Ik had lang gehuild, in middels zat ik in de les, ik let eigenlijk niet op, "Samantha?"
"Hé?" Ik schrik op vanuit mijn gedachte
"Weet jij antwoordt op de vraag?"
"Nee", antwoord ik snel, zo was ik ervan af.
Ik wou dat de bel zou gaan. Ik krabbel op het blaadje dat voor me lag.
"Sorry dat ik laat ben!" Giechelt Bianca, ik kijk niet op, als ze langs mijn tafel loopt schuift ze een briefje op mijn tafel, dichtgevouwen. Het blaadje was roze, en er waren wat bloemen op getekend, typisch papier voor Bianca.
Ik kijk snel om me heen, niemand kijkt.
Snel vouw ik het briefje open
Sam, wat deed jij gisteren bij de kerkratten? Samen met Chloé?
Shit! Ik bijt op mijn lip, wat moet ik nu weer verzinnen!


~°Samantha Jackson°~
¨Elite¨

Ik zak nog dieper onderuit in mijn stoel. Mijn boek ligt slordig op tafel, openggeslagen op de verkeerde bladzijde. Verveeld teken ik bliksemschichten op de tafel. Niemand lijkt echt op te letten, op Victoria en Sophia na dan.
De vissenogen van meneer Silverpage lijken overal naar de kijken, maar hij zegt niks van de verveelde blikken in de klas. Toch durft niemand te praten, uit angst voor hem. Ooit heeft er een jongen moeten nablijven omdat hij kletste, en dat heeft hij nooit na kunnen vertellen. Oke, hij was niet dood ofzo, maar hij wilde er gewoon niet over praten. En dat zit nu in het achterhoofd van elke leerling.
Heath zit met zijn pen te klikken op de maat van het nieuwe nummer en Jacob staart naar het plafond. Naast me kliedert Tiffany wat ik haar schrift.
Met een zucht laat ik mijn hoofd op mijn over elkaar geslagen armen zakken. Dit is te saai voor woorden.

-*- Avalon -*- KR

Ik zucht diep, nog iets meer dan twintig minuten en dan ben ik verlost van literatuur.
Iedereen zit maar voor zich uit te staren, of te kijken naar de plafond. Dit was echt zooo boring, tenminste het begin was wel nog een tikkeltje intressant maar voor de rest is het saai.
Maar ik moet wel luisteren, ik heb geen zin om nu tijdens de volgende proefwerk weer hulp aan mijn geesten te vragen, want stel ze verlaten me op een dag dan moet ik ook wel dingen alleen kunnen.
Ik heb nooit iets anders geleerd, dan mijn paranormaalheid.
Ik leerde alleen daar mee om te gaan, toen ik klein was zei me moeder altijd dat ik al raar was.
Ik herinner alles nog toen ik tegen haar schreeuwde en soms zelfs haar ging slaan.
Mijn vader had ik nooit gekend, die moest van mijn moeder weg toen ze wist dat ze zwanger was.
Mijn moeder zei op mijn veertiende verjaardag dat mijn vader paranormaal was.
Zelf wist mijn moeder er niks van, dat paranormaalheid, maar ik heb nu spijt dat ik het nooit heb vertelt.
Ze is nu dood, er was brand in huis en het voelt niet zo goed om nu zonder haar te zijn.
Oke, Victoria, je moet niet meer zo veel over je verleden denken dit kan niet. Anders ge je weer gestoord worden.
Ik haal diep adem en luister weer naar meneer Silverpage.

~ Victoria River, elite.

Ik ben een beetje aan het krabbelen op mijn schrift terwijl ik met één oor naar de leraar luister. Met mijn hand ondersteun ik mijn hoofd.
Als de kaft van mijn schrift helemaal vol staat met kleine, mislukte tekeningetjes, begin ik te bladeren. Op sommige plekken staan verslagen van de les of van boeken, soms staan er tekeningen in zoals op mijn kaft. Dan kom ik bij de pagina 'Gedichten en verhalen', de pagina die ik zocht. Gefocused begon ik de verhaaltjes te lezen, af en toe wat dingetjes veranderend. De resultaten waren die van een amateur, maar ik vond ze goed genoeg.

~Ashi~Kerkrat

In mijn eentje zit ik achterin de klas. Ik probeer de les te volgen maar ik wordt te veel af geleid. In het lokaal tegenover die van ons zit een jongen met een bekend gezicht. Ik weet niet waar ik hem van ken. Vast een keer tegen gekomen in de gang of op het schoolplein. Maar zoals ik zie zit hij in de Elite dus ik heb niks bij hem te zoeken. Plotseling kijk hij mijn kant op en snel wend ik mijn hoofd af.

'Lorna Baker, kerkrat.

Trrrring
Heh, de bel. Eindelijk. Ik propte snel mijn boeken in mijn tas en stond op, ik haalde Heath en Av er bij.
"Gaan we nog iets doen vandaag?" Vroeg ik enthousiast. Ik was blij dat de kwelling van literatuur was afgelopen.

-=- Jacob Orchid -=-

"Goed idee." stem ik in. "Maar eerst wat vreten, ik rammel."
"De kantine is gesloten."
"Ja, en ik krijg daar toch geen hap door mijn keel."
"En in het elitecafe dan?" merkt Heath op. Zijn ogen beginnen ondeugend te glanzen.
"Misschien, maar hoe komen we naar binnen?"
"We weten hoe we bij de slaapkamers komen, dus het cafe zal niet ver weg zijn." zegt Jacob.
"Hebben ze geen serveillanten?"
Jacob haalt zijn schouders op. "Weet ik veel. Ik ben er nooit geweest."
"Daar kunnen we maar op een manier achterkomen." zegt Heath.
Ik knik. "Dan gaan we."

-*- Avalon -*-

Tussen alle leerlingen door glip ik naar het muziek lokaal. Gelukkig is de deur weer open en ik sluip naar binnen zonder dat iemand me door heeft. Ik loop naar de witte vleugel en begin weer te spelen. Deze keer hele vrolijke liedjes, want ik voel me super. Alleen een ding zit me dwars. Chloé, ook aan haar moet ik nog vaak denken. Waarom schudde ze haar hoofd en schold ze me niet uit? Vanavond zou ik wel weer naar haar opzoek gaan. Ik moest mijn hart luchten. En ze zag er vertrouwt uit.

'Lorna Baker, kerkrat.

Ik sta ook snel op als de bel gaat, en loop weg. Uiteindelijk sta ik iets achter Avalon en de rest, en ik hoor wat ze zeggen over eten bij het elitecafe. Lijkt me geen goed idee, maar ik weet dat Avalon wel vaker dat soort dingen doet, dus ik zeg maar niets.
Ik besluit vandaag op bezoek te gaan bij mijn geheime 'tuintje'. Je kon het geen tuintje noemen; het waren een paar potjes met plantjes erin, maar het was goed genoeg.

~Ashi~Kerkrat

Verveeld loop ik door de gangen van het elite-gedeelte.
Literatuur was vandaag echt saai, ik heb niet meer gedaan dan wat tekenen en in mijn schrift schrijven
hoe saai ik die les wel niet vind.
In het begin van de les heeft Avalon haar excuses nog aangeboden, voor gisteravond.
Het verbaasde me wel, aangezien ik toch een elite ben.
Als je door die harde buitenkant heen kijkt, zie je toch wel een
aardig en vriendelijk meisje.

- Tiffany Heart - Elite -

Ik bleef zitten totdat iedereen weg was. Ik klapte als laats mijn boek dicht en de meester had het opgemerkt. "Wat is er?" Vroeg hij. Ik zwijgg. "Vertel het maar.." Ik kijk boos. "Er is niets meester.." Zucht ik en ik loop snel het lokaal uit. Ik hoor mensen praten over het elitecafé. "Kunnen jullie iets meenemen voor Mike?" Fluister ik zacht. "Hij eet de laatste tijd erg slecht.." Zucht ik. Ze knikken. "Dat kan wel.." Zegt Avalon maar ze twijfeld. "Krijg maar geen problemen." Lach ik en ik loop weg met mijn boek. "Literatuur toets.." Ik hoorde kinderen praten over één of andere toets. "WAT, ik lette niet op, een toets?" Ze lachte. "Nee.." Zeiden ze. Ik liep door en stond bij het prikbord. Ik schreef wat op een briefje: Rachel Horn (Kerkrat) Zoekt een oppas voor Mike, heeft u iets te bieden? Dan kan u dat aangeven bij Rachel Horn. Ik prikte het op het prikbord en liep verder. Ik merkte niets, maar opeens tikte iemand me aan...

~WieoWie?
~Rachel Horn (Kerkrat)

"Nou blijven we hier staan verrekken van de kou of gaan we nog iets doen?" Zei ik ongeduldig. Heath sleurde Avalon mee die met iemand stond te praten.
"Niemand komt hierachter he." Fluisterde ze, Heath schudde zijn hoofd. Ik begon een deuntje te fluiten maar ik kreeg een tik tegen mijn hoofd van Av.
"Sst!" Siste ze nijdig. Heath en ik lachte, we waren er nog lang niet.

-=- Jacob Orchid -=-
KR

"Waarom zoek je een oppas voor Mike?", vroeg ik aan Rachel, ze schrok zich dood toen ze mij zag staan, ik grijns en houd mijn hoofd schuin, "ik doe je niks hoor, ik heb helemaal niks tegen...", even wist ik niet wat ik moest zeggen, maar Rachel leek me te begrijpen, ik glimlach, "ik wil trouwens wel een keer oppassen om Mike, hij lijkt me echt zijn schatje!", op dat moment kwam Mike aan gehupst en pakt Rachel bij haar been, nieuwsgierig staart hij me aan, ik zak door mijn knieën, "dus jij bent Mike?", glimlach ik. het jongetje knikt en loopt nieuwsgierig naar me toe, ik geef hem een aai over zijn bol. "Je bent echt een schatje! Ik wou dat ik je moeder was", zucht ik.


~°Samantha Jackson°~
¨Elite¨

Vanochtend--
"het is goed soph we gaan naar literatuur, we praten daarna wel veder" ze knikte in stemmend


Na literatuur
" kom mee naar mijn tent " zei ik tegen Sophia ze knikte weer instemmend
Eenmaal aangekomen in de tent
" waarom deed je het? , voelde het fijn? Hou je van hem? " zoveel vragen stroomden door mijn hoofd waarom eigenlijk het was sophia gewoon een goede vriendin dacht ik, mijn gedachte werden verstoord door Sophia's praten

" het begon zo.." zei ze en hapte even naar adem en vertelden veder
.....

Ray Note - KR

"Ik heb het echt druk, alles eromheen gebeurt ooknog enzo.." Ik zuchtte. Mike kwam aangerend en pakte me bij mijn been. Hij keek naar Samantha. "Was ik maar zijn moeder.." Zuchtte ze. "Ach, je wilt echt niet op deze leeftijd een kind krijgen, helemaal niet in deze tijd." Ik zuchtte. "Maar het lijkt me wel leuk.." Zei ze. "Nee, niet als hij niet goed eet, slaapt, of geen vrienden heeft. Hij kan soms wel knap irritant zijn, maar hij blijft wel een schatje.." Ik moest eventjes adem happen want ik praatte nogal snel. "Maar ik wil wel een keertje op hem passen" Zei Samantha opeens. Ik moest glimlachen. "Dat is aardig van je, maar denken de andere elitten dan niet raar over je?" Fluisterde ik. "Misschien wel.." Mompelde ze. "Maar het is een schatje, dus ze kunnen het vast begrijpen." Mike trok aan mijn broekspijp. "Wat is er Mike?" Vroeg ik en ik keek hem aan. "Ittwe pwassie doewwn." Zei hij en hij keek met grootte ogen. "Oei, ik moet eventjes gaan." Lach ik. Ik til hem op en loop naar de meisjes wc. Daar zet ik hem op de wc en doet hij zijn plasje.

~Rachel Horn.
(KR)

Derde gang naar links, een scherpe bocht naar rechts. Het was hier haast een labyrint. Avalon zette zich zuchtend tegen een muur en liet zich naar beneden glijden. "Opstaan Av" mompelde ik plagerig en reikte haar een hand aan. Ze keek me gekweld aan en stond op, "We vinden het nooit" zeurde ze en begon aan haar haar te pulken, een typisch tikje van haar. "Niet dan" Jacobs ogen glunderden opgewonden en hij wees naar een grote dubbele deur 'KANTINE' luidde het bord. Ik fluisterde plechtig "We zijn er"

- Heath Byrle (k) -

Vrolijk sta ik weer op en kijk voorzichtig door het raam in de deur.
"Het is er propvol. En mán, het lijkt net een kasteel daarbinnen. Hebben ze daar nou een high tea?"
Jacob duwt me opzij en kijkt ook. "Wow! Ik heb nog nooit zoveel kakkers bij elkaar gezien!"~
"Aan de kant." Heath trekt hem weg en tuurt door het raam. "Ze hebben chocoladetaart!"
"Hoe komen we naar binnen? Iedereen kan zien dat we kerkratten zijn. En wachten tot iedereen weg is duurt veels te lang."
"We kunnen nog een stinkbom naar binnen gooien." Heath.
"Als jij de taart dan opeet." lacht Jacob.
Terwijl de jongens zitten te lachen denk ik na over een manier om ze er allemaal uit te krijgen. Tot ik een idee heb.
"We roepen door de intercom dat er brand is." grijns ik.

-*- Avalon -*- KR

Na een half uur piano spelen vind ik het wel weer genoeg geweest. Ik loop het lokaal weer uit richting de deur. Plotseling sta ik stil. Ik herken de stemmen van Samantha. Was zij niet gister bij Chloé? Ik ga haar vragen waar Chloé is. Ik verzamel al mijn moed en loop de hoek om. Daar staat Samantha voor de meiden wc. Ik ga voor haar staan. "Samantha? Hoi. Ik ben Lorna.", ik steek mijn hand uit. Ik zie de twijfel in haar ogen maar toch pakt ze uiteindelijk mijn hand. "Ik kom voor Chloé, weet je waar ze is?", vraag ik maar meteen.

'Lorna Baker, kerkrat.

Literatuur was een drama. Letterlijk. Want we lazen alleen een paar romannetjes vol dramatische stukken en open eindes.
Ik was in de kantine gaan zitten met de meisjes van de elite.
"Silverpage zuigt," klaagde Bianca. Ik knikte.
"Welke leraar niet."
Daar dachten we even over na.
"Geen. Deze school zuigt gewoon," Bianca. Plots zag ik iets. Iets niet goeds. Jacob. Heath. Avalon. Wat deden ze hier?! Gewoon afwachten. Grijnzend liepen ze weer naar buiten. Die waren iets van plan...

CHLOÉ

Ik loop naar mijn eigen plantenhoekje. Een tijdje geleden had ik alle plantjes van de school mogen verzorgen, maar dat stopte toen de meeste plantjes verdwenen. Een paar had ik mogen redden en ik probeerde ze zo goed als ik kon levend te houden, hoewel ze in het oude, ongebruikte lokaal natuurlijk niet zoveel zon kregen.
Toen ik binnenkwam, voelde ik me meteen goed. Het was geweldig om ergens mee bezig te zijn waar ik goed in was, en verder niets aan mijn hoofd te hebben. Nadat alle plantjes er weer goed bij stonden, pakte ik een boek uit mijn schooltas en begon in een hoekje te lezen. Ik hoefde niet bang te zijn voor bezoek, want hier kwam toch nooit iemand.

~Ashi~kerkrat