"Nee, natuurlijk niet. Dit is verschrikkelijk. Daar hoeven jullie echt niet voor te betalen. Ik krijg tenslotte ook geen loon", geef ik Dave antwoord met een knipoog. Hij is duidelijk in de war en weet niet meer goed wat op dit moment belangrijk is en wat niet. "Nou, kom op. We gaan naar Anouk!"

"Wat is er aan de hand?", vraagt Anouk zodra ze de deur dicht heeft gedaan. Ik zie aan haar gezicht dat ze opgelucht is uit die kamer te zijn. Dan kijk ik naar Dave, die gebaart dat ik het moet vertellen. En zo vertel ik Anouk over de bedreigingen, de moorden en het plan van het blog bijhouden. Ze luistert aandachtig. Als ik klaar ben vraagt ze: "En wat willen jullie dat ik hier precies aan doe?"
"Je moet ons vertellen over jullie kamer, toen hij overhoop gehaald werd. En wat er op de spiegel geschreven stond. En helpen met het onderzoek en mensen kalmeren", som ik op. Ze laat dit even op zich inwerken.
"Oké, dat kan ik wel."

~ Helen Wane.

Ik neem ze mee naar Edwards kamer. 'We hebben er niks aan veranderd', zeg ik als ik de deur open doe. Er verschijnt een verbaasd gezicht op iedereens gezicht. 'Kom maar mee', zeg ik droog. René pakt zijn camera en begint meteen met foto's maken. Als we in de badkamer zijn schrik ik er zelf weer van. Met een vinger wijs ik naar de spiegel. 'René hier moet je een foto van maken', zegt Helen. Ik kijk naar het gezicht van Dave, zijn ogen beginnen weer te tranen maar hij houdt zich in. Om hem een beetje te troosten wrijf ik met mijn hand over zijn rug.'Nou, dit was het wel zo'n beetje', zeg ik om de stilte te verbreken. 'Dan gaan we nu wel naar de kelder', zegt Helen.

- Anouk Mooij

Ik loop anouks kamer uit en ga naar mijn eigen kamer om spullen te pakken. ik loop naar binnen en hoor mensen kletsen. Opeens zie ik Anouk, dave en Helen in mijn badkamer. Ook is er een man die een foto van mijn spiegel maakt. 'Wat is hier aan de hand?' vraag ik.


-Edward

Gisteren was er een feest op het schip. Ik was wel even gegaan maar ging op tijd naar bed. Ik probeerde mijn gedachten op een rijtje te zetten. Wie zou de moordenaar zijn, of wie zouden de moordenaars zijn? Iedereen die je tegenkwam op het schip, van de ontbijtzaal tot het zwembad, kon de moordenaar zijn. Misschien zou de moordenaar eerst een paar mensen vermoorden en zou hij daarna ophouden, zou hij het genoeg vinden. Het is al half 6, voordat ik ga eten ga ik maar naar Amy's kamer.

- James Mequari

Ik zit op mijn bed. De mascara is over mijn wangen uitgesmeerd door het zoute traanvocht en mijn sandalen zijn in een hoek neergegooid. Ik snuit mijn neus in een tissue.
Hij is niet komen opdagen. Ik heb de hele avond in mijn eentje naast de ingang gestaan, om hem niet mis te lopen als hij zou komen. Áls hij zou komen.
Wat ben ik toch stom geweest. Hij wilde helemaal niet op dat feest komen, vast vanwege mij. Hoe kon ik toch zo stom zijn? Hij ziet mij als een blok aan zijn been dat hij kwijt moet zien te raken. Nou, dat is hem gelukt.
Het zakdoekje wordt op mijn dekbed neergesmeten. Hij hoeft mij dus niet. Nou, dan hoef ik hem dus ook niet!
Ik droog mijn gezicht met een nieuwe tissue, pak mijn handdoek en loop naar de badkamer. Ik kan wel een douche gebruiken.

Dani Broertjes...

'Wat is hier aan de hand', vraagt Edward die ineens in de badkamer staat. 'Dat zie je toch wel? René maakt een foto van de spiegel. Waarom ben je hier?', zeg ik op een boze toon. 'Ik kwam even wat spullen halen', verdedigd hij zichzelf. 'Waarom nu?! Je vertrouwt me zeker niet', weer val ik hem aan. Hoe kan het nou dat precies deze keer dat ik hier ben hij 'zijn spullen komt halen'. 'Waarom ben je hier alleen? Je was zelfs in shock dat je dit zag en dan moet ik geloven dat je hier alleen naar toe zou gaan. Om je spullen te halen?', dat is het laatste wat ik dan tegen hem zeg voor ik de badkamer uit loop. De rest loopt achter me aan. Ze hebben waarschijnlijk het idee dat ze zich hier niet mee moeten bemoeien. Dat idee klopt ook wel, dit is precies waarom ik begon te twijfelen, maar ik had niet zo boos moeten reageren het is wel zijn kamer.. Ik zeg niks meer tot we in de kelder zijn.
'Zó wat een stank', zeg ik. 'Ja, we hebben de kapitein en Dennis hier opgeruimd we hebben nog geen andere oplossing', zegt Helen. Dave en René halen de twee lijken tevoorschijn. René pakt zijn camera en begint met de lijken te fotograferen. 'Helen kom eens', zeg ik. Ik wacht tot dat ze dicht bij genoeg staat en zeg dan : 'Weet jij wat dit is?

- Anouk Mooij

Ik kwam de kamer alleen in om me spullen te pakken. Tsjezus, zij vertrouwt mij gewoon niet! Ik weet niet of dit is wat ik wil! Misschien past Anouk wel helemaal niet bij mij. Ik zal haar vanvond proberen te verwennen met champagne en een romantisch bed. IK bel haar op : 'Hallo met Anouk Mooij.' klinkt het aan de andere kant.' Hallo met Edward. Het spijt me dat ik mijn kamer inliep. Ik had dat misschien neit meoten doen. daarom wil ik een verwenavondje voor je organiseren vanavond. om je?' Vraag ik




-Edward

Ik was weer terug gegaan naar mijn kamer nadat ik James' kamer had verlaten. De vraag met wie de moordenaars waren hield me bezig, en ik pakte een blikje cola uit de koelkast. Net toen ik het blikje aan mijn lippen zette, klopte er iemand op mijn deur. Het was James.

Amy~

Ik sta naast Anouk met mijn handen in mijn zij. Op één van de vele kisten ligt een klein zakje.
"René, kom eens. Kun je hier even een foto van maken? Het ziet er verdacht uit", vraag ik. René komt aanlopen en maakt wat foto's van het zakje. "Ligt hier nog ergens een lege fles?", Anouk pakt een fles uit een krat. Ik neem hem aan en til met het uiteinde van de fles de opening van het zakje omhoog. In het zakje zit zwart poeder.
"Wat is dat?", wil Dave weten, die inmiddels ook over mijn schouder mee kijkt.
"Ik weet het niet, maak een foto!", beveel ik René. Hij knikt en schiet weer wat plaatjes. "Wie durft eraan te ruiken?"
"Ik wel. Laat me er even bij dan", antwoord Dave. Ik stap op zij en Dave buigt zich voorover om aan het poeder te ruiken. "Het ruikt als.."

~ Helen Wane.

Ik schrok wakker uit een vreselijke droom. Het zweet parelde over mijn voorhoofd en ik hijgde als een hond. Helemaal klam stond ik op en strompelde naar de badkamer. Terwijl ik een glas water dronk, dacht ik aan die dromen. Vreselijke dromen, altijd over mijn zus, eindigen altijd hetzelfde met dat ze mijn naam roept. Ik keek in de spiegel en zag een verdrietig gezicht. Een traan rolde over mijn wang. Deze cruise haalde me helemaal overhoop, ik wist niet meer wie ik was en wat mijn gedachten betekenden. Ik moest met iemand praten hierover....

Kaylee Bratt

Met mijn armen over mijn knieën geslagen zit ik in het hoekje van mij suite. Heel de avond lang heb ik liggen twijfelen, zou ik gaan, of niet. En hier zit ik dan, in mijn eentje op de harde houten vloer.
Het strikje rond mijn nek knelt, woedend ruk ik het los en smijt het in een uithoek van de kamer.
Wat was er toch mis met me. Met de uren die passeren weet ik me te bedaren. Ik had een plan, en dat zou niet mislopen, zelf ik kon dit niet verprutsen. Gespannen zette ik me achter mijn bureau, nam een vulpen en schreef...

- Jeroen Right -

Gisterenavond had ik nog lang met Amy gepraat. Zij had net als ik geen idee over wie de moordenaar kon zijn en was ook bang. Als ik wakkker word zie ik de foto op mijn laadje liggen. Ook al heb ik die foto al tig keer gezien, elke keer dat ik erna kijk schrik ik. Ik besluit te gaan ontbijten en daarna naar Helen te gaan om de foto te laten zien.

- James Mequari

Ik doop mijn kwast in wat oranje verf en werp een blik op het doek. De grove lijnen maken het schilderij erg woest. Het is opmerkelijk dat als ik alle details heb aangebracht, het schilderij een heel liefkozend karakter kringt. Dan krijg ik het eindelijk door. Het wordt tijd voor iets anders.

Dani Broertjes...

Jessica Jones zit in de kappersstoel rustig een boekje te lezen. Op de wachtstoelen zitten René Smith en Marcel Swift te wachten op hun beurt. Minachtend kijkt Marcel naar de kapper. Die draagt een capuchon en heeft een schaar in zijn hand die niet voor het knippen van haren bedoelt is. Voor het tot Marcel door dringt en hij het tegen René kan zeggen rennen er nog twee mensen de zaak in. In één soepele beweging snijd de kapper de keel van Jessica door. René komt overeind en wil schreeuwen. Dit was zijn geliefde en dat betekende dat hij ook zou sterven. De moordenaars smoezen heel kort en komen dan met hetzelfde mes op René af. Dat hij dood gaat, weet René, en nu hij recht in de ogen van de moordenaars kan kijken, wil hij dat Marcel ook sterft. Het zou teveel drama voor hem zijn om dit te zien gebeuren. Razend snel haalt René een pistool uit zijn jack en schiet doelgericht op de borst van Marcel. Tegelijkertijd wordt ook René's keel doorgesneden. Dit is het einde voor hen alle drie, de moordenaars lachen en rennen daarna de kapperszaak uit.

Jessica Jones (ixkilledxthexcookie), Marcel Swift (matthieu) en René Smith (Nona) zijn vermoord. Jessica was de opvolger van de kapitein, Marcel een passagier en René was de hartenbreker.

Door de koppelaar(ster) werden Jessica en René aan elkaar gekoppeld. René was de hartenbreker en zou daarom, zodra hij stierf, nog iemand meenemen in zijn graf. Dit was Marcel.

Jullie mogen nog een laatste keer posten waarin jullie je dood beschrijven.

Jessica moest even iets doen ofzo, ik had het niet goed begrepen... ze moest naar de kapper, zei ze. Haar haar zat toch al goed, dacht ik? maar goed, ik had haar, haar gang maar laten gaan. Maar nu, ze bleef wel erg lang weg. Ik besloot naar de kapper te gaan. Wat ik zag, wil ik eigenlijk zo snel mogelijk vergeten.

Daar, daar lagen ze. Jessica lag met een doorgesneden keel half op de stoel en half op de grond, René lag ook met een paar steekwonden op de grond en Marcel, had een kogel in zijn hartstreek.
Ik liep naar hun toe en hield Jessica vast. Ze was de gene met wie ik het meeste contact nu had en nu,? nu was ze dood. Ik hield haar vast. "Jessica" snikte ik zachtjes.
Daarna bleef ik zitten en ging ik verder
"Karien, zorg voor haar, alsjeblieft"

-Jinzo-

Toen ik had ontbeten liep ik naar de kamer van Amy. Opeens hoorde ik iemand hard schreeuwen, het geluid kwam van de kapperszaak. Natuurlijk rende ik er meteen heen. Terwijl ik naar de kapperszaak aan het rennen was begon ik me al zorgen te maken, misschien was de derde moord al gepleegd?
Toen ik daar uiteindelijk was zag ik al wat mensen staan. Dit keer was er niet een moord, maar waren er drie moorden gepleegd. Naast me stond Helen te snikken, René was dood. Ze hadden nog maar kort een relatie maar je kon zien dat ze erg van elkaar hielden.
Het gekke was dat er deze keer niet alleen crew was overleden maar ook gewone mensen. Ik was overgeleverd aan het lot. Ik wist zeker dat dit niet de laatste moord zou zijn.

- James Mequari

Ik ruik aan het zakje. "Het ruikt als... As?" "Zo ziet het er wel uit..." René maakt er nog een foto van en kijkt dan op zijn horloge. "Ik moet naar de kapper!" Roept hij dan. We kijken hem allemaal verbaasd aan. "Wat? Dat moet ook gebeuren!" We besluiten met de rest nog wat te gaan drinken in het café, en daar op René te wachten zodat we verder kunnen.

- Dave Clarkson

Terwijl René naar de kapper is gaan wij nog even wat drinken in het café. 'Het duurt wel erg lang', zegt Helen bezorgd. 'Misschien is het wel erg druk bij de kapper', zeg ik om haar gerust te stellen, maar het helpt niet. 'Ik ga wel even kijken', zegt ze en staat op. 'Wacht', Dave pakt haar arm 'wij gaan met je mee'. Helen geeft een kort knikje. Samen lopen we naar de kapper.
'René!', schreeuwt Helen de tranen stromen over haar wangen. Ze rent op hem af en knielt bij hem neer. Hij is dood. Met een paar steekwonden in zijn lichaam ligt hij daar. Er liggen nog twee lijken. Er ligt een vrouw met een doorgesneden keel half op haar stoel en half op de grond. Één meter bij René vandaan ligt een jongen met een schotwond in zijn borstkas. René heeft een pistool in zijn handen. Ik weet niet wat ik moet zeggen Dave en ik staan allebei met tranen in onze ogen te kijken.

- Anouk Mooij

"Waarom jij? Ik hield van je René", ik leg mijn gezicht op zijn borst en laat mijn tranen stromen. Met mijn hand glijd ik over zijn gezicht. Dit kan niet waar zijn. Het is krankzinnig. De moordenaars denken dat ze zomaar even al die levens kunnen verpesten. Hoe moet ik nu verder? René was waarvoor ik leefde, waarvoor ik bleef werken. En nu.. Nu was hij er niet meer. Ik voel een hand op mijn schouder.
"Laat me met rust!", schreeuw ik huilend en graaf mijn gezicht nog dieper in zijn overhemd. Ik blijf hier voor altijd liggen. Bij René. Mijn lieve, René. "Ik hou alleen van jou", fluister ik snikkend.

~ Helen Wane.

Raar. De kapper heeft een capuchon op en een schaar in zijn hand... logisch, dat heeft elke kapper. Maar dit was geen gewone schaar. Zo'n schaar zie je wel eens in horrorfilms. Niet aan denken, gewoon...
Met een vliegensvlugge beweging zie ik de kapper haar keel doorsnijden. 2 andere jongens komen de kapperszaak binnenrennen. Stijf blijf ik zitten, mijn lot afwachtend. Ik was altijd een enorme angsthaas, en die eigenschap zou mijn dood worden. Na de moord op de vrouw in de kappersstoel, bewegen ze zich naar de man die naast mij zat, en opgestaan was. Ook zijn leven werd beëindigd.

Dan was ik de enige die nog over was. Wat zou ik moeten beginnen tegen deze drie? De zaak uit proberen te rennen, zou niet lukken. Sterk was ik niet, vechten is dus ook geen optie. Alleen hopen dat ze mij laten leven. Hopen.

Ik liet alle hoop varen toen één van de mannen een pistool tevoorschijn haalde. Dit was het dan. In een fractie van een seconde richtte hij het op mijn borst. Ik zag mijn hele leven voorbijflitsen. Mijn jeugd, mijn fijne jeugd met vriendjes en vriendinnetjes. Mijn tienerleven, vol grappen en kattekwaad. Mijn baan, waar ik me vol liefde voor inzette. En dan zonder geld, zonder huis, stiekem op een cruise gaan waar ik de liefde van mijn leven ontmoette. Kaylee, het is goed.

Mijn leven, dit was het. Op 32 jarige leeftijd zou mijn leven ophouden. Ik hoor nog een schot. Een pijn die door mijn lichaam schoot. Ik viel op de grond en hoorde zacht gelach en gestamp. Zachtjes fluisterde ik: "Kaylee..."

Toen werd alles zwart.