aahw ;o

Hoofdstuk 4 ~ Thunder and lightening


Mijn gedachten dwaalden af van mijn werk, maar mijn hand bleef automatisch over het doek gaan. Steeds donkerdere kleuren vormden angstaanjagende vormen op de witte achtergrond. Even stopte ik en deed een stap naar achter. Nog steeds emotioneel van het ophalen van de herinnering keek ik naar mijn deprimerende schilderij.
'Nee. Nee, nee, nee!' zei ik boos, trok het doek van de ezel en gooide het onder mijn bed.


'Cassie, het eten is klaar,' riep oma vanuit de keuken.
'Ik kom er aan,' riep ik terug. Snel ruimde ik mijn spullen op en liep naar de eetkamer. Mijn oma zat al aan de tafel op mij te wachten. Stil ging ik zitten.
'Wat was je aan het doen?' vroeg ze geïnteresseerd.
'Een beetje aan het schilderen,' antwoordde ik.
'Het je nog wat leuks gemaakt?'
'Nee, niet echt.'
'O, jammer,' zei ze somber en wendde zich weer naar haar eten. Opgelucht haalde ik adem. Het leek erop dat ze mijn gedwongen tripje alweer was vergeten, gelukkig.


Na het eten stond ze op en wilde mijn bord pakken.
'Laat maar, oma. Ik doe vandaag de afwas wel,' zei ik. Een tevreden glimlach verscheen op haar gezicht. Terwijl ik de borden pakte, strompelde zij de kamer uit.


Met de borden in mijn hand liep ik naa rde keuken. Ik zette ze op het aanrecht en draaide de kraan aan. Het hete water stroomde over mijn handen en maakte mijn huid rood. Ik pakte de borden en begon ze af te wassen. Opeens begon het te donderen buiten. Een felle lichtflits schoot door de lucht. Snel droogde ik de borden af. Ik werd nerveus van het onweer. Zo erg dat mijn handen begonnen te trillen en mijn knieën tegen elkaar knikten. Ik heb nooit geweten waarom, maar ik ben altijd al bang geweest voor onweer.


Ik kromp in elkaar bij de zoveelste harde donderslag. Snel rende ik naar mijn kamer en kroop onder de dekens. Het regende nu ook heel hard. De regendruppels sloegen als kogels tegen het raam. Weer schoot er een bliksemflits door de lucht. De lamp op het nachtkastje begon te knipperen. Ik haalde mijn hoofd onder de denkens vandaan en zag hoe alle lichten opeens uitgingen.

____________________________________________
Pfoee, ik was een beetje inspiratieloos maar ik heb het gered ;D Probs donderdag of vrijdag weer een up :3
Reacties? Jaah ik hou van reacties ^^

Super weer! Lekker spannend!

Bedankt voor alle leuke reacties <3

Hoofdstuk 5 is alweer geschreven en als ik vanavond klaar ben met Duits leren (Ja ik heb morgen al een so D:) ga ik foto's maken en komt er morgen een up :3

Epic o:
Jij bent een goede schrijfster weetje o:

Hoofdstuk 5 ~ Another unfortunate memory


'Mama, mama! Kijk wat ik op school heb gemaakt!' Vrolijk rende ik op mijn korte beentjes door het huis met mijn tekening in m'n handen. Lachend kwam mijn moeder de keuken uitlopen.
'Laat een zien,' zei ze en ging op haar hurken zitten. Trots gaf ik haar mijn tekening.
'Kijk, dat ben ik. Dat ben jij en dat is papa.' Ik wees naar de poppetjes op het papier. Ongeduldig keek ik naar mijn mama. Een traan rolde over haar wang.


Toen ze mijn bezorgde gezicht zag, glimlachde ze naar me. Ik vond het niet leuk om mama te zien huilen, dus probeerde ik haar te troosten. Ik gaf haar een knuffel en veegde de tranen uit haar gezicht. Ik wurmde me los uit haar omhelzing en zette haar op de bank.
'Wat...' zei mama verward.
'Gewoon even blijven zitten,' onderbrak ik haar. Ik rende naar de keuken. Voorzichtig schonk ik twee glazen limonade in en pakte twee koekjes uit de trommel. Geconcentreerd liep ik terug naar de woonkamer. Maar een plotselinge donderslag liet me schrikken. Gelukkig schoot mama mij snel te hulp, anders was alles gevallen.


De rest van de middag hebben we spelletjes gespeeld en heeft mama me geholpen met mijn huiswerk.
'Ga anders maar wat chips halen,' zei ze toen ik het antwoord van de laatste som had opgeschreven. Ik knikte en huppelde vrolijk naar de keuken. Al snel had ik de zakken chips gevonden, maar ik kon niet kiezen tussen paprika of cheese-union. Na lang nadenken koos ik toch voor paprika.


Met de zak chips in mijn handen liep ik terug naar de woonkamer. Mama had haar mobiel bij haar oor, maar ze zei niks. Ik legde de zak chips op de tafel en wachtte geduldig tot ze klaar was met bellen. Hoe langer het gesprek duurde, hoe meer haar gezicht betrokk. Toen ze eindelijk had opgehangen was alle kleur uit haar gezicht verdwenen.
'Wie was dat?' vroeg ik bang.
'Weet je nog wie tante Melanie is?' Ik knikte heftig. Tante Melanie was de zus van mijn moeder. Zij was ook de enige tante die ik had.
'Een half uur geleden is er bliksem op haar huis ingeslagen. Dat veroorzaakte een grote brand. De brandweer heeft Melanie en Thomas niet kunnen vinden. Maar je neef Milo wel. Hij ligt nu in het ziekenhuis,' zei mama met tranen in haar ogen.


Ik schrok wakker bij de gedachte van mijn moeder's huilende gezicht. Na dat telefoontje heb ik haar niet vaak meer zien lachen.
Verdrietig keek ik door het beregende raam naar buiten. Bij mijn raam in de buurt hebben we mijn neef begraven. Hij was twee dagen na de blikseminslag in het ziekenhuis overleden. Hij had teveel rook en as ingeademd...
______________________________________________________________
Dat was weer een update :3 Ik zal de volgende keer wel een iets vrolijkere update maken, al dat gehuil ;P
Maar ik hoop dat jullie het toch wel leuk vonden ^^

Whoeesj, ik ben nogal druk dit weekend dus ik kan niet uppen D:
Dus waarschijnlijk komt er donderdag pas weer een o:

In de tussentijd zou ik graag willen weten of ik nog door moet gaan met dit dagboek of niet, want ik heb geprobeerd een poll aan te maken maar dat is dus niet gelukt

Hoofdstuk 6 ~ A new friend?


De volgende ochtend zat ik slaperig aan het ontbijt. Oma bleef maar door ratelen over het onweer van gister. Het enige wat ik deed was ongeïnteresseerd knikken.
‘En wat ga jij doen vandaag?’ veranderde ze spontaan van onderwerp. Ik haalde mijn schouders op.
‘Geen idee.’
‘Ga anders even naar buiten, dat zal je goed doen,’ stelde ze voor. Ik wist het zeker, ze was vergeten dat ik gister al weg was geweest. Toch knikte ik instemmend.


Nadat ik de afwas had gedaan, liep ik naar buiten. De zon scheen en het was lekker warm. Ik stapte op mijn motor. Genietend van de zon reed ik door het dorp. Overal waren mensen die profiteerden van het mooie weer. Maar verrassend genoeg waren er maar weinig mensen in het park.


Ik parkeerde mijn motor op de parkeerplaats. Rustig slenterde ik over het vochtige gras. Even verderop zat een vrouw op een picknickkleed. Ze seinde dat ik moest komen. Even twijfelde ik, maar uiteindelijk besloot ik toch op haar af te lopen.


‘Hey!’ zei ze vrolijk.
‘Hoi,’ zei ik verlegen terug.
‘Kom erbij zitten. Ik kan wel wat gezelschap gebruiken.’ Lachend knipoogde ze naar mij. Ongemakkelijk ging ik naast haar zitten. Normaal praatte ik nooit met een vreemde. Eigenlijk praatte een vreemde nooit met mij.
‘Wat was je hier aan het doen?’ vroeg ze geïnteresseerd.
‘Een beetje genieten van het mooie weer.’
‘Wat grappig! Ik ook!’ Opeens sloeg ze haar hand voor haar mond. ‘Ik ben me helemaal vergeten voor te stellen! Ik ben Phoebe,’ praatte ze snel verder.
‘Eh, ik heet Cassie,’ zei ik terwijl ik een grote hap van mijn sandwich nam.


De dag ging snel voorbij en Phoebe heeft het helemaal vol gepraat. Ze vertelde van alles, van dingen zoals haar familie, tot haar favoriete eten. Ik hoefde alleen maar een paar keer te knikken en zij praatte vrolijk door.
‘Heb je vanavond wat te doen?’ vroeg ze toen we de spullen aan het opruimen waren. Ik schudde mijn hoofd.
‘Heb je zin om met mij en Micheal mee naar de film te gaan?’
‘Ja, leuk,’ zei ik. Alleen wist ik zelf niet zeker of ik wel meende wat ik zei.
‘Oké! Dan zien we je zo om half acht bij de bioscoop!’ Snel gaf ze mij een knuffel en rende naar de taxi.


Micheal stond al te wachten bij het grote gebouw, daar ging ik tenminste van uit aangezien hij naar mij zwaaide. Eigenlijk was hij best wel knap, heel erg knap zelfs. Zenuwachtig stelde ik me voor. Hij lachte toen hij mijn trillende hand vastpakte. Het was de mooiste lach die ik ooit had gezien.
Terwijl we op Phoebe aan het wachten waren, raakten we aan de praat. Hij was heel lief en keek me met bezorgde ogen aan toen ik over mijn ouders vertelde. Toen kreeg hij een smsje van Phoebe. Er stond in dat er iets tussen was gekomen, waardoor ze het niet ging halen en dat we samen maar naar de film moesten gaan. Mijn wangen werden rood en ik keek Micheal verlegen aan.
‘Ach, met z’n tweeën is het toch ook gezellig?’ zei hij lachend. Hij kocht de kaartjes en we liepen samen het gebouw in. Ik met vlinders in mijn buik.
_______________________________
Poeef bam kapow!!
Reacties and/oder tips??
Thank you very very much :3

oeeeh. ik wil meeeer :3

Erg leuk verhaal. Ga zo door!

Oyay :3
Thank you both ;D

Hoofdstuk 7 ~ What did just happen?


De film was veel te snel afgelopen, al vond ik hem veel te eng. Gelukkig was Micheal er om een arm om me heen te slaan als ik bang was. Nog nooit had iemand dat bij mij gedaan. Meestal vonden mensen het grappig als ik bang was en was er niemand die een arm om me heen sloeg. Maar ik had het gevoel dat het vanaf dat moment ging veranderen.
‘Het was erg leuk, Cassie,’ zei Micheal nadat we die bioscoop waren uitgelopen.
‘Ja,’ zei ik afgeleid door zijn lieve lach. Hij pakte mijn handen vast.
‘We moeten eens vaker afspreken.’ Wat? Zei hij echt wat ik denk dat hij zei?
‘Is goed,’ zei ik verlegen terug.


‘Hier is mijn telefoonnummer.’ Hij krabbelde wat op een papiertje en gaf het aan mij.
‘Tot snel!’ zei hij. Opeens voelde ik zijn lippen op die van mij. Bijna vanzelf sloot ik mijn ogen. Veel te vroeg verdwenen zijn lippen weer. Ik opende mijn ogen om in de zijne te kijken. Maar voor mij zag ik niks anders dan de bioscoop. Met vlinders in mijn buik en een beetje teleurgesteld stapte ik op mijn motor en reed naar huis.


Toen ik thuis kwam, lag oma al op bed. Er liep nog te veel adrenaline door mijn lijf om al naar bed te gaan, dus liep ik naar buiten. Ik stak het vuur aan en ging op het bankje zitten. Ik deed mijn ogen dicht. Langzaam dwaalden mijn gedachten af naar Micheal.
‘Hij is wel erg leuk, hè?’ zei een vrouwelijke stem opeens.
‘Ja, heel erg,’ zei een andere stem.
‘Verwacht er maar niet te veel van, meisje. Waarschijnlijk zie je hem nooit meer,’ zei een boze stem.


Ik opende mijn ogen en keek de tuin rond, maar er was niemand. Wat waren die stemmen toch? Nog een keer controleerde ik of er echt niemand was. Eigenlijk lag de tuin er maar zielig bij. Overal groeide onkruid en de ruïnes van het vorige huis brokkelde langzaam af. De grafstenen van al mijn familieleden maakten het plaatje alleen nog maar enger. Opeens schoot er weer een herinnering voorbij…
__________________________________________
Whoeeesj dat was sneller dan verwacht :3
Njaa dat is alleen maar leuk, toch?? ^^
Ik vind het 2e plaatje zo schattig <3

Leuk ;D

leuk verhaal erg spannend

Yay, dank jullie wel ~<3

Whoeesj, hopenlijk vanavond nog een up. Ligt er een beetje aan hoe snel ik de laatste paar regels schrijf en foto's maak o:

Hoodstuk 8 ~ The days after..


Mijn moeder was ontroostbaar. Overdag huilde ze bij alles wat ze deed, niet dat dat veel was want ze lag meestal de hele dag gedeprimeerd op bed. ’s Avonds kon ik niet slapen omdat ze de hele nacht lag te huilen. Gelukkig was oma bij ons ingetrokken om voor mij en mama te zorgen. Al was mama degene die haar hulp het meest nodig was.


Drie dagen na de dood van mijn familieleden hoorde ik mijn oma en mama tegen elkaar schreeuwen toen ik de schoolbus uitstapte. Ik liep naar de veranda en luisterde hun ‘gesprek’ af.
‘Wij hebben het ook moeilijk, Penelope, maar je kan Cassie niet zo links laten liggen omdat jij je niet goed voelt,’ zei oma.
‘Jullie hebben het ook moeilijk?! Geloof je het zelf?! Cassie gaat net zo vrolijk als altijd naar school en jij lijkt er ook niks om te geven dat Melanie dood is!’ schreeuwde mama terug. Er was een lange stilte.
‘Dat dacht ik al!’ zei mama boos.
‘Nee, Penelope, ik vind het heel erg dat ze er niet meer is. Maar ik heb het al geaccepteerd, nu jij nog,’ zei oma kalm.
‘Ga toch weg met je accepteren! Er valt niks te accepteren!’ schreeuwde mama en stampte boos door het huis. Ik schrok toen de voordeur ineens openzwaaide. Mijn huilende mama keek me voor een paar seconde boos aan en stampte toen verder.


Voorzichtig liep ik het huis in en hing mijn jas op de kapstok. Ik hoorde de snikken van mijn oma uit de woonkamer komen. Ik haalde mijn huiswerk uit mijn rugzak en sloop naar mijn kamer. Ik pakte mijn mp3-speler van mijn nachtkastje en begon aan mijn opdrachten. De muziek maakte me vrolijk. Het liet me voor even alles vergeten wat er om me heen gebeurde. Zachtjes wiegde ik mee met het ritme.
Opeens hoorde ik een raar geluid. Het bleef zich maar herhalen. Ik dacht dat het aan mijn mp3-speler lag, dus ik zette hem uit. Terwijl hij weer opnieuw opstartte, hoorde ik het geluid weer. Ik trok de oortjes uit mijn oren en liep naar het raam. Daar zag ik mijn moeder boos met een schep in de grond slaan. Zonder na te denken rende ik naar buiten, naar mama, om te vragen wat ze aan het doen was.


Ik hoorde mijn moeder schreeuwen. Ik schrok en begon nog sneller te rennen.
‘Mama, mama! Wat ben je aan het doen!’ schreeuwde ik over haar schelle stem heen. Even stopte al haar bewegingen en keek ze me levenloos aan. Ineens zakte ze door haar knieën en begon te huilen. Ik rende naar haar toe.
‘Ik kan het niet meer, Cassie. Ik kan het niet meer aan. Alles wordt langzaam van me afgepakt, en ik kan er gewoon… niks aan doen.’ Ik sloeg mijn armen om haar heen en aaide over haar hoofd.


Ik werd wakker met tranen in mijn ogen. Ik weet nog dat ik ’s avonds huilend in mijn bed had gelegen omdat mijn moeder boos op me was. Toen oma kwam kijken of ik al sliep, vertelde ze me dat mijn moeder het even moeilijk had en dat ze snel weer de oude zou zijn. En ik geloofde haar helemaal.
Ik ging rechtop zitten en strekte me goed uit. Alles deed pijn, misschien was het toch niet zo’n goed idee geweest om op dat houten bankje in slaap te vallen. Ik veegde mijn tranen met de mouw van mijn shirt uit mijn ogen. Ik stond op het punt om naar binnen te lopen, toen ik iemand mijn naam hoorde roepen. Ik draaide me om en zag Micheal achter het hek staan.


‘Wat doe jij hier zo vroeg?’ riep ik naar hem.
‘Wat bedoel je vroeg? Het is al twee uur ’s middags,’ riep hij terug. Verbaasd trok ik mijn mobiel uit mijn zak en controleerde de tijd. Het was inderdaad al twee uur! Ik moet echt lang geslapen hebben.
‘Wacht even! Ik kom er zo aan.’ Snel rende ik mijn huis in. Ik zei oma gedag terwijl ik langs rende en schoot de badkamer in. Slordig werkte ik mijn make-up bij en deed mijn haar goed. Opeens bedacht ik me: Wat doet Micheal hier? We zouden toch nog bellen? En hoe wist hij waar ik woonde? Volgens mij hadden we het daar helemaal niet over gehad. Een stuk minder enthousiast liep ik het huis uit, naar Micheal. Micheal die ineens alles van mij leek te weten.
______________________________
Yaay dit is een van de hoofdstukken waar ik trots op ben :3
Ik hoop dat je het leuwk vond ^^

Leuk verhaal. Ik wil meer zien!

Thank yew ~<3

Hoofdstuk 9 ~ Familiar voices


‘Hoi,’ zei Micheal vrolijk toen ik het hek achter me sluitte.
‘Hey,’ zei ik afwezig terug. Hij pakte mijn handen vast. Voorzichtig trok hij mij naar hem toe en boog zijn hoofd naar voren. Ik sloot mijn ogen en zoende hem met tegenzin terug.
‘Is er iets?’ vroeg hij terwijl hij me bezorgd aankeek met zijn grote donkere ogen. Ik schudde mijn hoofd en probeerde te lachen. Hij lachte terug.
‘Maar wat kom je hier doen?’ vroeg ik semi geïnteresseerd.
‘Oh, je weet wel,’ zei hij en krabde op zijn hoofd. Ik trok een vragend gezicht en wachtte geduldig op zijn antwoord.
‘Ik miste je.’ Hij gaf me een kus op mijn hoofd.


‘Wat een slijmbal,’ zei een vrouwelijke stem. Ik wilde de richting op kijken waar het geluid vandaan kwam, maar ik bedacht me dat het geen goed idee was aangezien Micheal nog steeds voor me stond.
‘Vind ik anders wel. Dat zijn nou juist de mannen waar je snel van af moet,’ zei een andere onbekende stem. Nee, nee, nee! Niet nu. Niet nu Micheal hier is. Wat moest ik doen? Ik kon moeilijk gillend wegrennen.
‘Cassie? Hallo, Cassie.’ Wild zwaaide Micheal met zijn hand voor mijn ogen. Ik knipperde een paar keer en keek hem verward aan.
‘Gaat het wel goed met je?’
‘Nee, ik denk dat ik maar weer naar binnen ga en even op de bank ga liggen,’ zei ik terwijl ik het hek weer opende.
‘Misschien is dat een goed idee. Dan ehm… bel ik je nog wel,’ zei hij teleurgesteld.
‘Bel maar, ja. Kom alsjeblieft de volgende keer niet weer zo onverwacht langs,’ zei ik lichtelijk geïrriteerd.
‘…Ja, is goed. Beterschap!’ Ik zwaaide nog even en liep naar binnen.


Ik liep meteen door naar mijn kamer, ik had geen zin om met oma te praten. Zachtjes deed ik de deur dicht en draaide hem op slot.
‘Dat heb je goed gedaan, meid.’ Ik schrok van de stem. Hij leek zo erg op die van mijn moeder.
‘Mam?’ vroeg ik met een brok in mijn keel. Met waterige ogen keek ik mijn donkere kamer rond.
‘Nee, dat was niet je moeder.’ Nog een bekende stem. Een stem die ik ook al heel lang niet meer had gehoord.
‘Wat…’ begon ik.
‘Wat doe je nou? Straks krijgen we problemen,’ zei weer een andere stem, maar deze was van een man.
‘Maar ze heeft het recht om het te weten!’
‘We moeten het eerst overleggen met…’
‘Wacht even, ehm wie jullie ook mogen zijn,’ onderbrak ik de twee stemmen. ‘Wat gebeurt er allemaal?’ Meteen vielen allebei de stemmen stil.


‘Cassie?’ Oma klopte op de deur. ‘Waarom is de deur op slot?’
‘Oh, gewoon,’ antwoordde ik kortaf, boos omdat ze mijn kans om er achter de komen wie de stemmen waren, had verpest.
‘Oké, dan. Ik ga even boodschappen doen. Tot zo.’
‘Doei,’ riep ik terug. Ik ging op mijn bed zitten en wachtte tot de stemmen weer zouden terugkeren. Ik wachtte en wachtte, maar het bleef stil in mijn kamer. Teleurgesteld ging ik liggen. Wat waren die stemmen toch? En waarom klonken sommige zo bekend? Wat als… Als… Nee, dat kon niet. Het konden nooit de stemmen van mijn oom en tante zijn. Mijn oom en tante die twaalf jaar geleden zijn overleden.
‘Maar wat als dat wel zo is…’ zei een andere, zangerige stem.
_______________________________________________
Yaay, het is toch nog gelukt om vandaag te uppen :3
Tips zijn altijd welkom ^^