@Angelica Jaa, ik ben benieuwd hoeveel mensen (blijven) lezen (: Ik moet wel zeggen dat het motiverend werkt, hahah.
@Annemiek & Anna Ah, dank jullie (: Ik moet zeggen dat ik soms ook wel geluk heb gehad hoor En Anna, ga je het nog een keer proberen, bij de officiele? c:
@Elis Hahha, ja, jij was volgens mij de enige die zei dat het me wel zou lukken, en wel wist wat vijftig duizend woorden inhield ^^ Dus ook daarvoor nog bedankt c: En tjaa, die afgeronde nano.. Die zet ik maar niet op internet vanwege privé redenen ^^ Oké, privé, wat een woord

Dag 1: 13/12/12

Het gaat geweldig.
Oké, dat was dus honderd procent pure sarcasme.Dit is een van de moeilijkste dagen, ook van de vorige Nano. Terwijl het @$% de eerste dag is, waar je meestal een enorme reserve opbouwt omdat je nog inspiratie hebt.
Die inspiratie heb ik, alleen niet de energie. Vanochtend werd ik ziek wakker, en dat ben ik dus nog steeds. Bovendien heb ik het gevoel dat er op elk moment een migraine aanval kan volgen - Ik heb geen migraine officieel, maar ik heb ongeveer een half jaar lang soms huilend van de pijn een uur lang op bed gelegen- en dat wil ik voorkomen. Anders gaat het me echt niet meer lukken D:
Duss, af en toe pauze, en vooral niet lang achter de computer. Het werkt zoals altijd voor geen meter, maar oké.

Gisteravond heb ik - voor mijn doen- me perfect voor bereid. Personages uitgeschreven, en de hoofdstukken tot hoofdstuk 4. Alleen ga ik wel bijna huilen van de namen.
Mika en Naomi. Godd, een hond die ik ken heet Mika.En Naomi.. Ik heb niets tegen die namen, behalve als ze in mijn verhaal zitten. Naja, ik kan het later altijd nog veranderen.
Op dit moment heb ik 724 woorden, nog niet eens de helft dus. Terwijl ik qua tijd zowat al klaar had kunnen zijn. Dat is dus heel erg irriterend.

Maar oké, even terug naar het verhaal. Ik schrijf zowat voor het eerst een verhaal waar de hoofdpersonen geen enigskind zijn :3
Don't ask me why, maar bij mij zijn ze altijd enigskind ^^ Mika heeft twee schattige zusjes <3
Die ook verschrikkelijke namen hebben, maar oké. Ik had immers gezegd dat ik eens zou stoppen met mijn standaard namen.
Naja, oké, voordat ik nog meer onzin uit ga kramen, stop ik maar eens ^^ Ik denk om eerlijk te zijn wel dat het me lukt, met een beetje geluk. Dus als die kat naast me opeens normaal gaat doen.
Ja, Sweety, ik heb het tegen jou --'

Echt knap dat je het hebt gehaald En dat je het nu nog een keer gaat proberen, echt respect daarvoor!

Awh, echt stom dat je ziek bent :c
In elk geval beterschap en succes! (:

Beterschap! Maar kom op, het gaat je gewoon weer lukken!

Nee, ik hou dat denk ik echt niet vol. Vooral niet met al dat huiswerk en leerwerk, dan moet ik mijn favo series missen, haha. Wat een aansteller ben ik weer. Maar jij hebt een hele positieve instelling en als je zelfs als je bijna een migraine aanval krijgt nog door schrijft, dan heb je ook een hoop doorzettingsvermogen zeg.
Ik zou dat zeker niet kunnen.

@Imke Ah, Bedankt ;D Ik weet niet of het gaat lukken, maar ik ga mijn best doen (:
@Elisa Dankje ^^ Gelukkig gaat het nu al wat beter c:
@Anna Tjaa, ik heb weinig huiswerk nu. En mijn doorzettingsvermogen, tja.. Dat is meestal niet echt mijn sterkste punt Maar nu doe ik dit eigenlijk ook een beetje voor een persoon die er helaas niet meer is, en die altijd zei dat ik ooit nog een bekende schrijfster zou worden. En dat is de beste motivatie die je kan hebben.
-
Dag 2 14/2:
Pff, gelukkig gaat het nu al wat beter met me. Ik blijf vandaag thuis, maar ik voel me goed genoeg om te hopen dat ik misschien een dag reserve eruit kan slepen.
Gisteren heb ik het helaas met 300 woorden te weinig niet gehaald. Jammer, maar ik heb mezelf beloofd dat ik niet meer ga denken 'Als ik toen gewoon beter was' want dat was ik toen niet.
En die secondes als ik daaraan denk, kan ik beter besteden aan schrijven ^^

Ik kan trouwens alweer kijken naar de namen van mijn hoofdpersonen zonder mezelf keihard uit te lachen. Als ik Mika schrijf zie ik nog altijd die hond voor me, maar er valt mee te leven ^^
Ik vind het wel komisch trouwens Net als mijn zeurpost van gisteren trouwens, jezus :')

Maar oké, ondanks dat ik een enorm zwart gat - Zo noem ik het als er iets niet klopt- in mijn personages heb opgemerkt, gaat het wel goed. Ik heb mijn dagdoel gehaald en nu schrijf ik alvast voor een reserve c:

Ga je ook het echte verhaal posten? Want dit zijn meer updates over jouw ervaring Ik dacht namelijk dat je het verhaal online wou zetten

@Angelica Dat wou ik er eerst ook bijdoen, maar ik ben er achtergekomen dat SN daar niet de geschikte site voor is
-
Nouu, ik stop met de Nano. Ik ben 2 vrienden aan het kwijtraken, er is gedoe in mijn familie, en zo nog wat meer zaken waardoor ik echt niet meer kan en wil verder schrijven, laat staan 1666 per dag.
Misschien ga ik het ooit nog wel een keer proberen, maar ik denk dat het niet meer zo snel is.
Eerst wil ik al die dingen opgelost hebben ^^

Maar oké, wat cijfers, aangezien het daar eigenlijk allemaal omgaat;
Dag 5 van de 30.
Bladzijde 10, van de ?
6.115 woorden, van de 50.000.

^ Jammer dat je moest stoppen, maar je vrienden en familie gaan natuurlijk voor. Ik snap echt heel goed waarom je gestopt bent.

^ Jammer! Al vind ik het wel verstandig. Je hebt nog heel lang om het nog een keer te proberen, nu is de rest belangrijker!

Awh, jammer :l
Maar ik begrijp het zeker, en ik hoop wel dat je hem ooit nog eens gaat doen (:

Het proloog van mijn verhaal Hunted waar ik al heel ver mee ben en binnenkort helemaal ga afschrijven. Hope you'll like it (:

Soms zie je gelukkige mensen, zij maken jou gelukkig. Soms zie je verdrietige mensen, zij maken jou verdrietig. Soms zijn mensen heel aardig tegen je, jij bent dan ook aardig tegen hen. Soms zijn mensen boos op je, jij bent boos op hen. Soms zeggen mensen dat hun wereld vergaat, jij weet dan niet wat je moet zeggen. Zij barsten in tranen uit, jij kan proberen om met die persoon mee te leven. Als jij die persoon was die daar stond te huilen, had je graag een knuffel of geruststellende woorden gehad. Toen mij dat overkwam, was er niemand om me te troosten of te knuffelen. Niemand die wist hoe het was, die het zich kon voorstellen. Helemaal niemand.
Het gebeurde 6 jaar geleden. Ik herinner me het nog heel goed.
‘Hanna telefoon! Het is Maggie.’ Mijn zusje kwam de keuken uitrennen met de telefoon in haar handen.
‘Ik kom eraan,’ zuchtte ik. Langzaam kwam ik van de grote zwarte loungebank af en zette de tv uit. Het was laat in de middag en erg donker buiten. Het leek wel alsof het elk moment kon gaan stormen, zo donker waren de wolken. Stephenie en ik waren alleen thuis omdat mijn ouders even weg waren om ‘iets’ te doen. Ze wilden alleen niet zeggen wat.
‘Hoi Hanna,’ hoorde ik de vrolijke stem van Maggie aan de andere kant van de lijn. ‘Zou je even naar mij toe kunnen komen? Ik moet je iets vertellen.’
‘Nou eigenlijk nu niet.’ Ik zuchtte. ‘Mijn ouders zijn niet thuis en ik kan Steph hier niet alleen laten. Misschien morgen na school?’
‘Ja, is go…’ Op dat moment schoot er een felle bliksemflits door de lucht, gevolgd door een kei harde knal. Onze kat Mickey schrok ervan en schoot weg op zoek naar een veilige verstopplek. Stephenie, die doodsbang voor onweer is, was op de bank gaan liggen met een stapel kussens over haar hoofd en had haar mp3 heel hard aan staan.
‘Dus dan…’ begon ik. Toen pas had ik door dat er een irritante pieptoon uit de telefoon kwam. ‘Dat is ook lekker,’ zei ik en legde de telefoon op het tafeltje dat naast de bank stond. Ik ging naast Stephenie op de bank zitten en keek naar de grote regendruppels die hard op de ramen sloegen. Bij elke donderslag werd mijn vermoeden sterker dat er iets verschrikkelijks aan zat te komen. Opeens hoorde ik iemand aan onze voordeur rommelen. Het klonk niet zoals het hoorde te klinken, het ging met veel geweld. Mijn nekharen stonden recht overeind. Mijn ouders hadden ons duidelijk gezegd dat we niet de deur mochten openmaken en alle ramen moesten ook op slot blijven. ‘Als je iets hoort, iets wat niet klopt, dan ga je met je zus je verstoppen en blijven daar tot papa of ik je komen halen. Begrijp je dat?’ Mijn moeder had mij dat drie keer heel nadrukkelijk verteld. Ik had alleen maar geknikt. Ik geloofde er helemaal niks van. Waarom zou iemand bij ons naar binnen willen komen? Zoveel dure spullen hadden wij nou ook weer niet. Maar nu was toch dat moment aangekomen. Snel trok ik mijn zusje van de bank die mij met bange ogen aankeek. Ik rende naar de keuken en trok een van de keukenkastjes open. Gelukkig was hij helemaal leeg en konden we er makkelijk in. Natuurlijk had onze lapjeskat ook het kastje gevonden en samen zaten we doodsbang af te wachten wat er ging gebeuren. Ik hoorde de indringer de voordeur openen en weer sluiten, hij liep met grote voetstappen van de gang naar de woonkamer. Daar bleef hij even staan, toen liep hij weer door. Hij ging naar de keuken. Ik hield mijn adem in en durfde me niet te bewegen. Ondertussen was het buiten nog harder gaan regenen. De donder klonk hard tussen het getik van de regendruppels op het raam door. De voetstappen stopten weer, vlak naast het kastje waar wij in zaten. De man schreeuwde en gooide iets op de grond. Na een lange stilte begon hij te huilen. Ik weet niet waarom, maar ik wist dat het mijn vader was die in onze grote keuken stond. Voorzichtig opende ik het kastje en Mickey schoot eruit. Mijn vader keek hoe wij er ook uit kwamen en keek ons lang met waterige ogen aan. Ik wist niet zo goed wat ik nu moest doen, maar Steph wilde natuurlijk alles weten. Toen ze wilde vragen wat er was gebeurd, zakte mijn vader ineens door zijn benen en omhelsde haar. Stephenie keek heb geschrokken aan. Ze keek me aan met ogen die schreeuwden: Help!
‘Je moeder,’ begon mijn vader vechtend tegen zijn tranen. ‘Ze, ze, ze… Je moet weten dat ze heel erg van jullie houd. Ze zou jullie nooit alleen achter laten… Maar… Ze wilde oversteken… En toen was er een auto. Hij… Hij…’ Mijn vader barstte weer in tranen uit.
Meer hoefde ik niet te horen. Ik wist genoeg. Mijn hart was gebroken, mijn wereld vergaan. Mijn moeder was weg. Niet voor even, maar voor altijd. Ik zou haar nooit meer terug zien. Ik wilde schreeuwen, dingen kapot gooien, rennen tot ik niet meer kon. Maar ik stond daar, mijn vader met ongelovige ogen aan te kijken. Ik kon me niet meer bewegen, ik wist niet wat ik moest doen.
‘Mam heeft ons beloofd dat ze terug zou komen! Je liegt, je liegt!’ schreeuwde ik naar mijn vader toen ik weer wist hoe ik mijn mond moest bewegen. Ik wist dat hij niet loog, maar ik wilde het gewoon niet geloven. De tranen sprongen in mijn ogen terwijl ik door de keuken naar de woonkamer rende, om de trap op te gaan en naar mijn kamer te rennen. Ik plofte op mijn bed en kroop onder de dekens. Ik keek naar de foto van mijn moeder en mij die op mijn nachtkastje stond. Alles werd steeds waziger.
‘Je had me beloofd dat je terug zou komen!’ schreeuwde ik tegen de foto. Maar ze was weg en zou nooit meer terug komen. Ik kon het nog steeds niet bevatten. Waarom moest mijn moeder van mij afgepakt worden, alsof ik zo’n geweldig leven had. De rest van de week heb ik alleen op mijn kamer gezeten en er mocht niemand binnen komen. Zelfs niet mijn allerbeste en enige vriendin Maggie, die diezelfde week nog naar Amerika verhuisde.

Ben de laatste dagen aan het dichten voor een wedstrijd op school, tell me what you think about it:

Regendruppels

Een regendruppel
valt recht op mijn neus
Het gaat regenen
dat weet ik heus
Toch blijf ik hier staan
in het holst van de nacht
Ik richt mijn hoofd naar de hemel
en ik wacht

Een regendruppel
valt recht in mijn oog
Ik knijp hem niet dicht
je weet dat ik loog
Toch blijf ik hier staan
in het holst van de nacht
Ik kijk niet om mij heen
want ik wacht

Ik ben een held
eentje op sokken
Want als ik straks nat ben
zal je mij niet horen mokken
Want ik ben niet bang
voor wat er te wachten staat
Ik ben niet bang
voor wat er komen gaat

Ik zal wachten
want ik weet dat je komt
Dan wordt ik verkouden
dat is niet gezond
Een donder
dondert door de lucht
De gevreesde regenbui
zoals altijd berucht

Nou ben je toch niet gekomen
ik heb zo lang gewacht
Want het was jij
die mij hierheen bracht
Kletsnat en doorweekt
van het wachten op jou
Mijn grote liefde is niet komen
weet dat ik van je hou

EDIT: Ik heb een nieuwe geschreven, lijkt er een beetje op, welke vinden jullie beter, en hebben jullie tips?

Druppels?

Ik wacht
op jou
Ik wacht te lang
kom toch gauw
Ik wacht
zolang ik wachten moet
Ik wacht te lang
het komt wel goed

Een regendruppel
valt op mijn neus
Glijd over mijn gezicht
het is mijn keus
Ik wil wachten
op jou
Op diegene
van wie ik hou

Nog een regendurppel
glijdt langs mijn neus
Ik wacht op jou
dat is mijn keus
Nog vele druppels
glijden over mijn gezicht
Het aantal druppels
is niet in evenwicht

Langzaam
wordt mijn shirt nat
Er was een ding
dat ik vergat
De werkelijkheid
begint langzaam door te wanen
Het zijn geen regendruppels
het zijn mijn tranen

@Linsey, wauw, heel goed stuk! Ga je ergens meer posten?

@Dave, ik hou niet zo van rijmende gedichten, maar deze zijn wel mooi. Ik zou voor de tweede gaan, daarvan vind ik het einde het mooist.

^ Dankjewel ;D Jawh, op de site: http://storieswrittenbyme.wordpress.com/ staan de 11 hoofdstukken die ik tot nu toe heb geschreven en 4 hoofdstukken van een ander verhaal staan er ook op. Hier op SN heb ik ook een topic My Stories bij het 'Jouw Sites' gedeelte daar wordt je up-to-date gehouden van elk nieuw hoofdstuk dat ik post.
Oeh ik voel me nu zo'n persoon die reclame aan het maken is ofzo

@Dave, die gedichten zijn echt mooi o: Vooral die eerste, al vind ik het einde van de tweede ook mooier. Misschien kun je ze combineren? c:

Ik moet vijf gedichten zoeken over een boek dat ik gelezen heb, maar je mag ook (maximaal) twee gedichten zelf schrijven. En aangezien ik echt niks meer kan vinden heb ik er alvast één zelf geschreven. En morgen schrijf ik nog een humoristische. What do you think?

Ouders
Je wenste dat je zonder ze was,
dat je je eigen leven kon leiden.

Je wenste dat de leraren verdwenen,
dat je kon doen wat je wilde.

Je wenste dat er geen regels waren,
dat je niet gestraft zou worden.

Nu dat onwerkelijke is gebeurd,
besef je,
dat je niet zonder ze kunt.

En het is te laat om te veranderen.

Edit:
Oh, ik heb een spellingsfout gemaakt.
v Bedankt! Ik hou niet echt van rijmende gedichten. Hoewel het tweede gedicht dat ik net heb gemaakt wel een soort rijm is.

Die, is zo mooi!
Ik vind herhaling in een gedicht eigenlijk mooier als dat het rijmt.

Leuk gedicht! Gaat dit toevallig over het boek Gone?

V Ja, echt leuke boeken hé?! Er zijn drie delen toch? Ik had geloof ik ergens gelezen dat er ook films van kwamen maar dat weet ik niet meer zeker!

^ Ja, haha. Heb jij ze ook gelezen?

Edit:
^ Nee, er komen in totaal 6 delen. Het vierde deel is net uitgekomen en de titel van het vijfde deel is bekend. Ze gaan ook niet verfilmd worden, omdat er te veel dingen gebeuren in het boek gebeuren die moeilijk te maken zijn.

Wow, mooi allemaal.

Wauw, mooi Anna!