Ik ben bezig met een meisje dat gepest word.
Daardoor anorexia krijgt, gaat roken etc.
Super zielig meisje dus. Ik weet nog niet hoe het afgaat lopen.
Ach, ik zie wel
V wow, dat is echt heel mooi geschreven
Laatst gewijzigd door marlinde op za 16 apr 2011, 20:51, 1 keer totaal gewijzigd.
'Huh.. is er iemand?' mijn stem galmde door de pïkzwarte ruimte. 'Suzie..' klonk er kreunend naast me, ik schrok. 'Daimy? Wat doe jij hier? Waar is Jason? En waar is Rose? En trouwens, wat doen we hier?!' fluisterde ik hijgend. De lucht was vochtig, drukkend: alsof het zomaar weg zou worden kunnen vliegen en dat we hier allemaal stikken. Daimy zuchtte diep en kreunde. 'Suzie..' klonk er zachtjes uit haar mond, 'denk maar niet dat we hier weg komen.. valse hoop.. allemaal valse hoop.. waarom moesten we dit doen?'
Ja, inderdaad.
Waarom moesten we dit doen.
Waarom moesten we met een groepje inbreken in de bank, om onze drügs te kopen en niet om te komen van depressie. Waarom denken we altijd om ons zelf, en niet om andere mensen..
onze staf.
Retourtje jeugdgevangenis, waar we ook al van alles uitspookten. We kwamen eruit, onze familie wou ons niet meer. We belandden in een leven van uitgaan, leugens, haat en dealen. Smeken om onderdak, tot we bij de verkeerde kwamen.
Nu.
'Wat is dit?!' een vertrouwde, altijd enthousiaste stem vanuit de hoek van de kamer kwam ons tegemoet. 'Jason?' zei Daimy hees, en ik hoorde hoe ze stilletjes naar de hoek kroop. 'We komen hier nooit meer weg,' snikte ze gesmoord, 'we moeten boeten, we gaan Saw naspelen..' 'Ach Daimy, dramaqueen,' zei Jason zachtjes en ik hoorde zachtjes de smak van een kus uit de hoek. Pijn, overal pijn, pijn, ondraaglijke pijn.. 'SLACHTOFFER 1 IS KLAAR!' hoorde ik brullen door de muren achter me. 'Rose? Huh.. is Rose hier niet?' Jason kroop door de kamer. 'Ze is er niet!' riep hij paniekerig, en op dat moment werd er een gigantische deur opengetrokken, verblindend licht vulde de helft van de kamer, en er werd een bleek meisje, met rood haar en sproetjes, naar binnen gegooid. 'Slachtoffer 2.. was dat ene Jay niet?' een gigantische man in de deur keek grinnikend de zaal rond. 'Ja, die moest ik hebben,' brulde hij en hij beende de zaal in. Jason zat in elkaar gekropen in een hoekje van angst, toen hij overeind werd gehesen en werd meegesleurd. Binnen een paar seconden ging de deur dicht, en mijn ogen moesten weer wennen aan het donker. Ik kroop snel naar Rose toe, en ging naast haar liggen. 'Rose.. ga niet dood,' snikte ik en begroef mijn hoofd in haar zachte haren. Ik voelde aan haar pols.
Niks, nog geen klopje.
Toen merkte ik dat haar hele lichaam stijf lag, en dat ze in een vreemde houding op de grond lag. Ik pakte haar hand, koud, kil, ruw.. vroeger, als we lachend hand in hand liepen door het park, was haar hand zacht en warm, dat lijkt niks op hoe haar hand nu is. Ik hoorde oorverdovend gekrijs door de dunne muren heen dringen, 'doe het niet, vergeef me, ik doe niks!' brulde Jason, hij huilde. Jason.. Jason Craimon, de knapste jongen van de school, omringd door meisjes: beste vriendinnen met ook dat ene knappe meisje, Suzie Johnson. Heh.. waarom denkt ze dit nou, ze is helemaal niet knap.. ze heeft alleen modellenwerk gedaan toen ze 13 was, ongeveer op die leeftijd. Ik was een voorbeeld voor meiden in het hele land, ik had wereldberoemd kunnen worden, actrice kunnen worden, professioneel model kunnen worden, de wereld afreizen, rijkdom, liefde, Oscars in de wacht slepen.. Ik ben geëindigd als een pröstituëe in nächtclubs in de stad, de meest liefhebbende. Nu waren ze in Amerika.. waar in Amerika? Zouden ze nog steeds in Washington D.C zijn? Nee, zal heus niet, daar zochten ze ons al.. worden we hier opgesloten omdat we illegaal bezig waren? Is dit de politie? Het leger? Ho, stop, Suzie, je draait nu door.
Daimy kroop naar me toe, en sloeg haar handen stevig om me heen. 'Waar we ook zijn, waar we ook gaan, ik blijf altijd bij jou,' fluisterde ze in mijn oor, 'mijn beste vriendin.. in de hemel zal ik nog bij je zijn, of in de hël, gaan we ons doodwerken voor de duivel,' haar zin eindigde in een giechel. Ik lachte, waarom? Daimy heeft altijd al zulke humor gehad: Op het punt dat we konden eindigen of diep in de shït zaten, haalde Daimy er humor bij. We waren twaalf, toen we samen stiekem snoepjes gingen stelen in de Candyshop. Boos dat de kassière was, en Daimy had droog gezegd: 'Sorry mevrouw, we waren vergeten weg te lopen..'
Fantastische jeugd, je was twaalf, ging naar de middelbare school, leerde je eigen ik kennen en creëerde je eigen wereldje. Dat heeft iedereen gedaan, met succes.
En nu waren we hier, we waren een soort nul, we hadden geen waarde. Weg ermee, bij het grof vuil. Net op dat moment dat ik wat wou zeggen, ging de deur weer open. Dat felle licht vulde de kamer half, en Jason werd naar binnen gesmeten. Bleek, lijkbleek. Kil. Zo zag hij eruit.. 'Dame, zo heet je toch?' zei de gigantische man in de deuropening. Ik keek verbaasd naar Daimy, en zij keek naar mij. Die trouwe, bruine ogen, een meisje waarop je kon bouwen, zonder dat ze vluchtte en dat je bouwwerk in elkaar zakte. Ze stond altijd voor je klaar, en nu had ik het gevoel dat ik voor altijd kwijt zou zijn. 'Nee, dat was het niet.. het was Demi, of Daimy.. dat zal het wel zijn..' lachte de man en hij maakte ons los uit onze greep, we wouden bij elkaar blijven. 'Meneer.. als we samen lijden.. laat ons samen gaan,' zei ik. Daimy knikte snikkend, en vloog weer me toe. Ik hield haar stevig vast, ik wou haar niet kwijt.
De man bulderde van het lachen en sleurde ons allebei mee de gang op. Witte muren, het leek wel een ziekenhuis.. ik huilde, hield de hand van Daimy stevig vast terwijl we verder werden gesleurd. De hoek om, zwarte muren.. kandelaars.. brandende kandelaars.. nog een hoek om. Jankend, krijsend.. we kwamen in een zwak verlichte kamer. Ik keek met grote ogen naar de enge man die in de hoek stond.. hij leek op Jigsaw.. moesten we onze armen eraf hakken? Op een weegschaal leggen, om te kijken hoeveel het weegt om naar het volgende level te kunnen? Afgemaakt?
'Hallo meiden,' grinnikte de man en hij schoof een tweede bed bij het eerste bed. 'Ga liggen,' beveel hij en ik zag allemaal verschillende potjes vloeistof en injectiespuiten staan.. dit word ons einde, dacht ik.
We gingen liggen, en hielden onze handen stevig vast. De kaarsen werden uit geblazen, en ruw werden onze kleren uitgetrokken. Ik gilde, maar mijn mond werd dichtgetape't. 'Lekker potje sëks.. daar houden onze prötistuëes toch van?' grinnikte een stem. Daar lagen we, huilend, hand in hand, näakt.. We werden overal betast. 'Jullie straf, je leven weggooien.. we geven jullie het laatste zetje,' zei weer een stem. Iets drong van onderen mijn lichaam binnen, ik begon me vies te voelen, ik wou dit helemaal niet! Waarom moest dit? Ik snoof, en rook een rare geur.. een soort geur, het leek wel lavendel.. sterke lavendel.. waarop je lekker kon slapen. Mijn ogen werden zwaar, en ze vielen dicht.
Uren later werden we wakker, en ik begon te hoesten. Het lukte niet: We zaten aan een soort infuus, slangetjes in onze neuzen en allemaal. Ik keek bang naar rechts, waar Daimy me bang aanstaarde. 'De finale,' de man liep de kamer binnen met 2 volle infuuszakken: er zat een kleurloze stof in, die aan ons infuuskarretje werd aangesloten. De tape werd ruw van onze lippen afgescheurd, het resultaat was dat onze monden bloedden en brandden als een gek, 'hou op.. hou op..' snikte Daimy gesmoord. 'Hou op..' zei ze nog een keer. De man liep langzaam naar onze infuuskarretjes en drukte op een knopje. Langzaam dreef het kleurloze vloeistofje omlaag in de slangetjes, ik pakte de hand van Daimy stevig vast. 'Waar we ook zijn, waar we ook gaan, onze vriendschap blijft bestaan,' fluisterde ik en Daimy glimlachte. 'Meneer, vergeet u niet om mijn moeder te bellen voor de begrafenis? Ze zal het niet zo leuk vinden als haar dochter zonder haar toestemming onder de grond verdwijnt,' glimlachte Daimy zachtjes naar de man, 'het telefoonnummer is een zes, vier vijf drie acht,' mompelde ze nog. Ik giechelde hees, en ik voelde mezelf slap worden. Met mijn allerlaatste spierkracht greep ik de hand van Daimy nog steviger beet, en Daimy deed hetzelfde. Ik keek haar opzij aan, en met moeite kreeg zij haar hoofd ook naar mij toegedraaid. Ze glimlachte stilletjes naar me, en ik deed mee. 'Ik hou van je, Daimy,' fluisterde ik, Daimy keek me strak aan. 'Ik hou ook van jou, roomsoesje,' giechelde ze, en haar gezicht bleef hangen in die veelbetekende lach. Ik kreeg tranen in mijn ogen, het was nu mijn tijd ook om te gaan. De man liep langs me, drukte op een knop en de vloeistof drong sneller mijn lichaam binnen. Toch, ook al had ik zo'n pijn, hield in de hand van Daimy stevig vast, die een beetje koud begon te worden. 'Ik.. kom.. eraan.. Daimy,' mompelde ik flink, '..wacht op me,' ik zuchtte diep en sloot mijn ogen. Alles werd donker om me heen. 'De finale is afgerond,' hoorde ik nog vanuit de verte, en met mijn allerlaatste hoopje zintuig voelde ik hoe mijn hand uit die van Daimy gleed.
Mijn handen zaten vast aan een paal, met boeien, of iets wat daar op moet lijken. Ik zag niet veel, ik had een blinddoek om, maar ik kon er aardig doorheen kijken. Het was een klein beetje verlicht, maar voor een groot deel donker. Vaag kon ik de contouren herkennen van mensen, mannen, en waarschijnlijk ook sterke mannen. Ik snapte niet wat ik hier deed, waarom ik vastgeketend was ,en waarom ik een stomme blinddoek op had. Waar ben ik überhaupt? Ik heb, zo ver ik weet, niets verkeerd gedaan. Nee toch? Ik heb niets gestolen, niet gespioneerd. Het is me nog steeds een raadsel wat ik hier door, en ik denk dat het nog hartstikke lang zou blijven.
Ik opende m’n mond om wat te zeggen, en meteen merkte ik dat ie aardig droog was. Ik schraapte m’n keel, wat een niet al te gezond geluid maakte. ‘Hallo’ kwam er schor uit mijn mond. Ik vraag me af of ze me hadden gehoord. ‘Hallo, is daar iemand’ Het bleef een lange tijd stil, maar na een tijdje leek iemand op te staan, en niet snel erna voelde ik iets keihards op mijn hoofd. Mijn schedel leek uit mijn hoofd te springen, en meteen begon mijn hoofd te bonken, keihard, ondragelijk hard. Ik probeerde de pijn te verminderen door mijn ogen dicht te doen, maar het hielp niet. Niet snel daarna voelde ik weer een keiharde klap op mijn hoofd. Langzaam werd het nog zwarter voor mijn ogen, ik begon niets meer te horen, te ruiken of te voelen. Ik werd steeds dichter de duisternis ingetrokken, de duisternis die me angstaanjagend aankeek…
---
dit vond ik nog even tussen mijn documentjes, het is alleen nog een proloog, hihi, ik moet nog verder schrijven
Ik ben bezig met een verhaal, het gaat over een meisje, Melissa Lyne. Ze word ernstig gepest, en besluit om af te vallen. Ze krijgt anorexia. Maar.. ook al word ze eng dun, het pesten stopt niet. Het word alleen maar erger.
Ze gaat roken en scheert haar hoofd kaal. Maar dat gebeurt pas aan het einde. Dit is de proloog: ( de tijd dat ze anorexia krijgt, & begint af te vallen )
Proloog
Ik stond op de weegschaal. 55, 8 gaf het ding aan. Ik walgde. Ik was echt te dik.
Mijn ouders hadden gelijk.Ik móést afvallen. Geen wonder dat ik geen vriendinnen had.
Ik was een monster. Een groot, eng monster.
Ik stapte snel van de weegschaal af. Een minuut later stak mijn moeder haar hoofd om de badkamerdeur.
“Schiet je op, we gaan zo eten”, zegt ze. Ik knikte snel.
Bah, als ik nu ga eten word ik nog dikker. En dat wou ik niet. Wat moest ik doen?
Weigeren kon niet, ik had net geknikt van ja.
Maar ik wou niet aankomen..
Spugen kon ik niet op commando . En ik had een afkeer van laxeerpillen.
Ook een vinger in me keel steken kon ik niet , het leek me eng.
Toen had ik daar een afkeer nog van ja.. de goede oude tijd.
V idd Bedankt, verbeter het meteen
Ben benieuwd Klinkt leuk.
Laatst gewijzigd door marlinde op ma 18 apr 2011, 15:31, 2 keer totaal gewijzigd.
oeh, ben benieuwd marlinde alleen een foutje, 2e zin: ZE moest afvallen ( ik neem aan dat het moet zijn ik )
Ik leunde tegen de lantaarnpaal. Ik keek op mijn mobiel en zag dat het pas half negen was. Sophia was hier pas om negen uur. Verveeld haalde ik een pakje sigaretten uit mijn broekzak. Ik twijfelde, maar steek hem toch aan.
Ik inhaleerde de rook, ontspanning.
Het licht van de lantaarnpaal ging uit, ik spitste mijn oren en keek bang om me heen.
het licht gaat weer aan. Ik zucht. Dan merk ik een gedaante op, een klein gedaante, het is een kind.
Ik boog door mijn knieën om haar naar beneden gerichte hoofd te bekijken. Haar zwarte haar hing in slierten voor haar gezicht. Ik gooide mijn sigaret op de grond en boog verder door mijn knieën.
Het meisje had grijze, ogen die emotieloos naar beneden keken.
Haar hoofd schoot omhoog en ze keek me aan. Ik deinsde naar achter en viel tegen een pallet aan.
Het licht van de lantaarnpaal ging weer uit en ik gilde.
Het licht ging weer aan, het meisje stond voor me. Ik raakte verlamd.
Ze boog voorover en fluisterde in mijn oor:'Ik zal je vergeven...'
Ze greep naar mijn keel.
Zwart.
dit is de proloog van een oud verhaaltje
BTW inspiratie was zinooo's angst voor horrormeisjes
And the one unmarked by her touch,
will walk her heart forever.
His love will free her from the devil´s name
The chains will break, her flame will rise
And heaven will fall.
Een profetie, voor een verhaal waar ik en een vriendin mee bezig zijn ..
Every time I saw you, I thought that it doesn’t matter that you are different.
When I see you now, I think that it does matter that you are different.
The years, days,weeks, months . I think the time goes to fast, too fast to be different.
I don’t know what I must do now, sometimes I think, I must see you, see how it is with you, other times I think that you are the thing in my live that must go, go, end never see again. But I think too, that it’s hard to say goodbye at you, forever...
I think the different thing between us, get us out each other. A line, that goes farther out each other.
dit vond ik ergens tussen mijn documenten..
(het zal wel slecht engels zijn, dus verbeter maar ..)
Ik dacht even dat ik in een vekreerd topic was, toen ik die Engelse woorden hoorde
Ik ben wéér bezig met een verhaal, nu met me beste vriendin en ikzelf ( natuurlijk).
Omstebeurt een regel of 20 per e-mail. Ik heb de proloog even in elkaar geflanst
Proloog
Ik keek naar het in het licht schitterende mesje.
Het had iets angstaanjagends, en tegelijk iets vertrouwds. Ik bracht het mesje
met enige aarzeling naar me lichaam.
Ik stopte vlak voor me arm. Wil ik dit wel? Nu kan ik nog terug. Als ik het doe, niet meer.
'Kom San, je bent toch geen mietje, zoals ze zeggen?' fluisterde ik tegen mezelf. De stem van iemand anders leek het wel.
Ik keek naar de spiegel vlak voor me neus. In de hoop daar een antwoord te vinden, in die reusachtige, zelfverzekerde spiegel.
Aarzelend schudde mijn spiegelbeeld van nee. Ik was geen mietje, vond ze. Ik glimlachte zwakjes.
Ik zette het mesje tegen me arm. Een rilling trok over me rug. Staal tegen vlees. En bloed.
Het leek alsof ik door de ogen van iemand anders toekijk, terwijl ik langzaam in me arm snij.
Als ik bloedspetters in de wasbak zie glijden, keer ik weer terug in me eigen lichaam.
Een beetje verbaasd over mezelf kijk ik naar me arm, en dan weer naar het kleine beetje bloed in
de wasbak.
Ik bekijk me arm, nog altijd verbaasd. Het is een klein, maar goed zichtbaar sneetje.
Ik doorzocht met me ogen de badkamer. Waar zijn de pleisters als je ze nodig hebt?
Aha, daar lagen dus die pleisters. Langzaam, met me andere arm de besneden arm ondersteunend,
loop ik er naar toe. Ik plakte hem voorzichtig op me arm.
Ik zou zeggen dat ik gevallen was. Ik had nooit gedacht dat het zo makkelijk zou zijn.
________________________________________________________________________________________
Het gaat dus over een meisje dat erg gepest ( het lijkt dus best op dat andere verhaal) waarschijnlijk word, en dan zichzelf gaat snijden etc. ik vind het alleen jammer dat ik helemaal niks van mensen die zichzelf snijden weet
Denk ook niet dat je er snel achterkomt, maar ja. Ik probeer hetmezelf zo goed mogelijk in te beelden
^
Doe ik ook niet Er zijn genoeg mensen die ooit tegen me gezegd hebben : "ik ga mezelf snijden".
Vaak ook nog de grootste watjes bij mij in de buurt. Komt dus niks van .
Wauw ik ben benieuwd!
Zelf schrijf ik echt al heeel lang verhalen, al sinds dat ik jong ben (die gingen meestal over een geheime club ofzo. )
Ik ben nu bezig met een verhaal over mij en mijn vriendinnen. Alleen heb ik de namen een beetje verandert. Zo heet ik dus Nina ipv Nona, Esther heet Heather. Etc. Etc. En situaties bedacht die er niet waren geweest, maar de karakters enzo wel gelaten.. Als ie klaar is laat ik het mijn vriendinnen lezen
Sorry voor bump, maar anders moet ik weer een nieuw topic maken, en dat is nogal onnodig.
Ik schrijf dus verhalen, maar ik ben al bijna bij het tweede hoofdstuk (1 is ongv. 7 word blz)
Het begint vrij rustig. Maar hebben jullie tips om het in ieder geval bij het laatste hoofdstuk echt eng te maken?
Bvb taalgebruik ofzo. En om de spanning wat op te bouwen?
Nee, ik ben geen nieuweling met zulke verhalen-ook al lijkt het er enorm op- maar ik ben steeds bezig om mezelf te verbeteren
Ook moet ik straks verhalen gaan schrijven voor een of andere jeugdredactie.
Daar zou het ook handig voor ziin
Sorry voor de bump, maar ik wilde dit stuk toch even posten. Het is nog wat saai, maar het is het eerste alinea van mijn nieuwe verhaal.. En eigenlijk wilde ik weten of het goed is.. Het is eigenlijk net zoiets als Happy Halloween, dus ook dat het uit vrij veel personen is geschreven.
_______________________________
Proloog:
De avond was gevallen. Kleurige lampionnen lichtten overal op, en het was druk op straat. Overal liepen mensen in kostuum, van kleine kinderen die als bijtjes langs de deuren gingen voor snoep, tot tieners die in de engste en bloederigste kostuums rondliepen. Maar niet iedereen verheugde zich op deze avond.
1e stuk:
Dawn zat alleen op haar kamer, verdiept in een oud en dik boek. Toen klopte er iemand op de deur. ‘kom maar’ mompelde ze. Summer, haar jongere zus, kwam de kamer binnenstormen. Ze had zich gehuld in een zwart kort jurkje, zo’n jurkje waarvan je ouders voor de drempel ging liggen om te voorkomen dat je naar buiten ging, en haar lange haren hingen los tot aan haar heupen. In haar mond had ze een stel neppe vampiertanden, en het was duidelijk dat ze zichzelf witter had gemaakt met make-up. In geen enkel opzicht leek Summer op haar zus. Zowel hun karakters, als hun uiterlijk. Waar Dawn het liefst de hele dag alleen op haar kamer zat, kon Summer geen genoeg krijgen van aandacht. Summer had lange blonde haren, met bijpassende blauwe ogen, die voor de verandering rood waren. Dawn had ook vrij lange haren, maar ze waren zwart, en ze droeg ze vaak in een staart. Haar ogen hadden een vreemde grijze kleur, en haar huid was bleek. Nu trok Summer een van haar perfect gepileerde wenkbrauwen op en vroeg: ‘Zeg, halloo! Ik zei toch dat je je alvast moest omkleden, maar nee, maar mevrouw Ik-Ga-Niet-Naar-Dat-Feestje moet weer moeilijk doen. Ze gritste het boek, dat protesterend kraakte, uit Dawn’s handen en sleurde haar aan haar arm mee. En nog geen halfuur later stond Dawn in een al even kort jurkje, met de fake vampiertanden en de rode lenzen in. Summer bekeek haar jaloers. ‘Je hebt echt geluk dat je van jezelf zo bleek bent, ik ben met mezelf anderhalfuur bezig geweest, en nog steeds ben jij bleker’. Ze herstelde zich en deed haar jurkje nog perfecter dan hij al zat. Toen liepen ze samen de deur uit.
Duss.. ik wilde gewoon even weten of iemand tips heeft enzoo.. Er staan nog wat fouten in, dat weet ik, maar dat moet ik nog een keer nakijken..
Oeeh het klinkt al leuk :3 Je schrijft ook heel fijn ^^
Maar een tip: Als mensen praten, moet je eigenlijk een 'enter' maken, dat lees makkelijker :3 En je moet ook niet vergeten om aan het einde van de zin een komma te zetten als er 'zei ze' ofzo achter aan komt en anders een punt ^^
Maar ik zou heel graag meer willen lezen ^^
-------------
Ik schrijf ook veel. Een van mijn verhalen is al 43 Word pagina's lang.
Soms zie je gelukkige mensen, zij maken jou gelukkig. Soms zie je verdrietige mensen, zij maken jou verdrietig. Soms zijn mensen heel aardig tegen je, jij bent dan ook aardig tegen hen. Soms zijn mensen boos op je, jij bent boos op hen. Soms zeggen mensen dat hun wereld vergaat, jij weet dan niet wat je moet zeggen. Zij barsten in tranen uit, jij kan proberen om met die persoon mee te leven. Als jij die persoon was die daar stond te huilen, had je graag een knuffel of geruststellende woorden gehad. Toen mij dat overkwam, was er niemand om me te troosten of te knuffelen. Niemand die wist hoe het was, die het zich kon voorstellen. Helemaal niemand.
Het gebeurde 6 jaar geleden. Ik herinner me het nog heel goed.
Dit is het begin van het proloog, maar die is een beetje lang om hier te posten o:
)
dit is de proloog van een oud verhaaltje 
..
