Ik zat nog steeds vast, de vrede bewakers waren een beetje ingedommeld en er was een helft aan het eten. Ik kijk hoe laat het was, bijna 6 uur. Om half 7 ging de andere partij eten, dan letten ze 1 min niet op. Op dat moment dat ik dit aan het uitstippelen was, hoorde ik geblaf. Het zal wel weer in mijn hoofd zijn, dacht ik. Totdat 1 van de vredebewakers zei:
"he! wat doet die hond hier!?"
Een andere zei:
"die is van mij, ik vond hem een jaar geleden!"
waarop die eerste weer zei:
"laat hem dan thuis inplaats van hier!"
de 2e zei hierop:
"he, kijk de gek wordt rustig met die hond in de buurt we laten die hond hier"
De rest knikte instemmend

Ik keek om, die hond was mijn hond!
De wissel van de wacht kwam, ik schreef snel een briefje.
Lieve Heath en Chloe,

Ik zit vast op een plek, met 5 vredebewakers steeds, help me.
Deze hond weet waar ik ben en zal jullie hier brengen.

Veel liefs,

Jerrel

Ik maakte het briefje vast aan de halsband van de hond, ik zocht in mijn zakken, ik vond wat haar van Chloe, had ik dat? blijkbaar wel.
Ik hield het plukje bij de snuit van de neus en zei:
"kom op jongen, zoek Chloe"
En daar ging de hond op zoek naar Chloe en Heath.

-Jerrel-
elite

De avondzon drong door de kleine bloemblaadjes van de rozenstruik door waar we achter verborgen zaten.
"Kom op" mokte Chloé op een zagend toontje en ze trok aan mijn arm "Geen sprake van" zwoer ik plechtig en krulde mijn lippen tot een zelfgenoegzame glimlach. "Waarom niet, ik heb het toch van mij verteld" ik fronste, "Waarom wil je nou persé weten hoeveel vriendinnetjes ik heb gehad voor jouw en wie e waren?". Ze haalde haar schouders op, "Ik moet mijn concurrentie toch kennen" ik rolde met mijn ogen en snoerde Chloés gegiechel met een vluchtige zoen. "Mijn antwoord blijft nee". Net toen ze een repliek wou dienen hoorden we geritsel in de struiken. Chloé slaakte een gedempte kreet toen een woeste hond met voorpoten vooruit me recht tegen het natte mos. Met enige moeite sprong ik overeind en deinsde achteruit.
Ik voelde hoe Chloés handen zich rond mijn arm spanden. Ze had kennelijk een grote vrees voor het beest.
Net toen we ons uit de voeten wilden maken zag ik iets wit tussen de goudbruine vacht. Gauw trok ik het papiertje vanuit zijn halsband en vouwde het open maar liet het dadelijk vallen toen ik het tekstje gelezen had. Dit kon toch niet waar zijn...

- Heath Byrle (k) -

In de kantine had ik niemand gevonden. Ik voelde me een beetje vriendloos. Naast Lorna kende ik eigenlijk helemaal niemand hier. Ik had ook niet echt een vriend. Achja, als ik Lorna maar heb.

Even later kom ik terug uit de douche, ik was mijn kleding vergeten mee te nemen, dus ik liep in een boxer de woonkamer door. Een paar meisjes die vroeger Bianca's aanhangsel waren beginnen te giechelen.
'Dylan!' roept er eentje en giechelt overdreven. Ze zwaait. Ik zwaai terug en meteen beginnen ze allemaal te giechelen. Ik rol met mijn ogen en duw mijn deur open en laat me vallen op het bed. Heerlijk kingsize bed, heerlijk zacht. Ik denk aan Lorna, waarmee ik zoveel nachten heb doorgebracht. Wat zou ze aan het doen zijn? Ik sta op, loop naar mijn bureau en pak mijn mobieltje.
Ik houd van je. x Dylan
Na een paar minuten krijg ik er eentje terug.
Je bent een schatje, weet je dat? xxx L.
Ik glimlach en drop mijn telefoon ergens tussen een paar kussens. Wat zal ik gaan doen? Opeens hoor ik een ringtone en zie dat mijn mobieltje oplicht. Ik pak hem op en neem het aan.
'Hallo?'
'Dylan...'
De zware mannenstem laat me schrikken.
'Hallo? Wie is dit?'
'Je bent een Elite.'
Dat is het enigste wat er wordt gezegt en dan hoor ik gepiep. Er is opgehangen.
W.t.f. is dit? Weet er iemand van mij en Lorna? Ik kijk of ik het nummer kan terug bellen, maar het is geheimnummer... Vreemd...

-Dylan, Elite.

Verveeld frommel ik aan een bladzijde van 'haar naam was Sarah'. Een boek dat ik al minstens tien keer heb gelezen maar ik kreeg het van mijn moeder. Nadat ze was gestorven. Het was eigenlijk een cadeautje van mijn tante voor haar. Want dat zou ze nog krijgen. Maar nu ging het rechtstreeks door naar haar dochter, ik. Ik wacht op antwoord van Dylan. Maar dat krijg ik niet.
Wist je dat al? Ik hou ook van jou hoor. XxxMy.
Ik werp mijn mobiel naast mijn matras en sla het boek dicht. Lezen heeft geen zin. Ik knip het lampje uit en staar naar het doek van mijn tent. Ik wil zo graag naar Dylan. Bij hem slapen, in zijn armen liggen. Nog steeds haat ik deze rot school. Iedereen die vermoord wordt. Ik haat het gewoon. Alles. Behalve Dylan, Wade, Avalon en Chloé. Nog steeds niks van Chloé. En Heath. Want dat is de vriend van Chloé. "Chloé en Dylan.. Antwoord alsjeblieft", fluister ik en ik val in slaap.

'Lorna, kerkrat.
Trustuuh.

Ik zit onder mijn lievelingsboom. De takken werpen donkere schaduwen over mijn gezicht. Mijn ogen zijn gesloten, mijn iPodoortjes in mijn oren gestopt. Genietend van de hardrockmuziek woel ik met mijn handen door het gras. Tot ik plotseling een hand op mijn schouder voel.
"Ray," giechel ik. Wat lief van hem. Hij weet natuurlijk dat ik hier altijd zit. Ik leg mijn hand erop, maar voel dan dat dit niet de hand van Ray is, die voelt veel zachter. Deze heeft koude vingertoppen met afgekloven nagels en knokige vingers. Tim. Mijn ogen schieten open. Wat doet hij hier? Wat wil hij van me? Was hij niet al lang weg ofzo? Ik schud zijn hand van me af, maar dan glijdt die naar mijn heup. Een arm sluit zich om mijn nek.
"Laat. Me. Met. Rust." breng ik uit. Grinnikend wordt er aan mijn broeksriem gepeuterd. Nu gaat hij echt te ver. Mijn vuist zwaait naar achteren, recht tegen zijn wang.
"Hoorde je me niet? Laat me met rust!"
"Auw! K*twijf!" mijn handen worden door een sterke hand bijeengehouden en achter me op de grond gedrukt. Mijn broeksriem is opengesprongen en er wordt aan mijn shirt getrokken. Er ontstaan schrammen op mijn buik door zijn woeste klauwen.
"Ga weg!" gil ik, nu nog harder.

-*- Avalon -*- KR -*-

ik zat rutig in mijn tent en hoorde gegil door de muziek van me ipod heen , ''wat is er nu weer aan de hand '' dacht ik bij mezelf
ik keek even buiten ik keek naar rechts niks , daar was het gewoon rustig.
ik keek naar links mijn ogen schooten open en ik rende er met een sprint erheen ''avalonn!'' schreeuwde ik , tim mishandelde haar , ik beukte hem van Avalon af en kwam in een vechtpartij met Tim , het ging er hevig aan toe, er kwamen mensen om ons heen staan ik zag niet wie het waren ik hoorde aleen Avolons gehuil..


ray note-
(K)

Ik zit tegenover Avalon en Ray in Avalon's tent. Gister avond lag ik in bed en hoorde alleen maar gegil. Een meisje die om hulp riep. Ze riep ook een naam: "Tim! Tim, laat me los!", gilde ze. Daarna kwam er ook een jongen bij volgens mij met volle vaart tegen Tim inbeukte. Dat het Avalon was wist ik wel. Ik was geen vechter maar ik wist wat ik kon doen. Ik trok een pet over mijn hoofd en een blauwe blouse aan met een spijkerbroek. Tussen de zoveel tenten lag een EHBO-koffer. Ik liep als een stoere kerel met een EHBO-koffer op het gevecht af. Ik verzamelde al mijn moed en begon als een ruige vent te schreeuwen: "HOU ONMIDDELLIJK OP! OF IK HAAL MÉÉR VREDEBEWAKERS!", ik stapte met woeste stappen op het gevecht af en Tim en Ray keken me geschrokken aan. Avalon zag me en begon te grinniken. Ze had door dat ik het was. Tim en Ray blijkbaar niet want Tim zette het op een lopen en Ray keek als een klein bang hertje. Toen Tim uit het zicht was deed ik mijn pet af en opgelucht keken alle mensen die er stonden me aan. "Avalon, naar je tent. Ray, kun jij haar dragen?", vroeg ik.

'Lorna, kerkrat.

Samen met Heath liep ik achter het beest aan. We hadden besloten om gister avond een plan te maken en dan 's ochtends vroeg te vertrekken. We liepen door de uitgestorven hallen. Ik vond de hond echt dood eng. Geen idee waarom maar ik had gewoon een hondenfobie. Dus hield ik me goed vast aan Heath.
"je vind hem eng hè," grinnikte hij.
"is het te merken?"
"nee joh, je knijpt alleen mijn arm helemaal fijn en je loopt meer achter me dan naast me. Oh, en je hebt nog maar twee keer gegild toen hij je aan keek. En niet te vergeten dat..."
"oké ik snap het," onderbrak ik hem lachend en ik gaf hem een stomp. Hij sloeg zijn armen om me heen. Plots bleef de hond staan, midden in de gang en keek ons waarschuwend aan. Toen hoorden we voetstappen en we renden snel een willekeurige deur binnen. Ik bestudeerde de kamer eens. Er waren vooral heel veel boeken. Ik slaakte een gil toen ik een rij organen in potten zag.
"ssjtt!" fluisterde Heath

Chloe
ELite

Ik zat in de kantine. Ik kon niets eten, en ook niets drinken.
Ik voelde me eenzaam. Ik had niemand meer.
Victoria, Samantha... Allebei dood.
Hartstikke dood...
Wie had ik nu nog?

Wade (elite)

Rustig liep ik door de kantine. Ik stond eventjes in de rij voor wat eten en liep toen weg. Niemand die ik kende... Maar daar zag ik Wade zitten. Ik kende hem maar heel vaag... Hij zat alleen, natuurlijk... Zou ik bij hem gaan zitten? Maar wat als hij daar geen zin in heeft, nu Samantha... Achja, wat boeit het ook. Ik ben naast hem gaan zitten.
'Hoi, Wade.' zei ik
Hij mompelde wat.
Na een tijdje keek hij me aan.
'Ik voel me echt niet goed weetje.'
Ik knik begrijpend. Ik denk dat ik weet wat hij voelt.
'Heb jij toevallig iets sterks ergens?' Hij keek me met betraande ogen aan.
Vroeger was hij die stoere rugbyspeler, en kijk wat er nu van hem over is.
'Kom...' was het enigste wat ik zei.

Dus nu zitten we samen in de woonkamer. Wade had een paar whiskeys gedronken. Hij lag over een lange loungebank heen. Hij vertelde alleen maar over Samantha en Victoria. Hoe erg hij ze mistte. Maar ik vond het niet erg, ik begreep hem. Dus luisterde ik alleen maar. We hadden de lessen geskipt. Ik had er ook niet zo veel zin in. Nu was Wade aan het slapen, en ik staar naar het plafond. Lorna! Shit, ik moest haar nog smsen. Ze zal vast ongerust zijn nu ik niet terug heb gesmst. Ik haal het mobieltje uit mijn broekzak en begin snel te typen op het touch-screen.
Jij bent de mooiste en liefste, weet je dat al? Ik ben in het penthouse. Had geen zin in de lessen... Alles goed met jou verder? Kus, Dylan
Ik druk op verzend. Dan hoor ik Wade zachtjes kreunen.
'Gaat het, bro?' vraag ik.
'Mhmhm.' Wade maakt een soort van 'ja' geluidje.

-Dylan, Elite.

Ik kon zweren dat mijn onderarm geen bloed meer had, Chloé spande hem namelijk af met haar tere handjes.
"Rustig Chloé" fluisterde ik zachtjes in haar oor en drukte haar hoofd tegen mijn borstkas waar ze haar gesnik kon smoren. Mijn onderzoekende blik gleed door het lokaal, het leek me een soort laboratoria. Nog net zag ik een goudbruine staart in het duister verdwijnen. We versnelde onze pas en volgden, met tastende hand, het geluid van de hond. Met een doffe bonk stootte ik mijn hoofd tegen een deur. "Auw" kreunde ik zachtjes.
"Gaat het ?" vroeg Chloé van achter me, ik knikte en besefte dan dat ze me natuurlijk niet kon zien knikken.
onder mijn voeten hoorde ik de hond met zijn nagels over de houten deur schrapen, ik slikte, wat zou zich hierachter bevinden ...

- Heath Byrle (k) -

Ik zit wat suf in mijn bord te prikken. We eten bonen vandaag, maar ze zijn zo hard dat als ik ze op mijn vork wil prikken ze telkens wegglibberen.
"Zal ik een lepel voor je halen?" vraagt Ray bezorgd. Ik schud mijn hoofd. Wat een schatje is hij toch.
Sinds gisteravond heb ik helemaal niets gezegd.
Hij en lorna waren er toen nog maar net op tijd bij. Het scheelde maar een haartje. Ik stond alleen nog in mijn onderbroek toen Ray op kwam draven en Tim een dreun verkocht. Ik heb toen gauw mijn shirt aangetrokken, maar die was al snel bebloed door de sneeën die Tim in mijn huid heeft aangebracht. En toen kwam Lorna met haar geniale "act". Geen wonder dat Ray en Tim haar geloofden.
Ray is sindsdien zo bezorgd en nog liever dan anders.
Ik word uit mijn gedachten ontwaakt door een holle bonk op de tafel. Voor me staat een glas met een klein barstje erin, gevuld met sap.
"Drink maar."
Ik neem een paar slokken en zet het glas weer neer. Dan sluiten Ray's armen om me heen.
"k zal bij je blijven."

-*- Avalon -*- KR -*-

Gelukkig. Er was niks ergs met Dylan. En met Avalon gaat het ook een stuk beter. Ik pak mijn kleine rugzak op en loop de bijna lege kantine uit. Uit de keuken klinkt gerommel. Ze zijn vast aan het afwassen daar. Ik strompel moeizaam door de gangen. Gister heb ik bijna niet geslapen. Mijn benen begeven het en ik zak op de grond. Ik schuif mezelf naar de muur toe en sluit mijn ogen. Alles om me heen vervaagt en al snel lig ik op de schoolgang te slapen.

"Hey, meissie. Niet hier gaan zitten tukken hoor!", zegt een onbekende stem tegen me. Geschrokken open ik mijn ogen en kijk in de ogen van een onbekende. Het is..*

'Lorna, kerkrat.
* Wie-o-wie?

''Bedankt voor je hulp.'' bedank ik Dylan.
''Ik moet wel gaan nu... Ik moet even rustig kunnen nadenken enzo...''
Dylan knikt instemmend, en versuft ik loop weg, naar mijn kamer.

Wade (elite)

Er opent weer een stemronde! Wie heeft Samantha volgens jou vermoord?
Stemmen kan nog tot donderdag 7 april 21.oo uur. Dat lijkt me wel tijd genoeg. Heb je niet gestemd, dan heb je pech: Die stem gaat dan naar jezelf.

Een hoge gil "Jerrel" met wijde passen snelt Chloé zich naar het bet waar mijn broer op vastgeketend zit.
Ik wilde haar nog tegen houden, misschien was het een val, maar ik was te laat. Snikkend wierp ze zich om het halfnaakte lichaam van Jerrel en snikte. Rustig beende ik hen bij en boog me ook over hem. Zijn ogen waren bloeddoorlopen en zijn wangen ingevallen. "Wat is er gebeurt" prevel ik zacht. Chloé stopt met snikken en springt overeind. "Is het dan niet duidelijk" haar woedende gekrijs ketst fel af tegen de betegelde muren.
Ik zucht en slaag mijn arm over haar heen maar ze schudt me van zich af. "Het is mijn vader," ze hijgde zwaar en fluisterde opnieuw "Het komt door ons". Mijn adem stokte in mijn keel, zat het werkelijk zo, lag het aan ons dat hij hier vastgebonden op een bed lag met wat kennelijk striemen van een zweep in zijn zij waren.
Tranen prikten in mijn ogen "Nee ..." plots hoorde ik voetstappen en ik rilde, we moesten hier snel weg.
Door de haast deden we extra lang om de leren banden rond Jerrels polsen los te maken, die onder het bloed zaten. De voetstappen klonken steeds luider, we renden naar de deur en ik zwoer dat ik nog een glimp kon opvangen van een been toen ik de deur achter me sloot. "Weg ..." was het eerste dat ik Jerrel hoorde zeggen en hij sloot zijn handen rond mijn arm om me mee naar de uitgang te sleuren waar de verfrissende heldere vrijheid op hem lag te wachten.

- Heath Byrle (k) -

Mijn vingers glijden over de toetsen van de piano. Ik speel een liedje mee met mijn mp3. Aan het begin was het lastig maar inmiddels kan ik hem helemaal. Ik had vannacht weer een nachtmerrie. En de gedachte aan mijn familie komt ook steeds vaker terug. Waarom kan ik ze niet gewoon vergeten en achter me laten? Ik krijg ze nooit meer terug. Ze achtervolgen me in mijn gedachten. Waarom niet in het gewone leven? Hier, bij me. Of ergens anders. Dat iedereen in vrede leeft en ik op een andere plek Dylan leer kennen? Mijn leven zag er voor ik naar deze school ging heel somber uit. Het ging beter sinds ik Dylan kende, maar nu lijkt het wel weer slechter te gaan. Waarom? Waarom ik? Vraag ik mezelf af en ram op de toetsen van de piano. Een traan stroomt over mijn wang en ik wil gillen. Maar ik hou me in. Straks denken ze dat er iets is. Moet een woest gebaar sla ik de klep van de piano dicht en schuif de kruik onder de piano. Ik been het lokaal uit en smijt de deur met een klap dicht. Waarom ik?

'Lorna, kerkrat.

Ik zat nog steeds vast, maar Chloé en Heath waren gekomen toen er iemand binnenkwam, ik heb ze snel weg moeten halen. Die gene die binnen kwam liep om me heen, hij zag kleine druppeltjes op de kettingen, daar had Chloé zitten huilen. Hij merkte het duidelijk op want hij zei:
"zo zo, hoe komen die daar?"
"wat meneer?"
"die druppels..... heb je zitten huilen?"
Nee, Choé verlinken zal ik niet doen
"ja, meneer"
hij dacht na en zei:
"weet je, jongen volgens mij ben je helemaal niet zo gek als iedereen zegt"
"vind u dat?"
"ja jongen, maar ik moet je in de gaten houden, anders krijg ik problemen met me baas"
ik knikte, was er dan toch iemand die sympatiek voor me was?
Die gast voerde me wat eten en liep weer weg ik zei:
"Chloé, Heath kom maar maar weer en maak me los"

-Jerrel-
elite

Ik lig op m'n bed luisterend naar muziek. Had ik eigenlijk vrienden hier, behalve Chloe? Nee, die had ik niet.
Ik had Chloe lang niet gezien, en besloot om m'n oordoppen uit mijn oren te halen en op zoek te gaan naar Chloe.
Ik sta op en doe mijn schoenen aan. Ik doe even mijn haar goed en loop door de gangen heen, op zoek naar Chloe. Ik stop even bij haar deur en klop aan. Geen antwoord. Ik loop naar de kantine, misschien was ze daar wel?
Ik loop door de kantine heen, geen Chloe. Ik zucht diep en besluit om wat te gaan eten.
De kantinevrouw schept wat eten op mijn bord. Het zag er echt smerig uit en ik had echt geen zin om het op te eten.
Zal ik het weggooien? Nee, beter niet, ik moet van mijn anorexia afkomen, het MOET. Ik kijk even rond wie er allemaal in de kantine zit. Niemand die ik ken dus. Ik besluit om gewoon alleen aan een tafel te zitten.

~~~ Keira~~~

Elite

Samen met Heath rende ik naar Jerrels bed en trok de laatste gespen los. Gelukkig had die bewaker niets gezien. Wankel stond Jerrel op en ik en Heath hielpen hem naar buiten. We gingen snel over het schoolplein naar de elite. Inmiddels had ik Jerrel al weer los gelaten en mijn taak was nu om iedereen uit de buurt te houden. Maar we kwamen niemand tegen, dus dat scheelde. Snel loodsden we Jerrel mijn kamer binnen en lieten hem voorzichtig op bed zitten. Ik plofte naast hem neer.
"Missie geslaagd," zuchtte ik. Jerrel knikte en Heath glimlachte.
"Ik ga even voedsel voor je halen dat te vreten is," zei ik en ging naar de kantine. Er waren nog wat mensen. Snel ging ik naar binnen. Ik pakte een dienblad en gooide wat op het dienblad. Nu weer naar buiten. Ik zocht een tafeltje vlakbij de deur. Toen ik zeker wist dat niemand keek glipte ik naar buiten. Ik holde de gangen over en glipte de kamer weer in.
"Alsjeblieft," zei ik en gaf het aan Jerrel.

CHLOÉ
~elite~