Ik zucht diep, en kijk om me heen. De bibliotheek was leeg en ik leek ook nu een soort van 'geest' te zijn.
Niemand zag me, iedereen negeerde me ook. En alles wat ik aanraakte, leek ook plots te verdwijnen.
Ik pak een flesje Fanta uit mijn tas en drink eruit.
Zal ik misschien Tiffany zoeken??
ik begon te huilen, "Chloe, ik weet niet echt wat er is maar ik hoor overal geblaf van mijn hond dat het lijkt alsof ze er nog is en ik dit dat het hierdoor komt enne.... sorry voor wat ik met je kamer heb gedaan" Ik dacht dat het wel mee zou vallen maar toen ik dit zij kwamen er nog meer tranen. Wat is er van me geworden wordt ik langzamer hand een watje ofzo en ik huilde verder uit op Chloe's schouder.
Snel was ik weg gelopen, ik heb nu nog steeds een hoofd als een biet, waarom! Waarom!
Snel loop ik naar buiten, en kijk om me heen, niemand die hier was, tranen stromen weer over mijn wangen, ik voelde me... tja... hoe voelde ik me eigenlijk?
Ik was leeg, het was alsof ik mijn hart heb uitgeschakeld, het begint zachtjes te miezelen, maar het doet me niks, ik ga onder een balkon staan en steek een sigaret op, neem een trek en staar weer voor me uit.
Ik begin te rillen, het lijkt alsof iemand in de problemen zit, of met een geest te maken heeft.
TIFFANY! Ze ziet nu, of ze voelt geesten! Ik dacht na waar Tiffany kon zijn, maar het kon overal.
Ik zag haar alleen in de les, en soms door de gang lopen ofzo, maar voor de rest niet.
Ik sla mijn boek dicht waar ik uit zat te lezen en zet 'm weer terug op zijn plaats in de boekenkast.
"Ga niet" hoorde ik in mijn hoofd.
Aaahg, als ik iemand wil helpen kan het niet! Altijd is het zo, maar Tiffany, de grappige en aardige Tiffany die was nu wel waarschijnlijk in gevaar.
Alweer rilde ik. Dit kon ik tog niet laten gebeuren?
"Oh Jerrel," zuchtte ik en omhelsde hem.
"Wat is er met me aan de hand," fluisterde hij. Ik schudde mijn hoofd.
"Weet ik niet. Ik heb echt geen idee. Probeer een dagje vrij te nemen en even na te denken. Misschien dat dat helpt," stelde ik voor. Hij knikte.
"Laten we nog even wat gaan eten," stelde ik voor. Samen liepen we naar de kantine. Ik zou Lorna later bedanken. Ik praatte met de meiden en vanuit mijn ooghoek hield ik Jerrel in de gaten. Waar zou Lorna zijn? Wat zou ze hebben verzonnen?
"oke maar ik denk toch eerst dat ik je kamer moet laten zien" en zonder op antwoord te wachten nam ik Chloe al mee totdat we bij haar kamer waren ik deed de deur open en liet de zwijnen stal zien die ik haar van gemaakt had. Chloe was duidelijk geschrokken en zei "heb jij dit gedaan?"
waarop ik zei: "ja, ik weet echt niet wat me bezielde op jacht naar me hond maar moet ik nog helpen met opruimen? iniedergeval duizend maal sorry"
Wat moest ik nu doen? Ik kon Tiff niet helpen omdat de geesten het me verbieden en dan raak ik ze dus kwijt als ik het wel ga doen.
Of misschien is het helemaal geen Tiffany?
Misschien is het iemand heel anders?
Maar Jerrel die kon het in ieder geval niet zijn, die had gisteren al genoeg problemen.
Avalon die was het zeker niet, ze komt altijd voor zich op dus zij kan haar zelf wel beschermen.
Het moest iemand zijn die slap was, die niet sterk genoeg was om echt door te vechten om te doen wat die gene wilde.
Maar wie? Ik mocht wel gaan als ik maar niet Tiffany ging helpen, zeiden de geesten.
Ik haal een diepe zucht. Waren de geesten het zat dat ik de hele tijd met Tiffany nu was??
Jacob leerde me gitaar spelen! Ik hield mijn vingers op de goede positie, en als ik het fout deed, legte Jacob mijn vingers op de goeie plaats.
Het zag er vast heel klunzig uit, maar dat boeide me op dit moment even niet.
Ik was gitaar aan het 'spelen' met Jacob.
Die 5 minuten kunnen wel eeuwig duren..
Ik was toch niet verliefd aan het worden?
- Tiffany Heart - Elite -
Laatst gewijzigd door xRainbow op ma 28 feb 2011, 20:47, 1 keer totaal gewijzigd.
Ik was me dood geschrokken toen die jongen opeens mijn tent binnen viel. Maar al gauw wist ik weer wie die jongen was. Hij had me gister naar mijn tent gebracht. Jerrel heette hij dus. Chloé en Jerrel waren verdwenen en ik was alleen achter gebleven. Ik moest Jerrel in de gaten houden. Wat er met hem aan de hand was.. Was niet goed. Nog erger dan wat ik heb. Met mijn dromen. Als ik eraan denk begin ik weer te bibberen. Maar nu heb ik een andere missie. Op zoek naar Heath. Ik heb geen idéé waar hij normaal gesproken uithangt. En wat hij leuk vind om te doen. Ik besloot maar naar Chloé's kamer te gaan.
Ik sluip langs de kantine waar iedereen zit te eten naar Chloé's kamer. Ik weet al precies waar die ligt. Ik hoor allemaal gerommel en aarzelend klop ik op de deur. Die deur zwaait open en daar staat een verbaasde Jerrel. "Hoi, wat is hier aan de hand?", ik kijk over zijn schouder de kamer in waar het een grote puinhoop is. Jerrel kijkt naar zijn voeten. "Moet ik helpen opruimen?", stel ik voor. Jerrel knikt verrast en laat me binnen. "Dit gaat wel even duren", lach ik. Chloé en Jerrel lachen mee. "Inderdaad", dan gaan ze verder met opruimen en ik pak ook maar wat rommel op en gooi het in de prullenbak. "Chloé.. Ik moet je straks wat vragen over..", ik kijk haar aan en ze begrijpt me gelukkig. Ze knikt. "Eerst opruimen."
"Nee, we zijn niet boos op je we willen je alleen laten weten dat er niks is met Tiffany we zullen haar nooit iets aan doen zo lang jij maar ons niks slechts aan doet." zeggen de geesten in mijn hoofd.
"Dankje, ik ben jullie echt heel erg dankbaar." zeg ik in mijn hoofd.
Met een lach loop ik door de gang heen naar beneden, maar als ik muziek hoor uit een lokaal wordt ik nieuwschierig.
Ik kijk stiekem naar Tiffany en Jacob. Ik lach zo zacht als ik kan zodat ze me niet zien of horen.
Ze zijn verliefd, dat voel ik. Zal ik Jacob een beetje duwen met mijn krachten? Ik besloot om dat te doen, om hun een beetje te helpen...
Oh eindelijk! Hulp! Lorna. Kon niet beter. Samen ruimden we de ergste troep op.
"Dit is goed genoeg," besloot ik. Jerrel en Lorna knikten. Daarna ging Jerrel nog snel wat eten in de kantine. Ik ging samen met Lorna in mijn kamer zitten.
"En en en?" vroeg ik hyper.
"Nou ik heb nog een paar vraagjes voor je..."
Eindelijk kon ik uit mijn kamer in het penthouse. Ik was vier dagen ziek geweest, en ik mog eindelijk van de schooldokter weer eruit. Ik moest Veronica even zien. Bovendien had ik heel erg veel zin in een broodje met ham. Ik was lang weggeweest. Er waren al veel dingen gebeurt. Gister was Jerrel mijn kamer ingevlogen en had hij al mijn spullen overhoop gehaalt toen ik sliep. Wat is er toch met die jongen? Rustig en op mijn gemakkie liep ik naar de Elite-kantine. Onderweg zei ik wat mensen 'Goedemorgen', een van de weinige dingen die ik in deze taal kon zeggen.
Eenmaal in de kantine haal ik een broodje ham en loop naar de kerkratten-kantine. Ik loop het poortje door, en kom achter de balie te staan, naast Veronica.
'Dylan! Je bent beter!' Roept ze uit. Ik knik. Ik begrijp best wat ze bedoelt.
'Iek jou gemist heb!' zeg ik tegen haar.
'Dyl, ik ga je snel Nederlands leren. Vandaag beginnen we weer met onze lessen.' Ze moet de zin een paar keer zeggen voordat ik hem helemaal begrijp en knik dan naar haar. Ik eet wat van mijn broodje ham en kijk dan naar de 'kerkratten'. Er zitten veel mensen bij die me niets zeggen. Maarja, wie ben ik? Ik ben maar een Finse uitwisselingsstudent.
Op mijn school in Finland was ik best populair. En nu ook wel, ik ben immers een Elite. Maar het zou allemaal anders zijn als ik op zijn minst een beetje Nederlands kon. Ik geef Veronica een knuffel en ga dan naar de bibliotheek, waar ik me op Nederlandse Taal boeken stort. Ze zal me straks ophalen, als de maaltijd is afgelopen.
Ik laat mijn sigaret vallen en trap hem uit, daarna steek ik er weer 1 aan, ik wil dat ik wat zwaarders had! Ik zucht en staar omhoog, naar de hemel, het miezelen is opgehouden, het is droog.
Ik wou iets vele malen sterkers, maar volgens mij heeft niemand dat hier... Dat moet ik maar een keer na gaan.
Mensen lopen heen en weer, sommige herken, sommige niet. Sommige staren me aan, andere niet.
Eigenlijk negeren ze me, en eigenlijk kan het me niet veel schelen, ik wil geen aandacht. Ik wil alleen zijn. Ik laat me zakken en sluit mijn ogen.
Ik liep mijn kamer uit, ik had de hele dag en nacht geslapen.
Ik begreep er niets van, wat was er deze dag allemaal gebeurd? ik liep de trappen af en liep door de gang van de school heen, niemand was daar te bekennen. Ik begon zoekend om me heen te kijken totdat er ineens iemand aan het einde van de gang stond, wie was dat? ik kon het niet goed zien, er hing een grote waas voor mijn ogen, ik wreef in mijn ogen en liep richting het einde van de gang. Het beeld werd steeds duidelijker maar ik kon nog steeds niet goed zien, Wie was dat aan het einde van de gang...
*Ronald Jackson* Elite
Laatst gewijzigd door SunShineMimi op ma 28 feb 2011, 19:03, 1 keer totaal gewijzigd.
Ik stap de bibliotheek in voor mijn plantenboek. Eerst lever ik het boek dat ik al had in bij de bibliothecaresse, want ik zou hem toch niet meer gaan lezen.
Geïrriteerd omdat er niet meer boeken over planten zijn, kies ik het dikste boek uit en ga zitten aan een tafeltje in de hoek van de bibliotheek. Het was één of ander boek dat heette; 'Planten en waar ze leven' en ik vond het redelijk interessant.
Tiffany en ik stopte met spelen.
"Oh dit is leuk." Zei ze verheugd. Ik antwoordde bevestigend en zei niks, Tiffany ook niet.
Ik keek haar aan, maar ze keek verlegen naar de gitaar. Ik hield haar kin omhoog zodat ze me aan kon kijken.
"Mooie ogen." Mompelde ik, ik zag haar rood worden.
Ik til Mike op. "Sorry knul, ik weet dat je al je hele korte leven met je oude speelgoed speelt, maar ik heb echt geen geld voor speelgoed, bedelen bij de elitten zal heel arrogant zijn.. Sorry.." Met tranen in mijn ogen moest ik Mike uitleggen waarom hij geen speelgoed had of kreeg. Ik kijk naar de hemel, de sterren zijn helder. Mike gaapt. "Wil je slapen?" Vraag ik en hij knikt. Ik kleed hem om en doe stop hem in. "Weltrusten.." Zei ik en ik gaf hem een kusje
Ik zag Jacob steeds dichter bij Tiff komen. Ooeeh dat word zoenen!!
Tiffany die ging met haar lippen steeds dichter die bij van Jacob, en die van Jacob kwamen ook dichter bij die van Tiff.
Wanneer de lippen eindelijk elkaar raakten kon ik het niet meer laten, ik begin te giechelen.
Gelukkig hoorde ze me niet, en gingen gewoon door.
Wat passen ze tog ook goed bij elkaar...
Kevin heeft weer eens een flinke tijd op zijn kamer gezeten. In zijn inbox vond hij een vreemd berichtje:
Kevin, jij bent de eerste. Als je niet weet wat ik bedoel, kijk dan uit het raam.
Kevin haalt zijn schouders op en loopt naar de vensterbank. Hij schuift zijn gordijnen opzij en doet het raam open. Kan er gelijk wat frisse lucht naar binnen.
Tsjak! Er boort een mes dat vantussen de boomtakken lijkt te komen in zijn voorhoofd. Hij valt met een luide bons op de grond.
Kevin Brooks (Sim-Sven, leerling) is dood. Er is opent zich nog geen stemronde.
Voordat ik kon zien wie er stond, keek ik met een scheef gezicht naar buiten toe. Daar zag ik Samantha zitten, ik rende de gang door en deed de buitendeur open, 'Samm!!!' schreeuwde ik, Ze keek niet om en bleef voor zich uitstaren met haar sigaret in haar hand. Terwijl ze een trekje van haar sigaret nam draaide ze zich om en keek me aan, ik liep met een vaart naar haar toe en toen ik bij haar stond merkte ik dat het geregend had aangezien mijn voeten nat waren geworden.
'Sam?!, wat is er met je? waarom ben je zo bedroeft?' zei ik terwijl ik mijn arm om haar heen sloeg.
voordat Samantha kon antwoorden.. 'Ik weet niet meer wat er gebeurd is, ik heb de hele nacht en dag geslapen en toen ik wakker werd had ik een grote waas voor mijn ogen' zei ik met een bedroefde stem,
'Ik begrijp er gewoon helemaal niks meer van, ik snap niks meer van mezelf' antwoordde Samantha.
