Bedankt
Hier komt H2:
Vermoeid sleepte ze zichzelf naar de keuken. Ze pakte een kop en schoof die onder het koffiezetapparaat. Pruttelend en brommend kwam de bruine vloeistof eruit rollen.
Ze plantte haar achterste op een barkruk en dronk van haar koffie. Dat ze nu niet meer kon slapen was zeker. Dus wat kon je nog meer doen als je je ellendig voelt om 3 uur s'nachts. Juist, niks dus.
Plots schoot haar een idee te binnen. Ze rende naar de slaapkamer, graaide wat kleren en een paar schoenen bij elkaar en propte ze in een plastic tas.
Ze sloop de deur uit om niemand te wekken. 'Shit' fluisterde ze toen ze bij haar fiets was aangekomen. De sleutel zat er niet in. Snel rende ze terug, griste de sleutelbos van haar nachtkastje, liep terug en strak de sleutel in het slot.
Na veel gepruts had ze de fiets eindelijk in de lift gekregen en propte ze zichzelf ernaast. Ze drukt op het knopje van begane grond. Het ding kwam knetterend in beweging en ze gleed naar beneden. Een luide 'Ping!' klonk door het gebouw en de lift kwam tot stilstand, de deuren gingen op en Daniëlle trok haarzelf met fiets en al uit het veels te kleine hokje.
Ze stapte op de verroeste fiets en scheurde door Bridgeport. Ze meed de dansschool omdat ze niet weer langs de plek wou komen waar het ongeluk van haar vader was geweest. Er stond een koel briesje, wat ze erg aangenaam vond. Het was snikheet geweest in de lift en dan moest ze ook nog eens van de één na hoogste verdieping komen.
Na een reis van een kwartiertje kwam ze aan bij de oude stoffabriek. Het oude gebouw stond al jaren leeg omdat niemand zin had om het te verbouwen. Ze pakte haar plastic zak met kleren en schoenen uit de fietstas en gooide haar fiets in de struiken. Na nog eens goed rondgekeken te hebben, liep ze het oude krakende pand binnen.
Haar hakken lieten een hol getik achter terwijl ze door de grote ruimte liep. Het hout op de muren was aan het verrotten, er liepen muizen rond en er lagen plasjes water op de grond van de lekkende muren. Er leek geen einde aan te komen maar uiteindelijk was ze bij de trap.
Ze keek uit over de grote ruimte. Boven in de fabriek was het warm. Hier had ze in de loop der tijden spullen verzameld of oude spullen die er al stonden schoongemaakt en gerepareerd. Zo had ze haar eigen ultieme rust en dans plek gecreërd. Al haar dierbare spullen stonden hier en als ze hier was kon ze doen wat ze wou. het voelde als een tweede thuis.
Ze trok haar danskleren aan en zette de radio aan. Een rustgevend liedje klonk. Ze liet haar hand over de spiegel glijden. De spiegel was een beetje stoffig geworden omdat ze er sinds de dag dat haar vader stierf niet meer was geweest. ze draaide zich met haar rug naar de spiegel toe en strekte zich, ze greep de balk vast en bleef zo een tijdje staan.
Ze draaide weer om en strekte haar linkerbeen. Deed haar handen omhoog en bleef zo weer een tijdje staan. het werd benauwd in de kamer. Het zweet brak haar uit maar ze bleef staan. 'Kom op, Daniëlle' moedigde ze haarzelf aan. Uiteindelijk bezweek ze. Ze ging weer rechtop staan en drukte de ventilator aan. Het was intussen al weer vijf uur en de eerste zonneschijnen drongen naar binnen.
Ze ging op het bankje bij het raam zitten en leunde met haar hoofd in haar handen.
Life Sucks. Het dansen wou niet, ze was veels te stijf. Maar het was het enige wat ze kon doen. Ze kon niet naar haar moeder, die was naar haar zus toe voor 3 weken en ze had ook geen broers en zussen, nee. Ze was enig kind.
Weken verstreken, Daniëlle bleef oefenen. Ze had niets anders te doen. Ze werd steeds beter, maar wat had ze er nou aan? Ze had geen dansles meer en ook geen opleiding ofzo. Ze had gewoon helemaal niks.
Een spel van noten en klanken verspreidde zich door het gebouw. Noten vol met liefde, klanken vol verdriet. Ze speelde met haar hart. Dat was het enige dierbare wat ze nog had. Ze voelde zich ellendig, ellendiger dan ooit tevoren. Ze had minstens twee weken niemand gezien. Ze werd gek van de benauwde ruimte waar ze nu al weken oefende, voor niks.
Een kwartier verstreek, een halfuur, een uur. Pas toen merkte ze dat ze steeds het lievelingsliedje van haar vader speelde, keer op keer. Met een luide snik liet ze zich ineen zakken op de piano. een wirwar van klanken echode toen ze haar armen op de toetsen liet zakken.
Een jongen keek naar haar. Zij zat luid te snikken en had niets door. De jongen keek naar haar, hij had daar al een tijdje gestaan. hij had haar zien dansen, haar zien spelen en nu zag hij haar huilen. Niet wetend waarom. 'Waarom zo sip?' vroeg hij plotseling. Verschrikt stond Daniëlle op.
Ze stonden tegenover elkaar. De jongen was best gespierd en had bruin haar. Hij had vriendelijke blauwe ogen die haar nieuwsgierig aankeken. 'Hoe kom je hier?' vroeg ze. 'ik liep langs en hoorde een prachtig lied. toen ben ik gaan kijken. ik heb je al zien dansen en spelen en vreemd genoeg ook huilen marreee... je danst echt goed'. Daniëlle keek hem vreemd aan, was dat nou een compliment? 'Bedankt' zei ze, ze probeerde onverschillig te klinken. 'Ik dans ook' begon hij weer, 'Hmm' zei ze zogenaamd bedenkelijk. 'Geloof je me niet?' zei hij gniffelend 'dan zal ik het laten zien.'
Hij liep naar de radio en propte zij mobiel erin. Nu hij dichtbij was kon ze pas goed zien wat hij aanhad. Een slobbertrui, Spijkerbroek en gympen. Een tijdje lang zat hij op de knopjes van de radio te drukken toen er plots een salsa liedje klonk. Ze kende de salsa wel maar had haar er niet zo op gespecialiseerd. Hij blijkbaar wel want kort daarna drukte hij weer op de knopjes en klonk er weer een ander liedje, ook salsa. 'Dus... Salsa hé' zei ze. 'Yep, de allerbeste' antwoorde hij.
Met een ondeugend glimlachje kwam hij op haar af. 'Ik neem aan dat jij de salsa ook wel kent?' vroeg hij. 'Ja, tuurlijk maar...' 'mooizo!' onderbrak hij haar. Ze keek met een bedenkelijk gezicht naar hem. Hij liep heel zelfverzekerd maar toch ook weer heel ontspannen. Één ding was zeker, hij was niet verlegen.
Hij pakte haar hand en trok haar mee. Ze was van haar stuk gebracht maar herstelde zich snel weer. Ze concentreerde zich op de muziek en al snel begreep ze het. Ze strekte zich uit en leunde opzij. Ze stak haar hand uit en zo stonden ze. Al snel begon ze er plezier in te krijgen. Normaal zou ze nooit zomaar met een wildvreemde de salsa gaan dansen maar omdat ze zolang niemand had gezien had ze er echt behoefte aan. Ze ging helemaal op in de muziek. Hij kon echt goed dansen.
Het einde van het liedje naderde. Plots trok hij haar naar hem toe. Hij boog haar omlaag en bracht zijn gezicht vlak bij de hare. Hij keek haar aan met glinsterende ogen. Zij keek hem ook aan maar begreep zijn blik niet. Waarom keek hij háár zo aan?! Het liedje was uit maar hij hield haar nog steeds vast. Vreemd genoeg maakt ze geen bezwaar, iets diep in haar zei dat ze dat niet moest doen. Na een tijdje vond ze het echt vreemd worden. 'ehhmmm...' begon ze. 'Oja, Sorry' zei hij gauw. Hij begon een beetje te blozen. Gauw liet hij haar los.
Ze stonden weer tegenover elkaar. 'Ik heb me niet eens redelijk voorgesteld' zei hij 'Ik ben Tom, Tom de Jager'. 'Ik ben Daniëlle, Daniëlle Den Bos' Zei ze. 'Nou dannee... Het was zeer prettig om met u gedanst te hebben' zei Tom op zeer hoge toon. Ze moesten allebei lachen. Tom keek op zijn horloge. 'O, Shit. Ik bedoel ehmm... sorry ik moet gaan' Zei hij waarna hij snel zijn mobiel uit de radio pakte en wegliep.
Verbaasd keek ze hem na. Waar moest hij zo snel heen?! 'Ik zie je nog wel eens!' Riep hij. 'Doei!' riep ze hem na voordat hij in het trapgat verdween. Ze bleef nog steeds verbaasd achter. Zij moest ook maar eens gaan. Het werd al laat. Ze liep naar beneden, door de fabriek, naar buiten, viste
haar fiets uit de struikjes en reed naar huis.
Eenmaal thuis aangekomen plofte ze neer in een stoel en keek bedachtzaam voor haar uit. Ze moest steeds maar denken aan hoe Tom haar had aangekeken nadat ze hadden gedanst. Die glinstering in zijn ogen, hoorde dat bij de dans of was het iets anders?!
Pffff.... Lange update!!
Ik hoop dat jullie het leuk vinden
Reacties zijn welkom