18.2 De achtiende eliminatieronde

'Welkom bewoners,' zei de Stem, 'bij de achttiende eliminatieronde. Al drie weken weten jullie niemand uit de villa te krijgen, maar zal het dan vandaag toch lukken? Eerst zal ik de contactpunten bekend maken en wie er in de gevarenzone van deze week zitten.
Darren, deze week heb jij Femke van de troon gestoten. Jij ontvangt 28 contactpunten en dat zijn dus ook de meeste van deze week.
Ook jij, Joe, hebt deze week meer contactpunten weten te bemachtigen dan Femke. Jij mag 24 contactpunten in ontvangst nemen.' Femke's gezicht nam een treurige blik aan. Zou zij dan in de gevarenzone zitten? Na zo veel weken publieksfavoriet nu op de rode stoel en misschien zelfs naar huis?
'Brookelle.. Femke.. jullie hebben beiden 19 contactpunten gekregen van het publiek, en Brookelle, jij krijgt ook nog de contactpunten die Tammie achter heeft gelaten. Jullie zitten dus niet in de gevarenzone in tegenstelling tot Melanie en Scarlet. Melanie jij ontvangt 10 contactpunten en jij geen, Scarlet.'

'Het lot van jullie ligt deze week in de handen van slechts twee personen. Femke, jij mag deze week niet stemmen en Brookelle, ook jij hebt geen stemrecht deze week, omdat Joe jou een blocker heeft gegeven.
Joe, jij mag dan ook beginnen. Wie zie jij liever op de rode stoel deze week? Melanie of Scarlet?' 'Voor mij was dit natuurlijk geen makkelijke keuze, maar ik moet toch voor Melanie kiezen, omdat Scarlet een betere vriendin van me is.'
'Darren, wie zie jij liever op de rode stoel? Melanie of Scarlet?' 'Ik kies Scarlet.'
'Dan hebben we een gelijke stand en aangezien Scarlet al drie keer eerder plaats mocht nemen op de rode stoel en Melanie slechts één keer, moet jij, Scarlet, weer op de rode stoel.'

Scarlet nam plek op de rode stoel. Er ging van alles door haar heen. Verdriet, angst tegenover een gevoel van blijdschap, want misschien was het wel beter als ze naar huis zou gaan na bijna vijf maanden.
'Joe, aan jou de eer om te beginnen. Stuur jij Scarlet naar huis of mag ze blijven?' 'Scarlet, de laatste tijd zit jij niet lekker in je vel volgens mij en we zijn erg uit elkaar gegroeid. Eerder hadden we leuke gesprekken, soms zelfs 's nachts om vier uur.' Scarlet moest lachen, wat bevestigde dat ze precies wist waar Joe het over had. 'Jij bent één van de belangrijkste personen voor mij geweest hier, maar omdat je volgens mij je thuis erg mist en je hier niet meer goed op je plek voelt stuur ik je naar huis. Het spijt me.' 'Het is ok, dankjewel, Joe,' zei Scarlet.
'Darren, stuur jij Scarlet dan ook naar huis of mag ze blijven?' 'Voor iedereen is het gunstig als er iemand weg gaat, ook voor mij, maar wij hebben natuurlijk best een leuke tijd gehad met elkaar hier. Ook ik heb gemerkt dat je misschien niet helemaal op je plek bent hier, of in ieder niet meer.' Darren wierp een blik naar Brookelle die hem streng aan keek. 'Ik hoop dat je dit niet voelt als een mes in je rug, maar ik moet je toch naar huis sturen. Het spijt me heel erg als dit niet is wat je wilt, maar ik hoop dat je me ooit dankbaar kunt zijn.'
'Scarlet, jouw medebewoners hebben gesproken. Pak alsjeblieft je spullen en neem afscheid.' Scarlet stond op met een traan in haar ooghoek. 'Nou, jongens, dit was het dan. Dit is trouwens een traan van geluk, want ik ben erg blij dat ik deze verdoemde villa mag verlaten. Ik heb het erg leuk met jullie gehad, maar ik ben ook klaar om m'n vrijheid terug te nemen. Deze ervaring zal ik nooit vergeten en jullie ook niet.' Ze gaf iedereen een omhelzing en steeds meer tranen vloeiden over haar wangen. 'Tranen van geluk,' zoals ze het zelf noemde.

Na het pakken van haar tassen, die grotendeels al gepakt waren, omdat Scarlet zelf ook niet veel langer had willen blijven, ging ze bij het kampvuur zitten. Haar maatje in de villa kwam bij haar zitten. 'Sorry, Scar,' zei hij. Scarlet keek alleen in het kampvuur. 'Scarlet?' 'Oh, ja, sorry, ik lette niet op,' zei Scarlet. 'Ben je blij dat je kunt gaan?' 'Ja, heel erg, ik heb iedereen zo gemist thuis. Ik ga jou natuurlijk ook missen, hoor, Joe, ondanks dat we de laatste tijd veel minder met elkaar om gingen.' 'Ja, dat was misschien ook wel mijn fout, ik had je moeten steunen toen je weg wou.' 'Ach, het geeft niks, we zien elkaar vast wel weer als jij gewonnen hebt,' lachte Scarlet. Joe lachte terug. 'Ik ga je missen, meissie, echt waar.'