daar kwam hij weer, hij had me eerder al flink geslagen. Zal ik nou onzin uitgaan kramen of gaan liegen? Ik kan het martelen echt niet meer houden maar Chloé en Heath veraden? wat moest ik doen..
hij kwam weer bij me en zei: "ik ben bereid jouw vragen ook te antwoorden"
ik vroeg meteen:" wie bent u"
"de luitenant van de vredebewakers"
"wat is er mis met...."
"ja ga door"
hij wou me uit de tent lokken dat was het,
"wat is er mis met jullie? waarom pakken jullie mij op?"
"dat had ik je al gezegd sukkel! en trouwens we kunnen dit de vriendelijke of de pijnlijke manier doen"
ik zei niks
"pijnlijk?" hij wees naar een uithoek van de kamer en daar kwam iemand met een oud martel werktuig naar voren, ik had opgelet bij geschiedenis het waren de duimschroeven.
"het kan ook zo Jerrel, jij mag kiezen"
ik zei weer niks
"dan zo" de beul (zo noem ik hem maar) kwam naar me toe en ik werd er onder vast gezegd, het werktuig stond al gereed.
de luitenant zei: "zo, zo waarom help jij voor een relatie tussen elite en kerkrat!. Vooral die schoft van een Heath"
"meneer, ik help ze echt niet"
mijn duimen werden omgedraaid, als maar door, ik voelde botten kraken. ik schreeuwde jet uit van de pijn
dit ging nog even door, ik had weer niks gezegd maar al mijn vingers op mijn rechter hand waren flink gebroken.

-Jerrel-
elite

Ik hoorde Jerrel schreeuwen. Ik rukte me los en schoot de vredebewaker neer.
Snel rende ik weg. Emily en Max stonden bij de deur. "We waren aan het wachten op jou. Het gegil kwam hier vandaan." Mompelde Emily. Ik ramde aan de deur. Op slot.
Ik trok de sleutelbos van mijn nek en probeerde ze een voor een uit.
Uiteindelijk had ik hem. Ik zwaaide de deur open. Jerrel werd gemarteld en er stond een vredebewaker bij.
"Jerrel!" Schreeuwde ik. Allebei keken ze om. Achter me klonken twee schoten en de bewaker viel op de grond.

~*Sophia*~
KR

Mijn adem klonk schichtig in mijn holle borst, mijn lichaam leek uitgehold, leeg. En toch gevuld met angst, iedere schaduw, elk geritsel deden mijn haren recht overeind staan. "Heath" ik voelde een tere hand rond de mijne slaan en een hoofd in mijn nek. Mijn spieren ontspande zich en ik werd overmand door liefde.
" Chloé, ik " we zuchten samen "Ik kan het niet meer aan". mijn stem trilde maar niet in vergelijking met mijn lichaam, ik wist wat er nu komen kwam. "Te weten dat ìk je in gevaar breng, te weten dat door mij je ongelukkig bent" ze onderbrak me, in het duistere maanlicht zag ik tranen in haar ogen opwellen maar ze hield zich sterk. "Je maakt me gelukkig Heath". "Nee dat doe ik niet, jouw vermoorden maakt je niet gelukkig" ik schreeuwde haast en mijn stem sloeg over. Chloé loste haar greep rond mijn nek "Ik denk dat het beter is dat ..." "doe het niet" prevelde ze. Mijn hart brak toen ik haar verdriet hoorde, en toen besefte ik hoeveel ik voor haar betekende. "Het is beter zo" zuchtte ik een draaide me om. Hopend op een reactie, hopend dat ze me zou halen, zou zeggen dat ik bij haar moest blijven. Maar het bleef stil en futloos struinde ik over het grasveld. In een putje ver ver hier vandaan liet ik me op mijn knieën vallen, mijn hart was gebroken en ik betwijfelde of het ooit nog geheeld zou kunnen worden. "Chloé " zuchtte ik nog en liet me rillend op het benevelde gras vallen.

- Heath Byrle (k) -

Trillend zit ik tegen Dylan aan op zijn bed. Zo ontspannen als het gister was, zo gespannen was het nu. Ik wrijf met mijn hand over zijn been en mijn hoofd rust op zijn schouder.
"Dylan, ik ben zo bang voor de moordenaars", fluister ik. Ik kijk naar een T-shirt dat over zijn bureaustoel hangt.
"Je hoeft niet bang te zijn, ik bescherm je", fluister Dylan terug. Dat zei hij de vorige keer ook en dat liep niet goed af. Ik trek mijn benen op. "En ik heb het koud", mompel ik. Dylan trekt me nog dichter tegen zich aan en slaat zijn deken over ons heen. "Dat is zo opgelost, maar je hoeft echt niet bang te zijn. Jou kan niks gebeuren", stelt hij me gerust. Er verschijnt een kleine glimlach op mijn gezicht. Ik draai mijn hoofd naar hem toe en geef hem een kus in zijn nek. "Ik hou van je", fluister ik.

'Lorna Baker, kerkrat.
Ik ga tukken, ciaociao!

Zijn woorden voelen alsof er iemand een baksteen in mijn gezicht gegooid heeft. Keihard.
"dat is dan duidelijk." zeg ik met een kort knikje. Flink zijn Av, klinkt het in mijn hoofd als ik de tranen voel opwellen. Ik kruip zo snel mogelijk de tent weer uit.
"Av, ik wilde niet..." klinkt het nog achter me.
"laat ook maar." roep ik terug, minder kalm dan daarnet. Nu zijn mijn tranen duidelijker te horen. Voordat hij nog iets kan zeggen neem ik de benen, bang voor zijn woorden. Op de vlucht voor Ray.

-*- avalon -*- kr

Ik liep met Jacob door de gangen van het penthouse, voor de zoveelste keer op weg naar het dak.
Er stond een vervelend klein jochie in de gang, hij leunde tegen een van de deuren aan met een sigaret in z'n hand.
"Zozo, dat een Elite met zo'n smerige kerkrat omgaat.." grijnsde hij.
Ik zuchtte en rolde met mijn ogen. Hij stak zijn been uit om ons te laten struikelen.
Jacob gaf hem een trap tegen zijn been, maar hij bleef onvermijdelijk de gang versperren.
"Had je wat?" lachte de jongen en Jacob een duw.

- Tiffany Heart - Elite -

Heath. Liep weg. Maakte hij het nou uit?! Mij adem stokte in mijn keel. Mijn keel zat dicht geknepen. Ik kon niet ademen. Een pijnscheut schoot door mijn borstkas. Ik wilde schreeuwen. Kon het niet. Happend naar adem zakte ik op het gras. Hij liep steeds verder weg. Verlamd zat ik op mijn knieën. Niet in staat me te bewegen. Hij ging steeds verder. En toen kon ik hem niet meer zien. Verdwenen. In het donker. Nee!
"Heath," fluisterde ik schor, "nee!"
De tranen stroomden over mijn wangen. Ik wilde gillen. Krijes. Zijn naam roepen. Mijn lichaam werkte niet mee. Zwarte vlekken verschenen voor mijn ogen.
"Heath!" wist ik te gillen, "Heath kom terug!"
Het werd steeds donkerder. Ik kroop richting de plek waar ik Heath had zien verdwijnen. Haalde mijn knie open aan een kiezel.
"Heath?" bleef ik smeken en schreeuwen. Ik kroop rond als een blinde, kon geen hand voor ogen zien.
"waar ben je!" smeekte ik. Ik liet me achter over vallen. En toen hoorde ik het. Vlak naast me. Een rillende ademhaling. Had ik het me verbeeld? Ik griste naar mijn mobieltje. Shit, onderweg verloren. Mijn handen tastten naar een voorwerp op de grond. Een hand greep me vast. niet de zachte sterke hand van Heath. Maar de ruwe brute hand van een vredebewaker. Hij tilde me over eind.
"Heath!" krijste ik. De man sloeg zijn hand voor mijn mond.
"nu we jou hebben, hebbben we die rat ook zo te pakken," siste hij in mijn oor.

Chloe

Het natte gras doet mijn bezwete lichaam afkoelen, doch voel ik niets meer, alsof mijn onbeweeglijk hart mijn lichaam verdoofd heeft. In de verte vangt mijn gehoor iets op. "Heath.." ik kronkel over de grond van pijn, een gapend gat in mijn borstkas vreet zich een weg naar binnen. Het was beter zo, ik bracht CHloé tenslotte niet meer in gevaar. De pijn verbijtend duwde ik me op handen en knieën overeind. " Geen woord" sneert een mannenstem tegen me. Mijn handen worden tegen mijn rug gegespt en mijn hoofd naar achter gekanteld. Ik voel een koud ijzeren mes tegen mijn adamsappel drukken. ze trekken me recht en sleuren me over het veld mee naar het schoolgebouw. Mijn natte t-shirt kleeft tegen mijn borstkas en tekent mijn spieren af. ik kijk naar de plaats waar mijn hart hoort te liggen, geen beweging, geen angst. Dit deerde me niet meer.
Ik was levenloos, wat zou het nog uitmaken als dat lemmet nou iets dieper mijn keel in drong.
Gehoorzaam laat ik me langs de gangen meeslepen naar een donkere ruimte. Plots besef ik dat er een glimlach op mijn gezicht staat, van geluk, ik wist dat ik zo uit mijn lijden verlost zou worden...

- Heath Byrle (k) -

"Ja!" Roep ik boos. "Vuile..." Ik grijp de jongen bij zijn keel, maar hij schopt me terug op een plek waar je niet geschopt wilt worden.
"En nu?!" Lachte de jongen spottend. Kermende van de pijn buig ik voorover, en zie Tiffany iets doen wat ik niet verwacht. Ze haalt uit en slaat de jongen vol op zijn neus.
"Blijf van hem af!" Gilt ze. De jongen rent bloedend weg als Tiffany een schop na geeft.
"Tiff!" Roep ik geschokt. "Wat doe je?"
"Ik doe het voor jou." Zegt ze. Ik sta rechtop loop naar haar toe en lach.
"Je bent écht een schat." Zeg ik. Tiffany bloost en kijkt weg. Ze begint met de knopen van mijn blouse te spelen.

-=- Jacob Orchid -=-
KR

Ik zit op het muurtje waar ik normaal gesproken gezelschap heb van Heath en Jacob. Dit keer ben ik echter alleen. Echt alleen.
De tranen lopen over mijn wangen en mijn grote teen bonkt pijnlijk. Ik heb uit frustratie de muur een flinke schop gegeven. De muur was diegene die minder pijn leed dan ik.
Het is nog niet voorbij, klinkt een zachte stem in mijn hoofd. Nee, dit zal pas het begon van de pijn zijn. Sophia of ik. Alleen een halvezool zal voor mij kiezen. Hoe kon ik zo dom zijn om te denken dat er iemand is die naar mij verlangt?
En Sophia, ja. Zij is zo mooi, en ik zie er uit als een halvegare.
Mijn hersenspinsels worden met de seconde deprimerender.

-*- Avalpn -*- kr

Ik was de oriëntatie compleet kwijt. Ik hoorde niks, zag niks en kon niks zeggen. Na een paar verstikkende minuten waren we er blijkbaar. Ik werd in een lege kamer gegooid. Snikkend van pijn en frustratie zakte ik oP de grond. En toen vloog de deur open. Een vredebewaker smeet Heath naar binnen.
"geniet van jullie laatste momenten samen," grijnsde hij. Heath bonkte tegen de deur aan. Ik verborg mijn hoofd in mijn handen. Ze gingen een van ons vermoorden. Of beide. Er heerste een gespannen stilte, alsOf Heath en ik elkaar nog nooit hadden gezien. Dat maakte me nog gefrustreerder en ik huilde harder. Plots voelde ik twee handen op mijn schouders. Deze waren wel van Heath

Chloe

De koele ruimte woelde mijn goudbruine haren in de war, iets waar ik normaal van gerild zou hebben.
Maar mijn hart klopte zo hevig dat ik niet anders voelde dan, liefde, warmte, geluk met een sprankeltje angst.
Zelfs nu nog bracht ik Chloé in gevaar. Wat maakte het uit, ik boog voorover en drukte mijn lippen tegen de hare. Haar lippen vormden zich tot de mijne, haar zoete adem benevelde mijn gedachtegang. Ik merkte haast niet dat de deur werd opengesmeten en ik aan mijn kraag werd meegesleurd. Wat zou er gebeuren met ons ...

- Heath Byrle (k) -

Terwijl Tiffany met de knopen van mijn blouse speelt kijk ik rond, niemand te bekennen. Het zou erg vervelend zijn als we gepakt worden, helemaal omdat ze absoluut geen relaties tussen kerkratten en elites toestaan.
Ik kijk weer naar Tiffany, ze heeft al 4 knopen los.
"Zullen we dat hier maar niet doen?" Fluister ik. Tiffany lacht en trekt me mee de gang door. Onderweg komen we de jongen weer tegen, maar hij zit tegen de muur op de grond en kijkt weg wanneer we voorbij komen.
"Hoi." Lacht Tiffany blij als we langs hem komen, de jongen gromt. Tiffany trekt me mee haar kamer in en draait de deur op slot. "Zo." Zegt ze na de klik van het slot. "Privacy." Vul ik haar aan.
Tiffany gaat voor me staan en gaat ijverig verder met de knopen. Of ze het nu expres deed of niet, het ging niet snel. Na een poosje frunniken gleed de blouse van mijn schouders. Tiff gooit haar armen om mijn nek en kust me. Al zoenend schuifelen we naar het bed toe. Met één hand maakt Tiff snel mijn riem los. Dan vallen we achterover op het donzen dekbed.

-=- Jacob Orchid -=-
KR

Ik werd langzaam wakker. Jerrel lag in de hoek en Max stond voor de deur. Emily lag languit op de grond.
Overal om ons heen werd op plekken gebonkt. "Dit is een ware hel." Fluisterde ik.
Max knikte. "We hebben de beul uit het raam gegooid en de deur op slot gedaan." Mompelde Emily vanaf de grond. "Het is allemaal hopeloos." Fluisterde ik. "Dat denk je maar Sophia." Fluisterde Emily.
Ze kwam overeind en liep naar me toe. Ik sprong op.
"We moeten weg. Heith en Chloé zijn onbeschermd." Fluisterde ik.
Er heerste een gespannen sfeer. "Sophia. Ze zijn hier in de loods.
Allebei zijn ze opgepakt. De vredebewakers hebben hier op de deur staan rammen en schreeuwen dat ze ze hadden." Legde Emily snel uit. Angst spoot door me heen.
Ik liep naar de deur en duwde hem open. Vredebewakers keken me priemend aan.
"Waar zijn ze?" Snauwde ik. Emily liep naar voren.
Ze haalde haar wapen tevoorschijn en richtte het op hun. "Laat haar erdoor." Sneerde ze.
Ze weken uit en ik rende ertussendoor. Een grotere groep vredebewakers stond voor de deur.
Emily en Max stonden achter me. Emily hield Jerrel vast bij zijn schouders.
Ik bleef staan. Dit was onmogelijk.

~*Sophia*~
KR

Ik zuchtte en kroop uit mijn tent. Ik zocht rond naar Avalon.
Uiteindelijk vond ik haar. Zwarte tranen rolden over haar wangen.
"Av?" Vroeg ik zacht. Ze keek op. Ik ging naast haar op het muurtje zitten.
"Av wat is er?" Vraag ik nerveus. Ze zag er nogal gebroken uit.
"Er is niks Finn. Niks." Snuift Avalon. "Je huilt niet om niks. Zo ben jij niet. Wat is er?" Citeer ik mezelf.
Dan begint Avalon te vertellen. Niet dat het echt duidelijk klonk.
De enige namen die ik hoorde waren: Sophia,Ray en Ik.
Na kort nadenken begrijp ik het. "Dus wat je probeert te zeggen is dat Sophia en Jij allebei op Ray verliefd zijn en hij zelf niet eens weet met wie hij wil. Sophia heeft hem een groot deel van haar geheimen toevertrouwd en jou overviel het gewoon. Je hebt met hem gezoend maar Sophia ook en nu denk je dat Sophia beter is dan jou?"
Geschokt kijkt Avalon me aan. "Ja. Precies dat." Fluisterde ze.
"Hoe weet je dat?" Vraagt Av nog eens. "Komop zeg ik heb meer meiden dan Ashi gehad." Lach ik.
Ik sla mijn armen om Avalon heen.

-Finn-
KR

Zwijgend loop ik tussen de menigte mensen door naar het lokaal. De les begint over 6 minuten en ik wil een goed plekje vinden. Ik zie een aantal bekende gezichten maar sommige ken ik nog niet. Dylan loopt ergens achter me met een paar vrienden. Eindelijk ben ik tussen de drukte door en sta bij het lokaal. Ik leun tegen de deur en wacht op de leraar. Daar komt Dylan al. Hij slaat en arm om me heen en maak een grapje. Deze jongens vinden het tenminste niet zo erg dat ze hem in elkaar rammen omdat ik een kerkrat bent. "Hoi schoonheid", hij drukt een kus op mijn lippen. De leraar komt aanlopen en doet de deur voor ons open. Ik ga rechts achterin de hoek zitten. Dylan een rij voor me.

'Lorna Baker, kerkrat.

Het ritmisch getik van een droge druppel die op de grond plenst slaat mijn stoppen door. schreeuwend slaag ik met mijn vuist op de ruwe vochtige bodem. " Zachtjes Heath" prevelt Chloé in mijn oor. Ik baan tot rust. Mede om dat elke beweging mijn lijf doet branden van de pijn. Ik leg me op mijn buik met m'n hoofd verborgen in Chloés schoot. De verse zweepslagen staan nog helder in mijn geheugen gegrift, niettemin in mijn rug.
Haar zachte hand streelt langs mijn wonden en ik slaak een verheerlijkte zucht. Niet omdat het minder pijn deed, maar omdat elke aanraking met Chloé me hoop gaf, als een batterij die stilaan oplaad. Ik trek me overeind en staar strak in haar diepliggende ogen. In het donker kan ik de zwarte lijnen onder haar saffieren irissen nog net onderscheiden."Het komt allemaal nog in orde" Chloé lacht waterachtig, en streelde langs mijn wang. "Ik hoop het ook" zucht ze zacht.

De uren vagen voorbij, zonder besef van tijd, zonder besef wat er rondom ons gaande is zitten we hier vast.
voetstappen weerklinken in de gang en de deur zwaait open. Automatisch werp ik mijn armen voor mijn zicht om niet verblind te worden door het felle licht. "Tijd voor een nieuwe ondervraging" hoorde ik een lage stem spreken. Ik sputterde niet tegen, het had geen zin, ik had geen kracht.

We stonden in een grote zaal. onze voeten vastgeketend aan twee massieve loodblokken. In ontbloot bovenlijf, stond ik hand in hand met Chloé. Mijn ogen volgde de gestructureerde lijnen van het gigantische bureau waar ik bovenop de directeur vond.
"We vragen het je nog een maal" de stem galmde door de hele ruimte. Ik wist wat ze vroegen, maar wist niet wat ik zou moeten antwoorden, " Blijf weg van mijn dochter" ik bleef stil, kon haast niets uitbrengen.
De wenkbrauwen van de directeur fronste zich tot één lijntje, "Weetje, we hebben een hoopje van je groepje te pakken kunnen krijgen." hij nam een tussenpauze om de woorden tot me te laten doordringen. "Het zou jammer zijn als ze zouden sterven voor zoiets ... zoiets stoms". Een kort gegrinnik, ik brulde, wie bracht ik nog meer in gevaar. Haast panisch begon ik met mijn voet te slepen, klauwde rondom me om toch maar een meter vooruit te komen. PATS, een zweepslag kletste op mijn ontblootte rug. ik schokte maar slaagde geen kreet. opnieuw probeerde ik me te bewegen, mijn voet zat gekneld in de boeien, een nieuwe zweepslag, nog een en nog een. Ik viel neer op de grond, met een hoorbaar gekraak hoorde ik hoe mijn enkel zich losmaakte van mijn onderbeen. Krijsend greep ik naar mijn voet die nog steeds geplooid in de kettingen zat.
Dit was werkelijk de hel.
Ik werd overeind geholpen door een stelletje vredebewakers, hun gezicht vertrokken van angst, sommige van medelijden, andere van puur plezier.
"Wat is je antwoord" begon de directeur opnieuw. Alsof ik mijn voet nooit had gebroken. Chloé begon naast me zachtjes te huilen. Dit was de doorslag. " Ik zal nooit meer met Chloé in contact komen" de zin kreeg ik amper uit mijn keel geperst maar iedereen had hem duidelijk verstaan. De mannen mompelden instemmend, Chloé wierp zich smekend aan mijn voeten, " Doe het niet, Heath" mijn lichaam stond strak en gespannen.
Het was beter voor haar, beter voor de school. "Ik hou van je" lipte ik zacht en trok haar recht. Haar hand bleef de mijne vasthouden, wat alles enkel moeilijker maakte.
"Dus je beloofd nooit meer in contact te komen met mijn dochter, is dat correct" alle aarzeling was verdwenen toen ik een laatste blik op Chloés betraande gezicht wierp. "Dat is correct, meneer."
Ik gaf een sarcastische nadruk op het laatste woord.
"Als je beloofd dat elke leerling terug vrij gelaten wordt" hij knikte instemmend en richtte zich tot zijn dochter.
Een stilte, " Chloé, schat" ze rilde "Ga jij daar mee akkoord" een van leed vertrokken glimlach krulde rond haar lippen. "Ja vader". "Ik zweer dat ik nooit meer in de buurt zal komen van Heath" ze kneep een laatste keer in mijn hand en liet het toen los. En ik wist, dat ze zich aan haar woord zou houden...

- Heath Byrle (k) -

Ik glimlach flauwtjes en ontvang zijn omhelzing door ook mijn armen om hem heen te slaan.
"wat ben ik toch een mazzelkont dat ik jou als broertje heb." zucht ik, met tranen van geluk dit keer.
--------

De muziekles is begonnen. Ik heb meteen mijn basgitaar gepakt en gaan spelen met Jake. Heath is spoorloos verdwenen.
"Weet jij waar hij is?" vraag ik. Jacob schudt zijn hoofd.
Door Heath's wegblijven en het voorval van gisteravond lijkt er meer emotie in onze muziek te zitten dan ooit tevoren.
Tijdens het spelen probeer ik mijn blik vooral niet naar ray af te laten dwalen.

-*- Avalon -*-

Vroeg in de ochtend wordt ik gewekt door een koud briesje. Ik open langzaam mijn ogen, en besef dat er geen lakens op het bed liggen. Ik zie Tiffany door de kamer lopen richting de wc's. Gewikkeld in de lakens.
"Wat doe je?" Vraag ik slaperig.
"Goedemorgen." Zegt ze. "Ik ga even naar de douches." Ik glimlach als ze de kamer uit is. Lekker geslapen, gisteren avond was super.
weer waait er een koude wind door de kamer, het raam staat open. Ik ril van de kou. Ik spring van het bed en trek wat kleren aan. Ik sluit het raam ga op de rand van het bed zitten wachten tot Tiffany klaar is. Dan gaan we naar het lokaal.
Het viel me op de Heath er niet was, Av en ik maakte ons zorgen maar repeteerde gewoon met elkaar.

-=- Jacob Orchid -=-
KR

Zuchtend liet ik me neervallen. Emily zat verveeld tegen de muur en Max sloeg woedend op de deur.
"Het heeft geen zin Max." Mopperde Emily. "Ik geef niet op. "Grauwde Max.
Ik liep naar Max toe en klopte op zijn zakken. Tevreden haalde ik mijn mobiel tevoorschijn en toetste Scotts nummer in. Een korte tuut klonk en toen nam Scott op.
"Scott?" Vroeg ik zacht. De littekens op mijn armen brandden. Max zijn onderlip lag open en Emily's voorhoofd lag open. "Scott?" Piepte ik nog een keer. Mijn keel brandde. Mijn handen trilden en er liepen zweetdruppels over mijn voorhoofd. "Sophia? Waar ben je? 'Vroeg Scott. "In de loods." Mompelde ik.
Een hard gebrul galmde mijn oren in. "HOU DURF JE DAAR NAAR BINNEN TE GAAN SOPHIA?" Brulde Scott naar me. "Äuw." Piepte ik.

~*Sophia*~
KR