Ik glimlachte vaag. Ik zag Rini weglopen... zou ze weer weg gaan? Vast wel, voor mij was het geen geheim meer, al wist zij niet dat ik wist waar zij allemaal heen ging op haar uitstapjes. Afwezig speelde ik wat met de snaren van mijn gitaar terwijl Chiya bijna de hele pizza op had.
"Ga je wat spelen?" vroeg Chiya enthousiast. Ik knikte, alles om mijn zusje blij te maken. Voorzichtig begon ik te spelen. Het was ons lievelingsnummer, en Chiya herkende het meteen. Vrolijk begon ze mee te zingen.
Iedereen in de woonkamer keek ons aan, sommigen waren niet zo blij met ons concert, anderen tapte vrolijk met hun voet op de maat. Eindelijk weer een relaxed avondje, hoe lang had ik daar al niet naar verlangd?

- Chiyo

Verward keek ik me me heen. Ik zou toch echt zweren dat ik tegen iemand was opgebotst. Nou ja. Misschien was het gewoon verbeelding geweest. Ach ja. Ik liep naar de meisjesslaapkamer waar ik me op mijn bed liet vallen en deed mijn boek open. Mijn maag rommelde, maar ik negeerde hem zoals ik altijd deed.

- Hotaru Kiun

Opeens bleef ik staan. Shit, mijn afspraak morgen was veels te vroeg..
Afzeggen was geen optie, zeker nu nog niet. Met een zucht liep ik naar de meidenslaapzaal.
Hotaru was er als enige, en ze was helemaal verdiept in een boek.
Zo stil mogelijk pakte ik wat kleding, haar negerend. 'Dag' mompelde ik.
>Rini Krimiean<

voor het eerst was het eten wat relaxed met de muziek van Chiyo. Voor mij, werkte dit om mij te kalmeren op een of andere rare manier, toen ik het deuntje hoorde begonnen mijn voeten al te tappen op de maat van de muziek... ik zat nog steeds alleen, maar ik vermaakte me... Morgen was die afspraak, om drie uur precies, zou ik zonder dat iemand het door had naar die psycholoog kunnen gaan?

Ik lag weer op mijn bed, gewoon verder te denken over de dag van morgen, ik wist wel dat ik me geen zorgen hoefde te maken, maar ik deed het toch. Wat als ze erachter kwamen, dat ik naar een psycholoog ging... dan zouden ze vast weer naar me wijzen en zeggen "ha zie je wel, ik zei toch dat hij gek was."
Waarom, moest eigenlijk dit allemaal mij overkomen? kon ik niet gewoon een normale jongen zijn, niet echt populair. Maar wel gewoon een jongen, die contact heeft met andere mensen. Veel vrienden, een leuke vriendin... dat zou ik wel willen.

-Kenji-

Terwijl ik de eetzaal binnenloop en een punt van de pizza pak, zie ik dat Chiya zo te zien alweer uit de kast is.
'Donderop.' Zeg ik tegen een meisje die voor me voeten loopt.
Ik plof neer op een van de banken en begin aan mijn pizza. Ik werd chagerijnig van het gezang van Chiya en zette geirriteerd mijn lege bord op tafel. Waar waren Shinju en Sato? Ik zat hier een beetje in mijn eentje.
'Alsjeblieft zeg, houd op met dat gekrijs.' Zei ik terwijl ik opstond en naar de meisjeszaal liep.

'Gaat het?' Sakura had haar hoofd tegen de tafel aan laten bonken en wreef nu over haar voorhoofd. 'Eh, ja ja het gaat wel.' Antwoordde ze verlegen. Langzaam kleurden mijn wangen rood terwijl Sakura me aankeek. 'Shino, wat heb je toch-' 'Ehm, ik moet gaan.' Antwoordde ik kortaf en sprong op nog voor Sakura haar vraag af kon maken.

-' Shino Chan '-

Toen ik tegen Hotaru aan botste, zag ze er sacherijnig uit, en ik liep maar snel door.
Na een tijdje buiten te hebben gelopen ging ik weer naar binnen. Ik zag Rini.
''Wazzup, Rini?'' Roep ik iets te hard. Iemand keek me boos aan, en ik keek boos terug.
''Oh, heey Hotaru! Wat doen jullie?''

-Miki Domoto-

'Shino!', riep ik toen hij wegliep, ik liep hem achterna en probeerde hem bij te houden, waarom kunnen jongen zo hard lopen?
Uiteindelijk reikte ik mijn arm en greep hem bij zijn arm, ik hijgde even en haalde toen een diepe teug adem. 'Shino wat heb je toch?', vloog er uit mijn mond en ik keek Shino vragend aan. Alweer leek het alsof er een diep rode blos over zijn wangen gleed. Het zag er schattig uit, en het stond nog ook.

~.~ Sakura Karamigi ~.~

Het was laat toen ik weer terug arriveerde bij het huis. Waarschijnlijk had toch niemand doorgehad dat ik er niet was. Met een tas vol nieuwe cd's en een goed gevulde buik liep ik voldaan het huis binnen. Jammer genoeg was dat gevoel weer snel verdwenen. Uit de woonkamer kwam een hoop herrie en iedereen schreeuwde door elkaar. Op de gang stonden Sakura en Shino te praten. Ongeïnteresseerd liep ik langs hen naar de jongensslaapzaal. Ik haalde de cd-speler onder mijn bed vandaan en stopte een nieuwe cd erin. Ik draaide het geluidsvolume naar maximum en ging op mijn bed liggen. Gelukkig had ik al een stuk minder last van mijn schouder, maar het deed nog wel zeer. Ik bewoog met het ritme van de heftige gitaren mee. Jammer dat er toen iemand binnen kwam om te zeuren over mijn muziek, waardoor ik het uit moest zetten.

-- Takeshi Tako --

'Shino wat heb je toch de laatste tijd.' Sakura had me bij mijn arm vast kunnen grijpen en me stil laten staan. Jemig, dat heb ik weer. Nu moet ik nog uit gaan leggen dat ik haar leuk vind. Ja, dag. Sakura keek me nog steeds vragend aan en toen ik haar in de ogen keek, verscheen er ook bij haar een blos op haar gezicht. 'Sakura luister.' Omg, serieus hoe stom kan je een zin beginnen. 'I-ik dat kan ik je niet uitleggen.' Antwoordde ik kortaf. 

-' Shino Chan '-

'Hoi Miki. Kun jij me vertellen waarom iedereen me negeert, ontwijkt en hààt?' vroeg ik treurig. Ik was er nog altijd niet echt overheen. Wat deed ik toch mis? En dan vooral bij Takeshi. Ik zou hem met heel mijn hart willen kunnen haten, maar ik kon het niet. Miki begreep dat ik niet echt in de goede bui was. Mijn zicht werd wazig van de tranen waar ik steeds tegen vocht en ik begroef mijn hoofd in mijn kussen.

- Hotaru Kiun

Het was erg vroeg ik toen ik wakker werd, maar ik kon niet meer slapen. Ik keek om me heen. Iedereen lag nog te slapen. Ik pakte snel een sigaret en een aansteker uit mijn rugzak en liep snel naar buiten. Ik wilde liever niet dat iemand zag dat ik rookte. Ik stak de sigaret aan en liet de rook in mijn longen branden. Een paar trekken later had ik geen zin meer. Ik gooide de sigaret neer, stampte erop en liep weer naar binnen. Ik plunderde de voorraadkast en ging toen ik de woonkamer zitten. Ik stopte de oortjes van mijn nieuwe mp3 in en ging helemaal op in de muziek. Was was de ochtend toch een mooi deel van de dag. Er is gewoon helemaal niemand die je stoort. Nou, bijna niemand..

-- Takeshi Tako --

''Ahw, niemand haat je Hotaru!'' Zei ik. Fout. Er is altijd wel iemand die je haat. Ik wreef over haar schouder.
''Wacht hier, dan pak ik wat.'' En ik stond op, en rende naar de keuken, pakte een bak ijs, rende terug, en zette de bak hijgend voor Hotaru neer. Er verscheen een glimlach op haar gezicht.
''Haha! Heb je lep...'' Wou ze zeggen, maar mijn mobiel ging af. Ik nam op.
Ik luisterde geïnteresseerd naar de stem. Uiteindelijk hing ik op.
''Ik moet gaan, het is dringend.'' Zei ik kalm tegen Hotaru, die weer verdrietig keek.
Ik griste mijn jas van de kapstok, liep naar buiten en wachtte op de auto die me zou halen.

-Miki Domoto-

Ik apprecieerde wat Miki deed. Echt. Hoewel ik geen ijs at. Dat bevatte veel te veel calorieën. Gelukkig was ze al weggegaan en ging ze niet toekijken hoe ik tegen mijn wil dat ijs at. Uit respect voor Miki nam ik toch een hapje, een kleintje, en ik negeerde het stemmetje in mijn hoofd dat zei dat ik dat niet mocht doen.
Ik liep maar doelloos door de gangen tot ik Takeshi zag zitten in de woonkamer. Een vraag kwam in me op. Ik moest het weten. Ik bleef op een afstand van Takeshi staan. 'Waarom heb je eigenlijk een hekel aan me?'

- Hotaru Kiun

Ik zat rustig in de woonkamer naar mijn muziek te luisteren. Opeens hoorde ik achter mij een stem. Eerst dacht ik dat mijn verbeelding was, maar toen zag ik dat het Hotaru was die achter mij stond. Haar gezicht zag er betraand uit en ze keek niet bepaald vrolijk. Ik zette mijn muziek op pauze en trok mijn oortjes uit mijn oren.
'Wat?'
'Waarom heb je eigenlijk een hekel aan me,' zei ze duidelijk geïrriteerd. Over die vraag moest ik goed nadenken. Waarom had ik een hekel aan Hotaru? Had ik eigenlijk wel een hekel aan Hotaru? Waarom moest ze dit aan mij vragen?
'Ik... heb geen hekel aan je,' zei ik langzaam, niet wetende waarom ik dit zei. Haar gezicht klaarde meteen een stuk op, maar ik zag dat ze nog niet alles had gezegd wat ze wilde zeggen..

-- Takeshi Tako --

Ik vroeg me af of hij het echt meende. Waarschijnlijk niet, maar het klaarde me toch wel een beetje op. Zou ik het zeggen? Hoe zou hij erop reageren? Nou ja, ik kon het toch riskeren.
'Is het omdat ik je leuk vind dat je ontwijkt dan?' Hij keek nogal verbaasd. 'Ja,' bevestigde ik, nogal hysterisch, 'Ja, ik vind je leuk, dat je dat nog niet wist?!' Ik balde mijn vuisten. 'Wel, als je dàt niet aankunt blijf ik wel bij je uit de buurt, maar vergeet niet dat ik de enige ben die je geholpen heeft bij de steekpartij.' Ik draaide me dramatisch om.

- Hotaru Kiun
(Wat een drama, haha c:)

Ik liep door smileyland. Alle smileys lachten. Ik was ook heel blij. Yay.

Ik open mijn ogen en ga zitten. Was ik nou op de bank in slaap gevallen? Ik wrijf in mijn ogen. Plotseling voel ik iets vreemds op mijn buik. Ik kijk en...er ligt een stuk pizza op. Snel pak ik het stuk pizza en gooi ik het in mijn mond. Dan zie ik pas dat er een grote oranje-rode vlek op mijn buik zit. Ik gil. Wat zullen de leraren wel niet denken?! Ach, geen tijd om hier aan te denken, het is weekend nu. Ik ren naar de badkamer.

~Chiya~

'Ja, ik vind je leuk! Dat je dat nog niet wist?!' viel Hotaru naar me uit. Verbaasd keek ik haar aan. Ik had dit niet aan zien komen. Dat ze me leuk vond misschien een beetje, maar dat ze zo tegen me uit zou vallen.. Nee. Toen werd ze heel erg boos en schreeuwde: '..maar vergeet niet dat ik de enige ben die heeft geholpen bij de steekpartij!' Ze draaide zich boos om.
'Hotaru...'
'Wat?' schreeuwde ze. 'Wat? Ga je me nog verschrikkelijker laten voelen?'
'Nee. Nee, dat is het niet. Ik had je alleen nog niet bedankt voor je hulp toen met Kenji. Dus.. Bedankt,' zei ik terwijl ik recht in haar ogen keek. Nog nooit had ik iemand bedankt en het voelde raar. Maar om een bepaalde reden wilde en kon ik Hotaru niet kwetsen..

-- Takeshi Tako --

Het was al ochtend, niemand mocht weten dat ik wegging en vooral niet dat ik naar een psycholoog ging... Ik stopte snel wat eten in mijn mond en in mijn zak en ging weg, schichtig als de nacht. Het was een lange rit, vooral lopend... want ik durfde niet met de metro of de bus, bang dat iemand mij zou ontdekken. Ik zag Takeshi nog met Hotaru, praten... ja, dat ging vast wel weer over mij. Ik had echt spijt van wat ik gedaan had. Ik sloop verder, via de deur kwam ik uiteindelijk buiten... er was niemand, ik rende snel door naar een steegje. Ik ging eigenlijk van steegje naar steegje, van straatje, naar volgend steegje... bang om ontdekt te worden.

-Kenji-

Ik wachtte al een half uur buiten. Het was koud, ik trok mijn jas verder dicht. Opeens hoorde ik gebrom, en ik zag een auto naderen. Toen hij stil stond voor me, deed ik de deur open en stapte in. Een walm sigarettenrook kwam in mijn gezicht. Ik kuchte.
''Long time no see, Miki.'' Zei een zware stem.
''Rijd nou maar.'' Antwoord ik sacherijnig.

-Miki Domoto-