Hoofdstuk 2
De vragen, die zijn het ergst, de onzekerheid, omdat je geen antwoord hebt. Opgesloten in een kamer, een kamer waar ze vreselijke dingen heeft meegemaakt. Die avond, die avond was haar eerste keer, een eerste keer, zonder enig teken van liefde. “Zal ik zwanger zijn?” vraag ik, maar antwoord zal ik niet krijgen.
Het licht van de ochtendzon baant haar weg naar binnen via het raam. Megan verroert zich niet, ze zit op de bank, denkend aan alles wat er kan gaan gebeuren. Ze ziet de afstandbediening liggen, en zonder te twijfelen klikt ze de tv aan.
Hopend op iets beters, begint ze zich nog erger te voelen. Een grote foto van Jamie verschijnt op het beeld, de vrouw die het nieuws presenteert, maar die je niet kan zien, verteld over hoe Jamie kampt met eetproblemen. Gelijk daarna, gaat het over Jenny, en hoe het gaat in de afkickklieniek. Geschokt staart ze naar het beeldscherm, het leven van haar zussen zag eruit alsof het niet perfecter kon, maar schijn bedriegt. Het scherm wordt zwart als Megan de tv uitzet.
Volledig verbaasd begint ze te ijsberen door het huis, waar ze niet weg kan. Ze stopt voor de spiegel, ze ziet haar eigen gezicht, kijk in haar eigen ogen, ziet de angst.
“Ik moet ze vinden.” roept ze angstig, en begint door het huis te rennen, zoekend naar een sleutel om weg te komen. Haastend loopt ze door het huis, als hij weer thuis komt, zal ze zijn klappen weer moeten opvangen.
Zijn handen deden pijn, nog steeds ziet ze de afdruk van gisteravond, een avond die in haar geheugen gegrift staat als geen ander. Haar handen beginnen te trillen als ze een huissleutel in haar handen houdt, en met een enorme vaart stormt ze op de deur af, achter in de gang. Het zijn slechts secondes die voorbij gaan voor ze het appartement uit is, en aan het eind van de lange straat stopt ze, minderd haar tempo.
Terwijl ze door haar knieën buigt, om rustig op adem te komen, kijkt ze naar de stenen vloer. “Waar moet ik nu heen?” zucht ze. Hopeloos staart ze voor zich uit, een enorme rij aan hoge gebouwen doen de lucht verbergen.
Na uren lang, doelloos en zoekend naar niets, rondgelopen te hebben door de stad, strand Megan bij een klein gebouw. Met sierlijke letters staat op de gevel ‘Fermoir’ geschreven. Haar handen raken het koude glas aan, langzaam duwt ze de deur open.
Een piepend geluid doet de vrouw achter de kassa opkijken. Ogen vol tranen spelen op, als ze Jenny’s gezicht ziet. “Megan? Ben jij dat echt?’’ roept Jenny vol ongeloof. Zwijgend kijken ze elkaar aan, geen woord wordt gesproken, geen beweging wordt gemaakt, voor minuten lang. Maar uiteindelijk stapt Megan toch naar binnen.
Het tikken van haar hakken is het enige geluid in de hele winkel, er hangt een ongemakkelijke sfeer, het zien van je zus na zoveel jaar is niet niks, het werd Megan allemaal even teveel en haar ogen schoten vol met tranen. Jenny springt op van haar stoel en omhelst Megan. “Het komt allemaal wel goed, meid.’’ zegt ze geruststellend, terwijl ze Megan dicht tegen zich aandrukt.
De avond valt, maar toch is het licht buiten, wat de huiskamer helder doet maken. “Hoe is het dan allemaal gebeurt?” vraagt Jenny, zittend op de oude bank, in haar badjas. Megan zucht, zucht omdat ze het antwoord zelf ook niet weet. “Ik heb geen idee, het voelde zo vertrouwd allemaal..” antwoord ze.
“Ik ken het gevoel, geloof me.”. Vragend kijkt ze haar aan. “Megan, ik ben zwanger.” zegt ze, teleurgesteld, kijkend naar de grond. “Oh my, van wie?” gilt Megan blij, maar de glimlach die voor het eerst sinds dagen op haar gezicht stond, verdwijnt alweer snel als ze Jenny ziet. “Jenn? Wat is er gebeurd?”.
Snel kijkt Jenny op van de grond, richt haar ogen op het bed in de woonkamer. “Ik ga maar slapen..” zegt ze, en loopt snel weg. Vol verbazing kijkt Megan haar de badkamer in gaan. “Waarom wilt ze niks vertellen?” vraagt ze, niet wachtend op een antwoord.
Langzaam opent ze haar ogen, het felle zonlicht doet haar ogen knipperen. Ze strekt haar armen, draait zich om. “Goodmorning sunshine.” lacht Jenny, roerend in een pan op het fornuis. “Morgen.” gaapt Megan. Langzaam helpt ze zichzelf overeind, even beseft ze niet waar ze is, alles is zo snel gegaan.
‘’Jenny? Zou ik je misschien wat mogen vragen?”. Jenny kijkt met verbazing in haar ogen naar Megan. ‘’En wat dan wel?”. “Je zei tegen me dat je zwanger was, maar toen ik vroeg van wie je zwanger was, liep je snel richting de badkamer..”.
De blije twinkel in Jenny’s ogen is snel verdwenen, dit gespreksonderwerp staat haar duidelijk niet aan. In Megan’s hoofd gaan allerlei gedachten rond, over de foute jongens, en Jenny op het verkeerde pad. Ze probeert er niet aan te denken, het van haar af te zetten, maar door de onzekerheid blijven ze aanwezig. “Uhm..” stottert Jenny, terwijl ze oogcontact vermijd. Er heerst een stilte, een stilte die nog ongemakkelijker was dan toen ze Jenny weer in de winkel zag, voor het eerst sinds tijden, achter de kassa.
‘’Nou..’’ kwam ze moeizaam te praat. ‘’Ken je Sergio nog? ‘’ Sergio, die naam bleef haar nog tijden achtervolgen, de jongen die haar zoveel pijn heeft aangedaan, de jongen waardoor ze van het goeie pad geraakt is. ‘’Ja..’’ antwoordde ze op een zachte toon, Jenny stond inmiddels voor haar neus.
‘’Natuurlijk ken ik hem nog, maar wat heeft hij met jou zwangerschap te maken?”. Dan schrikt ze van haar eigen gedachten. “Wacht, je wilt toch niet zeggen dat..’’.
Voordat Megan haar zin kon afmaken, begon Jenny snel. ‘’Ja.. Ja Megan, na een avond in de bar, waar ik zeker al 4 glazen tequila’s op had, sprak hij me aan.”. Megan kijkt haar aan, niet wetend wat ze er van moet denken, toch luisterend wat ze zegt. “Ik had zo een goed gevoel bij hem Megan, en we waren allebei dronken, en.. en.. ‘’ stotterde Jenny, waarna ze in huilen uitbarst.
‘’Dus daarna dacht je, ik kruip maar met hem onder de dekens?’’ reageerde Megan kwaad. Het mocht dan misschien een hele tijd geleden zijn, Jenny wist maar al te goed wat Sergio voor haar betekende, ze haat hem, ze haat hem omdat ze van hem houdt.
‘’Ik kon er niks aan doen Meg, echt niet.‘.’ De stille sfeer werd opeens verstoord, toen der hevig tegen de deur werd gebonsd. ‘’Jenny!?” klinkt er van buiten de deur, een kwade stem roept. “Ik weet dat je er bent, doe open!” schreeuwt hij erachteraan. De stem die klonk, was voor beide bekend. Met een bonkend hart staat Megan in de woonkamer, waar ze de vorige nacht had doorgebracht. Niemand zegt iets, beide luisteren ze naar de man voor de deur.
Het enige wat hij kan zien is de houten deur, de deur die het enige obstakel is tussen hem en de vrouw die zijn kind draagt. Hij kan nog goed herinneren toen ze het vertelde, en hem verliet. Hoe kon ze hem scheiden van zijn eigen nageslacht.
“Jenny, alsjeblieft. Laat me binnen.”. Nog steeds geen reactie, alleen het geluid van een sissende pan. Na een paar minuten voor de deur te hebben geprobeerd, gaf hij de moeite op, en ging wachten in de Lobby, wachtend tot Jenny het pand verlaten zou.
“Meneer, kan ik u misschien helpen?” vraagt een vriendelijke stem. De heldere ogen van een prachtige vrouw kijken hem vragend aan. “Nee, dank u.” antwoord hij vriendelijk terug, en verbreekt het oogcontact. Hij bekijkt haar als ze weg loopt, bekijken zo als elke man dat doet, onopvallend en stiekem. De wijzers van de klok tikken verder, na elke minuut die verstrijkt, maar hij zal niet weggaan voor Jenny haar weg naar buiten baant.
‘’Is hij weg?’’ fluisterde Megan angstig. Jenny’s adem stokte in haar keel, zo ook haar woorden, en liep heel zachtjes richting de deur, waarna ze haar ene oor tegen het hout aan hield, om te horen of Sergio verdwenen was. ‘’Ik denk het wel..’’ fluisterde ze zacht terug, totdat ze het geluid van de lift hoorde, en de zware ijzeren deuren hoorde opengaan..
Geschreven door Dennis & Jimmy. Reactie's 
?
Nog geen update, ik heb mn spel al echt serieus een hele tijd niet opgestart, er komt gewoon heel veel tussen..
Ik heb alle geduld whahah lol, op naar de volgende update
