Aaah er gaat dus iemand doooood! Of weg.. Maar ik hoop het eerste hehe.

Spannend. Ik ben benieuwd

30. Confrontaties



William nam een extra blik in achterkamer, maar er was niemand. Hij pakte zijn telefoon van zijn bureau in de bibliotheek. Door een lange lijst contacten zocht hij het nummer dat hij zocht. “Met Sims, ik bel voor Meneer Vandermeer.” (...) “William, William Sims. Ja ik wacht.” Hij liep naar de tuindeuren en deed ze dicht. “Michel! Met mij. Luister, luister goed. François is van jou. Als jij zorgt dat alles afgehandeld wordt en mijn naam buiten de papieren blijft, is het stuk land van jou. François La Trochee heeft het rapport van de geoloog. Die kan wat mij betreft vrijgelaten worden. Ik zie het geld verschijnen. Snel graag, er zijn schulden en dat weet je.” (…) “Dan is het goed.” William hing op.



Nick had thuis alles van zich afgedoucht. Een moment van bezinning. Was hij niet te oud voor dit soort onenightstands? Het was troebel. Zijn leven. Geen vaste relatie, geen werk, zijn familie verscheurd. Na vier jaar was alles beter geworden en sinds Alexis terug was, ging alles kapot. Terwijl hij alles overdacht, was hij de stad in gegaan. Hij hield van de zomer, behalve vandaag. Het weer was benauwend. Misschien moest hij weer eens een kantoor opzetten. In een warm land, dan kon hij elke dag genieten van warm weer. Misschien moest hij eens plannen gaan maken om naar Setra te gaan en daar een advocatenkantoor op te zetten. Hij moest Alexis eens bellen. “Nick! Wat een verrassing! Ik had niet gedacht jou nog te zien!” Nick schrok op uit zijn gedachten. Voor hem stond Romeo.



Het was even stil. Romeo glimlachte en liep langs hem heen, diep in zijn ogen kijkend. “Was een ‘doei’ teveel gevraagd?” Nick bleef stil staan. “Tong verloren?” Romeo lachte zijn witte tanden bloot. Nick begon te blozen. ‘Dit is belachelijk’ dacht hij bij zichzelf. Een 38-jarige staat te blozen tegenover een 20-jarige. “Sorry, ik had niet zo halsoverkop moeten vertrekken. Ik.. Het is lang geleden, okay.” “Dat was te merken,” zei Romeo plagerig. “Nou ja!” Romeo moest hard lachen. “Doe niet zo moeilijk. Ik was niet uit op een onenightstand, maar als jij dat wel was... Dan hebben we elkaar verkeerd begrepen.” Nick schudde heftig zijn hoofd, terwijl hij vlug zei: “Nee nee! Nee, ik was er niet op uit. Ik weet niet wat ik zoek.” “Ik heb een vet gave tent bij het strand ontdekt, nou ja. Hij was er niet toen ik hier vertrok. Zin om een drankje te doen?” opperde Romeo. “Eén ding: is je naam echt Romeo?” Hij lachte om die vraag. “Ja, mijn naam is écht Romeo.”



William sloot het dossier. Dat was voorbij. Binnenkort waren alle banden met De Alliance verbroken. Niemand kwam er ooit nog achter. Het familiebedrijf en vooral hijzelf waren veilig. Hij stond op en stopte het dossier weg in de kast. Hij sloot zijn ogen. Het buitenlicht leek ineens zo fel dat het zeer deed. Hij voelde zich licht in zijn hoofd. Het was vast de stress. Zijn telefoon ging, het was François. Hij strompelde naar zijn bureau en drukte het gesprek weg. Hij moest het maar met Michael uitzoeken. Het lichte in zijn hoofd zette om in hard gebonk. Hij kreunde en duizelde.



William plofte neer in zijn leren bureaustoel. Hij voelde zich beroerd. De zorgen drukte op zijn borst. Voor maanden was hij bang dat Alexis achter het geheim zou komen. Voor jaren had hij zich ingelaten met De Alliance. Dat was nu allemaal voorbij en het viel hem zwaar. De opluchting waar hij op hoopte, kwam nog niet. Misschien moest hij eerst nog zekerheid hebben. Het geld op zijn rekening zien staan. Nu eerst kalmeren. “In, uit,” mompelde hij in een poging zijn ademhaling te controleren. Misschien maar focussen op werk. Legaal werk, dat zou hem vast afleiden en rust geven.



Ondertussen nam op het hoofdkantoor van ‘De Nationale Sim’ Thomas de plaats in van directeur. Zijn vader werkte thuis. Hij zat op een stoel en keek naar buiten. Op een normale dag zouden hij en Sara strijden om wie het beste leiding zou geven. Maar Sara was er niet vandaag. Sara was er al even niet. Hij zuchtte diep. Het ging nog steeds niet goed met Sara. Vroeger naar huis gaan zat er niet in, nu er niemand was die de dagelijkse leiding over kon nemen. Niet dat hij naar huis wilde, er was thuis niets te doen. Ellen was niet te genieten. “Meneer Sims?” klonk het apparaat op zijn bureau. Thomas draaide zich om in zijn stoel. “Ja?” “Uw afspraak van drie uur is hier.” “Dankjewel, ik ben onderweg.” Hij drukte het apparaatje uit en verliet zijn kantoor. In de wachtruimte zag hij haar zitten. “Mevrouw De Koop?”



“Zegt u maar Iris,” zei ze, toen ze in het kantoor van William stond. “Ik had een afspraak met meneer William Sims.” Thomas glimlachte beleefd, “Hij is vandaag niet aanwezig. Ik ben zijn plaatsvervanger en zoon.” Hij had zich al voorgesteld en de blik van Iris gezien. Minachting. “U bent van de recherche?” De vrouw knikte. “Niet die van de politie, maar die van de fiscus,” loog ze. “Gaat u zitten?” Thomas nam zelf plaats in een van de twee comfortabele stoelen. Hij vond ze beter zitten dan die in zijn eigen kantoor . “Ik heb een afspraak gemaakt om de boeken door te kijken,” Iris zat net, maar ze viel met de deur in huis. “Dat moet ik even nakijken, maar waarom, als ik vragen mag?” “Dat doen wij eens in de vijf jaar,” weer loog ze, al was dat niet aan de buitenkant te zien.

Mooie up
Ik hoop dat het wat tussen Romeo en Nick wordt...

Deetui ook al ja, maarja.. Ik zit een beetje met een dilemma. Romeo is Rodericks zoon. Nick is ouder en het blijft in mijn ogen vreemd om twee van de hoofdpersonen een relatie te laten hebben met een vader en zoon.

Of zien jullie dat anders?

Leuke up!

In GTST vind ik dat bijvoorbeeld verschrikkelijk, dat iedereen het met elkaar doet, zelfs tot incest aan toe haha.
Maar hier lijkt het me niet zo heel raar toch? Maartje en Roderick (en de rest van de familie) zullen het wel verschrikkelijk vinden, maar ik denk dat wij, lezers, dat juist wel leuk vinden haha.

Mij lijkt het leuk tussen nick en Romeo juist!

Mij lijkt het juist ook leuk, maar dat was al uit m'n vorige post op te maken

Mij lijkt het ook wel leuk, en leuke up! Ik krijg echt inspiratie voor allemaal verhalen enzo maar ik ben bang dst als ik een soort 'soapserie' maak, ik niet vaak kan uppen, tenzij ik vooruit werk. Schrijf jij vooruit en maak je de foto's ook tegelijk?

Dat vind ik een super compliment Dave! Dat ik inspireer Leuk.
Ik werk vooruit wat betreft foto's en ideeën. Eerst maak ik globaal een idee van de eerstvolgende updates, dan ga ik de foto's maken. Die upload ik dan, zodat ik overal eraan kan werken. Vervolgens schrijf ik de tekst er per update bij en zet ik hem zo snel mogelijk online. Ik ben nu al erg ver met ideeën en foto's, maar nog niet met tekst.

Dankjewel de rest Ik zal het meenemen

leuk!!

Leuk Een nieuwe reageerster volgens mij? Altijd leuk!

Heb vanavond even een uurtje gehad en enorm leuke foto's gemaakt Ik hoop snel de laatste twee updates uit het huidige lijstje online te zetten. Zeker 'Onder Schot' markeert een belangrijk moment in het leven van de familie

^Oooh SPannend! Ik ben benieuwd!

31. Dichterbij



“Twee Tiki-Tequila’s alsjeblieft” zei Romeo tegen de barman. Nick kon het niet helpen te lachen. “Wat?” vroeg Romeo met een brede lach op zijn gezicht, terwijl hij naar een zithoek liep. “Niets, niets,” antwoordde hij vlug. De jeugdigheid was verfrissend. “Dus jij bent 21?” vroeg Nick, toen ze zaten. “Zou je niet zeggen hè? Ik heb al veel meegemaakt… Dus jij bent al 35?” Nick knikte: “Ja, zou je niet zeggen hè?” “Nee, met al die grijze haren!” plagerig stak Romeo zijn tong uit. “Wat doe je eigenlijk hier in Zomeren?” Romeo zuchtte om de vraag. “Dat is een lang verhaal,” antwoordde hij. “Misschien voor een andere keer. Ik wil het vooral hebben over, nou, waarom was jij nou ineens weg vannacht?”



“Ik kan mij niet herinneren dat er ooit iemand is geweest voor een dergelijke controle,” zei Thoams bedenkelijk, “Maar het kan zijn dat ik het fout heb. De afgelopen tien jaar was ik veel voor contact met klanten buiten kantoor.” Hij stond op en liep naar de intercom. “Rochelle, kun je voor mij even naar boekhouding bellen om te vragen of ze mevrouw Iris de Koop verwachten?” “Doe ik.” Thomas ging weer zitten. “Wij controleren om de vijf jaar de boeken. Dat is vanuit de overheid geregeld en bij bedrijven als dit, is het belangrijk dat alles correct is. We willen natuurlijk niet dat er achter de deuren van grote multinationals dingen gebeuren die niet door de beugel kunnen,” Iris glimlachte alsof alles vanzelfsprekend was. Thomas knikte en zei in zijn onwetende onschuld: “Begrijpelijk. En logisch dat ik niet weet van een vijfjaarlijkse controle. Wij Sims zijn een trotse familie en zouden onze naam niet op het spel zetten voor crimineel geld.”



De afspraak werd een minuut later door Rochelle bevestigd en Thomas nam Iris mee naar een lagere verdieping. “Hier moet u zijn, onze administratie, alles is hier te vinden. Rochelle vertelde me dat dit uw bedoeling was.” Thomas sloot de deuren van de kamer, waar hij enkele weken geleden onderzoek deed. Dat had hij laten rusten. Hij had andere zorgen en hij had het idee dat het een dood spoor was. Sara stond niet aan zijn kant, dat gaf dat idee kracht. Iris keek aandachtig rond. Ze had nog kort met Roderick gesproken. Hij had haar precies gewezen waar ze moest zijn. Met de juiste informatie kon ze een officieel onderzoek starten, maar eerst moest ze infiltreren.



Iris liep meteen naar links en keek naar de kast. Ze wist welke titel ze moest hebben, maar had geen behoefte aan Thomas als pottekijker. “Ik denk dat het zo wel gaat lukken,” zei ze, terwijl ze aandachtig keek. Hier stond het niet bij. Ze draaide zich naar de man toe. “Ik ga een aantal documenten bij elkaar zoeken, ik zal een kopietje laten maken en dan heb ik het wel. U hoort verder nog wel van mij.” Ze stak haar hand uit. Als Thomas niet met zijn gedachte was geweest bij zijn vrouw en bij de verloren baby, had hij helder kunnen nadenken. Dit was geen normale gang van zaken. Maar hij was nu eenmaal niet met zijn gedachten waar ze hoorden te zijn. Hij schudde haar hand en liet haar alleen. “Dat was makkelijk,” mompelde Iris, toen ze alleen was.



“Waarom ik ging?” Nick zuchtte “Omdat ik dronken was, behoefte had aan een avond niet aan m’n problemen denken, omdat jij me verleidde en in de ochtend leek je me zo jong.” “So what? Ik versierde je niet omdat ik uit was op een ouwe lul. Ik versierde je omdat je mooi bent. Ik voelde me aangetrokken tot je, is dat niet eensgelijks?” “Ja, ja dat is wel zo,” mompelde Nick, terwijl hij van de cocktail dronk. “Problemen?” Nick staarde glazig weg. “Hey, ik vroeg wat!” zei Romeo. “Ja, ja problemen,” zei Nick. Hij keek hem niet aan. “Zus in coma, zusje met geheugenverlies, m’n broer heeft problemen, mijn jongste zusje heeft problemen. Ik heb geen werk meer.” Hij stond op en zuchtte, “Sorry, ik moet weg Romeo. Het was leuk, gezellig,” hij glimlachte, “Vannacht en vandaag.”



Romeo stond ook op. “Ik wil meer over je weten, Nick. We zijn niet uitgepraat.” Nick glimlachte vriendelijk. “Ik ben gevleid, maar… Ik heb andere dingen aan mijn hoofd. Misschien tot ziens. Zo groot is Zomeren niet.” Hij liep langs het tafeltje, maar voelde plots een hand op zijn arm. “Wacht even,” Romeo had hem vastgepakt. Hij draaide zich om en keek in de sprankelende ogen van zijn jonge vrijer. “Bel me,” en hij drukte een zoen op zijn mond. Nick sloot zijn ogen en voelde de hand van Romeo een briefje in zijn broekzak stoppen. “Mijn nummer,” fluisterde hij en hij liep weg, Nick gedesoriënteerd achterlatend.



“Ik neem hem wel,” Doortje stond op van de tafel, waar ze met Alexis en Maartje aan het praten was over de Gouden bruiloft van haar en William. Aan het eind van de zomer was het zo ver, en Doortje wist nog niet goed hoe ze het moesten vieren. Zeker nu het zo slecht ging met Sara. Ze had haar zorgen geuit en Alexis en Maartje waren het met haar eens. “Familie Sims, met Dorothea,” zei ze, zoals ze altijd deed. “Oh hallo dokter Thijssen! Heeft u nieuws?” (..) “Ja” (..) “Ja, dat klopt.” Alexis en Maartje keken gespannen toe. “Oh echt waar? Dat is geweldig nieuws! Dankuwel dokter!”

Erg mooie update

Erg leuk weer!
Up je nu elke dinsdag of las ik dat verkeerd?

leuke up, ik ben echt beniuewd naar Romeo!

Fijne reacties Ik probeer elke dinsdag te updaten Mikese, maar dat is geen belofte. Een voornemen

32. Onder Schot



“Ik ga morgen naar Sara’s huis, samen met Noortje. Ga je ook mee Alexis? We gaan opruimen, schoonmaken. Er ligt weken stof dat weg moet voor ze thuis komt. Vinden jullie het niet super? Ze is zo goed als hersteld. Nog een paar weken rustig aan doen, uitrusten, medicijnen slikken en dan is ze weer de oude. Dan is alles weer zoals het is geweest. Oh fijn Hector, het vuur was bijna uit,” Doortje was een spraakwaterval. Ze praatte al sinds de namiddag, toen ze te horen kreeg dat Sara wakker was geworden en geen hersenbeschadiging had opgelopen. Ze had alles gepland, zelfs een klein ‘welkom thuis’ feestje. “Lieverd?” ze keek naar William, “Alexis? Is er wat met jullie?”



“Mam?” Met een klap kwam Doortje weer in de werkelijkheid, waar niet alles geweldig was. Maartje was weer wakker en beneden. “Mam waar is Ruben? Waarom ben ik niet thuis?” Ze sloot haar ogen kort en stond toen op. “Lieverd, Ruben is overleden en je bent hier, omdat je alles blijft vergeten,” Ze was naar haar dochter toegelopen en had haar vol medelijden aangekeken. “Mam, je snapt het niet. Volgens mij ben ik zwanger en Ruben moet het weten,” fluisterde ze. “Hoi Alexis! Kom je op visite?” “Alexis woont hier nu. Net als jij en Noortje en Adam en Justin.” “Justin? Waar is Sara dan als Noortje hier is? Die moet nog borstvoeding mam!”



“Lieverd lieverd! We hebben het hier vanmiddag over gehad. Sara ligt nog in het ziekenhuis, waar jij een tijd geleden ook nog lag, herinner je je dat? Sara is aan de beterende hand en…” Doortje werd onderbroken door de telefoon, terwijl Maartje haar vol ongeloof bleef aanstaren, terwijl ze zich langzaam kleine dingetjes herinnerde over de middag. Ze had geschilderd. Hector liet het vuur met rust, maar Alexis was hem voor. “Ik neem hem wel, laat maar Hector,” Ze stond snel op en liep naar de telefoon. “Landgoed Sims, met Alexis Sims spreekt u.”



“Alexis, Alexis met mij. Niet praten. Ik heb niet lang. Ik moet je laten weten dat het goed met me gaat. Alles gaat goed met me. Maak je geen zorgen, oké. Ik ben in goede gezondheid, ik ben niet ontvoerd. Ik ben hier vrijwillig. Zodra ik kan, kom ik naar huis. Ik hou van je schat.” De verbinding werd meteen weer verbroken. Alexis liet de telefoon vallen.



“Mama! Papa! Dat was Jonathan!” zei ze dolgelukkig. In een klap was ze de verdenking van haar vader vergeten. Maartje was gaan zitten. Alexis sprong de kamer door, blij als ze was. “Ik ben zo blij! Het gaat goed met hem! Hij leeft nog. Oh mam!” ze pakte haar moeder stevig vast. “Ik ben zo blij!” Vervolgens drukte ze haar dicht tegen zich aan. “Wie is Jonathan?” vroeg Maartje. “Haar man, vriend, vader van Justin.” Mompelde William. “Oh Justin!” Ze glimlachte en stond op. “Ik ben blij voor je zusje.”



Ze hadden nog even nagepraat. Alexis had verteld over Jonathan. Daarna waren ze gaan slapen. Poging tot, tenminste. Dorothea zat in haar boudoir. Ze keek in de spiegel van haar kaptafel. Haar haar werd grijzer, zag ze. Ze werd ouder. Haar vijftigjarige huwelijk kwam eraan. Ze waren vroeg getrouwd, zij en William. Ze moesten wel. Nu zat ze hier, op het grote landgoed. Twee van haar dochters, drie kleinkinderen. De tijd ging snel, heel snel. Voor je het wist… Ze schudde de gedachten uit haar hoofd. Nee, met de gezondheid van haar en William zat het wel goed, ze moest niet anders denken.



“Kom je zo?” William kwam de kamer in, vanuit de slaapkamer. “Ja, ik kom zo. Je ziet wit lieverd. Gaat het?” vroeg ze bezorgd. “Ja, het gaat. Ben alleen een beetje moe. Druk op het kantoor.” Hij zuchtte even diep. “Hoe gaat het eigenlijk met jou? Houd je het een beetje vol hier?” Doortje knikte ‘Ja, het gaat prima, op.. nou ja, op alles na. Ik heb afleiding nu ik heb besloten om zelf de gouden bruiloft te organiseren.” “Geen planner deze keer?” “Geen planner,” ze glimlachte, “Ik kan het zelf, met de hulp van m’n dochters.” William glimlachte, “Je bent nog steeds zo mooi als vijftig jaar geleden.”



Ze hield het vol. De vraag speelde door haar hoofd, terwijl ze alles opruimde en de lichten uit deed. Ze moest wel, voor William, voor haar kinderen. Doortje was sterke vrouw. Dat was ze van nature. Haar gezin ging voor alles. Ze liep de slaapkamer binnen en zag William liggen. Er verscheen een prachtige glimlach op haar gezicht. Ondanks alles maakte hij haar gelukkig. Ondanks alles bleef hij haar de juiste aandacht geven op de juiste momenten. William was niet perfect, maar hij was perfect voor haar. Sara beter, Alexis’ man leefde nog. Er lag een mooie tijd in het verschiet en aan het eind van de zomer, een geweldig feest.

Omg, Echt eng o.o