De gymles was gelukkig bijna voorbij, want ik had geen zin meer in basketbal.
Ik maakte me zorgen, ik wist dat er iets zal gebeuren vandaag, maar wat?
Ik heb nog steeds pijn bij mijn ribben, na de keer dat ik van de trap was af gedonderd.
"Victoria, speel nou eens goed!" riep de gymleraar.
Aarg, wat haatte ik gym.
Blozend loop ik de kleedkamer uit.
"Hey knappe jongen <3 Samen chillen vandaag?" sms ik hem terug. Hij vindt me mooi...
Omdat ik naar de display van mijn mobiel aan het staren ben zie ik niet waar ik loop. Ik struikel over mijn losse veters en val languit op de grond. Ik kijk omhoog. Daar staat niemand anders dan Bianca.
"Kijk voortaan uit zodat je niet in je slaapplaats valt." ze grijnst vals.
"O jee, jammer genoeg was ik niet op jou gevallen. Straks had je nog een nagel gebroken!" Bij die woorden sla ik mijn hand overdreven voor mijn mond en knipper met mijn ogen. "Dat zou nog eens een ramp geweest zijn!" Stel je voor..." zeg ik overdreven.
"Pfff...Dat moet jij zo nodig zeggen. Mijn nagels zijn tenminste keurig gevijld." met die woorden steekt ze haar neus in de lucht en loopt heupwiegend weg.
"Straks stoot ze nog iets om als ze zo met haar kont doet." mompel ik in mezelf. Ik check mijn mobiel weer en zie dat ik alweer een sms'je terug heb.
Na dat we samen in de kantine hebben gegeten lopen we samen naar gym.
Onder de les probeer ik me zo veel mogelijk uit te sloven voor Lorna. Niet dat het nodig is, ze vind me toch al leuk. Ik dunk de ene bal na de ander. De jongens noemen me 'uitslover' maar ik zie dat Lorna samen met wat vriendinnen aan het giechelen is en naar me wijst. Ik stuur een handkusje richting haar. Ondertussen zie ik Avalon opeens vallen en ik hoor mensen lachen. Ik wil naar haar toe gaan om haar te helpen, maar ze staat zelf al op. Dan krijg ik opeens een bal tegen mijn hoofd aan. 'Let eens op, gozer!' roept een jongen. 'Had je wat?' zeg ik uitdagend, waarna ik zijn bal afpak en ik in zijn basketbalnet dunk. 'Nog wat te zeggen, bro?' vraag ik aan de jongen en duw de bal in zijn armen.
" Daar krijgen we morgen spijt van" grinnikt Jacob zacht terwijl we de gang door struinen. Ik haal mijn schouders op "Erger als dit kan moeilijk". Jake mompelt instemmend en we zetten ons op een bankje op het plein. donkere wolken dreven de zon uit zicht en zorgde voor een koele sfeer. Desondanks, mede door de jointjes, was ik behoorlijk geamuseerd. "Hoe laat is het" vraag ik plots, Jacob stroopt zijn mouw op, "Half zes, waarom". Geschrokken sta ik recht, was het al zo laat. "Ik moet door" spreek ik vaag en ik begin te rennen naar het secretariaat. Ik zag mijn moeder maar een maal in de twee maand, en dan kwam ik nog eens te laat ook. Helemaal buiten adem kom ik het lokaal binnen en meld me uit. De vrouw achter het bureau trek een ongelovige wenkbrauw op en toont me een nare blik vanonder haar brilglazen.
Dat negerend verlaat ik het secretariaat en loop naar de schoolpoort. Een massieve ijzeren blok, versierd met vervaarlijk uitziende pieken en schrikdraad. Ik slik en laat mijn briefje aan een van de bewakers zien die de poort langzaam opent. Eenmaal buitengesloten sta ik er angstig bij. De straten waren guur en de kronkelende steegjes schemerig. Ik kon haast mijn karige rekening erop verwedden dat een stuk of zeven paar ogen me uit een duister hoekje nauwlettend in de gaten hield, klaar om toe te slaan. Gejaagd liep ik over straten, bruggen, paden en kwam met ferm kloppend hart thuis aan. Als ik dit mijn thuis nog kon noemen, ik was hier al in geen maanden geweest. Prompt prop ik de sleutel in het sleutelgat en draai driemaal links, tweemaal rechts en nog een keer links, al die extra beveiliging ook. Een al te bekende geur dringt mijn neusgaten binnen, goedkope eau de cologne met een vleugje citroen, moeders favoriete zelfgebrouwen parfum. Ik qtap langs een paar hopen rommel en kom de livingkamer binnen, die duidelijk opgeruimd is. "We zijn hier" hoor ik mama uit de keuken roepen. Ik frons mijn wenkbrauwen, we ?
Dat wordt me al snel duidelijk wanneer ik de keuken binnenstap en dit aantref : mijn moeder, stralend en glunderend met een tikkeltje teveel make-up op, hand in hand met een man die me vaag bekend voorkomt keurig uitgedost in maatpak en das. Ik tover een verbaasde glimlach op mijn gezicht, omhels mijn moeder en geef de man een hand. "Dit is Chip Davis, je nieuwe vader" het was alsof een een emmer ijskoud water over me werd uitgekieperd. In een schok besefte ik welke man ik de hand schudde, Chip Davis, New Yorks bekendste zakenman, vader van Jerrel Davis, en dit was, ... mijn nieuwe vader. Ik snapte het niet en keek verbaast van mijn moeder naar de man. Hij sloeg zijn arm om hem haar heen alsof hij wilde duidelijk maken dat ze zijn bezit was. " Ge ... feliciteerd" bracht ik uit.
"Jerrel is nog niet ingelicht" zei de man met zware stem "ik zou graag willen dat je het hem subtiel aanbrengt, hij kan soms nogal over stuur geraken" hij schonk me een vette knipoog en ik lachte flauwtjes.
NOg niet beseffend wat dit allemaal te betekenen zou hebben.
Na de gymles zijn Heath en ik Avalon gaan halen.
"We moeten dat nummer nog afmaken." Vertel ik haar. Heath gaat niet mee naar het oefenhok. Hij moest door zei hij. Vlak voor het lokaal wordt ik terug getrokken door een hand op mijn schouder.
"Jacooob!" Roept Tiffany blij, achter me hoor ik Av zuchten.
"Hey schatje." Zeg ik en gaf haar een korte zoen en knuffel.
"Wat gaan jullie doen?" Vraagt ze enthousiast. Ik kijk om naar Avalon. Avalon kijkt me nijdig aan.
"Uhm, nou kijk we schrijven een nieuw nummer." Begin ik aarzelend. "Ik denk niet dat de anderen het op prijs stellen als je het al kent voordat het klaar is. Tiff kijkt teleurgesteld naar de grond en ik streel haar wang.
"Ik zoek je zo wel op." Zeg ik hoopvol. Tiff glimlacht.
"Okee, tot zo." Zegt ze.
Ik draai me om, oh, Av is al bezig.
"Laten we eerst even spelen wat we al hebben." stel ik voor. Ik laat de metronoom spelen zodat we beter op de maat kunnen blijven. Jacob begint met een paar rustige noten en ik sla een paar tellen later de akkoorden met de bas aan. Het klinkt best goed, erg goed zelfs!
We merken niet dat het buiten erg donker wordt. Dan schiet er ineens een flits door de lucht, gevolgd door een heftig gedonder.
-*- Avalon -*- KR
Laatst gewijzigd door Hikari-desu op do 03 mar 2011, 17:38, 1 keer totaal gewijzigd.
Victoria is een wandelingetje op het schoolplein aan het maken als het begint te regenen. Ze probeert haastig onder een afdakje te staan, maar voor ze het weet wordt ze geraakt door een bliksemflits.
Victoria River/XBbyTiinaa is dood. Victoria was een leerling.
Note: Iedereen die doodgaat, vermoord is of weggestemd is, mag nog een laatste keer posten waarin de dood van diegene beschreven is. Dit hoeft niet en is vrijwillig.
Laatst gewijzigd door Hikari-desu op do 03 mar 2011, 17:50, 1 keer totaal gewijzigd.
Dylan had zich de hele les uitgesloofd voor mij. En ik lette dan ook alleen op hem. Ik stond bij Chloé en Samantha, want die zaten in mijn team. We kletste weer even bij over elkaar. Vreselijk was het, van de vader van Chloé. Walgelijk. Ik hoop niet dat Dylan en ik ook uit elkaar worden gedreven. Nu ben ik weer piano aan het spelen. Dylan staat achter me en kijkt toe. Het is alweer een nieuw liedje. Als ik klaar ben begint Dylan luid te applaudisseren. Ik bloos en draai me om. Hij komt naar me toe en geeft me een kus. "Dat was geweldig!", zegt hij. Ik haal mijn schouders op. "Dat valt wel mee, dat kan iedereen hoor", mompel ik. "Behalve ik", troost hij me. Ik glimlach en sta op. "We moeten zo eten toch? Om 6 uur gaat de bel."
Buiten regent het, heb ik gemerkt. Hard tikt de regen tegen de ramen en het begint te donderen. We staan uit het raam te kijken, hand in hand, naar het schoolplein. Er lopen een paar leerlingen waaronder Victoria. "Is dat wel goed?", vraagt Dylan bezorgt. "Wat?" "Nu buiten lopen? Het is aan het.. Donderen", zegt Dylan. "Nee joh, het is hier wel veilig. Er staat een hoger gebouw. Die wordt dan geraakt", zeg ik wijs. Er klinkt een harde knal en daarna volgt een flits. Hij slaat zo in in onze school! Nee, toch niet! Het is.. Victoria. Ze is geraakt! "VICTORIA!", schreeuwt Dylan. Hij laat mijn hand los en rent het lokaal uit, richting Victoria. "Dylan, wacht!", roep ik. Maar hij is al bij Victoria.
Ik schrik wakker uit mijn overpeinzingen door een flits. Geschrokken - ik was altijd al wat bangig geweest voor onweer - loop ik naar het raam om te gaan kijken of er iets aan de hand was.
Een groep leerlingen had zich rond iemand of iets verzameld, hevig verward. Een niet-bemoedigende gedachte schoot in mijn hoofd binnen; nog een moord!
Ik begin er ook naartoe te rennen. Bang voor wie het is ga ik aan de rand van de groep staan. Aan de gehuilde uitroepen is te merken wie het is; Victoria!
Ik hoor paniekerige geluiden van het plein afkomen. Ik hol naar buiten en daar ligt Victoria. Ik zak neer op mijn knieën en begin te huilen. Waarom? Waarom Victoria? Waarom!?
Ik schrik even. Dat gedonder kwam direct na de flits. We willen weer veder spelen, maar ik zie dat er zich een groepje mensen op het plein verzamelt. Ik leg mijn basgitaar weg en kijk uit het raam.
"Wat zou er aan de hand zijn?" vraag ik, meer tegen mezelf dan tegen Jacob.
"Geen idee."
"Kom, we gaan kijken."
Ik loop naar mijn tent, maar ik zie mensen in een kringetje staan, ik ren er naar toe. En schrik me rot. "oh my god.." Mompel ik. Daar sta ik dan met mijn hand voor mijn mond, eigenlijk zou ik willen janken, ze was mijn enige vriendin.
Ik loop door de gangen van het penthouse als ik buiten ineens een heleboel gedonder hoor,
gevolgd door een harde knal.
Niet veel later hoor ik allemaal voetstappen op het plein, en gegil.
Nieuwsgierig loop ik in de regen naar buiten, en verzamel me
rond het groepje mensen dat staat te kijken.
Ik wurm me tussen de leerlingen door, en als ik zie wie er op de grond ligt,
schrik ik me te pletter.
Victoria is dood.
We struinden de drukke hoofdstraten af, overladen met nachtclubs, fabrieken en hoge flatgebouwen.
Beter gezegd, de elitebuurt. "Ben je niet benieuwd" gibberde mijn moeder opgewekt terwijl ze haast huppelde met mijn toekomstige vader aan de hand. Ik toverde een glimlach op mijn gezicht en speelde mee maar als ze niet keek betrok mijn gezicht het. Hoe kwam het dat deze man mijn moeder had gekozen, ze was, nou om het zacht uit te drukken niet rijk bedeeld.
Ting, de liftdeuren gleden open net als mijn kaken, dit was de meest extravagante, luxueuze living die ik ooit had gezien. Een glanzend belakte houten vloer, geëtaleerd met moderne meubels, net zo glanzend als de vloer. "Is het niet prachtig" mijn moeder vloog me in de armen, een goed excuus om mijn gezicht niet te hoeven bekijken want dat stond op een en al afschuw. "Ja ... prachtig" wist ik uit te brengen.
Na een wat wel uren leek te duren rondleiding zette ik me neer op een comfortabele leren zetel.
Di ewee naast me leken maar niet te kunnen stoppen met praten "Ma ..." zuchte ik gepikkeerd, geen antwoord.
"Mama !" siste ik zacht, ze draaide zich om. "Ja lieverd?". "Ik moet door als ik de kantine nog wil halen" "Je mag best hier blijven eten" klonk Chip kordaat. "Ik schudde mijn hoofd, "Neeh bedankt, ik moet nog ... euhm, repeteren met mijn groepje" loog ik gauw. Ik knikte beleefd, gaf mijn moeder een kus en Chip een hand. Ik voelde hoe hij mijn pols stevig beet greep en iets in mijn hand duwde. Verbaast staarde ik hem aan en hij gaf me weer zo'n vette knipoog die me de rillingen bezorgde.
Verduft en gejaagd liep ik terug naar school en besefte dat ik nog steeds dat ene ding in mijn hand geklemd had, ik opende mijn vuist waar zich een klein balletje papier bevond. ik vouwde het open, 500 dollar.
Mijn angst was werkelijkheid, zodra was ik een van hen, die gevreesde elite.
Ik kijk naar het meisje dat op de grond ligt. Ze heeft over haar hele lichaam schroeiplekken, en stukken huid zijn zwart gebladert. Mijn mond valt open. Al snel komen er mensen aanrennen en komen kijken. Wade valt neer op zijn knieën en preekt; 'waarom... Waarom..' de hele tijd door.
'Geef eens wat ruimte.' schreeuw ik tegen iedereen die om Victoria heen staat. Ik wil haar oppakken en haar ergens op het gras neer leggen, maar ik weet niet waar ik haar kan aanraken. Waarschijnlijk is ze nog gloeiend heet. Al snel komt de directeur aanrennen. 'Wat is hier gebeurt?' stamelt hij als hij het meisje ziet.
Samen met de directeur tillen we Victoria op en dragen haar naar een stukje gras verderop onder een boom.
'Iedereen wegwezen hier.' roept de directeur als hij ziet dat er kinderen meelopen.
'Wat moeten we doen?' vraag ik aan de lange man.
'Laat het maar aan mij over, jongen. Bedankt. Ga maar terug naar je vrienden.'
Ik knik naar de directeur en loop terug naar Lorna. Ik zie dat ze huilt.
'Het komt goed Lorna... Het komt goed.' Ik neem haar in mijn armen en laat haar uithuilen van de schrik op mijn schouder.
Ik kon me niet meer bewegen, niet meer concentreren. Niks. Wade, mijn liefe Wade, Tiffany, mijn allerbeste vriendin Tiffany was ik kwijt.
Zelfs mijn geesten konden me niet helpen. Waarom ik? Waarom ben ik nou altijd het doel?
Ik had niet eens mijn vader ooit gesproken, terwijl ik dat bijna iedere dag probeerde.
Alles was weg, ik was weg en mijn leven was ook weg.
Wat hoorde ik nou? Victoria dood? dat kan toch? maar toen zag ik haar met eigen lichaam dood liggen en ik knielde bij haar neer om te voelen maar nee ze was echt dood. ik deed haar ogen dicht en zei:
"Victoria, je was een aardige en vrolijke meid. Je hielp mensen in nood en was er altijd voor iedereen. Helaas moeten wij tot onze spijt nu afscheid nemen van jou. Victoria hoorde en zach geesten ze heeft zich nu met hen gevoegd en ze heeft het naar haar plecier."
ik draaide me om en riep:
"Victoria, zal altijd doorleven in onze harten wij zullen haar nooit vergeten".
Ik keek om me heen, waar was Heath. Ik liep naar Jacob toe en vroeg: "weet je waar Heath is, anders bel ik hem wel even"
Waarop Jacob antwoorde "nee ik weet niet waar hij is, hij moest er om half 6 vandoor"
Ik belde Heath, voice mail
"hoi Heath met Jerrel, ik bel je even om te zeggen dat Victoria is overleden ze is getroffen door de bliksem"
Ooh, wat erg. Ik had geen speciale band met Victoria. Maar dit is wel de tweede in zo weinig tijd. Dylan's schouder is helemaal nat en hij fluistert lieve woordjes in mijn oor. Straks volgt er een van ons. Dat zou vreselijk zijn. Maar dit was niet met opzet gedaan. Je kon de bliksem niet sturen, toch? En als iemand dat zou kunnen was het Victoria, maar die wilde geen zelfmoord plegen, toch? Ik schok nog een keer na en dan merk ik dat mijn tranen op zijn, tenminste.. Zo voelt het. Dylan pakt mijn schouders. "Alsjeblieft, verlaat mij niet. Wees niet de tweede", zegt hij ernstig. Ik kan alleen mijn hoofd schudden en druk een kus op zijn lippen. Ik streel met mijn hand over zijn wang. "Ik zal je niet verlaten, nooit", fluister ik en zoen hem opnieuw.
Ik stamp het verlaten pleintje op, het geld nog steeds tussen mijn vuisten geklemd. Op de achtergrond hoor ik een irritant deuntje maar ik besef veel te laat dat het van mijn gsm komt. Snel haal ik uit naarm ijn broekzak en haal mijn prehistorische gsm te boven.Te laat, shit ik kijk op mijn gsm. Onbekend nummer. Ik beluister mijn antwoord apparaat: "hoi Heath met Jerrel, ik bel je even om te zeggen dat Victoria is overleden ze is getroffen door de bliksem"hoi Heath met Jerrel, ik bel je even om te zeggen dat Victoria is overleden ze is getroffen door de bliksem". Ik sta verbaast en futloos stil, was Victoria dood. In de verte hoor ik stemmen, zo snel mogelijk snel ik er naar toe en kom bij de massa mensen aan.
Daar staan we dan, zoenend in de regen tussen heel veel andere mensen. Ik hoorde mensen 'Vuile verrader!' roepen, maar het kon me niet schelen. Lorna is míjn meisje en wij zullen elkaaar nooit verlaten, wat er ook gebeurt! Lorna kijkt me een beetje bedroeft aan. 'Jij zal mij beschermen toch?' vraagt ze. 'Altijd, wat er ook aan de hand is.' Ik pak haar wangen vast met mijn handen en druk haar lippen tegen de mijne.
Lorna woelt eventjes met haar handen in mijn haar, tot ik opeens een duw tegen mijn rug hoor. Ik draai me om en kijk een 2ejaars Elite aan. 'ELITEN GAAN NIET OM MET KERKRATTEN.' Hij kijkt me boos aan. 'Donderop, jochie.' zeg ik. Een paar vrienden van hem achter hem beginnen hard te lachen en spreken mij na.
'Je bent een Elite. Zij een kerkrat. Jij een verrader.'
'Nu moet je echt je bek houden. Opdonderen en ga spelen met je vriendjes ofzo.'
Het jongetje lacht me keihard uit, maar loopt toch weg. Zuchtend draai ik me om naar Lorna. 'Laat ze maar, Dyl.' zegt ze geruststellend tegen mij. Opeens roept ze; 'PAS OP!' , maar ze is al telaat. Ik voel een harde dreun tegen mijn achterhoofd. Kwaad draai ik me om.
Daar staat een jongen die als twee druppels water op de 2e jaars Elite lijkt, alleen dan een paar jaar ouder. Ongeveer rond mijn leeftijd.
'Zo praat je niet tegen mijn broertje, bro.' snauwt hij naar me.
'Oja?' ik geef de jongen een stoot op zijn neus. Meteen stroomt er een streepje bloed uit zijn neus.
'DYLAN! WAT DOE JE?' schreeuwt Lorna. Maar het was al te laat, de jongen werd ontzettend boos.
'Dat had je beter niet moeten doen.' De jongen stormt op me af, en wil me een stoot geven. Maar ik wend me van hem af en geef hem een stoot in zijn maag. Hij klapt meteen dubbel, en moet bijna kokhalsen. Er beginnen een paar mensen om ons heen te staan, en sommige mensen riepen 'VECHTEN, VECHTEN!'
Ik probeer een beetje uit te rusten, opzich had ík nergens pijn. Hij heeft me alleen op mijn achterhoofd geraakt. Maar totaal onverwachts geeft hij me een ruk aan mijn haar. Ik schreeuw het uit van de pijn. Ik storm af op de jongen en geef hem een knietje.
De jongen valt bijna op de grond, maar kan me nog net hard tegen de muur duwen. Alweer schreeuw ik het uit van de pijn. Maar dit keer was het anders, ik had iets gebroken. Het enigste wat ik nog zag was de directeur, en Lorna die naar me toe komt rennen. 'Dylan, Dylan!' Dan zak ik in tegen de muur.
