Schreeuwend van de pijn hing ik daar aan de vlaggenstok, op 3 etages hoog, en aan mijn gebroken of verbrijzelde hand nog wel! Ik voelde de pijn toenemen en mijn greep verslappen. Het zweet brak me uit als ik naar beneden kijk, dat wordt mijn dood! Ik kijk omhoog, het balkon is vlak boven me, nog 4 meter. Dan glipt mijn hand weg maar net op tijd versterk ik mijn greep rond het ijzer. Mijn hand deed niet veel meer, ik had er weinig kracht in. De pijn was ondragelijk, ik beet op mijn tanden en ik beet op mijn lip. De tandafdrukken waren in mijn toch al kapotte lippen te zien, en scheurde ze alleen maar verder open. Vastberaden dat ik was, om Tiffany en mijn eigen leven te redden trok ik mezelf aan 1 hand omhoog. De pijn, die als 100 messteken door mijn hand scheurden deerde me niet. Ik móést omhoog. Ik kreeg mijn andere hand in bereik, nu hing ik aan twee handen en ik trok mezelf op de ijzeren vlaggenstok. Ik hield mijn evenwicht, tot er een windvlaag kwam. Ik keek omhoog en dacht eigenlijk niet na, mijn laatste optie, mijn laatste kans en mijn doel: Het balkon. Ik zette af, en terwijl de vlaggenstok onder mijn voeten afbreekt en naar beneden klettert hang ik aan het balkon. Er kon een glimlachje af. Ik trok mezelf met een laatste krachtinspanning op het balkon en keek naar mijn hand. Dat was niet goed.

Ik ging Tiffany's kamer binnen via de balkondeur en schrok van de ravage. Tiffany lag op de grond, geblinddoekt en vastgebonden.
"Tiff!" Riep ik bang en bezorgd tegelijk.
"Jacob!" Krijste ze. Tranen stroomde over haar wangen, ik bond de blinddoek af en keek in haar bloeddoorlopen ogen.
"Jacob! Je.. gaat.. het?" Snikte ze geschokt na het zien van mijn bebloedde gezicht.
"Ja ik ben hier, voor jou." Antwoordde ik zachtjes. Een korte kus, en daarna een open zwaaiende deur. Er kwam een jongen binnengestormd maar ik werkte hem snel en efficient naar buiten en deed de deur op slot. Tiffany duwde me op het bed en pakte een verbandtrommel.
"Mijn neus, en mijn hand." Bracht ik uit. Tiffany voelde voorzichtig aan mijn neus, maar ik schreeuwde van de pijn.
"Dit is niet goed schat." Zuchtte ze terwijl de de sneden en wonden op mijn gezicht verzorgde.

-=- Jacob Orchid -=-
KR

Ik werd wakker van een aanraking op mijn hals. Het was Lorna, ze gaf me een kus. Met een glimlach doe ik mijn ogen open.
'Goeiemorgen, Dylan.' zegt ze zachtjes.
'Ik had net een mooie droom.' ik leg mijn arm om haar en trek haar tegen me aan.
'Oja, over wie dan?' zegt ze met een glimlach.
'Over jou.' ik voel dat ik bloos.
'Hihi, vertel.'
'We hadden een klein schattig huisje, vlakbij een strand. Het was zondag, en harstikke mooi weer. Ik had jou net ondergespoten met de tuinslang. Toen kwam je me knuffelen terwijl je kleren nat waren. We waren... Gelukkig, denk ik.' Nu ik het zo zeg lijkt het nogal op gisteravond onder de douche. Lorna zucht zachtjes, niet geïrriteerd, maar van blijdschap.
'Dylan, ik houd van je.'
'Ik meer van jou.' Snel leg ik mijn vingers op haar mond, zodat ze niets meer kan zeggen. Ik bestempel haar lippen nog een keer met een kus, en wanneer ik haar los laat kruipt ze weer dicht tegen me aan, op mijn borst. Ik houd haar stevig vast.

-Dylan, Elite.

Ik word uit mijn droom ontwaakt door het irritante melodietje van de wekker op mijn mobiel. Half slapend zet ik het ding uit en wil me om draaien om vervolgens verder te slapen.
"Zo kom je te laat, slaapkoppie." Door de warme stem schrik ik meteen wakker. Mijn hoofd krijgt gelijk de kleur van een boei.
"Ray, wat doe jij hier? Hoe lang? En Sophia dan?" ik kan amper uit mijn woorden komen. Ongezien verberg ik het potje pillen onder mijn kussen.
"Ik heb hier een nachtje geslapen," zegt hij op rustige toon. "En ik hoef me geen zorgen te maken of Sophia jaloers wordt of niet. Ze is immers mijn vriendin niet."
Mijn mond zakt open van verbazing. Wat moet dat er idioot uitzien.
"Dus je wilt zeggen dat..."
"Ja. Ik heb mijn keus gemaakt." Ik voel zijn warme, zachte lippen op mijn voorhoofd.
Oke, nu is het tijd om door de grond te zakken, of dat er een rotsblok op me valt of iets dergelijks. God, verzin maar iets leuks.

-*- Avalon -*- KR

Zelfde nachtmerrie. Dit keer erger.
Zwetend schoot ik overeind. Ik keek rond en zag dat ik in mijn tent lag.
Dus nu was ik gedumpt door Max en Emily? Zuchtend trok ik een boek naar me toe.
Ik sloeg het open en ik viel terug in mijn nerdy rol.
Zacht wreef ik over mijn arm. Verveeld sloeg ik de bladzijde om.
Ik wou nu geen liefde meer. Woedend mepte ik het boek dicht. Nog kwader smeet ik het in de hoek van mijn tent. Ik liet mezelf op de grond vallen. Er rolden tranen over mijn wangen.
Mijn neef wou me niet. Mijn enige goede vriendin ook niet. "Natuurlijk Sophia. Je bent met een van de leraren naar bed gegaan en je kan maar een ding. Leren. En dan denk je ook nog de leukste jongen van de school zien te krijgen. Je bent gek." Fluisterde ik verwijtend tegen mezelf.

~*Sophia*~
KR

Ik schoot wakker en sloeg wild om me heen. " Chloé, nee ..." verduft keek ik om me heen. Ik zat niet in een zaal, niet in het duister. Achter me hoorde ik een zacht gegrinnik, "Goed geslapen" pufte Jerrel en hij rekte zich uit. Ik trok een gezicht en sprong overeind. "Ik heb alles niet gedroomd, he" vroeg ik aarzelend, hij schudde zijn hoofd. " Kut" vloekte ik binnensmonds en verborg mijn hoofd in een laken. "Je komt er wel overheen" sprak Jerrel me toe en legde een hand op zijn schouder. " Jij hebt makkelijk te zeggen" hij trok verbaast zijn wenkbrauwen omhoog, "Hoezo". " Je hebt geen vriendin". Voordat hij kon antwoorden hoorde we een zware sem weerklinken in de hal. "Iedereen naar buiten, nu". Verbaast haalde Jerrel zijn schouders op en volgde me mee naar de gang. Alle elites stonden in een groepje rond een groot rood papier.
Ze mompelde opgewonden, ik wurmde me erdoor en las het aandachtig.

Schoolregelement : artikel 7 paragraaf 43

Elites en Kerkratten mogen onder geen enkele voorwaarde een vriendschap sluiten
Indien deze regel geschonden wordt zullen er ernstige maatregelen worden genomen.

ondergetekende, Directeur Archibalt

"Pff, alsof wij ooit met een kerkrat zouden omgaan" lachte een jongen, velen mompelden instemmend tewijl anderen er beteuterd bijstonden. Dit kon niet mogelijk zijn, mochten we nu niet meer met Elites òmgaan. Ik vloekte binnensmonds en stampte Jerrels kamer terug binnen.
Hoe durfde ze, ik balde mijn vuisten en sloeg tegen de muur.

- Heath Byrle (k) -

Verbaasd staarde ik naar het rode papier aan de muur.
"Sta je lekker te staren? Kerkratje." Mopperde een stem.
Ik draaide me om naar het geluid. Emily Lockhearth.
"Had je wat?" Bromde ik. "Nee hoor. Het stinkt hier alleen een beetje." Grijnsde ze.
"Dan ga je toch weg?" Snauwde ik.

-Finn-
KR

Ik liep snel naar de kamer van Max. Onderweg zag ik een rood papier hangen. Ik zag Finn ook kijken. Hij ruziede met Emily. Max keek naar het papier. Ik staarde er ook naar.

Schoolregelement : artikel 7 paragraaf 43

Elites en Kerkratten mogen onder geen enkele voorwaarde een vriendschap sluiten
Indien deze regel geschonden wordt zullen er ernstige maatregelen worden genomen.

ondergetekende, Directeur Archibalt

Ik beet op mijn lip. Ik zag Heith net kwaad weglopen.
Hij had het zwaar gehad. Zou ik naar hem toe gaan?
Kort keek ik om me heen en liep toen naar de kamer waar hij naar binnen was gegaan.
Snel klopte ik op de deur. "Wie is daar." Klonk Heith achter de deur.
"Sophia." Mompelde ik. De deur zwaaide open.
"Hey." Fluisterde ik nu. "Mag ik binnenkomen?"
Heith stapte aan de kant en aarzelend liep ik naar binnen.

~*Sophia*~
KR

Ik liep zuchtend uit de kantine. Het had gewoon geen zin meer.
Dylan hield van Lorna. Niets aan te doen. Ik beet op mijn lip en slofte naar mijn tent.
Hoe zou het met Sophia gaan? Ik beet voorzichtig op mijn nagels.
Dylan...

^.^Veronica^.^
KR

''Ow, sorry.'' Zei ik. ''Het spijt me...'' Ik voelde schaamte door me heen gaan. Keihard afgewezen. Ik zei: ''Nou, ik ga maar weer eens.'' en liep naar mijn kamer. Ik ging op bed liggen en zuchtte diep.

Wade (elite)

Ik ben weggegaan uit Informatica, toch harstikke saai, en loop door de gang. Er staan veel mensen bij een groot rood papier, ik kom erbij staan.
Schoolregelement : artikel 7 paragraaf 43

Elites en Kerkratten mogen onder geen enkele voorwaarde een vriendschap sluiten
Indien deze regel geschonden wordt zullen er ernstige maatregelen worden genomen.

ondergetekende, Directeur Archibalt
Mijn eerste reactie mijn mond die open valt. Ik kan het niet geloven. Veronica en Lorna. Allebei Kerkratten.
Lorna. Lorna! Ik wil weglopen, terug naar Informatica en haar mee naar buiten smokkelen om te praten, maar iemand legt een hand op mijn schouder. Terwijl ik me omdraai zie ik dat het Bianca is. Niet weer...
'Ah, nee... Wat kut voor je, Dyl.' zegt ze met overdreven medelijden, ze wrijft over mijn schouder.
'Ja, bedankt.' Alweer wil ik weglopen, maar ze houdt haar hand op mijn schouder.
'Ach, als Elites onder elkaar wil ik even zeggen dat je een lekker stuk bent hoor.' Ik rol met mijn ogen.
'Bianca, alsjeblieft zeg. Wij. Passen. Niet. Bij. Elkaar. Klaar. En nu me loslaten, want ik moet weg.' Ik schud me los van Bianca en loop weg. Ik hoor nog een zachte 'Tssss' van Bianca.

-Dylan, Elite.

Opeens voel ik een hand op mijn schouder, een warme hand die ik uit duizenden herken. "Dylan!", zeg ik verrast. Hij was zonet weggelopen omdat hij het saai vond. Ik kijk hem aan en zie een ernstige blik in zijn ogen.
"Wat.. ?", ik kan mijn zin niet afmaken want hij trekt me overeind en neemt me mee naar de gang. "Lief, dit ga je niet leuk vinden..", zegt hij. Wat is er aan de hand? Heeft hij soms met Bianca gezoend? Met Veronica? Ik kijk hem ongelovig aan. "Nee, ik ben niet vreemd gegaan", zegt Dylan alsof hij mijn gedachten kan lezen.
"Kom mee", hij pakt mijn hand stevig vast en neemt me mee de hoek om. Daar staat een groep mensen bij elkaar. Als ik erbij sta zie ik de tekst hangen.

Schoolregelement : artikel 7 paragraaf 43

Elites en Kerkratten mogen onder geen enkele voorwaarde een vriendschap sluiten
Indien deze regel geschonden wordt zullen er ernstige maatregelen worden genomen.

ondergetekende, Directeur Archibalt

Ik voel de tranen prikken. Dat. Kan. Niet. "Nee..", is het enige wat ik kan zeggen. "Nee.."
Dylan knikt naar me. "Jawel", ik kijk hem aan en zie dat hij ook zijn best moet doen. We lopen naar een stil hoekje waar niemand ons kan zien en ik omhels hem. "We spreken nog wel af hoor", fluistert Dylan in mijn oor. Ik kijk of niemand ons ziet en druk mijn lippen op de zijne. Dit kan ik niet missen, echt niet. Dylan en ik horen bij elkaar.

'Lorna Baker, kerkrat.

Met mijn hand in het verband, pleisters op mijn gezicht en hechtingen in mijn onderlip liep ik door de gang. Ik werd niet raar nagekeken, maar iedereen keek wel verbaasd. Vannacht heb ik met Tiffany in mijn tent geslapen, haar kamer is helemaal vernield. Ik wist alleen niet waar ze nu was. De les van vandaag zal wel niet door gaan want het lokaal was dicht en iedereen stond op de gang. Ik ging ergens op een bankje zitten met mijn gezicht in mijn handen. Ik had nog erg veel pijn aan mijn hand en neus, volgens de schooldokter waren ze allebei gebroken, en mijn hand was zelfs op meerdere plaatsen gebroken. Ik zag Heath kwaad voorbij stampen, als ik vraag wat er is antwoord hij niet, hij hoorde me wel!
Dan komt Tiffany met waterige ogen aan rennen.
"Jacob!" Roept ze geschokt. Ze komt aangerend.
"Wat is er? Niet huilen." Antwoord ik verrast.
"Ik huil niet." Antwoord ze koppig. "Heb je het al gelezen?!!"

-=- Jacob Orchid -=-
KR

Nu was hij te ver gegaan! Echt te ver! Veel en veel en veel te ver! Dit was de druppel. Anderen hun vriendschappen afpakken? Nooit! Witheet van woede stampte ik naar zijn kantoor. Zonder te kloppen smeet ik de deur open.
"HOE KUN JE DIT DOEN?!" gilde ik gefrustreerd. Mijn vader schudde zijn hoofd.
"Het is echt beter zo," zei hij op een gevaarlijk kalme toon.
"BETER?! DIT KUN JE NIET MAKEN! JE HAALT VRIENDSCHAPPEN UIT ELKAAR!"
"Chloé, luister even liefje, ik..."
"JE LIEFJE?!" onderbrak ik hem gefrustreerd, "NIKS GEEN LIEFJE. JE VERPEST MIJN LEVEN. HOOR JE?! MIJN LE-VEN! IK HAAT JE! IK HAAT JE!"
Tranen van woede en frustratie stroomden nu over mijn wangen. Mijn vader kreeg een diepe rimpel in zijn voorhoofd. Maar ik was nog niet klaar.
"JE SPOORT NIET! JE BENT HARTELOOS! MARTELT MENSEN! HOE KUN JE..."
*pats*
Een harde klap tegen mijn wang. Mijn eigen vader had me geslagen. Geschokt greep ik naar mijn wang. Hij was gezwollen en ruw. Ik proefde bloed in mijn mond. Ondertussen kwamen twee vredebewakers die me aan mijn armen trekkend mee naar mijn kamer sleurde.
"LAAT ME LOS IDIOTEN!" gilde ik en trappelde met mijn benen. "LAAT ME LOS! LAAT ME GAAN STELLETJE HIELENLIKKERS!"
Maar ze gaven geen krimp. Ruw werd ik mijn kamer terug in gegooid en zakte snikkend tegen de muur aan. Mijn vinger was gekneusd door de val. Mijn wang brandde.

CHLOÉ
~elite~

Ik staar naar het rode papiertje dat aan mijn favoriete boom is geprikt. De glimmende punaise lacht me toe, maar ik doe alles behalve teruglachen. Ik heb dan geen vriendschappen met de elite. Sterker nog, ik probeer ze te vermijden. Maar aangezien dit wel wat voor anderen kan betekenen, vind ik dit toch iets om even bij stil te staan. Er kinkt geroezemoes en onderdrukt gesnik, maar ik ben met mijn gedachten mijlenver.
Jacob en Heath. Dit moet verschrikkelijk voor ze zijn.

-*- Avalon -*- KR

Verdrietig werd ik wakker, misschien had ik Wade niet zo erg moeten afwijzen, ik bedoel, ik wou het niet, oké dat was een reden, maar verder?
Na nog een aantal keer woelen sta ik op, ik moet mijn excuus maken aan Wade.
Zuchtend loop ik door de gangen als ik word aangetrokken door een rood papiertje, hij hangt op een prikbord, ik zet een stap naar voren en lees het papiertje;
Schoolregelement : artikel 7 paragraaf 43

Elites en Kerkratten mogen onder geen enkele voorwaarde een vriendschap sluiten
Indien deze regel geschonden wordt zullen er ernstige maatregelen worden genomen.

ondergetekende, Directeur Archibalt
Waarom zou het niet mogen? Godsnaam! Kerkratten zijn juist aardiger als de meeste eliten, en dan mochten wij er niet meer mee omgaan? Onzin!
Ik dacht aan Chloé en Heath, `niet mee bemoeien´ zei iets in me, maar alsnog deed het me verdriet dat er zoveel liefde en vriendschap breken, vanwege deze ene stomme regel!
Onzin!

Zuchtend loop ik verder, het dringt tot me door dat ik vandaag ook de les heb gemist, nouja, boeiend!
Uiteindelijk houd ik halt bij de kamer van Wade, ik klopt op de deur.
"Wie is daar?", klinkt een droevige stem, "Samantha", zeg ik aarzelend.
"Ga weg!", klinkt Wade's stem gebroken. Ik negeer het en duw de deur open, Wade staart me boos en verdrietig aan, "Wade het was niet mijn bedoeling om je te kwetsen, om je af te wijzen, maar...", Wade onderbrak me, "je hebt me dus wel gekwetst! Samantha, donder op!", Wade's stem klinkt hard, ik voel de tranen brandden achter mijn ogen, ik schud boos mijn hoofd en haal mijn neus op, "maar, onze liefde, het is zo pril, ik vind het gewoon te vroeg, oké..", ik staar naar mijn voeten, totdat ik Wade diep adem hoor halen, "is dat de enige reden? Of zijn er nog meer", sist hij, "dat was het", fluister ik, ditkeer had Wade me gekwetst, ik draai me om en wil de deur open doen, tot Wade er plots voor springt, ik hap naar adem en wankel achteruit, ik struikel en beland op de grond, mijn hoofd begon gelijk te bonken toen hij de grond raakte, "Samantha!", dit keer klinkt Wade's stem geschokt, ik voel hoe hij me optilt en op bed legt. Met mijn handen grijp ik naar mijn hoofd en kreun, het deed pijn.
"Mijn schuld, Samantha! Sorry!", Wade's stem trilde verschrikkelijk, in het donker zag ik Wade naast me zitten, heel vaag, mijn hersens waren nog aan het na trillen van de klap, met mijn hand probeer ik Wade's hand te pakken, het lukt.
"Niet jouw schuld", kreun ik, "ik struikelde", ik haal diep adem om nog wat te zeggen, maar Wade vouwt zijn hand over mijn mond, hij opent zijn mond om wat te zeggen...


~°Samantha Jackson°~
¨Elite¨

Schoolregelement : artikel 7 paragraaf 43

Elites en Kerkratten mogen onder geen enkele voorwaarde een vriendschap sluiten
Indien deze regel geschonden wordt zullen er ernstige maatregelen worden genomen.

ondergetekende, Directeur Archibalt

Net goed. Al die vervelende en vieze kerkratten zullen nu zeker geen kans meer hebben om in het penthouse te komen. Ik ben blij dat ik nu niet continu klef gedoe tussen kerkratten en Elites meer hoef te zien.

Opgetogen loop ik door de gang heen. De meeste elites zijn blij. Soms zie je koppels of vrienden verdrietig elkaar troosten. Net goed! Weg met die vieze kerkratten.
Terwijl ik door de gangen loop zie ik niet dat voor mij mensen staan

-Bianca Rosewood
[elite]

Ik keek rond. Van wat ik had begrepen was dit Jerrels kamer.
Nogal leeg. Als je mijn tent hier zou legen was het een stuk voller.
Maar dan lag het helemaal vol met huiswerk van anderen dat ik nog moest geven en boeken.
Ik draaide me om naar Heith. "Kut voor je Heith." Mompelde ik.
"Hmm." Mopperde hij. "Ik snap je hoor." Suste ik hem.
"De enige manier waarop ik nu nog bij Emily en Max kan blijven is door me door hun in elkaar te laten rammen." Fluister ik. "Maar voor jou." Ik perste mijn lippen op elkaar.
Ik wreef zacht over mijn arm. De ontvelde vlekken op mijn arm kregen nu langzaam dikke korsten.
Kleine littekentjes stonden op mijn knokkels. Heith zijn hand flitste naar voren en greep mijn hand.
Hij trok mijn arm naar voren en keek naar de plekken. Snel trok ik mijn arm terug.
"Als je het wilt weten het waren Max,Emily en Ik die vastzaten." siste ik.
"en als ik te lang zie hoe Emily haar hoofd tegen de muur aan slaat en Max de hele dag tegen de deur staat te bonzen ga ik zelf ook ramen inslaan en vel van mijn armen aftrekken." snauwde ik.
"Ja tuurlijk." Bromde Heith. "Als je het niet erg vind ga ik nu Emily mijn neus nog een keer laten breken."
Kwaad draaide ik me om en sloeg de deur achter me dicht. Best als Heith geen zin had om te praten..

~*Sophia*~
KR

''Het is al goed. Ik ging ook veel te snel, maar ik vind je zo leuk...'' zeg ik. ''Gaat het een beetje met je hoofd? Ga maar even liggen.'' Ik leg Samantha languit op bed, en pak wat ijs. Voorzichtig doe ik het zakje op haar hoofd. ''Sorry.'' zeg ik. Samantha kijkt opgelucht.

Wade (elite)

"Het is mijn schuld", fluister ik, Wade schudt het hoofd, "niet waar Samantha", ik brom wat, maar ik was er te moe voor, ik klop met mijn hand op de plek naast me, Wade lijkt het te begrijpen en gaat naast me liggen, voorzichtig wurm ik me in zijn armen, ik voel hoe Wade het zakje ijs weer goed legt op mijn hoofd, "bedankt dat je me alsnog helpt", glimlach ik.


~°Samantha Jackson°~
¨Elite¨

Met neegreslagen hoofd loop ik naar mijn tent. Daar plof ik neer en stop mijn iPodoortjes in mijn oren. De Screamo klanken klinken keihard in mijn hoofd. Kalmerend.
Ik sluit mijn ogen, waarna ze snel weer openschieten. Mijn blik dwaalt naar mijn kussen, waaronder de slaappillen nog steeds verstopt liggen. Ik graai naar het potje en draai het open. Dit keer zijn het vier pillen die in mijn hand vallen. Ik sla ze achterover, maar kan ze niet doorslikken. In de hoek staat nog een half flesje Bavaria. Ik neem een paar grote slokken en laat me op mijn "bed" neerploffen. Algauw wordt de inhoud van de tent een beetje wazig en moet ik moeite doen om mijn ogen open te houden.

-*- Avalon -*- KR