Hoofdstuk 18: It’s Showtime!
‘Hallo, met Chloë White. Afgelopen week heeft u mijn katten Puddy en Henry geadopteerd. Ik bel even om te vragen hoe het met ze is.’ ‘…’ ‘Oké, dat is fijn om te horen.’ ‘…’ ‘Ik dacht echt dat Henry gecastreerd is en Puddy gesteriliseerd. Puddy heeft ook in al die jaren geen kittens gekregen.’ ‘…’ ‘Nou, veel plezier en succes dan maar. Tot ziens.’ ‘…’
Ik was dus naar Starlight Shores verhuist, alleen zonder Henry en Puddy. Die had een aardige vrouw geadopteerd. Ik had haar verteld dat ze wel samen moesten blijven en dat Henry gecastreerd en Puddy gesteriliseerd was. Niet dat dat waar was maar zo kon ik ze wel veel makkelijker kwijt. Hun kittens heb ik gehouden. Kittens zijn ze eigenlijk niet meer te noemen. Ze zijn al bijna uitgegroeid.
Mijn carrière in de muziek was ik helemaal beu. Dus ik bedacht het coole idee om acrobaat te worden. Ik ben lenig, knap en leuk genoeg daarvoor. Hoe moeilijk kan het leven als acrobaat nou zijn zou je denken? Nou, het begon moeilijk. Met een heel stel formulieren die ik op het internet in moest vullen. Maar het zou het allemaal waard zijn als ik een geweldige acrobaat ben.
En ook al was ik al geweldig, je kon altijd geweldiger worden. Dus trainen, trainen en nog eens trainen. Als ik maar niet al te veel spieren krijg, daar heb ik dus echt totaal geen zin in. En de katten die vermaakten zichzelf wel. Als ik ze maar vaak genoeg te eten gaf en de kattenbak schoonmaakte.
En ik werd niet alleen in Hidden Springs overal herkend, maar ook in Starlight Shores. Deze man wilde een foto van mij maken. Hij was wel erg mooi gespierd trouwens… ‘Oké Chloë, stoppen nou. Je moet je focussen op je carrière.’ zeg ik tegen mezelf.
En ik zat ook in de organisatie van bepaalde evenementen. Ik moest regelen dat sims naar Starlight Shores kwamen voor optredens. Het was geen zwaar werk maar het verdiende wel goed. Zo kon ik zo snel mogelijk een nieuw, groter huis kopen.
En ik deed ook bij vele grote clubs auditie. Iets te grote clubs want alle clubs wilde me niet hebben. Dat werd dus op straat en in parken optreden, iets waar ik absoluut geen zin in had. Maar ik moest me sterk houden en weten waarvoor ik dit doe. Voor als ik straks geweldig ben. Ik bedoel, ik ben al geweldig maar dan ben ik nog geweldiger, is dat eigenlijk een woord?
En zo ging mijn leven weer een tijdje door. Audities doen, afgewezen worden. Artiesten uitnodigen waaraan ik geld kan verdienen en af en toe wat tijd aan de katten besteden. Ze zagen er nog normaal uit dus ik zag geen reden om ze meer aandacht te geven, ze moesten maar snappen dat ik een druk leven heb.
Na vele audities heb ik eindelijk een optreden, in het park. Het begint goed met wat stunts waarin ik laat zien hoe lenig ik ben en ik zie dat het publiek geniet, behalve dan dat sommige mensen iets roepen wat lijkt op ‘Boe!!’ en dat ik twijfel of mensen hun duimen omhoog of omlaag steken. Dus helemaal niets om me zorgen over te maken.
Wat messen de lucht in gooien…
Wat trucjes laten zien met een fakkel…
Waardoor uiteindelijk mijn kont in de fik staat… Wat? Help! Mijn kont staat in de fik. ‘Dit hoort bij de show mensen! Zie hoe ik de vlammen blus.’
‘Kijk eens aan mensen, de vlammen zijn al weer bijna geblust!’ Dit wordt dus een brandplek in mijn pak…
‘Bedankt mensen voor het kijken van mijn show!’ En toen liepen de mensen weg. Ze keken allemaal heel blij dus ze vonden de show leuk, dacht ik. Totdat ik iemand achter me hoorde zeggen: ‘Nou ik ben blij dat deze show is afgelopen, wat een afgang.’ Oei, de show was blijkbaar niet zo goed als ik had verwacht.
-----------------------------------------------------------------------------------------------
Dit was dan de up waarvoor ik showtime wilde gebruiken. Ik heb nog wel meer screens maar ik maak wel 2 aparte hoofdstukken. Ik hoop dat jullie de up leuk vonden.
Dat is echt een voor mijn melige simfoto's ofzo haha 
