Ik ken hem niet eens. Je hebt ons vier jaar geleden zonder woord verlaten, maar..” “Zonder woord?! Ik heb een brief achtergelaten!” gilde Alexis kwaad terug. Ze was opgefokt. “Maar! Ik heb mijn problemen met jou opzij gezet. Voor Doortje, en nu heb ik je weer geaccepteerd. Ik heb het je vergeven! Wie heeft jou op dat bespottelijke idee geholpen?” “Roderick heeft mij de waarheid verteld. Hij heeft het beste met ons voor en jij maakt dat kapot!” “Ik wist het.” Hij liep van haar weg.
“De slang. Hij probeert onze familie uit elkaar te drijven, omdat hij een wrok koestert jegens mij.” Ze liep haar vader snel achterna en pakte hem stevig bij zijn arm. “Nee papa, jij drijft iedereen uit elkaar, omdat je het zo makkelijk maakt jou te haten. Ik vraag het nog één keer. Waar. Is. Jonathan?”



“Luister Adam,” Nick liep naar hem toe en keek hem serieus aan. “Ik ben daar geweest, waar jij nu bent. Het is niet raar, echt niet.” “Ik weet niet waar je het over hebt,” met geklemde kaken mompelde Adam die woorden, terwijl hij boos naar Thomas keek. “Dat weet je wel. We hebben drugs gevonden op je kamer. Het is niet vreemd, echt niet. Je vader heeft jullie verlaten. Er hangt overal spanning in de familie. Je moeder heeft het erg moeilijk. Jij hebt een keuze gemaakt. Het is alleen de verkeerde keuze Adam.” De monoloog van Nick ging volledig langs hem heen. Hij zat met zijn gedachten bij later die avond, als hij weer wat nieuw spul kon halen. Het kon hem niet schelen. Niets kon hem schelen. “Maar als je niet meewerkt, zullen we je moeten laten opnemen Adam. Adam?”



Die woorden kwamen wel aan. Wie dacht die lul wel niet dat hij was. “Sorry? Wat heb jij daar over te zeggen?” “Lieverd, het is mijn plan.” Sara pakte hem voorzichtig vast. “We houden van je.” Adam sloeg haar hard weg. “Laat me met rust, allemaal!” de drugs die hij net had genomen, begonnen nu echt te werken. Hij voelde zich bedreigd, opgefokt. Wie dachten ze wel niet dat ze waren. “Jij bent mijn vader niet!” schreeuwde hij tegen Nick. “Pas op,” zei Nick tegen Sara en Thomas. Hijzelf stapte achteruit. “Rustig, rustig, kalmeer Adam.” “Ik hoef niets van je aan te nemen!” Hij gaf hem een harde duw en rende weg.



“Adam!” gilde Sara. “Laat mij maar,” Thomas rende naar buiten, terwijl Sara bij Nick neerknielde. “Gaat het?” vroeg ze. Zijn ogen waren nog open, maar er stroomde een beetje bloed over zijn voorhoofd, die de grond hard had geraakt. “Jawel. Verdomme zus, we hebben een groot probleem. Je zoon is ontspoord,” klaagde hij. Thomas rende ondertussen over het tuinpad, maar Adam was te snel. Hij was nergens te zien. Weg. Foetsie. Hij pakte zijn mobiel. Hij had een sms, zag hij. Een minuut geleden. “Verader”, stond er. Afzender: Adam. Hij zuchtte diep en liep naar binnen. “Hij is weg,” zei Thomas met een vermoeide stem.



“Luister nog één keer. Ik heb Jonathan niet. Laat me nu met rust, Alexis, of ik zorg dat je weer op het vliegtuig naar Setra wordt gezet. Jij moet heel blij zijn met je positie nu, in de familie. Iedereen heeft het je vergeven, ook al kan Maartje zich dat niet herinneren. Ben dankbaar, in plaats van mij te beschuldigen met die ridicule beweringen. Jouw positie is zo weer gebroken.” “Bedreig je me nu?” tierde Alexis. “Wie denk je wel niet dat je bent, oude man! Je macht is geslonken nu je broer en je zoon het bedrijf hebben gemuit. Ik kom er heus wel achter, als het waar is. Ik wéét dat je met je bedrijf illegale dingen hebt gedaan. Ik heb een boek gevonden met informatie over mensen met een niet al te fris verleden. In jouw bibliotheek!” “Alexis, je gaat te ver! Je hebt niets in mijn bibliotheek te zoeken! Hou je kalm, verdomme, of je haalt ons huwelijksfeest niet meer!” gromde William ontstemd. Alexis liet haar armen zakken en keek hem strak aan. “Als de waarheid boven tafel komt, papa, dan zullen we zien wie gelijk heeft.” Ze beende boos weg.

WOW! heftig... ik ben benieuwd! nieuwsgierig, ik wil meer!

Indd! Erg heftig!
Ben benieuwd!

Heftig hè! Er moet snel wat gebeuren voor het helemaal uit de hand loopt tussen Alexis en William.
Ik plaats binnenkort een foto van de 'laatste' update van de zomer.