Mikese schreef:^ Ja inderdaad. Maar volgens mij ken ik die pose haha! En die pose is alles behalve gewelddadig.
Maar ik denk dat we hier twee vrouwen zien waarvan de 1 de ander aan het wurgen is. Alexis & Maartje?
Denk ik ook ;o
Kan niet wachten totdat we het weten
Je hebt helemaal gelijk hoor Imme! Ik ben ongelooflijk druk geweest, en eigenlijk nog steeds. Maar ik moest gewoon weer schrijven, dus hier is hij. De nieuwe update!
_________________________________________________________________________
18. Terug In Zomeren
Alexis liet haar koffers op het grind vallen. Ze pakte haar sleutel en moest terugdenken aan de vorige keer dat ze op zo’n manier naar huis ging. Toen had ze geen sleutel, toen stond een boze vader haar te wachten. “Alexis? Ben jij dat?” Ze stond in de hal en hoorde de stem vanuit de keuken. Er kwam een oudere vrouw aangelopen. “Mam!” zei ze en voelde een steen van haar maag verdwijnen. De vorige keer had ze een geraffineerd plan bedacht, dat totaal mislukte. Nu was ze alleen maar onrustig en bezorgd. “Lieverd! Wat ben ik blij je weer te zien,” zei Doortje en ze trok haar dochter dicht bij haar. “Ik heb je gemist, lieverd wat was ik ongerust. Hoe is het met je? Hoe was het? Waarom heb je nog niets laten horen?”
Alexis liet haar moeder los en liet haar hand op de schouder rusten. Ze keek haar moeder even aan, die met waterige, maar blije ogen keek. Ze begon te lachen. Doortje keek haar vreemd aan, maar lachte toen ook. “Nog geen vijf minuten. Ik wist dat je het niet langer vol hield. Heeft Thomas niet gebeld?” Alexis keek over de schouder van haar moeder, die haar arm terugtrok van haar zij. “Nee en hij is er ook niet lieverd. Papa is bezig. Heb je honger? Paulo is bezig met het ontbijt. Ga je mee?” Alexis knikte. “Ja, ik sterf van de honger.” “Kom, kom dan gaan we eten!” Doortje liep snel weer terug naar de keuken en Alexis liep haar vlug achteraan. Ze was blij weer hier te zijn, ondanks het slechte nieuws.
Thomas stapte uit de taxi. Zijn koffer was er al uitgehaald door de chauffeur. “Alsjeblieft, houd de rest.” Hij betaalde. “Thomas!?” De deur vloog open en Ellen trippelde snel de trap af en rende naar hem toe. Voor hem kwam ze tot stilstand en wachtte. Thomas zette zijn koffer op het erf en keek op. “Lieve, lieve schat,” zei hij en hij bracht zijn armen naar haar middel. “Wil je nooit meer zo lang weg gaan zonder mij te laten weten wat je doet. Wat heb je daar ge…” “Ssst.” Hij legde een vinger op haar mond. “Ik heb je gemist,” zei hij en hij drukte zijn lippen op de hare.
Ellen sloot haar ogen. Ze vergat de tijd en toen ze weer haar ogen opende, zag ze een blije, breed lachende man. Haar man. “Ik moet je iets vertellen,” zei ze en ze draaide zich om. “El? Wat is er?” Ze giechelde, “Kom!” riep ze en ze trok hem aan zijn arm. “We gaan naar binnen, dan vertel ik het daar wel. Het is heel, heel leuk nieuws!” Thomas lachte. “Je weet dat ik hier niet tegen kan hè!” “Nu weet je hoe het is, maar stil maar. Je komt er zo achter.” Ze liep naar binnen. Thomas wachtte even, maar volgde snel.
“U bent er weer!” zei Paulo verheugt, met zijn pretoogjes verstopt onder zijn laaghangende wenkbrauwen. Hij glimlachte. “Waar heeft u zin in? Tosti’s, een salade? Boterhammetjes?” Alexis glimlachte. “Doe maar wat tosti’s Paulo, dat lijkt me erg lekker. Ik heb wel trek.” Paulo opende de koelkast. “Het Franse eten was zeker niet te… eten?” hij lachte om zijn eigen grap. Alexis glimlachte en keek naar haar moeder, die haar ogen ten hemel wierp en naar de achterkamer liep. “Niets is zo lekker als een goede maaltijd van jou”, zei Alexis en ze liep haar moeder snel achterna. Muziek klonk uit de bibliotheek. “Papa?” vroeg Alexis. Doortje knikte en ging zitten.
“Vertel,” gebood Doortje op een moederlijke manier. “Het… het was niet zoals ik had gehoopt”, zei ze en begon te vertellen. Over Thomas, over Cosette, het museum en het kasteel. Ze werd onderbroken door Paulo, die het eten bracht. Uiteindelijk kwam ze aan bij het kerkhof, toen ze al een paar tosti’s op hadden. “Hij lag er niet?” vroeg Doortje teleurgesteld. Alexis schudde haar hoofd. “Nee, het graf was van een andere man. Ik kan me niet meer herinneren wat de naam had, maar het was geen Jonathan.” Ze zuchtte, iets wat ze vaak had gedaan de laatste tijd. “Niet? Jonathan is niet dood?” een verbaasde stem kwam uit de bibliotheek. Een tel later verscheen William in de boog.
Alexis realiseerde zich dat ze nog helemaal geen tijd had genomen om zichzelf op te frissen, toen haar vader bij hen aanschoof. “Hij lag er niet?” vroeg hij opnieuw. “Dat vertelde ik. Het laatste graf was van iemand anders, niet van Jonathan.” Ze verzweeg de naam La Trochee, want ze vertrouwde haar vader niet helemaal meer. Ook nu zag ze iets vreemds in zijn ogen. Hij was niet eerlijk. “Weet je wat meer? Heb je verder gezocht?” William knikte kort. “Nou?” drong Doortje aan. “Ik heb gebeld met iemand in Frankrijk, die veel contacten heeft. Hij heeft voor mij uitgezocht of Jonathan überhaupt het land in is gekomen. Er is de afgelopen maand geen enkele Jonathan van der Berg het land in of uitgegaan. Ik ben nog bezig met de vliegvelden hier in de buurt, maar ik vrees het slechtste. Tenminste, dat zou betekenen dat Jonathan niet heeft gevlogen.” Paulo kwam de kamer binnen en er viel een stilte. “Nog meer tosti’s,” zei hij verontschuldigend. “Ik ga naar boven,” zei Alexis, “Dank je pap. Ik ga me even opfrissen.”
William stond op. Er ontsnapte een diepe zucht toen Alexis de kamer uit was. Hij liep terug, zonder wat te zeggen, naar zijn kantoor. “Wacht even,” zei Doortje. Ze stond op en draaide zich om. “Wat was dat nou?” Ze liep naar hem toe. “Sorry?” “Waarom heb je zoiets nu pas uitgezocht? Alexis is nu voor niets naar Frankrijk geweest. Hoezo was er een spoor van hem?” Doortje keek hem kwaad aan. “Dorothea, alsjeblieft,” kuchte William. “Nee, niets! Speel geen spelletjes met onze dochter!” William snoof. “Onze dochter…” en hij liep weg. Doortje bleef stil staan. Kwaad en verdrietig tegelijk. Het spel moest stoppen.
“Het is dé tijd”, fluisterde Ellen toen ze binnen waren. Thomas glimlachte onnozel. “Wat bedoel je?” Ellen lachte en trok hem mee naar de woonkamer. Ze draaide zich om en pakte zijn handen vast. “De perfecte tijd als we een kindje willen. Als… als dat nog steeds is wat je wilt.” Ze keek hem weifelend aan. “Niets liever,” hij duwde haar over de leuning van de bank. Ze vielen zoenend op de zachte kussens. “Zeker weten?” Ellen duwde hem recht. Thomas zei niets, maar begon haar verder te zoenen. Daarop had ze niets meer te zeggen.
Toen William zeker was dat Doortje en Alexis niet in de buurt waren, pakte hij zijn telefoon. “François? Met mij. Houd je mond en luister. Jullie moeten daar weg. Alexis is in Champs Les Sims geweest. Ik wil dat jullie alles zo snel mogelijk afronden, voor ze iets ontdekt over Reges. Stuur mij het rapport wanneer het klaar is en dan vertrekken jullie terug naar dit continent. Zorg dat Jonathan zijn mond houd, desnoods onder dreiging. François, wis alle sporen! Niets, maar dan ook niets terugleiden naar mij. Als ik hang, hang jij en je vrouw ook. Dan kun je je kasteeltje gedag zeggen. Heb je me begrepen?” (..) “Goed. Tot snel.” William hing op en zocht steun bij zijn bureau. Hij ademde zwaar en bewoog zijn hand naar zijn borst. De pijn verdween snel. Hij maakte zich te druk. Gelukkig waren de schulden weg.
Kleren vlogen door de kamer. De temperatuur steeg, terwijl de avond viel. Thomas maakte Ellen het hof. Hij was erg teder en attent. Dit kon wel eens dé avond zijn, realiseerden ze zich. Misschien, over een paar maanden, hadden ze een kindje. Elke keer wanneer dat door hun hoofden schoot, werd het heftiger, romantischer. Met steeds meer passie bedreven ze de liefde. “Ik hou van je,” fluisterde Thomas in haar oor op het moment dat hij het hoogtepunt naderde. Ellen ging met haar hand door zijn haar. “Ik ook van jou.”
Laatst gewijzigd door Adoror op ma 21 nov 2011, 22:19, 1 keer totaal gewijzigd.
Thomas probeerde iedere dag dat hij op z’n werk was de kans te vinden om in het archief te duiken. Hij had het idee dat hij daar wel informatie kon vinden over het stuk grond. Hij had het hek nooit open gekregen, maar het aanzicht was afschuwelijk. Een aantal keer was hij wakker geschrokken. Een prachtige oase, water, goud. De grond was duidelijk veel waard, maar dan schrok hij wakker. De bomen verdorde, het water droogde op en het goud veranderde in as. Nachtmerrie. Nu had hij de kans. Zijn vader was weg, Sara had een bespreking en Thomas kon wegglippen. Het archief. Hij keek rond. Er moesten documenten zijn over de grond. “Laten we beginnen…” hij liep naar een kast, “Bij Van Zomeren De Rozen.”
Hij doorzocht boeken. Alles wat maar verdacht leek bladerde hij door. Geen woord over de grond. Hij had een ander aanknopingspunt nodig. De uitgebreide documenten over de koop van Gouden Rozen, het bedrijf van Christiaan, waren enkel voor Williams ogen geweest. In het archief werd het opgeborgen, toen de koop was afgerond. “Wacht eens…” Thomas kneep zijn ogen samen. Die cijfers, hij herinnerde ze zich niet. Snel stond hij op en haalde hij er een ander boek bij. Zijn ogen werden groter met elk getal dat hij las. William kon ouderwets zijn. Het bedrijf was al jaren bezig met het automatiseren en digitaliseren van gegevens, cijfers, jaarrapporten, maar daarnaast bleven er dossiers met alle gegevens aangelegd worden. Dit dossier, deze cijfers… ze waren veel lager dan de gegevens die hij had. “Vijfentwintig miljoen? Waar is die vijfentwintig miljoen heen?” Snel scheurde hij de pagina uit het boek. Er was geld verdwenen, zonder dat iemand het wist.
Alexis liep snel het schoolplein op. Ze wilde er zijn voor de bel ging, zodat ze Justin kon verrassen. Het lukte. Hij rende blij op haar af toen hij haar zag. “Mama je bent er! Je bent er nog steeds!” Hij vloog in haar armen. “Was je bang dat ik weg zou gaan?” vroeg Alexis bezorgt. Het klonk erg onprettig. “Ja, papa is ook niet teruggekomen…” zei Justin. “Lieverd,” ze trok haar zoon dicht tegen haar aan en streelde door zijn haar. “Papa komt nog terug, dat beloof ik je. En ik blijf ook. Ik ben net weer terug uit Frankrijk,” ze lachte lief, “Dan ga ik toch niet meteen weer weg?” “Nee, je moet blijven mama. Ik kan niet zonder jou.” “Zullen we eventjes naar het park gaan, Justin?”
“Ja, ja regel het maar. Ik kan die bespreking niet nog een keer verzetten! Margriet, regel het! Daarvoor ben jij mijn secretaresse.” Kwaad hing Sara op. “Thommy!” ze keek geschrokken op. Haar broer was zonder dat ze het door had haar kamer binnengekomen. “Sara,” zei Thomas kort. “Heb je even?” “Nee, nee ik heb niet even. Jij trouwens ook niet. Papa is de stad uit en komt morgen pas terug, dus jij moet zijn plaats innemen.” ‘Dat is jouw taak,’ wilde hij zeggen, maar hij hield zich in. Dit was de perfecte mogelijkheid om in zijn vaders bestanden te snuffelen. Op de computer moest te vinden zijn waar dat geld heen was. “Ik moet je nu spreken. Het is belangrijk.”
Thomas had zich gerealiseerd dat hij dit niet alleen kon. Hij moest Sara aan zijn kant krijgen. Hij hoopte dat Sara argwanend tegenover hun vader stond, om hoe hij zich had gedragen tegen Alexis. “Even, de bespreking is, als Margiet haar werk doet, over een half uur.” Thomas liep naar haar bureau, Sara stond op. “Wat?” Thomas zuchtte diep. “Het is best schokkend. Papa is niet, hij voert geen eerlijke bedrijfsvoering. Ik heb wat dingen ontdekt.” “Waar heb je het over? Thomas vertel op!” Sara werd kwaad. Als haar vader iets oneerlijks deed, dan was zij verantwoordelijk. Zij had alle informatie die haar vader had. Thomas stapte door de uitbarsting achteruit. “Hij heeft…” De telefoon ging. “Je hebt het vast verkeerd gezien, ik moet opnemen. Ik zie je bij de bespreking. “ zei Sara plots ijskoud. “Tot straks Thomas.” Voegde ze eraan toe, toen hij niet wegging.
Zwijgend liepen ze door het park, naar de vijver tussen de bomen. Justin zei niets en liep voor zijn moeder vooruit. “Justin, heb je haast?” vroeg ze. “Nee…” zei hij en aarzelend bleef hij even staan. “Ik wil naar het water.” “Dat is goed,” Alexis legde een hand op zijn achterhoofd. Hij liep door, het pad op. In de schaduw was het koel. Het deed haar denken aan de oases van Setra. “Gaat het wel, lieverd?” Justin bleef bij het water staan en staarde naar de lelies. “Waarom heb je papa niet mee terug genomen?”
“Ben je nog niet weg?” Sara staarde naar buiten. “Je hebt niet eens goed naar me geluisterd. Weet je,” Thomas draaide met zijn rug naar haar. “Ik heb je hulp niet nodig.” “Fijn.” Was Sara’s reactie. “Ik doe het zelf wel weer. Maar als ik achter de waarheid kom, zus, dan weet ik wie er fout zat!” Kwaad liep hij weg. De deur klapte hard dicht. “Ga maar!” riep Sara kwaad, terwijl ze zich weer omdraaide. Ze keek op de klok en zuchtte. Nu moest ze het dus alleen gaan regelen. Fijn.
“Oma vertelde dat je papa was halen.” Alexis knielde neer. “Waarom heb je dat niet eerder gezegd schat?” Ze legde haar handen op zijn schoudertjes. “Ik durfde niet… Maar…” zijn onderlip trilde. “Ik mis papa.” Hij praatte heel zacht. Alexis kreeg vochtige ogen. “Ik mis papa ook,” zei ze net zo zacht. Er viel een stilte. Justin staarde naar de grond en Alexis staarde over het water. Jonathan, waar was hij? Ze had het gevoel zo dicht in zijn buurt te zijn geweest. Later vandaag zou het haar kans zijn, dan zou ze in de boeken van William kunnen snuffelen. Op zoek naar die familie. Op zoek naar de waarheid. Ze vertrouwde haar vader niet meer. Alleen haar moeder, Sara en Justin. Verder was iedereen uit op wraak. “Mam?” Alexis was in haar gedachten weer opgestaan. Justins lip trilde heftiger. Hij begon te snikken.
Hij had zich afgesloten van de buitenwereld. Zijn secretaresse zou zeggen dat hij niet aanwezig was. Hij zou niet gestoord worden. In het kantoor van William stond diens laptop. Thomas sloot de deuren en draaide ze op slot. Het wachtwoord wist hij al. Nog niet zo lang geleden zat hij al op deze laptop. Deze keer zocht hij naar cijfers. Andere cijfers dan de zijne, dan die hij op zijn account had. Het duurde lang voor hij iets zocht. Toen hij op de klok keek zag hij dat er al een half uur voorbij was gegaan. Hij had nog niets gevonden. “Kom op pap..” mompelde hij. Zijn vader had hulp gehad, dat wist hij zeker. Ergens moest een verschil zijn van 25 miljoen. Hij klikte een map open. Zijn ogen werden groter. “Nee…”
“Kom hier,” Alexis sloot haar zoon in haar armen. Hij huilde op haar schouder. Ze streelde door zijn haar om hem te kalmeren. “Lieve lieve schat. Papa mist jou ook, dat weet ik zeker. Hij komt snel thuis, dat beloof ik je.” “Hoe kun je zoiets beloven? Hij was ook al niet in Frankrijk,” snikte Justin. “Ik beloof het je, de volgende keer komt hij terug. We doen er alles aan om hem te vinden. De hele familie!” Hij werd al wat rustiger. Hij snikte nog een keer. “Dat hebben we wel gekregen, hè mam, een familie. Die miste ik ook. Noortje is net een zus voor me. Ik ben heel blij dat ik hen heb leren kennen…” Alexis glimlachte. “Ik ook, ik ben blij dat we weer hier zijn. Dit is thuis.” “Ja!” zei Justin, “Mag ik vanmiddag naar tante Sara en Noortje?” “Ik zal vragen of ze komen, okay?” “Okay mama.” Er verscheen weer een glimlach op zijn gezicht.
Thomas trok de usb-stick uit de laptop. De gegevens stonden erop. Hij kon het nog steeds niet geloven. Zijn vader had, zonder dat iemand het door had, 10 miljoen simoleon gestolen uit het fondsen van het bedrijf. Als er iets zou gebeuren, zou dat desastreus zijn. Het bedrijf had dan niets meer, geen simocent. Maar er was meer. Bestanden die gecodeerd waren. Hij had ze niet open gekregen. De klok sloeg vijf uur. Hij zat hier al een uur en moest weg voordat iemand hem zou betrappen. Terwijl hij het kantoor verliet belde hij een nummer dat hij allang niet had gebeld. “Romeo, met Thomas. Ik heb je hulp nodig.”
Spannend! Echt leuk, maar Sara lijkt wel veranderd in een duivel! Beetje creepy. En Thomas heeft een nieuw kapsel als ik het vergelijk met je onderschrift?
In ieder geval erg leuk hoor!
Een klein sinterklaascadeau'tje van mij, voor jullie
____________________________________________________________________________________
20. Nog Meer Geheimen
Je moet zijn geheimen kennen, om je eigen belangen veilig te stellen.]
Een belangrijke les, die Alexis nooit vergeten was. Haar vader was een slimme zakenman. Ze had Justin naar Noortje gebracht. Onder toezicht van haar babysitter, Sara was nog werken, zouden ze samen de middag doorbrengen. Thuis had ze zich even omgekleed, want ze kon de bibliotheek niet in. Toen de kust veilig was, sloop ze naar binnen. Het was simpel. Iets moest bewijzen dat haar vader de laatste tijd veelvuldig contact had met die familie La Trochee. Ze had geen idee waar ze moest beginnen, dus stapte ze naar een willekeurige boekenkast.
Boeken met zakelijke titels, lange titels, onbelangrijke titels. Alexis had er geen oog voor. Niets trok haar aandacht. “Boekhouding 2009, 2010..” Ze zuchtte en ging met haar ogen verder. Ze gaf het op. Deze boekenkast had niets wat haar interesseerde. Ze liep naar de andere kast naast de openhaard. De boeken leken hier belangrijker. De kleur van de kaft, gouden letters die hem sierde. “Fondsen, De Alliance.. God papa heb je geen… Ah!” Ze had wat gevonden. “Buitenlands contact.” Haar vader hield voor alles boeken bij. De geheimen. Hier was een schat aan informatie, die in de verkeerde handen… Ze gniffelde en nam de map mee naar de bank.
Alexis staarde door het raam van de voorkamer. Een taxi reed voor en claxonneerde. Ze zuchtte diep en draaide zich om. Met de brief in haar hand liep ze naar de salontafel. Daar legde ze de brief langzaam op. ‘Voor mama, papa en de rest van de lieve familie’, stond erop in sierlijke letters. Met pijn in haar hart liep ze door het huis. Haar koffers stonden bij de deur.
Thomas was bezig geweest zijn koffer uit te pakken in zijn oude slaapkamer, hij en Ellen hadden weer ruzie, dus sliep hij thuis, toen plots zijn telefoon ging. Ellen. Het was verschrikkelijk nieuws. Maartje, Ruben… Thomas staarde naar de kale muur. Dood, ze gingen dood. Zijn hard schoot naar zijn keel, toen er uit het niets een hard getoeter klonk. Hij stond op en liep de gang op. Vanuit daar zag hij Alexis. Hij kneep zijn ogen samen, wat was zij van plan?
Het boek stond vol contactinformatie. Mensen van over de hele wereld, waar William en het bedrijf ooit gebruik van hadden gemaakt. Hoewel het boek erg gedetailleerd was, kwam Alexis er niet veel verder mee. Toch kon ze het niet laten er enkele pagina’s uit te scheuren. Met deze mensen had haar vader de laatste tijd veel contact. Misschien was Trochee het verkeerde spoor, maar haar vader had hier iets mee te maken. Bovendien, misschien was een van deze mensen wel één van die mensen waarmee haar vader contact had over Jonathan. Misschien hielp één van hen hem wel in de zoektocht. Alles gaf Alexis hoop. Ze klapte het boek snel dicht.
Dit maakte haar gek. De hele situatie maakte haar gek. Niemand was te vertrouwen. “Argh…” ze veegde snel door haar ogen, de natte druppels weg. Ze miste hem zo. Ze moest verder en ze opende het boek weer. Haar vader was het antwoord. “Hey, hier zit je.” Ze schrok op en liet het boek vallen. “Sara!” Snel stond ze op en schoof het boek met haar schoen onder de bank. “Wat doe jij hier? Moet je niet werken?” “Je ziet eruit alsof je een spook hebt gezien. Wat is er?” Alexis schudde haar hoofd en liep naar haar zus. Eerst drukte ze een kus op haar wang. “Niets, ik ben moe. Slaap niet zo goed de laatste tijd.” Alexis glimlachte verontschuldigend. Sara legde een hand op haar schouder. “Dan heb ik goed nieuws, mama heeft me net gebeld. Ze was naar de winkels om boodschappen te doen voor morgen. Ze plant een ouderwets gezellige familieavond. Leuk hè!” Sara lachte cynisch.
“Waar ga je naar toe?” Geschrokken liet Alexis alles wat ze vast had liggen. Haar hart klopte in haar keel, ze had niet verwacht dat er nog iemand thuis was. Ze draaide zich om. “Thomas, wat doe je hier?” “Ruzie met Ellen,” wuifde hij weg. “Wat doe jij hier? Moet je niet in het ziekenhuis zijn?” Alexis kreeg een nog grotere shock. Hoe wist hij het? “Ik.. Hoe…” ze bracht haar handen naar haar buik en keek naar de grond. Thomas kneep zijn ogen samen. Dus het was waar. Ze was zwanger. “Het is te zien,” blufte hij, “Dus je gaat ervandoor?” Alexis zei niets. Thomas lachte schamper. “Weet je, we hebben elkaar hier nooit gezien.” Zonder nog iets te zeggen, liep hij weer terug naar de trap.
“Gaat het al een beetje?” vroeg Sara. Alexis staarde naar buiten. “Jawel, jawel. Sara ik moet je iets vertellen.” “Alweer? Iets wat nog niemand weet?” Alexis knikte. “Ik heb je hulp nodig. Alleen kan ik het niet.” “Jij ook al, Thomas vroeg mij ook al om zijn hulp vandaag.. Nou goed, vertel zusje.” Alexis haalde diep adem. “Papa weet meer over Jonathan. Ik denk dat hij ene François la Trochee de opdracht heeft gegeven om Jonathan te laten verdwijnen. Ik kan het niet hard maken…” “Oh Alexis…” begon Sara. “Moet dit nu? Eerst Thomas nu jij…”
“Thomas? Ik vertrouw Thomas ook niet. Hij haat me. Ik weet niet waarom, maar hij haat me.” Sara keek haar zusje diep in haar ogen. “Dus volgens jou zit papa achter de verdwijning van je man? Maar ik snap het niet. Wat is zijn motief?” “Dat weet ik nog niet!” Alexis stond op en liep om de salontafel heen. “Er is iets met die verdwijning en deze familie. Ik weet niet waarom, maar er is een connectie. Ik ga het uitzoeken Sara, maar papa is niet gek. Hij bewaart belastende spullen niet hier, maar op kantoor. Kun jij voor mij zoeken?” Sara zuchtte weer diep en keek Alexis na, terwijl ze naar het raam achter de bank liep. “Lieverd…” ze stond op.
“Waarom al die geheimen? Kunnen we niet…” “Nee!” onderbrak Alexis haar, terwijl ze naar buiten staarde. “Papa, Thomas, Nick, Maartje. Sinds mijn terugkeer heb ik niets dan problemen met bijna de hele familie. Dit kan niet open besproken worden, want ik weet dat je dat wil Sara. Hoe kan ik open en eerlijk zijn? Er is meer, veel meer dan wij weten.” Het bleef lang stil. “Je hebt gelijk.” Ze bleven allebei lang stil. “Dankje,” Alexis draaide zich om. “Dankjewel.” Ze viel haar zus om haar nek. “Er is nog wat. Iets van vier jaar geleden. Over Thomas…”
In de voorkamer vond hij haar brief. Ze was echt zwanger. Jonathan van der Berg was de vader. De geoloog met een schat aan kennis over Frankrijk. Thomas had hem naar Zomeren gehaald, om voor het bedrijf wat dingen uit te zoeken. Ineens moest hij terug naar Setra, en nu wist Thomas waarom. Zijn vader was diep teleurgesteld en had hem meteen van het project gehaald. Dit was Thomas’ paradepaardje en zou een grote uitbereiding in de wijnbranche van De Nationale Sim Frankrijk betekenen. Dat ging nu niet door en zijn kans om vicepresident te worden, was stukken kleiner geworden. Hij stak de houtblokken aan. Het vuur brandde snel. Het was Alexis’ schuld. Ze zou boeten. Maartje en Ruben leefden nog, maar hun toestand was kritiek. Alexis’ afwezigheid zou haar niet in dank worden afgenomen.
Dankjullie allebei
Daarvoor moest ik zijn haar dus even veranderen Fout terugveranderd dus. Haha het schrijven aan het verhaal maakt me wel weer nieuwsgierig na wat er na de updates ligt die al klaar zijn. Snel maar weer eens sims opstarten om wat nieuwe foto's te maken.
Die andere delen van je waren ook goed. Maar dit treft ook weer aan
(sorry voor pp)
