School was vreselijk. Het was hier vreselijk. Mijn vader hield me in de gaten. Ik mocht niet eens meer bij die kerkratten in de buurt komen! Want als hij het merkte zou hij me naar een gelovige kostschool brengen hier kilometers vandaan. En daar had ik al helemáál geen zin in. Het plafond had 47249 deukjes. 52198 bergjes. Ik had ze geteld om de tijd te doden. Maar ik hield het gewoon niet uit zo! Ik bekeek mezelf in de spiegel en ik zag een bleek uitgeput persoon. Ik borstelde mijn haar, deed make-up op en waagde het er op. Zachtjes ging het penthouse uit. Door de schoolgangen. Daar was het. Het stuk schoolplein van de kerkratten. Verboden terrein. Slagveld. Plaats delict. En toch wilde ik naar Heath. Ik schudde mijn hoofd en liep stug door. Het schoolplein op. Nu kon ik weggestuurd worden. Ik begon rond te rennen. Toen zag ik ze. Heath en Jacob.
"Heath!" schreeuwde ik. Heath keek verbaasd achter om. Ik rende naar hem toe en hij kwam me tegemoet.
"Wat doe je hier?" siste hij en trok me mee naar een donker stukje waar we uit het zicht waren.
"Ik miste je zo," fluisterde ik schudbewust. Tranen stonden al weer in mijn ogen. Heath schudde zijn hoofd en een klein lachje speelde om zijn lippen.

CHLOÉ

Dit mocht niet. Je zou geschorst kunnen worden Soph.
Doe het nou niet. Je doet jezelf alleen maar pijn. Doe dit maar met ieder ander persoon maar niet met Scott. De zinnen galmden door mijn hoofd. Er rolden tranen over mijn wangen.
Ik duwde Scott van me af. "Soph!" Vroeg Scott verbaasd. "Ik kan het niet. Niet meer." Fluisterde ik zacht. Ik draaide me om en rende de school uit. "Soph!" Schreeuwde Scott me na. Ik rende snel naar Ray's tent en duwde Avalon aan de kant. Haastig stak ik mijn hand onder het zeil en ritste de tent open. Ik stormde naar binnen en greep Ray's armen. "Help me nou Ray." Snikte ik hardop.
"Ik kan het gewoon niet. Ik kan niet naar Scott." Snikte ik. "Ik kan niet naar jou. Ik kan naar niemand." Ik kroop snikkend in elkaar. "Help." Piepte ik.

~*Sophia*~
KR

De hele dag had ik in een bedje gelegen van de arts. Alles deed pijn, als ik liep, praatte, lachtte, bewoog. Gewoon alles. De arts had gezegt dat ik waarschijnlijk een rip gekneusd had. Lorna was nog niet langs gekomen. Ze had natuurlijk gewoon les. Gelukkig wel een hele dag wiskunde gemist, wat dan het enigste voordeel hieraan was. Opeens word er op de deur geklopt, 'Kom binnen!' roep ik. Veronica komt binnen. 'Hoi, hoe is het met je?' Ze komt naast het bed staan en kijkt naar het lelijke ziekenhuisachtigejurkding dat ik aan heb. 'Slecht. Met alles wat ik doe heb ik pijn. Rip gekneust.' Veronica maakt een soort van 'aiii' geluid en gaat zitten op de stoel naast mijn bed. 'Waar is Lorna?' vraagt ze aan me. 'Ik weet het niet, ze is nog niet langs geweest...' Veronica zucht. Ze pakt mijn hand vast en knijpt er een beetje in. 'Als je weer helemaal beter bent dan gaan we meer afspreken. Ik zie je zo weinig.' Ik knik een beetje.
Veronica was mijn eerste vriend hier op school, maar ik wil liever Lorna zien. Hoe lullig het ook klinkt. 'Het komt wel goed.' zeg ik tegen Veronica en laat haar hand los.

-Dylan, Elite.

"Zeker weten Querido?" Vroeg ik. Ik kamde door Dylan's haar.
Hij knikte voorzichtig. " Arme Querido." lachte ik.
Ik wierp een blik op mijn horloge. " Lorna had al langs kunnen komen." Fluisterde ik.
"hm." fluisterde Dylan. " Niks."

^.^Veronica^.^
Kerkrat

Stevig drukte ik Chloé tegen me aan, zo dicht mogelijk. "Laat me nooit meer zo lang alleen" mijn stem trilde, ik had geen weet dat ik haar zo gemist had. "Doe ik niet" ze toonde me een brede grijns die ik gauw bedekte met een kus. Een kus die eerst zacht maar aangezien Chloé mijn gezicht tegen het hare bleef drukken haast verstikkend was. hijgend liet ik ze los, "Ik ben al die passie nog niet gewoon" lachte ik flauw en legde mijn in haar nek. Ze grinnikte verlegen en begroef haar hoofd in mijn t-shirt. "Slaap je vanavond in mijn kamer" haar blik stond een tikkeltje ondeugend.

- Heath Byrle (k) -

Ik loop naar Victoria's kamer, om wat spulletjes terug te brengen. Ik kom binnen en merk een snikkende Tiffany op. Haar vinger bloedt. Ik zoek een pleister en ga naast haar op bed zitten. Voorzichtig doe ik de pleister om en kijk ik haar aan. Ik probeer haar te troosten, maar ik heb niet echt het gevoel dat het werkt.

Wade (elite)

Versufd bleef ik zitten. Ja hoor, Heath is er weer vandoor. Ik zuchtte en stond op. Dan ga ik maar naar Tiffany dacht ik. Ik liep het gebouw in, de gangen waren heel stil, ik was alleen. Ik trippelde de trappen op en kwam bij het penthouse. Vroeger zou ik hier bang zijn geweest betrapt te worden, maar tegenwoordig is het maar gewoontjes dat je er binnen komt, althans, mij lukt het vaak. Ik ga binnen en zoek naar Tiffany's kamer. Ik open de deur en hoor een zucht van verlichting. Als ik binnen kom kijk ik verschrikt op, Wade?
"Euh.. hallo." Zeg ik verbaasd. Ik loop naar het bed en Wade staat op.
"Jacob je moet hier echt niet te veel komen." Zegt Wade wanneer hij opstaat.
"Ik weet het, maar ik móést hier heen." Antwoord ik terwijl ik naast Tiffany ga zitten. Haar hand zit onder het bloed.
"Heey schatje, gaat het?" Zeg ik bezorgt.

-=- Jacob Orchid -=-
KR

Ik legde mijn hoofd op Ray's schoot. Ik trok mijn knieën op en snoof.
Ray had zijn lippen op elkaar geperst en keek me kwaad aan. "Waarom ben je toch naar hem toe gegaan?" Siste hij. "Ik-Ik." Mijn ogen vulden zich weer met tranen en ik wierp me op de grond. Tranen stroomden over mijn wangen en ik trok huilend aan mijn haren. "Het is gewoon zo moeilijk! Ik heb nooit iemand gehad! Nooit! Alleen mijn broertje! En die is dood! Net zoals mijn ouders! Ik heb niks! Alleen jou!" Krijste ik. "Is er een kerkratje gedumpt?" Grinnikte iemand. Ik herkende zijn stem. Dezelfde Jongen die ik had geslagen.
Er flitsten een paar handen naar binnen die me meesleurden. Ik liet me snikkend over het plein slepen.
Ik zag Finn bij Ashi staan. Avalon was overeind gekomen en keek me nu ook aan. Ik draaide mijn hoofd weer en zag Heith en Chloé staan. Van alle kanten werd ik aangestaard door mensen.
Ik voelde mijn hoofd kloppen en bonken toen ik over de zoveelste hobbel werd gesleept.
"Jullie doen ook alles om me dieper te laten zinken he?" Vroeg ik. "Alles." Mompelde de jongen.
"Hoe heet je eigenlijk?" De jongen draaide zich om en keek me aan. "Max." Mompelde hij.
"Oh." Ik legde mijn hoofd weer op de grond. "En wat ga je nu doen?" Vroeg ik.
"Me in de sloot gooien? Of ga je me in elkaar trappen?" Mompelde ik.
Max gaf geen antwoord en sleepte me verder. Ik bekeek hem eens goed. Hij had blonde krullen en was licht bruinig. Hij had groene ogen en een tandpasta smile. Ik zag de kantine dichterbij komen.
De rest van Max zijn bende stond rond een tafel. "Heb je haar?" Vroeg een meisje met rood haar.
Max knikte en liet me los. Mijn benen vielen met een smak op de grond. "Kan je hier eten kerkratje?" vroeg een van de jongens. Ik kneep mijn lippen op elkaar.
De jongen greep naar mijn haar en trok me eraan omhoog. "Ik vroeg je iets." Siste hij.
"Zo goed als." Piepte ik tussen mijn tranen door. "Goedzo." Hij liet me weer los en ik viel als een zoutzak op de grond.

~*Sophia*~
KR

Ik begroef mijn hoofd in Heath's shirt. Nooit, nooit zou ik hem meer verliezen. Dan maar een kostschool. Dan maar straf. Ik zou er onder uit komen. Vluchten, verstoppen, terugvechten. In ieder geval niet toegeven. Zijn sterke armen om me heen. Maar goed ook, anders zou ik zo neervallen. Mijn knieën waren helemaal week.
"Ga nooit meer weg," fluisterde ik zachtjes.
"Nooit meer," verzekerde hij me. Ik drukte mijn mond op zijn lippen. Niet van plan ze er ooit nog van af te halen. Hoe langer ik bij Heath was, hoe meer ik mijn vader ging haten en verachten.
"Mijn vader kan de pot op," bromde ik. Heath glimlachte.
"Dat moet je niet zeggen," zei hij zwakjes en neit heel overtuigend.
"Maar dat doe ik tóch," zei ik grinnikend.

CHLOÉ
~ELITE~

Hijgend was ik de ziekenzaal binnen gevallen. Daar trof ik Dylan aan in bed. En daarnaast stond Veronica. Ze kamde door zijn haar. Mijn mond viel open van verbazing. Wat.. Ik kon even niet meer denken. 'Wat is hier aan de hand?', dacht ik. Ik zond een valse blik naar Veronica en kreeg er meteen een terug. "Lorna waar was je?", vroeg Dylan verrast. Snel duwde hij de hand van Veronica in zijn haar weg. Ik stond nog steeds aan de grond genageld. Ik wilde wat zeggen maar mijn keel leek wel dicht geknepen. Ik dacht dat ze vrienden waren. Niet meer, en niet minder. Had ik dat soms verkeerd gedacht?

Ik heb nu alweer het diner gemist en zit ergens in een gang tegen de muur, ik lig bijna op de grond. Gek genoeg kan ik niet huilen. Ik staar levenloos voor me uit. En ik voel me onzichtbaar. Iedereen die me ziet loopt langs me heen alsof ik een verloren sleutel ben. Ze twijfelen om iets tegen me te zeggen, maar lopen dan door. Misschien ben ik wel lucht.

'Lorna Baker, kerkrat.

'Lorna wacht!' wilde ik nog roepen, maar ze was al weg. Zonder uitdrukking op mijn gezicht staar ik vooruit. Ik wil weg hier. Maar mijn lichaam en de arts staan het niet toe. Veronica staat een beetje levenloos naast me.
'Ze gaf me een vijandelijke blik, weetje dat.' Opeens werd ik boos, heel boos.
'VIND JE HET GEK, VERONICA?' Schreeuw ik uit, 'ZE IS MIJN VRIENDIN! VERDOMME.' Ik zie dat Veronica schrikt, maar het kan me niet schelen.
'Het spijt me, Dylan. Het spijt me dat ik dit moet zeggen.'
Ik zucht. Alsjeblieft, laat het niet zijn wat ik denk. Maar ik krijg gelijk.
'Dylan, ik vind je leuk. Ik vind je al leuk sinds de eerste dag dat je hier kwam.'
Langzaam schud ik 'nee'. Niet. Nog. Meer. Drama.
'Het spijt me, Veronica. Ik houd van Lorna. En zij denkt van niet.'
'Ik begrijp het. Ik zal haar voor je zoeken.'
Maar wanneer ze wegloopt weet ik dat ze liegt. Ze zal Lorna niet op gaan halen. Maar ik móet Lorna spreken. Ik móet haar vertellen dat wat ik tegen haar zei onder de douche echt waar was. Ik móet haar zien, haar in mijn armen nemen en haar kussen. Dat is het enigste wat ik nu nog wil doen. Maar ik kan niet weg... En naast Veronica ken ik niemand die haar kan halen...

-Dylan, Elite.

Ik bleef stil op de grond liggen. Max leunde tegen de muur tegenover me.
De sleutel van de deur bungelde in zijn hand. Ik tilde mijn hoofd voorzichtig op.
Smekend keek ik hem aan. Hij keek terug.
Het meisje met het rode haar greep mijn kraag vast.
Ze trok me omhoog. Kwaad keek ze me aan.
"Zeepvreter." Mompelde ik zacht. Ik kneep mijn ogen dicht.
Mijn hoofd smakte weer tegen de vloer en ik voelde de zool van een schoen mijn neus breken.
Ik kreunde. Ineens werd er hard op de deur gebonkt. "Soph?!" schreeuwde iemand.
Max duwde me op de tafel. "Blijf liggen." Gromde hij. De deur zwaaide open.

~*Sophia*~
KR

Met tranen in mijn ogen liep ik weg. Ik zag Lorna staan.
"Lorna!" Schreeuwde ik. Ze keek me kort aan. Ik pakte haar hand vast.
"Ga terug. Hij houd van je querido. Je moet naar hem toe gaan. Hij heeft je nodig." Fluisterde ik tegen haar.
Lorna keek me aan. "Ik ben gewoon een vriendin. Gewoon. Een vriend." Fluisterde ik. Dit loog ik.
Lorna draaide zich om en rende snel terug. Ik staarde haar na.

^.^Veronica^.^
KR

Ik leek vergeten te zijn, niemand gaf om me, ik hoor woorden langs me gaan, maar ze doen me niet, ik heb me afgesloten, ik strompel naar buiten, in een vlaag van de woorden hoor ik dat Victoria dood is, getroffen door de bliksem. Lijkt me geen fijne dood. Ik strompel wat verder, weg van de menigte, ik schuil ergens onder een muurtje en steek een sigaret op, ik staar voor me uit, niemand let op me, hoop ik..


~°Samantha Jackson°~
¨Elite¨

Opnieuw val ik hijgend de zaal binnen. Deze keer kijkt Dylan nog verbaasder. "Dylan..", zeg ik en kijk hem strak aan. "Lorna!", roept hij. Langzaam loop ik naar hem toe. "Is het waar.. Wat Veronica tegen me zei?", zeg ik ernstig. Ik hoop dat hij ja zegt. "Wat vroeg ze dan?", vraagt Dylan. Ik haal diep adem en tel tot tien. Rustig blijven.. "Hou je van me?", stamel ik. Dylan pakt mijn hand en drukt er een kus op. Dan knikt hij voorzichtig. "Ja, Lorna. Met heel mijn hart. Zelfs mijn eerste vriendin op deze school.. Komt daar niet tussen", zegt hij met glinsterende ogen.

'Lorna Baker, kerkrat.

Ik aai Ashi zacht over haar wang. Ashi staat stil en kijkt me aan.
"Finn." Fluisterd ze schor. "Hmm." Mompel ik.
Ik leg mijn hand onder Ashi's kin en trek haar gezicht naar dat van mij.
Ashi's hand pakt die van mij. "Ik hou van je." Met die woorden druk ik mijn lippen tegen die van haar.

-Finn-
KR

Ik loop ergens heen met Finn - waarheen maakt me niet uit. Plotseling voel ik zijn hand op mijn wang.
"Finn.." fluister ik. Wat in godsnaam doe je? wilde ik vragen, maar ik kreeg het mijn mond niet uit.
Voor ik het weet is hij heel dichtbij, en hoor ik het zinnetje waarvan ik vaak had gehoopt dat ik het ooit zou horen, en gevreest dat dat nooit zou gebeuren. Een tikkeltje overdonderd kus ik hem terug, terwijl een miljoen-en-één gedachten door mijn hoofd schieten.

~Ashi~kerkrat

Het liefst zou ik dit moment willen vastleggen. Als een foto, zodat ik dit moment keer op keer weer kan beleven. Zodat het niet meer is dan alleen een herrinnering. Want wat ik zie op Lorna's gezicht is pure geluk. Ze straalt het uit, en vanaf dit moment weet ik hoe de gemoedstoestand 'gelukkig' eruit ziet. Automatisch door haar uitstraling vormt mijn mond een glimlach, die daarna bezegeld wordt door Lorna's lippen. Het liefste wilde ik haar hier op het bed trekken, en eindeloos met haar zoenen. Maar waarschijnlijk staan mijn ribben dat niet toe. Ik kijk haar liefdevol aan. Wat is ze mooi. 'Je moet hier zo snel mogelijk weg,' Lorna is de eerste die de aangename stilte doorbreekt ,'Ik wil nu ergens met jou liggen, samen bij elkaar. Bij elkaar in slaapvallen.' Ik glimlach naar haar. 'Als het aan mij ligt kan dat de rest van ons leven.' zeg ik blozend. Ik zie dat Lorna het amper houd, ze wilt me doodknuffelen.
'Kom hier.' zeg ik
'Wat? Kan dat wel? Ik bedoel, straks doe ik je pijn.'
Terwijl ik 'nee' schud haal ik de dekens een beetje omhoog. Als het goed is kan ze op het stukje bed liggen, naast me. Ze trapt haar schoenen uit en klimt dan op bed, het bed kraakt een beetje en samen lachen we er een beetje zenuwachtig om. Ze gaat met haar gezicht naar me toe liggen, zodat ik een hele tijd naar haar lieve gezichtje kan kijken. Wat is ze toch mooi...

-Dylan, Elite.

Snikkend trek ik mijn knieën op. De deur zwaait open en Scott loopt binnen.
"Jullie!" hij wijst naar het groepje dat om me heen staat. "Wegwezen." Sneerd hij.
Het groepje rent snel weg. Snikkend blijf ik op de tafel liggen. "Soph?" Vraagt Scott.
"Ga weg!" Krijs ik. "Ga weg! Nu!" Huil ik harder. Scott trekt me van de tafel af.
Ik probeer me los te worstelen uit zijn armen. "Rot op!" Schreeuw ik.
"Sophia!" Sneerd Scott naar me. "Wat moet je?!" Krijs ik.
Ik zet mijn handen tegen zijn borst en probeer hem weg te trekken.
"Blijf bij haar weg ja?!" Schreeuwt iemand door de kantine.

~*Sophia*~
KR

Ik laat Ashi voorzichtig los. Haar handen rustten op mijn schouders.
Ik kantel mijn hoofd en leg hem op een van Ashi's handen.
"Kom je mee? Ik wil je iets laten zien." Fluister ik zacht.
Ik loop terug naar het plein met Ashi. Avalon staat verloren op het plein.
Ik knipoog kort naar haar en loop verder. Ik rits het zeil van mijn tent open en trek Ashi naar binnen.
Snel sluit ik de rits weer en trek mijn viool tevoorschijn.
"Kan je spelen?" Vraagt Ashi zacht. "Was ik net van plan." Grijns ik.
Ik laat mijn strijkstok op de snaren rusten en begin te spelen.

-Finn-
KR