Meer kan het niet zijn

'Sterkte Chris en doe de groeten aan je zus,' hoorde Maud Lucinda zeggen. Ze hoorde de woorden, maar lette niet op de inhoud. Ze staarde naar het bed van haar moeder. Toen haar vader overleed, besloot haar moeder in een kleiner bed beneden te gaan slapen. Een tweepersoonsbed was voor twee personen vond ze en zij was maar alleen. Dat was haar moeder.. voor haar was luxe niet weggelegd. Maud had spijt. Spijt dat ze niet eerder was gekomen voor de begrafenis. Spijt dat ze haar moeder niet een keer bezocht had. Spijt dat ze niet gebleven was, maar per se naar de grote stad moest. Daarnaast baalde ze dat Larissa en Jamie er niet waren. Toen ze in het vliegtuig stapte hoopte ze op een mooie hereniging. Herinneringen ophalen met z'n allen, foto's bekijken met elkaar, maar het bleek één grote illusie. Ze zat hier in haar moeders kamer, in het oude boerderijtje met Chris alleen..

De deur van de slaapkamer werd geopend. Maud bleef naar het bed staren, het kon immers maar één persoon zijn die binnen kwam. 'Maud..?' zei Chris vragend. Maud keek om en zei met een geforceerde glimlach op haar gezicht: 'Ja?' 'Je hebt.. Hoe zeg ik het? Je hebt lekker gekookt. Ik vind het knap dat het je is gelukt met die rotzooi in onze koelkast.' Maud lachte. 'Kom eens hier,' zei ze. Chris stapte op Maud af en op dat moment barste Maud in tranen uit. Alles werd haar even te veel.

Die nacht kwam Maud op een geweldig idee. Ze moest niet langer piekeren over hoe slecht ze het hier had, ze moest er juist een fijne tijd van maken, ze moest iets doen, anders zou ze zich kapot vervelen. Maud wist dat Ocean bijna nooit bereden werd en besloot daar iets aan te gaan doen. Met wedstrijden zou ze geld kunnen verdienen om de boerderij te kunnen laten bestaan. 's Ochtends stond ze dus enthousiast op en poetste snel haar tanden. Ze trok een boterham uit de kast en zonder een laagje boter gooide ze er twee grote plakken kaas op. Die nam ze mee naar de stal waar ze Ocean ophaalde.

Een paar dagen geleden had ze al een prachtig oefenparcour gezien met allerlei obstakels. Het leek Maud een goed idee om daar te oefenen. Het was nog erg rustig op het parcour, omdat het ook nog vroeg was. Maud probeerde eerst de lage obstakels, maar die leken geen uitdaging. Al snel probeerde ze de wat hogere, maar deze waren nog te moeilijk voor Ocean, ze had ook al zo lang op stal gestaan, dat was natuurlijk logisch!

Maud en Ocean oefenden de hele dag, tot ergernis van de lokale ruiters die ook graag even wilden oefenen. De meesten kenden Maud Vermeer wel, maar niemand zag dat zij uitgegroeid was tot de prachtige vrouw die aan het eind van de dag over de hoogste obstakels sprong. Maud was zo geconcentreerd dat ze niet eens zag dat haar zus, Chris, ook was komen kijken. Oh verdorie, dacht ze, ik heb haar helemaal niet laten weten waar ik ben en ben er zomaar vandoor gegaan met haar paard. Ze verwachtte een boze blik, maar daarentegen schreeuwde Chris juist: 'Goedzo, Maud! Je doet het geweldig!' Een tevreden glimlach verscheen op het gezicht van Maud. Ze voelde zich weer thuis.