'Heb je het gehoord?' Vroeg ik aan Kaylee. En ik vertelde haar het hele verhaal over die moord op het schip. Het leek haar blijkbaar niet te interesseren want ze keek zo geirriteerd en ongeintereseerd. 'Ik zal wel stoppen' zeg ik en ik ga bij Anouk op bed zitten. Ik pak haar hand en kijk haar aan. 'Kaylee, wat ik bij jou heb meegemaakt, en daarmee bedoel ik die zoen, weet ik wat echte liefde is. Ik voel nu vlinders voor jou en ik wil mijn leven met jou delen. Ik snap dat het misschien te snel voor je gaat na de dood van Marcel, maar, wil je verkering met me?' Kaylee leek geschokt en verbaasd. Er kwam niks uit haar mond. 'Ik snap dat je stil bent. Denk er nog maar een nachtje over na.' Zeg ik en ga op de bank liggen. Kaylee ging zonder iets te zeggen op bed liggen.


-Edward

Toen ik hoorde dat Lauren zelfmoord had gepleegd liep ik meteen naar Carina toe, om haar te troosten. Als ik voor haar deur sta hoor ik al gesnik. Ik klop op de deur en zonder op een antwoord te wachten loop ik naar binnen. Als ik binnen ben zie ik haar op de bank snikken. Ze kijkt me aan met betraande ogen en uitgelopen mascara. Ik ga naast haar op de bank zitten en sla een arm om haar heen. Snikkend drukt ze haar gezicht tegen mijn shirt. Dit was het moment waarop ik had gewacht, het moment dat ze me zou vergeven, of iniedergeval accepteren, een moment van verzoening. Alleen de manier waarop had ik me anders voorgesteld, niet door verdriet, maar door een romantische date. En dat we op een cruise zaten waar we van onze rust konden genieten en waar geen moorden werden gepleegd en dat je bang moest zijn dat je misschien de volgende was. Zonder iets te zeggen zitten we op de bank, Carina nog steeds snikkend in mijn armen terwijl ik niks durf te zeggen, bang dat alles wat ik zeg misschien verkeerd is.

- James Mequari

De dorst greep mij naar mijn keel. Uit pure wanhoop greep ik de fles, het was water. Dacht ik. Ik dronk en dronk en dronk, de hele fles was leeg... het blijk 80% alcohol te bevatten. Ik zakte in elkaar en het werd zwart voor mijn ogen. Mijn hele leven was een tunnel en nu, nu zag ik het licht. Ik ging naar het licht, rustig aan maar steeds sneller.
Daar stond ze, de liefde van mijn leven, met open armen. Karien. Ik keek nog een laatste keer om, naar Dani die nog van niks wist.

Ik rende naar Karien toe, we sloten elkaar in de armen. Ik lag op haar schouder, we kusten elkaar. Tot in de eeuwigheid samen.

"Karien..."

-Jinzo-
Moge hij nooit vergeten worden.

Ik moet een andere keer terugkomen voor een gesprek met de restaurantmanager.
De honger in mij is door de zenuwen gestild, dus ik kan beter die 20 euro bij mij houden dan het uit te geven aan eten waar ik geen trek in heb. Bovendien blijven de vragen maar door mijn hoofd spoken, dus van genieten van het maaltje komt weinig. Mijn gedachten zullen maar blijven afdwalen naar Jinzo en Jeroen. Wat zouden ze gedacht hebben?
Ik schud mijn hoofd. Daar kan ik op slechts een manier achterkomen: Het vragen.

Dani Broertjes...

De laatste dagen had ik alleen maar in mijn kamer gezeten, met de deur op slot. Gelukkig was ik nu minder bang, en op mijn gemak liep ik naar de bar, waar ik een cola bestelde. Overal klonk geroezemoes, en ik ving iets op van een gesprek tussen twee mannen. 'Alweer twee doden.. Het blijkt dat ze beide vergiftigd zijn..' De andere man schoof zijn drankje weg. Ook ik keek naar mijn cola. Ik had niet meegekregen hoe ze precies dood waren gegaan, dus besloot ik gewoon mijn cola te drinken. Wat maakte het ook nog uit? We zaten ergens midden op zee, en binnenkort waren we allemaal dood. Hoe moest het anders? De moordenaars waren nog steeds niet gepakt. Toen ik mijn drankje leeg had liep ik naar James' kamer, maar er deed niemand open, waaruit ik constanteerde dat hij er niet was. Verloren zakte ik naast de deur neer.

Amy~

Ik had nog steeds niet geantwoord op de vraag van Edward. Ik, zijn grote liefde, maar ik had geen gevoelens voor hem. Niks, echt gewoon niks. Misschien wel, maar op het moment niet. Mijn gevoelens wouden nee zeggen, maar konden dat niet. Ik durfde geen nee te zeggen. Langzaam ging ik rechtop zitten en keek naar Edward. hij las een boek. Met lood in mijn schoenen stond ik op en schuifelde naar hem toe. Met een rood hoofd perste ik het woord eruit.
'Ja.'
Ik zag dat zijn ogen groter worden en er een glimlach op zijn gezicht verscheen. Ik durfde hem niet meer aan te kijken, zo vol zat ik met schaamte. Op een dag moest ik zijn hart breken. Edward gaf me blij een knuffel en kuste me.

Kaylee Bratt

-Gister avond-
"Twee mensen vergiftigd, deze keer", zei een man aan de bar.
"Hoe dan? Door de moordenaars?", vroeg de ander.
"Nee, zelfmoord. De meid dan, die man had pure alcohol gedronken", de man nam een volle teug. Ik staarde naar ze, ze hadden mij nog niet opgemerkt.
"Zelfmoord? Dat is natuurlijk ook een oplossing!", lachte de ander, alsof het allemaal één grote grap was. Ik voelde een steek in mijn maag en liet het bier voor wat het was. Ik strompelde naar de personeelskamer en viel op de dekens in slaap.

Met een bonkend hoofd word ik wakker. Het lijkt alsof mijn hoofd vol watten zit, die allemaal naar buiten willen. Ik heb weer een nachtmerrie gehad, maar ook een mooie droom. Samen met René op het dek, alleen. Ik duw mijn benen over de rand van mijn bed en strompel naar de wastafel. Een plens water in mijn gezicht, mijn uniform aan en dan naar de keuken. Ik zie een aantal passagiers in de keuken staan. Verwachtingsvol kijken ze me aan. Ik laat mijn mondhoeken naar een niet gemeende glimlach glijden.
"Wie willen er helpen smeren en wie gaan er serveren vandaag?"

~ Helen Wane.

Ik zat weer eens op een bankje naar zee te staren. Ergens achter die zee zat mijn broertje te wachten op me. Weer een verloren dag. Een dag waarop ik niets zou doen. Gewoon nadenken. De pijnlijke gedachten meester van me te laten maken. Er liep een traan over mijn wang. Een geluidloze traan, die niemand vast zou opmerken. Ik veegde hem gauw weg met mijn te lange mouw. Ik kon het niet meer. Steeds denken aan de mensen die dood waren. Wat had het leven eigenlijk nog voor zin? Als je alleen maar ongelukkig kon zijn?

= Cindy Sand =

Kaylee zei ja! Ik gaf haar een knuffel en kuste haar op haar hoofd, nou hoef ik niet meer op de bank te slapen. Ik weet niet wat ik tegen haar moet zeggen, dus geef ik haar nog een kus. Ze kijkt weg, ik wee neit waarom maar dat boeit me helemaal niks op dit moment! Ik ben bij de vrouw van mijn dromen!!! We lopen samen de kamer uit, hand in hand. En we lopen richting het restaurant, dan ziet iemand ons en zegt hoi.


-Edward


*Wie?

Al een hele dag lig ik in mijn bed. Het is al middag. Ik rol mijn bed uit en kleed me aan. Er moeten nog foto's gemaakt worden van de afgelopen moord. Ik loop mijn kamer uit op weg naar de kamer van Dick om te vragen of hij mij wilt helpen. Ineens sta ik stil. Ik weet niet welk kamernummer hij heeft.. Misschien weet Helen het wel. Als ik het restaurant binnenloop zie ik haar vrijwel meteen. 'Hoi', zeg ik tegen Kaylee en Edward. 'Hey', zegt Kaylee, maar Edward blijft stil. Ik loop door naar Helen. 'Helen, weet jij welk kamernummer Dick heeft?', vraag ik. 'Nee, hoezo?', zegt ze terwijl ze zich naar mij omdraait. Ze ziet er echt een stuk beter uit gelukkig. 'Ik wil foto's maken van de laatste moord..', zeg ik voorzichtig. 'O, sorry ik weet het niet. Zou je ook willen helpen hier in het restaurant?', vraagt ze. 'Uh, ja hoor', zeg ik. 'Kan je maandag en dinsdagmiddag en woensdag en donderdagavond?' 'Is goed', zeg ik.

- Anouk Mooij

Rillend zat ik op mijn bed, mijn armen om mijn benen heen geslagen, ik werd hysterisch, ik begon me slecht te voelen. Met grote ogen staarde ik naar de deur. Langzaam ga ik van het bed af en loop met rillende benen naar de deur toe. Ik duw hem open en loop naar het dek. De zeebries slaat zijn armen om me heen en duwt me naar de reling. Het frisse briesje hielp me helderder na te denken. Ik zucht diep en adem dan diep in door mijn neus.

~°Suzy Bradley°~

Eva zat rustig in haar kamer een boek te lezen toen er op de deur geklopt werd. "Schoonmaak, mogen we binnen komen?", vroeg een vriendelijke stem. Eva stemde toe en vier gestaltes kwamen met een stofzuiger de kamer binnen lopen. De achterste sloeg de deur met een klap dicht. Angstig keek Eva ze aan, ze herkende hun gezichten, ze had ze eerder gezien. "Wat komen jullie doen? Wacht.. Nee, gaan jullie me vermoorden?", piepte ze met trillerige stem. Eén van de vier pakte de stang van stofzuiger en liep op Eva af. Ze probeerde in elkaar te duiken en ze gilde, maar de anderen hielden haar overeind. Ze werd een paar keer hard met de stang tegen haar hoofd geslagen en viel bewusteloos op de grond. Een moordenaar stak een mes in haar lijf en dat was het einde van Eva's leven.

Cindy zit op haar kamer en staart naar het potje slaappillen. Ze komt overeind en pakt een glas water. Daarna zakt ze neer op haar eigen bed en maakt het potje open. Één voor één slikt ze de pillen door, daarna meerdere tegelijk en uiteindelijk giet ze de rest van de inhoud van het potje leeg in haar keelgat. Ze neemt nog een slok water en gaat rustig op haar bed liggen. Ze sluit haar ogen en blaast haar laatste adem uit.

Eva Greenland (Elien98) is vermoord en Cindy Sand (Luna) heeft zelfmoord gepleegd. Eva en Cindy waren beide passagiers.

Jullie mogen nog een laatste keer posten.

Ik zat samen met Edward in mijn kamer op de bank. Eigenlijk wist ik niet waarom Edward die dag waarop ik hem op de bank liet slapen niet gewoon naar zijn eigen kamer ging, ik bedoel, iedereen hier heeft zijn eigen kamer. Edward sloeg zijn arm om me heen en keek me verliefd aan. Ongemakkelijk glimlachte ik terug.
'Ik ga slapen Edward,' zei ik en liep naar de badkamer om mijn tanden te poetsen en pyjama aan te trekken. Later plofte ik op mijn bed neer en wikkelde me in mijn deken. Edward ging plots naast me liggen met zijn hoofd op mijn schouder.
'Edward,' begon ik opeens,' wie was die vrouw vanmiddag?' Hij bleef stil.

Kaylee Bratt

Ik ging bij Kaylee in bed liggen en viel gelijk in slaap. Ik hoorde haar nog Edward zeggen. Ik weet neit of ze iets tegen me zij. Ik heb vannacht heerlijk geslapen. Ik was eerder op dan Kaylee en ze slaapt heel mooi. ALs ze wakker is staan we beiden op en kleden ons aan. We gaan richting het ontbijt, ik ga meehelpen in de keuken.


-Edward

Ik besluit dat ik gezelschap nodig heb, en de blonde vrouw die ik een paar dagen geleden had gezien schoot door mijn hoofd. Ik liep naar haar kamer, maar iets klopte er niet. De deur stond op een kier, en niemand reageerde op mijn uitroepen. Aarzelend opende ik de deur, en het eerste wat me opviel was de muur. Er stond een boodschap geschreven. 'Ze is niet de laatste..' Rillend liep ik de kamer verder binnen. Het was een grote rommel. De deken op het bed was half rood.. Het was bloed. En inderdaad, toen ik nog verder binnenkwam, zag ik Eva liggen. Ze had een grote wond op haar hoofd, en uit haar lichaam stak een mes. Het lijk werd omringd door bloed. Ik voelde hoe ik hysterisch werd. 'Help!' schreeuwde ik hysterisch voordat ik op de grond neerplofte en flauw viel.

Amy~

Van alle levenslust die ik ooit had gehad, was er geen greintje meer over. Ik wist niet wat het was, maar elke dag verteerden mijn slechte gedachten de goede, steeds meer. Het leven was niet meer aan mij besteed. Ik was toch eenzaam en alleen, wat had het nog voor zin? Ik had een besluit genomen, maar iets, ik wist niet wat het was, wrong tegen. Ik schoof de schuif van mijn nachtkastje weer open en staarde naar het potje pillen, waarschijnlijk het laatste wat ik ooit zou zien met een scherp zicht. Ik pakte een glas water en werkte de pillen een voor een naar binnen, mijn ogen traanden onophoudelijk. Het ging te traag, dus goot ik alle pillen in een keer in mijn mond en probeerde ze door te slikken. Mijn wereld werd steeds waziger en waziger. Ik wist niets meer. Maar opeens dacht ik aan hetgene dat mijn gedachten tegengewerkt had. Mijn broertje. Ik was hem helemaal vergeten. Hoe kon ik? En net op mijn laatste paar seconden, leek het alsof een schuldgevoel mijn lijf verteerde. Nog een allerlaatste gedachte vloog door mijn hoofd. Het spijt me, Simon.

= Cindy Sand =

Gisteren waren er weer twee mensen vermoord. Ik hoorde toen heel veel geschreeuw en liep, nou ja, rende, erop af. Toen ik daar was zag ik Eva, de vrouw van Dave dood op het bed liggen en Amy lag op de grond. Ik had Amy opgetild en op mijn bed gelegd, toen ze wakker werd kon ze niks anders dan huilen. Vannacht was ze bij mij blijven slapen, zij op mijn bed en ik op de bank, ze durfde namelijk niet meer terug naar haar kamer, helemaal alleen. Nu was ze alweer een tijdje weg. Net toen ik wilde gaan zwemmen klopte er iemand op de deur*.

* wie?

- James Mequari

Er is weer een moord gepleegd. En deze keer ga ik niet voor de orde zorgen. Passagiers reageren al een stuk minder heftig, gelukkig. Sommigen van hen lopen zelfs schouderophalend langs de kamer waar Eva is vermoord. Ik baan me een weg door de mensen die wél in paniek zijn en loop door naar de ziekenboeg. Waarschijnlijk heeft niemand nog aan Dave gedacht. Cindy had de taak op haar genomen om Dave te verzorgen, maar aangezien zij nergens te bekennen is, moet ik hem het nieuws maar vertellen. Hij begint net aan te sterken, die arme jongen. Ik klop op de deur.
"Wie is daar?", vraagt de opgewekte stem van Dave. "Ben jij het, Cindy? Eva?"
"Ik ben het, Helen", zeg ik terwijl ik de grote klapdeuren open duw.
"Helen! Jou had ik hier niet verwacht. Kom zitten!", hij klopt op de rand van zijn bed en gaat half overeind zitten. "Wat doe je hier?"
"Nou, Dave. Het is niet erg leuk nieuws dat ik je ga vertellen. Eerder gezegd erg niet leuk..", hij kijkt me vragend aan en dan begin ik alles te vertellen over Eva wat ik weet.

~ Helen Wane.

Het was vreselijk hoe ze op me afkwamen. Die blikken in hun ogen, het was onweerstaanbaar. Ik voelde nog een laatste, heftige pijn en zakte toen op de grond neer, weg van het schip.

~Eva Greenland~

Ik was op het dek naar de sterren aan het kijken.
'Dick!' hoorde ik plotseling achter me roepen. Ik draaide me om en zag dat het Anouk was.
'Hoi, Anouk' riep ik terug.
'Er moeten nog foto's gemaakt worden van de afgelopen moord, heb je zin om te helpen?' vroeg ze aan me.
'Ja, natuurlijk. En heb je het laatste nieuws al gehoord. Er zijn weer twee mensen vermoord!'
'Alweer?!' zei Anouk geschrokken. 'Ik ben bang Dick. Ik ben bang. Straks word jij of ik vermoord. Dat wil ik niet. Ik dacht dat het een leuke cruisevakantie zou worden, maar niet dus. Ik wil hier weg Dick.'
'Dat kan niet. We moeten sterk blijven' zei ik en gaf haar een knuffel.

~Dick Walcom