Dank jullie voor jullie leuke reactie!

En Mikese, pas op met wat je zegt. Zulke opmerkingen scheppen verhaal

Oeps! Sorry, Adoror haha.

Geen oeps Ik ga er wat mee doen. Een beetje. Ben me aan het afvragen hoe ik verder ga

24. Avondje Stappen



Het was raar. Zowel Maartje als Alexis voelde zich niet op haar gemak. Stil zaten ze aan de bar. Het was nog rustig in de Tikibar. Buiten was het wat drukker. Door dubbele raam, waartussen vissen zwommen, tegenover de bar zag Alexis buiten wat straatartiesten optreden. “Mama was blij,” Alexis brak het ijs. Maartje glimlachte: “Hè, hè, je praat.” Ze moest lachen. “Ik was bang dat dit een stille avond ging worden.” Alexis keek opzij, eerst voelde ze woede opkomen, maar moest toen ook lachen. “Jij zei ook niets!” “Sorry, ik weet het. Het is moeilijk.” Ze legde haar hand op die van haar zus. Ze glimlachten naar elkaar. “Wat zei ze?” “Mama? Ze was blij dat we het hadden bijgelegd.” Ging Alexis verder. “Ze heeft weer hoop.”



Buiten klonk veel gejuich. “Sinds wanneer is het strand van Zomeren zo levendig?” vroeg Alexis. “De stad is een stuk levendiger geworden de laatste jaren. Het aantal dieren is toegenomen, nachtclubs, meer werkgelegenheid. Er zijn een aantal grote bedrijven gekomen die hebben geïnvesteerd. Papa ook. Het trekt mensen aan.” “Het is geweldig,” zei Alexis dromerig, “Het doet me denken aan Setra. Daar was op elke hoek van de straat leven.” Het geluid klonk luider toen de deur van de bar openging. “Daar is onze oudste zus!” Alexis zwaaide vrolijk



“Is Ellen er nog niet?” was Sara’s eerste vraag. Maartje en Alexis schudde tegelijkertijd hun hoofd. “Zullen we toch dan maar?” ze stonden van hun barkruk op. Maartje stootte Sara aan, toen de barman boven de bar uitkwam. “Hou op, veel te jong,” lachte ze. “Wat is je specialiteit?” vroeg Alexis aan de barman. Hij grijnsde breed bij het aanzicht van de drie dames. Zeker die blonde beviel hem wel en hij knipoogde naar haar. Sara moest harder lachen en kreeg weer een stomp van de Maartje. “Doe maar drie Twikkii Sunset, ik trakteer” zei een zware stem. Alexis draaide om en keek in de ogen van een donkere charmante man. “Omdat?” vroeg ze. In Setra was het niet de gewoonte drankjes aan te nemen van vreemden. Je wist maar nooit…



De man had zich bij het gezelschap gevoegd. Alexis had er weinig zin in, maar Maartje en Sara waren snel gecharmeerd. Ze kon niet wachten op een moment dat ze zich kon excuseren. Terwijl de vreemdeling vertelde over zijn verre avonturen in Setra, waarbij Maartje vrolijk opmerkte: “Kennen jullie elkaar dan niet? Alexis heeft…” ze brak haar zin af toen ze het gezicht van Alexis zag. “daar vakantie gevierd..” Ze zat te bedenken waarom ze zich kon excuseren, toen ze plots werd overvallen door een licht gevoel in haar hoofd. “Gaat het wel?” vroeg Sara, die naast haar zat. “Momentje,” ze stond op en liep naar de toiletten. Toen ze daar eindelijk was, kwam de laatste gast van de avond de club binnen.



“Ellen! Wat zie je er mooi uit!” Glimlachend kwam haar schoonzus naar haar gelopen. “Alexis, jij ook” uit beleefdheid, maar tot Alexis’ verbazing, gaf Ellen haar drie zoenen. “Waar is de rest?” Alexis wees over haar schouder. “Er zit een of andere vreemde exotische man. Ik moest naar de wc.” Dat laatste loog ze. “Alexis, ik moet je iets vertellen. Ik had totaal geen zin in deze avond,” verzuchtte ze, “Maar nu ik je zo zie. Het is lang geleden hè!” zenuwachtig moest ze lachen. “Het is lang geleden… Ellen je hebt me nooit gemogen,” beet ze terug. “Dat is niet waar!” klonk het fel. “Oh? Dus ik moet geloven dat alles wat er fout is gegaan, door Thomas, was zijn schuld?” Ellens ogen werden groter. “Ik heb hem niet opgestookt, als dat is wat je denkt! Ik.. ik wil de strijdbijl ook begraven. Ik sta niet achter Tommy in deze situatie.”



‘Het was gelukt’, dacht Maartje blij. De avond was gezellig. Alexis was vrolijk teruggekomen, samen met Ellen. De man was nieuwe drankjes halen, maar snel verdwenen de dames naar de dansvloer. Daar dansten ze een paar uur, terwijl het steeds drukker werd. Sara had weer een flirt, die Maartje lachend bemoedigde. Zij sloeg hem af en plagerig verwees ze de opdringerige man door naar haar zusje. Het was een leuke avond, kwamen ze met z’n vieren overeen, toen ze om drie uur aan de bar zaten. “Dit moeten we vaker doen. Jullie zijn geweldig,” zei Alexis met een grote glimlach op haar gezicht. De hele avond was ze haar problemen vergeten, “Ik breng jullie thuis.”



Ze liepen over de parkeerplaats. Drie uur, het nachtleven was nog volop bezig. Maartje rende vooruit naar de auto en draaide zich daar om. “Ik ken nog een te gekke club die je gezien moet hebben Alexis!” riep ze enthousiast. Ellen en Sara zuchtte. “Wat?” Alexis keek hen onbegrijpelijk aan. Ze lachten vervolgens. “Maartje’s favoriete plek,” zei Sara. “Wat?! Wat?!” riep Maartje en ze wachtte tot iedereen bij de auto was. “Nou?” Alexis glimlachte en keek naar haar familie, “We zijn jong, we doen het!” Ze stapte voorin. “Zeg maar waar heen.” “Je kunt het zien, daar zo!” Maartje wees door de voorruit naar buiten. Maar de hoek om gereden, begon Alexis weer sterretjes voor haar ogen te zien. Het waren er weinig, maar werden er meer. Ze sloten elkaar in.



“Alexis? Alexis!” Maartje schudde aan haar schouder, toen ze merkte dat haar ogen dicht waren. “Alexis!” Sara richtte haar aandacht geschrokken van buiten naar binnen in de auto. Geschrokken keek Alexis omhoog. Ellen begon te gillen toen ze zag dat er een tegenligger aankwam. Ze reden niet op de goede weghelft. Ze was nog in shock. Haar eerste reactie was een ruk aan het stuur. De verkeerde kant op. De tegenligger mistte hen. Alexis duwde het rempedaal hard in, maar die leek niets te doen. De auto schoot de duinen in en met een harde klap tot stilstand tegen een palmboom. Alexis kwam overeind. Rook, gegil. Ze stond met trillende benen op. Een harde BOEM. Vuur. Ellen.

Heftig!

Dus dat was btw die zwart-witte screen?

Wat erg

^ Ik denk wel dat het die screen is.

Wooaaah wat erg! En ze zitten vet zielig te dom over die Maartje terwijl Ellen daar gewoon geroosterd word! Als Ellen doodgaat, maakt Thomas Alexis dood denk ik.

Dit was inderdaad de foto...

Ik ben net zo benieuwd als jullie hoe het verder gaat. Want ik heb nog geen idee. De volgende update wordt een bijzondere...

25. Het is een nacht...



“U moet onmiddellijk naar het ziekenhuis komen, mevrouw Sims. Zo snel mogelijk.”



“William we moeten gaan! Er is wat gebeurt met Sara, Maartje en Alexis! William wordt wakker!”



“3, 2, 1 VRIJ! Nog een keer, kom op! Er is geen hartslag! 3,2,1..”



“Dokter! Dokter hoe is het met ze!” “Ik… komt u even mee?”
“Ik zal Roderick wel even opvangen en.. het aan hem vertellen.”

Wat een drama allemaal zeg.
Wel een 'leuke' up (beetje raar woord voor de situatie )

Stomme up.
Wel een goede :}

Neeeeee Maartje is dood!!
Ik vond haar echt top..

Bedankt voor jullie reacties

Wat zijn de gevolgen van het ongeluk?
Zijn er doden? Gewonden? Of erger?

Vanavond: De Kliniek

Ja, Marit is dood en Alexis zit diep in de shit haha.

kan het erger dan dood?

Maartje Mikese, niet Marit Ga maar vlug lezen of je ernaast zit….

En ja, het kan erger dan dood, maar het is niet aan mij om te bepalen of dat nu ook zo iets..

Dat is aan jullie. De nieuwe update:


26. De Kliniek

De zon stond hoog aan de hemel van Zomeren. Het was zomer en de eerste weken daarvan, waren de warmste sinds jaren. De familie Sims zou over een week naar haar buitenverblijf in de Simtons vertrekken, maar dat ging niet door. Het gezin van William en Doortje Sims bracht haar dagen door in een kliniek vlak buiten Zomeren. In afwachting van nieuws. Goed, en slecht.



“Ik ben blij dat je het weer goed gaat,” Thomas kuste zijn vrouw vol passie. Hij had haar gemist. Het huis was leeg zonder haar. Vandaag was ze ontslagen uit de privékliniek, waar zij en de anderen 24 uur per dag werden verzorgd. “Ik ook. De dokter zei dat alles nu goed was. Ik blijf nog last hebben van mijn rug, maar daar blijft het bij.” Ellen hield haar man stevig vast. “Lieverd, het is echt tijd om hard aan onze droom te gaan werken. Ik realiseer het me nu meer dan ooit.” Ze keek hem diep in zijn mooie donkere ogen. Die begonnen te twinkelen. Ze zoende hem weer en voelde een warme gloed door haar lichaam trekken.



“Je moet nog iemand bedanken,” zei Ellen, nadat ze elkaar hadden losgelaten. Alexis was de wachtruimte van de kliniek binnengekomen. “Oh sorry. Ellen, hoe is het? Wacht nee, ik laat jullie wel even.” “Nee wacht!” zei Thomas vlug, toen Alexis weer wilde gaan. “Ik heb je nog niet gezien sinds het ongeluk. Hoe is het met je Alexis?” “Met mij is alles goed, hoor. Hoezo? Hoe is het met jou Ellen? Mag je naar huis?” Thomas glimlachte “Ik doe je niets, maak je niet bang. Ik wil je bedanken. Doordat jij zo koel bleef, kon je de hulpdiensten waarschuwen. Als je in paniek was geraakt dan… Ik zou niet willen weten wat er met Ellen, Maartje en Sara had kunnen gebeuren.” Hij legde zijn hand op haar arm. “Ik, ik wil dat het weer goed is tussen ons.”



Nog voordat Alexis kon antwoorden, ging de deur weer open. Doortje en William kwamen binnen. “Nou, Maartje is wakker en praat.” Doortje viel meteen met de deur in huis. “Nee echt?!” Alexis liep snel langs Thomas en Ellen en vloog haar moeder om haar hals. Maartje had een hele week in bed gelegen. Geslapen, in coma… het was niet zeker hoe haar status te noemen was. Eergisteren was ze eindelijk wakker geworden, maar ze was nog slap. Doortje duwde Alexis zacht van haar af. “Ze is haar geheugen kwijt. We weten nog niet hoe erg het is.” Alexis zocht steun op het tafeltje achter haar. “Dus…” mompelde ze. William knikte. Weer ging de deur open. “Mevrouw Ellen Sims? Kan ik u nog even spreken?”



Ellen ging met de dokter mee. Thomas bleef binnen wachten. Alexis liep naar buiten, terwijl Doortje haar vast hield. “Ze weet niet dat alles net weer goed is?” vroeg ze, terwijl ze op het bankje neerzakte. Ze voelde zich moedeloos. De eerste week was zwaar geweest. Maartje, Ellen en Sara in de kliniek. Zij had nauwelijks wat. De politie kwam al vlug tot de conclusie dat Alexis geen schuld had, het onderzoek was nog niet afgerond. “Nee, we weten niet hoe erg het is,” sprak William kalm. Doortje ging naar Alexis zitten. Haar dochter keek opzij en zag de vermoeide traanogen. Haar moeder was grijzer geworden. “Ze vroeg om Ruben…” zei ze zacht.



Zenuwachtig kwam ze de kamer uit. Haar hoofd zat in een andere wereld. Het voelde onwerkelijk. Haar handen wreven zenuwachtig in elkaar. Met haar hoofd gebogen kwam ze de wachtruimte weer binnen. “Wat is er?” Thomas kwam geschrokken op van de bank, waar Alexis en hun moeder weer zaten. William was naar kantoor. Ze keken allebei geschrokken naar Ellen. Thomas pakte haar schouders zacht vast. “Lieverd?” fluisterde hij. Ze trilde heftig. Hij pakte haar handen vast. “Wat is er?” Eindelijk keek ze op. Ze keek hem niet aan. “Ik was.. ik was zwanger…” de woorden werden gevolgd door een stortvloed aan tranen. Ellen zakte op de grond.



In een kamer in een andere vleugel van de kliniek zaten Adam en Noortje. Het was doodstil in de kamer, waar zelfs de geluiden van de omringende natuur niet doordrong. Een serene stilte, die mooi kon zijn. Kon zijn. De twee jonge kinderen waakten over hun moeder, die al anderhalve week in coma lag. Geen teken van vooruitgang. Geen teken van leven, maar ze was niet dood. Elke dag werd er opnieuw getest. Elke dag hoopten ze op vooruitgang. Hun vader bood geen veiligheid, hij was in het buitenland. Ze waren op elkaar aangewezen. Op elkaar en hun moeder, maar zij kon niet de troost bieden die ze nodig hadden. “Mama…” fluisterde Noortje. “Ze antwoordt toch niet, Noor.” Adam legde een hand op haar kleine schouder. “Waar is mama?” snikte ze.

Oeps, Maartje inderdaad. Vooral het laatste stukje is echt heeel erg mooi.
En sowieso vind ik dit één van je mooiste updates.

Wat een mooie uuup

Erg mooie update. Wel zielig