Na het verdelen van de taken en het uitdelen van de flyers ga ik weer terug naar mijn suite om te repeteren. Ik heb echt zin om weer eens op te treden. Best wel vereerd voel ik me dat Helen mij vraagt om op te treden. Edward zou het vast leuk vinden om mij te zien optreden. Waar is hij eigenlijk? Ik heb hem al een tijdje niet gezien. Weet hij al van het feest af?
Naja, hij zal zo wel hier naar toe komen en anders ga ik hem wel even zoeken.
Ik pak mijn gitaar en begin met mijn repetitie. 'Wow wat ben jij vals', zeg ik tegen mijn gitaar. Dat komt vast door die val. Nou, dan eerst maar mijn gitaar stemmen.
We treffen de laatste voorbereidingen voor het feest. Dick en ik zijn naar de kelder gelopen om drank te halen, de stank is er onverdraaglijk.
"Dat lijk moet hier weg! En wel heel snel", merkt Dick droog op. We maken een grote kist open waar lakens in zitten en halen ze er allemaal uit. Met een vies gezicht tillen we Dennis op en leggen hem op het onderste laagje lakens.
"Gaan we hem in het water gooien?", vraag ik. Is dat wel een goed idee? Ja, misschien komt er wel iemand op af als diegene een kist ziet drijven.
"Hij zinkt toch naar de bodem. Tegen de tijd dat we weer op land zijn hebben we vast wel een smoes verzonnen. Maar dat overboord gooien doen we later. We moeten terug naar de disco, het is al bijna tijd!", zegt Dick en samen sjouwen we twee kratten bier naar boven.
"Jeroen Right."
"Ik ben Dani. En ja, ik weet het; Dat is een jongensnaam," voeg ik er aan toe.
"Juist," Hij trekt zijn wenkbrauwen op, een gebaar dat mijn hoofd weer doet tollen. Is dat misschien omdat ik niet snap wat hij daarmee probeert te zeggen?
Op dat moment zoeft er iemand voorbij, ons een beetje bedremmeld achterlatend met flyers in onze handen.
"Een feest om half acht hè..." Ik kijk hem aan. "Ga jij?"
Hij haalt zijn schouders op. "Ik zie wel." Jeetje, wat is dat toch met hem candaag! De vorige keer was hij open en vriendelijk, maar dit keer oogt hij wat arroganter. Alsof hij zich te goed voelt om naar dat feest te gaan. Maar aan de andere kant kan ik zijn gedachten moeilijk doorgronden.
In plaats van iets van zijn houding te zeggen, knik ik vriendelijk.
"Ik ga wel. Misschien wordt het wel leuk."
Het lijkt wel alsof mijn mond mijn hersenen voor is. Normaal gesproken heb ik een hekel aan dansfeestjes, waarom zeg ik dan dat ik ga? Is dat omdat ik hoop om hem weer tegen te komen?
Dan slaat de paniek toe. Stel je voor dat ik hem tegenkom op het feest, dat hij toch komt? Wat trek ik dan aan?
"Ik moet maar eens gaan. Ik spreek je nog wel een keer."
Zodra ik buiten zicht ben, ren ik zo hard ik kan naar mijn kajuit. Ik ruk mijn koffer open en gooi de gehele inhoud eruit. Een stapel overhemden, spijkerbroeken, enkele strandjurkjes en een bikini lachen mij toe. Niks feestelijks.
Dan gaat er een lampje branden. Ik pak mijn naaietui uit het voorvak en knip de mouwen van het grootste overhemd dat ik heb. Dan scheur ik een ander, gebloemd overhemd aan repen. Deze naai ik behendig aan de
onderkant van het "jurkje" vast. Ook devmouwen en de halsopening worden versierd. Tot slot trek ik wat strepen blauwe en rode verf over de stof.
Tevreden kijk ik naar het eindresultaat. Het is perfect. Wat apart, maar dat is maar goed ook. Terwijl de verf droogt, werk ik mijn make-up bij en leg een legging en sandaaltjes klaar.
René, Dave, Helen, Dick en ik moesten zich al melden om zeven uur om alles voor te bereiden. Dave en ik doen een soundcheck, Helen en Dick zorgen voor de drank en René is bezig met de lichten. Het ziet er allemaal goed uit. Als het half acht is stroomt de zaal voor mensen. Ik geef de microfoon aan Helen die eerst even de gasten welkom heet op het feest en mij daarna voorstelt. 'Succes', zegt ze met een knipoog en drukt de microfoon weer in mijn handen. Ik geef een knikje aan de drummer meteen begint hij met spelen. Het blijft rustig in de zaal tot het refrein dan begint iedereen te dansen. Helen staat naast het podium ik steek mijn hand naar haar uit en trek haar het podium op. Ze kijkt me verbaasd aan. Ik leg mijn hand op de microfoon en zeg: 'zing mee'. 'Dat kan ik niet', zegt ze. 'Natuurlijk wel!', ik duw de microfoon onder haar neus ze moet wel. Ondertussen zoeken mijn ogen die van Edward maar ik kan ze niet vinden.
"Natuurlijk wel!", ik krijg de microfoon in mijn handen gedrukt. Ik voel mijn wangen rood worden en mijn hard bonken, maar het is niet te zien door de lichten. Ik haal adem en wacht tot ik moet inzetten. Ritmisch tik ik met mijn voet mee op de beat. Mijn ogen glijden over de mensen massa en ik kijk René aan, hij staat achteraan met een biertje. Bemoedigend geeft hij me een knikje en dan begin ik met zingen. Het gaat goed en bijna alle mensen in de zaal zingen mee. Het geeft me zelfvertrouwen en ik geef alles in dit couplet. Bij het refrein begint iedereen pas echt te swingen en mee te blèren. Dit is leuker dan ik dacht. Als het liedje af is laat ik nonchalant de microfoon zakken en iedereen begint te klappen en te schreeuwen.
"We want more, we want more!" Ik schud mijn hoofd en glimlach.
"Jullie kunnen nu weer luisteren naar deze fantastische Anouk Mooij!", opnieuw begint iedereen te joelen en ik klauter het podium af. Tussen de mensenmassa door, naar René.
Ik juig mee. Ze zong erg goed. Ondanks het feest voel ik me niet zo fijn tussen al die mensen. Niemand, echt niemand, behalve Kaylee kent mij. Alleen waar is ze? Ik had toch echt om deze tijd afgesproken, in deze zaal...
Ik ga op mijn tenen staan en kijk om me heen.
We lopen samen naar de feestzaal, het is inmiddels laat. Ik kom binnen en hooor de zoete stem van mijn Anoukiepoekie. Ik geef cindy een drankje en loop naar voren zonder gedag te zeggen. Ik sta vooraan en aNouk merkt me op. Ze begint te glimlachen. dan is het nummer afgelopen.
Helen heeft een goed gevoel voor ritme en ze lijkt het ook leuk te vinden. Als het liedje af is begint iedereen te klappen en te schreeuwen. 'We want more, we want more!', maar Helen schudt haar hoofd en loopt het podium af. 'Jullie kunnen nu weer luisteren naar deze fantastische Anouk Mooij!', zegt ze. 'Goed gedaan!', zeg ik tegen haar als ze de microfoon terug geeft. Misschien moet ik vaker met Helen zingen, ze is best goed. Het publiek doet ook goed mee. Met mijn handen boven mijn hoofd begin ik te klappen iedereen doet mee. Dan begin ik aan mijn volgende liedje. Ineens kijk ik recht in de ogen van Edward die voor aan het podium staat. We glimlachen naar elkaar. Als het liedje af is neemt de DJ het even van me over.
'Een cola, alsjeblieft', zeg ik tegen Dick. Ik heb nu wel een droge keel gekregen. 'Goed gezongen', zegt hij als hij de cola aan me geeft. 'Dankje', zeg ik en neem snel een paar slokken. 'Goed gedaan schat', zegt Edward die naast me komt zitten.
Ik stond ergens in de zaal en keek om me heen. Helen, zo heette ze dacht ik, stond op het podium te zingen. De drukte was enorm, en ik kon Marcel niet vinden. Ik raakte een beetje in paniek en kreeg het benauwd. Ik ging op de punten van mijn tenen staan en keek over de hoofden heen. Ik zag iemand staan die erg op Marcel leek. Door de menigte gaan zou moeilijk worden, maar ik wroette toch tussen alle mensen door. Ik tikte de man aan en het was Marcel.
'Sorry dat ik laat ben, zo druk hier,' zei ik. Hij knikte instemmend. Mijn hoofd begon opeens te bonzen, een scherpe pijn schoot door mijn hersenen. Een raar gevoel overmeesterde mij en liet me trillen. Alsof... ik iemand moet kennen. Ik kreeg het nog benauwder en trok aan de mauw van Marcel. Hij keek me vragend aan.
'Ik... moet even naar buiten.' Ik liep weg en Marcel volgde me. Toen ik op de gang stond was ik buiten adem en stond te hijgen. Ik had het gevoel dat ik terug moest gaan en iets moest vinden... maar wat?
Ik zit op mijn bed in de personeelskamer. René zit naast me en we zwijgen. Vannacht, eigenlijk vanochtend, hebben we samen geslapen. Alleen geslapen, meer niet. Het is lastig dat hij nauwelijks kan praten, maar de bult wordt al minder. Anouk heeft een ontzwelzalf gevonden en er lagen ook nog ergens pijnstillers, die bijna niet werken.
"Het was geweldig vannacht, iedereen heeft genoten volgens mij. We kunnen dit vaker organiseren", ik bungel met mijn voeten heen er weer. Mijn hoofd ligt op zijn schouder. Ik voel dat hij zachtjes knikt. "Wat moeten we nou toch doen, wanneer wordt de volgende persoon vermoord?", denk ik hardop. Ik vraag het meer aan mezelf dan aan René. "Dave wil ons.."
Op dat moment gaat de deur open. Een geschrokken en paniekerig gezicht kijkt ons aan. *
Kippenvel loopt over mijn rug. Ik hijg, en mijn ademhaling gaat steeds sneller. Ik staar naar de muur voor me. Met dikke rode stift staat er geschreven: Zoek naar mij, en het is het laatste wat je doet. Mijn handen trillen. Ik ben bedreigt, en ik heb nog niet eens wat gedaan! Iemand moet gehoord hebben dat ik Helen heb beloofd dat ik de moordenaar zal zoeken... Helen, dit moet ze weten. Vlug ren ik de kamer uit, de deur niet op slot. Ik ren naar de kajuit, maar daar is ze niet, dan maar naar de personeelskamer. Hijgend kom ik daar aan. Ik klop niet op de deur maar storm naar binnen. Paniekerig zoek ik rond, dan zie ik Helen samen met René die ene hele dikke keel heeft. "He-helen! I-ik ben be-bedreigd!" Ik val op mijn knieën, en begin dan luid te snikken. "I-hik heb nog niet ee-heens wa-aaht geda-haan." Haal ik met stoten uit. "Rot crui-uise."
Gisteravond was echt een succes. Iedereen heeft het naar zijn zin gehad volgens mij. Het feest ging tot vroeg vanochtend nog door. Mijn hoofd bonst als een bezetene. Ik denk dat ik vandaag maar de hele dag in mijn bed blijf liggen ik heb niet echt rekening gehouden met het gat in mijn hoofd. En ik ben ook nog eens een beetje schor. Ik staar naar het plafond en denk na over Edward. Toen ik vanochtend wakker werd was hij al naar het restaurant. Hij is eten aan het halen voor mij. Zo overbezorgd als hij is, laat hij mij in bed liggen. Alsof ik zelf niks kan doen. Ik duw mezelf overeind en leg mijn hand tegen mijn hoofd. Geen goed idee. Ik ga weer liggen. Misschien is Edward toch niet de ware voor mij, hij huilt al om het geringste. En hij is zo bezorgd. Gelukkig weet hij -nog- niet dat ik aan Helen heb aangeboden om te helpen met het vinden van de moordenaar. Hij zou het nooit goed vinden. Ik wil hem niet kwetsen dus deze gedachtes hou ik nog even voor me. Misschien moet ik even wennen.. 'Heb je een beetje honger?', vraagt Edward als hij de kamer binnen komt.
"He-helen! I-ik ben be-bedreigd!", Dave valt op mijn knieën, en begint dan luid te snikken. "I-hik heb nog niet ee-heens wa-aaht geda-haan," Haal hij met stoten uit. "Rot crui-uise," ik kom overeind en kniel naast Dave neer. Ik aai met mijn hand zachtjes over zijn rug en help hem overeind. Ik begeleid hem naar het bed naast die waar René op zit en ga naast hem zitten.
"Wil je wat drinken?", vraag ik. Dave knikt snikkend. Ik gebaar René dat hij een glas water moet pakken. Hij komt overeind en loopt de personeelskamer uit. Richting het restaurant, dus hij weet blijkbaar niet dat er in de badkamer ook glazen staan. Ik maak sussende geluidjes en wrijf nog steeds over zijn rug. "Vertel me eens wat er gebeurt is."
"I-ik kwam me-mijn kamer bin-nen en-en en toen stond-d daar op de mu-uur: Ze-zoek naar mij, e-en het is..", opnieuw barst hij in tranen uit. René komt de kamer weer binnen lopen en geeft hem met een ernstig gezicht het glas aan.
"Zo-oek naar mij, en-n, het is het la-haatste wat je do-hoet." Ik kan alleen maar huilen. De tranen lopen over mijn wangen, de spanning sinds de eerste moord komt er nu in een keer uit. De bezorgdheid om Eva, het in de steek gelaten worden van Eva, de moorden, de verveling, alles komt er uit met tranen, dikke tranen stromen over mijn wangen. Ik proef de zoute smaak in mijn mond, en probeer tot bedaren te komen. Ik sla mijn handen voor mijn ogen, hoe kan ik nou publiekelijk gaan zitten huilen? Snel veeg ik ze weer weg. "Zoek naar mij, en het is het laatste wat je doet?" Herhaald Helen vragend. Dan begin ik weer te huilen, de tranen houden maar niet op, ik wil weg hier.
'Heb je een beetje honger?', vraagt Edward als hij de kamer binnen komt. Hij houdt in zijn handen een groot dienblad met van alles erop. 'Dat hoop ik maar', zeg ik. Edward gaat naast me op het bed zitten. 'Nou ik heb wel honger', zegt hij terwijl hij over zijn buik wrijft. 'Da's mooi', zeg ik. Samen genieten we van het heerlijke ontbijt.
'Hoe vond je het feest gister?', vraag ik. 'Super, het was leuk je te zien optreden', hij neemt nog een hap van zijn croissant. 'Ja ik heb er ook van genoten', zeg ik.
'Ja, ik heb wel honger' antwoord anouk een beetje suf. Ze heeft vast een kater. 'Hoe gaat het met je hoofd?' 'Wel goed' 'Mooi zo' en ik geef haar een knuffel. 'Wil je een croissantje?' vraag ik. 'Ja lekker antwoord ze. 'Heb je ook chocoladepasta?' Natuurlijk!' zeg ik vol enthiousasme terug. ik draai me om en loop naar het tafeltje war ik het eten op heb gezet. Opeens zegt aNouk iets als ik die richting in loop 'Ik heb een zitten nadenken en...'
"Helen, wat moet ik doen?", vraagt Dave terwijl hij zijn hoofd in zijn handen verborgen houd.
"René en ik zullen het eerst even moeten zien. En we moeten de anderen ook inlichten", ik kijk René aan die een beetje hulpeloos tegenover ons zit.
"Misschien foto maken", zegt René schor en kreunt van de pijn. Dat is wel een goed idee.
"Ja, we gaan vanaf nu van alles wat gebeurt foto's maken. René, kun jij niet een speciaal blog over deze moorden bijhouden?"
"Ja", perst hij er met moeite uit. Ik heb zo'n medelijden met hem, maar ik kan er ook niks aan doen.
"Oké, droog je tranen, Dave. We gaan er nu echt werk van maken. Zullen we eerst naar Anouk?"
"Wacht!" Roep ik plotseling. "Misschien, ik was vroeger erg goed in raadsels oplossen. Als we nou alle bedreigingen, moorden en verdachten bijhouden, dan kunnen we alles makkelijker oplossen." René keek me lachend aan. "Volgens mij bedoelde René dat ook..." zeg Helen, toen ze zag dat René teveel moeite met praten had. Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Wat dom. Ineens schiet me iets te binnen. "Zeg, moeten we extra betalen, aangezien we waarschijnlijk zonder kapitein nog lang niet thuis zijn..." Weer zo een domme opmerking van mij.
'Ik ga wel', zeg ik als er op de deur geklopt word. 'Nee, blijf maar zitten', zegt hij en pakt zachtjes bij mijn arm vast. 'Nee Edward, ik doe open. Ik moet ook gewoon kunnen lopen of een deur open kunnen doen', zeg ik en probeer uit bed te stappen. Ik schrik als ik de deur open doe. Helen, Dave en René staan voor me. Ik gebaar ze dat ze zachtjes moeten zijn.
'Wat is er?', fluister ik. 'Dave is bedreigd', zegt Helen op een fluisterende toon. Dave's ogen zijn rood, hij heeft vast gehuild. 'Wie zijn er?', vraagt Edward die naar me toe komt lopen. 'O, Helen, Dave en René over gisteren we moeten nog wat opruimen', verzin ik snel. 'Is dat wel zo verstandig met je hoofd', het klinkt niet echt als een vraag. 'Ik denk dat het wel goed is om wat te doen', zeg ik. Helen knikt dat ze het met me eens is. 'Ik heb eigenlijk wel genoeg gegeten', zeg ik tegen Edward en geef hem een kus op zijn wang. 'Ik ga met hun mee, ik zie je later wel' 'Oké', zegt hij en geeft me nog een kus.
Ik had tijden gewacht en nog niet antwoord gegeven op Jessica's vraag. Waarom was ik hier eigenlijk? was er eigenlijk wel een reden???
Ik weet/wist het niet, maar ik ben is bij mezelf na gaan denken...
zijn die waarom vragen, altijd al zo moeilijk?
Ik wist het niet, maar erachter komen. Dat zal ik zeker.
Ik had dagen nagedacht en uiteindelijk wist ik het... ik ging naar Jessica.
"Jessica"
"Jinzo? wat is er?"
"je wou toch weten waarom ik hier ben?"
ze knikte...
"nou... het zit zo, ik heb is nagedacht en ik denk dat ik hier zit, om eigenlijk is ergens anders aan te denken... ik denk dat ze het zo gewild had"
